O Tραμπ τελειώνει τις πολιτικές φιλοδοξίες Μητσοτάκη – Σύντομα θα αποτελέσει παρελθόν, μαζί με Σολτς και Μακρόν

Απομονωμένος είναι πλέον ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τη νέα διοίκηση Τραμπ στο Λευκό Οίκο. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός φιλοδοξούσε να βγει η Kamala Harris στις ΗΠΑ και να παίξει έναν ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη, όνειρο που έχει εδώ και πολύ καιρό και θέλει να εκπληρώσει όταν φύγει από την πρωθυπουργία το 2027.

Όμως, η επιστροφή Trump αλλάζει τα σχέδια του. Και όχι μόνο. Στην ίδια μοίρα και ο Γάλλος Πρόεδρος Emanuel Macron. Είναι οι δύο πολιτικοί στην Ευρώπη μαζί με τον παραπαίοντα Scholz που υπηρετούν την κεντρώα – «φιλελέφτ» προσέγγιση η οποία έχει εκπέσει παντού.

Τι φιλοδοξούσαν Μητσοτάκης-Macron;

• Ο Μητσοτάκης φιλοδοξούσε να προωθήσει το κοινό ευρωπαϊκό αμυντικό δόγμα κατά της Ρωσίας και σε δεύτερο πλάνο κατά της Τουρκίας, παίζοντας ηγετικό ρόλο – ακόμα και την θέση του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ εποφθαλμιούσε.
  Η παύση του ρωσοουκρανικού πολέμου που θα έρθει σε λίγο καιρό αναγκαστικά βάζει τέλος σε αυτό το σενάριο και σίγουρα υποβαθμίζει τις βάσεις του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα, όπως η Αλεξανδρούπολη.
• Ο Μητσοτάκης φιλοδοξούσε να παίξει η Ελλάδα ηγετικό ρόλο στα ενεργειακά της Ευρώπης με αιολικά πάρκα, με ηλεκτρικά καλώδια από Κύπρο και Αίγυπτο, με πρότζεκτ πράσινης ανάπτυξης για να αποτελέσει μία εναλλακτική στην διαχρονική ρωσική εξάρτηση.
  Όμως, αυτά τα σχέδια θα μείνουν στο συρτάρι, καθώς ο Trump είναι υπέρμαχος των ορυκτών καυσίμων και θα προωθήσει την συνέχιση του λιγνίτη και του πετρελαίου.
• Ο Μητσοτάκης φιλοδοξούσε να παίξει η Ελλάδα κομβικό ρόλο σε όλη την Νότια Ανατολική Μεσόγειο διεκδικώντας από την διοίκηση Biden την πρωτοκαθεδρία.
  Ο πρόεδρος Trump δεν διαφωνεί με τον σημαντικό ρόλο της Ελλάδας στην περιοχή, όμως, όπως τονίζουν αναλυτές ο νέος αμερικάνος πρόεδρος θεωρεί τον ρόλο της Τουρκίας πιο κομβικό γεωπολιτικά.
• Ο Μητσοτάκης και η νομενκλατούρα στις Βρυξέλλες ήθελαν να παίξουν οι φαρμακευτικές εταιρείες ρόλο στην δημόσια υγεία των χωρών.
  Δεν ξεχνάει κανείς το ύποπτο παιχνίδι της Κομισιόν και της εταιρείας Pfizer του Albert Bourla για την διά της βίας προμήθεια εμβολίων.
  Το μήνυμα της διοίκησης Trump για τον βρώμικο τρόπο που κινήθηκαν οι φαρμακευτικές είναι σκληρό.

Τελειώνει τις φιλοδοξίες της Von Der Laien, Macron, Mητσοτάκη

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι ο Trump έχει διαφορετική οπτική για την Ευρώπη και αυτό δεν εξυπηρετεί καθόλου ούτε τις φιλοδοξίες της Κομισιόν και ξεπερασμένων πολιτικών όπως η Ursula Von Der Laien, ούτε κεντρώων πολιτικών όπως ο Μητσοτάκης και ο Macron.

Αντίθετα, στην Ευρώπη ο Trump έχει συνομιλητές την Meloni της Ιταλίας, τον Orban της Ουγγαρίας, την Le Pen στη Γαλλία η οποία έχει πάρει και ξεκάθαρη θέση υπέρ της Ρωσίας στο παρελθόν.

Οι παραπάνω θεωρούνται πλέον οι κραταιοί ηγέτες που ήρθαν να μείνουν και μαζί με τις ανερχόμενες δεξιές δυνάμεις σε Αυστρία, Σουηδία, Πολωνία θα αποτελέσουν το «ευρωπαϊκό κόμμα» Τrump.

Απομόνωση Μητσοτάκη

Ο απομονωμένος Μητσοτάκης έχει χάσει και τον τελευταίο συνομιλητή στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων τον Mike Pompeo, πρώην υπουργό Εξωτερικών αφού ο ίδιος ο Trump ομολόγησε ότι δεν θα τον αξιοποιήσει στο υπουργικό συμβούλιο.

Αυτό είναι μία κακή εξέλιξη για την κυβέρνηση Μητσοτάκη καθώς πλέον δεν θα υπάρχει σημείο επαφής με την νέα διοίκηση στον Λευκό Οίκο παρά μόνο από τις άκρες στην ομογένεια και κυρίως τον επιχειρηματία Τζον Κατσιματίδης ο οποίος είναι φίλος και υποστηρικτής Trump και προσκλήθηκε να παρακολουθήσει τα αποτελέσματα των εκλογών στο Μαρ-α-Λάγκο στο Παλμ Μπιτς της Φλόριδας.

Mέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορεί να σταθεί καμία υποψηφιότητα Μητσοτάκη στην Ευρώπη ενώ και μέσα στο εγχώριο πεδίο θα φθίνει, όπου η κεντρώα ΝΔ του 25% με την πατριωτική δεξιά να ακουμπάει το 20% και τους Α.Σαμαρά και Κ.Καραμανλή να είναι αντίθετη στην πολιτική Μητσοτάκη.

Πιέσεις για συναίνεση στο ΠΑΣΟΚ

Το Μέγαρο Μαξίμου ασκεί πίεση στο ΠΑΣΟΚ επιχειρώντας να την σύρει σε μία συναινετική και εν πολλοίς ανώδυνη αντιπολίτευση. Από τη μία εξαπολύει επιθέσεις περί “πράσινου ΣΥΡΙΖΑ” και από την άλλη επαναφέρει με διαρροές την επικείμενη συνάντηση Μητσοτάκη – Ανδρουλάκη που θα επισφραγίσει την συνεννόηση του νέου διπολισμού.

Το Μαξίμου εκβιάζει την συναίνεσή του ΠΑΣΟΚ επιχειρώντας να το εκθέσει σε μία κατηγορία ψηφοφόρων του κέντρου που θεωρητικά απευθύνονται τόσο ο Νίκος Ανδρουλάκης όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, καθώς και σε κέντρα επιχειρηματικής και μιντιακής ισχύος που δεν επιθυμούν κοινωνικές αναταράξεις -υπάρχει πάντα ο εφιάλτης του 2015.

Για το ΠΑΣΟΚ είναι ανοιχτή πάντα και μία δεύτερη συζήτηση που σχετίζεται με τις εξελίξεις στην Κεντροαριστερά και τον διάλογο περί συμμαχιών.

Προς το παρόν η στάση του Νίκου Ανδρουλάκη περιγράφεται από το “δόγμα” της “αμφίπλευρη διεύρυνσης” που επανέλαβε ο εκπρόσωπος Κώστας Τσουκαλάς και προσδιορίζει αυτόνομη πορεία, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο μεμονωμένων προσχωρήσεων. Σε σχέση με τις συναινετικές πιέσεις από το Μαξίμου συνεργάτες του Νίκου Ανδρουλάκη ξεκαθαρίζουν: «Συναίνεση μεταξύ Ανδρουλάκη και Μητσοτάκη δεν υπάρχει, αυτή έχει καεί από τις υποκλοπές και μετά». Προς την πλευρά της Αριστεράς το ερώτημα είναι περισσότερο εύκολο αφού ο Νίκος Ανδρουλάκης ποτέ δεν ήταν ευεπίφορος σε συμμαχίες. Η προοπτική αυτή που εξέφραζε στις εκλογές ο Χάρης Δούκας ηττήθηκε στη κάλπη του ΠΑΣΟΚ.

Το εάν όμως θα είναι συναινετικό το ΠΑΣΟΚ σε μία νεοφιλελεύθερη συστημική πολιτική, ανεξάρτητα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή εάν θα κινηθεί προς τα αριστερά ενσωματώνοντας την έντονη κοινωνική διαμαρτυρία και εκφράζοντας την κοινωνική αντιπολίτευση, είναι άλλης τάξης ζήτημα. Άλλωστε στα γενικότερα πολιτικά σενάρια υπάρχει και το ενδεχόμενο αλλαγής ηγεσίας στη ΝΔ. Για να “κρατά τα μπόσικα” σε μία ενδεχόμενη στροφή προς τα αριστερά υπάρχει η Άννα Διαμαντοπούλου και η εκσυγχρονιστική πτέρυγα που δεν πήγε στη ΝΔ.

Τα μείζονα ζητήματα είναι μπροστά

Επί του παρόντος το ΠΑΣΟΚ προβάρει το κοστούμι της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αύριο θα έχει και την πρώτη αντιπαράθεση στη Βουλή με την κυβέρνηση για το νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας για τους υγειονομικούς υπαλλήλους, για τους οποίους το ΠΑΣΟΚ έχει ζητήσει να ενταχθούν στα βαρέα και ανθυγιεινά. Ανοικτή όμως είναι η ευρύτερη αντιπαράθεση για τον τρόπο υπολογισμού του κατώτατου μισθού. Το ΠΑΣΟΚ ζητά την επιστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Αφενός από λόγους αρχής και αφετέρου γιατί μία τέτοια εξέλιξη θα αναζωογονήσει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις στις οποίες διατηρεί πάντα σημαντικά ερείσματα, αντίθετα με τον ΣΥΡΙΖΑ που απέτυχε στην εποχή της ακμής του να γειωθεί με τον κόσμο του συνδικαλισμού.

Μπροστά όμως είναι η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και η αναθεώρηση του Συντάγματος. Το μεν πρώτο έχει την σημασία του αλλά περιορίζεται στο επίπεδο των συμβολισμών. Εννοείται ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανέναν λόγο να ψηφίσει πχ κάποιο πρόσωπο προερχόμενο από τον χώρο της Δεξιάς παράταξης, όπως πιέζεται από το εσωτερικό του να κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Μία παρόμοια πρόταση θα είναι δώρο, καθώς δίχως κόστος θα του επιτρέψει να κρατήσει αποστάσεις. Το πιο δύσκολο θα είναι εάν προτείνει ένα πρόσωπο “με υπερκομματικά χαρακτηριστικά” που όμως να μην προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ -όπως πχ ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Τότε θα πιεστεί από το εσωτερικό του και από τα φιλικά εξωπολιτικά κέντρα να επιδείξει συναινετική διάθεση.

Πιο βαθύ και ουσιαστικό είναι το θέμα της αναθεώρησης του Συντάγματος όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα επιδιώξει θεσμικές αλλαγές σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, με πρώτη βέβαια την ιδιωτικοποίηση της ανώτατης Παιδείας. Δεν είναι δίχως σημασία ότι η Δύση κινείται είτε προς τα Δεξιά είτε προς τα Αριστερά, με εγχειρήματα όπως του Λαϊκού Μετώπου στην Γαλλία ή της Βάκενγκνεχτ στην Γερμανία να κερδίζουν την λαϊκή δυσαρέσκεια. Παρόμοια είναι και η κατάσταση στην Ελλάδα.