Μια νέα ερευνητική επιστολή που δημοσιεύθηκε στο Journal of the American Medical Association (JAMA ) αποκάλυψε ότι οι περισσότεροι κριτές ιατρικών περιοδικών λαμβάνουν πληρωμές από τη βιομηχανία.
Οι πληρωμές, οι οποίες δίνονται σε γιατρούς που διενεργούν αξιολογήσεις από ομοτίμους από κατασκευαστές φαρμάκων και ιατρικών συσκευών, ανήλθαν συνολικά σε 1,06 δισεκατομμύρια δολάρια για τα τρία έτη που μελετήθηκαν.
Πρόκειται σαφώς για σύγκρουση συμφερόντων, και ενώ τα περιοδικά έχουν συχνά πολιτικές σύγκρουσης συμφερόντων που εφαρμόζονται στους συγγραφείς, πολύ λίγοι εφαρμόζουν το ίδιο πρότυπο στους κριτές.
Οι ερευνητές εξέτασαν τις γενικές και ερευνητικές πληρωμές που δόθηκαν στους γιατρούς που υπηρετούν ως κριτές για μεγάλα περιοδικά από τις κατασκευάστριες εταιρείες φαρμάκων και συσκευών από το 2020 έως το 2022.
Ορισμένες από τις δημοσιεύσεις που μελετήθηκαν περιελάμβαναν το The Lancet, το The New England Journal of Medicine, το BMJ και ακόμη και το JAMA, το οποίο δημοσίευσε την ερευνητική επιστολή.
Ο ειδικευόμενος ιατρός ουρολογίας του Πανεπιστημίου του Τορόντο David-Dan Nguyen, ο οποίος συνέταξε τη μελέτη, δήλωσε: “Παρόλο που οι συγκρούσεις συμφερόντων των συντακτών και των συγγραφέων των περιοδικών έχουν διερευνηθεί, η παραδοσιακά αδιαφανής φύση της αξιολόγησης από ομότιμους εμπόδισε την αξιολόγησή τους μεταξύ των κριτών, παρά τον κρίσιμο ρόλο τους στις ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις”.
Μελέτησαν τους καταλόγους κριτών κάθε περιοδικού και τους συνέκριναν με πληροφορίες από τη βάση δεδομένων Open Payments σχετικά με τις γενικές και ερευνητικές πληρωμές. Αρχικά καταγράφηκαν περισσότεροι από 7.000 κριτές, αλλά ο αριθμός αυτός περιορίστηκε σε 1.962 αφού αποκλείστηκαν όσοι δεν ήταν γιατροί ή δεν βρίσκονταν στις ΗΠΑ.
Διαπίστωσαν ότι σχεδόν το 59% των αναθεωρητών έλαβαν τουλάχιστον μία πληρωμή από τη φαρμακευτική βιομηχανία κατά τη διάρκεια της περιόδου που μελετήθηκε. Μεταξύ αυτής της ομάδας, περισσότεροι από τους μισούς έλαβαν γενικές πληρωμές και το 31,8% έλαβαν πληρωμές για έρευνα.
Τα χρήματα που χορηγήθηκαν περιλάμβαναν πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια που δόθηκαν σε ιδιώτες ή στα ιδρύματά τους, πάνω από 64 εκατομμύρια δολάρια σε γενικές πληρωμές, 11,8 εκατομμύρια δολάρια σε αμοιβές για ομιλίες και πάνω από 34 εκατομμύρια δολάρια σε αμοιβές συμβούλων.
Οι ομότιμοι κριτές εισπράττουν χιλιάδες δολάρια από τις φαρμακευτικές εταιρείες
Πόσο ακριβώς αξίζει μια αξιολόγηση από ομοτίμους στη σημερινή αγορά; Ο ερευνητής διαπίστωσε ότι η διάμεση αμοιβή για την έρευνα ήταν γενναιόδωρα 153.173 δολάρια, ενώ η διάμεση γενική αμοιβή ήταν 7.614 δολάρια. Υπήρχε μια αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ των δύο φύλων, με τους άνδρες κριτές να απολαμβάνουν μια διάμεση συνολική πληρωμή 38.959 δολαρίων έναντι 19.586 δολαρίων για τις γυναίκες- η διαφορά στις γενικές πληρωμές ήταν διάμεση 8.663 δολάρια για τους άνδρες κριτές έναντι 4.183 δολαρίων για τις γυναίκες κριτές. Οι πληρωμές διέφεραν επίσης ανά ειδικότητα, με ορισμένες να κερδίζουν σημαντικά περισσότερα από άλλες.
Οι συγγραφείς επεσήμαναν ότι δεν έλαβαν υπόψη τους τις πληρωμές από οντότητες όπως οι τεχνολογικές και οι ασφαλιστικές εταιρείες, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να υποεκτιμούν τις πληρωμές που λαμβάνουν οι κριτές.
Πολλές φορές, οι μελέτες θεωρούνται πιο αξιόπιστες αν φέρουν την ετικέτα “peer reviewed”, αλλά έρευνες όπως αυτή μας δείχνουν πόσο λίγο σημαίνει πραγματικά αυτός ο όρος.
“Οι κριτές ενεργούν ως κριτικοί διαιτητές τόσο της εγκυρότητας όσο και της συνάφειας των μελετών που έχουν αξιολογηθεί από ομότιμους. Ως εκ τούτου, η κατανόηση των πιθανών πνευματικών και οικονομικών σχέσεων που ενδέχεται να επηρεάζουν τη λήψη των αποφάσεών τους είναι το κλειδί για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο αυτές οι επιρροές επηρεάζουν τη βιβλιογραφία που αξιολογείται από ομότιμους”, δήλωσε ο συν-συγγραφέας της μελέτης Dr. Christopher Wallis του Πανεπιστημίου του Τορόντο.
Είναι δύσκολο να βρεθούν αμερόληπτες πληροφορίες σχετικά με την ιατρική περίθαλψη
Στις μέρες μας, είναι δύσκολο να βρει κανείς αμερόληπτες πληροφορίες σχετικά με την ιατρική περίθαλψη- ακόμη και οι γιατροί δεν είναι αξιόπιστοι, καθώς λαμβάνουν όλο και περισσότερες μίζες από τις φαρμακευτικές εταιρείες για τη συνταγογράφηση των φαρμάκων τους.
Μια μελέτη της ProPublica βρήκε περισσότερους από 700 γιατρούς που είχαν λάβει τουλάχιστον 1 εκατομμύριο δολάρια σε μίζες από φαρμακευτικές εταιρείες, εγείροντας αμφιβολίες σχετικά με το τι τους παρακινεί να συνταγογραφήσουν ένα φάρμακο και αν είναι πραγματικά απαραίτητο σε κάθε περίπτωση που γράφουν μια συνταγή για αυτό.
Όλα τα ανασυνδυασμένα εμβόλια και τα ανοσοενισχυτικά – όχι μόνο τα εμβόλια COVID-19 – εμπλέκονται πλέον στο σκάνδαλο μόλυνσης του DNA
Πολυάριθμες εργαστηριακές μελέτες έχουν επιβεβαιώσει την παρουσία πλασμιδικού DNA στα εμβόλια COVID-19 της Pfizer. Στην πραγματικότητα, μια πρόσφατη ανάλυση αποκαλύπτει ότι μια μόνο δόση του εμβολίου της Pfizer μπορεί να περιέχει πάνω από 200 δισεκατομμύρια θραύσματα DNA. Αυτά είναι νουκλεοτίδια που δεν πρέπει ποτέ να εισέλθουν στην ανθρώπινη εφοδιαστική αλυσίδα, καθώς μπορεί να προκαλέσουν καρκίνο.
Τα πλασμίδια, τα οποία χρησιμοποιούνται στη διαδικασία παρασκευής εμβολίων, περιέχουν γενετικό υλικό που μπορεί ακούσια να εισέλθει στο ανθρώπινο σώμα μέσω του εμβολιασμού. Αυτά τα πλασμίδια μπορούν να διαταράξουν τις κυτταρικές λειτουργίες ή να συμβάλουν στην ανάπτυξη ανθεκτικότητας στα αντιβιοτικά. Τα θραύσματα αυτά έχουν τη δυνατότητα να ενσωματωθούν στο DNA των εμβολιασμένων ατόμων, διαταράσσοντας δυνητικά τη λειτουργία των ογκογονιδίων και των ογκοκατασταλτικών γονιδίων. Μια ανησυχητική πτυχή είναι η συμπερίληψη αλληλουχιών από τον ιό SV40, ο οποίος είναι γνωστός για τις καρκινογόνες ιδιότητές του. Οι συνέπειες μιας τέτοιας μόλυνσης είναι ανησυχητικές, με ειδικούς να προειδοποιούν για την πιθανότητα μόνιμων γενετικών αλλαγών στους λήπτες των εμβολίων.
Αυτή η σοβαρή ανησυχία για την ασφάλεια απαιτεί να διερευνηθούν ΟΛΑ τα ανασυνδυασμένα εμβόλια για μόλυνση από DNA. Τα τρέχοντα ευρήματα σχετικά με τη μόλυνση από DNA στην προμήθεια των εμβολίων είναι σοκαριστικά και δικαιολογούν έλεγχο στις διαδικασίες παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων ερευνών για τον ρόλο των ανοσοενισχυτικών και των νανοσωματιδίων λιπιδίων στη διευκόλυνση της μόλυνσης από DNA στα ανθρώπινα κύτταρα.
Η Αυστραλία αντιμετωπίζει σοβαρά τώρα τη μόλυνση από το DNA των εμβολίων COVID-19. Το συμβούλιο του Port Hedland στην Αυστραλία ψήφισε πρόσφατα μια πρόταση που αναγνωρίζει «απαράδεκτα επίπεδα μόλυνσης από πλασμιδικό DNA» στα mRNA εμβόλια για τον COVID. Η πρόταση, η οποία επίσης έδωσε εντολή για τη διάδοση αυτών των πληροφοριών στους επαγγελματίες υγείας και στους λήπτες εμβολίων, αντιπροσωπεύει μια σημαντική αλλαγή στον τρόπο αντιμετώπισης των ανησυχιών για την ασφάλεια των εμβολίων. Δεδομένης της οικονομικής σημασίας του Port Hedland στην Αυστραλία, η απόφαση του συμβουλίου αυτού είναι πιθανό να έχει εκτεταμένες επιπτώσεις. Για πρώτη φορά, οι επαγγελματίες υγείας ειδοποιούνται επίσημα για τους κινδύνους που εγκυμονεί η μόλυνση από πλασμίδια, ένα θέμα που καταστάλθηκε σε μεγάλο βαθμό από την εμφάνιση της διαμάχης #plasmidgate στις αρχές του 2023.
Η πρόσφατη αποκάλυψη που έγινε από τη δημοσιογράφο Maryanne Demasi εντείνει τη διαμάχη, καθώς η έκθεση αποκαλύπτει παρόμοια προβλήματα με το εμβόλιο Gardasil για τον HPV. Η έκθεση υπογραμμίζει ότι ο FDA γνώριζε από το 2011 για το υπολειπόμενο πλασμιδικό DNA στο Gardasil, μια ανησυχία που έχει μείνει εκτός των συζητήσεων για την ασφάλεια των εμβολίων στα μέσα ενημέρωσης και μεταξύ των κυβερνητικών ρυθμιστικών αρχών.
Αυτή η μόλυνση του DNA γίνεται πιο επικίνδυνη λόγω της χρήσης ανοσοενισχυτικών στα εμβόλια. Τα ανοσοενισχυτικά προστίθενται στα εμβόλια για να ενισχύσουν την ανοσοαπόκριση. Ένα από τα πιο κοινά ανοσοενισχυτικά, τα άλατα αλουμινίου, λειτουργούν ως παράγοντες επιμόλυνσης, επιτρέποντας στο ξένο DNA να εισέλθει στο κυτταρόπλασμα των ανθρώπινων ανοσοκυττάρων, τα οποία στη συνέχεια κυκλοφορούν σε όλο το σώμα. Οι συνέπειες αυτής της τοξικής διευκόλυνσης είναι σοβαρές. Η εισαγωγή πλασμιδίων που προέρχονται από εργαστήρια στο ανθρώπινο σώμα ενέχει σημαντικούς κινδύνους, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας καρκίνου και άλλων γενετικών ασθενειών.
Το επίπεδο των αντιγόνων και ο όγκος αίματος του εμβολιαζόμενου είναι σημαντικοί παράγοντες. Τα εμβόλια COVID-19 χρησιμοποιούν νανοσωματίδια λιπιδίων που διευκολύνουν την είσοδο πλασμιδικού DNA στα ανθρώπινα κύτταρα. Το εμβόλιο Novavax περιέχει ένα ανοσοενισχυτικό σαπωνίνης που ενέχει παρόμοιους κινδύνους με τα νανοσωματίδια λιπιδίων. Ένα εμβόλιο για την ηπατίτιδα Β (Engerix-B), που χρησιμοποιείται σε νεογνά, περιέχει υδροξείδιο του αργιλίου και πολυσορβικό 20. Αυτά τα συστατικά δρουν ως παράγοντες επιμόλυνσης, διευκολύνοντας την είσοδο των πλασμιδίων στα βρέφη και δημιουργώντας το υπόβαθρο για παιδικό καρκίνο.
Επιπλέον, μεγαλύτερη ποσότητα αντιγόνων αυξάνει την πιθανότητα εισαγωγής πλασμιδίων στα ανθρώπινα κύτταρα. Αντίθετα, η μόλυνση του DNA μπορεί να έχει πιο έντονες επιπτώσεις σε βρέφη με μικρότερο όγκο αίματος και σωματικό βάρος. Το εμβόλιο Engerix-B (που χορηγείται σε βρέφη) περιέχει 20 μικρογραμμάρια αντιγόνων, ενώ το εμβόλιο Gardasil HPV (που χορηγείται σε εφήβους) περιέχει 270 μικρογραμμάρια. Η δοσολογία των αντιγόνων είναι σημαντική, όπως επίσης ο όγκος αίματος και το βάρος του ατόμου που λαμβάνει το εμβόλιο.
Το εμβόλιο HPV περιέχει 13 φορές περισσότερες ξένες πρωτεΐνες και DNA από τα εμβόλια ηπατίτιδας Β. Ουσιαστικά, τα εμβόλια HPV ισοδυναμούν με 13 ενέσεις του εμβολίου ηπατίτιδας Β, όσον αφορά την ποσότητα αντιγόνων. Ωστόσο, το εμβόλιο ηπατίτιδας Β χορηγείται σε βρέφη, όχι σε εφήβους, και ως εκ τούτου εισάγει δυσανάλογα υψηλά επίπεδα μόλυνσης σε βρέφη με μικρότερο όγκο αίματος και σωματικό βάρος. Και τα δύο εμβόλια ενέχουν σοβαρούς κινδύνους μόλυνσης DNA σε δύο διαφορετικά ηλικιακά άκρα.
Ο βασικός όρος για τη λειτουργία ενός εμβολίου είναι η «μεταμόλυνση». Αυτή η διαδικασία επιτρέπει σε ξένο γενετικό υλικό να εισέλθει στα ανθρώπινα κύτταρα, κάτι που φυσιολογικά δεν συμβαίνει. Οι διαδικασίες της επιμόλυνσης περιλαμβάνουν:
- Μηχανική διαταραχή: Φυσική παρακέντηση της κυτταρικής μεμβράνης, η οποία επιτρέπει την είσοδο του DNA.
- Χημική διευκόλυνση: Χρήση χημικών ουσιών που μιμούνται βασικά κυτταρικά συστατικά και δρουν σαν δούρειος ίππος για τη μεταφορά του DNA στο κύτταρο.
- Ηλεκτροδιάτρηση: Εφαρμογή ηλεκτρικού πεδίου που δημιουργεί προσωρινούς πόρους στην κυτταρική μεμβράνη, αν και αυτή η μέθοδος είναι λιγότερο πρακτική για ευρεία χρήση σε ανθρώπους.
Από τις παραπάνω μεθόδους, οι χημικοί παράγοντες είναι οι πιο βιώσιμοι για την εισαγωγή νουκλεϊκών οξέων στα κύτταρα. Οι συχνά χρησιμοποιούμενοι παράγοντες επιμόλυνσης περιλαμβάνουν κατιονικά σωματίδια, τα οποία είναι θετικά φορτισμένα και προσελκύουν τα αρνητικά φορτισμένα συστατικά των κυτταρικών μεμβρανών. Τα απορρυπαντικά μπορούν επίσης να διαταράξουν τις μεμβράνες, επιτρέποντας την είσοδο νουκλεϊκών οξέων.
Υπάρχουν σημαντικές ανησυχίες γύρω από τη χρήση εργαστηριακών αντιδραστηρίων όπως τα πλασμίδια. Αυτά μπορεί να περιέχουν νουκλεοτίδια που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές γενετικές συνέπειες, όπως καρκίνο, εάν μεταφερθούν σε ανθρώπινα κύτταρα. Όταν υπάρχει παράγοντας επιμόλυνσης, η πιθανότητα αυτής της μεταφοράς αυξάνεται σημαντικά.
Πολλοί γνωρίζουν τους τυπικούς παράγοντες επιμόλυνσης, όπως τα λιπίδια (λιποπεκταμίνη, νανοσωματίδια λιπιδίων) και το φωσφορικό ασβέστιο, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμη που μπορούν να δράσουν ως παράγοντες επιμόλυνσης. Μερικοί λιγότερο αναγνωρισμένοι είναι οι εξής:
- Πολυσορβικό: Ένα επιφανειοδραστικό/γαλακτωματοποιητής που μπορεί να ενισχύσει τη διαμόλυνση.
- Μεταλλικά κατιόντα: Στοιχεία όπως το αλουμίνιο, το ζιρκόνιο και το δημήτριο, γνωστά για το θετικό τους φορτίο και την ικανότητά τους να προάγουν τη διαμόλυνση.
- Σαπωνίνες: Ουσίες σαν σαπούνι που χρησιμοποιούνται ως ανοσοενισχυτικά σε ορισμένα εμβόλια, προωθώντας τη διαμόλυνση.
- Ιστιδίνη: Ένα θετικά φορτισμένο αμινοξύ που μπορεί να βοηθήσει στη διαδικασία επιμόλυνσης.
Η κατανόηση του τοξικού δυναμικού αυτών των παραγόντων επιμόλυνσης είναι κρίσιμη, ειδικά δεδομένων των συνεπειών τους στην πρόκληση καρκίνου σε παιδιά, εφήβους και ενήλικες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου