Τη δική της τραγωδία έζησε η ποδοσφαιρική ομάδα της περιοχής όταν πριν από 35 χρόνια έγινε το ατύχημα στον πυρηνικό αντιδραστήρα.
Ο επισκέπτης που περιδιαβαίνει το πευκόδασος στο Πρίπιατ της Ουκρανίας δεν χρειάζεται πολύ για να αντιληφθεί πως βρίσκεται σε ένα σουρεαλιστικό κάπως τοπίο.
Τα πεύκα έχουν φυτρώσει και η βλάστηση οργιάζει σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο εκεί όπου κάποτε έπαιζε η Στρόλιετ Πρίπιατ, το ποδοσφαιρικό καμάρι της περιοχής που αφανίστηκε από το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ.
Μια «πυρηνική πόλη»
Η κωμόπολη του Πρίπιατ, που πήρε το όνομα της από τον ομώνυμο ποταμό, σήμερα βρίσκεται στα σύνορα της Ουκρανίας με τη Λευκορωσία.
Το 1970 ξεκίνησε η ανοικοδόμηση της με σκοπό να γίνει μία από τις «πυρηνικές πόλεις» της πρώην ΕΣΣΔ κοντά στον σταθμό πυρηνικής ενέργειας του Τσερνόμπιλ.
Πέρασαν κάποια χρόνια, συγκεκριμένα εννιά για να γίνει και επίσημα πόλη, που όταν έγινε το ατύχημα είχε περίπου 50.000 κατοίκους.
Το καμάρι του Πρίπιατ
Λευκές φανέλες, μπλε σορτσάκια και κόκκινες κάλτσες αποτελούσαν την εμφάνιση της Στρόλιετ Πρίπιατ, του ποδοσφαιρικού συλλόγου της περιοχής.
Την άνοιξη του 1986 οι οπαδοί της ομάδας περίμεναν πώς και πώς την έναρξη της νέας ποδοσφαιρικής σεζόν.Την προηγούμενη χρονιά η ομάδα είχε κάνει καταπληκτική πορεία, τερματίζοντας 2η στο πρωτάθλημα της 5ης κατηγορίας της Σοβιετικής Ένωσης,, έχοντας μόλις δυο ήττες και 35-10 γκολ.
Εκτός των άλλων, η ομάδα θα μετακόμιζε στο ολοκαίνουριο γήπεδο της.Πρότερα, όπως και όλες σχεδόν οι ερασιτεχνικές ομάδες, έπαιζε σε ένα μικρό γήπεδο με ένα χαμόσπιτο για αποδυτήρια.
Το νέο γήπεδο Αβανχάρντ είχε χωρητικότητα 11.000 θέσεων, μια κύρια εξέδρα, δημοσιογραφικά θεωρεία, ακόμα και προβολείς για νυχτερινούς αγώνες. Με άλλα λόγια ήταν ένα σύγχρονο τότε ποδοσφαιρικό γήπεδο για μια ομάδα που φιλοδοξούσε να παίζει στην ίδια κατηγορία με τις υπερδυνάμεις του σοβιετικού ποδοσφαίρου, τη Σπαρτάκ Μόσχας και την Ντιναμό Κιέβου.
Οι φιλοδοξίες της ομάδας ήταν συμβατές με τη νέα, μοντέρνα πόλη του Πρίπιατ, μια »πόλη – πρότυπο», όπως αποκαλούταν, που είχε χτιστεί για να καλύψει τις ανάγκες του Τσερνόμπιλ.
Νιάτα και ξεγνοιασιά
Η αισιοδοξία περίσσευε στο Πρίπιατ καθώς η νεόδμητη κωμόπολη εκτός από μοντέρνα κτίρια και τεχνολογικά προηγμένη, έσφυζε από νιάτα: Ο μέσος όρος ηλικίας των κατοίκων ήταν 26 ετών.
Η πόλη ήταν γεμάτη από νυχτερινά κλαμπ, αθλητικά κέντρα, μπαρ, ρομαντικές καφετέριες με θέα τη λίμνη και το στολίδι της περιοχής που ήταν το λούνα παρκ με τον μεγάλο τροχό που ξεχώριζε από χιλιόμετρα μακριά.
Ομάδα - όνειρο
Λίγο πιο πέρα από το λούνα παρκ, στην οδό Σπορτίνα, ήταν το στάδιο Αβανχάρντ.Στις άλλες ερασιτεχνικές ομάδες της Ουκρανίας οι παίκτες ήταν εργάτες στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, ανθρακωρύχοι και άνθρωποι που έβγαζαν το ψωμί τους δουλεύοντας σε εργοστάσια.
Στην ομάδα της Πρίπιατ είχαν χρήματα, καλές υποδομές και πλέον και ένα νέο γήπεδο. Το όνομα «Στρόιτελ» σημαίνει «χτίστες» στα ουκρανικά, αλλά οι αντίπαλοι τους είχαν σκαρφιστεί το παρατσούκλι «χιονονιφάδες», καθώς οι καλοί παίκτες που είχαν εξαφανίζονταν τον χειμώνα και εμφανίζονταν πάλι την άνοιξη πριν από το πρωτάθλημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου