“Ηλύγη” το 8ο κλειδί

 Η αρχή έγινε με το Ξύστρον στη βούβαση πάνω στον τρύγο. Σα μπήκε ο βροχάρης η ντροπή σας στον Ήλο. Μας θύμισε η Ράπα τον Νοέμβρη πως τα βουνά μετράνε από τη θάλασσα το μπόι τους κι όταν μπήκε ο Αντριάς ο Όκκος σίγησε το αμόνι τους. Ως την πρωτάγιαση σκαμμένο το Νιάμα κι ο Κρυαρίτης σκυφτός μπροστά στην Αλκυόνα. Ο Κλαδευτής μας πότισε Όξο κι η οκταμερούσα μοίρα μας έσβησε τον χειμώνα. Μπήκε μ’ αίμα ο Μάρτης στο μεσαύλι μας νους θολερός έφερε την κακοθανατιά. Τέλος ο Γρίλλης θα σύρει την Ηλύγη απ΄ τη σκοτιά να τελειώσει στη φωτιά.

Αυτή η σκιά η βουβή σκιά Σέρνει στρατιά δειλών στρατιά

Μόνο η φωτιά η αγνή φωτιά σε μια νυχτιά γριλλονυχτιά

Απόψε ότι κι αν πω δε θα μου λείψει είναι κατάφορτα από μνήμες όσα νικήσανε τη θλίψη. Ήρθε η ώρα με το σκοτάδι επιτέλους να μετρηθώ Απλά θα βρω ίσως ένα λόγο που έπρεπε να γεννηθώ.

Απριλοφόρετο ψέμα, ορχέντρα ‘ρσενικη, κρυμμένη οδύνη στην τυραννία της πλάνης και στης ψυχής την αδειοσύνη έγινε τάφος από παραμυθένιο λίκνο κι εγώ φέγγω σα χαμόγελο παιδιού πριν απ’ τον ύπνο. Απ’ τις καρδιάς το σφίξιμο μόνο λύνονται οι κατάρες. Απ’ του χεριού το σφίξιμο μόνο γνωρίζονται οι άντρες. Στόμα με στόμα το χρέος μου το ‘κανα 8 κομμάτια σειρά σας – τώρα το φως ταξιδεύει από μάτια σε μάτια.

Απ’ όσα κρύβαμε η σκιά άκουγε μόνο τα μισά. Μισός εχθρός λοιπόν που φυσά και ξεφυσά

Δειλών στρατιά νυχτοπαρωρίτρα αρμάδα Που χρόνια τώρα στολίζει της Ηλύγης την παστάδα.

Είναι το 8ο κλειδί κι η ευωδιά του Ανοιξιάτη με σέρνει στην πλευρά μας εκείνη που δε ξέρουμε την ξένη. Από τις έρημες στέρνες Θα ξαναπεράσει ο ήλιος το δείξε ο τρύγος σα μοιραστήκαμε το ρίγος. Θεριέψανε ξανά τα πελάγη της σιγής σκιά δε βρίσκεις πουθενά χαραγματιά να βγεις είδες μέσα μας υπήρχε κάτι τόσο αγιαστικό τα 8 κλειδιά Ηλία το πιο γλυκό μας μυστικό. Αυτή η σκιά η βουβή σκιά βγήκε απ’ του ανθρώπου τη σκοτιά το αιώνιο πηγάδι. Σέρνει στρατιά δειλών στρατιά και με το φόβο παραστιά σαν αδερφομοιράδι. Μόνο η φωτιά η αγνή φωτιά θα βρει απ΄ τη χαραγματιά του χρόνου το κεντράδι και σε μια νυχτιά γριλλονυχτιά σε κάθε νου τη ρεματιά θα γίνει ανθοκλάδι.

Το πρώτο κλειδί ήταν το Ξύστρον πάνω στον τρύγο Τότε που ο επισκέπτης φανερώθηκε στο βάλτο πρώτη φορά να σκιαχτώ παραλίγο Μα η τσουγκράνα τα μάζεψε όλα έστρωσε το έδαφος πριν έρθει ο Ήλος κι εγώ ο σκύλος τότε κατάλαβα, θέλει δουλειά για να γυρίσει ο ήλιος. Τρίτο κλειδί η Ράπα κι απάντησε το χώμα για να σωθεί ότι πρέπει μόνο από στόμα σε στόμα με τον παλιό καλό τρόπο, με πιότερο κόπο, σε μαγαρισμένο τόπο ο Χειμωνάρης μας έφερε πόνο κι ας μας άνοιξε με τον Όκκο. Κι άντε η αλεπού να μαζέψει τους σπόρους που δεν κρυφτήκανε με το Νιάμα που δεν πνιγήκανε με τον Όξο για όσους γυρεύουνε το θάμα κι όσα περάσανε από το Μεσαύλι του νου μας και γινήκανε θρύλοι. Το ‘πε και το ‘κανε είναι εδώ σαν ψέμα 1η του Απρίλη.

ΠΗΓΗ