H ανυπόφορη καθημερινότητα στην Ελλάδα του εγκλήματος και της ατιμωρησίας - H Zωή έχει μετατραπεί σε ένα διαρκές μαρτύριο και αυτό φαίνεται στα πρόσωπα των ανθρώπων...

 Το τελευταίο διάστημα, η εγκληματικότητα έχει ξεπεράσει κάθε όριο, και πλέον θυμίζει σκηνές από σειρές του Νέτφλιξ. Οι εξελίξεις αυτές με οδήγησαν να αναλογιστώ το πρώτο άρθρο που έγραφα το 2009, για τρεις «πρόσφυγες πολέμου» που μπήκαν σε ένα πατσατζίδικο στην Ομόνοια, έκαναν χρήση χατζαριών και, εκτός από τα λεφτά, πήραν και το καζάνι! Από τότε, και παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, η παραβατικότητα και η θεσμοθετημένη ατιμωρησία παραμένουν τα ίδια, κάτι που συνεχώς αναπαράγει τη φήμη της χώρας μας ως παράδεισο για κάθε εγκληματία από κάθε γωνιά του πλανήτη. Οι «παράνομοι» μετανάστες φτάνουν από παντού, ελπίζοντας να ζήσουν το όνειρο στην «Ντίσνεϊλαντ της ατιμωρησίας».

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία πέντε χρόνια, η κυβέρνηση του γαλάζιου ΣΥΡΙΖΑ έχει μειώσει τον αριθμό των «παράνομων» μεταναστών με την έκδοση χαρτιών νομιμοποίησης για πολλούς από αυτούς. Επιπλέον, γίνονται και «εκούσιες» απελάσεις, όπως δήλωσε η αρμόδια Υπουργός κ. Βούλτεψη, ωστόσο, όλα αυτά μοιάζουν με μία αστεία διαδικασία, αφού κανείς δεν δυσκολεύεται να επανέλθει στη χώρα.

Αν υποθέσουμε ότι είστε ένας φτωχός «πρόσφυγας πολέμου» που δεν έχει χρήματα για να επισκεφτεί την οικογένειά του στη Σομαλία ή το Σουδάν, δηλώνετε «εκούσια απέλαση», και έπειτα από τη δωρεάν μεταφορά σας, επιστρέφετε όποτε θελήσετε. Και ξεκινάτε πάλι απ’ την αρχή. Δεν νομίζω πως θα κλάψουν οι ΜΚΟτζήδες από αυτό… Και ενώ οι «εκούσιες» απελάσεις φαντάζουν αστείες, η παραβατικότητα που βλέπουμε καθημερινά είναι σοβαρή.

Πραγματικά, βλέποντας τις ειδήσεις, διαπιστώνει κανείς ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια ελεύθερη ζώνη εγκλήματος, όπου αλλοδαποί εγκληματίες μπορούν να ζουν και να δρουν ανενόχλητοι. Τι να πει κανείς για τον Γάλλο παράφρονα, ο οποίος, αφού είχε πολλά περιστατικά συλλήψεων, σκότωσε εν ψυχρώ μια καρκινοπαθή γυναίκα στην Κρήτη, με το πρόσχημα ότι έψαχνε τον πατέρα του, πρώην πρωθυπουργό της Ελλάδας; Ή για τον Ιρλανδό που, ζωσμένος με εκρηκτικά, προσπάθησε να τινάξει στον αέρα το δικαστικό μέγαρο στη Θεσσαλονίκη, αλλά τελικά αφέθηκε ελεύθερος; Αυτές οι καταστάσεις δεν είναι μοναδικές. Κάθε μέρα, οι δρόμοι της Αθήνας γεμίζουν με έγκλημα και ανομία, ενώ οι δράστες γνωρίζουν καλά ότι, ακόμα κι αν συλληφθούν, θα επιστρέψουν σύντομα στην ελευθερία.

Οι περιπτώσεις που αναφέρω δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά δείγμα ενός καθεστώτος ατιμωρησίας που προστατεύει τους εγκληματίες. Είτε πρόκειται για Τουρκούς πιστολέρο που έρχονται να σκοτώσουν ομοεθνείς τους στην Αθήνα, είτε για Αλβανούς μαφιόζους που προέρχονται από τη Γερμανία, όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν ουσιαστικές συνέπειες. Και ακόμα κι αν ο Φλωρίδης καυχιέται για τη δήθεν αυστηροποίηση των νόμων, το πνεύμα του Νόμου Παρασκευόπουλου παραμένει στο δικαστικό σύστημα, που έχει βάλει στο στόχαστρο την αποφυλάκιση των εγκληματιών.

Ένα ακόμη τραγικό παράδειγμα είναι η υπόθεση του αστυνομικού της Βουλής, που είχε μεγαλύτερο ποινικό μητρώο από οποιονδήποτε επικίνδυνο κακοποιό, και όμως, όχι μόνο παρέμεινε ελεύθερος, αλλά και φύλαγε τη Βουλή, το ναό της Δημοκρατίας. Η σύζυγός του, επίσης αστυνομικός, συμμετείχε στην κακοποίηση των παιδιών τους, ενώ η ίδια ήταν εκπαιδευμένη στην αυτοάμυνα και τη χρήση όπλων. Βέβαια στα 15 χρόνια υπηρεσίας της έκανε 5 παιδιά, και είναι έγκυος στο έκτο, οπότε αν βάλουμε κάτω τις άδειες επαπειλούμενης κύησης, λοχείας, ανατροφής, μητρικής μέριμνας κλπ., ζήτημα είναι αν η εν λόγω υπηρέτησε καθαρά 7-8 μήνες συνολικά στα 15 χρόνια, αλλά τέλος πάντων.

Οσο για τις νέες μορφές εγκληματικότητας, τα τελευταία χρόνια αναδύονται περιπτώσεις που σοκάρουν την κοινή γνώμη, όπως η υπόθεση της Πισπιρίγκου ή του «Ρήνου», της μικρής εγκληματία που καταδικάστηκε για τη βία σε βάρος ανδρών, γυναικών και παιδιών. Όλοι θυμόμαστε την αθλιότητα και τα ειδεχθή εγκλήματα που συντελούνται, τα οποία ξεπερνούν ακόμα και τις πιο ακραίες ταινίες θρίλερ.

Και να κλείσω με την πιο πρόσφατη περίπτωση των δυο παιδιών, και του Αμερικάνου γαμπρού, που δολοφόνησαν προχθές τον 66χρονο μπαμπά τους, που τους συντηρούσε όλους, προσπαθώντας τσαπατσούλικα να καλύψουν το έγκλημα, και που όταν «τσακώθηκαν», είπαν ότι το έκαναν διότι το θύμα δήθεν βίαζε τον γιο πριν από 20 χρόνια… η εύκολη κατηγορία και το εύκολο άλλοθι, που είναι μόδα τελευταία. Και το πιο ωραίο όλων; Με αφορμή τα αίσχη του ζεύγους των αστυνομικών, ήρθε ξανά στην επικαιρότητα μια ανάλογη περίπτωση του 2008, όπου μπαμπάς και μαμά αιμομίχτες κακοποιούσαν επί χρόνια τα παιδιά τους. Συνελήφθησαν, δικάστηκαν, και καταδικάστηκαν τελεσίδικα σε περίπου 130 χρόνια έκαστος! Το κλου; Έκατσαν μέσα 7-8 χρονάκια (με μπόλικες άδειες στο ενδιάμεσο) και εδώ και καιρό κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι… αμφότεροι!

Η Ελλάδα, για άλλη μια φορά, έχει καταλήξει να είναι η χώρα που χαρακτηρίζεται για την φιλεύσπλαχνη ατιμωρησία της, μια χώρα που φαίνεται να μην έχει την ικανότητα ή την πολιτική βούληση να προστατεύσει τους πολίτες της από την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα.

Η ποιότητα ζωής για την πλειονότητα των Ελλήνων επιδεινώνεται συνεχώς

Καθώς βρισκόμαστε στην εορταστική περίοδο και η κοινωνία αναζητά εναγωνίως αφορμές για χαλάρωση και αισιοδοξία, η πραγματικότητα αποδεικνύεται δυστυχώς εντελώς διαφορετική. Οι πολίτες δεν αντιμετωπίζουν μόνο τα καθημερινά προβλήματα και τα αδιέξοδα που απειλούν τη ζωή τους, αλλά και την απελπιστική αίσθηση ότι η προσπάθεια να τα βγάλουν πέρα είναι ολοένα και πιο δύσκολη. Οικονομικές, εργασιακές και κοινωνικές πιέσεις, αλλά και η ίδια η καθημερινότητα, έχουν γίνει ανυπόφορες.

Στις μεγαλουπόλεις, και ιδιαίτερα στην Αθήνα, η ζωή έχει μετατραπεί σε ένα διαρκές μαρτύριο. Το κυκλοφοριακό χάος, τα συνεχώς αναπτυσσόμενα εργοτάξια από το κέντρο έως τις γειτονιές, οι καθυστερήσεις και τα προβλήματα στο μετρό της Θεσσαλονίκης, η ταλαιπωρία στην εξυπηρέτηση των πολιτών στις δημόσιες υπηρεσίες και η γενική αίσθηση ανασφάλειας συνθέτουν μια δραματική εικόνα της καθημερινότητας. Σ’ αυτή την εικόνα προστίθενται η ακρίβεια, η υποαπασχόληση, τα προβλήματα με τη στέγη και τα ενοίκια, και φυσικά το διαλυμένο δημόσιο σύστημα υγείας.

Η ποιότητα ζωής για την πλειονότητα των Ελλήνων επιδεινώνεται συνεχώς. Εν τω μεταξύ, οι πολίτες καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα κράτος που δεν γίνεται μόνο λιγότερο φιλικό, αλλά διαρκώς πιο εχθρικό και αδηφάγο σε κάθε πτυχή της ζωής τους.

Σε αυτή την κατάσταση, η οποία ίσως να είναι η χειρότερη των τελευταίων ετών, βρισκόμαστε όλοι, λιγότερο ή περισσότερο, ενώ, υποτίθεται, περιμένουμε να έρθουν οι εορταστικές ημέρες για να ηρεμήσουμε και να βρούμε χρόνο για τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας. Η Γέννηση του Θεανθρώπου έρχεται σαν ευκαιρία για αναστοχασμό, ενόψει μιας ακόμη δύσκολης χρονιάς που πλησιάζει.

Το όπλο της υπομονής είναι αναμφίβολα απαραίτητο για να διατηρήσουμε την ισορροπία μας σε αυτήν την περίοδο δυσκολιών. Ωστόσο, η παθητική αποδοχή και η παραίτηση από την προσπάθεια να αλλάξουν τα πράγματα, προς το καλύτερο και όχι το χειρότερο, είναι λάθος. Η εγρήγορση και η θέληση να αγωνιστούμε για αλλαγές θα είναι το πιο κρίσιμο συλλογικό στοίχημα για τη νέα χρονιά.

Οι «καλοί τζιχαντιστές» και η εκνευριστική αφέλεια

Η έννοια της παγκοσμιοποίησης φαίνεται να παραχωρεί τη θέση της στον αυξανόμενο διχασμό, καθώς οι δυνάμεις της Ανατολής αναδύονται με νέα δυναμική, την ώρα που οι χώρες της Δύσης, κάποτε κυρίαρχες, παραμένουν εντυπωσιασμένες από την ραγδαία άνοδο αυτών των ανερχόμενων δυνάμεων. Οι κατηγορίες για τα «δεύτερης κατηγορίας» στελέχη των Ανατολικών χωρών, που κάποτε αποκαλούνταν «καλοί για την Ανατολή», αναδεικνύουν το παλαιό αποικιοκρατικό σκεπτικό και τις αντιφάσεις της Δύσης. Ωστόσο, η αμφισβήτηση αυτού του status quo είναι έντονη, με τις γεωπολιτικές ισορροπίες να μεταβάλλονται και τον κίνδυνο επικείμενων συγκρούσεων να είναι ορατός.

Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, ενδεχομένως να παραλείπει να αναγνωρίσει ότι η πορεία προς την παγκόσμια ειρήνη θα απαιτήσει θύματα και θυσίες, αντίστοιχες με εκείνες που πλήρωσαν οι Παλαιστίνιοι, οι Ουκρανοί και οι Σύριοι. Παρά τις υποσχέσεις του για την αποτροπή των πολέμων, η πραγματικότητα δείχνει ότι πολλές από αυτές τις συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες, καθώς οι ισχυροί της Δύσης προσπαθούν να επιβάλουν μια νέα διεθνή τάξη, ή «pax romana», η οποία μπορεί να καταλήξει σε έναν νέο κύκλο βίας και εκκαθαρίσεων.

Η ιστορία του σύγχρονου κόσμου έχει καταδείξει ότι τέτοιες συμφωνίες, όπως εκείνη της Γιάλτας, που είχαν οι ίδιοι οι «Άρχοντες του Κόσμου» συνάψει, αναπόφευκτα γκρεμίζονται και αναδιαμορφώνονται με την πάροδο του χρόνου. Η ειρήνη, όπως τη γνωρίζουμε, είναι πάντα συνδεδεμένη με τον πόλεμο ή την εκεχειρία, όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι αναγκάζονται να συμβιβαστούν για να επιβιώσουν. Οι «εύκολοι» στόχοι, όπως η Λιβύη, η Ουκρανία και η Γάζα, αποτελούν τα πρώτα θύματα αυτής της διαδικασίας, ενώ οι πιο δύσκολες συνεννοήσεις λαμβάνουν χώρα πίσω από κλειστές πόρτες με τους εχθρούς να γίνονται εν δυνάμει σύμμαχοι.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι ΗΠΑ προετοιμάζονται για την αναπόφευκτη σύγκρουση με την Κίνα. Η ετοιμότητα αυτή συνεπάγεται την πλήρη υποταγή όλων των άλλων χωρών, οι οποίες αναμένεται να γίνουν «πειθήνιοι», ανίκανες να αντιδράσουν ή να βρουν διόδους διαφυγής, καθώς οι ισχυροί θα επιβάλουν τις δικές τους θέσεις χωρίς καμία αντίσταση.

Η Ευρώπη, επηρεασμένη από την κληρονομιά της αποικιοκρατίας, φαίνεται να παραμένει σε μια νοοτροπία «επιστροφής στις παλιές δόξες», επιχειρώντας να καταστρώσει στρατηγικές για να εξασφαλίσει τη δική της επιρροή στον παγκόσμιο χάρτη. Στην περίπτωση αυτή, η ηγεσία του ΝΑΤΟ με την καθοδήγηση του Μαρκ Ρούτε, προτείνει τη θυσία της ευημερίας των πολιτών για τον πόλεμο κατά της Ρωσίας, αγνοώντας την πραγματικότητα των γρήγορων ρωσικών πυραύλων και τις συνεχιζόμενες συζητήσεις μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ για τη νέα κατάσταση στη Συρία και τη Μέση Ανατολή.

Η στρατηγική της Δύσης, αν και επικεντρώνεται στον Πούτιν και τις επιθέσεις στη Ρωσία, δεν μπορεί να αναγνωρίσει ότι η συμμαχία Κίνας-Ρωσίας είναι ζωτικής σημασίας και για τις δύο χώρες. Η αδυναμία της Δύσης να κατανοήσει τις δυναμικές αυτές δείχνει την αδιέξοδη πορεία που ακολουθεί, καθώς ο κόσμος βαδίζει ολοένα και πιο προς την κατεύθυνση του διχασμού και της αντιπαράθεσης.

Και ενώ η Ελλάδα φαίνεται να αδρανεί, προσπαθώντας να αποφύγει τον χαρακτηρισμό του «προδότη» προκειμένου να διασφαλίσει την ειρήνη, η χώρα βρίσκεται σε έναν επικίνδυνο σταυροδρόμι. Η Τουρκία, με την πολιτική κυριαρχίας που επιθυμεί να επιβάλει στην περιοχή, ενδέχεται να είναι η μεγαλύτερη απειλή, και η Ελλάδα, αν δεν αντιδράσει έγκαιρα, κινδυνεύει να χάσει την ευκαιρία να διασφαλίσει τα συμφέροντά της.

Όσο για τους «τζιχαντιστές», τους οποίους η Δύση θεωρεί «βαρβάρους», αποδεικνύεται ότι είναι έτοιμοι να εκτελέσουν οποιαδήποτε εντολή τους δοθεί, αρκεί να πληρωθούν και να υπακούσουν στους εντολείς τους. Απ’ την άλλη πλευρά, είναι σοβαρό να αναρωτηθούμε αν οι Ρώσοι πράγματι σχεδιάζουν να καταλάβουν το Παρίσι ή το Βερολίνο, όπως ισχυρίζονται τα Δυτικά Πρακτορεία.