Οι φετινές αμερικανικές εκλογές δεν έχουν καμία σχέση με όλες τις προηγούμενες – όπως άλλωστε δεν έχουν καμία σχέση οι σημερινές παγκόσμιες συνθήκες με τις παρελθούσες. Ειδικά όσον αφορά την Ευρώπη, οι Πολίτες της οποίας βιώνουν μία τεράστια κρίση κόστους ζωής – ενώ βάλλεται ως περιοχή και ως κοινωνία, τόσο από το εσωτερικό της, όσο και από το εξωτερικό.
Από το εσωτερικό της, λόγω της παράνομης μετανάστευσης και των οικονομικών της προβλημάτων – όπου οι εικόνες εξαγριωμένων μεταναστών που είδαμε στο Αμβούργο σε μία διαδήλωση, στην οποία διατυπώθηκε η απαίτηση για τη μετατροπή της ελεύθερης πόλης σε ισλαμικό χαλιφάτο (!), ξεπερνούσαν ακόμη και την πιο νοσηρή φαντασία.
Όσο για την οικονομία της που οδηγείται σε στασιμοπληθωρισμό, σε μία πραγματικά θανατηφόρο οικονομική ασθένεια, με ευθύνη κυρίως της ΕΚΤ και της παράλογης πολιτικής επιτοκίων της, δεν έχει πολλά να προσθέσει κανείς – εκτός βέβαια από το ότι, είναι απίθανο να εφαρμόσει κανείς μία ορθολογική νομισματική πολιτική σε τόσο διαφορετικές οικονομίες, εάν δεν υπάρχει έστω η πρόθεση μίας τραπεζικής, δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης μεταξύ τους.
Σε σχέση με το εξωτερικό, ο πόλεμος της Ουκρανίας με την απειλή μα εξελιχθεί σε πυρηνικό, πόσο μάλλον αφού η ρωσική οικονομία έχει μετατραπεί σε μιλιταριστική (ανάλυση), είναι ότι χειρότερο θα μπορούσε να της συμβεί – με εξαίρεση τις αμυντικές βιομηχανίες που θησαυρίζουν, σημειώνοντας πως ο τζίρος των δώδεκα μεγαλυτέρων πέρυσι άγγιξε τα 200 δις €.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει βέβαια με τις αμερικανικές – όπου από τα 60 δις $, με τα οποία αποφάσισε το Κογκρέσο να ενισχύσει την Ουκρανία, τα 23 δις $ θα κατευθυνθούν στις αμερικανικές αμυντικές βιομηχανίες για την παραγωγή όπλων. Ένα άλλο μέρος τους θα δοθεί ως δάνειο, όπως άλλωστε και από την ΕΕ – δάνεια που δεν πρόκειται ποτέ να είναι σε θέση η χώρα να εξυπηρετήσει, έχοντας ήδη καταδικαστεί σε μνημόνια δίχως τέλος, εάν τυχόν καταφέρει να διατηρηθεί ως κράτος.
Οι αμερικανικές εκλογές
Περαιτέρω στις ΗΠΑ, οι εκλογές θα είναι κρίσιμες, επειδή οι διαφορές πολιτικής μεταξύ του Biden και του Trump είναι τεράστιες – όταν στο παρελθόν δεν ήταν τόσο σημαντικό το να εκλεγούν οι Δημοκρατικοί ή οι Ρεπουμπλικάνοι, αφού θα κυβερνούσαν με τους ίδιους αποδεκτούς κανόνες.
Το γεγονός αυτό δεν ισχύει πλέον, κυρίως λόγω του Trump, ο οποίος θεωρείται ως η πιο πολωτική πολιτική προσωπικότητα που έχει υπάρξει ποτέ στις ΗΠΑ και φανατικός εχθρός της «woke agenda» που σήμερα κυριαρχεί – με κάποιους να τον συγκρίνουν μόνο με τον πρόεδρο Andrew Jackson του 19ου αιώνα, όπου αξίζει να διαβάσει κανείς το ιστορικό του για να καταλάβει τι εννοούν.
Είναι δε τόσοι πολλοί οι εχθροί που έχει δημιουργήσει με τον εκρηκτικό, μη συμβατικό, αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα του, καθώς επίσης τόσες πολλές οι επιθέσεις που δέχεται, κυρίως νομικές, ώστε δεν πρέπει να είναι κανένας σίγουρος πως θα καταφέρει να φτάσει στις εκλογές – αφού, εάν τελικά καταδικαστεί για κακούργημα, ακόμη και αντισυνταγματικά, θεωρείται πως οι Αμερικανοί δεν θα τον εκλέξουν.
Είναι αδιάφορο βέβαια εάν μία τέτοια καταδικαστική απόφαση ανατραπεί στη συνέχεια από ένα ανώτερο δικαστήριο, αφού η ζημία θα έχει ήδη γίνει – κάτι που άλλωστε γνωρίζουμε και στην Ελλάδα, όπου στις προεκλογικές περιόδους επιχειρείται ο διασυρμός και η κατηγορίες των αντιπάλων, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο.
Το βασικότερο είναι το ότι, οι εχθροί του Trump ισχυρίζονται πως πρόκειται για το αντίστοιχο του Hitler, όπως οι Ευρωπαίοι για τον Putin – πως εάν εκλεγεί θα καταστρέψει εντελώς τη Δημοκρατία, μετατρέποντας τις ΗΠΑ σε ένα απολυταρχικό, επιθετικό κράτος, παρά το ότι είναι ο μοναδικός που δεν προκάλεσε πολέμους. Ως εκ τούτου, θεωρούν πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα – οπότε είναι πρόθυμοι να δικαιολογήσουν οποιαδήποτε ενέργεια, νόμιμη ή παράνομη, για να εξασφαλίσουν την ήττα του.
Από την άλλη πλευρά όμως, όσο πιο πολύ καταδιώκεται ο Trump με κατηγορίες που τελικά αποδεικνύονται ψευδείς, τόσο αυξάνεται η δημοφιλία του – επίσης η εμπιστοσύνη εκείνων των Αμερικανών που θέλουν να τον ψηφίσουν, επειδή πιστεύουν πως είναι ικανός να κάνει πράγματι τη χώρα τους μεγάλη και να εξασφαλίσει την ευημερία τους. Ας μην ξεχνάμε εδώ πως το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ έχει εκτοξευθεί στη στρατόσφαιρα, στα 34,5 τρις $ – όπως επίσης τα ελλείμματα της χώρας που καταγράφουν συνεχώς νέα ρεκόρ ανόδου.
Είναι πάντως σίγουρο πως εάν εκλεγεί ο Trump, θα καταφέρει να εφαρμόσει τις δικές του πολιτικές – κάτι που δεν συνέβη, όταν κέρδισε τις εκλογές του 2016, επειδή αντέδρασε το βαθύ αμερικανικό κράτος και κατάφερε τελικά να τον εμποδίσει (ανάλυση), αφού δεν είχε πάρει τα μέτρα του. Μεταξύ άλλων, με τις πολυάριθμες έρευνες τα δύο πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του, όπου κατηγορούταν για συμπαιγνία με τη Ρωσία – κάτι που δεν αποδείχθηκε ποτέ, θυμίζοντας πως αθωώθηκε από τη Γερουσία, επίσης σε σχέση με τη δεύτερη παραπομπή του.
Εκτός αυτού, από τότε που αποχώρησε από την εξουσία, δέχθηκε ομοσπονδιακές διώξεις σχετικά με την 6η Ιανουαρίου και την επιδρομή στο Mar-a-Lago, καθώς επίσης ποινικές κατηγορίες στη Νέα Υόρκη και στη Γεωργία – ενώ οι εχθροί του δεν παραιτήθηκαν ποτέ από τις επιθέσεις εναντίον του.
Το Debanking
Συνεχίζοντας, δεν δέχεται μόνο ο Trump επιθέσεις αλλά, επί πλέον, οι σύμβουλοι και οι έμπιστοι συνεργάτες του – ενώ ο σκοπός εδώ είναι να απομονωθεί από όλους. Πώς; Απλούστατα με το ότι, όποιος τον συμβουλεύει ή τον στηρίζει, να φοβάται πως θα οδηγηθεί στο δικαστήριο με μία ψεύτικη κατηγορία – οπότε θα πρέπει να ξοδέψει μία περιουσία σε δικηγόρους, είτε κερδίσει, είτε χάσει.
Εφαρμόζονται όμως και άλλες τακτικές – όπως αυτή εναντίον του δικηγόρου του, του J. Eastman, η οποία αποκαλείται «debanking». Εν προκειμένω, ο δικηγόρος αποκλείσθηκε εν πρώτοις από την Bank of America – η οποία έκλεισε τους τραπεζικούς λογαριασμούς του, χωρίς κάποια εύλογη αιτία και χωρίς προσφυγή.
Ο Eastman στράφηκε αμέσως μετά αναγκαστικά στους τραπεζικούς λογαριασμούς του στην USAA – η οποία εξειδικεύεται στους λογαριασμούς στρατιωτικών βετεράνων και των οικογενειών τους. Λίγο αργότερα όμως η USAA έκλεισε επίσης τους λογαριασμούς του – οπότε αποκλείσθηκε εντελώς.
Σωστά λέγεται εδώ ότι, τείνουμε όλοι να θεωρούμε δεδομένες τις τραπεζικές υπηρεσίες – χωρίς να σκεφτόμαστε τι θα συνέβαινε, εάν αποκλειόμαστε από το τραπεζικό σύστημα. Δηλαδή, να μην μπορούμε να εκτελέσουμε τραπεζικά εμβάσματα, να μην έχουμε πρόσβαση στα ΑΤΜ, να μη διαθέτουμε πιστωτικές κάρτες, να μην μπορούμε να εισπράξουμε το μισθό μας κοκ. – κάτι που στην ουσία μοιάζει σαν να προσπαθεί κανείς να επιβιώσει χωρίς φαγητό ή νερό. Έτσι η ζωή του θύματος γίνεται από πολύ δύσκολη έως άθλια, οπότε αναγκάζεται να συμβιβαστεί με ότι του προταθεί – κάτι που γνωρίζουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, θύματα των εγκλημάτων των μνημονίων και της άθλιας οικονομικής πολιτικής των κυβερνήσεων τους που τους υπερφορολογούν επί πλέον και τους ληστεύουν, μαζί με τις τράπεζες.
Κάτι ανάλογο συνέβη στη Μ. Βρετανία, με θύμα τον N. Farage που ηγείτο του κινήματος του BREXIT – όπου οι τράπεζες του τότε, η NatWest και η Coutts, του έκλεισαν τους λογαριασμούς. Στη συνέχεια βέβαια ο Farage αντέδρασε και ο διευθύνων σύμβουλος της NatWest απολύθηκε τελικά για το συμβάν – μετά από έναν βάναυσο αγώνα όμως και ένα πολύ σκληρό ενδιάμεσο διάστημα, όπου βρέθηκε αποκλεισμένος, ενώ έκτοτε έχει σχεδόν εξαφανισθεί από την πολιτική.
Προφανώς λοιπόν οι συνεργάτες και οι σύμβουλοι του Trump, μετά την περιπέτεια του δικηγόρου του, θα έχουν θορυβηθεί σε μεγάλο βαθμό – οπότε δεν είναι απίθανο να τον εγκαταλείψουν τελικά μόνο του, «ανοχύρωτο» απέναντι στις επιθέσεις των εχθρών του. Στο πλαίσιο αυτό, είτε συμπαθεί κανείς τον Trump, είτε όχι, οφείλει να προβληματισθεί για την «ποιότητα» της Αμερικανικής Δημοκρατίας – η οποία επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό ολόκληρο τον πλανήτη.
Εκτός αυτού, δεν μπορεί παρά να προβληματιζόμαστε με τη δρομολόγηση του ψηφιακού χρήματος (ανάλυση), σε σχέση με τα παραπάνω – αφού θα είναι πολύ πιο εύκολος και ολοκληρωτικός ο τραπεζικός αποκλεισμός, λόγω του ότι δεν θα υπάρχει καν η όποια εναλλακτική λύση των μετρητών (ανάλυση). Τα περί Bitcoin κλπ. που αναφέρουν ως εναλλακτική ορισμένοι, πρόκειται για ουτοπία – αφού δεν επιτρέπουν τις καθημερινές συναλλαγές, εκτός από πολλά άλλα αρνητικά τους γνωρίσματα (ανάλυση).
Η Woke Agenda
Περαιτέρω, το «debanking» αποτελεί απλά μία διεύρυνση της κουλτούρας αφύπνισης ή «woke agenda» – η οποία έχει «ριζώσει» σε μεγάλο μέρος της Δύσης, ενώ διακρίνεται από το γάμο των ΛΟΑΤΚΙ, από τη νομιμοποίηση των παράνομων μεταναστών, από τις κατηγορίες για ρατσισμό, για πράξεις υποκίνησης μίσους, για σεξισμό κλπ.
Το επίθετο «woke» προέρχεται από την αφροαμερικανική λαϊκή αγγλική (AAVE), η οποία σήμαινε αρχικά και πολύ σωστά εγρήγορση σε φυλετικές προκαταλήψεις και διακρίσεις – ενώ ξεκίνησε τη δεκαετία του 2010. Σήμερα όμως σημαίνει (δήθεν) συνειδητοποιημένος, συνειδητός, εξελιγμένος, περιεκτικός και πολιτικά ορθός – σε κάποιο βαθμό αριστερός, φιλελεύθερος και προοδευτικός.
Ο «Δικαιωματισμός» όμως που εμπεριέχει τη λέξη, έχει οδηγήσει στην επιβολή αμφιλεγόμενων νόμων σε πολλές δυτικές χώρες – όπως στην περίπτωση της Σκωτίας που έχει ψηφίσει τους νόμους για τα εγκλήματα μίσους. Εν προκειμένω, εάν τύχει και προσβάλει κανείς λεκτικά έναν μακρύ κατάλογο προστατευομένων μερών, υπόκειται σε ποινή φυλάκισης – δεν δικαιούται δηλαδή την άσκηση ελευθερίας του λόγου για αυτές τις περιπτώσεις. Δεν απαιτείται λοιπόν πραγματική βία ή σωματική πράξη – αφού εάν πει κανείς μία λάθος έκφραση, μπορεί να συλληφθεί, να του επιβληθεί πρόστιμο και να φυλακισθεί, με την κατηγορία της υποκίνησης μίσους (ανάλογοι νόμοι έχουν ψηφισθεί και στην Ελλάδα – εν κρυπτώ στην ουσία).
Ένας παρόμοιος νόμος ψηφίσθηκε πρόσφατα στην Ιρλανδία – ενώ η νέα πολωνική κυβέρνηση θέλει να επιβάλει έναν νόμο που καθιστά έγκλημα, τη δυσφήμηση μελών της κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ. Εκτός του ότι όμως ο όρος «δυσφήμιση» είναι ασαφής, η οποιαδήποτε επιλογή λέξεων θα έπρεπε να προστατεύεται από τις διατάξεις για την ελευθερία του λόγου – η οποία διαφορετικά θα πάψει να υπάρχει.
Ένα άλλο παράδειγμα αυτών των «εγκλημάτων σκέψης», είναι ο Καναδάς – στον οποίο έχει προταθεί ένας νόμος που ονομάζεται «Online Harms Act». Ο νόμος αυτός επεκτείνει τον ορισμό της «διάκρισης», έτσι ώστε να συμπεριλάβει εκείνη τη διαδικτυακή ομιλία, «η οποία είναι πιθανόν να υποκινήσει την απέχθεια ή τη δυσφήμιση ενός ατόμου ή μίας ομάδας» – χωρίς όμως να γίνεται σαφές τι σημαίνει υποκίνηση ή απέχθεια, ούτε να υπάρχει ορισμός της ομάδας.
Οι απαντήσεις στα παραπάνω, λέγεται πως θα προέλθουν από μία νέα Επιτροπή Ψηφιακής Ασφάλειας – η οποία όμως δεν θα δεσμεύεται από κανέναν «τεχνικό ή νομικό κανόνα αποδεικτικών στοιχείων». Έτσι όμως δεν θα μπορεί μία κυβέρνηση που ελέγχει το σύστημα να επιτίθεται σε πολιτικούς της αντιπάλους, με τον ισχυρισμό ότι τη δυσφημίζουν ή την καθιστούν απεχθή στους Πολίτες; Δεν πρόκειται για τον ορισμό της λογοκρισίας και της εξουδετέρωσης όποιων θεωρούνται εχθροί ή απλά «μη συστημικοί»; Δεν θυμίζουν το 1984 του Orwell και τον απόλυτο φασισμό, σε μία σύγχρονη εκδοχή του;
Επίλογος
Φαίνεται πως η Δύση οδηγείται όλο και πιο γρήγορα στον έμμεσο εκφασισμό – στον ολοκληρωτισμό. με τη δρομολόγηση νόμων που θα το επιτρέπουν. Όσον αφορά τις ΗΠΑ και τον Trump, αν και οι περισσότεροι πιστεύουν ότι θα εκλεγεί (χωρίς εμείς να τοποθετούμαστε υπέρ ή κατά αφού δεν πρόκειται για τη χώρα μας, οπότε δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες), αμφιβάλουμε σε μεγάλο βαθμό – αφού το βαθύ κράτος και ειδικά το στρατιωτικό/βιομηχανικό σύμπλεγμα είναι πανίσχυρο, προωθεί τα δικά του συμφέροντα και έχει πολλά όπλα στη διάθεση του. «Νόμιμα» βέβαια, ακόμη και τα μέχρι σήμερα παράνομα – αφού αυτό δρομολογεί τους νόμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου