Ο κάθε άνθρωπος θέλει το χρόνο του για να ξεπεράσει την απώλεια

 

Ο κάθε άνθρωπος θέλει το χρόνο του για να ξεπεράσει την απώλεια.

Τι περίεργο πλάσμα που είναι ο άνθρωπος… χαίρεται, πονάει, κλαίει, γελάει, θυμώνει, φέρεται παρορμητικά, λέει κουβέντες που αμέσως μόλις τις ξεστομίσει μετανιώνει.

Όλα αυτά, παρακινούμενος απ το συναίσθημά του. Πράττει, ανάλογα τη ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεται την εκάστοτε χρονική στιγμή, κι όταν τελικά αλλάξει αυτή η κατάσταση, κάνει τον απολογισμό του, και ο εαυτός του γίνεται ο μεγαλύτερος κριτής.

  Υπάρχει ένας κύκλος διαδικασιών που περνάει ο άνθρωπος κατ’ εμέ. 

Ξεκινάει με μια σπίθα, ένα… «βρε λες ;», μια απορία. Εκείνη είναι η στιγμή που το άτομο «μπαίνει» σε μια κατάσταση. Έπειτα, ξεκινάει το συναισθηματικό χτίσιμο. Προσοχή! Δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε ερωτική σχέση, μα σε οποιαδήποτε διαπροσωπική σχέση. Είτε είναι φιλική, επαγγελματική, ερωτική.

Εκεί λοιπόν ξεκινάει η δόμηση της σχέσης. Τότε αποδεικνύεται  το αν αυτή η «σχέση» μπορεί να αναπτυχθεί, και ξεκινάει να κερδίζεται η εμπιστοσύνη.

Μετά  επέρχεται η συνειδητοποίηση. Ξεκινάει να υπάρχει εμπιστοσύνη, και ίσως να είναι η πιο απολαυστική «περίοδος». Αισθάνεσαι πως έχεις βρει έναν άνθρωπο που μπορείς να εμπιστευτείς, να τα πεις όλα, τον εκτιμάς τόσο ώστε να τον αφήνεις να σε συμβουλεύει, διεισδύοντας στη προσωπική σου ζωή. Κάνεις υποχωρήσεις, υπάρχουν κοινές δραστηριότητες, ταξίδια… είναι η πιο όμορφη περίοδος.

Μετά έρχεται το  τέλμα. Έχει σβήσει ο ενθουσιασμός και ξεκινάει η ρουτίνα. Ξεκινάει το ένα να βρωμάει και το άλλο να ξινίζει. Πόσες φορές δε σκέφτηκες για τη κολλητή σου «πω πω πάλι θα πάμε σ εκείνο το μαγαζί με την απαίσια μουσική», επειδή εκείνη έχει μπανίσει ένα ωραίο αγόρι και θέλει να είναι συνέχεια εκεί;

Ή  δεν έχει τύχει να πρέπει να συνοδεύσεις τον σύντροφό σου στο σπίτι του κολλητού του που είναι μαζεμένη όλη η παρέα σας, για να δουν οι άντρες κάποιον αγώνα; Δε σημαίνει πως δεν αγαπάς τη φίλη ή τον σύντροφό σου, απλά υπάρχει μια ρουτίνα.

Εκεί συνήθως ξεκινούν οι αντιδράσεις και οι σχέσεις κλονίζονται. Εύχομαι εσύ να αποτελείς εξαίρεση, και κάποια στιγμή τελειώνουν.

Τότε λοιπόν μένεις εσύ μ’ εσένα, στη φάση απολογισμού. Συνήθως πενθείς αυτή τη σχέση. Πρώτα υπάρχει μια άρνηση ότι αυτή η σχέση τελείωσε. Ελπίζεις  ενδόμυχα πως κάτι θα αλλάξει και θα φτιάξουν τα πράγματα.

Έπειτα, αναπολείς τις όμορφες στιγμές, ζωντανεύεις εικόνες στο μυαλό σου, γενικά είναι η φάση της απεξάρτησης. Εκεί που κόβονται οι συνήθειες. Μόλις συνηθίσεις πως δε χτυπάει πια το τηλέφωνο για καλημέρα., πως δε συχνάζεις στα ίδια μέρη, πως δε θα ξανά ακούσεις τις ίδιες ατάκες, εκεί ξεκινάει η φάση του θυμού.

Σε αυτή τη φάση, συνήθως τα βάζεις μ σένα που εναπόθεσες συναισθηματικά σ αυτή τη σχέση, που εμπιστεύτηκες, που πόνεσες γιατί μπορεί και συνεχίζει τη ζωή «του» χωρίς εσένα.  Γενικά, θυμώνεις που ο άλλος δεν αισθάνεται όπως εσύ.

Ώσπου στο τέλος έρχεται η αποδοχή.  Μόνο τότε ξεπερνάς τη κατάσταση και ξεκινάς και επαναπροσδιορίζεις τη ζωή σου, ανοιχτός πια για νέες δραστηριότητες και σχέσεις.

Πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται το χρόνο του για να ξεπεράσει  μια απώλεια απ’ τη ζωή του, και σαφώς πιστεύω πως σημαντικό ρόλο παίζει το πόσο συναισθηματικό άτομο είναι. Το μόνο σίγουρο είναι πως όσος καιρός και αν χρειαστεί, στο τέλος, θα συνεχίσει τη ζωή του, έχοντας διδαχτεί κάτι καινούριο. Έχοντας βγει πιο έμπειρος…