Η συναισθηματική παραμέληση στην παιδική ηλικία, αφήνει τα σημάδια της στη ζωή του ανθρώπου.
Αυτό που έχει πληγώσει περισσότερο έναν άνθρωπο που έχει βιώσει παραμέληση κατά τα πρώιμα, διαμορφωτικά χρόνια της ζωής, δεν είναι τόσο εκείνα που έγιναν, όσο εκείνα που δεν έγιναν.
Μπορεί οι γονείς να κάλυπταν επαρκώς τις σωματικές ανάγκες, να παραμέλησαν όμως τις συναισθηματικές. Τα βιώματα της παραμέλησης μας πληγώνουν και διαμορφώνουν τη συμπεριφορά μας με ασυνείδητους τρόπους.
Η ψυχολογία έχει εντοπίσει 8 συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία παρατηρούνται σε ανθρώπους οι οποίοι, ως παιδιά, βίωσαν παραμέληση.
Φυσικά δεν είναι απόλυτο ότι θα εμφανιστούν όλα τα χαρακτηριστικά σε όσους βιώσουν αυτή την εμπειρία, ωστόσο αποτελούν ένα αξιόπιστο πλαίσιο αναφοράς για τα αόρατα και μακροπρόθεσμα σημάδια της παραμέλησης.
Τα 8 χαρακτηριστικά των ανθρώπων που βίωσαν παραμέληση ως παιδιά:
- Φόβος εξάρτησης
- Δυσκολία στην αναγνώριση των συναισθημάτων
- Τελειομανία
- Παραμέληση της αυτοφροντίδας
- Δυσκολία στη διαμόρφωση στενών προσωπικών σχέσεων
- Έντονα συναισθήματα ενοχής
- Σκληρή αυτοκριτική
- Δυσκολία στην αποδοχή αγάπης και φροντίδας
Πώς εκφράζονται τα 8 κοινά χαρακτηριστικά των ανθρώπων που μεγαλώνοντας, βίωσαν παραμέληση από τους γονείς
Φόβος εξάρτησης
Οι άνθρωποι οι οποίοι, ως παιδιά ένιωσαν συναισθηματική παραμέληση, έχουν μάθει ότι οι ανάγκες, τα αισθήματα και οι επιθυμίες τους, είναι ασήμαντα.
Η πεποίθησή τους αυτή, τους οδηγεί σε έναν φόβο εξάρτησης από τους άλλους ανθρώπους.
Η συναισθηματική παραμέληση μαθαίνει στον άνθρωπο ότι είναι επικίνδυνο να είναι ευάλωτος.
Έτσι, θωρακίζεται με όποιον τρόπο μπορεί απέναντι σε πιθανές απογοητεύσεις.
Άνθρωποι που έχουν βιώσει συναισθηματική παραμέληση, είναι υπερβολικά αυτόνομοι, δεν θέλουν να δημιουργούν στενές σχέσεις, από τον φόβο μήπως τους απορρίψουν, ή μην γίνουν βάρος στους άλλους.
Ο φόβος της εξάρτησης σ’ αυτή την περίπτωση, δεν απορρέει από τη δύναμη, αλλά αποτελεί μηχανισμό προστασίας, την άμυνά τους απέναντι σε κάθε δυνατό πόνο.
Η κατανόηση αυτού του μοτίβου μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να καταλάβει πως οι εμπειρίες της παιδικής του ηλικίας, διαμόρφωσαν τη συμπεριφορά, τις σχέσεις και τον ψυχισμό του.
Δυσκολία στην αναγνώριση των συναισθημάτων
Η ανατροφή από γονείς οι οποίοι παραμελούν τα συναισθήματα ενός παιδιού, έχει ως συχνή συνέπεια, τη δυσκολία των ανθρώπων ν’ αναγνωρίσουν τα συναισθήματά τους, στην ενήλικη ζωή.
Ακόμη και όταν κάποιος τους ρωτά πως είναι, ή πως αισθάνονται, η αυτόματη απάντηση των ανθρώπων αυτών θα είναι να πουν ότι είναι «μία χαρά».
Στην πραγματικότητα, δυσκολεύονται και οι ίδιοι να προσδιορίσουν τα συναισθήματά τους και, όταν αισθάνονται δυσφορία, δεν μπορούν να ξέρουν με σιγουριά αν νιώθουν θυμό, θλίψη, απογοήτευση, στρες, ή έναν συνδυασμό αυτών.
Η δυσκολία στην αναγνώριση των συναισθημάτων, αποτελεί ένα κοινό γνώρισμα της ψυχοσύνθεσης των ατόμων που ως παιδιά, έχουν βιώσει παραμέληση.
Με κάποια έννοια άλλωστε, έχουν «εκπαιδευτεί» στο να καταπιέζουν τα συναισθήματά τους από μικρή ηλικία.
Τελειομανία
Όταν παραμελούνται οι συναισθηματικές ανάγκες ενός παιδιού, ο μελλοντικός ενήλικας θα αναζητά παντού την επιβεβαίωση, καταφεύγοντας στην τελειομανία.
Οι άνθρωποι αυτοί θεωρούν ότι, αν καταφέρουν να είναι άψογοι, ίσως τελικά κερδίσουν την προσοχή και την επιβεβαίωση που λαχταρούν.
Η ανάγκη της τελειότητας τους συνοδεύει στην ενήλικη ζωή:
οι άνθρωποι αυτοί θέλουν διαρκώς ν’ αποδεικνύουν τον εαυτό τους. Πρόκειται για μία εσωτερική ανάγκη για συναισθηματική επιβεβαίωση, την οποία, ως παιδιά, έχουν στερηθεί.
Η τελειομανία είναι άλλωστε, ένα χαρακτηριστικό που έχει τις ρίζες του στον φόβο της απόρριψης, μία επώδυνη εμπειρία πολύ γνώριμη στους ανθρώπους αυτούς.
Η αναγνώριση αυτού του μοτίβου μπορεί να είναι καθοριστική στην κατανόηση της πηγής της ανάγκης για τελειομανία και στην ανακάλυψη πιο υγιών τρόπων διαχείρισής της.
Παραμέληση της αυτοφροντίδας
Οι άνθρωποι που κουβαλούν βιώματα παραμέλησης από την παιδική τους ηλικία, δυσκολεύονται να φροντίσουν επαρκώς τον εαυτό τους ως ενήλικες.
Δεν είναι τόσο οι σωματικές, όσο οι ψυχολογικές και συναισθηματικές ανάγκες που παραγκωνίζουν.
Όταν άλλωστε, αυτές παραμελούνται στην ευαίσθητη παιδική ηλικία, ο άνθρωπος εσωτερικεύει το μήνυμα ότι τα συναισθήματά του δεν έχουν αξία.
Ως συνέπεια, οι άνθρωποι που έχουν βιώσει την παραμέληση, δεν νιώθουν συμπόνοια για τον εαυτό τους, δεν ακούν και δεν φροντίζουν τις ανάγκες τους.
Σε πρακτικό επίπεδο, μπορεί να εργάζονται μέχρι τελικής πτώσης, ν’ αγνοούν τις ανάγκες τους, να μην ακούν τις επιθυμίες τους.
Δυσκολία στη διαμόρφωση στενών προσωπικών σχέσεων
Οι άνθρωποι που έχουν βιώσει, ως παιδιά, παραμέληση, δυσκολεύονται αργότερα να διαμορφώσουν στενές σχέσεις.
Η αιτία αυτού του προβλήματος είναι ο καλά ριζωμένος φόβος της απόρριψης ή της απογοήτευσης, ο οποίος ανάγεται στα πρώιμα, διαμορφωτικά χρόνια της ζωής μας.
Οι άνθρωποι αυτοί, θέλουν όσο τίποτα τη σύνδεση και την εγγύτητα, όμως φοβούνται ότι πάλι θα νιώσουν το αίσθημα της παραμέλησης, με αποτέλεσμα να τις αποφεύγουν.
Ως συνέπεια, κρατούν τους άλλους πάντα σε απόσταση και δεν δείχνουν ποτέ τις αδυναμίες τους.
Δεν αποκλείεται να έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι δεν έχουν ανάγκη κανέναν και ότι είναι καλύτερα μόνοι τους.
Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα, που σημαίνει ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι μόνο όταν ανήκουμε σε μία ομάδα.
Έντονα συναισθήματα ενοχής
Οι ενοχές είναι ο μόνιμος σύντροφος των ανθρώπων που έχουν βιώσει παραμέληση.
Οι τύψεις τους στοιχειώνουν σε ό,τι και αν κάνουν:
τύψεις επειδή δεν ελέγχουν τα πάντα, επειδή δεν ανταποκρίνονται σε μη ρεαλιστικές προσδοκίες ή ακόμη, για τις πιο αυτονόητες ανάγκες και τα ανθρώπινα συναισθήματα.
Η πνιγηρή αίσθηση των ενοχών, οδηγεί τους ανθρώπους στην ενήλικη ζωή στην καταπίεση των συναισθημάτων τους, στο να μην εκφράζουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους και, να αισθάνονται διαρκώς ότι γίνονται βάρος στους άλλους
Οι ενοχές όμως, επιδρούν αρνητικά σε όλες τις πτυχές της ζωής, υπονομεύουν τις σχέσεις και φυσικά, επιβαρύνουν την ψυχική μας υγεία.
Σκληρή αυτοκριτική
Ένα συνηθισμένο χαρακτηριστικό στη συμπεριφορά των ανθρώπων που ένιωσαν συναισθηματική παραμέληση, είναι η έντονη αυτοκριτική. Αυτή, παίρνει την μορφή της σκληρής εσωτερικής φωνής, η οποία διαρκώς τους επικρίνει και τους μειώνει.
Η τάση για έντονη αυτοκριτική, απορρέει από την ακλόνητη πεποίθησή τους ότι, δεν αξίζουν. Μπορεί, ως συνέπεια να νιώθουν τη διαρκή ανάγκη να είναι τέλειοι και να έχουν προσαρτήσει την αξία τους στα κατορθώματά τους.
Η εσωτερική φωνή δεν αντανακλά την πραγματικότητα, αλλά όσα ακούγαμε από τους γονείς μας ως παιδιά. Με άλλα λόγια, η εσωτερική μας φωνή δεν είναι πάντα αξιόπιστος σύμβουλος.
Δυσκολία στην αποδοχή αγάπης και φροντίδας
Οι άνθρωποι οι οποίοι, ως παιδιά έχουν παραμεληθεί, γενικά δυσκολεύονται να αποδεχτούν αγάπη και φροντίδα ως ενήλικες. Όσο και αν τη λαχταρούν, θεωρούν ότι δεν την αξίζουν.
Στη συμπεριφορά τους, η πεποίθηση αυτή έχει την μορφή της αποφυγής, της απώθησης των ανθρώπων που τους αγαπούν και τους νοιάζονται, αφού είναι βέβαιοι μέσα τους, ότι οι άλλοι κάποια στιγμή θα τους απογοητεύσουν.
Επίσης, όταν κάποιος είναι καλός και ευγενικός μαζί τους, μπορεί να δυσφορούν, να αισθάνονται αμηχανία, αφού δεν ξέρουν πως να αποκριθούν.
Πρόκειται για ένα περίπλοκο και αρκετά δύσκολο γνώρισμα του χαρακτήρα. Η αναγνώρισή του, είναι το πρώτο βήμα προς την υπέρβαση του προβλήματος. Οι άνθρωποι οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι αξίζουν την αγάπη και τη φροντίδα των γύρω τους.
Tip
Τα βιώματα της παιδικής ηλικίας είναι εκείνα με την μεγαλύτερη επίδραση στη διαμόρφωση της αυτό-αντίληψης του ανθρώπου.
Η παραμέληση αφήνει βαθιά και έντονα τα σημάδια της και τα αποτελέσματά της φαίνονται στην αυτοπεποίθηση, τη συμπεριφορά, τον τρόπο επικοινωνίας του ανθρώπου.
Όλοι όμως μπορούν να υπερβούν τα αποτελέσματα, μέσα από την απόφαση και τη δέσμευση για περισσότερη αγάπη προς τον εαυτό και φυσικά, με την κατάλληλη υποστήριξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου