Oι ελίτ οδηγούν τους νέους ανθρώπους στο μηδενιστικό καθεστώς του πολυπολιτισμού / Τι απαιτούν; Mια κοινωνία χωρίς εθνικά σύνορα, ρίζες, παραδόσεις και δήθεν καταπιεστικές συμβάσεις και νόρμες

 

Ο στόχος είναι ένας. Για την επίτευξη του στόχου οι ελίτ χρησιμοποιούν απίστευτα ευρηματικούς τρόπους θανάτωσης πασπαλισμένους με ιδεοληψίες τύπου πολυπολιτισμικό μοντέλο-ανοιχτή κοινωνία, (δλδ ισλαμιστές εισβολείς και κατασκευή περισσότερων φύλων από τον Αδάμ και την Εύα), woke ενόραση, δικαιωματική “αριστερά”, ιδιωτικές εταιρίες headhunters (ΟΗΕ, ΠΟΥ, Ε.Ε., Ερυθρός Σταυρός, ΝΑΤΟ, CIA, etc), γεγονότα Μαύρου Κύκνου δλδ στρατιωτικές επιχειρήσεις όπως η COVID-19, η εμβολιαστική εκστρατεία, η “κλιματική κρίση”,  ή 9/11, τα Τέμπη, το Μάτι, ο Daniel- Θεσσαλικός Κάμπος, οι φωτιές σε μη προσβάσιμα μέρη ή ακόμη και στο αστικό τοπίο με τη χρήση drones, αεροπορικά “ατυχήματα”, εκρηκτικοί μηχανισμοί ανάμεσα στο πλήθος και φυσικά η τεχνοκρατική τυραννία. Στόχος τους είναι ένα παγκόσμιο χωριό με 700 εκατ. έως 2 δις βιομετρικά ελεγχόμενους μετανθρώπους-μουζίκους.

Το θέμα είναι τα θύματα να συνειδητοποιήσουν την παγίδα πριν καταλήξουν dust in the wind.

Με το κείμενο που ακολουθεί ο Γιώργος Κουτσαντώνης περιγράφει-αναλύει ένα από τα εργαλεία της elite, το διαβόητο πολυπολιτισμικό μοντέλο.

Παγγαία – σκέψεις για την αποτυχία του πολυπολιτισμικού μοντέλου

Κάποιοι συνεχίζουν να φαντάζονται τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο σαν μια αυριανή «Παγγαία» που θα οδηγήσει τον άνθρωπο – της τεχνολογικής υπεροχής και της αφυπνισμένης ορθότητας – σε μια προ Βαβέλ εποχή.

Κάποιοι συνεχίζουν να φαντάζονται τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο σαν μια αυριανή «Παγγαία» που θα οδηγήσει τον άνθρωπο – της τεχνολογικής υπεροχής και της αφυπνισμένης ορθότητας – σε μια προ Βαβέλ εποχή.

Συζητούν και πιστεύουν σε έναν καθολικό μετασχηματισμό, που θα αλλάξει ριζικά την ανθρωπότητα, με αποτέλεσμα μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας, ενσυναίσθησης και ανθρώπινης κατανόησης.

Αυτή είναι η πεμπτουσία του κοινωνικού προοδευτισμού και το όραμα των νέων αριστερών και φιλελεύθερων που έχουν γίνει μια συστημική γροθιά. Μια ενιαία ηπερήπειρος που θα κάνει ολόκληρο τον πλανήτη να μοιάζει με χωριό, το σπιτικό όλων μας – τουλάχιστον των πιο προοδευμένων.

Ασφαλώς, πρόκειται για μια αφελή, εφηβική ψευδαίσθηση, ενός τμήματος της νέας γενιάς από τη μία, αλλά και για ένα καλοσχεδιασμένο στρατήγημα, των σύγχρονων ελίτ, από την άλλη. Στην πραγματικότητα ο κόσμος αυτός δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα τεράστιο κλουβί γεμάτο προσωπικότητες εγκλωβισμένες σε τεχνητές ανάγκες, ηδονιστικές επιθυμίες και ναρκισσιστικές συμπεριφορές. Είναι ο κόσμος των ξεριζωμένων αερόφυτων και των λαθρομεταναστευτικών ροών. Η εξέλιξη αυτή, που παρουσιάζεται τελεολογικά ως το αναπόφευκτο μέλλον, κάτι όπως η ηλεκτροκίνηση, κατά τη γνώμη μου σηματοδοτεί και τον οριστικό θάνατο κάθε ελπίδας για βελτίωση της δημοκρατίας, για δικαιοσύνη και ευζωία.

Φαίνεται πλέον καθαρά η αποτυχία αυτής της ιδεολογίας που οδηγεί τον δυτικό κόσμο σε ποικίλες δυστοπικές πραγματικότητες (ισλαμοποίηση, τρομοκρατία, ακρίβεια, ανασφάλεια, ηθική παρακμή, κλπ.). Μάλιστα, προκειμένου να δοξαστούν οι διαδικασίες του μαζικού ξεριζωμού, αλλά και του παγκόσμιου λαθρο-ανακατέματος, το δημοσιογραφικό κατεστημένο – που πλαισιώνει τα κανάλια και τα μοντέρνα ΜΜΕ – εξυμνεί συνεχώς την λεγόμενη «ανοιχτή κοινωνία».

Μια κοινωνία χωρίς εθνικά σύνορα, ρίζες, παραδόσεις και δήθεν καταπιεστικές συμβάσεις και νόρμες. Στη Δύση, η διάλυση των παλαιότερων μορφών παραδοσιακής ζωής, γίνεται στο όνομα ενός μόνιμου και ασταμάτητου εκσυγχρονισμού, που, εν τέλει, μη διαθέτοντας τις συντηρητικές βάσεις ώστε να πατήσει κάπου, αποκτά μηδενιστικό χαρακτήρα. Και όλο αυτό εντάσσεται στο πλάνο παγκόσμιας επέκτασης της Αγοράς και των συνδεδεμένων με αυτή πόρων.

Οι έφηβοι και οι νέοι της παγκοσμιοποιημένης γενιάς, είναι από αριστεροί έως αναρχικοί στον πολιτισμό: προσκολλώνται με μανία στην ιδεολογία της απελευθέρωσης, από όλα τα αστικά ήθη και τις λαϊκές συνήθειες.

Πολιτικά είναι κυρίως κεντρώοι: το «κέντρο» είναι, εξ ορισμού, ο τόπος συνάντησης και διαμεσολάβησης συμφερόντων, εκείνων που είναι ιδεολογικά πιστοί στο status quo. Από οικονομική άποψη είναι μάλλον χωρίς συγκεκριμένη ιδεολογία, απλά αχόρταγοι καταναλωτές αγαθών, μόδας, πόζας και φαυλότητας.

Νέοι άνθρωποι που θέλουν περισσότερο από οτιδήποτε να γίνουν αντικείμενο των διαδικασιών ενσωμάτωσης στο πλαίσιο αυτής της «ανοιχτής κοινωνίας» που υποστηρίζει όλο και μεγαλύτερες υπερδομές όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ, ο ΟΗΕ και η Παγκόσμια Τράπεζα.

Αυτός ο όρος («ανοιχτή κοινωνία») έχει γίνει σήμερα κάτι σαν ιδεολογικό φετίχ. Δεν είναι όμως παρά μια βαρύγδουπη και παραπλανητική έκφραση που στην ουσία εξυπηρετεί την ταχύτερη και πιο αποτελεσματική μεταφορά πόρων από τις μεσαίες τάξεις προς τις διευθυντικές και περισσότερο εύπορες. Είτε μέσω της άμεσης υπερφορολόγησης, είτε έμμεσα, μέσω της τρομακτικής ακρίβειας.

Οι νέοι αριστεροί και φιλελεύθεροι έχουν κυριολεκτικά αποπλανηθεί από την υπόσχεση των απεριόριστων δυνατοτήτων, που τους προβάλει το διαφημιστικό μοντέλο και η ιδεολογία της γενικής συναίνεσης. Το μοντέλο δηλαδή που τους καλεί να «ενσωματωθούν», ipso facto, να γίνουν και εκείνοι χρήσιμες μετριότητες, αν όχι αφυπνισμένοι ηλίθιοι και εθνομάχοι, αφομοιώνοντας τους συμβολικούς πολιτιστικούς κώδικες που έχουν καθοριστεί από την κοινωνία των αγορών.

Άνθρωποι αφοσιωμένοι στο μηδενιστικό καθεστώς του πολυπολιτισμού, που τους διαμορφώνει και τους εκπαιδεύει, ώστε να μην τολμήσουν να αμφισβητήσουν τα ιδεολογικά θεμέλια αυτού του συστήματος που σταδιακά ισοπεδώνει κάθε πολιτισμό: σαν το άλογο και άτακτο ανακάτεμα πολλών χρωμάτων που οδηγεί σε ένα άνοστο γκρίζο.

Έτσι, η αυθεντική συγκίνηση και ο διάλογος που θα μπορούσε να φέρει το έλλογο σμίξιμο διαφορετικών πολιτισμών, χάνεται στην μαύρη τρύπα της επιβεβλημένης ομοιομορφίας και της αποτυχημένης ενσωμάτωσης ενός Ισλάμ που δεν ήρθε για να συνεργαστεί, αλλά για να κατακτήσει.