Ο Οίκος Rothschild χρησιμοποίησε σαφώς τους πράκτορές του, Schacht, Montague, Warburg και Schiff, για να χρηματοδοτήσει και τις δύο πλευρές στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προκειμένου να παράσχει τις συνθήκες που απαιτούνταν για τη δημιουργία του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ– η οποία δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί με τέτοια αποτελεσματικότητα και μυστικότητα χωρίς τη συμμετοχή της BIS, της κυρίαρχης τράπεζας που παρέχει την προστασία της ασυλίας από ποινικές διώξεις σε κάθε πράκτορα του Rothschild που διορίζεται στο διοικητικό συμβούλιο ή ενεργεί ως εκπρόσωπός της, σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας της έδρας της με το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Συμβούλιο. Αυτό επιτρέπει στις επιχειρήσεις της Rothschild να διεξάγονται πάνω και πέρα από κάθε νομική δικαιοδοσία ή έλεγχο των εθνικών κυβερνήσεων.
Μετάφραση: Απολλόδωρος
Hive blog | Διάβαστε το εδώ.
Προκειμένου να αποδειχθεί ότι ο Οίκος των Rothschild ήταν το κρυφό χέρι πίσω από την ίδρυση της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών [Bank of International Settlements=BIS] στη Βασιλεία της Ελβετίας – που υποτίθεται ότι είναι η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών, που απεικονίζεται παραπάνω – τα ακόλουθα γεγονότα πρέπει να υποστηριχθούν με αδιάσειστα στοιχεία:
- Οι άνδρες που ίδρυσαν την BIS εργάζονταν για ή με τον οίκο Rothschild όταν ίδρυσαν την τράπεζα.
- Οι διοικητές των κεντρικών τραπεζών που έγιναν μέλη του διοικητικού συμβουλίου της BIS εργάζονταν για ή με τον οίκο Rothschild κατά τη χάραξη της χρηματοπιστωτικής πολιτικής τους.
- Ο οίκος Rothschild ωφελήθηκε, άμεσα ή έμμεσα, από οποιαδήποτε πτυχή των δραστηριοτήτων της BIS.
Η BIS ιδρύθηκε από τέσσερις άνδρες στις 17/05/1930: Hjalmar Schacht [επικεφαλής της Reichsbank], Charles G Dawes [πρόεδρος της City National Bank], Owen D Young [ιδρυτής της RCA και πρόεδρος της General Electric] και Montague Norman [διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας και εταίρος της JP Morgan].
Από την ίδρυση της τράπεζας μέχρι τουλάχιστον το 1939, ο Schacht συνεργάστηκε στενά με τον Jacob Schiff, τους Warburgs και τον Montague Norman, για τη διοχέτευση χρημάτων της Wall Street και του City of London στο πρόγραμμα επανεξοπλισμού του Χίτλερ- όπως τεκμηριώνεται στο επίπονο έργο του καθηγητή Antony Sutton, Wall Street and the Rise of Hitler (H Wall Street και η άνοδος του Hitler):
“Τον Οκτώβριο του 1931, ο Warburg έλαβε μια επιστολή από τον Χίτλερ, την οποία διαβίβασε στον Carter στην Guaranty Trust Company, και στη συνέχεια συγκλήθηκε άλλη μια συνάντηση τραπεζιτών στα γραφεία της Guaranty Trust Company. Οι γνώμες σε αυτή τη συνάντηση ήταν διχασμένες. Ο “Sidney Warburg” ανέφερε ότι οι Rockefeller, Carter και McBean ήταν υπέρ του Χίτλερ, ενώ οι υπόλοιποι χρηματοδότες ήταν αβέβαιοι.
Ο Montague Norman της Τράπεζας της Αγγλίας και ο Glean της Royal Dutch Shell υποστήριζαν ότι τα 10 εκατομμύρια δολάρια που είχαν ήδη δαπανηθεί για τον Χίτλερ ήταν πάρα πολλά, ότι ο Χίτλερ δεν θα ενεργούσε ποτέ. Η συνάντηση τελικά συμφώνησε κατ’ αρχήν να βοηθηθεί περαιτέρω ο Χίτλερ και ο Warburg ανέλαβε και πάλι μια αποστολή ταχυμεταφορέα και επέστρεψε στη Γερμανία.
Σε αυτό το ταξίδι ο Warburg φέρεται να συζήτησε τις γερμανικές υποθέσεις με “έναν Εβραίο τραπεζίτη” στο Αμβούργο, με έναν μεγαλοβιομήχανο και άλλους υποστηρικτές του Χίτλερ.
Μια συνάντηση έγινε με τον τραπεζίτη von Heydt και έναν “Luetgebrunn”. Ο τελευταίος δήλωσε ότι τα ναζιστικά τάγματα εφόδου ήταν ελλιπώς εξοπλισμένα και ότι τα S.S. χρειάζονταν επειγόντως πολυβόλα, περίστροφα και καραμπίνες”.
Αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι οι μεταφορές αυτών των κεφαλαίων στους λογαριασμούς που διατηρούσε ως καταπίστευμα η BIS για το καθεστώς του Χίτλερ διευκολύνθηκαν όλες από τους Warburg, μια οικογένεια που αφομοιώθηκε προ πολλού με τον οίκο των Rothschild μέσω γάμου και χωρίς την οποία το χέρι των Rothschild στις παγκόσμιες υποθέσεις δεν θα ήταν ικανό να παραμείνει κρυφό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Επομένως, είναι δίκαιο να συμπεράνουμε από αυτά και μόνο τα έμμεσα στοιχεία ότι οι Warburg ενεργούσαν ως πληρεξούσιοι των Rothschild στη χρηματοδότηση της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία, στην οποία τους βοήθησαν και συνέδραμαν τουλάχιστον δύο από τους τέσσερις ιδρυτές της BIS, ο Schacht και ο Norman.
Ο Paul Warburg ήταν επίσης η κινητήρια δύναμη πίσω από τη δημιουργία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, την οποία ο βουλευτής Charles Lindbergh περιέγραψε ως εξής: “…το πιο γιγαντιαίο καταπίστευμα στη γη. Όταν ο πρόεδρος [Ουίλσον] υπογράψει αυτό το νομοσχέδιο, η αόρατη κυβέρνηση της νομισματικής εξουσίας θα νομιμοποιηθεί… Το μεγαλύτερο έγκλημα των αιώνων διαπράττεται από αυτό το τραπεζικό και νομισματικό νομοσχέδιο”.
Η ανταμοιβή του Warburg για τη δημιουργία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ ήταν να γίνει ο πρώτος πρόεδρός της. Μιλώντας ενώπιον της Επιτροπής Τραπεζικών και Νομισματικών Θεμάτων της Βουλής των Αντιπροσώπων το 1913, ομολόγησε ότι, έχοντας μεταναστεύσει στην Αμερική το 1902, μετά από μια εκτεταμένη εκπαίδευση στις διεθνείς τραπεζικές συναλλαγές στην Ευρώπη, έγινε συνέταιρος της Kuhn, Loeb & Co, η οποία επρόκειτο να γίνει μέτοχος της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας που ελεγχόταν από τους Rothschild.
Είναι αυτονόητο ότι η εκπαίδευση που έλαβε ο Warburg δόθηκε από τους Rothschild, όπως ακριβώς δόθηκε και στον Jacob Schiff, ενώ ζούσε στο σπίτι τους στη Φρανκφούρτη πριν μεταναστεύσει στην Αμερική.
Μεταξύ του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου και της έναρξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι κύριοι αμερικανικοί πράκτορες της αυτοκρατορίας των Ρότσιλντ ήταν οι JP Morgan, Abraham Kuhn και Solomon Loeb. Το περιοδικό Newsweek δημοσίευσε ένα σύντομο ιστορικό της Kuhn, Loeb & Co την 1η Φεβρουαρίου 1936, το οποίο ανέφερε τα εξής:
“Ο Abraham Kuhn και ο Solomon Loeb ήταν έμποροι γενικών εμπορευμάτων στο Lafayette της Ιντιάνα το 1850. Όπως συνηθιζόταν στις νεοϊδρυθείσες περιοχές, οι περισσότερες συναλλαγές γίνονταν με πίστωση. Σύντομα ανακάλυψαν ότι ήταν τραπεζίτες…
Το 1867, ίδρυσαν την εταιρεία Kuhn, Loeb and Co., τραπεζίτες, στη Νέα Υόρκη, και πήραν έναν νεαρό Γερμανό μετανάστη, τον Jacob Schiff, ως συνέταιρο. Ο νεαρός Schiff είχε σημαντικές οικονομικές διασυνδέσεις στην Ευρώπη.
Μετά από δέκα χρόνια, ο Jacob Schiff ήταν επικεφαλής της Kuhn, Loeb and Co., καθώς ο Kuhn είχε αποσυρθεί. Υπό την καθοδήγηση του Schiff, ο οίκος έφερε το ευρωπαϊκό κεφάλαιο σε επαφή με την αμερικανική βιομηχανία”.
Αυτές οι ευρωπαϊκές “οικονομικές διασυνδέσεις” ήταν οι Ρότσιλντ, στο σπίτι των οποίων στη Φρανκφούρτη ο Jacob Schiff φέρεται να εκπαιδεύτηκε, και οι Γερμανοί εταίροι τους, η εταιρεία M.M. Warburg του Αμβούργου και του Άμστερνταμ, οι οποίοι δεν ήταν και δεν παραμένουν παρά μια επέκταση του ίδιου πανίσχυρου τραπεζικού οίκου – Rothschild με άλλο όνομα.
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, οι Ρότσιλντ παρείχαν στον John D. Rockefeller αρκετή χρηματοδότηση για να αναπτύξει και να επεκτείνει δραματικά την επιχείρησή του Standard Oil. Οι μηχανισμοί της επένδυσης πραγματοποιήθηκαν από τους Warburg και τον Jacob Schiff στην Kuhn Loeb, οι οποίοι χρηματοδότησαν επίσης τις αυτοκρατορίες των σιδηροδρόμων και του χάλυβα του Edward Harriman και του Andrew Carnegie– ενώ η αυτοκρατορία της JP Morgan θεμελιώθηκε σε πιστώσεις που παραχωρήθηκαν από την ελεγχόμενη από τους Rothschild τράπεζα της Νέας Υόρκης.
Φυσικά προκύπτει ότι, με βάση το γεγονός ότι τα ονόματα Warburg, Morgan και Schiff είναι συνώνυμα με εκείνο του Rothschild, ο τραπεζικός οίκος θεωρείται ευρέως ότι έχει εξουσία, έλεγχο ή αθέμιτη επιρροή σε κάθε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Federal Reserve, καθώς και στην επιλογή του προέδρου της.
Τον Αύγουστο του 1976, δημοσιεύθηκε η έκθεση του προσωπικού της Επιτροπής Τραπεζών της Βουλής των Αντιπροσώπων (House Banking Committee Staff Report ), στην οποία περιγράφεται λεπτομερώς η ιστορία των μελών του διοικητικού συμβουλίου της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (Federal Reserve), ένα μέρος της οποίας μπορείτε να δείτε παρακάτω:
Σε περίπτωση που ο πίνακας αυτός είναι ακριβής [και δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι δεν είναι], δεν υπάρχει ούτε ένα άτομο ή τράπεζα ή επενδυτική εταιρεία που να μην μπορεί να θεωρηθεί ότι είχε συμφέροντα Rothschild, είτε μέσω εταιρικής σχέσης, είτε μέσω επενδύσεων, είτε μέσω δανεισμού, είτε μέσω ανάθεσης, είτε μέσω ίδρυσης, κατά τη στιγμή που ο νόμος για την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Federal Reserve Act) ψηφίστηκε ως νόμος.
Πίσω στο 1907, πριν από τη δημιουργία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, ο επικεφαλής της Kuhn Loeb, ο Jacob Schiff, που ελεγχόταν από τους Rothschild, προειδοποίησε το Εμπορικό Επιμελητήριο της Νέας Υόρκης ότι:
“…αν δεν έχουμε μια Κεντρική Τράπεζα με επαρκή έλεγχο των πιστωτικών πόρων, η χώρα αυτή πρόκειται να υποστεί τον πιο σοβαρό και εκτεταμένο χρηματικό πανικό στην ιστορία της”.
Λίγο καιρό μετά την ομιλία αυτή, οι πράκτορες των Rothschild δημιούργησαν χρηματοπιστωτικό πανικό στη Γουόλ Στριτ κάνοντας margin calls στους μεγαλύτερους δανειολήπτες της αγοράς, όπως ακριβώς έκανε ο Nathan Rothschild πουλώντας χαμηλά κρατικά ομόλογα μετά τη μάχη του Βατερλό το 1815, και οι δύο περιπτώσεις είχαν ως αποτέλεσμα την τεράστια μεταφορά πλούτου στους διεθνείς τραπεζίτες κατά τη διάρκεια των χρηματοπιστωτικών πανικών που ακολούθησαν.
Αναλογιζόμενος τον πανικό του 1907, ο Paul Warburg, μιλώντας στην Επιτροπή Τραπεζών και Νομισμάτων (Banking and Currency Committee), επιβεβαίωσε ότι ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από το σχέδιο Aldrich για τη δημιουργία μιας ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ:
“Κατά τον πανικό του 1907, η πρώτη πρόταση που έκανα ήταν: “ας έχουμε ένα εθνικό κέντρο εκκαθάρισης” [Κεντρική Τράπεζα]. Το Σχέδιο Aldrich [για μια Κεντρική Τράπεζα] περιέχει πολλά πράγματα που είναι απλώς θεμελιώδεις κανόνες του τραπεζικού συστήματος. Ο δικός σας στόχος πρέπει να είναι ο ίδιος”.
Εκτός από αυτές τις αδιάσειστες αποδείξεις για το κρυφό χέρι της επιρροής και του ελέγχου των Rothschild, η εφημερίδα Telegraph δημοσίευσε ένα άρθρο στις 31/07/2013, το οποίο περιγράφει λεπτομερώς τις αποκαλύψεις που περιέχονται στα έγγραφα που έδωσε στη δημοσιότητα η Τράπεζα της Αγγλίας, σχετικά με τη μεταφορά του τσεχικού χρυσού στο λογαριασμό της Reichsbank BIS. Στο άρθρο αναφερόταν:
“Τα έγγραφα αποκαλύπτουν μια σοκαριστική ιστορία: μόλις έξι μήνες πριν η Βρετανία μπει στον πόλεμο με τη ναζιστική Γερμανία, η Τράπεζα της Αγγλίας παρέδωσε πρόθυμα χρυσό αξίας 5,6 εκατομμυρίων λιρών στον Χίτλερ – και ανήκε σε άλλη χώρα.
Η επίσημη ιστορία της τράπεζας, που γράφτηκε το 1950, αλλά δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο για πρώτη φορά την Τρίτη, αποκαλύπτει πώς προδώσαμε την Τσεχοσλοβακία – όχι μόνο με την περιβόητη συμφωνία του Μονάχου τον Σεπτέμβριο του 1938, που επέτρεψε στους Ναζί να προσαρτήσουν τη Σουδητία, αλλά και στο Λονδίνο, όπου ο Montague Norman, ο εκκεντρικός αλλά αδίστακτος διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας συμφώνησε να παραδώσει χρυσό που ανήκε στην Εθνική Τράπεζα της Τσεχοσλοβακίας.
Ο τσεχοσλοβάκικος χρυσός βρισκόταν στο Λονδίνο σε υπο-λογαριασμό στο όνομα της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, της τράπεζας των κεντρικών τραπεζών με έδρα τη Βασιλεία. Όταν οι Ναζί εισέβαλαν στην Πράγα τον Μάρτιο του 1939 έστειλαν αμέσως ένοπλους στρατιώτες στα γραφεία της Εθνικής Τράπεζας. Οι Τσέχοι διευθυντές διατάχθηκαν, υπό την απειλή του θανάτου, να στείλουν δύο αιτήματα μεταφοράς.
Το πρώτο έδινε εντολή στην ΤτΕ να μεταφέρει 23,1 τόνους χρυσού από τον τσεχοσλοβακικό λογαριασμό της ΤτΕ, που τηρούνταν στην Τράπεζα της Αγγλίας, στον λογαριασμό της ΤτΕ της Reichsbank, που τηρούνταν επίσης στην Threadneedle Street.
Η δεύτερη εντολή έδωσε εντολή στην Τράπεζα της Αγγλίας να μεταφέρει σχεδόν 27 μετρικούς τόνους χρυσού που τηρούνταν στο όνομα της Εθνικής Τράπεζας της Τσεχοσλοβακίας στον λογαριασμό χρυσού της BIS στην Τράπεζα της Αγγλίας”.
Με πιο απλοϊκούς όρους, ο Montague Norman μετέφερε 21 τόνους τσεχικού χρυσού που κατείχε η BIS σε λογαριασμό της Τράπεζας της Αγγλίας, σε λογαριασμό της Reichsbank που τηρούσε επίσης εμπιστευτικά στην αγγλική κεντρική τράπεζα, προκειμένου ο φίλος του και συνάδελφός του επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας Schacht να χρηματοδοτήσει τα τελικά στάδια του επανεξοπλισμού της χιτλερικής Γερμανίας– επιπλέον, μετέφερε 27 τόνους τσεχικού χρυσού σε άλλο λογαριασμό της BIS που τηρούνταν στην Τράπεζα της Αγγλίας, για σκοπούς που μπορούμε ρεαλιστικά να υποθέσουμε ότι είχαν παρόμοιο εγκληματικό χαρακτήρα.
Πριν από οποιαδήποτε περαιτέρω έρευνα, είναι ήδη σαφές ότι ο Schacht και ο Norman, οι διοικητές της Reichsbank και της Τράπεζας της Αγγλίας αντίστοιχα, έκλεισαν τα μάτια σε μια μαζική κλοπή πλούτου από ένα κυρίαρχο έθνος, για να προμηθεύσουν με όπλα το Ράιχ του Χίτλερ, για το οποίο τα τύμπανα του πολέμου χτυπούσαν από το 1930. Αυτό έγινε υπό την ανεξέλεγκτη ιδιότητά τους ως διαχειριστές των εθνικών λογαριασμών της BIS.
Ενώ υπάρχει ένα βουνό από πρόσθετα στοιχεία, για τους σκοπούς αυτού του δοκιμίου, έχει ήδη αποδειχθεί ότι, με βάση το ισοζύγιο των πιθανοτήτων, δύο από τους τέσσερις άνδρες που ίδρυσαν τη BIS εργάζονταν για ή με τον οίκο Rothschild, για τον λόγο ότι όλα τα χρήματα που μεταφέρθηκαν στην Reichbank του Schacht στάλθηκαν από τον πληρεξούσιο του Rothschild, Jacob Schiff [ή τους πράκτορές του] στην Kuhn Loeb, ενώ η μεταφορά χρυσού από την Τράπεζα της Αγγλίας εγκρίθηκε από τον Montague, συνιδρυτή του Schacht στην BIS, ο οποίος πρέπει να γνώριζε ότι τα στρατεύματα του Χίτλερ είχαν εισβάλει στην Πράγα και ότι η τσεχική κυβέρνηση δεν θα συναινούσε ποτέ στη δωρεά μιας τόσο μεγάλης ποσότητας χρυσού στο Ράιχ του Χίτλερ και στην BIS κατά τη στιγμή που εγκρίθηκε η μεταφορά.
Το μόνο ερώτημα που απομένει είναι αν ο οίκος Rothschild επωφελήθηκε από τις δραστηριότητες της BIS, αλλά η απάντηση προκύπτει γρήγορα από μια σύνοψη των απαντήσεων στα άλλα δύο ερωτήματα που τέθηκαν.
Έχουμε ήδη διαπιστώσει ότι ο Schacht και ο Montague συνίδρυσαν τη BIS το 1930 και διεξήγαγαν επιχειρήσεις ξεπλύματος χρήματος των Ναζί για λογαριασμό των συμφερόντων Rothschild, MM Warburg και Kuhn Loeb- και ότι ο Paul Warburg διορίστηκε πρώτος πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας το 1914, αφού ο νόμος που συνέταξε ψηφίστηκε σε νόμο- έτσι είναι λογικό να ισχυριστούμε ότι ο οίκος Rothschild επωφελήθηκε από αυτά τα γεγονότα με τους ακόλουθους τρόπους:
- Ένας πράκτορας των Rothschild τέθηκε επικεφαλής της έκδοσης αμερικανικών πιστώσεων, στο τιμόνι μιας νέας ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ, το διοικητικό συμβούλιο της οποίας αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από εκπροσώπους των συμφερόντων των Ρότσιλντ. Αυτό σήμαινε ότι όταν οι επικεφαλής των κεντρικών τραπεζών διορίζονταν στο διοικητικό συμβούλιο της BIS, οι πράκτορες του Rothschild είχαν εγγυημένη επιρροή στις εργασίες της τράπεζας.
- Αυτή η αλληλουχία γεγονότων αύξησε σημαντικά την επιρροή και τη δύναμη των Rothschild τόσο στην κυβέρνηση των ΗΠΑ όσο και στα ευρωπαϊκά έθνη που χρειάζονταν τη BIS για να διευκολύνουν τα δάνεια προς τις κεντρικές τους τράπεζες προκειμένου να διεξαγάγουν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- η απόδειξη αυτού μπορεί να φανεί ακόμη και σήμερα με τη μορφή του υπουργού Εμπορίου του Donald Trump, Wilbur Ross, ο οποίος εργάστηκε για την Rothschild Inc για τρεις δεκαετίες, καθώς και του ελεγχόμενου από τους Rothschild προέδρου της Γαλλίας Macron.
- Ο Οίκος Rothschild χρησιμοποίησε σαφώς τους πράκτορές του, Schacht, Montague, Warburg και Schiff, για να χρηματοδοτήσει και τις δύο πλευρές στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προκειμένου να παράσχει τις συνθήκες που απαιτούνταν για τη δημιουργία του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ– η οποία δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί με τέτοια αποτελεσματικότητα και μυστικότητα χωρίς τη συμμετοχή της BIS, της κυρίαρχης τράπεζας που παρέχει την προστασία της ασυλίας από ποινικές διώξεις σε κάθε πράκτορα του Rothschild που διορίζεται στο διοικητικό συμβούλιο ή ενεργεί ως εκπρόσωπός της, σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας της έδρας της με το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Συμβούλιο. Αυτό επιτρέπει στις επιχειρήσεις της Rothschild να διεξάγονται πάνω και πέρα από κάθε νομική δικαιοδοσία ή έλεγχο των εθνικών κυβερνήσεων.
Υπάρχει μια πραγματική πληθώρα αποδεικτικών στοιχείων που θα μπορούσαν να τεκμηριώσουν περαιτέρω τον λογικό ισχυρισμό ότι οι Rothschilds έχουν επωφεληθεί, άμεσα και έμμεσα, από τις δραστηριότητες της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών από την ίδρυσή της, αλλά οι πειστικές πηγές που αναφέρονται στα προηγούμενα αποσπάσματα το τεκμηριώνουν από μόνες τους.
Το αναπόφευκτο συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η BIS είναι και ήταν πάντα ένας οίκος συμφερόντων των Rothschilds , παρά το γεγονός ότι οι αποδείξεις συγκαλύπτονται από τους διοικητές των κεντρικών τραπεζών του κόσμου που κάθονται στο διοικητικό συμβούλιο, κάθε μία από τις οποίες ελέγχεται με τον ίδιο περίπου τρόπο που οι Rothschilds ελέγχουν την Τράπεζα της Αγγλίας και την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ. Ένα στημένο σύστημα προς όφελός τους, αν υπήρξε ποτέ τέτοιο.
—-Δικτυογραφία :
‘Rothschild: The Hidden Sovereign Power Behind BIS
https://hive.blog/bis/@anarchomission/rothschild-the-hidden-sovereign-power-behind-bis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου