Η είδηση του θανάτου έγινε γνωστή από τον ανιψιό του, Σταύρο Βακαλόπουλο
Πέθανε σε ηλικία 93 ετών ο Χρήστος Λέντζος, που ήταν γνωστός σε όλη την χώρα, γιατί σέρβιρε για μισό αιώνα τον καλύτερο φραπέ.
Η τραγική είδηση έγινε γνωστή από τον ανιψιό του Σταύρο Βακαλόπουλο, που έκανε ανάρτηση στο Facebook και σημείωσε τα εξής:
«Έφυγε σήμερα από την ζωή ο θείος μου Χρήστος Λέντζος…
Αιωνία του η μνήμη…».
Το μυστικό της επιτυχίας
Ο Χρήστος Λέντζος έγινε γνωστός σε όλη την Ελλάδα, επειδή σέρβιρε τον καλύτερο φραπέ, αλλά και γιατί κρατούσε επτασφράγιστο μυστικό τη συνταγή του, που έδινε έναν ξεχωριστό αφρό, σε σχέση με αντίστοιχα ροφήματα.
Όλα ξεκίνησαν ένα μεσημέρι του 1971. Ο νεαρός τότε καφετζής εμπνεύστηκε μια συνταγή-πατέντα. Ταίριαξε με μαεστρία τη δοσολογία καφέ και ζάχαρης, και μέσω μιας σύντομης διαδρομής στο μπλέντερ, κατέληγε σε ένα παχύρευστο μείγμα με μια ιδιαίτερη γεύση.
Για πολλά χρόνια η συνταγή του φραπέ που σέρβιρε παρέμενε επτασφράγιστο μυστικό. Και τι δεν είχε ειπωθεί για αυτόν τον παχύ και αφράτο αφρό. Οργίαζαν οι θεωρίες για το τι έβαζε στο μείγμα του φραπέ. Άλλοι έλεγαν ότι χτυπούσε αυγό, άλλοι ότι έβαζε κρέμα γάλακτος, άλλοι μαρέγκα.
Πολλοί έψαχναν να βρουν το τρικ για τον καλύτερο φραπέ της Ελλάδας για να χτυπήσουν ένα ανάλογο φραπεδάκι σπίτι τους. Άλλωστε αυτός ο φραπές δεν είχε καμία σχέση με τα νερομπούλια που έχουμε όλοι μας πιει κατά καιρούς.
Κι αν η ανακάλυψη του φραπέ έγινε στη συμπρωτεύουσα, ο άνθρωπος που θα εκτόξευε τη φήμη του ήταν κάτοικος Αθηνών. Ο Χρήστος Λέντζος έγινε πιο διάσημος και από τον εφευρέτη του εθνικού μας ροφήματος, του φραπέ, τον Δημήτρη Βακόνδιο.
Να πώς το αφηγούνταν ο ίδιος σε συνέντευξή του: «Στην έκθεση Θεσσαλονίκης το 1957, δούλευα στο περίπτερο της Νεστλέ. Λέω, δεν φτιάχνω έναν κρύο νεσκαφέ στο σέικερ που προορίζεται για το κακάο, να δω τι θα βγει;
Μου λέρωσε το κοστούμι, αλλά έτσι γεννήθηκε ο φραπέ! Από την αρχή ο κόσμος τον είδε σαν αναψυκτικό.
Λέγανε: η μπίρα είναι μισό ποτήρι αφρός και κοστίζει 8 δραχμές. Αυτός ο καφές είναι επίσης μισός αφρός, αλλά κοστίζει 7 δραχμές. Οπότε…»
Από την άλλη μεριά, ο Χρήστος Λέντζος, για πολλούς ο «πατέρας του κρύου αφράτου καφέ», διατηρούσε, από το 1964, ένα καφενείο απέναντι από το άλσος Παγκρατίου και είχε την φήμη ότι «χτυπούσε» τον καλύτερο φραπέ σε όλη την Ελλάδα.
«Δεν προλαβαίναμε. Έρχονταν από όλη την Αθήνα για να πιούνε φραπέ. Ποτέ δεν έβρισκες καρέκλα να καθίσεις. Εδώ που βλέπεις γινόταν λαϊκό προσκύνημα» σημείωνε με καμάρι στις συνεντεύξεις του.
«Δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω πώς τον φτιάχνω. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι βασικό παράγοντα παίζει η δοσολογία και πως σε καμία περίπτωση δεν χτυπάω μέσα αβγό, όπως πολλοί υποστηρίζουν», έλεγε το 2009 ο Χρήστος Λέντζος ιδιοκτήτης του ομώνυμου καφέ.
Για όσους έτυχε να τον δοκιμάσουν, επρόκειτο για ένα πολύ δυνατό καφέ με πλούσια γεύση και με έναν αφρό πολύ πηχτό. Ο Λέντζος δεν τσιγκουνευόταν τη δόση, δεν λυπόταν ούτε τον καφέ ούτε τη ζάχαρη γιατί ήθελε να φτιάχνει φραπέ κι όχι νεροζούμι.
Έβαζε μία κουταλιά της σούπας νεσκαφέ και μια γεμάτη ζάχαρη. Όλοι οι καφέδες έβγαιναν γλυκοί από το γυάλινο μπλέντερ, κι όχι πλαστικό, και ήταν αυτές οι μεγάλες δόσεις και το καλό χτύπημα που δημιουργούσαν αυτό το πλούσιο, πηχτό μείγμα.
Για όσους ήθελαν μέτριο ο Λέντζος προσέθετε μια κουταλιά καφέ από πάνω -γνωστό και ως «καπέλο»- για να μειώσει τη γλύκα. Για εκείνον δεν υπήρχε πικρός καφές. Μόνο μέτριος ή γλυκός. «Χωρίς ζάχαρη δεν πρόκειται να γίνει αφρός», έλεγε.
«Μέχρι το 1971 δεν υπήρχε πουθενά καφές φραπέ. Υπήρχαν όμως κάποιοι που έβαζαν τον καφέ και τη ζάχαρη σε ένα ποτήρι και στη συνέχεια ανακάτευαν έντονα με το καλαμάκι.
Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια είχε γίνει λίγα χρόνια νωρίτερα στη Θεσσαλονίκη, αλλά και πάλι το αποτέλεσμα δεν ήταν όπως έπρεπε, γιατί ο καφετζής χτυπούσε ελαφρά τον καφέ με σέικερ και όταν τον σέρβιρε ήταν σαν νεράκι.
Ένα μεσημέρι, που ήμουν μόνος πίσω από τον μπουφέ της καφετέριας, αποφάσισα να πειραματιστώ με τους καφέδες. Μετά από αρκετές δοκιμές και μπόλικες αποτυχημένες προσπάθειες, κατάφερα τελικά να φτιάξω αυτό που ήθελα.
Πήρα το μπλέντερ, έριξα μέσα τέσσερις κουταλιές της σούπας καφέ, δύο φλιτζάνια ζάχαρη και ενάμιση ποτήρι νερό και αφού το χτύπησα πολύ καλά, βγήκε ο πρώτος καφές φραπέ!» είχε πει σε συνέντευξή του.
Από εκείνη τη μέρα αμέτρητες «φραπεδιές» ή «φραπεδούμπες» ή απλά καφέδες φραπέ -μικρή σημασία έχεις πώς θα τον πεις αφού πρόκειται για εγχώρια πατέντα- είχαν χτυπηθεί πίσω από το μπαρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου