Κάποτε, λοιπόν, στη μακρινή Ιαπωνία υπήρχε ένας ναός με χίλιους καθρέφτες. Ένας περαστικός σκύλος βρήκε την πύλη ανοιχτή και δεν δίστασε να μπει. Επειδή οι σκύλοι δεν γνωρίζουν από καθρέφτες, φοβήθηκε πως τον είχαν περικυκλώσει. Όταν τους γρύλισε, γρύλισαν αμέσως κι εκείνοι. Όταν τους έδειξε τα δόντια του, βρέθηκε κυκλωμένος από χίλιους σκύλους που έδειχναν τα δικά τους. Έτρεξε μακριά, όσο πιο γρήγορα μπορούσε. “Δεν θα ξαναπάω ποτέ”, σκέφτηκε, και έζησε μόνος την υπόλοιπη ζωή του.
Μια μέρα ένας άλλος σκύλος περνούσε από το ναό. Μπήκε. Καθρέφτες δεν είχε ξαναδεί και συνειδητοποίησε πως βρισκόταν κυκλωμένος. Κούνησε την ουρά του κι αμέσως κούνησαν κι αυτοί τις δικές τους. Χάρηκε πολύ κι αποφάσισε στο εξής να μείνει στο ναό, με αυτή τη μεγάλη κι ωραία συντροφιά. Κι έτσι μεγάλωσε, έζησε και πέθανε, με την εικόνα ενός θαυμάσιου κόσμου, όπου κάθε σκύλος είναι ιδανικός σύμμαχος, άψογος συνομιλητής και ισόβιος φίλος…
Απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Μαυρουδή, Η αθανασία των σκύλων
https://perithorio.com/
Φωτογραφία: Neenad Joseph
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου