Συγκλονίζει η εξομολόγηση ενός δασκάλου που υπέστη εγκεφαλικό μέσα σε μια τάξη γεμάτη παιδιά. Όπως είπε, ο πόνος ήταν τόσο έντονος που «ένιωθε σαν κάποιος να του είχε ανοίξει το κρανίο και να έριχνε βραστό νερό στις σχισμές του εγκεφάλου του».
Για τον ίδιο, το εγκεφαλικό ήταν ένα μεγάλο σοκ. Κι αυτό γιατί ο Aaron Kent, 31 ετών, ήταν υγιής και λάτρευε τον αθλητισμό. Στο παρελθόν ήταν στον στρατό, ως μέλος πληρώματος υποβρυχίου και δεν είχε προβλήματα υγείας.
Τον Οκτώβριο του 2020, ενώ ο Aaron Kent δίδασκε μάθημα Αγγλικών για τον Macbeth, ένιωσε έναν ξαφνικό και έντονο πόνο. «Οι μαθητές ήταν αφοσιωμένοι στο μάθημα και ήσυχοι όταν ένιωσα τον πόνο», δήλωσε ο πατέρας δύο παιδιών.
«Ήταν σαν κάποιος να μου άνοιξε το κρανίο, να έβαλε σε λειτουργία έναν βραστήρα, να περίμενε να σφυρίξει και μετά να έχυσε το ζεματιστό νερό στις σχισμές του εγκεφάλου μου», περιγράφει.
Ο Aaron, από το Llandysul στο Ceredigion της Ουαλίας, κάλεσε αμέσως έναν συνάδελφό του για να τον αντικαταστήσει στην τάξη του ενώ πήγε στην γραμματεία του σχολείου για να ζητήσει παρακεταμόλη. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμάται. Ξαφνικά όλα «έσβησαν» και ξύπνησε μια εβδομάδα αργότερα.
Ήταν σε κώμα και η σύζυγός του Έμμα φέρεται να άρχισε συντετριμμένη να οργανώνει την κηδεία του, καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι που προσέρχονται στα επείγοντα σε τέτοια κατάσταση, δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν.
Ευτυχώς, ο Aaron, πατέρας της 3χρονης Rue και της μόλις εννέα μηνών Otis εκείνη την εποχή, τα κατάφερε, αλλά το ταξίδι ανάρρωσής του δεν ήταν εύκολο. Αντίθετα, ήταν πολύ δύσκολο. Ένας Γολγοθάς. Δεν μπορούσε να κάνει ντους μόνος του, δεν μπορούσε να φτιάξει ένα φλιτζάνι τσάι χωρίς επίβλεψη και έπρεπε να μάθει ξανά πώς να περπατάει.
Ο Γολγοθάς μετά το εγκεφαλικό
Αντιμετώπισε επίσης τρομακτικές κρίσεις πανικού και μετατραυματικό στρες (PTSD). «Η πιο οδυνηρή απόφαση που πήρα ποτέ ήταν να πεθάνω», είπε.
«Είχα βγει από το κώμα για περίπου τρεις μέρες όταν έγινε ξεκάθαρο πόσο περίπλοκο και δύσκολο θα ήταν το ταξίδι που με περίμενε, όχι μόνο για μένα αλλά και για τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αντί να τους επιβαρύνω με τις δυσκολίες της ανάρρωσής μου και της ζωής μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο, θα ήταν πιο εύκολο να κλείσω τα μάτια μου και να αφήσω τον θάνατο να με αγκαλιάσει…»
«Δυστυχώς, αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο.» αναφέρει.
Μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο, ο Aaron είπε ότι συνειδητοποίησε ξαφνικά πόσο μόνος ένιωθε. «Η Emma στάθηκε βράχος και με στήριξε απόλυτα, αλλά δεν είχε προσωπική εμπειρία από εγκεφαλικό επεισόδιο», είπε ο καθηγητής του Llanlivery College.
Ο Aaron αναζήτησε βοήθεια σε διαδικτυακές κοινότητες και ομάδες στο Facebook, αλλά ακόμα δυσκολευόταν. «Δεν μπορούσα να σηκώσω τα παιδιά μου, η όρασή μου είχε επηρεαστεί και κάθε πονοκέφαλος, πόνος στα μάτια, ζαλάδα με έκανε να πιστεύω ότι είχα πάθει κι άλλο εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο κόσμος μου άλλαξε ολοκληρωτικά, όλα όσα θεωρούσα δεδομένα έπρεπε να τα επανεξετάσω.»
«Όταν νόμιζα ότι είχα ξεπεράσει το εγκεφαλικό επεισόδιο, προέκυπταν νέα ζητήματα: κρίσεις πανικού, κόπωση, αλλαγές στον τρόπο ζωής…. Κάθε φορά που νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος από το εγκεφαλικό, σε ξανατραβάει πίσω και σου υπενθυμίζει ότι δεν είσαι αυτό που ήσουν.»
Ο Aaron, που σήμερα είναι 35 ετών, ήταν απελπισμένος για βοήθεια και βρέθηκε εγκλωβισμένος σε λίστες αναμονής για ψυχοθεραπεία για χρόνια.
«Κάθε δρόμο που προσπάθησα να ακολουθήσω κατέληξε σε αποτυχία – αποτυχία της παροχής φροντίδας ψυχικής υγείας και συστημική αποτυχία καθοδήγησης μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο», πρόσθεσε. «Το να λες σε κάποιον ότι έχει υποστεί εγκεφαλικό δεν είναι σαν να λες σε κάποιον ότι έσπασε το δάχτυλο του», εξηγεί, σημειώνοντας πως όλο αυτό συνοδεύεται από ένα στίγμα, μία κουλτούρα φόβου και ένα προαίσθημα μιας μοναχικής πορείας.
«Η αίσθηση της καταστροφής»
Απογοητευμένος από τις καθυστερήσεις, ο Aaron, ο οποίος υπηρέτησε στον στρατό και σε πυρηνοκίνητο υποβρύχιο ως ειδικός πολέμου και χειριστής σόναρ, απευθύνθηκε σε ιδιώτη για ψυχοθεραπεία, βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Ακόμα και τώρα, χρόνια μετά, συνεχίζει να κάνει εβδομαδιαίες συνεδρίες, καθώς ακόμα δίνει μάχη να έχει μία ισορροπημένη ψυχική υγεία.
Ενώ είναι ένας επιτυχημένος συγγραφέας και μπορεί να ασχοληθεί ξανά με αυτό που αγαπά, η περιπέτειά του με την υγεία του τον στοιχειώνει ακόμα.
«Έβαζα τον γιο μου για ύπνο πέρυσι τον Αύγουστο, όταν ξαφνικά ένιωσα τους τοίχους να με περικυκλώνουν. Ένιωσα ένα αόριστο επικείμενο αίσθημα καταστροφής», είπε ο Aaron. «Δεν μπορούσα να επιβεβαιώσω τα συναισθήματα αυτά, αλλά με καθήλωσε η ιδέα ότι πέθαινα, ότι ο εγκέφαλός μου αιμορραγούσε ξανά και επρόκειτο να πεθάνω».
«Κράτησα τον γιο μου αγκαλιά και αναρωτήθηκα αν θα τον ξαναέβλεπα ποτέ, αν επρόκειτο να δει τον πατέρα του να πεθαίνει στο πάτωμα της κρεβατοκάμαράς του, αν επρόκειτο να τον επιβαρύνω με μια ανάμνηση που κανένα παιδί δεν αξίζει. Τότε, μου πέρασε. Την επόμενη μέρα, καθώς ετοίμαζα το μεσημεριανό, ξανασυνέβη.
Αυτό συνεχίστηκε δύο έως τρεις φορές την ημέρα για την επόμενη εβδομάδα, μέχρι που ο γιατρός μου συνταγογράφησε β-αναστολείς και μου είπε ότι έχω κρίσεις πανικού λόγω μετατραυματικού στρες από το εγκεφαλικό επεισόδιο… Τρία χρόνια πέρασαν και το ξαναζούσα, σηκώνει ξανά κεφάλι και ελέγχει τη ζωή μου».
Ο Aaron τώρα αγωνίζεται προκειμένου οι επιζώντες εγκεφαλικού επεισοδίου να έχουν καλύτερη αποκατάσταση.
«Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου οι επιζώντες εγκεφαλικού θα βγαίνουν από το νοσοκομείο με ένα σχέδιο και μονοπάτι αποκατάστασης» είπε ο Aaron. «Ένα μέλλον όπου δεν θα αποχαιρετούν την ψυχική τους υγεία μαζί με το κρεβάτι του νοσοκομείου. Ένα μέλλον όπου το εγκεφαλικό δεν θα είναι ένα μεγάλο άγνωστο για τους επιζώντες και τις οικογένειές τους, αλλά ένα ξεκάθαρο, μελετημένο ταξίδι, καθοδηγούμενο από την επιτυχημένη ψυχική φροντίδα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου