Στις 11 Οκτωβρίου 2002, στη Λαφαγέτ της Λουιζιάνα, ο Μπρους Λάινινγκερ καθάριζε την αυλή του μετά την καταστροφή από τον τυφώνα Λίλι. Κάνοντας ένα διάλλειμα για να ξεκουραστεί, κάθισε με τον τετράχρονο γιο του, Τζέιμς, και τον κράτησε στην αγκαλιά του. Τον αγκάλιασε και του είπε: «Είσαι ένα τόσο καλό παιδί».
Ο Τζέιμς κοίταξε τον πατέρα του και απάντησε: «Γι’ αυτό σας διάλεξα. Ήξερα ότι θα ήσασταν καλοί γονείς».
Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν τις σκέψεις ενός παιδιού, αλλά η συνέχεια της συζήτησης άφησε τον Μπρους προβληματισμένο.
– «Πού μας βρήκες;» ρώτησε ο Μπρους.
– «Σε ένα μεγάλο ροζ ξενοδοχείο στη Χαβάη», απάντησε ο Τζέιμς.
– «Τι κάναμε όταν μας διάλεξες;» ρώτησε ξανά ο Μπρους.
– «Δειπνούσατε στην παραλία το βράδυ», δήλωσε με απόλυτη βεβαιότητα ο Τζέιμς.
Ο Μπρους και η σύζυγός του, Αντρέα, έμειναν άφωνοι. Από τα τέλη Μαΐου έως τις αρχές Ιουνίου του 1997, είχαν γιορτάσει την πέμπτη επέτειο του γάμου τους στο Royal Hawaiian, ένα κοραλλορόζ ξενοδοχείο στη Χονολουλού. Πράγματι, εκεί είχαν απολαύσει ένα δείπνο στην παραλία το βράδυ.
Η εμπειρία ήταν προσωπική, κάτι που ποτέ δεν είχαν συζητήσει μπροστά στον Τζέιμς. Επιπλέον, το ταξίδι είχε συμβεί τέσσερις έως πέντε εβδομάδες πριν η Αντρέα μείνει έγκυος. Δεν υπήρχε τρόπος ο Τζέιμς να γνωρίζει αυτές τις λεπτομέρειες.
Αυτές οι συζητήσεις καταγράφηκαν στο άρθρο «Η Συνείδηση Επιβιώνει της Φυσικής Θανάτου», το οποίο κέρδισε βραβείο σε διαγωνισμό που διοργανώθηκε από το Ινστιτούτο Μπίγκελοου, το οποίο ανήκει στην Bigelow Aerospace και στον Ρόμπερτ Μπίγκελοου.
Οι αναμνήσεις του Τζέιμς δεν τελείωσαν με την επιλογή των γονιών του. Είναι ένα από τα πολλά παιδιά που φαίνεται να έχουν μνήμες από πέρα από αυτή τη ζωή. Ένα μεγάλο σύνολο ερευνών υποδεικνύει ότι η συνείδηση μπορεί να μεταφέρει μνήμες από ζωή σε ζωή.
Ένας πιλότος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Από τη γέννησή του, ο Τζέιμς είχε μια ασυνήθιστη γοητεία με τα αεροπλάνα.
Σε ηλικία δύο ετών, άρχισε να έχει εφιάλτες με μια πτώση αεροπλάνου, όπου περιέγραφε τον εαυτό του ως έναν Αμερικανό πιλότο του οποίου το αεροπλάνο καταρρίφθηκε από τους Ιάπωνες.
Ο Τζέιμς παρείχε λεπτομέρειες όπως το όνομα του αεροπλανοφόρου, το όνομα ενός φίλου του στο πλοίο, καθώς και την τοποθεσία και συγκεκριμένες λεπτομέρειες της συντριβής. Αυτά τα στοιχεία ταίριαζαν με τον θάνατο του πιλότου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Τζέιμς ΜακΚρέιντι Χιούστον Τζούνιορ.
Επιπλέον, ο Τζέιμς γνώριζε συγκεκριμένες, ιστορικά ακριβείς λεπτομέρειες που ούτε οι γονείς του ούτε το ευρύ κοινό θα μπορούσαν να γνωρίζουν. Στην ηλικία των δύο ετών, αναγνώρισε το όνομα του πλοίου, το USS Natoma Bay, από το οποίο απογειωνόταν το αεροπλάνο του Χιούστον, καθώς και το όνομα ενός άλλου πιλότου, του Τζακ Λάρσεν.
Η οικογένεια του Χιούστον επιβεβαίωσε επίσης τις δηλώσεις του μικρού Τζέιμς σχετικά με την υποτιθέμενη προηγούμενη ζωή του. Για παράδειγμα, γνώριζε το παρατσούκλι που χρησιμοποιούσε ο Χιούστον για την αδερφή του, το οποίο μόνο ο νεκρός αδερφός της, ο Τζέιμς Χιούστον, είχε χρησιμοποιήσει.
Ο Δρ. Τζιμ Τάκερ, ψυχίατρος από το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, που κατέγραψε την υπόθεση σε άρθρο του το 2016, κατέληξε στο εξής συμπέρασμα:
«Με βάση τα δεδομένα, η πιο προφανής εξήγηση για αυτή τη σύνδεση είναι ότι ο Τζέιμς έζησε ως ο Τζέιμς Χιούστον Τζούνιορ πριν από την τωρινή του ζωή. Τα γεγονότα της υπόθεσης δείχνουν ότι αυτή η εξήγηση αξίζει σοβαρή εξέταση».
Το φαινόμενο των αναμνήσεων από προηγούμενες ζωές (PLM) θεωρείται στις ασιατικές θρησκείες και φιλοσοφίες ως μετενσάρκωση, δηλαδή η αναγέννηση της συνείδησης μετά τον θάνατο του σώματος.
Κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, ολοένα και περισσότεροι επιστήμονες έχουν δείξει ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο θέμα.
Ο διακεκριμένος επιστήμονας Καρλ Σαγκάν, ιδρυτικό μέλος της Επιτροπής για την Επιστημονική Έρευνα των Παραφυσικών Ισχυρισμών, έγραψε στο βιβλίο του «The Demon-Haunted World»:
«Υπάρχουν τρεις ισχυρισμοί στον τομέα της Εξωαισθητηριακής Αντίληψης (ESP) που, κατά την άποψή μου, αξίζουν σοβαρή μελέτη», με τον τρίτο να είναι: «ότι μικρά παιδιά μερικές φορές αναφέρουν λεπτομέρειες μιας προηγούμενης ζωής, οι οποίες, όταν ελέγχονται, αποδεικνύονται ακριβείς και τις οποίες δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν με κανέναν άλλον τρόπο εκτός από τη μετενσάρκωση».
2.500 περιπτώσεις: «Δεδομένα που δεν μπορούν να αγνοηθούν»
Η συζήτηση για τις αναμνήσεις από προηγούμενες ζωές έχει επεκταθεί πέρα από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις στον επιστημονικό τομέα.
Ο Δρ. Ίαν Στίβενσον (1918–2007), πρόεδρος του Τμήματος Ψυχιατρικής και Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, ήταν ο πρώτος ιατρικός επαγγελματίας που διεύρυνε τα όρια της έρευνας για τη μετενσάρκωση.
Σε διαγωνισμό της Αμερικανικής Εταιρείας για την Ψυχική Έρευνα, η οποία μελετά παραφυσικά φαινόμενα του νου, ο Στίβενσον επέλεξε να αναλύσει 44 άτομα με αναμνήσεις προηγούμενων ζωών. Η εργασία του κέρδισε την πρώτη θέση.
Κατά τη διάρκεια της έρευνάς του, εντυπωσιάστηκε από τις ομοιότητες σε περιπτώσεις από διαφορετικές χώρες και πηγές και ένιωσε την ανάγκη να ερευνήσει περαιτέρω.
Ο Στίβενσον αφιέρωσε περισσότερα από 30 χρόνια στη συστηματική μελέτη του φαινομένου των αναμνήσεων από προηγούμενες ζωές. Συγκέντρωσε και τεκμηρίωσε προσεκτικά στο βιβλίο του Reincarnation and Biology περισσότερες από 2.500 περιπτώσεις παιδιών από όλο τον κόσμο που ισχυρίζονταν ότι θυμούνταν προηγούμενες ζωές.
Μία από τις μελέτες του, που δημοσιεύθηκε στο Medical Hypotheses, περιλάμβανε 856 περιπτώσεις αναμνήσεων προηγούμενων ζωών, από τις οποίες το 67% χαρακτηρίστηκαν ως «λυμένες». Σύμφωνα με τη μεθοδολογία του Στίβενσον, μία «λυμένη» περίπτωση σημαίνει ότι οι ερευνητές ταυτοποίησαν έναν αποθανόντα, του οποίου οι λεπτομέρειες της ζωής και του θανάτου ταίριαζαν ακριβώς με τις μνήμες που είχε αναφέρει το παιδί.
Η έρευνα του Stevenson κάλυψε διάφορες περιοχές, όπως η Ινδία, η Σρι Λάνκα, η Τουρκία, ο Λίβανος, η Ταϊλάνδη, η Μιανμάρ, καθώς και χώρες της Βόρειας και Νότιας Αμερικής και της Ευρώπης.
Εστίασε τις μελέτες του σε παιδιά για δύο λόγους. Πρώτον, τα μικρά παιδιά ήταν λιγότερο πιθανό να κατασκευάσουν αναμνήσεις από προηγούμενες ζωές με υψηλό επίπεδο επαληθεύσιμης λεπτομέρειας. Δεύτερον, συνήθως είχαν περιορισμένη έκθεση σε εξωτερικές πηγές πληροφόρησης, γεγονός που καθιστούσε απίθανο να είχαν αποκτήσει λεπτομερείς γνώσεις για αποβιώσαντα άτομα μέσω συνηθισμένων μέσων.
Τα άρθρα του περιγράφουν αναλυτικά κάθε βήμα της διαδικασίας του και καλούν τους αναγνώστες να εξετάσουν κριτικά τις μεθόδους και τα αποτελέσματά του.
Ο Stevenson ήταν εξέχων επιστήμονας, με περίπου 60 δημοσιεύσεις σε αναγνωρισμένα ιατρικά περιοδικά. Οι μέθοδοί του θεωρούνται ευρέως πρότυπο για τη μελέτη περιπτώσεων μνήμης προηγούμενων ζωών. Οι συνεισφορές του τού χάρισαν τον τίτλο του «καθηγητή έδρας», μια διάκριση που απονέμεται σε ιδιαίτερα διακεκριμένους μελετητές.
«Έχει συλλέξει με σχολαστικότητα και αντικειμενικότητα μια λεπτομερή σειρά περιπτώσεων», σχολίασε ο Dr. Lester S. King για την έρευνα του Stevenson σε ένα άρθρο του 1975 στο JAMA.
«Ίσως να μην πείσει τους σκεπτικιστές, αλλά έχει καταγράψει μια μεγάλη ποσότητα δεδομένων που δεν μπορούν να αγνοηθούν».
Η Dr. Emily Kelly, μακροχρόνια συνάδελφος του Stevenson, έγραψε σε ένα άρθρο του 2007 στο BMJ: «Πίστευε ότι τα στοιχεία ήταν επαρκή ώστε να επιτρέψουν σε έναν λογικό άνθρωπο να πιστέψει στη μετενσάρκωση».
Μια περίπτωση που εντυπωσίασε τον Γκάντι
Μια τέτοια περίπτωση, που τράβηξε την προσοχή του Μαχάτμα Γκάντι, ήταν αυτή της Shanti Devi στην Ινδία.
Η Shanti Devi ήταν ένα κορίτσι που ζούσε στο Δελχί από τη γέννησή της το 1926. Όταν ήταν τριών ετών, άρχισε να θυμάται την προηγούμενη ζωή της ως μια γυναίκα με το όνομα Lugdi. Αρχικά, οι γονείς της απέδιδαν τις ζωντανές αναμνήσεις της σε παιδικές φαντασιώσεις.
Καθώς μεγάλωνε, η Devi επέμενε να επισκεφθεί τον προηγούμενο σύζυγό της, Kedar Nath, στη Ματούρα, 162 χιλιόμετρα μακριά. Η οικογένειά της, περιέργεια, εντόπισε και έγραψε στον Nath, ο οποίος τελικά επισκέφθηκε τη Devi. Προς έκπληξή του, το εννιάχρονο κορίτσι τον αναγνώρισε με ακρίβεια, μαζί με άλλους συγγενείς, και περιέγραψε λεπτομέρειες της ζωής τους που δεν θα μπορούσε να γνωρίζει.
Η δημοσιότητα που πήρε η υπόθεση τράβηξε την προσοχή του Μαχάτμα Γκάντι. Όταν η Devi ήταν 10 ετών, ο Γκάντι συνέστησε μια «επιτροπή έρευνας» αποτελούμενη από 15 διακεκριμένα μέλη – όπως δικηγόρους, δημοσιογράφους, πολιτικούς ηγέτες και μέλη του Κογκρέσου – για να διερευνήσει τους ισχυρισμούς.
Η επιτροπή επιβεβαίωσε ότι η Devi δεν είχε φύγει ποτέ από το Δελχί. Αργότερα τη συνόδευσαν στη Ματούρα, όπου αναγνώρισε με ακρίβεια το σπίτι του Nath, το σπίτι του πεθερού της και περιέγραψε τη διάταξή τους.
Επιπλέον, η Devi υπέδειξε μια γωνιά του δωματίου όπου ισχυρίστηκε ότι είχε θάψει χρήματα. Όταν οι μάρτυρες έσκαψαν το σημείο, βρήκαν ένα κουτί αποθήκευσης πολύτιμων αντικειμένων, αλλά ήταν άδειο. Η Devi επέμενε ότι είχε αφήσει χρήματα εκεί, και τελικά ο Nath παραδέχθηκε ότι είχε βρει και πάρει τα χρήματα μετά τον θάνατο της συζύγου του.
Ο Stevenson σημείωσε ότι τουλάχιστον 24 από τους ισχυρισμούς της Devi επιβεβαιώθηκαν – πειστικά στοιχεία ότι οι αναμνήσεις της δεν ήταν κατασκευασμένες.
Τελικά, η επιτροπή δημοσίευσε μια έκθεση 26 σελίδων το 1936, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η Devi ήταν η μετενσάρκωση της Lugdi. Η υπόθεση παρουσιάστηκε επίσης στο τεύχος της American Weekly στις 12 Δεκεμβρίου 1937.
Γνώσεις που μοιάζουν αδύνατες
Σύμφωνα με τον Stevenson, μια τυπική περίπτωση παιδιού με μνήμη προηγούμενης ζωής συνήθως εμφανίζεται μεταξύ 2 και 4 ετών. Αυτά τα παιδιά αφηγούνται αυθόρμητα λεπτομέρειες προηγούμενων ζωών, ακόμη κι αν συνέβησαν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και δεκαετίες πριν. Οι λεπτομέρειες αυτές είναι συχνά ακριβείς σε ποσοστό έως και 90%.
Αυτό το σημάδι της μετενσάρκωσης περιλαμβάνει «να μιλάνε τα παιδιά για πράγματα που δεν υπάρχει απολύτως καμία πιθανότητα να γνωρίζουν σε αυτή την ηλικία», είπε η Carol Bowman, θεραπεύτρια παλινδρόμησης σε προηγούμενες ζωές, η οποία ερευνά τις αναμνήσεις από προηγούμενες ζωές (PLM) σε αμερικανικές οικογένειες για 35 χρόνια, στη The Epoch Times.
Σύμφωνα με την Bowman, αυτά τα παιδιά συνήθως δεν έχουν ψυχοκοινωνικά προβλήματα. Οι προηγούμενες ζωές τους αφορούν συχνά συνηθισμένες οικογένειες και όχι διάσημα πρόσωπα ή διασημότητες, κάτι που αποκλείει το ενδεχόμενο να έχουν κίνητρο να κατασκευάσουν ιστορίες.
Η Bowman περιέγραψε μια τρίχρονη, τη Μέγκαν, που μιλούσε για την προηγούμενη ζωή της ως άνδρας (Τζον), του οποίου η σύζυγος (Μαίρη) πέθανε από «φθίση», έναν κοινό όρο για τη φυματίωση τον 19ο αιώνα. Η Μέγκαν ανέφερε επίσης ότι η Μαίρη ήταν πολύ λυπημένη λόγω της ασθένειάς της και της αδυναμίας της να αποκτήσει παιδί. Πώς θα μπορούσε αυτό το μικρό κορίτσι να γνωρίζει ιατρικές πληροφορίες για τη φθίση και τη στειρότητα σε τόσο μικρή ηλικία;
Τα παιδιά που θυμούνται προηγούμενες ζωές μπορούν συχνά να παρουσιάσουν δεξιότητες που δεν έχουν μάθει. Η Devi μιλούσε φυσικά τη ντόπια γλώσσα στη Ματούρα, όπου είχε ζήσει σε προηγούμενη ζωή, παρόλο που δεν είχε πάει ποτέ εκεί ούτε είχε διδαχθεί τη γλώσσα στη σημερινή της ζωή.
Η Bowman ανέφερε επίσης ένα τετράχρονο αγόρι, τον Τόμι, που έραψε επιδέξια ένα κουμπί στο παντελόνι του. Όταν η μητέρα του τον ρώτησε πού έμαθε αυτή την ικανότητα, ο Τόμι απάντησε: «Λοιπόν, το κάναμε συνέχεια στο πλοίο μου», και άρχισε να περιγράφει την προηγούμενη ζωή του ως ναύτης.
«Αλλάζουν σε έναν πολύ σοβαρό τρόπο έκφρασης, μιλούν με σοβαρότητα και επιμένουν ότι αυτά που λένε είναι αλήθεια», ανέφερε η Bowman.
Μια συστηματική ανασκόπηση που δημοσιεύθηκε το 2021 ανέλυσε 78 παρατηρητικές μελέτες και διαπίστωσε ότι από τα παιδιά με αναμνήσεις προηγούμενων ζωών, το 23% είχε δεξιότητες που δεν είχαν διδαχθεί. Ακόμη πιο εντυπωσιακό, το 37% είχε σημάδια γέννησης ή ελαττώματα που αντιστοιχούσαν σε τραύματα από προηγούμενες ζωές.
Σημάδια γέννησης και ελαττώματα – Συμπτώσεις;
Σε μια μελέτη 895 παιδιών με αναμνήσεις προηγούμενων ζωών, το 35% είχε ασυνήθιστα σημάδια γέννησης ή συγγενή ελαττώματα, σύμφωνα με τον Στίβενσον. Η έρευνα του Στίβενσον δείχνει ότι το ποσοστό συμφωνίας μεταξύ τραυμάτων και σημαδιών γέννησης στις περιπτώσεις με επιβεβαιωμένα στοιχεία ήταν 88%.
Για παράδειγμα, ένα αγόρι από την Τουρκία, είχε παραμορφωμένο το δεξί του αυτί. Το αγόρι θυμόταν ότι είχε πυροβοληθεί στη δεξιά πλευρά του κρανίου του σε προηγούμενη ζωή. Ο Στίβενσον εντόπισε την προηγούμενη ζωή και επιβεβαίωσε την αιτία θανάτου μέσω νοσοκομειακών αρχείων.
Η Bowman έχει συλλέξει επίσης στοιχεία που σχετίζονται με σημάδια γέννησης και συμπεριφορές. Για παράδειγμα, το πρώτο παιδί της Κάθι, που επίσης ονομαζόταν Τζέιμς, πέθανε τραγικά από νευροβλάστωμα λίγο μετά τα δεύτερα γενέθλιά του. Ο Τζέιμς είχε προβλήματα με το αριστερό του μάτι, το δεξί αυτί και το αριστερό πόδι, ενώ μια ενδοφλέβια ένεση του άφησε μια ουλή στον λαιμό.
Δώδεκα χρόνια μετά τον θάνατο του Τζέιμς, γεννήθηκε ο Τσαντ, το δεύτερο παιδί της Κάθι. Ο Τσαντ εμφάνισε έντονες φυσικές ομοιότητες με τον Τζέιμς. Είχε τύφλωση στο αριστερό του μάτι, πρόβλημα στο δεξί αυτί, αναπηρία στο αριστερό πόδι, και μια ουλή στο ίδιο σημείο στον λαιμό.
Επιπλέον, ο Τσαντ είχε ήσυχο και νευρικό χαρακτήρα, όπως και ο Τζέιμς. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, άρχισε να περιγράφει μια ζωή σε ένα σπίτι με έπιπλα σοκολατί χρώματος, παίζοντας με συγκεκριμένα παιχνίδια, περιγράφοντας με ακρίβεια λεπτομέρειες από τη ζωή του Τζέιμς.
Οι ιατρικές αναφορές και τα πορίσματα μετά θάνατον επιβεβαιώνουν τη συνέπεια μεταξύ των αιτιών θανάτου στην προηγούμενη ζωή και των σημαδιών γέννησης στη σημερινή ζωή.
Εναλλακτικές εξηγήσεις
Εναλλακτικές εξηγήσεις για τις αναμνήσεις προηγούμενων ζωών περιλαμβάνουν διαστρέβλωση μνήμης, επιρροή από τους γονείς ή πολιτισμική και κοινωνική διαμόρφωση. Ωστόσο, αυτές οι υποθέσεις παρουσιάζουν αδυναμίες.
Μια μελέτη του 2007 πρότεινε ότι οι αναμνήσεις προηγούμενων ζωών οφείλονται σε σύγχυση μνήμης ή ψευδείς μνήμες. Ωστόσο, η σύγχυση μνήμης δεν μπορεί να εξηγήσει την ακρίβεια και τις επαληθεύσιμες λεπτομέρειες που αποδεικνύονται σε καλά τεκμηριωμένες περιπτώσεις από ερευνητές.
Επιπλέον, μελέτες δείχνουν ότι η αρχική στάση των μητέρων απέναντι στις αναμνήσεις προηγούμενων ζωών των παιδιών τους ποικίλλει. Συνολικά, το 51% των μητέρων ήταν ουδέτερες ή ανεκτικές, το 28% αποθάρρυναν τις μνήμες, και το 21% τις ενθάρρυναν.
Ορισμένοι αποδίδουν τα σημάδια γέννησης στις «μητρικές εντυπώσεις». Υποστηρίζουν ότι η γνώση μιας εγκύου για τα τραύματα ενός αποθανόντος θα μπορούσε να επηρεάσει το έμβρυο, προκαλώντας σωματικά χαρακτηριστικά που αντιστοιχούν στα τραύματα. Ωστόσο, σύμφωνα με την έρευνα του Στίβενσον, οι μητέρες συνήθως δεν γνώριζαν τα τραύματα από την προηγούμενη ζωή. Επιπλέον, η υπόθεση αυτή δεν εξηγεί πώς οι σκέψεις της μητέρας θα μπορούσαν να επηρεάσουν το σώμα του εμβρύου ή γιατί το παιδί να έχει αυτές τις μνήμες.
Για την υπόθεση της πολιτισμικής ή κοινωνικής διαμόρφωσης, η συστηματική ανασκόπηση του 2021 διαπίστωσε ότι οι περιπτώσεις PLM δεν αναφέρθηκαν μόνο σε χώρες της Ασίας με πολιτιστικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις για μετενσάρκωση, αλλά και σε Αμερική και Ευρώπη, υποδηλώνοντας ένα διαπολιτισμικό φαινόμενο.
Άλλοι ερμηνεύουν το PLM ως συμπτωματικά γεγονότα – ότι ένα σημάδι γέννησης ή ελάττωμα συμβαίνει τυχαία, και το άτομο στη συνέχεια μαθαίνει για έναν αποθανόντα με παρόμοιο σημάδι, αισθανόμενο μια σύνδεση. Ωστόσο, δεν υπάρχουν ισχυρά στοιχεία που να υποστηρίζουν αυτήν την εξήγηση, και φαίνεται απίθανο, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι οι περισσότερες περιπτώσεις PLM αφορούν παιδιά.
Οι σκεπτικιστές συχνά απορρίπτουν τα σημάδια γέννησης ή τα ελαττώματα ως ενδείξεις προηγούμενων ζωών, θεωρώντας τα απλώς συμπτώσεις.
Πόσες συμπτώσεις χρειάζονται για να υποστηρίξουν μια περίπτωση PLM, όταν τα τεκμηριωμένα γεγονότα ευθυγραμμίζονται με τις αναμνήσεις που εκφράζονται; Όσο πιο λεπτομερείς και επαληθεύσιμες είναι οι συνδέσεις, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να απορριφθούν τέτοιες περιπτώσεις ως συμπτώσεις.
Παλινδρόμηση σε προηγούμενες ζωές
Όταν οι άνθρωποι βιώνουν τραυματικές μνήμες από νωρίτερα στάδια της τρέχουσας ζωής τους, αυτές μπορούν να έχουν επιπτώσεις στη σωματική ή ψυχική τους υγεία, συχνά συνεισφέροντας σε μετατραυματικό στρες (PTSD). Οι ψυχολόγοι μπορεί να χρησιμοποιούν θεραπεία μέσω διαλόγου για να βοηθήσουν τους ασθενείς να απελευθερώσουν το τραύμα από το σώμα τους, επιτυγχάνοντας ψυχική και σωματική θεραπεία. Τέτοιες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις συμπληρώνουν τη φαρμακευτική θεραπεία που συνταγογραφεί ένας ψυχίατρος.
Παρομοίως, ορισμένοι θεραπευτές έχουν εξερευνήσει την παλινδρόμηση σε προηγούμενες ζωές ως τύπο ύπνωσης για την αντιμετώπιση ασθενειών. Όπως στη θεραπεία του PTSD, η παλινδρόμηση βασίζεται στον καθοδηγούμενο διάλογο κατά τη διάρκεια ύπνωσης, με τον θεραπευτή να βοηθά τον ασθενή να εξερευνήσει αυτό που πιστεύει ότι είναι μνήμες από προηγούμενες ζωές.
Αν και υπάρχει συνεχής συζήτηση για την αποτελεσματικότητα αυτής της θεραπείας, έχουν καταγραφεί περιπτώσεις ασθενών που επωφελήθηκαν από αυτή.
Ο Dr. Jason Liu, ολιστικός γιατρός στην Καλιφόρνια με διδακτορικό στη νευροεπιστήμη, ανέφερε ότι είδε μια ασθενή με ινομυαλγία που επανήλθε σε φυσιολογική ζωή μετά από παλινδρόμηση.
Η Marilyn, 46 ετών, υπέφερε από συνεχείς, εξουθενωτικούς χρόνιους πόνους για χρόνια, που την οδήγησαν ακόμη και σε απόπειρα αυτοκτονίας. Εκτός από ινομυαλγία, αντιμετώπιζε χρόνια κόπωση, άγχος, κατάθλιψη και αϋπνία. Παρά τη βοήθεια του συζύγου της, ο οποίος ήταν ιατρός, οι παραδοσιακές θεραπείες δεν την βοήθησαν.
Υπό ύπνωση, σε κατάσταση ηρεμίας, η Marilyn ανακάλεσε μια μνήμη στην οποία ήταν στρατιώτης σε πόλεμο και δεχόταν επίθεση. Μέσα από καθοδηγούμενες συζητήσεις, κατάφερε να αποσυνδέσει το συναισθηματικό τραύμα από τη σημερινή της πραγματικότητα. Έκτοτε, αισθάνθηκε πολύ πιο ήρεμη και αισιόδοξη, ενώ τα συμπτώματά της υποχώρησαν σημαντικά, οδηγώντας σε πλήρη ανάρρωση.
Με την ευγενική καθοδήγηση του Liu, η Marilyn κατάφερε να διαχωρίσει το συναισθηματικό τραύμα της προηγούμενης ζωής της από την τρέχουσα πραγματικότητά της. Από τότε, αισθάνεται σημαντικά πιο γαλήνια και αισιόδοξη. Τα σωματικά και ψυχικά της συμπτώματα βελτιώθηκαν δραματικά, οδηγώντας σε πλήρη ανάρρωση.
Ο γιος της Bowman είχε επίσης αναμνήσεις από προηγούμενη ζωή. Ανέπτυξε χρόνιο έκζεμα και φοβία για τους δυνατούς θορύβους όταν ήταν πέντε ετών.
«Όταν τον ρωτήσαμε τι συνέβαινε, μας διηγήθηκε σε πρώτο πρόσωπο ότι ήταν στρατιώτης και σκοτώθηκε σε πεδίο μάχης πίσω από ένα κανόνι», είπε η Bowman.
Μετά την αφήγηση της μνήμης από την προηγούμενη ζωή του γιου της, η σωματική του κατάσταση, δηλαδή το χρόνιο έκζεμα, εξαφανίστηκε, και η φοβία του για τους δυνατούς θορύβους εξαφανίστηκε επίσης.
«Υπάρχει κάποιο είδος σωματικής μνήμης, σωματικής ανάμνησης, που σχετίζεται με αυτές τις αναμνήσεις», δήλωσε η Bowman, υπονοώντας ότι οι προηγούμενες ζωές ενδέχεται να είναι αποθηκευμένες στη συνείδηση και το σώμα μας.
Ένα ποτάμι που ρέει
Ένα ποτάμι μεταφέρει άμμο, θρεπτικά συστατικά και υδρόβια ζωή καθώς ρέει με χάρη από τις κορυφές του βουνού προς τον προορισμό του. Παρομοίως, μελέτες για τις αναμνήσεις από προηγούμενες ζωές υποδεικνύουν ότι η συνείδησή μας είναι σαν ένα ρέον ποτάμι, που μεταφέρει αναμνήσεις, εμπειρίες και την ουσία της ψυχής μας από τη μία ζωή στην άλλη, συνδέοντάς μας με το πολύπλοκο ύφασμα της ύπαρξης.
«Το βρίσκω συναρπαστικό, γιατί, όπως μιλούσε και ο Ian Stevenson, οι τρέχουσες καταστάσεις μας, οι τρέχουσες προσωπικότητές μας, μπορούν να έχουν τις ρίζες τους σε εμπειρίες από προηγούμενη ζωή», είπε η Bowman στην Epoch Times.
«Η συνείδηση επιβιώνει του θανάτου», πρόσθεσε, «όπως και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, τα συναισθήματα και τα σωματικά χαρακτηριστικά. Όλα αυτά μεταφέρονται σε ένα άλλο σώμα, μια άλλη ζωή, διαφορετικές συνθήκες, αλλά είναι όλα συνδεδεμένα. Υπάρχει μια συνέχεια από τη μία ζωή στην άλλη».
Μετά τον θάνατο του Stevenson, ο διάδοχός του, Dr. Jim Tucker, καθηγητής ψυχιατρικής και νευροσυμπεριφορικών επιστημών και διευθυντής του Τμήματος Μελετών Αντιληπτικής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, συνέχισε την αποστολή του να μελετά τις αναμνήσεις από προηγούμενες ζωές (PLM).
Ο Dr. Brian L. Weiss και ο Dr. Bruce Greyson ασχολούνται επίσης με την έρευνα των αναμνήσεων από προηγούμενες ζωές. Ο Weiss είναι καταξιωμένος ψυχίατρος, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Columbia και της Ιατρικής Σχολής του Yale, και επίτιμος πρόεδρος του τμήματος ψυχιατρικής του Ιατρικού Κέντρου Mount Sinai στο Μαϊάμι. Ο Greyson είναι επίτιμος καθηγητής ψυχιατρικής και νευροσυμπεριφορικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια.
Η συσσώρευση στοιχείων στα τρία πρώτα άρθρα αυτής της σειράς υπονοεί την πιθανότητα ότι η συνείδηση εκτείνεται πέρα από τη φυσική μας πραγματικότητα.
Όλοι πεθαίνουν τελικά. Ωστόσο, εάν η συνείδησή μας είναι αιώνια και οι αναμνήσεις από τις εμπειρίες των προηγούμενων ζωών μας παραμένουν, αυτό θα μπορούσε να έχει σημαντική σημασία για την ευημερία μας στη ζωή αυτή και στο μέλλον.
Εάν οι αναμνήσεις μπορούν να διασχίσουν ζωές, γεννάται το ερώτημα: Πού κατοικεί η συνείδησή μας ανάμεσα σε διαφορετικές ζωές; Ποια είναι η αρχική προέλευση ή ο τελικός προορισμός της συνείδησής μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου