Tο περίφημο «ελληνικό πόδι» Kαι η ιατρική του εξήγηση - Ήταν η Χρυσή Αναλογία που αναζητούσαν οι αρχαίοι καλλιτέχνες

 

Το περίφημο «ελληνικό πόδι», που συνήθως συναντάται στα αρχαία ελληνικά αγάλματα, αρχικά αποδόθηκε στη Χρυσή Αναλογία που αναζητούσαν οι αρχαίοι καλλιτέχνες για τα έργα τους.

Αργότερα το «ελληνικό δάχτυλο του ποδιού» θεωρήθηκε ανθρωπολογικό χαρακτηριστικό των Ελλήνων και άλλων λαών της Μεσογείου.

Όπως αναφέρει το Greek Reporter, σύμφωνα με την ονοματολογία στις τέχνες, υπάρχουν τρία είδη δακτύλων: το ελληνικό, με το μακρύτερο δεύτερο δάκτυλο. Το ρωμαϊκό, με τα τρία πρώτα να είναι του ίδιου μήκους και τα δύο τελευταία μικρότερα. Και το αιγυπτιακό, που χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερο το μεγάλο δάχτυλο και μικρότερα με φθίνουσα κλίμακα τα υπόλοιπα.

Στο χάλκινο γλυπτό του Πυγμάχου των Θερμών και στη μαρμάρινη Αρτέμιδα των Βερσαλλιών ή στην Αφροδίτη του Μποτιτσέλι, όλα τα πρόσωπα εμφανίζονται με ένα μακρύτερο δεύτερο δάχτυλο του ποδιού.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο ορθοπεδικός χειρουργός Dudley J. Morton (1884–1960) διέγνωσε ότι το σχήμα του ποδιού που ονομάζουμε «ελληνικό δάχτυλο» είναι στην πραγματικότητα μια ιατρική κατάσταση. Στη συνέχεια του δόθηκε το όνομα Morton’s toe (δάχτυλος του Μόρτον). Το 1927, ο Morton ανακάλυψε τη μακρύτερη πάθηση του δεύτερου δακτύλου, η οποία ονομάστηκε και «νευρίνωμα Μόρτον».

Το ελληνικό δάκτυλο του ποδιού είναι κληρονομικό και θεωρείται ότι προκαλεί διάφορα μυοσκελετικά προβλήματα που συχνά απαιτούν την κατάλληλη φροντίδα.

Τα άτομα με νευρίνωμα Morton παρουσιάζουν τελικά πόνους και πόνους στα πόδια τους λόγω του τρόπου με τον οποίο το βάρος κατανέμεται στα πόδια, ειδικά στο πρώτο και το δεύτερο μετατάρσιο.

Μια μελέτη του 2004 που συνέκρινε επαγγελματίες αθλητές με ερασιτέχνες ή ανθρώπους που δεν αθλούνται, διαπίστωσε ότι οι επαγγελματίες αθλητές τείνουν να έχουν το «δάχτυλο του Morton» συχνότερα.

Έχουν όντως οι περισσότεροι Έλληνες «ελληνικό πόδι»;

Οι πρώτες μελέτες της «φόρμουλας για τα ανθρώπινα δάχτυλα των ποδιών» υπέδειξαν μια μορφή κληρονομικότητας ενός γονιδίου, που σημαίνει ότι οι περισσότεροι Έλληνες θα είχαν ένα μακρύτερο δεύτερο δάχτυλο του ποδιού.

Ωστόσο, μια μελέτη του 1973 από την Cathleen C. Papadopoulos και τον Albert Damon έδειξε το αντίθετο. Οι ερευνητές πρότειναν την «πολυγονική κληρονομικότητα», που σημαίνει ότι ένα χαρακτηριστικό καθορίζεται από μια συλλογή γονιδίων.

Τα ευρήματα της μελέτης δείχνουν ότι άτομα με μακρύτερο το δεύτερο δάχτυλο βρίσκονται σε όλο τον κόσμο, αποτελώντας περίπου το 10-30 τοις εκατό των ατόμων σε διάφορους πληθυσμούς και διάφορες εθνοτικές ομάδες.

Σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2015, οι ιατροί Περικλής Βουνοτρυπίδης και Πολυξένη Νούτσου μελέτησαν τα μορφολογικά χαρακτηριστικά του ποδιού υπό την κλασική ταξινόμηση στον ελληνικό πληθυσμό.

Ως μέρος της μελέτης χρησιμοποιήθηκαν άτομα από διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας με διαφορετικό υπόβαθρο με παρουσία παρελθοντικών ή σημερινών συμπτωμάτων στα κάτω άκρα. Διαπιστώθηκε ότι το 62% των ανδρών και το 32% των γυναικών στη μελέτη παρουσίασαν τον ελληνικό τύπο ποδιού.

Συγκεκριμένα, το 51,7% παρουσίαζε τον αιγυπτιακό τύπο ποδιού, το 46% το ελληνικό πόδι και μόνο το 2,5% το ρωμαϊκό δάχτυλο.