Γιώτα Κορώνα
Η ιστορία της Tara Blair Ball βρίσκει υποστηρικτές γυναίκες που η ανατροφή των παιδιών έχει πέσει αποκλειστικά στους δικούς τους ώμους.
Μπορεί σε πολλές χώρες του κόσμου να έχουν γίνει σημαντικά βήματα προόδου σχετικά με την ισότητα των δύο φύλων αλλά στο ζήτημα της ανατροφής των παιδιών, το φορτίο είναι δυσανάλογο, με τις γυναίκες να κουβαλούν το μεγαλύτερο μέρος του. Η relationship coach και συγγραφέας πολλών βιβλίων εξομολογείται πως πήρε διαζύγιο διότι ήταν σαν να ήταν μονογονέας. Η ανατροφή του παιδιού της ήταν αποκλειστικά δική της ευθύνης.
« –Είσαι καλά, με ρώτησε ο τότε σύζυγός μου.
Ανοιγόκλεισα τα μάτια και τον κοίταξα. “Γιατί;”
-Πλένεις τα χέρια σου εδώ και πέντε λεπτά.
-Α, είπα, έκλεισα τη βρύση και σκούπισα τα χέρια μου με μια πετσέτα.
Ενώ έπλενα τα χέρια μου σκεφτόμουν τα πράγματα που έπρεπε να κάνω εκείνη τη μέρα και προσπαθούσα να βρω τον τρόπο για να γίνουν όλα και αφαιρέθηκα. Τα νήπιά μου είχαν επισκέψεις στους γιατρούς το απόγευμα και έπρεπε να θυμηθώ να πάρω μαζί μου αρκετά σνακ, πάνες και αλλαξιές ρούχων. Έπρεπε να τηλεφωνήσω στον οδοντίατρο και να κανονίσουμε το πρώτο μας τσεκάπ. Έπρεπε να απαντήσω σε τουλάχιστον οκτώ τρομερά επείγοντα επαγγελματικά mail. Είχα μείνει πίσω σε μια προθεσμία. Έπρεπε να θυμηθώ να στείλω κάποια πακέτα και να αφήσω κάποια πράγματα στον παιδικό σταθμό των παιδιών το πρωί πριν από τη δουλειά. Έπρεπε επίσης να συμπληρώσω ένα έγγραφο για το λογοθεραπευτή τους. Είχε χαλάσει και το φερμουάρ σε ένα από τα σακίδιά τους και χρειάζονταν καινούριο. Μας τελείωνε το χαρτί τουαλέτας και έπρεπε να ρωτήσω τη δασκάλα του παιδικού για το πρόγραμμα ύπνου των παιδιών.
Η λίστα εκκρεμοτήτων που έπαιζε στο μυαλό μου όλο και μεγάλωνε. Με το που έσβηνα ένα πράγμα, ακόμα τέσσερα ξεπετάγονταν.
Δεν ήταν ακόμα ούτε έξι το πρωί αλλά ήδη ένιωθα το βάρος των υποχρεώσεων να πιέζει τους ώμους μου. Ο τότε σύζυγός μου προσπάθησε να μου μιλήσει, αλλά δεν τον άκουγα. Ήμουν παντρεμένη, αλλά κουβαλούσα όλο το βάρος της διαχείρισης και της φροντίδας των παιδιών στο σπίτι. Ήμουν μια παντρεμένη μονογονέας. Απλά πες μου τι πρέπει να κάνω, μου είπε ο τότε σύζυγός μου πολλές φορές. Δεν θα το ξέρω αν δεν μου το πεις, πρόσθεσε. Τον είχα παντρευτεί γιατί ήταν έξυπνος και ικανός. Είχε πολλούς υπαλλήλους και τα έβγαζε πέρα με προγράμματα και οικονομικές εκκρεμότητες σε καθημερινή βάση στη δουλειά, αλλά δεν αφιέρωνε το μυαλό και τις δεξιότητές του στα παιδιά και το νοικοκυριό. Όχι ότι εγώ ήξερα να τα διαχειρίζομαι. Κι εγώ νέος γονιός ήμουν. Δεν ήξερα ως διά μαγείας πόσα σνακ, γεύματα, μπιμπερό, αλλαξιές ρούχων, πάνες, μωρομάντηλα και κρέμες συγκάματος έπρεπε να στέλνω στον παιδικό σταθμό μαζί με τα παιδιά.
Εκείνος έλπιζε ότι θα τα φρόντιζα όλα, όπως και έκανα.
Διάβασα τα ενημερωτικά έγγραφα που μας έστειλαν σπίτι και ακολούθησα κατά γράμμα τις οδηγίες, κάτι που δεν έκανε ο άντρας μου. Πίστευα -και ήλπιζα- ότι θα το έκανε και ο ίδιος. Ενώ εκείνος έλπιζε ότι θα τα φρόντιζα όλα, όπως και έκανα. Αλλά όχι χωρίς κόστος. Ενώ ο τότε σύζυγός μου απολάμβανε τον ελεύθερο χρόνο του μπροστά στην τηλεόραση, εγώ ξεχνούσα να φάω. Δεν πήγαινε καλά.
Με το που ακουμπούσα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι σχεδόν λιποθυμούσα από την κούραση, αλλά ποτέ δεν ξυπνούσα ξεκούραστη. Ήμουν διαρκώς μέσα στο άγχος ότι ξέχασα ή έχασα κάτι. Ακόμα και όταν προσπαθούσα να ξεκουραστώ και να χαλαρώσω, δεν μπορούσα να σταματήσω να ανησυχώ για τα εκατομμύρια πράγματα που είχα να κάνω. Αγωνιζόμουν με ένα αόρατο αλλά υποδόριο πνευματικό φορτίο, που οι συνέπειές του ήταν καταστροφικές. Βλέπετε, εγκατέλειψα τον τότε σύζυγό μου. Τον εγκατέλειψα για πολλούς λόγους (σπουδαίους λόγους, όπως η χρήση ναρκωτικών ουσιών, η οικονομική απιστία και η κακοποίηση) αλλά θα τον άφηνα ακόμα και να μην υφίστατο αυτοί οι λόγοι.
Επέλεγε να μη συμμετέχει (σ.σ. στην ανατροφή των παιδιών).
Έφυγα γιατί κάθε φορά που ο σύντροφός μου δεν πακέταρε τα γεύματα των παιδιών έλεγε ότι ο χρόνος του ήταν περισσότερο πολύτιμος από τον δικό μου. Έφυγα γιατί κάθε φορά που με έβλεπε να κανονίζω ραντεβού, να επικοινωνώ με τον παιδικό σταθμό, να οργανώνω το σχολικό πρόγραμμα των παιδιών, να μαγειρεύω, να κάνω έρευνα αγοράς για καινούρια προϊόντα που χρειαζόμασταν, να διαβάζω βιβλία για νέους γονείς ή να βάζω στην τσάντα τις πάνες τους, εκείνος επέλεγε να μη συμμετέχει.
Έφυγα γιατί κάθε φορά που επέλεγε να μη συμμετέχει στην ανατροφή των παιδιών, μού έδειχνε ότι δεν εκτιμούσε ό,τι έκανα, ότι δεν εκτιμούσε ούτε καν εμένα την ίδια, οπότε απομακρυνόμουν όλο και περισσότερο από εκείνον και τον γάμο μας. “Μα, βοηθάω!”, μου έλεγε. Έτσι μου έλεγε όποτε του μετέφερα τα παράπονά μου, την εξάντλησή μου, το στρες μου: Μα, βοηθάω! Ή, ακόμα χειρότερα, έλεγε κάτι του τύπου, είσαι τυχερή που κάνω ό,τι κάνω, δεν ξέρω πολλούς άντρες που κάνουν τόσα για τις οικογένειές τους. Δεν καταλάβαινε τίποτα ούτε επρόκειτο ποτέ να καταλάβει.
Νόμιζα θα το μετανιώσω, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ.
Δεν ήθελα βοήθεια, γιατί αυτό θα υπονοούσε ότι δεν ήταν υποχρέωσή του, ότι μου έκανε “χάρη”. Ήθελα να συμμετέχει, ήθελα να είναι ο συνέταιρός μου στην ανατροφή και τη φροντίδα των παιδιών και του νοικοκυριού. Ήθελα να μην είμαι πια μόνη, να μην πέφτω κάθε βράδυ στο κρεβάτι νιώθοντας σαν να μην είχα κάνει αρκετά, σαν να μην μπορώ ποτέ να κάνω αρκετά. Δεν ήθελα πια να νιώθω σαν παντρεμένη μονογονέας. Αν ήταν να τα κάνω όλα μόνη μου, γιατί να είμαι παντρεμένη; Ποιο το νόημα; Έτσι, έφυγα.
Νόμιζα ότι θα το μετανιώσω, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Ειδικά από τη στιγμή που τον άκουγα ξανά και ξανά πόσο “δύσκολα” θα γίνονταν τα πράγματα για εμένα όταν θα ήμουν “πραγματικά” μόνη. Ειλικρινά, ήταν πιο εύκολα. Για αρχή, δεν ήμουν πια θυμωμένη. Ήμουν μόνη, αλλά δεν ένιωθα τόσο μόνη όσο όταν ήμουν μέσα στη σχέση. Ήμουν πιο ευτυχισμένη ως διαζευγμένη μονογονέας παρά ως παντρεμένη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου