Σέβομαι, σημαίνει σιωπώ απέναντι στον αφέντη μου.
Όταν ο αφέντης μου με κατσαδιάζει, μου τραβάει το αυτί, με μαλώνει, με κλωτσάει, με μαστιγώνει, εγώ πρέπει να κρατήσω απέναντί του στάση υπακοής.
Όταν ο αφέντης μου μιλάει, εγώ σκύβω το κεφάλι. Κι όταν πρέπει να απαντήσω σε μια ερώτησή του πρέπει πάντα να βρίσκω μονολεκτικές απαντήσεις, ή όσο το δυνατόν πιο σύντομες φράσεις. Ο αφέντης με επιτηρεί και με τιμωρεί, δεν του διαφεύγει κανένα από τα σφάλματά μου.
Τρέμω τον αφέντη μου και παράλληλα τον αγαπώ: είναι αυτός που κατευθύνει τις πράξεις μου, τις εκτιμά, τις βαθμολογεί, τις εγκρίνει ή τις απορρίπτει, ανάλογα. Ο αφέντης μου είναι ο Θεός: ανά πάσα στιγμή με στέλνει στην κόλαση ή στον παράδεισο, στην κουζίνα ή στο μπουντρούμι, στην χαρά ή στο θάνατο.
ΕΝΗΜΕΡΩΣΟΥ ΤΩΡΑ (ΕΔΩ) ΓΙΑ ΟΛΑ!
Aιμίλιε, φέρε μου ένα ποτήρι νερό. Μάλιστα αφέντη. Έ, λοιπόν Αιμίλιε, τώρα τελευταία παρατήρησα ότι σκέφτεσαι πολύ. Αυτό το κατάλαβα από το γεγονός ότι μονολογείς πολύ συχνά τελευταία. Αν αυτό δεν είναι δείγμα τρέλας, τότε Αιμίλιε, είναι ένα δείγμα ότι φιλοσοφείς την κατάστασή σου.
Και αυτό είναι ένα μεγάλο παράπτωμα, Αιμίλιε, ποτέ και σε κανέναν δούλο δεν επιτρέπεται να φιλοσοφεί την κατάστασή του. Γιατί, όπως καταλαβαίνεις, όταν κανείς φιλοσοφεί, τούρχονται και δυσάρεστες σκέψεις για τον αφέντη του. Υπακοή, Αιμίλιε, σημαίνει πίστη, αποφυγή σκέψης, άδειο μυαλό. Το κατάλαβες, Αιμίλιε; Εσύ, τι κάνεις, λοιπόν, Αιμίλιε; Σκέφτεσαι, φιλοσοφείς; Προς Θεού, κύριε, πως θα τολμούσα, όχι, ποτέ… Ωραία, Αιμίλιε, επανέλαβε μερικούς από τους κανόνες της πίστης σου στον αφέντη σου.
Αρκετά, Αιμίλιε. Τώρα φέρε μου ένα ποτήρι ουίσκι και κάτσε σε κείνη την γωνιά ήσυχα, σαν σκύλος του αφέντη σου. Ακίνητος. Ακούς; Υπακοή σημαίνει πίστη. Ο αφέντης μου είναι έξυπνος άνθρωπος, ξέρει να ψυχολογεί τον δούλο του. ΄Ολοι οι αφέντες είναι έξυπνοι άνθρωποι, γι’ αυτό είναι αφέντες.
Εγώ δεν πρέπει να σκέφτομαι, γιατί παρακούω τον αφέντη μου που δεν μου επιτρέπει να σκέφτομαι. Όμως μου είναι αδύνατο να μην σκέφτομαι, πρέπει να αποδιώξω τις ίδιες μου τις σκέψεις. Ας σκεφθώ καλύτερα τα μελλοντικά μου καθήκοντα. Λοιπόν μαγείρεμα, πλυντήριο, σιδέρωμα, να σκάψω τον κήπο, να διαβάσω στον αφέντη μου πριν κοιμηθεί. Ο αφέντης μου κοιμάται σαν πουλάκι. Ροχαλίζει σαν φώκια. Ωχ, όχι, να πάλι που σκέφθηκα αρνητικά για τον αφέντη μου. Ας δαγκώσω καλύτερα τη γλώσσα μου. Ο αφέντης μου πίνει το ποτό του με την αρχοντιά ενός αφέντη. Τι όμορφη είναι η μεταξωτή, ολοπόρφυρη ρόμπα του! Ο αφέντης μου είναι ο άρχοντας της περιοχής, όλοι τον φοβούνται τον αφέντη μου. Είμαι πολύ τυχερός που είμαι δούλος του αφέντη μου. Πολλοί θα ζήλευαν τη θέση μου, φαντάζομαι πόσοι άλλοι δούλοι θα ήθελαν να είναι στην θέση μου, να έχουν έναν αφέντη τόσον ισχυρό σαν τον αφέντη μου. Η αλήθεια είναι ότι με φοβίζει λίγο ο αφέντης μου. Είναι σκληρός, πολύ σκληρός μαζί μου και με τιμωρεί συχνά, ίσως δεν θα έπρεπε να με τιμωρεί τόσο συχνά. Με τιμωρεί για να κάνει το καπρίτσιο του. Όχι, αυτό είναι λάθος, έπρεπε να εκτιμήσει τις θυσίες μου γι’ αυτόν. Είμαι δούλος, ναι, το καταλαβαίνω, αλλά δεν είμαι και σκύλος, είμαι άνθρωπος.
Αυτό δεν θέλει να το ξέρει ο αφέντης μου, νομίζει ότι είμαι σκύλος. Κι όμως τα σκυλιά του τα αγαπάει, ενώ εμένα με περιφρονεί. Α, αυτό είναι απαράδεκτο, είμαι άνθρωπος, άνθρωπος, άνθρωπος.
Επ, να που σε τσάκωσα να μονολογείς πάλι, Αιμίλιε. Τι σκέφτεσαι αυτήν τη φορά, Αιμίλιε. Ότι είμαι σκληρός απέναντί σου Αιμίλιε; Ότι νομίζω ότι είσαι σκύλος, Αιμίλιε; Ότι είσαι κι εσύ άνθρωπος, Αιμίλιε; Όχι, προς Θεού αφέντη, εγώ είμαι ένας σκύλος, ένα σκουλήκι μπροστά στην αφεντιά σου, αφέντη μου. Ωραία Αιμίλιε. Και τώρα φέρε μου το κολατσιό μου να ευχαριστηθώ κι εγώ σαν άνθρωπος. Αμέσως, κύριε. Πολύ ευχαρίστως, κύριε. Ο αφέντης μου τρώει πολύ. Χλαπακιάζει όλη την ώρα. Τρώει τα πάντα και του ετοιμάζω τα πάντα για να φάει. Εμένα μου δίνει ένα κομμάτι ψωμί, ένα ξεροκόμματο και κανένα κομμάτι κρέας αν περισσέψει καμιά φορά, για να μην κακομαθαίνω. Αλλά φροντίζω να τρώω τα αποφάγια του όταν δεν με βλέπει. Μια φορά, όμως, το ανακάλυψε και με τιμώρησε σκληρά. Μου είπε ότι τα αποφάγια είναι για τους σκύλους και για τα σκουπίδια κι όχι για τους δούλους. ΄Ετσι τώρα διστάζω να φάω τα αποφάγια του, τρέμω μήπως μ’ ανακαλύψει. Τρέμει η καρδιά μου όταν γλύφω ένα κόκαλο, ή τρώω ένα κομματάκι γλυκού που περίσσεψε. Αλλά και τα σκυλιά με πήρανε χαμπάρι και νευριάζουν όταν γλείφω τα κόκαλα τους, και πετάγονται και μου δαγκώνουν το χέρι.
Αυτή είναι η μοίρα του δούλου, λοιπόν; Χειρότερη κι απ’ τα σκυλιά; Α, τώρα δεν μπορείς να μου ξεφύγεις, Αιμίλιε, σ’ έπιασα να μονολογείς, δεν είμαι κανένας βλάκας. Όχι κύριε, απλά επαναλάμβανα τους κανόνες υπακοής που με διδάξατε, για να μην τους ξεχάσω. Αν θέλετε μπορώ να σταματήσω να τους απαγγέλλω. Ε, αν είναι πράγματι έτσι, συνέχισε. Πρώτα, όμως, φέρε μου μια σόδα για να χωνέψω. Ευχαρίστως κύριε. Αιμίλιε, για έλα εδώ. Αμέσως, κύριε… Μήπως διαβάζεις βιβλία; Όχι, κύριε, δεν διαβάζω βιβλία. Μην σε δω λοιπόν να διαβάζεις βιβλία. Ξέρεις ότι τα βιβλία προξενούν περίεργες σκέψεις, μέχρι δηλαδή που σε οδηγούν να παρακούσεις τον αφέντη σου; Τα βιβλία τα γράφουν οι εχθροί των αφεντάδων, και πρέπει να τιμωρηθούν κι αυτοί.
Δεν πιστεύω λοιπόν όταν λείπω να πηγαίνεις κρυφά στην βιβλιοθήκη και να διαβάζεις; Όχι κύριε, δεν διαβάζω, απλά πολλές φορές ξεσκονίζω τα ράφια και τα βιβλία σας από την σκόνη. Ούτε μια αράδα δεν διάβασες, τ’ ορκίζεσαι; Ούτε μια αράδα, αφέντη, τ’ ορκίζομαι. Ο αφέντης μου είναι καχύποπτος και πονηρός. Υποψιάστηκε πως κάπου κάπου ανοίγω κανένα βιβλίο να ρίξω μια ματιά, από περιέργεια.
Αλλά όταν διαβάζω βιβλία, μετά αρχίζω και σκέφτομαι, και η χειρότερη σκέψη που μου βάζει ο διάβολος στο μυαλό είναι να παρακούσω τον αφέντη μου, ή, Θεός φυλάξει, ακόμη χειρότερα, να πάψω πια να είμαι δούλος, ή ακόμη χειρότερα δεν αξίζω να είμαι δούλος, ή ακόμη χειρότερα, πρέπει εγώ να είμαι αφέντης στη θέση του αφέντη μου. Καμιά φορά, το βράδυ, όταν κοιμηθώ, ονειρεύομαι ότι είμαι εγώ ο αφέντης κι ο αφέντης είναι ο δούλος μου. Αλλά και πάλι ξυπνάω τρομαγμένος, σα να είδα τον χειρότερο εφιάλτη. Μα γιατί τα όνειρά μου δεν μπορούν να υπακούσουν στον αφέντη μου;
Σελ. 50 – 53
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου