Κάποτε για ενα συναίσθημα θυσίασες κάτι περισσότερο από τα πάντα..

 Νίκος Κανταρτζόγλου

Κάποτε για ενα συναίσθημα θυσίασες κάτι περισσότερο από τα πάντα..

Εκλαψες, αρρώστησες, έχασες φίλους αγαπημένους.

Πλήγωσες και γκρέμισες βουνά. Εβαλες το στήθος εμπρός να δεχεσαι τις πετριές και πίσω σου-να προστατευεις-το ιδεατό πού άτρωτος πλάι του αισθανόσουν.

Κι άντεξες.

Μέχρι...πού ένιωσες βαθιά μαχαιριά στο πίσω μέρος τής καρδιάς..τό μόνο ευάλωτο σημείο τού σώματός σου. Σε αυτό που κούρνιαζε οτι πολύτιμο ζούσες.

Από τότε έστω κι αν η ζωή, σού πρόσφερε τα πάντα, σε γέμισε μέ εμπειρίες και στιγμές που ίσως ελαχιστοι ανά τόν κόσμο έζησαν, αλλόκοτος αρνητής εγένηκες. Και κάθε που η καρδια λυγίζει, η ουλή στο μέσον τής ράχης τήν συγκρατεί.

Ισως η μοίρα σου να συρθείς ήταν.

Ίσως.. Ποιός ξέρει;

Ισως πάλι ανάγκη να ξεπλένεις μέ δάκρυ κι ανακούφιση, χρόνια πορείας..

Απάντηση δεν υπάρχει.

Σιγουρα όμως οτι αξιζει αυτό σου το δάκρυ, μέ θλίψη δεν θα το προκαλέσει ποτέ.