Η τέχνη της πλαστογραφίας, όπως και η ίδια η τέχνη, απαιτεί δεξιοτεχνία, γνώση και υπομονή. Οι πλαστογράφοι τέχνης δεν είναι απλώς τεχνίτες, είναι και δάσκαλοι της παραπλάνησης, ικανοί να αναπαράγουν με εξαιρετική λεπτότητα και ακρίβεια τις λεπτές λεπτομέρειες που καθορίζουν την αυθεντικότητα ενός έργου.
Παρά τη συνεχιζόμενη πρόοδο της τεχνολογίας, τα παραδοσιακά μυστικά του καλού πλαστογράφου παραμένουν σταθερά, με κάθε νέο ψεύτικο έργο να ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες που, αν παραβιαστούν, θα αποκαλύψουν την αλήθεια.
Κανόνας 1: Οι χρωστικές δεν λένε ποτέ ψέματα
Η γνώση της χημείας των χρωστικών ουσιών είναι ζωτικής σημασίας για κάθε πλαστογράφο. Οι πλαστογράφοι τέχνης, όπως ο Γερμανός Γουλφγκανγκ Μπελτράχι, που δημιούργησε αριστουργήματα δήθεν του 20ου αιώνα και τα πούλησε για εκατομμύρια ευρώ, γνώριζαν ότι μια λάθος επιλογή χρωστικής ουσίας μπορεί να καταστρέψει την προσπάθεια τους. Ο Μπελτράχι, για παράδειγμα, απέτυχε μόνο μία φορά: χρησιμοποιώντας έναν σωλήνα χρώματος που περιείχε λευκό τιτάνιο – μια νέα χρωστική που δεν υπήρχε στη διάθεση του Γερμανού εξπρεσιονιστή Χάινριχ Κάμπεντονκ – πρόδωσε την αυθεντικότητα του έργου του, το οποίο είχε πωληθεί για 2,8 εκατομμύρια ευρώ.
Κανόνας 2: Έργα που δεν υπήρξαν ποτέ
Η ιστορία ενός έργου τέχνης είναι εξίσου σημαντική με την ίδια την τεχνική του. Ένα έργο τέχνης χωρίς την «προέλευσή» του, χωρίς ιστορία, δεν μπορεί να θεωρηθεί αυθεντικό. Αυτή η ανάγκη για μια «βαριά» ιστορία είναι που εκμεταλλεύτηκε ο Ολλανδός πλαστογράφος Χαν βαν Μέγκερεν, ο οποίος δημιούργησε σειρά πλαστών έργων του Γιοχάνες Βερμέερ και τα πούλησε σε ανυποψίαστους συλλέκτες. Η απληστία των συλλεκτών, που ήθελαν να πιστέψουν ότι είχαν στα χέρια τους χαμένα αριστουργήματα του Βερμέερ, τους έκανε να παραβλέψουν την έλλειψη οποιασδήποτε αποδεικτικής προέλευσης των έργων.
Κανόνας 3: Η πινελιά του Καλλιτέχνη
Η χαρακτηριστική κίνηση του πινέλου ή του μολυβιού ενός καλλιτέχνη, η οποία εκφράζει την προσωπικότητά του και το στυλ του, είναι δύσκολο να αναπαραχθεί. Η πίεση του πινέλου, η οποία μπορεί να είναι ελαφριά ή δυναμική, αποτελεί αναγνωρίσιμο σήμα κατατεθέν. Αυτό το χαρακτηριστικό προσδιόριζε τη δουλειά του Βρετανού πλαστογράφου Έρικ Χέμπορν, ο οποίος πλαστογράφησε περισσότερα από 1.000 έργα τέχνης κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Το μυστικό του ήταν η ικανότητά του να επαναλαμβάνει με ακρίβεια την κίνηση των μεγάλων καλλιτεχνών, αν και η χρήση αλκοόλ του επέτρεπε να «εξομαλύνει» τις διαφορές μεταξύ του στυλ του και του αυθεντικού.
Κανόνας 4: Το βάθος του έργου
Η ανάλυση των χρωστικών και της πίεσης του πινέλου είναι μόνο η αρχή. Ορισμένα έργα τέχνης, όπως μια νεκρή φύση που φαινόταν να έχει δημιουργηθεί από τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ, απαιτούν βαθύτερη έρευνα για να αποδειχθεί η αυθεντικότητά τους. Η αμφιβολία για το χρώμα και την παλέτα ενός καλλιτέχνη μπορεί να ρίξει φως σε ένα ψεύτικο έργο, ακόμη και αν οι εξωτερικές παράμετροι φαίνονται ακριβείς.
Κανόνας 5: Οι μικρές λεπτομέρειες
Ακόμη και η παραμικρή αβλεψία μπορεί να αποκαλύψει μια πλαστογραφία. Για παράδειγμα, το 2007, ο συλλέκτης Πιερ Λαγκράνζ πλήρωσε 17 εκατομμύρια δολάρια για ένα μικρό πίνακα που αποδόθηκε στον Τζάκσον Πόλοκ. Ωστόσο, η υπογραφή του Πόλοκ περιείχε ένα λάθος στην ορθογραφία του «c» πριν το «k». Αυτή η αβλεψία ήταν αρκετή για να αποκαλύψει την πλαστογραφία και να καταστρέψει τη φήμη μιας ολόκληρης γκαλερί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου