Το πραγματικό πρόβλημα της ανατροφής είναι ότι εκπαιδεύουμε κυρίως υποσυνείδητα.
Τα παιδιά έχουν το ελάττωμα να εκπαιδεύονται όχι όταν ο γονέας το επιθυμεί και συνειδητά το αποφασίζει, αλλά σε κάθε στιγμή της κοινής τους ζωής.
Δηλαδή, ο γονέας που πάει με το παιδί του για μπάνιο και θεωρεί ότι το εκπαιδεύει σωστά δίνοντάς του ένα συγκεκριμένο ωράριο για το μπάνιο στη θάλασσα ή λέγοντάς του να σέβεται τα άλλα παιδιά, αγνοεί ότι το έχει ήδη εκπαιδεύσει κατά τη διαδρομή.
Ίσως με το να απαντά με αγένεια στη σύζυγο, στο σύζυγο ή στον πλανόδιο πωλητή, με το να μιλάει στο κινητό ενώ οδηγεί, με το να μη σέβεται το όριο ταχύτητας και να πατάει το φρένο μόνο όταν βλέπει την αστυνομία.
Εκπαιδεύει το παιδί του με τον τόνο της φωνής του όταν το ξυπνάει, με την αφθονία που έχουν τα χαμόγελά του, τα δάκρυά του, οι αγκαλιές του.
Το ανατρέφει με την παρουσία του, τις απουσίες του, την προσοχή που του δείχνει στα «δύσκολα».
Μακάρι να ήταν εύκολο να επιλέξουμε πότε θα αποσυνδέσουμε την πρίζα της ανατροφής και πότε θα την ξανασυνδέσουμε, για να πούμε στο παιδί μας «τώρα κοίτα με και μάθε από μένα και τώρα όχι..». Αλλά δε γίνεται.
Γι’αυτό ο γονιός είναι το πιο δύσκολο «επάγγελμα»
Γιατί το παιδί σε κοιτάει ανά πάσα στιγμή, ακόμα κι όταν δεν το θέλεις, δεν το σκέφτεσαι και δεν το περιμένεις.
Η ανατροφή των παιδιών είναι δύσκολη, γιατί γίνεται με αυτό που πραγματικά είμαστε. Και εγώ, για παράδειγμα, υπάρχουν μέρες που δεν μου αρέσω καθόλου…»
Μαρία Αϊβαζίδου: Ψυχολόγος- Παιδοψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου