Ενας περίπατος στους κεντρικούς δρόμους του Μανχάταν αρκεί για να βιώσεις μια παράλληλη πραγματικότητα που οικοδομείται μεθοδικά τις τελευταίες ημέρες από την αμερικανική κυβέρνηση και το κράτος του Ισραήλ για όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή
Περπατώντας για λίγα λεπτά στο κέντρο της Time Square βομβαρδίζεσαι διαρκώς από διαφημιστικά μηνύματα του κράτους του Ισραήλ. Πολλές από τις γιγαντοοθόνες που καλύπτουν και το τελευταίο εκατοστό των κτιρίων προβάλλουν τη σημαία του Ισραήλ αλλά και φωτογραφίες και τα ονόματα των ομήρων που κρατά η Χαμάς – όλα ανάμεσα σε διαφημίσεις καλλυντικών, ηλεκτρονικών παιχνιδιών και τηλεσειρών. Παρόμοιες αφίσες συναντάς και πάνω σε φορτηγάκια που κινούνται διαρκώς στις παράπλευρες οδούς και λεωφόρους. Οπως αποκάλυψε προ ημερών το Politico, τέτοιου είδους μηνύματα που εμφανίστηκαν ταυτόχρονα σε όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου χρηματοδοτούνται από το ισραηλινό υπουργείο Εξωτερικών. Αν και αρκετές από τις διαφημίσεις ίσως φιλοξενούνται αφιλοκερδώς, ο διαφημιστικός χώρος και χρόνος που καταλαμβάνεται τα τελευταία 24ωρα ανέρχεται σε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια.
Προφανώς όλοι επιθυμούν την ταχύτερη απελευθέρωση των ομήρων. Περπατώντας όμως στους δρόμους της Νέας Υόρκης δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς εάν υπάρχει άλλο ιστορικό προηγούμενο στο οποίο ένας στρατός κατοχής διαφήμιζε τα δεινά του με διαφημιστικές καμπάνιες σε όλο τον κόσμο. Η δεύτερη σκέψη είναι πώς θα έδειχνε η Time Square εάν οι Παλαιστίνιοι είχαν τα χρήματα και τις διασυνδέσεις για να προβάλλουν μηνύματα με τα δικά τους θύματα. Το Ισραήλ, βέβαια, θα απαντήσουν οι υποστηρικτές του, δεν κρατά ομήρους – τα θύματά του εκτελούνται επί τόπου με αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Εκτός αν αναγνωρίσουμε ως ομήρους τους περίπου 4.450 πολιτικούς κρατούμενους (ανάμεσά τους και 160 παιδιά) που βρίσκονται σε ισραηλινές φυλακές.
Και αν αντί για κρατούμενους οι Παλαιστίνιοι πρόβαλλαν στις γιγαντο-οθόνες φωτογραφίες από τους 7.000 κατοίκους της Γάζας που δολοφονήθηκαν το τελευταίο 15νθήμερο; Δυστυχώς ούτε η Time Square δεν έχει τόσες οθόνες για να τους φιλοξενήσει. Ακόμη κι αν πρόβαλλαν μόνο τα 3.000 παιδιά που δολοφονήθηκαν από τα ισραηλινά στρατεύματα κατοχής, οι φωτογραφίες και τα ονόματά τους θα έπρεπε να είναι τόσο μικρά για να χωρέσουν που θα δυσκολευόσουν να τα διαβάσεις.
Κινούμαι ανατολικά στην 42 Οδό προς το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών. Στο κινητό μου φτάνουν πληροφορίες για μια πορεία εναντίον των βομβαρδισμών της Γάζας που οργανώνουν ομάδες Εβραίων της Νέας Υόρκης. Οι διοργανωτές δεν αναφέρουν το σημείο της συγκέντρωσης. Καλούν τα μέλη τους να βρίσκονται στο κέντρο του Μανχάταν, την Παρασκευή στις 6 το απόγευμα, οπότε θα λάβουν οδηγίες προς τα πού να κινηθούν. Φοβούνται μαζικές συλλήψεις και προσαγωγές – όπως συνέβη με τους περισσότερους από 400 Εβραίους που προσήγαγε η αστυνομία της Ουάσινγκτον την περασμένη εβδομάδα. Στην καρδιά μιας αμερικανικής μεγαλούπολης Εβραίοι βρίσκονται υπό διωγμό γιατί καταγγέλλουν τα εγκλήματα ενός κράτους που υποστηρίζει ότι κάθε του ενέργεια γίνεται στο όνομά τους.
Λίγα λεπτά αργότερα ένα e-mail με ενημερώνει για ακόμη μία μυστική συνάντηση, αυτή τη φορά καλλιτεχνών, σε ένα κτίριο στο Μπρούκλιν. Ανάμεσα στους καλεσμένους βλέπω ονόματα σχετικά γνωστών ηθοποιών και κωμικών οι οποίοι όμως φοβούνται ότι θα μπουν σε μαύρες λίστες που μπορεί να τερματίσουν οριστικά την καριέρα τους.
Συνεχίζοντας στην 42 Οδό βλέπω στα ράφια ενός σουπερμάρκετ –ένα από τα ελάχιστα σημεία όπου βρίσκεις πλέον εφημερίδες στη Νέα Υόρκη– το πρωτοσέλιδο της New York Post με τίτλο «Η κόλαση που έζησα με τη Χαμάς». Η φωτογραφία δείχνει την 85χρονη Γιοτσεβέντ Λίφσιτζ η οποία δήλωσε ότι μετά τη βίαιη απαγωγή της τα μέλη της Χαμάς της φέρθηκαν πολύ ευγενικά, ενώ κατήγγειλε τη στάση της ισραηλινής κυβέρνησης. Η φωτογραφία της New York Post παρουσιάζει ένα καρέ από το βίντεο που δημοσίευσε η Χαμάς και το οποίο στα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα δείχνει τη Λίφσιτζ να χαιρετά εγκάρδια τους απαγωγείς της με την εβραϊκή ευχή «Σαλόμ» («Ειρήνη»).
Στις ΗΠΑ, αν δεν έχεις τον χρόνο ή τη διάθεσή να αναζητήσεις εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης, η πληροφόρηση που δέχεσαι δεν αποτελεί απλώς διαστρέβλωση των γεγονότων, είναι η ολοκληρωτική αντιστροφή της πραγματικότητας. Για την ακρίβεια, δεν χρειάζεται καν να ανοίξεις την τηλεόραση για να εισέλθεις σε αυτό το Matrix. Αρκεί να περπατήσεις στους δρόμους μιας πόλης. Ακόμη και του προπύργιου του φιλελευθερισμού, όπως η Νέα Υόρκη.
Φτάνω στο κτίριο του ΟΗΕ. Θεωρητικά δεν υπάρχει τίποτα να δεις. Μπορείς όμως να αισθανθείς στον αέρα τις δονήσεις ενός επικοινωνιακού «βομβαρδισμού» που χτυπά ανελέητα το κτίριο. Υστερα από τη δήλωση του γενικού γραμματέα ότι η επίθεση της Χαμάς δεν πραγματοποιήθηκε εν κενώ, αλλά ήταν η τραγική απάντηση σε σχεδόν έξι δεκαετίες στρατιωτικής κατοχής και εξανδραποδισμού των Παλαιστινίων, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα δημοσιογραφικό και πολιτικό λιντσάρισμα του Αντόνιο Γκουτέρες. Ο πρέσβης του Ισραήλ στο Συμβούλιο Ασφαλείας απείλησε δημόσια ότι «θα δώσει ένα μάθημα» στα Ηνωμένα Εθνη και παρά το γεγονός ότι αναφερόταν στη διακοπή της χορήγησης βίζας σε αξιωματούχους του Οργανισμού, το γεγονός ότι το Ισραήλ έχει ήδη δολοφονήσει 35 υπαλλήλους του ΟΗΕ έδινε έναν διαφορετικό τόνο στην απειλή του.
Διπλωματικές πηγές στη Νέα Υόρκη, βέβαια, κάνουν λόγο για ένα κύμα συμπαράστασης προς τον Γκουτέρες από χώρες του παγκόσμιου Νότου (προεξάρχουσας της Βραζιλίας), ενώ ανάλογα θετικά μηνύματα μπορείς να δεις και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (αναμεμιγμένα με κραυγές και απειλές για τη δολοφονία του γενικού γραμματέα). Το κτίριο του ΟΗΕ όμως δεν βρίσκεται τυχαία στη Νέα Υόρκη. Ενδεχόμενη διακοπή της χρηματοδότησης από τις ΗΠΑ, όπως αυτή που ξεκίνησε σταδιακά ο Ντόναλντ Τραμπ, θα μπορούσε να οδηγήσει σε παράλυση των Ηνωμένων Εθνών – ουσιαστικά σε παράλυση της διεθνούς αρχιτεκτονικής που οικοδομήθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου