Κάθε χρόνο και χειρότερα...και δεν μιλώ για εμένα ή εσένα σε προσωπικό επίπεδο, μιλώ για όλους εμάς.

Κάθε χρόνο και χειρότερα...και δεν μιλώ για εμένα ή εσένα σε προσωπικό επίπεδο, μιλώ για όλους εμάς.

Μιλώ για την πατρίδα μας που εδώ και αρκετές δεκαετίες δεν κάνει βήματα μπροστά αλλά πίσω ή μένει στάσιμη λες και έχει ρίξει άγκυρα στο παρελθόν...

Κάθε φορά θυμάμαι ότι ένας αόρατος ή ορατός εχθρός εμφανιζόταν και οι εκπρόσωποι μας έπρεπε να λάβουν δραστικά μέτρα για το καλό μας...

Μέτρα που δεν είχαν πρόθεση να πάρουν, όμως έπρεπε να ληφθούν γιατί δεν υπήρχαν άλλες επιλογές...για το καλό μας.

Είδα σκάνδαλα... Pampers με εκατομμύρια δραχμές, ασφαλιστικά ταμεία να διαλύονται, το χρηματιστήριο να καταρρέει, ολυμπιακά έργα που είχαν κοστολογηθεί διπλά και τριδιπλα,...

Είδα τον ΟΤΕ να περνάει σε χέρια ιδιωτών, τα λιμάνια μας, τα αεροδρόμια...την ολυμπιακή να κλείνει...

Είδα την εθνική μας οδό να περνάει σε χέρια κουμπάρων μετά από 20 χρόνια εργασιών και τα διόδια να δεκαπλασιαζονται...

Είδα υποβρύχια να γέρνουν, πολεμικά αεροπλάνα να πέφτουν... θάνατο... αίμα... δάκρυα... οργή.

Είδα κομμάτια της πατρίδας μας να γίνονται γκρίζα... εργοστάσια να κλείνουν... ανεργία... πείνα... φτώχεια...

Είδα να παραδίδουμε το εθνικό μας νόμισμα και την εθνική μας ανεξαρτησία και ταυτότητα για να γίνουμε Ευρωπαίοι...

Είδα δάνεια, ομόλογα, μετοχές, πιστωτικές κάρτες...να αλλάζουν χέρια σε μια νύχτα.

Είδα μνημόνια, οικονομική κρίση... δημοψήφισμα... πανδημία...και πολλά ακόμη.

Είδα... όλα όσα είδατε και εσείς.

Ένα πράγμα ποτέ δεν είδα...

Δεν μας είδα ποτέ ενωμένους σαν αδέλφια...

Δεν είδα ποτέ να ζητάμε να μάθουμε την αλήθεια.

Δεν μας είδα ποτέ να απαιτούμε ισότητα, ισονομία και δικαιοσύνη.

Δεν μας είδα ποτέ να ζητάμε να τιμωρηθούν όλοι όσοι εκμεταλλεύτηκαν την εμπιστοσύνη μας...

Δεν είδα Ομόνοια, ομοψυχία... αδελφοσύνη.

Λες και είμαστε εχθροί στην ίδια μας τη χώρα.

Ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου...να πατήσει πάνω στο πτώμα του αδελφού του για να ανέβει ένα σκαλοπάτι...

Ένα σκαλοπάτι στο βούρκο που κυλιομαστε σαν τα γουρούνια... απλά για να νιώσει ανώτερος.

Ευχές και κατάρες για τον γείτονα...τον συνάδελφο...τον φίλο...τον αδελφό, που κατάφερε να κάνει ένα βήμα παραπάνω.

Ζήλια και φθόνο σε αυτούς που κατάφεραν όσα εμείς δεν μπορέσαμε να κάνουμε για τη ζωή μας...

Κριτική... βρισιές... αποδοκιμασίες και ταμπέλες σε κάθε συμπολίτη μας που έχει διαφορετική άποψη και γνώμη από τη δική μας...

Και η ανούσια ζωή μας... συνεχίζεται.

Βλέπουμε ανθρώπους τριγύρω μας να χάνουν τη ζωή τους και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να μάθουμε εάν ήταν εμβολιασμενος ή ανεμβολιαστος και ανάλογος να γράψουμε τον επικήδειο του...

Και οι μεν και οι δε πεθαίνουν... αυτό είναι πλέον ευρέως γνωστό...κι όμως δεν αναζητούμε το ΓΙΑΤΙ.

Μένουμε εγκλωβισμένοι στην οποία επιλογή μας και ο εγωισμός μας δεν μας αφήνει να αναζητήσουμε τις αιτίες που οι συνάνθρωποι μας φεύγουν απ'τη ζωή.

Βλέπουμε καθημερινά δεκάδες φίλους, γνωστούς ή άγνωστους να σβήνουν...κι όμως η φλόγα δεν λέει να ανάψει μέσα μας, ώστε να ζητήσουμε εξηγήσεις από αυτούς που διαχειρίζονται τις ζωές μας.

Κοιτάζουμε τα μέτρα που επιβάλλουν οι  καθ'ύλην αρμόδιοι και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να μην αγγίζουν εμάς...και να αφορούν τους άλλους...

Γιατί εμείς είμαστε ξεχωριστοί απ'τους άλλους...

Γιατί εμείς κάνουμε το σωστό...ενώ εκείνοι το λάθος.

Ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας διχάσει παρακολουθεί...και γελάει με τα χάλια μας.

Τρίβει τα χέρια του γιατί γνωρίζει πλέον ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί...

Γνωρίζει ότι στην χειρότερη περίπτωση θα φαγωθουμε μόνοι μας...και σφίγγει κι άλλο το λουρί.

Ξέρω σας κούρασα... όμως είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να εκφράσω...

Δυστυχώς δεν περιμένω κάτι να αλλάξει, γιατί ακόμη και σήμερα ο καθένας από εμάς ζει σε έναν δικό του κόσμο.

Ο θάνατος σου...η ζωή μου...

Εγώ να είμαι καλά...και εσύ ψοφα...

Αυτή είναι η κοινωνία μας...

Νεοφερμένοι σωτήρες που έχουν καβαλήσει το καλάμι και θεωρούν ότι όλοι οι υπόλοιποι είναι κατώτεροι τους...

Προσπαθούν με δόλιο τρόπο να εξαγοράσουν ανθρώπους, ιδεολογίες και προσπάθειες δεκάδων ετών για να ικανοποιήσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες...

Αρνούνται τον δημόσιο διάλογο και τις ξεκάθαρες δεσμεύσεις...εν όποιων του ελληνικού λαού.

Ακολουθούν το δοκιμασμένο σύστημα που στηρίζεται το πολιτικό σύστημα της χώρας...με συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες, θεωρίες και αμπελοσοφίες.

Καμία πρωτοτυπία.

Τα ίδια στενομυαλα άτομα, που το μόνο που προσπαθούν είναι να εκμεταλλευτούν την απελπισία και την απόγνωση της ελληνικής κοινωνίας...για ιδίων όφελος.

Άνθρωποι που όλα τα παραπάνω τους φαινόταν λογικά και ξαφνικά ενδιαφέρθηκαν για την Ελλάδα μας...

Άνθρωποι που αν τους πεις να αναλάβουν μια βουλευτική θέση, χωρίς ασυλία, ακατάσχετο και ακαταδιωκτο θα αρχίσουν να ψελλίζουν θεωρίες...

Άνθρωποι που αν τους πεις να καθίσουν στα βουλευτικά έδρανα με βουλευτική αποζημίωση που δεν θα ξεπερνά το τριπλάσιο του βασικού μισθού... δηλαδή τις 2100€ σήμερα...θα φύγουν τρέχοντας...

Άνθρωποι που αν τους πεις ότι θα ακολουθήσεις πιστά τις εντολές της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού για κάθε σου απόφαση...θα επιστρέψουν στη μίζερη ζωή τους...

Κανείς τους...δεν θέλει να εξουσιάζεται απ'το λαό, αλλά να τον εξουσιάζει...

Ρωτήστε τους...και θα το καταλάβετε.

Είναι ελάχιστοι αυτοί που θα έμπαιναν μπροστά κάτω από αυτές τις συνθήκες...και αυτοί είναι στην αφάνεια, γιατί δεν εξυπηρετούν το σύστημα.

Ως εκπρόσωπος πολιτικού φορέα έχω μιλήσει με πολλούς εξ αυτών που μοιράζουν ελπίδες το τελευταίο διάστημα.

Όμως ελάχιστοι δέχθηκαν να κάτσουν στο τραπέζι ενός δημόσιου διαλόγου...

Ελάχιστοι δέχθηκαν να αφήσουν στην άκρη τη θέση τους και να βάλουν ως προτεραιότητα την πατρίδα.

Ελάχιστοι δέχθηκαν να συμμετάσχουν σε ένα κοινό μέτωπο αντίστασης υπό ίσους όρους...

Ελάχιστοι δέχθηκαν να δεσμευτούν δημόσια στον ελληνικό λαό ότι θα αγωνιστούν ως σύμμαχοι για να ελευθερώσουν την Ελλάδα μας...

Ελάχιστοι ήταν αυτοί που άφησαν στην άκρη ιδεολογίες, χρώματα και διαφορές που είχαν, για να συμμετάσχουν σε μια ομαδική πανελλήνια Ένωση δυνάμεων...

Οι περισσότεροι προτιμούν να κάνουν τις πατερίτσες του πολιτικοοικονομικου συστήματος πιάνοντας έδρανα στο ελληνικό κοινοβούλιο χωρίς νόημα και ουσία...και σαν την βαλβίδα στη χύτρα να κάνουν αποσυμπίεση της κοινωνικής οργής και αγανάκτησης... ενώ το μαρούλι θα πέφτει.

Τίποτα όμως δεν θα αλλάξει εάν δεν γίνουμε μια γροθιά...

Τίποτα δεν θα αλλάξει εάν δεν γίνει μια συμμαχία πολιτικών δυνάμεων με σκοπό να πάρει την απόλυτη εξουσία απ'τα χέρια τους...

Τίποτα δεν θα αλλάξει εάν δεν καταφέρουμε να ενεργοποιήσουμε κάθε Έλληνα και Ελληνίδα που απέχει γιατί βαρέθηκε και κουράστηκε να ακούει ψεύτικες υποσχέσεις...

Τίποτα δεν θα αλλάξει εάν δεν ενεργοποιηθεί η νεολαία μας...που δεν βλέπει μέλλον...

Τίποτα δεν θα αλλάξει εάν δεν απομονώσουμε όλους όσους συμμετείχαν στην πολιτική σκηνή του τόπου σε οποιοδήποτε επίπεδο...

Χρειάζονται φρέσκοι άνθρωποι...με φρέσκιες ιδέες...με όρεξη... όραμα και σχέδιο για μια Ελλάδα που θα γίνει πηγή έμπνευσης για όλο τον κόσμο.

Μια Ελλάδα που θα αποκτήσει την αίγλη και το σεβασμό που της αξίζει...

Μια Ελλάδα που βάζει ως προτεραιότητα τον πολίτη...την ιστορία της, τον πολιτισμό της, την παιδεία της και την απόλυτη δημοκρατία.

Με ισονομία, ισότητα και ελευθερία.

Μόνο τότε θα βγούμε απ'τις συμπληγάδες πέτρες που μας πνίγουν μέρα με την ημέρα.

Μέχρι τότε θα θαλασσοπνιγόμαστε σαν τον Οδυσσέα... αναζητώντας την χαμένη μας Ιθάκη.

Ανδρέας Αγγελής 

Εκπρόσωπος τύπου πολιτικού φορέα ΑΜΕΑ

ΚΛΙΚΑΡΕ (ΕΔΩ) ΤΩΡΑ