Έναν χαμένο αρχαίο πολιτισμό με διαφορετικές κοινότητες ανθρώπων που προστατεύονταν από κοινό δίκτυο οχυρώσεων και συνεργάζονταν κατάφεραν να εντοπίσουν οι αρχαιολόγοι, σύμφωνα με νέα μελέτη. Η νέα ανακάλυψη φαίνεται ότι αλλάζει όσα γνωρίζαμε για την ιστορία της Εποχής του Χαλκού.
Συγκεκριμένα, ξέραμε ότι οι μεγαλύτερες κατασκευές στον κόσμο, πριν από την Εποχή του Σιδήρου, ήταν τεράστιες οχυρώσεις στην κεντρική Ευρώπη από την Εποχή του Χαλκού. Αυτό που δεν γνωρίζαμε, μέχρι να αποκαλυφθεί από νέες δορυφορικές και εναέριες εικόνες, είναι ότι αυτές οι οχυρώσεις ήταν συνδεδεμένες σε ένα προηγουμένως άγνωστο δίκτυο 100 πελώριων κοινοτήτων, που συνενώθηκαν για να σχηματίσουν έναν πολύπλοκο πολιτισμό.
Η μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό PLOS One, διαπίστωσε ότι οι τοποθεσίες είχαν σχηματίσει μία κοινότητα. «Οι τεράστιες κοινότητες δεν στέκονταν μόνες τους. Ήταν μέρος ενός πυκνού δικτύου στενά συνδεδεμένων και συνεξαρτώμενων κοινοτήτων», δήλωσε ο ένας από τους συγγραφείς της μελέτης, Barry Molloy.
Και συνέχισε: «Στο απόγειο τους, οι άνθρωποι που ζούσα σε αυτό το κατώτερο δίκτυο τοποθεσιών της Παννονίας (σ.σ. αρχαία περιοχή της κεντρικής Ευρώπης) πρέπει να ήταν δεκάδες χιλιάδες».
Τα φρούρια περικλείονταν από τάφρους 32 χιλιομέτρων
Μερικά από τις μεγαλύτερα φρούρια, όπως το Gradište Iđoš, το Csanádpalota, το Sântana ή το Corneşti Iarcuri, περικλείονταν από τάφρους μήκους 32 χιλιομέτρων και ήταν τα μεγαλύτερα της Εποχής του Χαλκού. Βρίσκονταν στη λεκάνη των Καρπαθίων, η οποία εκτείνεται σε όλη την κεντρική και νοτιοανατολική Ευρώπη και διασχίζεται από τον ποταμό Δούναβη.
Στην σύγχρονη Συρία και το Ιράκ μέσω δορυφορικών εικόνων της εποχής του Ψυχρού Πολέμου βρέθηκαν 396 μέχρι τότε άγνωστα ρωμαϊκά οχυρά. Με τον ίδιο τρόπο ανακαλύφθηκαν περισσότερες από 100 νέες τοποθεσίες στην κεντρική Ευρώπη με την βοήθεια της τεχνολογίας που διεύρυνε τις γνώσεις μας για τους ανθρώπους της Εποχής του Χαλκού.
Τα νέα ευρήματα εντοπίστηκαν όλα κοντά στον ποταμό Τίσα, ο οποίος περνάει από διάφορες χώρες. Η κάθε κοινότητα απέχει περίπου 80 χιλιόμετρα το ένα από το άλλο. Μέσω ερευνών εδάφους, ανασκαφών και γεωφυσικών ερευνών, η ομάδα διαπίστωσε ότι οι περισσότερες κοινότητες δημιουργήθηκαν μεταξύ 1600 και 1450 π.Χ. Πιθανότατα διατηρήθηκαν μέχρι το 1200 π.Χ. όταν εγκαταλείφθηκαν μαζικά.
Γιατί αλλάζουν όσα γνωρίζαμε στην ιστορία της Εποχής του Χαλκού
Η στενή γειτνίαση τους οδηγεί τους αρχαιολόγους στο συμπέρασμα ότι αυτή δεν ήταν μια αμφισβητούμενη περιοχή την οποία διεκδικούσαν πολλά βασίλεια. Περισσότερο θεωρούν ότι ήταν μία κοινότητα συνεργασίας που χρησίμευε ως σημαντικός κόμβος της περιοχής σε μια εποχή που οι Μυκηναίοι, οι Χετταίοι και οι Αιγύπτιοι του Νέου Βασιλείου ήταν στο απόγειο της δύναμης τους.
«Η κατανόησή μας για το πώς λειτουργούσε η κοινωνία τους αμφισβητεί πολλές πτυχές της ευρωπαϊκής προϊστορίας. Θα ήταν εξαιρετικά απίθανο κάθε μία από αυτές τις 100 και πλέον κοινότητες να ήταν φυλαρχίες που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους», υπογράμμισε ο Barry Molloy.
Αυτό γίνεται εμφανές, εν μέρει, από το επίπεδο λεπτομέρειας που κατέγραψαν οι εικόνες. «Με μοναδικό τρόπο για την προϊστορική Ευρώπη, είμαστε σε θέση να κάνουμε περισσότερα από τον εντοπισμό της τοποθεσίας μερικών κοινοτήτων χρησιμοποιώντας δορυφορικές εικόνες. Μπορέσαμε να ορίσουμε ένα ολόκληρο οικιστικό τοπίο, πλήρες με χάρτες του μεγέθους και της διάταξης των κοινοτήτων, μέχρι και τις τοποθεσίες των σπιτιών των ανθρώπων μέσα σε αυτές», είπε ο Molloy.
«Αυτό δίνει πραγματικά μια άνευ προηγουμένου άποψη για το πώς ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι της Εποχής του Χαλκού μεταξύ τους και με τους πολλούς γείτονές τους», σημείωσε ο Barry Molloy.
Αυτές οι κοινότητες είναι πιθανόν να καθόρισαν τον υλικό πολιτισμό και την εικονογραφία στην Ευρώπη
Το χρονοδιάγραμμα ευθυγραμμίζεται επίσης με μια σημαντική καμπή στην ιστορία της Ευρώπης. Οι στρατιωτικές και χωματουργικές τεχνολογίες εξαπλώθηκαν σε όλη την ήπειρο, πριν καταρρεύσουν γύρω στο 1200 π.Χ. Αυτό το δίκτυο κοινοτήτων θα μπορούσε να εξηγήσει πώς μια σημαντική ομάδα ανθρώπων πιθανότατα καθόρισε τον υλικό πολιτισμό και την εικονογραφία που εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη.
Το εύρος των κοινοτήτων μπορεί επίσης να αμφισβητήσει την κύρια θεωρία σχετικά με το γιατί συνέβη η κατάρρευση των κοινωνιών του 1.200 π.Χ. Παλαιότερα πίστευαν ότι η εγκατάλειψη κεντρικών τοποθεσιών οφειλόταν στη μείωση των πληθυσμών.
Ωστόσο συγγραφείς της έρευνας θεωρούν ότι η πολυπλοκότητα και η πυκνότητα στα συστήματα οικισμού δείχνει ότι οι κοινότητες αυτές είχαν αυξημένο εύρος και είχαν αναπτυχθεί δίκτυα σε μεγάλες αποστάσεις.
Φυσικά, ο πολιτισμός αυτός ήταν και εξοπλισμένος για να υπερασπιστεί τις κοινότητες του. «Μεγάλες καινοτομίες στον πόλεμο και την οργανωμένη βία έλαβαν χώρα εκείνη την εποχή. Το εύρος αυτής της κοινωνίας δείχνει ότι ήταν σχετική και ισχυρή σε μια ευρωπαϊκή σκηνή. Ανάμεσα στην δύναμη των όπλων και των κύριων αμυντικών χαρακτηριστικών στους οικισμούς, ήταν καλά εξοπλισμένοι για να υπερασπιστούν τα αποκτήματα τους», σημείωσε Barry Molloy.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου