Γνωρίζαμε ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας ήταν στα νιάτα του ποδοσφαιριστής αλλά τώρα μαθαίνουμε ότι ασχολήθηκε και με το θέατρο
Το 1976 ο 22χρονος φοιτητής Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ασχολήθηκε με την πολιτική προσχωρώντας στην αντικομουνιστική Εθνική Τουρκική Ένωση Φοιτητών. Κατά το ίδιο έτος, έγινε ο επικεφαλής της νεολαίας του ισλαμικού Κόμματος Εθνικής Σωτηρίας (MSP) στην συνοικία Μπέηογλου (Πέρα) της Κωνσταντινούπολης.
Το 1977 έγραψε και σκηνοθέτησε το θεατρικό έργο Μασ-Κομ-Για και ερμήνευσε έναν ρόλο χρησιμοποιώντας το όνομα ‘ο καλός γιός Ρετζέπ’. Ο τίτλος θα μπορούσε να μεταφραστεί ως Μασ-Κομ-Εβ που είναι η συντομογραφία του Μασόνοι-Κομμουνιστές-Εβραίοι και είναι διασκευή του βιβλίου Κιζίλ Πέντσε (Κόκκινο Νύχι) του ιεροκήρυκα Μουσταφά Μπαϋμπουρτλού που εκδόθηκε το 1969.
Ο Ατίλλα Αϋντινέρ (ένα από τα μέλη της ομάδας που έλαβε μέρος σαν ηθοποιός και μετέπειτα δήμαρχος της συνοικίας Μπαϋράμπατσα της Κωνσταντινούπολης) θυμάται: ‘Το 1975 ήμασταν στο Τμήμα Νεολαίας του Κόμματος Εθνικής Σωτηρίας. Ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι εκείνη την εποχή με την πολιτική. Ήμασταν πολύ δραστήριοι και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ένα θέατρο με φίλους.
Οι περισσότεροι ήταν φοιτητές πανεπιστημίου και μαθητές γυμνασίου. Το θέμα του έργου που ανεβάσαμε ήταν μια οικογενειακή ιστορία. Υπήρχε ένας πατέρας που έστειλε τον γιο του στην Ευρώπη αλλά αυτός δυστυχώς ξέχασε τη θρησκεία. Παίζαμε κάθε Σαββατοκύριακο. Μετά από λίγο καιρό αρχίσαμε να παίζουμε σε όλη την Κωνσταντινούπολη και μετά σε πολλές άλλες πόλεις. Επειδή το έργο ήταν πολύ επιτυχημένο κληθήκαμε να το παίξουμε μπροστά στον [ισλαμιστή μετέπειτα πρωθυπουργού] Νετσμεττίν Ερμπακάν στην Άγκυρα. Παίζαμε αυτό το έργο μέχρι το 1980 [που έλαβε χώρα το στρατιωτικό πραξικόπημα].’
Η περιγραφή του δημάρχου δεν είναι απολύτως ακριβής, καθώς το θέμα του έργου δεν είναι κυρίως μια ιστορία οικογενειακή αλλά σαφώς πολιτική και μάλιστα παθιασμένα αντικομμουνιστική, που υποστηρίζει και εικονογραφεί τη θεωρία ότι ο κομμουνισμός, είναι μέρος του σχεδίου των Εβραίων να γίνουν κυρίαρχοι του κόσμου.
Η πλοκή του έργου έχει ως εξής:
Στο γραφείο του μη θρησκευόμενου εργοστασιάρχη Αϋχάν Μπέη, αυτός διαμαρτύρεται για τις συνεχείς απεργίες των εργαζομένων και τις απαιτήσεις για αύξηση μισθών. Ο διανοούμενος φίλος του Αντνάν Μπέη φαίνεται να μην είναι εναντίον τους, αλλά ο Φαζίλ Μπέη, που βλέπει τα πράματα από ισλαμική σκοπιά εξηγεί πως το Ισλάμ ρυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις: ‘Πόσο όμορφα έχει καθορίσει ο Προφήτης τις σχέσεις εργαζομένων-εργοδότη! Κοιτάξτε αυτή την ευλογημένη ρήση: “Δώσε το αντάλλαγμα της εργασίας του εργάτη πριν στεγνώσει το μέτωπό του”.
Αν ο κάθε εργοδότης τηρήσει αυτήν την υπόσχεση και αν κάθε εργαζόμενος εργάζεται με πίστη και καλή θέληση, θα υπάρξει στη ζωή κάτι που αποκαλείται διαφωνία;’ Με την προσθήκη του Σαλίχ Εφέντι, ο οποίος μπαίνει στη συζήτηση αφού επέστρεψε από το να ‘πάει το παιδί στον δάσκαλο για να μάθει το Κοράνι’ μαθαίνουμε ότι ο γιος του Αϋχάν Μπέη πήγε για σπουδές στην Ευρώπη χωρίς να λάβει καμία θρησκευτική εκπαίδευση. Τα μέλη μιας αντικομουνιστικής οργάνωσης επισκέπτονται τον Αϋχάν Μπέη τον προειδοποιούν για την απειλή του επερχόμενου κομμουνισμού και του ζητούν οικονομική βοήθεια, αλλά αυτός με αλαζονικό ύφος τους ρίχνει μια δεκάρα. Αυτοί την παίρνουν κι αποχωρούν λέγοντάς του ότι θα το μετανιώσει όταν χάσει τον πλούτο του.
Η Δεύτερη Πράξη διαδραματίζεται στην οικία του Αϋχάν Μπέη όπου η μητέρα του διαβάζει το Κοράνι στον καναπέ, ενώ ο γιός του Ορχάν (που ερμηνεύει ο Ταγίπ Ερντογάν) επιστρέφει. Αφού φιλάει το χέρι της γιαγιάς του παραπονιέται ότι οι δρόμοι είναι βρώμικοι και διακηρύσσει ότι στην Ευρώπη διασκέδαζε σε διαφορετικό καζίνο κάθε νύχτα. Όταν παρουσιάζονται ο Αϋχάν Μπέη και ο φίλος του Σαλίμ Μπέη, ο Ορχάν δηλώνει ότι είναι ‘άπιστος’. Ο πατέρας του κλαίει, η γιαγιά του κλαίει ακόμα κι ο ίδιος ο Ορχάν κλαίει κραυγάζοντας: ‘Δεν με στείλατε στον δάσκαλο, δεν με διδάξατε τη θρησκεία. Με έκανε άθρησκο!’ Μέσα στα κλάματά της η γιαγιά λέει στο γιο της: ‘Σου το έλεγα! Διδάξτε του τον Αλλάχ, τον Προφήτη! Στείλτε τον στο δάσκαλο, να μάθει να διαβάζει το Κοράνι! Δεν άκουσες! Δεν άκουσες!’
Η επόμενη Πράξη λαμβάνει χώρα στο σπίτι του Σαλίχ Εφέντι όπου αφού προσεύχεται μαζί με τους φίλους του Σερντάρ Εφέντι, Χασάν Εφέντι και Σερντάρ Μπέη αρχίζουν να κουτσομπολεύουν ‘αυτούς που έχουν ξεχάσει την πίστη τους’. Μετά το κήρυγμα του Σαλίχ Εφέντι με επίθετα του τύπου ‘κοπάδια κουρούνων’ ο Σερντάρ Μπέη λέει: ‘Από ποιόν τρέχετε μακριά; Από το θεό που θα πάτε αύριο να δώσετε λογαριασμό; Σε ποιόν πάτε για καταφύγιο; Στους αμαρτωλούς που δημιουργούν τα προβλήματα; Στους σκύλους της ντροπής στον Λένιν και στους παρόμοιους;’ Στην ερώτηση του Χασάν Εφέντι ‘ποιος είναι ο Λένιν;’ απαντά: ‘Ποιος είναι; Η όχληση των εθνών! Ο δολοφόνος της ελευθερίας, που κάνει τους ανθρώπους να εργάζονται σαν σκλάβοι και τους δίνει να τρώνε μόνο τόσο ώστε να μην πεθάνουν με αντάλλαγμα, να καταργήσουν το δικαίωμα στη λατρεία και την περιουσία! Ο διαβόητος εχθρός του Ισλάμ, ιδρυτής του ανάρμοστου καθεστώτος του κομμουνισμού! Μαζί του μερικοί κόκκινοι μωρολόγοι, όπως ο Καρλ Μαρξ κι ο Στάλιν, με την υπόσχεση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κοινωνικής ασφάλισης διαπράξανε κοινωνικές δολοφονίες. Εμείς όμως οι μουσουλμάνοι που κάνανε την πίστη σημαία δεν θα αφήσουμε το κόκκινο καθεστώς να επιβληθεί!’
Στην Τέταρτη Πράξη επιστρέφουμε στο γραφείο του Αϋχάν Μπέη όπου ο Φαζίλ Μπέη λέει πως ‘τα χρήματα φέρνουν την ευτυχία μόνο εάν δαπανηθούν με ισλαμικό τρόπο’. Τότε μπαίνει ο επιστάτης του εργοστασίου Χασάν Ουστά και λέει ότι οι εργάτες βρίσκονται σε εξέγερση, έχουν αρχίσει να καταλαμβάνουν το εργοστάσιο και δεν ακούνε κανέναν. Ο Αϋχάν Μπέη είναι έκπληκτος, φοβισμένος αλλά και θυμωμένος ‘Φυσικά, ο εργαζόμενος έχει δίκιο να ζητήσει την επιστροφή του ιδρώτα του. Αλλά αν θέλει αυτό που δεν αξίζει, θα ήταν άδικο. Δίνουμε περισσότερα από όσα αξίζουν.
Τι άλλο θα ήθελαν, δεν μπορώ να καταλάβω;
Στο τέλος, θα μας φέρουν αυτό, ε; (Η φωνή του ανεβαίνει) Σοσιαλισμός! Σοσιαλισμός! Εξέγερση, βλακεία, κατοχή, καταστροφή, πολλή ντροπή… Το εγκληματικό αυτό καθεστώς θα φέρει ευημερία; Είναι αυτή η ανθρωπότητα; Είναι αυτή η προοδευτικότητα; Πείτε τους ότι δεν είναι σοσιαλιστές, αλλά σκύλοι των κομμουνιστών μπάσταρδων που εξαπατούν το έθνος, τους φτωχούς εργάτες, με τις υποσχέσεις της κοινωνικής δικαιοσύνης… Προσπαθούν να διαλύσουν το έθνος, καταστρέφοντας την πίστη και τις εθνικές αξίες, καταλαμβάνοντας το πανεπιστήμιο, καίγοντας, καταστρέφοντας τα αγαθά του έθνους χωρίς ίχνος συνείδησης…
Το ίδιο απίστευτο πρόσωπο που βγαίνει πίσω από όλη αυτή την αναρχία δείχνει ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον καλυμμένος κομμουνισμός!’ Ο Χασάν Ούστα εξηγεί ότι ο άνθρωπος που ξεσήκωσε τους εργάτες είναι ο εργαζόμενος ‘Μεμέντ’ που με κάθε ευκαιρία έλεγε ότι ‘Αυτό το σύστημα εκμετάλλευσης πρέπει να καταστραφεί, οι ιδιοκτήτες κεφαλαίου πρέπει να συντριφθούν.’ Ο Αϋχάν Μπέη συνειδητοποιεί ότι πρόκειται για ένα εργάτη που πριν έξι μήνες όχι μόνο έκανε τον καλό για να τον προσλάβει, αλλά ότι είναι και Εβραίος. Τώρα συνειδητοποιεί πόσο σωστό ήταν αυτό που ο Φαζίλ Μπέη συνήθιζε να λέει ότι ‘Όλα τα καθεστώτα του Κακού είναι εφευρέσεις των Εβραίων.’
Τότε έρχεται μια προκήρυξη που διανέμεται από τους εργαζόμενους και γράφει ότι ‘η Σοσιαλιστική Δημοκρατία θα δημιουργηθεί και ανάλγητα χέρια θα μιλήσουν’ και περιλαμβάνει δηλώσεις όπως ‘θέλουμε αίμα στο αίμα… ακόμα κι αν είναι ο πατέρας μας που αντιτίθεται στις απαιτήσεις μας θα σταυρωθεί ανελέητα.’ Τρεις εργάτες εισέρχονται στο γραφείο και του δηλώνουν ότι ‘Το προλεταριακό καθεστώς έχει φθάσει. Τα πάντα είναι για τους εργάτες, όλα είναι για τους καταπιεσμένους. Τώρα οι αποφάσεις είναι δικές μας. Θα διοικήσουμε, θα κυβερνήσουμε, θα φάμε, θα πιούμε, θα ζήσουμε.’
Ο Αϋχάν Μπέη προσπαθεί να τους εξηγήσει την κατάσταση ‘Δεν βλέπετε ότι το σοσιαλιστικό κίνημα δεν είναι τίποτα άλλο από το κόκκινο τέρας της επανάστασης που προετοιμάζει το περιβάλλον για τον κομμουνισμό; Δεν γνωρίζετε ότι ο άνθρωπος που σας παρέσυρε είναι ένας Εβραίος εκμαυλιστής; Πώς ανατρέπετε το δικό σας καθεστώς υπό το έμβλημα ενός Εβραίου;’ Τότε μπαίνει ο Μεμέντ με τρεις ‘κομμουνιστές στρατιώτες’ και διατάζει να συλλάβουν το αφεντικό μαζί με τους εργάτες. Στην έκπληξή τους απαντά: ‘Από εδώ και στο εξής θα πρέπει να ξέρετε ότι είστε κάτω από το κομμουνιστικό καθεστώς!
Δικαιώματα, δικαιοσύνη, ελευθερία, τιμή, συμπόνια, συνείδηση, πίστη, ιερότητα, εθνικότητα, προσωπική ιδιοκτησία εξαφανίζονται!
Η δύναμη των εργατών που ονειρευόσαστε, δεν υπάρχει. Ο καθένας είναι σκλάβος του κομμουνιστικού κράτους. Είναι αναγκασμένος να δουλεύει για να μην πεθάνει. Αυτός είναι ο κομμουνισμός και θα είναι! (Σκάζοντας ξαφνικά στα γέλια) Ο σοσιαλισμός ήταν το πέπλο του κομμουνισμού. Το κόκκινο νύχι ήρθε, δεν υπάρχει ανάγκη για το μαύρο πέπλο.’ Οι εργάτες οδύρονται και αναρωτιούνται: ‘Δεν υπάρχει ούτε μια τούρκικη σταγόνα στο αίμα του; Ούτε ένα ψίχουλο πίστης στη συνείδησή του;’
Ο Αϋχάν Μπέη προσθέτει: ‘Όχι! Όχι! Αυτός δεν είναι Τούρκος, αυτός δεν είναι μουσουλμάνος! Έχει διεφθαρμένη καταγωγή.
Μια ελάχιστη πίστη αν είχε στην καρδιά του, μια σταγόνα τούρκικο αίμα στις φλέβες του δεν το έκανε αυτό! Δεν μπορεί!’ Ενώ οι κομμουνιστές στρατιώτες τραβάνε τους εργάτες και το πρώην αφεντικό ο Αϋχάν Μπέη λέει τις τελευταίες του λέξεις: ‘Κάποτε είχα εξαπατηθεί κι εγώ κι έβλεπα τον αγώνα περιττό.
Δεν βοηθούσα εκείνους που θέλουν να πολεμήσουν τον κομμουνισμό. Τώρα όμως κλαίω κάτω από το κόκκινο νύχι. Μην γελάτε! Καταστρέψτε το κόκκινο νύχι με το φως της πίστης, το όπλο του αγώνα!’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου