H φροντίδα ενός παιδιού με αναπηρία, συχνά απαιτεί την ολοκληρωτική προσοχή των γονέων. Όταν στην οικογένεια υπάρχουν και άλλα παιδιά, μπορεί να δημιουργηθεί το φαινόμενο που οι ψυχολόγοι χαρακτηρίζουν ως “γυάλινο παιδί” (glass child), από το οποίο υπάρχει η προσδοκία να τα καταφέρνει κυρίως μόνο του.
Μία τέτοια κατάσταση αντιμετωπίζει μια 17χρονη, η οποία αποφάσισε να μιλήσει στους γονείς της για το πώς νιώθει, χωρίς τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Η 17χρονη κοπέλα, έχει έναν αδελφό 21 ετών, με διάφορες σοβαρές αναπηρίες, ο οποίος χρειάζεται εικοσιτετράωρη φροντίδα.
Ο πατέρας της, 45 ετών και η μητέρα της, 43, είναι διαρκώς στο πλευρό του αδελφού της, με αποτέλεσμα η ίδια να παραγκωνίζεται.
«Η κατάσταση αυτή με έχει κάνει να νιώθω ότι είμαι το ‘γυάλινο παιδί’- όρος που περιγράφει τα αδέλφια των παιδιών με αναπηρία, από τα οποία υπάρχει η σιωπηρή απαίτηση να τα βγάζουν πέρα μόνα τους, χωρίς να προκαλούν φασαρία και χωρίς να γίνονται βάρος», εξηγεί η κοπέλα.
«Έμαθα, μεγαλώνοντας, να είμαι αυτάρκης. Διάβαζα μόνη μου, μαγείρευα μόνη μου το φαγητό μου, σπάνια ζητούσα βοήθεια».
«Ενώ κατανοώ την ανάγκη των γονέων μου να προσέξουν τον αδελφό μου, εξακολουθώ να νιώθω παραμελημένη».
Πριν από έναν μήνα, η κοπέλα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα θεατρικό του σχολείου και η μητέρα της δεν κατάφερε να πάει στην παράσταση.
Της είχε υποσχεθεί ότι θα ήταν εκεί, αλλά προέκυψε κάτι επείγον με τον αδελφό της και χρειάστηκε να μείνει στο σπίτι.
Όταν ήταν στη σκηνή, η κοπέλα κοιτούσε διαρκώς τις άδειες θέσεις που είχε κρατήσει για τους γονείς της.
“Η μητέρα μου έβαλε τα κλάματα, ο πατέρας μου έγινε έξω φρενών”
«Απογοητευμένη, αποφάσισα να το συζητήσω με τους γονείς μου, μια από τις σπάνιες φορές που τρώγαμε όλοι μαζί. Τους είπα ότι αισθάνομαι αόρατη και πως θέλω να βρουν έναν τρόπο να είναι και στο δικό μου πλευρό καμιά φορά», είπε η κοπέλα.
«Η μητέρα μου ξέσπασε σε κλάματα, ενώ ο πατέρας μου έγινε έξαλλος. Μου είπε ότι είμαι εγωίστρια και πως πρέπει να είμαι ευγνώμων για τις θυσίες τους».
«Ο αδελφός μου, ο οποίος δεν μπορεί να μιλήσει, παρακολουθούσε τη συζήτηση, με αποτέλεσμα να νιώσω ότι είμαι ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο».
Τις επόμενες μέρες, η μητέρα και ο πατέρας της με το ζόρι της μιλούσαν. Είχαν πληγωθεί και πίστευαν ότι ήταν κακία εκ μέρους της να εκφράσει παράπονα.
“Είναι παράλογο που θέλω περισσότερη προσοχή;”
Η κοπέλα ζήτησε τη γνώμη της καλύτερής της φίλης, η οποία θεωρεί ότι δεν είναι κακό που θέλει περισσότερη προσοχή απ’ τους γονείς της.
Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας ωστόσο, και οι παππούδες της, πιστεύουν ότι πρέπει να ωριμάσει και να δείχνει μεγαλύτερη κατανόηση προς τους γονείς της.
«Νιώθω ενοχές, αλλά δεν μπορώ να απαλλαγώ απ’ το συναίσθημα της μοναξιάς και την επιθυμία για περισσότερη προσοχή απ’ τους γονείς μου», προσθέτει.
«Το γνωρίζω ότι ο αδελφός μου έχει τεράστιες και επιτακτικές ανάγκες, αλλά αυτό σημαίνει ότι τα δικά μου συναισθήματα δεν έχουν καμία αξία;», αναρωτιέται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο ΠΑΡΛΑΠΙΠΑΣ δεν παίρνει θέση με πολιτική άποψη σε άρθρα που αναδημοσιεύονται από διαφορά ιστολόγια. Δημοσιεύονται όλα για την δίκη σας ενημέρωση.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.