Δυστυχώς, η Ευρώπη, είτε της αρέσει είτε όχι, δεν έχει ουσιαστικά χρόνο να αποφασίσει εάν επιθυμεί ή όχι να συνεχίσει να ασπάζεται τα ανοιχτά σύνορα, την πολυπολιτισμικότητα και την παγκοσμιοποίηση και, μέσω της παθητικότητας, να ανακαλύψει ότι οι αξίες, οι ελευθερίες της και η ταυτότητα θα εξαφανιστούν γρήγορα...
Πριν από είκοσι χρόνια, τα Ηνωμένα Έθνη δημοσίευσαν ένα έγγραφο με τίτλο «Η μετανάστευση αντικατάστασης: Είναι μια λύση για τη μείωση και τη γήρανση του πληθυσμού;». Δεν ήταν μια δεξιά θεωρία συνωμοσίας, αλλά ένα περίπλοκο σχέδιο εργασίας για τις δυτικές δημοκρατίες που αντιμετωπίζουν τη δημογραφική γήρανση. Έκτοτε έχει γίνει mainstream. Απλώς διαβάστε τι είπε αυτό το μήνα ο Ρίτσαρντ Τάλερ, νομπελίστας στα οικονομικά: «Χρειαζόμαστε περισσότερους μετανάστες για να πληρώσουμε συντάξεις».
Ένα πρόσφατο άρθρο της Elsa Fornero, πρώην υπουργού Εργασίας της Ιταλίας, εξηγεί επίσης τη νοοτροπία εκείνων που κυβερνούν την Ευρώπη και πώς προετοιμάζουν τον θάνατο του πολιτισμού της:
«Αν ο ιταλικός πληθυσμός «εξαφανιστεί», δεν χρειάζεται να ανησυχούμε, γιατί πιθανότατα θα υπάρχει κάποιος έτοιμος να πάρει τη θέση του· απλώς κοιτάξτε την άλλη πλευρά της Μεσογείου, όπου χώρες με ιδιαίτερα δυναμικούς πληθυσμούς και ηλικιακή δομή πολύ διαφορετική από τη δική μας , με πολλά βρέφη, παιδιά και νέους και σχετικά λίγους ηλικιωμένους, εμφανίζονται, αποδεχόμενοι τη δημογραφική παρακμή ως κοινωνικό παράδειγμα, με την προσαρμογή σε μια κοινωνία όχι μόνο με λιγότερα σχολεία, ακατοίκητα χωριά, εγκαταλειμμένα σπίτια και λιγότερη κινητικότητα, αλλά και λιγότερους κινηματογράφους, θέατρα, τουριστικές και αθλητικές εγκαταστάσεις, τους λέμε σιωπηρά ότι η γη μας είναι ήδη δική τους».
Οι δυτικές ελίτ αντιμετωπίζουν ανοιχτά τη μετανάστευση ως έναν απλό οικονομικό πόρο για την υποστήριξη των συστημάτων πρόνοιας που διαφορετικά θα χρεοκοπούσαν. Απαγορεύουν επίσης οποιαδήποτε συζήτηση για τον αντίκτυπο που έχουν αυτοί οι αριθμοί μετανάστευσης στον πολιτισμό, τα έθιμα και την ταυτότητα μιας κοινωνίας. Η ίδια η έννοια της «ταυτότητας» αντιμετωπίζεται με καχυποψία και χαρακτηρίζεται ως «ρατσιστική» φαντασίωση.
Ο Καναδάς, (πληθ. 40 εκατομμύρια) θέτει τώρα στόχους ρεκόρ στην ιστορία της μετανάστευσης, με σχέδιο να φέρει 1,45 εκατομμύρια περισσότερους νόμιμους μετανάστες έως το 2025. Οι New York Times εξηγούν ότι στις δύο μεγαλύτερες πόλεις, το Τορόντο και το Βανκούβερ, το 60% των ο πληθυσμός σε μόλις δέκα χρόνια θα μπορούσε να αποτελείται από εθνικές μειονότητες.
Η πολυπολιτισμικότητα γίνεται βασικό εργαλείο για τη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων και η ετικέτα του «λαϊκισμού» χρησιμεύει για να ξορκίσει μια λογική αντίδραση στους μεγάλους φόβους που πολιορκούν τις δυτικές κοινωνίες εδώ και αρκετές δεκαετίες: τον φόβο των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν μαζική, άναρχη μετανάστευση. ο φόβος ότι η δυτική κουλτούρα θα διαλυθεί σε μια μάζα σχετικισμού και παράλληλων κοινωνιών (ακόμη και ο Economist το κατήγγειλε)· ο φόβος των χωρών χωρίς εξωτερικά σύνορα ή εσωτερική ηθική νομιμότητα. Είναι ο φόβος μιας πολιτισμικής αποσύνθεσης που επικυρώνει ύπουλα την πιθανότητα να εξαφανιστεί η κοινωνιολογική πλειοψηφία και, τελικά, η ίδια η κοινωνία.
Νέα επίσημα βρετανικά στοιχεία αποκαλύπτουν ότι 10 εκατομμύρια άνθρωποι (1 στους 6) στην Αγγλία και την Ουαλία γεννήθηκαν στο εξωτερικό. αύξηση 2,5 εκατομμυρίων από το 2011 παρά τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης να προσπαθήσει να περιορίσει τη μετανάστευση. Σήμερα, το 90% της δημογραφικής ανάπτυξης της Βρετανίας προέρχεται από τη μετανάστευση. Η ίδια μετατόπιση γίνεται και στη Σουηδία. Μόνο το 2015, η Σουηδία υποδέχθηκε 163.000 μετανάστες, που ισοδυναμεί με το 1,65% του συνολικού πληθυσμού της. Σε συνδυασμό με άλλα χρόνια, είναι μια δημογραφική επανάσταση: Από το 2015, περίπου το 17% του πληθυσμού ήταν γεννημένοι στο εξωτερικό.
«Το σουηδικό κοινοβούλιο αποφάσισε ομόφωνα το 1975 ότι η Σουηδία είναι μια πολυπολιτισμική χώρα», έγραψε ο Kyösti Tarvainen, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Aalto του Ελσίνκι.
«Εκείνη την εποχή, περισσότερο από το 40 τοις εκατό των μεταναστών ήταν συμπατριώτες μου, Φινλανδοί. Η κατάσταση έχει αλλάξει: το 2019, το 88 τοις εκατό των καθαρών μεταναστών ήταν μη δυτικοί και το 52 τοις εκατό ήταν μουσουλμάνοι. Ως εκ τούτου, υπήρξε μια τεράστια πολιτιστική αλλαγή στον πληθυσμό των μεταναστών, καθώς η μεγαλύτερη ομάδα του έχει μετατραπεί από Φινλανδοί σε Μουσουλμάνους… με τη μετανάστευση αμετάβλητη, οι Σουηδοί θα είναι μειονότητα το 2065».
Η δημογραφική αλλαγή σε μια ευρωπαϊκή χώρα που έχει επιτρέψει να βυθιστεί από μη Ευρωπαίους μετανάστες είναι ραγδαία, συχνά εξαιρετικά ραγδαία. Όπως εξήγησε ο Γάλλος δημογράφος Michèle Tribalat:
«Το Μάλμε είχε 328.000 κατοίκους στις 31 Δεκεμβρίου 2016. Το Λεσέμπο είχε σχεδόν 8.800 την ίδια ημερομηνία. Το Λεσέμπο είναι μια πόλη 230 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Μάλμε. Το 2002, το 48% των παιδιών που γεννήθηκαν εκείνη τη χρονιά στο Μάλμε γεννήθηκαν στο εξωτερικό ή στη Σουηδία τουλάχιστον ένας γονέας που γεννήθηκε στο εξωτερικό, σε σύγκριση με 12 τοις εκατό στο Lessebo. Το 2016, το ποσοστό ήταν 58% στο Μάλμο και 57% στο Λεσέμπο».
Το παλιό Lessebo δεν υπάρχει πια.
Ο Tino Sanandaji, ένας Σουηδός οικονομολόγος Κουρδοϊρανικής καταγωγής που έγραψε το Mass Challenge, ένα μπεστ σέλερ για το πώς η Σουηδία καταρρέει λόγω της πολυπολιτισμικότητας, σημείωσε ότι «Σε αντίθεση με ό,τι θα μας ήθελαν ορισμένοι ιδεολογικοί ιστορικοί, η Σουηδία δεν υπήρξε ποτέ χώρα μετανάστευσης. “
«Η Σουηδία είναι από καιρό μια ομοιογενής χώρα και μόλις τις τελευταίες δεκαετίες άρχισε να υποδέχεται μεγάλο αριθμό μη Ευρωπαίων προσφύγων. Μέχρι το 1985, η Σουηδία είχε πολύ λίγους μη δυτικούς μετανάστες, μόνο το 2% του πληθυσμού, επειδή οι Σοσιαλδημοκράτες, στην εξουσία πριν από το 1968, ήταν ένα αρκετά συντηρητικό κόμμα σε αυτά τα θέματα. Αλλά η σουηδική πολιτική έγινε πιο ριζοσπαστική και στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 η κυβέρνηση άρχισε να υποδέχεται μεγάλο αριθμό μεταναστών. Την περίοδο 1985-2015, η παροχή ασύλου στη Σουηδία ήταν περίπου τέσσερις φορές υψηλότερο κατά κεφαλήν από ό,τι σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, έτσι ώστε το μερίδιο του πληθυσμού μη δυτικής καταγωγής αυξήθηκε από 2% σε 20% του συνολικού πληθυσμού. Οι κυβερνήσεις τότε πίστευαν ότι το σύστημα κοινωνικής προστασίας της Σουηδίας θα αποφύγει τα προβλήματα που ήδη παρατηρήθηκαν στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τα γεγονότα απέδειξαν ότι έκαναν λάθος, αλλά χρειάστηκε πολύς χρόνος για να το παραδεχτούν».
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Σουηδοί ψήφισαν πρόσφατα σε μια συντηρητική κυβέρνηση. Είναι η τελευταία τους ευκαιρία να σταματήσουν αυτή την πρωτοφανή εθνική αυτοκαταστροφή.
Στη Γαλλία τώρα, σχεδόν το ένα τρίτο –29,6% – του πληθυσμού ηλικίας 0-4 ετών είναι μη ευρωπαϊκής καταγωγής σε σύγκριση με 17,1% ηλικίας 18 έως 24 ετών, 18,8% ηλικίας 40 έως 44 ετών, 7,6% ηλικίας 60-64 ετών και 3,1% πάνω από 80. Αυτό αποκάλυψε πρόσφατα το Insee, σύμφωνα με το Γαλλικό Εθνικό Στατιστικό Ινστιτούτο, το οποίο εξέτασε τις τρεις τελευταίες γενιές. Το 16,2% όλων των παιδιών ηλικίας μεταξύ 0 και 4 ετών στη Γαλλία είναι παιδιά ή εγγόνια καταγωγής Μαγκρέμπι. Το 7,3% είναι από την υπόλοιπη Αφρική και το 4% από την Ασία.
Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν μόλις το αποκάλεσε «δημογραφική μετάβαση», έναν ευφημισμό για μια πολιτιστική αντικατάσταση. Στο Κάλακ, μια μικρή, ήσυχη πόλη με 2.200 κατοίκους στο κέντρο της Βρετάνης, οι αρχές θέλουν να εγκαταστήσουν μετανάστες για να καταπολεμήσουν την «ερημοποίηση», σημείωσε η Le Figaro. Στόχος του δήμου και ενός φιλανθρωπικού ιδρύματος στο Callac, να επανακατοικήσουν μια μικρή «γηράσκουσα» πόλη με μετανάστες, να αναζωογονήσουν το κέντρο της πόλης και να αναπτύξουν οικονομικές δραστηριότητες. Το μοντέλο Callac φέρεται να ενέπνευσε το νομοσχέδιο για το άσυλο που ανακοίνωσε ο Μακρόν για το 2023: διανομή αλλοδαπών σε «αγροτικές περιοχές».
Ο πρώην Βέλγος γερουσιαστής Alain Destexhe, στο βιβλίο του, Immigration et Intégration: avant qu’il ne soit trop tard («Μετανάστευση και ενσωμάτωση, προτού δεν είναι πολύ αργά»), αναφέρει ότι μεταξύ 2000 και 2010, το Βέλγιο υποδέχτηκε περισσότερα από 1 εκατ. μετανάστες σε πληθυσμό 11 εκατομμυρίων. Στις 5 Σεπτεμβρίου, ο Βέλγος ακαδημαϊκός και οικονομολόγος Philippe Van Parijs, παρατήρησε στην εφημερίδα De Standaard ότι «οι Βρυξέλλες δεν είναι πλέον Βέλγιο». Ο Van Parijs πραγματοποίησε μια δημογραφική μελέτη και οι ανακαλύψεις του θα εκπλήξουν μόνο όσους θέλουν να παραμείνουν τυφλοί. Σε δέκα χρόνια, το ποσοστό των κατοίκων των Βρυξελλών των οποίων οι γονείς έχουν και οι δύο βελγική υπηκοότητα, μειώθηκε από μόλις 36% σε 26%.
«[Όχι] λιγότερο από τα τρία τέταρτα των κατοίκων των Βρυξελλών είναι μεταναστευτικής καταγωγής. Υπάρχουν περισσότεροι κάτοικοι των Βρυξελλών με μαροκινή καταγωγή από Φλαμανδούς ή Βαλλονούς.»
Αυτή η ιστορική μεταμόρφωση είχε προβλεφθεί από τον Μπούτρος Μπούτρος-Γκάλι, τον πρώην γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, ο οποίος το 2007 περιέγραψε αυτό το όραμα για το μέλλον της Ευρώπης:
«Η άνευ προηγουμένου κατάρρευση του πληθυσμού της Ευρώπης και η επιταχυνόμενη γήρανση της έρχονται σε αντίθεση με την πολύ ταχεία αύξηση του πληθυσμού στη νότια και ανατολική Μεσόγειο. Αυτό θα οδηγήσει σε πολύ έντονες ανισορροπίες! Από αυστηρά ποσοτική άποψη, η μετανάστευση θα ήταν μια λύση. Αλλά δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα ως πρόβλημα επικοινωνίας πλοίων. Η μετανάστευση χωρίς προφύλαξη κινδυνεύει να καταρρεύσει τις δυτικές κοινωνίες με τίμημα πολύ σοβαρών προβλημάτων (πολιτιστικό σοκ, νεοαποικιακές δομές, ανεργία κ.λπ.)».
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η νέα ιταλική κυβέρνηση μόλις επέστρεψε στο μπλοκάρισμα των πλοίων που μετέφεραν παράνομους μετανάστες. Μια χώρα που αντιμετωπίζει δημογραφική αυτοκτονία (1.707 νηπιαγωγεία έκλεισαν τα τελευταία δέκα χρόνια) δεν έχει την πολυτέλεια να κατακλυστεί από τη μαζική μετανάστευση χωρίς να χάσει την εθνική της ταυτότητα.
Διακυβεύεται η Δύση. Η επιλογή που πρέπει επειγόντως να κάνουν οι Ευρωπαίοι είναι αν θα ήθελαν να μεταμορφώσουν τις χώρες τους σε έναν εντελώς διαφορετικό πολιτισμό — όπως έκαναν οι άνθρωποι που κατοικούσαν στην Τουρκία μετά την πτώση του κέντρου του Χριστιανικού κόσμου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ή όπως έκανε η Αίγυπτος από τη γη της όπου οι Κόπτες αντιμετωπίζουν πλέον ασταμάτητα διώξεις.
Δυστυχώς, η Ευρώπη, είτε της αρέσει είτε όχι, δεν έχει ουσιαστικά χρόνο να αποφασίσει εάν επιθυμεί ή όχι να συνεχίσει να ασπάζεται τα ανοιχτά σύνορα, την πολυπολιτισμικότητα και την παγκοσμιοποίηση και, μέσω της παθητικότητας, να ανακαλύψει ότι οι ιουδαιοχριστιανικές αξίες, οι ελευθερίες της και η ταυτότητα θα εξαφανιστουν γρήγορα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου