Τι περιμένουμε;

 Πάντα με αφορμή ένα τραγούδι θα ξεκινώ κάθε άρθρο μου.

Δεν το κάνω εσκεμμένα αλλά είναι που κάθε τραγούδι με βρίσκει εντελώς μαγικά,

σε κάθε εποχή που το έχω ανάγκη, και γίνεται η μούσα μου.

Και πάντα ταιριάζει με την πραγματικότητα μας…

Δεν σας κρύβω πως είμαι εξαιρετικά στεναχωρημένη, για άλλη μια φορά.

Ίσως και εντελώς θυμωμένη και ακόμα και απογοητευμένη θα με χαρακτήριζα.

Δεν έχω το κουράγιο να αστειευτώ με τα χάλια μας, τώρα που ξεκινήσαμε να μετράμε νεκρούς.

Στεναχωριέμαι για τις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα, τόσο άγρια, τόσο βίαια, τόσο βάναυσα.

Έχω θυμώσει με όλους όσους είναι ορκισμένα να μας κάνουν θυσία στους θεούς των ηφαιστείων, να μας ρίξουν μέσα στη καυτή λάβα, μέχρι να μη μείνει τίποτα όρθιο και να χορεύουν γύρω γύρω από το βωμό, σαν τους δερβίσηδες σε έκσταση.

Αλλά και με εμάς έχω απογοητευτεί, γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει τι αντιμετωπίζει. Ή μάλλον θα πω τη μαγική φράση, την οποία ακούω εδώ και χρόνια, όποτε πάω να ξυπνήσω κάποιον, και δεν μπορώ να τη καταλάβω.

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ τι αντιμετωπίζουν. ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ!

Γιατί? Πως γίνεται να μη θέλεις να ξέρεις την αλήθεια ?

Πώς μπορείς να αγνοείς την αλήθεια?

Πως μπορείς να την παραβλέπεις όταν είναι μέσα στο κύτταρό σου! Στο είναι σου!

Πως την ξεχνάς!?

Δεν γίνεται να λες «εγώ είμαι» και να κολυμπάς μέσα στα ψέματα και τα σκατά, μέσα στον βόθρο τους, και να λες «Α, Ωραία είναι εδώ.» γιατί δεν γνώρισες καλύτερα!

Δεν γίνεται να κοιτάς τον άλλο στα μάτια και να λες «υπάρχω και έχω αυτές τις αξίες, εγώ είμαι αυτός, με ξέρω.» αρ%#!@ ξέρεις.

Δεν είσαι αυτό που ισχυρίζεσαι ότι είσαι.

Λες ψέματα στον εαυτό σου και στον κόσμο.

Μόνο ο Θεός ξέρει ποιος είσαι, γιατί είναι η ίδια η Αλήθεια, εγώ ειμί η Αλήθεια σου είπε … το Φως, , η Οδός, η Ανάστασης, ο Ων, η Πηγή, η Ζωή, το Α και το Ω, αυτός που Άρχει…

Είναι λοιπόν αδύνατο και παράλογο να απαιτείς η ζωή σου να αλλάξει προς το καλύτερο όταν το μόνο που κάνεις, είναι να εύχεσαι απλά να μη σε βρει το χειρότερο.

Κάθε φορά λοιπόν που μου απαντούν «μη μου λες, δεν θέλω να ξέρω» λέω μέσα μου «θα σε αφήσω γιατί εσύ το επέλεξες με την ελεύθερη σου βούληση, όμως όταν πνιγείς στα σκατά, θα περιμένω εκεί να σε τραβήξω»

Είναι πολύ στενάχωρο όμως, όταν πνίγονται και δεν βλέπουν το φως, και βυθίζονται, να μη ζητούν βοήθεια λόγω του μαλακοεγωισμού τους.

Ενώ ξέρουν ότι έχουν κάνει λάθος.

Ενώ ξέρουν ότι έκαναν μ@λακία, ότι τελικά αυτή ήταν η αλήθεια … και λένε ψέματα στον εαυτό τους για να μη παραδεχτούν ποιο? Ότι έκαναν λάθος? Σιγά.

Αυτή τους η αυταπάτη είναι στενάχωρη και αστεία ταυτόχρονα. Έχει μέσα και την ενοχή που νιώθουν, και τη ντροπή… γιατί ? γιατί ντρέπεστε? Αν παραδεχτείτε ότι κάνατε λάθος, δε θα έρθει η συντέλεια του κόσμου , ούτε θα μπείτε φυλακή. Δε θα σας κοιτάξουν με μισό μάτι. Αυτοί που μιλούν για την αλήθεια θα σας αγκαλιάσουν. Θα χαρούν. Θα πιαστούμε όλοι χέρι χέρι και θα πορευτούμε μαζί. Γιατί λέτε να προσπαθουμε τοσο? Ποιος νομίζετε είναι ο σκοπός της ζωής μας? Τι περιμένουμε? Το μόνο που θέλουμε, είναι να σώσουμε τον κόσμο. Εσένα.

Είμαστε εμείς που είμαστε ακόμα εδώ (και αυτό το καλοκαίρι ;Ρ) μετά από τόσα χαστούκια που έχουμε φάει από τους κολλητούς μας, από την οικογένεια, από την κοινωνία… γιατί αυτή είναι η αλήθεια μας. Αυτοί είμαστε. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό, είναι μέσα μας, ζητάει απαιτεί και φωνάζει να ακουστεί… όλη την ώρα μας φωνάζει «ΜΙΛΑ ΡΕ Μ@ΛΑΚΑ» «ΜΗ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΣΩΠΑΣΕΙΣ ΤΩΡΑ», μας ταρακουνάει, μας κυνηγάει όπου κι αν πάμε, είναι πίσω από κάθε μας βήμα και μπροστά από το επόμενο. Είναι φορτική και αγανακτισμένη . Ψάχνει να βρει τους φίλους της, κάνει σινιάλο από ψυχή σε ψυχή να μας μαζέψει όλους. Έχει πανίσχυρους εχθρούς αλλά δεν κρύβεται ποτέ. Είναι σκληρή και θέλει δυνατά στομάχια. Λάμπει σαν διαμαντάκι μές στη στάχτη. Κρατάει ένα φανάρι σαν τον Διογένη και σε ψάχνει…. Μόλις σε βρει και την αγκαλιάσεις, δεν θα σε αφήσει ποτέ.

Όμως θα απαιτεί να είσαι ελεύθερος και να κάνεις όνειρα.

Θα απαιτεί να πιστεύεις.

Θα απαιτεί να ελπίζεις.

Θα απαιτεί να είσαι.

likaki1 για κατοχικά νέα

Εσένα περιμένουμε…

ΠΗΓΗ