Πpοσοχή: «Οι γιατροί 5 χρόνια με καθησύχαζαν για το πρησμένο σημείο στο σώμα μου και τελικά ήταν καρκίνος»

 

Πpοσοχή: «Οι γιατροί 5 χρόνια με καθησύχαζαν για το πρησμένο σημείο στο σώμα μου και τελικά ήταν καρκίνος»

Συγκλονίζει η ιστορία που αφηγείται μία γυναίκα, η οποία ζητούσε τη γνώμη γιατρών επί πέντε χρόνια για ένα πρησμένo σημείo στον λαιμό της και ενώ την καθησύχαζαν, αυτό τελικά ήταν καρκίνος.

Η ίδια εξομολογήθηκε: «Δεν είναι λίγες οι φορές που φοιτητές της ιατρικής πιστεύουν ότι υποφέρουν από κάθε καινούρια αρρώστια που μαθαίνουν. Έτσι, το 2007, όταν ήμουν πρωτοετής της Ιατρικής Σχολής ένιωσα ένα πρησμένο σημείο στο λαιμό μου και προσπάθησα να μην ανησυχήσω, όσο κι αν μου φαινόταν παράξενο. Μια μέρα έδειξα έδειξα μετά την τάξη το ογκίδιο αυτό στους φίλους μου και τους ρώτησα τι να κάνω. Αυτοί με ενθάρρυναν να το ελέγξω».

Καρκίνος: Οι επισκέψεις σε γιατρούς και οι λάθος διαγνώσεις

«Ο γιατρός που είδα στο Κέντρο Υγείας της Πανεπιστημιούπολης μου είπε «είναι πιθανώς απλώς λεμφαδενοπάθεια, πρησμένοι λεμφαδένες. Δεν πρέπει να ανησυχείτε» και μου έγραψε μια συνταγή για αντιβιοτικά. Πήρα τη θεραπεία, αλλά το κομμάτι δεν έφυγε. Τα επόμενα χρόνια, πάντα όταν πήγαινα σε κάποιον γιατρό, ζητούσα να μου εξετάσουν τον λαιμό μου. Πάντα έλεγαν το ίδιο πράγμα: «είναι απλώς πρησμένοι λεμφαδένες, δε χρειάζεται να ανησυχείτε». Αλλά το κομμάτι αυτό μεγάλωνε και εγώ ανησυχούσα όλο και περισσότερο.

Στο μάθημα της Παθολογίας μελετούσα τα χαρακτηριστικά των όγκων που εμπνέουν ανησυχία στους γιατρούς. Ο δικός μου όγκος παρουσίαζε όλα τα ανησυχητικά σημάδια. Στο τέταρτο έτος της ιατρικής, έκανε εκ περιτροπής πρακτική στο Τμήμα χειρουργικής εγκεφάλου και λαιμού. Ήταν περίπου τρία χρόνια από τότε που παρατήρησα για πρώτη φορά το πρησμένο αυτό κομμάτι στον λαιμό μου. Το σκεφτόμουν κάθε μέρα, ενώ εργαζόμουν σε αυτό το τμήμα.

Καθ ‘όλη τη διάρκεια παρουσίας μου στο Τμήμα αυτό, ήθελα απεγνωσμένα να μιλήσω με έναν από τους γιατρούς γι’ αυτό. Παρόλο που δεν επιτρεπόταν να ρωτήσω τον χειρουργό δίπλα στον οποίο έκανα την πρακτική μου για το προσωπικό μου θέμα υγείας, πήρα το θάρρος και το έκανα.

Ρίχνει μια ματιά στο κομμάτι και είπε: «Μην ανησυχείτε, είναι μάλλον ένας μεγάλος λεμφαδένας. Θα φύγει από μόνος του”. Όταν ο χειρουργός με τον οποίο δούλευα για εβδομάδες, τον σεβόμουν και τον εμπιστευόμουν. Εντάξει, σκέφτηκα, αν λέει ότι δεν είναι τίποτα, τότε δεν πρέπει να είναι τίποτα.

Όταν αποφοίτησα από την Ιατρική, μετακόμισα στη Νέα Ορλεάνη για να πάρω την παιδιατρική μου ειδικότητα. Εκεί με ανέλαβε μία νέος γιατρός πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Έτσι, στο πρώτο ραντεβού, την παρακάλεσα να ρίξει μια ματιά στο κομμάτι στο λαιμό μου, το οποίο είχε τώρα το μέγεθος ενός καρυδιού. Εκείνη, με έκπληξη, μου είπε ότι «δεν πρέπει να ανησυχώ». Ωστόσο, λίγους μήνες μετά από αυτό το ραντεβού, άρχισα να έχω περισσότερα συμπτώματα. Το κομμάτι αυτό άρχισε να με πονάει και μάλιστα πολλές φορές ζαλιζόμουν. Υπέθεσα ωστόσο, πως οι ζαλάδες προέρχονταν από την εξαντλητική δουλειά. Αλλά στο δεύτερο έτος της ειδικότητας, δεν άντεξα. Ένα βράδυ, όταν επέστρεψα στο σπίτι από μια βάρδια 28 ωρών, δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί με εμπόδιζε αυτός ο όγκος.

Η μάχη με τον καρκίνο, το χειρουργείο και οι θεραπείες αποκατάστασης

«Πήγα πάλι στη γιατρό και της είπα ότι τα πράγματα είχαν επιδεινωθεί. Είπε ότι τα συμπτώματά μου ακούγονταν ασυνήθιστα, αλλά μάλλον δεν ήταν κάτι ανησυχητικό. Μου είπε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε αξονική τομογραφία στον λαιμό μου. Παρατήρησα ότι ο τεχνικός έκανε ένα περίεργο μορφασμό κατά τη διάρκεια της αξονικής.

Προσπάθησα να το αγνοήσω. Ωστόσο, ο γιατρός με ενημέρωσε ότι είχα έναν όγκο καρωτιδικού σώματος ή ένα παραγαγγλίωμα, το οποίο είναι μια ανάπτυξη στον αυχένα, στην περιοχή όπου η καρωτιδική αρτηρία χωρίζεται σε μικρότερα αιμοφόρα αγγεία που μεταφέρουν αίμα στον εγκέφαλο. Είναι ένας σπάνιος τύπος όγκου και είναι «σχεδόν πάντα» καλοήθης, είπε.

Λίγο μετά, τον Ιούλιο του 2012, έκανα χειρουργική επέμβαση για την απομάκρυνση του όγκου. Μου είπαν ότι η χειρουργική επέμβαση πήγε τέλεια και ανακουφίστηκα… Η ανακούφισή μου, ωστόσο, ήταν βραχύβια. Μια εβδομάδα αργότερα, όταν πήγα να βγάλω τα ράμματα, ο γιατρός μου είχε άσχημα νέα. Ο όγκος ήταν καρκινικός – και τα καρκινικά κύτταρα είχαν εξαπλωθεί στους λεμφαδένες μου. Είχα περισσότερες πιθανότητες να κερδίσω το λαχείο παρά να έχω αυτόν τον τύπο καρκίνου.

Οι γιατροί μου δεν είχαν σαφές σχέδιο δράσης λόγω του πόσο σπάνιος ήταν αυτός ο καρκίνος. Αποφάσισαν να κάνουν μια διαδικασία που ονομάζεται τροποποιημένη ριζική ανατομή του λαιμού, όπου αφαιρούνται οι λεμφαδένες και άλλοι ιστοί κάτω από το λαιμό (όπου μπορεί να έχουν εξαπλωθεί τα καρκινικά κύτταρα). Αν δούλευε, θα καθάριζα από καρκίνο. Αν όχι, θα έπρεπε να υποβληθώ σε ακτινοβολία.

Η δεύτερη χειρουργική επέμβαση δεν πήγε όπως και η πρώτη. Όταν ξύπνησα, ο χειρουργός μου είπε ότι αφού είχε αφαιρέσει τους λεμφαδένες και άλλους ιστούς, παρατήρησε ότι η εσωτερική καρωτιδική αρτηρία (που τροφοδοτεί αίμα στον εγκέφαλο) είχε «διαρροή».

Αυτή ήταν η αρτηρία που είχε τυλίξει ο όγκος μου, αλλά τυχόν προβλήματα με αυτό θα έπρεπε να είχαν αντιμετωπιστεί κατά την πρώτη χειρουργική επέμβαση. Για να κλειστεί η διαρροή αυτή, ο χειρουργός μου αποφάσισε να βάλει ένα ράμμα στον αρτηριακό τοίχο, μια κοινή λύση. Όταν προσπάθησε να βάλει το ράμμα, ωστόσο, η αρτηρία διαλύθηκε. Κάλεσαν αμέσως αγγειοχειρουργό στο χειρουργείο και έβαλε μία τεχνητή αρτηρία. Κατά κάποιο τρόπο, τα ζωτικά μου σημεία ήταν σταθερά όλη την ώρα και ανταποκρινόμουν όταν ξύπνησα.

Έμεινα στη μονάδα ανάκαμψης μετά την αναισθησία για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, αλλά καθώς περνούσαν οι ώρες, όλο και περισσότερο αποπροσαναλιζόμουν. Ένιωθα θυμωμένη. Οργισμένη. «Ίσως είναι απλώς η αναισθησία», σκέφτηκα ή «ότι έχω κολλήσει σε αυτό το κρεβάτι. Τότε, το δωμάτιό μου έγινε υπερβολικά φωτεινό, αλλά και πάλι, δεν κατάλαβα το γιατί. Το πιο περίεργο, όμως, ήταν όταν κοίταξα κάτω στην αγκαλιά μου και είδα το χέρι της γιαγιάς να στηρίζεται σε αυτό. Η γιαγιά μου δεν είναι εδώ, σκέφτηκα. Αυτό δε βγάζει νόημα».

«Ωχ, σκέφτηκα, περνάω εγκεφαλικό». Θυμήθηκα ότι ένα σημάδι ενός εγκεφαλικού επεισοδίου στη δεξιά πλευρά (το οποίο συμβαίνει όταν η παροχή αίματος στη δεξιά πλευρά του εγκεφάλου διακόπτεται ή μειώνεται) είναι ότι ξεχνάς πως αριστερή πλευρά του σώματός σου είναι δική σου και νομίζεις ότι μπορεί να είναι κάποιου άλλου.

Η νοσοκόμα παρατήρησε τι συνέβαινε και κάλεσε τους γιατρούς. Με πήγαν πίσω στο χειρουργείο και διαπίστωσαν ότι υπήρχε ένας σημαντικός θρόμβος αίματος στην τεχνητή αρτηρία που είχαν βάλει κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης, η οποία προκάλεσε το εγκεφαλικό επεισόδιο. Αργότερα ξύπνησα στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Ανέπνεα με τη βοήθεια αναπνευστήρα και η αριστερή πλευρά του σώματός μου ήταν παράλυτη».

Το εγκεφαλικό και το μετατραυματικό στρες

«Ξεκίνησα τη φυσιοθεραπεία ενώ ήμουν στο νοσοκομείο. Ευτυχώς, ήμουν μόλις 30 ετών, το σώμα μου ανάρρωσε κάπως γρήγορα. Ακολούθησαν αμέτρητα ραντεβού παρακολούθησης και έκανα για μήνες φυσικοθεραπείες και λογοθεραπείες. Το πόδι μου βελτιώθηκε γρήγορα, αλλά το χέρι και η ομιλία μου χρειάστηκαν περισσότερο χρόνο.

Εξαιτίας του εγκεφαλικού, η γλώσσα μου ήταν γυρισμένη μόνιμα δεξιά προς τα δεξιά, οπότε έπρεπε να μάθω ξανά πώς να μιλάω, να μασάω και να καταπίνω. Έχασα επίσης μεγάλο μέρος της αισθητηριακής λειτουργίας του αριστερού χεριού. Τώρα, συγκρίνω την αίσθηση που έχω στο χέρι με την αίσθηση ότι φοράω συνεχώς ένα παχύ γάντι σκι. Έχω επίσης μειωμένη αίσθηση πόνου, που σημαίνει ότι θα μπορούσα να βλάψω το χέρι μου και να μην το συνειδητοποιήσω.

Επέστρεψα στη δουλειά περίπου έναν μήνα μετά τη χειρουργική επέμβαση. Στην αρχή, μόλις παρακολουθούσα διαλέξεις και τρεις μήνες μετά, επέστρεψα στο νοσοκομείο και ανέλαβα σιγά σιγά τις ευθύνες μου. Χρειάστηκε πάνω από έναν χρόνο για να αισθανθώ ξανά ο εαυτός μου. Αν και για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι θα νιώσω εντελώς όπως ήμουν πριν.

Κοιτάζοντας το παρελθόν διαπιστώνω πως φοβάμαι να θυμάμαι, φοβάμαι να αισθάνομαι.

Χρόνια μετά τη χειρουργική επέμβαση, άρχισα να εμφανίζω συμπτώματα μετατραυματικού στρες. Είχα επίσης σοβαρό άγχος πως ο καρκίνος θα επιστρέψει… Τελικά, όλο αυτό το άγχος μετατράπηκε σε κρίσεις πανικού. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και άρχισα τελικά να επεξεργάζομαι το τραύμα. Έχω ακόμα άγχος και κάποια πράγματα στο νοσοκομείο με τρομάζουν, αλλά τώρα ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Και ξέρω ότι είναι εντάξει να νιώθω.

Σήμερα εργάζομαι ως νευρολόγος παιδιών. Δεν ξέρω τι γιατρός θα ήμουν αν δεν είχα διαγνωστεί με καρκίνο, αλλά ξέρω ότι η εμπειρία μου με έκανε τη γιατρό που είμαι σήμερα» καταλήγει.

Πηγή: infowoman.gr