Είτε «έξοδος» είτε «ολοκαύτωμα» του Μεσολογγίου, όσα εξελίσσονται πριν και κατά τη διάρκεια της νύχτας μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου 1826 στη μαρτυρική πόλη, οριοθετούν μια κορυφαία στιγμή αυτοθυσίας στην Επανάσταση του 1821. Παίζει, μαζί με τη σφαγή της Χίου, καθοριστικό ρόλο στην αύξηση του φιλελληνισμού στην Ευρώπη και βάζει τα αιματηρά θεμέλια για την απελευθέρωση της χώρας.
Η πρώτη πολιορκία της εξεγερμένης πόλης γίνεται το 1822 από τον Κιουταχή, χωρίς αποτέλεσμα και την ίδια τύχη φαίνεται να έχει και η επόμενη, που ξεκινά στα τέλη Απριλίου 1925. Ομως, από τον Μάρτιο του επόμενου έτους ο κλοιός αρχίζει να γίνεται ασφυκτικός. Οι Τούρκοι, με τη βοήθεια Αράβων πολεμιστών και Γάλλων στρατιωτικών, καταλαμβάνουν στρατηγικά σημεία της περιοχής, ενώ δεκάδες τουρκικά, αιγυπτιακά και αλγερινά πλοία αποκλείουν τους θαλάσσιους δρόμους γύρω από την πόλη κάνοντας έτσι αδύνατο τον ανεφοδιασμό της.
Η κατάσταση εντός των τειχών γίνεται δραματική. Οι κάτοικοι αρχίζουν να στερούνται τροφίμων με αποτέλεσμα να σφάζουν αρχικά άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια και στη συνέχεια σκύλους, γάτες και ποντικούς για να ζήσουν. Οταν αυτά εξαντλούνται τρώνε αρμυρίκια, με αποτέλεσμα ο υποσιτισμός και οι ασθένειες να εξασθενούν τη φρουρά και τα γυναικόπαιδα της πόλης.
Ο Γιαννιώτης αγωνιστής Αρτέμιος Μίχος, που είναι παρών στην πολιορκία, περιγράφει πώς η ειδική επιτροπή που κάνει έρευνα για τρόφιμα βρίσκεται μπροστά σε ένα αποτρόπαιο θέαμα. Μια οικογένεια «είχε εις απόκρυφον τι μέρος τον μηρόν και άλλα μέλη παιδίου. Φρίξας δε διά το εύρημα ηρώτησε την οικοδέσποινα παρ’ ης επληροφορήθη ότι το παιδίον αυτό αποθανόν εκ πείνης εχρησίμευσε εις τροφήν των επιζώντων. Ητο δε τούτο αληθές καθότι εις την ειρημένην οικίαν δεν ευρέθη κανένα άλλο τρόφιμο…».
Μοναδική ελπίδα των πολιορκημένων αποτελεί η πληροφορία πως ο ελληνικός στόλος πλησιάζει για να σπάσει τον κλοιό θανάτου που σφίγγει την πόλη και τους κατοίκους της. Πράγματι τα ελληνικά πλοία φτάνουν στο Ικόνιο αλλά στις 2 Απριλίου ηττώνται στη ναυμαχία που γίνεται κοντά στον Κάβο Πάπα. Ο Ανδρέας Μιαούλης, που ξεφεύγει και φτάνει στον Πεταλά, μεταφέρει στους Μεσολογγίτες που συναντά εκεί ότι δεν θα έχουν καμία βοήθεια και το Μεσολόγγι θα πέσει σε τουρκικά χέρια, ενώ τους ζητά να παραδοθούν.
Μπροστά στην τραγική πραγματικότητα το συμβούλιο οπλαρχηγών και προκρίτων της πόλης συγκεντρώνεται στις 9 Απριλίου 1826 στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Οι ιστορικές αποφάσεις που παίρνονται είναι ομόφωνες: κανένας συμβιβασμός ή παράδοση, εκτέλεση όλων των χριστιανών και Τούρκων αιχμαλώτων καθώς και των γυναικόπαιδων ώστε να μην πέσουν στα χέρια των πολιορκητών.
Η πρώτη απόφαση υλοποιείται, αλλά η δεύτερη όχι, καθώς ο επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ λέει: «Εν ονόματι της Αγίας Τριάδος, είμαι αρχιερεύς, αν τολμήσετε να πράξετε τούτο, πρώτον θυσιάσατε εμένα». Ετσι λοιπόν αποφασίζεται η ηρωική έξοδος.
Το μεσημέρι οι καπεταναίοι συγκεντρώνονται για τελευταία φορά, στην τάπια του Μακρή, και αποφασίζουν να γίνει η έξοδος από τρία μέρη.
Οι δύο φάλαγγες, με αρχηγούς τον Δ. Μακρή και τον Νότη Μπότσαρη, αντίστοιχα, συγκροτούνται αποκλειστικά από αγωνιστές και η τρίτη από γυναικόπαιδα που συνοδεύονται από διακόσιους εκλεκτούς στρατιώτες. Ζητούν από τις μητέρες λίγο πριν από την έξοδο να ποτίσουν τα παιδιά τους με αφιόνι για να κοιμηθούν ώστε να μην κλαίνε. Τραυματίες και άρρωστοι, που φτάνουν τους 300, μένουν πίσω για να πολεμήσουν μέχρι τέλους και να προκαλέσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες απώλειες στους αντιπάλους. «Φιλούντες το χώμα του Μεσολογγίου αποχαιρετούσαμεν με δάκρυα μίαν θέσιν, ήτις μας εφαίνετο ότι ήτον ο Παράδεισος, και εις την οποίαν αφήναμεν τόσους ήρωας ζωντανούς, μ’ όλον οπού αγνοούσαμεν και ημείς την τύχην μας», αναφέρει ο αγωνιστής και ιστορικός της Επανάστασης Νικόλαος Κασομούλης.
Ακολουθήστε τον www.oparlapipas.gr στο (facebook) και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου