Ὅλα ὅσα συμβαίνουν στὸν ἐξωτερικὸ κόσμο ἀντανακλοῦν στὴν ψυχὴ τοῦ ἐμβρύου καὶ τὸ σημαδεύουν γιὰ ὅλη του τὴ ζωή

 

Κάποια oρθόδοξη χριστιανή, ποὺ ἐργαζόταν ἱεραποστολικὰ ἀνάμεσα στοὺς νέους, τὴν ἐπισκέφθηκε πρὶν ἀπὸ χρόνια μία κοπέλα μὲ ὄψη θλιμμένη. Κάθησε κοντὰ της σιωπηλή. Καὶ ξαφνικὰ ἄρχισε νὰ κτυπᾶ μὲ ὀργὴ τὴν κοιλιά της. «Τί κάνεις ἐκεῖ;», τὴ ρώτησε σαστισμένη ἡ ἐνορίτισσα. «Δὲν τὸ θέλω! Δὲν τὸ θέλω!», φώναξε ἔξαλλη ἐκείνη.

Ἡ κοπέλα ἦταν ἔγκυος καί, προφανῶς, ἤθελε ν’ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὸ παιδί. Ὅλους τούς μῆνες τῆς ἐγκυμοσύνης τοὺς πέρασε σὲ τέτοια κατάσταση. Δὲν προχώρησε βέβαια σὲ ἔκτρωση, ἀλλὰ ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε, γιὰ νὰ ἀποβάλη (σήκωνε μεγάλα βάρη κλπ.).

Ὡστόσο, τὸ παιδὶ γεννήθηκε ὑγιὲς καὶ μετὰ τὴ γέννησή του, ξύπνησε μέσα στὴ μητέρα τὸ φυσικὸ μητρικὸ φίλτρο. Ὁ γιὸς της ἔγινε ἡ πιὸ πολύτιμη ὕπαρξη γι’ αὐτὴν καὶ ἡ μόνη παρηγοριά της, καθὼς δὲν εἶχε ἄλλον ἄνθρωπο στὸν κόσμο.

Δυσ­τυχῶς, ὅμως, ὅταν αὐτὸς μεγάλωσε, ἄρχισε νὰ μισῆ φοβερὰ τὴ μητέρα του. Δὲν τὴ λογάριαζε καθόλου, τὴν ταπείνωνε καὶ τὴ κτυποῦσε.

Γιατί συνέβη αὐτό;

Προφανῶς ἡ μητέρα, παρ’ ὅλη τὴ στοργὴ ποὺ ἔδειξε στὸ γιὸ της μετὰ τὴ γέννησή του, δὲν μπόρεσε νὰ ἐξαλείψη ἀπὸ τὴν ψυχὴ του τὴ σφραγῖδα τῆς μεγάλης ἀντιπάθειας ποὺ ἔνιωθε γι’ αὐτόν, ὅταν τὸν εἶχε στὴν κοιλιά της.

Ὅλα ὅσα συμβαίνουν στὸν ἐξωτερικὸ κόσμο ἀντανακλοῦν στὴν ψυχὴ τοῦ ἐμβρύου καὶ τὸ σημαδεύουν γιὰ ὅλη του τὴ ζωή.

Οἱ ἐντυπώσεις τῆς ἐμβρυικῆς περιόδου τοῦ ἀνθρώπου εἶναι οἱ πιὸ βαθιές.

Κάποτε μία μητέρα ρώτησε ἕνα παιδίατρο: «Γιατρέ, πότε πρέπει ν’ ἀρχίσω τὴ διαπαιδαγώγηση τοῦ παιδιοῦ μου;». «Πόσο χρονῶν εἶναι;». «Ἕξι μηνῶν». «Ἀργήσατε ἕξι μῆνες», εἶπε ὁ γιατρός. Ἐγὼ ὡς ἱερέας θὰ ἔλεγα ὅτι ἡ μητέρα ἄργησε πολὺ περισσότερο.

π. Ἠλίας Σουγάεφ

Aπόσπασμα από κείμενο αναρτημένο στo οrthodoxostypos.gr

ΠΗΓΗ