Η απόφασή του να «εξαφανιστεί» και να παραμένει άπραγος, χωρίς καμία περαιτέρω παρουσία ό,τι κι αν συμβαίνει στο κόμμα, δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα
Υπήρξε κάποτε ο «βασιλιάς» του ΣΥΡΙΖΑ. Αμέσως μετά την παραίτησή του από την ηγεσία, οι περισσότεροι προέβλεπαν ότι θα τοποθετηθεί στον διαχρονικό θρόνο της Κουμουνδούρου για να βγάζει με τις παρεμβάσεις του το κόμμα από τα αδιέξοδα.
Σήμερα, όμως, φαίνεται ότι η απόφασή του να «εξαφανιστεί» ήσυχα και να παραμένει άπραγος μέχρι σήμερα, χωρίς καμία περαιτέρω παρουσία ό,τι κι αν συμβαίνει στο κόμμα, δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα.
Το προχθεσινό δείπνο με τον πρώην στενό συνεργάτη του και κυβερνητικό εκπρόσωπο του 2015, Γαβριήλ Σακελλαρίδη, σε ταβέρνα της Νέας Σμύρνης θα μπορούσε να θεωρηθεί η πρώτη -αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοια- «πολιτική» κίνησή του από τα τέλη Ιουνίου, όταν και αποσύρθηκε. Μέχρι πριν από λίγα 24ωρα, ο Αλέξης Τσίπρας απείχε απ’ όλο αυτό το περιπετειώδες διάστημα της διαδοχής του και των σοβαρών παρενεργειών που ακολούθησαν.
Η επανεμφάνιση του πρώην πρωθυπουργού, έστω και διά της ταβέρνας, άρχισε αναπόφευκτα να πυροδοτεί σενάρια. Από το ότι ανησυχεί για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι ότι θέλει να συγκρατήσει το επόμενο κύμα αποχωρήσεων στελεχών ή και ότι έδωσε την «ευλογία» του για αρχηγικό ρόλο στον Σακελλαρίδη.
Οι διαρροές από το περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού απέφυγαν οποιοδήποτε πολιτικό στίγμα για το δείπνο: «Ο πρώην πρωθυπουργός συναντά κατά καιρούς φίλους και πρώην συνεργάτες. Τι πιο φυσιολογικό; Ας μην τα συνδέουμε όλα με την πολιτική επικαιρότητα». Όμως, σε μια τέτοια συγκυρία ήταν δεδομένο ότι αυτή η είδηση θα αποκτούσε πολιτική διάσταση. Αλλωστε, αν ο Τσίπρας με τον Σακελλαρίδη ήθελαν να δειπνήσουν μαζί, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τις κάμερες, θα το είχαν καταφέρει μάλλον εύκολα.
Το μοναδικό δεδομένο είναι ότι ο Τσίπρας εξακολουθεί από τον Ιούνιο να κρατά το στόμα του κλειστό με πείσμα Σφίγγας, και ενώ το κόμμα στο οποίο παραμένει βουλευτής έχει κάνει μακροβούτι στο χάος, έπειτα από τρεις σεισμικές εκλογικές αποτυχίες, συμπεριλαμβανομένων των αυτοδιοικητικών και την ακόμα πιο σεισμική προεδρία Κασσελάκη.
Αν αυτό ήταν κάποιο σχέδιο του Τσίπρα για την ανοικοδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ, καταρρέει ήδη. Αν ήταν μια επινόηση για μια βίαιη μετάλλαξη του κόμματος, ίσως τώρα να κάνει ήδη δεύτερες σκέψεις. Πόσο, άλλωστε, μπορεί να εμπιστευτεί τον Κασσελάκη;
Όταν ο Τσίπρας παραιτήθηκε στις 29 Ιουνίου υπονόησε με τη δήλωσή του ότι θα είναι παρών στις εξελίξεις και εγγυητής για την ενότητα, που πλέον δεν υφίσταται στον ΣΥΡΙΖΑ. Είχε μιλήσει για διαδικασίες «στις οποίες φυσικά δεν θα είμαι υποψήφιος, όμως θα είμαι παρών πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά από αυτές».
Όμως, από την εμφάνιση του Κασσελάκη στην καθημερινότητα του ΣΥΡΙΖΑ, ο «Στέφανος» άρχισε να μιλά διαρκώς στο όνομα του «Αλέξη». Όσο ο Τσίπρας παρέμενε σιωπηλός τόσο αυτή η σιγή «ακουγόταν» ως συναίνεση σε όσα έλεγε και έκανε ο νέος πρόεδρος, επικαλούμενος τον πολιτικό του ευεργέτη «Αλέξη», που τον τοποθέτησε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Αυτή η τακτική αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων κάτι παραπάνω από ριψοκίνδυνη. «Για όλους εσάς που μου λέτε “σε στηρίξαμε” σας ευχαριστώ, είμαι ευγνώμων, αλλά από εδώ και πέρα αυτό δεν έχει σημασία για μένα» παραδέχτηκε κυνικά στην ομιλία του στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής ο Κασσελάκης. Σαν να ήθελε να διατυμπανίσει ότι εύκολα μπορεί να πετάξει στα σκουπίδια όσους τον στήριξαν, αφότου πάψουν να του είναι χρήσιμοι ή αντισταθούν στα σχέδιά του.
Ήδη η επιτηδευμένη αγανάκτηση Κασσελάκη για το «μαξιλάρι» των 37 δισ. ευρώ «και τη μνημονιακή απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ», όπως είπε, «δάγκωσε» για πρώτη φορά τόσο δυνατά και το χέρι του Τσίπρα, που τον έβαλε πριν από λίγους μήνες στο πολιτικό παιχνίδι.
Ο Κασσελάκης μπορεί να λειτουργεί σαν ο καινούργιος CEO μιας εταιρίας, αλλά ο Τσίπρας, τουλάχιστον για το κόμμα του και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ηγέτης.
Είτε ο Τσίπρας πιστεύει ότι η ιδιότητα του ηγέτη έχει ημερομηνία λήξης είτε όχι, παραμένει αυτός που στο τέλος θα του ζητήσουν να λογοδοτήσει. Ακριβώς επειδή, όπως αποδεικνύεται τώρα, περισσότερο από ποτέ, ο Τσίπρας ήταν ο ένας και ίσως ο μοναδικός λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να μετατραπεί σε κόμμα σκληρού πρωταθλητισμού.
Η ηγεσία του ήταν από μόνη της αρκετή τελικά για να λειτουργήσει ως συγκολλητική ουσία προς όλες τις φυγόκεντρες δυνάμεις των τάσεων και της εσωτερικής αντιπολίτευσης ή και της διάσπασης. Με το που ο Τσίπρας αποχώρησε αποκαλύφθηκε η γύμνια. Ένας ουρανοκατέβατος υποψήφιος, δίχως κανένα πολιτικό εκτόπισμα, επικράτησε εύκολα, προελαύνοντας σε ένα κόμμα αποτελούμενο από ανίσχυρα μικροκομματίδια, αδύναμες τάσεις και μη ηγετικά στελέχη.
Πρακτικά, σήμερα ο Τσίπρας βρίσκεται προ των τετελεσμένων του Κασσελάκη. Το κόμμα που άφησε πίσω του ο πρώην πρωθυπουργός έχει λαβωθεί, διασπαστεί, αν όχι αποσυντεθεί. Και σίγουρα δεν είναι το ίδιο.
Ακόμα κι αν θεωρηθεί «πολιτική» η κοινή εμφάνισή του με έναν πρώην συνεργάτη του σε ταβέρνα, είναι μια κίνηση χαμηλής σημασίας που δεν αλλάζει τα δεδομένα. Η ουσιαστική παρέμβαση Τσίπρα εξακολουθεί να αγνοείται. Και, ύστερα από τόσες βαριές εξελίξεις, ίσως πια να μην έχει και νόημα. Σίγουρα, πάντως, δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ παρέμβαση μιας κάποιας αξίας ανάμεσα σε παϊδάκια και τζατζίκια…
Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Μετσόβιο, όπου έκανε και το μεταπτυχιακό του. Οργανώθηκε στην ΚΝΕ το 1988 και αποχώρησε το 1991. Το 1999-2003 ήταν γραμματέας στη Νεολαία Συνασπισμού και το 2006 έθεσε υποψηφιότητα για τον Δήμο Αθηναίων, λαμβάνοντας ποσοστό 10,5%. Το 2008 αναδείχθηκε νέος πρόεδρος του ΣΥΝ σε ηλικία 33 ετών. Τον Ιανουάριο του 2015 εξελέγη πρωθυπουργός και επανεξελέγη, έχοντας προηγηθεί το δημοψήφισμα, τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Τον Ιούλιο του 2019, μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών, ηττήθηκε με ποσοστό 31,53% από τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στις τελευταίες εκλογές του Ιουνίου, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ξανά 2ο κόμμα με ποσοστό 17,83%, κάτω και από το 20% του Μαΐου. Στις 29 Ιουνίου παραιτήθηκε από πρόεδρος του κόμματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου