Αρχαιολόγοι νόμιζαν ότι βρήκαν καλώδια αλλά ανακάλυψαν έναν θαμμένο θησαυρό του 9ου αιώνα – Τα 4 ασημένια βραχιόλια που ήταν «ανέγγιχτα» για πάνω από 1.000 χρόνια

 Το ασήμι ήταν η αγαπημένη επιλογή για τους θησαυρούς των Βίκινγκ. Η στενή τους σχέση με το μέταλλο αυτό, δίνει στις ανακαλύψεις με ασήμι, σημαντική ιστορική αξία – όπως στην περίπτωση του θησαυρού που ανακαλύφθηκε πρόσφατα στα ορεινά της Νορβηγίας, ένας θησαυρός που παρέμενε άθικτος από τον 9ο αιώνα μ.Χ.

Προτού ο αγρότης Tårn Sigve Schmidt ανοίξει έναν νέο δρόμο για περάσει το τρακτέρ του στο ορεινό του αγρόκτημα κοντά στον δήμο Årdal, βορειοδυτικά του Όσλο, επικοινώνησε με τους αρχαιολόγους για να σιγουρευτεί ότι δεν θα παρέμβαινε σε μοναδικής αξίας περιοχές.

Αυτό αποδείχθηκε μία πάρα πολύ σωστή κίνηση.

Θαμμένα σε βάθος 17.78 εκατοστών κάτω από τα σανίδια ενός άλλοτε σπιτιού σκλάβων Βίκινγκ, μια ομάδα αρχαιολόγων ανακάλυψε τέσσερα βαριά ασημένια βραχιόλια, όλα τους με διαφορετικές διακοσμήσεις, ηλικίας πάνω από 1.100 χρόνια.

«Στην αρχή, φαντάστηκα ότι ήταν πατημένα καλώδια χαλκού, απ’ αυτά που βρίσκεις σε αγροτικές περιοχές», εξηγεί o αρχαιολόγος Ola Tengesdal Lygre σε δήλωση του πανεπιστημίου Stavanger, «όταν όμως είδα ότι ήταν πολλά, το ένα δίπλα στο άλλο και διαπίστωσα ότι το υλικό τους δεν ήταν χαλκός, αλλά ασήμι, συνειδητοποίησα ότι έχουμε βρει κάτι το συναρπαστικό».

Περισσότερα ευρήματα στην περιοχή

Εκτενέστερη έρευνα κατέδειξε ότι, σε κάποιο σημείο στην περιοχή, βρισκόταν μία «μεγάλη και ισχυρή έκταση των Βίκινγκ», με πολλά οικήματα και καταφύγια ζώων. Η περιοχή, έδινε στους ιδιοκτήτες τον έλεγχο της εισόδου στο φιορδ (τα φιόρδ είναι μακρόστενοι θαλάσσιοι όρμοι με απότομες πλάγιες ακτές).

Η ομάδα της ανασκαφής, ανακάλυψε επίσης αγγεία από στεατίτη, καρφιά, λεπίδες μαχαιριών και ακονόπετρες για το ακόνισμα των εργαλείων. Τίποτα όμως δεν ξεπερνά σε αξία τον θαμμένο θησαυρό.

«Αναμφίβολα, είναι το μεγαλύτερο εύρημα που έχω συναντήσει στην καριέρα μου», αναφέρει ο Volker Demuth, υπεύθυνος του έργου στο αρχαιολογικό μουσείο στο πανεπιστήμιο του Stavanger.

Νέες πληροφορίες για τη ζωή και την κοινωνία των Βίκινγκ

«Είναι ένα μοναδικό εύρημα, καθώς σπάνια βρίσκουμε τέτοιου είδους αντικείμενα ακριβώς στο σημείο που είχαν τεθεί. Κατά κανόνα, αντικείμενα τέτοιας αξίας, ανακαλύπτονται σε αγροκτήματα που έχουν οργωθεί, και το αντικείμενο έχει μετατοπιστεί πλήρως.  Από τη στιγμή που ο ασημένιος θησαυρός δεν έχει μετακινηθεί, μας προσφέρει εντελώς νέες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή και την κοινωνία της Εποχής των Βίκινγκ».

Τα βραχιόλια μεταφέρθηκαν μαζί με το τμήμα του χώματος από το έδαφος όπου βρέθηκαν, στο μουσείο. Έγιναν μελέτες με ακτίνες Χ, και η ομάδα θα εξετάσει δείγματα του χώματος ώστε να έχει μια γενική εικόνα του περιβάλλοντος καθώς και του αν το ασήμι, όταν θάφτηκε, ήταν τυλιγμένο σε κάποιο ύφασμα.

Τα βραχιόλια παραπέμπουν σε περιδέραια που ανακαλύφθηκαν το 1769 στο Hjelmeland της Νορβηγίας, ωστόσο οι αρχαιολόγοι δεν έχουν βρει κάποια σύνδεση ανάμεσα στις δύο ανακαλύψεις.

Οι ειδικοί πιστεύουν ότι το αγρόκτημα κάποια στιγμή, αποτέλεσε στόχο εμπρηστών, ίσως την ίδια περίοδο της εξέγερσης της Εποχής των Βίκινγκ στην Νορβηγία, η οποία διήρκεσε από το 800 μ.Χ. έως το 1050 μ.Χ.

Το αγρόκτημα και τα ανακαλυφθέντα ασημένια ευρήματα, ανήκουν μάλλον στον 9^ο αιώνα, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους.

«Αν οι άνθρωποι που ζούσαν στο αγρόκτημα, έπρεπε να γλιτώσουν από την επίθεση», σύμφωνα με τον Demuth «είναι λογικό που έκρυψαν  τα τιμαλφή τους προτού  τρέξουν να κρυφτούν στα βουνά. Και μάλιστα σε  σημείο όπου δεν θα φάνταζε κατάλληλο για κρυψώνα».

Προς το παρόν, η ερευνητική ομάδα δεν έχει βρει στην περιοχή κάτι περισσότερο, ωστόσο, χάρη στα ασημένια ευρήματα, θα διευρύνει την μελέτη της.

Την εποχή που έγινε το καταχώνιασμα, στη Νορβηγία δεν υπήρχε ορυχείο, άρα τα ασημικά των Βίκινγκ ίσως προήλθαν από το εξωτερικό, είτε μέσω του εμπορίου, είτε ως δώρο, μπορεί ακόμη και να είναι λεία από επιδρομή. Οι Βίκινγκ εμπορεύονταν περισσότερο ασήμι παρά χρυσό, το οποίο μπορεί να ήταν προϊόν των περιοχών στις οποίες ταξίδευαν.

«Πρόκειται για ένα εξαιρετικό εύρημα», είπε ο Ole Madsen, ο διευθυντής του μουσείου, «το οποίο μας προσφέρει μοναδικές γνώσεις για μια από τις πιο κεντρικές περιοχές της Νορβηγίας της Εποχής των Βίκινγκ. Όταν θα είναι έτοιμο, θα το διαθέσουμε προς έκθεση».