Eγώ σου λέγω το αξίζεις. Πες το κι εσύ στον εαυτό σου.

 

Andrew Mavroudis

Πρόσφατα έκανα μία διαπίστωση που με άφησε άναυδο. Δεν θα το κρύψω πως έννοιωσα πίκρα.

Όχι πως δεν ήταν αναμενόμενο αλλά η έκταση του προβλήματος ήταν αυτό που με απογοήτευσε. 

Το πόσο διαδεδομένο είναι αυτό το φαινόμενο. Και σίγουρα δεν είναι κάτι που μπορείς να προσάψεις κατηγορίες σε άτομα ή σε συγκεκριμένες ομάδες ατόμων. Είναι γενικό το κακό. 

Αυτήν την στιγμή υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που μιλάνε μεταξύ τους αλλά δεν επικοινωνούν. Και περισσότεροι, που δεν μιλούν καθόλου. Ή δεν ξέρουν τι λένε. Μιλάνε μόνο για να ακούγονται. Παπαγαλίζουν λες και πρέπει να περάσουν το μάθημα. Δυνατό και καλοσχεδιασμένο το τρομοκρατικό αφήγημα γαρ....

Οι διαφορές μεταξύ μας μεγενθύνονται δυσανάλογα. Τα κοινά μεταξύ μας μένουν στο περιθώριο για να φροντίσει ο καθένας τις δικές του προτεραιότητες. Όποτε ενωθούμε για να ξεπεραστεί κάποιο εμπόδιο, να ακουστεί η φωνή μας, ένα καινούργιο σενάριο παρουσιάζεται για να απογοητευτούμε. 

Το παράλογο έγινε καθημερινότητα. Το μαύρο έγινε άσπρο. Και οι περισσότεροι ακολουθούν. Είτε από φόβο, είτε από άγνοια, είτε γιατί δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο από το να ακολουθούν. 

Εν τούτοις, θα έλεγε κανείς πως μία συσπείρωση μεταξύ ομοϊδεατών, φίλων, συναδέλφων, είναι η καλύτερη γιατρειά. Αλληλοϋποστήριξη. Αναμφίβολα αυτό συμβαίνει. 

Όμως με τον βομβαρδισμό των αρνητικών πληροφοριών που υφίσταται ο κάθε ένας από εμάς, κάθε βήμα μπροστά γίνεται δυσκολότερο. Οι θετικές ελπιδοφόρες πληροφορίες σίγουρα ανεβάζουν τον καθένα. Η ευπρόσδεκτη αυτή ευφορία δεν κρατάει για πολύ όμως. Όλο και κάτι σκατένιο μας παρουσιάζεται και επιστρέφει η απογοήτευση. 

Η συνεχής αμφιταλάντευση μεταξύ ακραίων μόνο την εξουθένωση του οργανισμού μπορεί να επιφέρει. Έτσι, επόμενο είναι ο μέσος άνθρωπος να κλειστεί στο καβούκι του. Βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας δηλαδή. 

 

Εδώ λοιπόν είναι το πρόβλημα. 

Για να διαμένεις ασφαλής μέσα στον εσωτερικό σου κόσμο, πρέπει να έχεις και τις κατάλληλες προμήθειες, που λένε. Όταν όμως βλέπεις αυτά που θεωρείς ιερά και όσια να εξανεμίζονται μέσα στο κύμα της προδοσίας και της αποδόμησης, αρχίζεις και αμφιβάλλεις για τα πάντα. Δεν είναι απαραιτήτως κακό αυτό. Το να μαθαίνεις να ξεχωρίζεις μεταξύ αυτών που έχεις εσωτερικεύσει στην ζωή σου και αυτών που ήταν μέσα σου και εσύ καλλιέργησες είναι το επόμενο βήμα. Δεν φτάνει που έχουμε τα ψέμματα άλλων έχουμε και αρκετά ολόδικά μας. Καλό λοιπόν να πετάμε ότι είναι άχρηστο από μέσα μας. Να μείνει μόνο το αληθινό. 

Ωραία λοιπόν. Μπορεί όμως ο καθένας να καλλιεργήσει όσο μπορεί τον εαυτό του μέσα σε ένα κλίμα αβεβαιότητας και μάλιστα όταν οι βιοτικές ανάγκες φωνάζουν ασταμάτητα; Οι υποχρεώσεις του καθενός που μια ζωή του στερούσαν τον χρόνο αλλά σήμερα δύσκολα ολοκληρώνονται; Κι έτσι όλοι στον αυτόματο πιλότο και όταν ξαποσταίνουν, ξεκούραση ψυχική δεν έρχεται. Μόνο άγχος και αγωνία για το αύριο. Σκέψου όμως να σε έχουν εγκλωβισμένο. Κάθεσαι. Σκέπτεσαι, ατμοβράζεις, και μαραζώνεις... 

Οκ μέχρι εδώ. Νομίζω ευκολονόητα και λογικά. Ανθρώπινα. 

Όμως αυτό που με ξάφνιασε ήταν το γεγονός ότι στα σπίτια υπάρχουν χωριστές ομάδες ή φατρίες. Ασκούνται πιέσεις από τους μεν προς τους δε. Όμως ακόμη κι εκεί που υπάρχει σύμπνοια πεποιθήσεων επικρατεί μία κρυάδα. Υπέροχοι άνθρωποι κλείστηκαν στον εαυτό τους απογοητευμένοι και εξαντλημένοι. Το χείριστο; 

Κανείς δεν μοιράζεται μια αγκαλία πια, κανείς δεν ξεστομίζει έναν γλυκό λόγο, μια ζεστή κουβέντα. 

Όλοι διστακτικοί και παλεύοντας να ζωγραφίσουν με χρώματα, τους παίρνει σβάρνα το γκρίζο. Ίσως μια θετική ανάρτηση στο φβ να χαρίσει μια ακτίνα φωτός. Δεν πείθομαι πως το φως μένει για πολύ μέσα στο άτομο που έκανε την ανάρτηση αλλά ούτε και σε όσους την διάβασαν. 

Γιατί δεν μιλάμε μεταξύ μας; 

Όχι για την σκατένια καθημερινότητα. 

Για το κενό μέσα μας. Για αυτό που βασανίζει την ίδια μας την ύπαρξη. 

Αν δεν απλώσεις το χέρι της βοηθείας, αυτός που το έχει ανάγκη πώς να το δει; 

Αυτός όμως που το έχει ανάγκη, αν μείνει σιωπηλός και αφανής, κινδυνεύει. 

Μία ερώτηση. Είσαι καλά; 

Εννοώ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ; 

Δεν σε ξέχασα. Ακόμη κι αν δεν σε έζησα από κοντά, μιλάμε, γελάμε, κλαίμε, οργιζόμαστε, τραγουδάμε μαζί τόσα χρόνια. Με ένα κλικ δηλαδή αφανίζονται όλα; 

Δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω έστω κι αν δεν καταφέρω να φανώ χρήσιμος.  Χρειάζεσαι τίποτα; 

Νόμιζα πως έτσι σκέφτεται και φέρεται ο έλληνας. Έτσι δεν πρέπει να φέρεται και ο χριστιανός; Ή ο καθοδηγούμενος από την αρχαία ελληνική γραμματεία; 

Πού πήγε το φιλότιμο μας βρε παιδιά; 

Δεν αποδέχομαι ότι χάθηκε η ανθρωπιά.

Και ούτε με φοβίζει το κουφάρι που διπλώθηκε και θυμίζει νεκροκεφαλή. 

Μία κουβέντα ζεστή ίσως είναι αρκετή για να ξανασηκωθείς. Να νοιώσεις ζωντανός. Άνθρωπος. 

Εγώ σου λέγω το αξίζεις. 

Πες το κι εσύ στον εαυτό σου.