Συναντώ στο δρόμο μια γνωστή μου που έχω πολύ καιρό να τη δω.
Είναι φανερά καταβεβλημένη και θλιμμένη 😓
Αφού ανταλλάσσουμε τα πρώτα τυπικά του χαιρετισμού πριν πω κάτι εγώ μου λέει :
- Μου χρωστάς πολλά χαστούκια
- Τι λες βρε είσαι με τα καλά σου? ρωτώ
- Άκου που σου λέω… συνεχίζει….
- Όταν ξεκίνησε αυτή η αλητεία των πουλημένων να μας τρομοκρατεί να μπολιαστούμε για τον κόβιντ εσύ άρχισες έναν άγριο πόλεμο εναντίον τους με ένταση και πείσμα. Κι άλλοι πολλοί δεν λέω, αλλά στην πόλη μας άλλον δεν ήξερα να μιλάει δημόσια και να γράφει τόσα εναντίον όλων γιατρών και πολιτικών και δεν διάβαζα τίποτα σχετικό. Εσύ κάθε μέρα τους κατέβαζες τα τέρατα και τα σημεία εναντίον τους. Σε χλεύαζα μέσα μου το λέω. Τι παριστάνει αυτή τωρα σκεφτόμουνα. Εγώ κι ο άντρας μου σε διαβάζαμε σε κατακρίναμε το ομολογώ κι ακολουθούσαμε το ρεύμα και τις οδηγίες των επιστημόνων τρομάρα μας. Τώρα κλαίμε … και οι δύο. Μάλλον εγώ κλαίω και για τους δύο…
- Τι έγινε ? Είστε καλά ? Δεν με νοιάζει που με κατακρίνατε δεν πειράζει. Να είστε καλά και ασφαλείς μετράει…. αυτό μόνο…
- Τι καλά να είμαστε ? Μετά το 3ο εμβόλιο εγώ έχω ήδη κάνει 2 χειρουργεία για τούρμπο καρκίνους που μας τους λέγατε όλοι οι «αρνητές»… τρομάρα μας σας χαρακτηριζαμε κιόλας εμείς οι πολύξεροι…
ΕΧΩ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΥΔΗ….
Συνεχίζει :
- Ο Γιώργος (ο άντρας της) είναι πλέον φυτό… Έκανε ανεπάρκεια καρδιάς και πνευμόνων μετά το 3ο. Λύσσαξε ο ξερόλας γιατρός μας να συνεχίσει τα μπόλια ως ομάδα υψηλού κινδύνου για να σωθεί… Εγω σταμάτησα με το πρώτο μου σύμπτωμα κι άρχισα να ξαναδιαβάζω όλα όσα μας έδειχνες κι αναδημοσίευες και μέσα από σένα κι άλλους που ήσασταν κάθετα ενάντια σε αυτό… Ο Γιωργος δυστυχώς άκουγε μόνο αυτά που του πέρναγε ο τετραπέρατος πωλητής του μπουρλά που λες κι εςύ… συνέχισε Γιούλη μου, με τόσα προβλήματα έκανε άλλα 2. Μετά το 5ο έπαθε ένα βαρύτατο εγκεφαλικό και είναι φυτό εδώ κι 6 μήνες…τώρα περιμένουμε ο ένας τον άλλον ποιος θα πεθάνει πρώτος…εγώ έκανα μαστεκτομή υστερεκτομή και πρέπει τωρα να κάνω και νεφρεκτομή… άσε με σου λέω… πόσο μαλάκες πιαστήκαμε πόσο… αντί να μας πάρει ο Θεός όταν θαρχοταν η ώρα μας πάμε εθελοντές στα νυστέρια και στον χάρο 😓😓😓😓😓😓😓
Δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη.
Είναι πολύ αγαπημένο μου άτομο… επί δεκαετίες ασθενής μου… ήσυχη γυναίκα ευγενική και δοτική με πολλά προσωπικά της βάσανα και αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια και ήθος….
Στενοχωριέμαι αφάνταστα και δεν μπορώ ούτε να μιλήσω…
- Μη με λυπάσαι ρίξε μου δυο χαστούκια πιάστηκα στη φάκα του τρόμου που έσπειραν και τώρα ζω σαν μελλοθάνατη…. αυτό που δεν αντέχει όμως η ψυχή μου είναι το μαρτύριο του Γιώργου… ο Γιώργος ο αεικίνητος ένα ζωντανό κουφάρι στο στρώμα…. δεν αντέχω σου λέω….
ΚΛΑΙΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ….
Δεν έχω λόγια να της πω….
Δεν έχω τίποτα … πονάει η ψυχή μου βαθιά…
Την παίρνω μια αγκαλιά… της λέω να έχει δύναμη… να μου ζητήσει αν χρειαστεί κάτι… δεν μιλάει καθόλου πια…μόνο κοιταζόμαστε και κλαίμε βουβά…
Χωρίζουμε σε λίγο αμίλητες…
Δεν ξέρω πότε θα την ξαναδώ…. Θα τους πάρουν τα παιδιά τους στην Αθήνα…
Δεν ξέρω ΑΝ θα την ξαναδώ….
Ξέρω μόνο πως ποτέ μου δεν φαντάστηκα πως η ΕΠΙΣΤΗΜΗ και το ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ που λάτρεψα που σπούδασα και που πίστεψα και πιστεύω ακόμα, θα έβγαζε από τους κόρφους του, τόσες ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ και πουλημένες στα φράγκα συνειδήσεις…. τόσους ΦΟΝΙΑΔΕΣ με μανδύα σωτήρα… 😓😓😓😓😓😓
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου