Το καινούριο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Διονύση Σαββόπουλου «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα» κυκλοφορεί σήμερα από τις εκδόσεις Πατάκης και μελετώντας το διαπιστώσαμε πως εκτός από εξαιρετικός μουσικός και στιχουργός, ο Σαββόπουλος μπορεί να γράψει βαθιά συγκινητικές ιστορίες βγαλμένες από την ίδια την ζωή του. Με αυτό το βιβλίο, ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν «συστήνει» για άλλη μια φορά τον λογοτεχνικό εαυτό του, αλλά μας προσκαλεί να τον ακολουθήσουμε στην εξερεύνηση της δικής του προσωπικής και μουσικής ιστορίας.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος ανοίγει ξανά την πόρτα στον «Νιόνιο» και μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε τις σκέψεις του, σαν να μας ψιθυρίζει: «δώσ’ μου τα λόγια, επιτέλους, να μην είμαι μοναχός».
Αυτή η αποκαλυπτική στιγμή έρχεται μέσα από το πρώτο του αυτοβιογραφικό βιβλίο με τίτλο «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα».
Διαβάστε επίσης: Bookreads: O Βέρνερ Χέρτζογκ και μία αυτοβιογραφία βγαλμένη από το «δημιουργικό χάος»
Παρά τη ροή του χρόνου, που συνεχώς μας ξεφεύγει, ο Διονύσης Σαββόπουλος έχει σταθεί αταλάντευτος απέναντι σε αυτές τις «οροσειρές του χρόνου» και με ανοιχτόκαρδη ειλικρίνεια μας καλεί να τον γνωρίσουμε εκ νέου.
Μέσα από τα 20 κεφάλαια-ιστορίες του βιβλίου, ο ίδιος μας συστήνει τον εαυτό του, αποκαλύπτοντας μια νέα διάσταση του έργου και της προσωπικότητάς του.
Διαβάζουμε μέσα στο βιβλίο τον τρόπο με τον οποίο ο Σαββόπουλος μας «συστήνεται»:
«Αυτό που λέμε "Σαββόπουλος" δεν υπάρχει. Ο Σαββόπουλος είναι ένας ρόλος που τον έπλασα σιγά - σιγά με τα χρόνια: Ο τύπος με τα στρόγγυλα γυαλιά, τις τιράντες, αργότερα το γενάκι, που βγαίνει στη σκηνή, φτιάχνει αυτά τα τραγούδια, κάνει σχόλια και λέει ιστορίες. Είναι ο "Σάββο", όπως τον έλεγε ο συγχωρεμένος ο Τάσος Φαληρέας. Είναι ένας άλλος. Εγώ είμαι εγώ. Χώνομαι πολλές φορές μέσα σ’ εκείνον τον άλλο. Δικός μου είναι. Χωρίς εμένα θα ήταν αέρας κοπανιστός».
Ο Διονύσης Σαββόπουλος αποκαλύπτει τη ζωή και το έργο του μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του.
Από τα πρώτα βήματα του στη Θεσσαλονίκη του 1944, σε μια πόλη που ζούσε τις πληγές του πολέμου, έως τα πρώτα του τραγούδια σε νεαρή ηλικία, ο Σαββόπουλος μάς οδηγεί σε μια εξαιρετική πορεία που σμιλεύτηκε από τις προσωπικές του εμπειρίες και τις μουσικές του επιρροές.
Γράφει χαρακτηριστικά στην ιστορία με τίτλο «Ο τραγουδισμένος χρόνος»:
«Καμία ανθρώπινη έκφραση δεν μπορεί να μιλήσει με τόση ακρίβεια όσο ο λόγος. Αλλά η μουσική είναι μια τέχνη με τρομερή διαίσθηση. Σε τραγουδοποιούς σαν κι εμένα χρειάζονται λίγα μέτρα μουσικής στην αρχή, για να μας υποβάλλουν διαισθητικά αυτό που λίγο μετά έρχεται ο στίχος να πει με περισσότερη ακρίβεια».
Από την απόφαση του το 1963 να εγκαταλείψει τη Θεσσαλονίκη με σκοπό να ζήσει «αληθινά», ως νέος που αναζητούσε το φως και την αυθεντικότητα, μέχρι την εφηβική του επανάσταση στην Αθήνα, ο Σαββόπουλος αναδεικνύει την πορεία του ως καλλιτέχνης και άνθρωπος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου