Στην Αμφίπολη είναι θαμμένος ο «Μέγας Δράκων» της Αποκάλυψης του Ιωάννη… …Θαμμένος στο «θησαυροφυλάκιο» του βασιλείου της Μακεδονίας.
Τα μυστικά του τάφου της Αμφίπολης μέσα από τη Θεωρία των Αριθμών.
[ Από τότε γνώριζαν πολλοί κοινοί «θνητοί» ότι η ελληνική γλώσσα αποτελεί μια κλειδωμένη μορφή λόγου, αλλά δεν μπορούσαν να την «παραβιάσουν». Υποπτεύονταν ότι πρόκειται περί μιας μορφής λόγου με πολλά «παράλληλα» επίπεδα, αλλά δεν μπορούσαν να τα «διαπεράσουν» …Επίπεδα, τα οποία εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται, αλλά για πολλούς ήταν πάντα βέβαιο ότι υπήρχαν …Επίπεδα, τα οποία, όταν κάποτε θα αποκαλύπτονταν, θα αποδείκνυαν το μεγαλειώδες τής ελληνικής γλώσσας …Τόσο μεγαλειώδες, που «έπεισε» πολλούς να την θεωρούν ως τη γλώσσα του Θεού …Την μόνη γλώσσα που είχε τις προδιαγραφές να μιλάει ένας Θεός. ]]
Στην Αμφίπολη είναι θαμμένος
ο «Μέγας Δράκων» της Αποκάλυψης του Ιωάννη…
…Θαμμένος στο «θησαυροφυλάκιο» του βασιλείου της Μακεδονίας.
Στην Αμφίπολη είναι θαμμένος
ο «Μέγας Δράκων» της Αποκάλυψης του Ιωάννη…
…Θαμμένος στο «θησαυροφυλάκιο» του βασιλείου της Μακεδονίας.
Τα μυστικά του τάφου της Αμφίπολης μέσα από τη Θεωρία των Αριθμών.
Η ελληνική γλώσσα αποτελεί το πιο μυστηριώδες και ισχυρό «εργαλείο» στον χώρο του πνεύματος. Το σύνολο των ανθρωπίνων γνώσεων, οι οποίες συνδέονται με θρησκευτικά «μυστήρια», έχει την ελληνική γλωσσική «αποτύπωσή» του …Μια «αποτύπωση», την οποία γνώριζαν οι μεγάλοι ορκισμένοι «μύστες» των αρχαίων μυστηρίων …Στρατηγοί, αρχιερείς και αυτοκράτορες. Από την Αθήνα τού Περικλή, τη Σαμοθράκη τού Φίλιππου και τη Βαβυλώνα τού Αλέξανδρου μέχρι τη Ρώμη τού Καίσαρα και την Νέα Ρώμη του Κωνσταντίνου, όλοι οι «εκλεκτοί» γνώριζαν αυτήν την «αποτύπωση» …Μια «αποτύπωση», την οποία υποπτεύονταν από την αρχαιότητα κιόλας κάποιοι «συνωμοσιολόγοι».
Από τότε γνώριζαν πολλοί κοινοί «θνητοί» ότι η ελληνική γλώσσα αποτελεί μια κλειδωμένη μορφήλόγου, αλλά δεν μπορούσαν να την «παραβιάσουν». Υποπτεύονταν ότι πρόκειται περί μιας μορφής λόγου με πολλά «παράλληλα» επίπεδα, αλλά δεν μπορούσαν να τα «διαπεράσουν» …Επίπεδα, τα οποία εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται, αλλά για πολλούς ήταν πάντα βέβαιο ότι υπήρχαν …Επίπεδα, τα οποία, όταν κάποτε θα αποκαλύπτονταν, θα αποδείκνυαν το μεγαλειώδες τής ελληνικής γλώσσας …Τόσο μεγαλειώδες, που «έπεισε» πολλούς να την θεωρούν ως τη γλώσσα του Θεού …Την μόνη γλώσσα που είχε τις προδιαγραφές να μιλάει ένας Θεός.
Αυτό δεν το λέμε εμείς, επειδή τυγχάνει αυτή να είναι η μητρική μας γλώσσα. Αυτό το καταλαβαίνει κάποιος από τις συμπεριφορές των κορυφαίων παραγόντων της εξουσίας απέναντι σ’ αυτήν τη γλώσσα. Δεν είναι τυχαίο που οι ΗΠΑ – στην παντοδυναμία τους – ονομάζουν την «ελίτ» τής Κολεγιακής τους νεολαίας ως «Greeks», αφήνοντάς την να «τοποθετείται» σε αδελφότητες με συμβολισμούς, οι οποίοι έχουν να κάνουν με τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου. Δεν είναι τυχαίο που οι ειδικοί των ηλεκτρονικών υπολογιστών προβλέπουν ότι στο μέλλον η ελληνική γλώσσα θα είναι αυτή που θα επικρατήσει στον προγραμματισμό των υπερυπολογιστών της τεχνητής νοημοσύνης τού μέλλοντος. Δεν είναι τέλος παράξενο, που, οι Αμερικανοί μόνον, έχουν ξοδέψει δισεκατομμύρια δολάρια πάνω σε προγράμματα, τα οποία αφορούν την αποκωδικοποίηση των αρχαίων ελληνικών κειμένων και άρα της ελληνικής γλώσσας.
Είναι γνωστό δηλαδή – εδώ και αιώνες – ότι η ελληνική γλώσσα συνδέεται με την ανώτατη εξουσία και βέβαια με τα μυστήρια που την αφορούν. Γι’ αυτόν τον λόγο αποτελούσε «βλασφημία» η οποιαδήποτε αποκάλυψη που την αφορούσε. Αποτελούσε μέγα έγκλημα – που τιμωρούνταν με τη θανατική ποινή – η αποκάλυψη μυστικών, τα οποία είχαν σχέση με τη μεταφορά «κλειδωμένης» γνώσης μέσω των προφητειών. Ακόμα και την προδοσία στην πατρίδα οι Έλληνες μπορούσαν να την συγχωρήσουν …Την προδοσία, όμως, απέναντι στον Θεό και στα «θεμέλια» του ελληνικού πολιτισμού δεν την συγχωρούσαν με τίποτε. Η περίπτωση του Αλκιβιάδη, ο οποίος γλίτωσε την τιμωρία για την προδοσία του, αλλά απειλήθηκε με θάνατο για τη βεβήλωση των Ελευσίνιων Μυστηρίων, είναι η πιο χαρακτηριστική.
Η ελληνική γλώσσα αποτελεί το πιο μυστηριώδες και ισχυρό «εργαλείο» στον χώρο του πνεύματος. Το σύνολο των ανθρωπίνων γνώσεων, οι οποίες συνδέονται με θρησκευτικά «μυστήρια», έχει την ελληνική γλωσσική «αποτύπωσή» του …Μια «αποτύπωση», την οποία γνώριζαν οι μεγάλοι ορκισμένοι «μύστες» των αρχαίων μυστηρίων …Στρατηγοί, αρχιερείς και αυτοκράτορες. Από την Αθήνα τού Περικλή, τη Σαμοθράκη τού Φίλιππου και τη Βαβυλώνα τού Αλέξανδρου μέχρι τη Ρώμη τού Καίσαρα και την Νέα Ρώμη του Κωνσταντίνου, όλοι οι «εκλεκτοί» γνώριζαν αυτήν την «αποτύπωση» …Μια «αποτύπωση», την οποία υποπτεύονταν από την αρχαιότητα κιόλας κάποιοι «συνωμοσιολόγοι».
Από τότε γνώριζαν πολλοί κοινοί «θνητοί» ότι η ελληνική γλώσσα αποτελεί μια κλειδωμένη μορφήλόγου, αλλά δεν μπορούσαν να την «παραβιάσουν». Υποπτεύονταν ότι πρόκειται περί μιας μορφής λόγου με πολλά «παράλληλα» επίπεδα, αλλά δεν μπορούσαν να τα «διαπεράσουν» …Επίπεδα, τα οποία εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται, αλλά για πολλούς ήταν πάντα βέβαιο ότι υπήρχαν …Επίπεδα, τα οποία, όταν κάποτε θα αποκαλύπτονταν, θα αποδείκνυαν το μεγαλειώδες τής ελληνικής γλώσσας …Τόσο μεγαλειώδες, που «έπεισε» πολλούς να την θεωρούν ως τη γλώσσα του Θεού …Την μόνη γλώσσα που είχε τις προδιαγραφές να μιλάει ένας Θεός.
Αυτό δεν το λέμε εμείς, επειδή τυγχάνει αυτή να είναι η μητρική μας γλώσσα. Αυτό το καταλαβαίνει κάποιος από τις συμπεριφορές των κορυφαίων παραγόντων της εξουσίας απέναντι σ’ αυτήν τη γλώσσα. Δεν είναι τυχαίο που οι ΗΠΑ – στην παντοδυναμία τους – ονομάζουν την «ελίτ» τής Κολεγιακής τους νεολαίας ως «Greeks», αφήνοντάς την να «τοποθετείται» σε αδελφότητες με συμβολισμούς, οι οποίοι έχουν να κάνουν με τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου. Δεν είναι τυχαίο που οι ειδικοί των ηλεκτρονικών υπολογιστών προβλέπουν ότι στο μέλλον η ελληνική γλώσσα θα είναι αυτή που θα επικρατήσει στον προγραμματισμό των υπερυπολογιστών της τεχνητής νοημοσύνης τού μέλλοντος. Δεν είναι τέλος παράξενο, που, οι Αμερικανοί μόνον, έχουν ξοδέψει δισεκατομμύρια δολάρια πάνω σε προγράμματα, τα οποία αφορούν την αποκωδικοποίηση των αρχαίων ελληνικών κειμένων και άρα της ελληνικής γλώσσας.
Είναι γνωστό δηλαδή – εδώ και αιώνες – ότι η ελληνική γλώσσα συνδέεται με την ανώτατη εξουσία και βέβαια με τα μυστήρια που την αφορούν. Γι’ αυτόν τον λόγο αποτελούσε «βλασφημία» η οποιαδήποτε αποκάλυψη που την αφορούσε. Αποτελούσε μέγα έγκλημα – που τιμωρούνταν με τη θανατική ποινή – η αποκάλυψη μυστικών, τα οποία είχαν σχέση με τη μεταφορά «κλειδωμένης» γνώσης μέσω των προφητειών. Ακόμα και την προδοσία στην πατρίδα οι Έλληνες μπορούσαν να την συγχωρήσουν …Την προδοσία, όμως, απέναντι στον Θεό και στα «θεμέλια» του ελληνικού πολιτισμού δεν την συγχωρούσαν με τίποτε. Η περίπτωση του Αλκιβιάδη, ο οποίος γλίτωσε την τιμωρία για την προδοσία του, αλλά απειλήθηκε με θάνατο για τη βεβήλωση των Ελευσίνιων Μυστηρίων, είναι η πιο χαρακτηριστική.
10 χρόνια ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Κάνε και εσυ like στην σελίδα του Oparlapipas.gr στο Facebook για να είσαι ενημερωμένος για ΟΛΑ!
Το «σενάριο» περί «κλειδώματος» της γλώσσας το ενίσχυε και μια άλλη ιδιομορφία των Ελλήνων: Οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τα γράμματα ως αριθμούς. Αυτό από μόνο του «έδειχνε» προς μια κατεύθυνση …Έκανε κάποιους να «ψυλλιάζονται» ότι θα μπορούσε να υπάρχει κάποια «υπόγεια» σχέση μεταξύ γραμμάτων και αριθμών. Κάποια αποκρυφιστική σχέση όχι και τόσο προφανής για τους αμύητους. Κάποια σχέση, η οποία παρήγαγε «κρυπτογράφηση» κάποιων εννοιών. Επειδή όμως οιαριθμητικές «πράξεις», με απλή αντικατάσταση των γραμμάτων με αριθμούς, έβγαζαν σε αδιέξοδο, δεν επέμεναν περισσότερο.
Υπήρχε δηλαδή πάντα μια υποψία, η οποία άγγιζε τα όρια της βεβαιότητας ότι η ελληνική γλώσσα ήταν μια «κλειδωμένη» μορφή λόγου. Από εκεί και πέρα, όμως, τα πράγματα περιπλέκονται, γιατί η «παραβίασή» της δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση …Καθόλου εύκολη, αν σκεφτεί κάποιος ότι ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να «αιωρούνται» οι ίδιες υποψίες και καμία απόδειξη. Μιλώντας λοιπόν για αποδείξεις, ερχόμαστε σε μια άλλη κατάσταση εξίσου προβληματική. Πώς μπορούμε να καταλάβουμε ποια είναι τα «κλειδιά» αυτής της γλώσσας; Είναι μερικά πράγματα, τα οποία μόνον εκ του αποτελέσματος κρίνονται …Δεν υπάρχει άλλη περίπτωση να κριθούν όταν δεν υπάρχει ένα προηγούμενο «μέτρο», για να τα κρίνει και να τα αξιολογήσει.
Βρισκόμαστε, για παράδειγμα, μπροστά από μια κλειδωμένη πόρτα και αδυνατούμε να την ανοίξουμε. Επειδή δεν μπορούμε να την παραβιάσουμε, είμαστε βέβαιοι πως είναι κλειδωμένη με μια μυστηριώδη «κλειδαριά», αλλά δεν έχουμε το κλειδί για να την ανοίξουμε. Είναι τόσο περίεργη η «κλειδαριά», που υποθέτουμε ότι – λόγω κλειδώματος – αυτή υπάρχει, αλλά δεν ξέρουμε καν πώς θα μπορούσε να είναι το κλειδί της. Σε μια τέτοια περίπτωση τι κάνουμε; …»Ψαχνόμαστε» όλοι μαζί, για να δούμε πώς μπορούμε να ξεκλειδώσουμε αυτό, το οποίο αντιλαμβανόμαστε ως «κλειδαριά» …Ψάχνουμε να δούμε τι απ’ όλα αυτά, που έχει ο καθένας μας επάνω του, μπορεί να αποτελεί «κλειδί» γι’ αυτήν τη μυστηριώδη κλειδαριά. Από τη στιγμή δηλαδή που κανένας δεν έχει ξαναδεί μια τέτοια «κλειδαριά», ευνόητο είναι ότι κανένας δεν είναι σε θέση να γνωρίζει και πώς θα μπορούσε να είναι το «κλειδί» της…Δεν γνωρίζει αν θα είναι ένα συμβατικό κλειδί – όμοιο με αυτά που γνωρίζει – ή κάτι άλλο, το οποίο δεν μοιάζει με τέτοιο …Αν θα μοιάζει με ένα κοινό «καρφί» ή με μια «λάμα» ή με μια πιστωτική «κάρτα».
Σε μια τέτοια περίπτωση, δηλαδή, δεν ισχύει τίποτε απ’ όσα γνωρίζουμε. Τα πάντα ξεκινάνε από μια μηδενική βάση γνώσης. Αναγκαστικά. Δεν αρκεί δηλαδή το ότι έχεις δει κάποια κλειδιά στη ζωή σου, ώστε να υποθέσεις το πώς θα είναι κι αυτά που αναζητάς για τη συγκεκριμένη περίπτωση. Το ότι έχεις δει κλειδιά, δεν σημαίνει ότι ξέρεις πώς είναι όλα τα κλειδιά, εφόσον δεν είναι όλες οι κλειδαριές ίδιες. Από τη στιγμή που η κλειδαριά είναι παντελώς άγνωστη, σημαίνει ότι το αντίστοιχο θα αφορά και τα κλειδιά της.
Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να δοκιμαστούν τα πάντα πάνω της, εφόσον κανένας δεν γνωρίζει τι συμβαίνει, ώστε να αποκλείσει κάποια πιθανά κλειδιά. Πώς θα μπορούσε άλλωστε κάποιος να το κάνει αυτό; Πώς μπορείς να κρίνεις ένα κλειδί για μια κλειδαριά που δεν γνωρίζεις πώς λειτουργεί; Εφόσον δεν μπορείς να ξεκλειδώσεις μια πόρτα, δεν μπορείς να γνωρίζεις και πώς είναι το κλειδί της. Άρα; …Άρα δοκιμάζουν όλοι – όσο περίεργο κι αν φαίνεται αυτό που θέλουν να δοκιμάσουν ως «κλειδί» – και περιμένουν να κριθούν από το αποτέλεσμα …Δοκιμάζουν, και, αν ανοίξει η κλειδαριά, θα μάθουν όλοι πώς περίπου ήταν και το «κλειδί» της.
Γιατί το λέμε αυτό, το οποίο μοιάζει μάλλον προφανές και ως εκ τούτου περιττό; …Γιατί απλούστατα δεν είναι …Δεν είναι, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση. Το 1994 παρέδωσα στη δημοσιότητα αυτό, το οποίο θεωρώ κορυφαίο πνευματικό μου «απόκτημα»: Τη Θεωρία των Αριθμών …Το «εργαλείο», το οποίο ξεκλειδώνει την ελληνική γλώσσα στο σύνολό της …Το «εργαλείο», το οποίο ανοίγει ταυτόχρονα καί τα αρχαία ελληνικά ιερά κείμενα καί τα χριστιανικά …Το «εργαλείο», το οποίο, με την ύπαρξή του και μόνον, αποδεικνύει ότι οι θρησκείες όλων των ανθρώπων είναι συγκοινωνούντα «δοχεία», τα οποία λειτουργούν με βάση τον σχεδιασμό ενός Υπέρτατου Νου. Συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από τότε που παραδόθηκε στη δημοσιότητα αυτή η θεωρία, η οποία «ανοίγει» το σύνολο των ιερών κειμένων και όμωςσυνεχίζει να παραμένει «αόρατη».
Στη διάρκεια αυτών των είκοσι χρόνων την «δείχνω» σε ανθρώπους, οι οποίοι αντιδρούν σαν «τυφλοί» και την εξηγώ σε ανθρώπους, οι οποίοι λειτουργούν σαν «κουφοί». Ίσως η χρονική περίοδος να μην ήταν «ώριμη», αλλά αυτό το «εργαλείο» πέρασε παντελώς απαρατήρητο για τον πολύ κόσμο …Σαν να μην το «έβλεπαν» …Σαν να μην καταλάβαιναν τι διάβαζαν. Τι έκαναν όλοι αυτοί, οι οποίοι ήρθαν απέναντι στη μοναδική αυτήν ανακάλυψη; …Δεν σεβάστηκαν αυτό, το οποίο λίγο πιο πάνω θεωρούσαμε σαν προφανές …Μπροστά σε μια «πόρτα», η οποία παρέμενε «κλειδωμένη», επέμεναν να παριστάνουντους ειδικούς «κλειδολόγους».
Ενώ δεν μπορούσαν να «ξεκλειδώσουν» την «κλειδαριά» της ελληνικής γλώσσας, ταυτόχρονα ήταν οι απόλυτα ειδικοί, για να καταλάβουν ποιο «κλειδί» την ανοίγει και ποιο όχι. Ήταν απόλυτα σίγουροι ότι το δικό μου το «κλειδί» ήταν λάθος …Όχι επειδή δεν «άνοιγε» τη γλώσσα – όπως υποσχόταν -, αλλά επειδή δεν συμφωνούσαν καν με το «κλειδί» …Δεν περνούσαν καν στη δεύτερη «φάση» τής υπόθεσης …Δεν έκαναν τον κόπο να το «ακυρώσουν» δια της χρήσεώς του …Να κάνουν έναν δικό τους έλεγχο, για να δουν αν τέλος πάντων κάνει αυτά τα οποία υπόσχεται. Είναι δυνατόν να μην ξέρεις πώς λειτουργεί μια «κλειδαριά» και να είσαι απόλυτα σίγουρος για το πώς είναι το «κλειδί» της; …Ξέρεις όλα τα κλειδιά του κόσμου και αποφασίζεις για το ποιο αποτελεί κλειδί και ποιο όχι;
Σε μια τέτοια περίπτωση, δηλαδή, δεν ισχύει τίποτε απ’ όσα γνωρίζουμε. Τα πάντα ξεκινάνε από μια μηδενική βάση γνώσης. Αναγκαστικά. Δεν αρκεί δηλαδή το ότι έχεις δει κάποια κλειδιά στη ζωή σου, ώστε να υποθέσεις το πώς θα είναι κι αυτά που αναζητάς για τη συγκεκριμένη περίπτωση. Το ότι έχεις δει κλειδιά, δεν σημαίνει ότι ξέρεις πώς είναι όλα τα κλειδιά, εφόσον δεν είναι όλες οι κλειδαριές ίδιες. Από τη στιγμή που η κλειδαριά είναι παντελώς άγνωστη, σημαίνει ότι το αντίστοιχο θα αφορά και τα κλειδιά της.
Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να δοκιμαστούν τα πάντα πάνω της, εφόσον κανένας δεν γνωρίζει τι συμβαίνει, ώστε να αποκλείσει κάποια πιθανά κλειδιά. Πώς θα μπορούσε άλλωστε κάποιος να το κάνει αυτό; Πώς μπορείς να κρίνεις ένα κλειδί για μια κλειδαριά που δεν γνωρίζεις πώς λειτουργεί; Εφόσον δεν μπορείς να ξεκλειδώσεις μια πόρτα, δεν μπορείς να γνωρίζεις και πώς είναι το κλειδί της. Άρα; …Άρα δοκιμάζουν όλοι – όσο περίεργο κι αν φαίνεται αυτό που θέλουν να δοκιμάσουν ως «κλειδί» – και περιμένουν να κριθούν από το αποτέλεσμα …Δοκιμάζουν, και, αν ανοίξει η κλειδαριά, θα μάθουν όλοι πώς περίπου ήταν και το «κλειδί» της.
Γιατί το λέμε αυτό, το οποίο μοιάζει μάλλον προφανές και ως εκ τούτου περιττό; …Γιατί απλούστατα δεν είναι …Δεν είναι, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση. Το 1994 παρέδωσα στη δημοσιότητα αυτό, το οποίο θεωρώ κορυφαίο πνευματικό μου «απόκτημα»: Τη Θεωρία των Αριθμών …Το «εργαλείο», το οποίο ξεκλειδώνει την ελληνική γλώσσα στο σύνολό της …Το «εργαλείο», το οποίο ανοίγει ταυτόχρονα καί τα αρχαία ελληνικά ιερά κείμενα καί τα χριστιανικά …Το «εργαλείο», το οποίο, με την ύπαρξή του και μόνον, αποδεικνύει ότι οι θρησκείες όλων των ανθρώπων είναι συγκοινωνούντα «δοχεία», τα οποία λειτουργούν με βάση τον σχεδιασμό ενός Υπέρτατου Νου. Συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από τότε που παραδόθηκε στη δημοσιότητα αυτή η θεωρία, η οποία «ανοίγει» το σύνολο των ιερών κειμένων και όμωςσυνεχίζει να παραμένει «αόρατη».
Στη διάρκεια αυτών των είκοσι χρόνων την «δείχνω» σε ανθρώπους, οι οποίοι αντιδρούν σαν «τυφλοί» και την εξηγώ σε ανθρώπους, οι οποίοι λειτουργούν σαν «κουφοί». Ίσως η χρονική περίοδος να μην ήταν «ώριμη», αλλά αυτό το «εργαλείο» πέρασε παντελώς απαρατήρητο για τον πολύ κόσμο …Σαν να μην το «έβλεπαν» …Σαν να μην καταλάβαιναν τι διάβαζαν. Τι έκαναν όλοι αυτοί, οι οποίοι ήρθαν απέναντι στη μοναδική αυτήν ανακάλυψη; …Δεν σεβάστηκαν αυτό, το οποίο λίγο πιο πάνω θεωρούσαμε σαν προφανές …Μπροστά σε μια «πόρτα», η οποία παρέμενε «κλειδωμένη», επέμεναν να παριστάνουντους ειδικούς «κλειδολόγους».
Ενώ δεν μπορούσαν να «ξεκλειδώσουν» την «κλειδαριά» της ελληνικής γλώσσας, ταυτόχρονα ήταν οι απόλυτα ειδικοί, για να καταλάβουν ποιο «κλειδί» την ανοίγει και ποιο όχι. Ήταν απόλυτα σίγουροι ότι το δικό μου το «κλειδί» ήταν λάθος …Όχι επειδή δεν «άνοιγε» τη γλώσσα – όπως υποσχόταν -, αλλά επειδή δεν συμφωνούσαν καν με το «κλειδί» …Δεν περνούσαν καν στη δεύτερη «φάση» τής υπόθεσης …Δεν έκαναν τον κόπο να το «ακυρώσουν» δια της χρήσεώς του …Να κάνουν έναν δικό τους έλεγχο, για να δουν αν τέλος πάντων κάνει αυτά τα οποία υπόσχεται. Είναι δυνατόν να μην ξέρεις πώς λειτουργεί μια «κλειδαριά» και να είσαι απόλυτα σίγουρος για το πώς είναι το «κλειδί» της; …Ξέρεις όλα τα κλειδιά του κόσμου και αποφασίζεις για το ποιο αποτελεί κλειδί και ποιο όχι;
Το «ζ» δεν είναι το «6»…, μου έλεγαν, …γιατί αυτό είναι το «στίγμα», επέμεναν …Το » ς’» ήταν το «6». Μα, δεν τους είπε κανένας ότι το «ζ» ήταν για εμένα το «6» …Εγώ το μετρούσα ως 6 και αυτό ήταν κάτι διαφορετικό από το να ισχυριστεί κάποιος ότι συμβόλιζε το «6». Το «κ’»…, μου έλεγαν, …δεν είναι 1, αλλά 20. Και πάλι το ίδιο τούς απαντούσα …Δεν με ενδιαφέρει, γιατί απλούστατα δεν κάνω αρίθμηση …Υπολογισμό κάνω, και αυτό είναι κάτι το τελείως διαφορετικό, εφόσον ο κάθε υπολογισμός στηρίζεται σε δικές του παραμέτρους. Μέχρι και το «κόππα» θυμήθηκαν, για να μου υπενθυμίσουν ότι τα γράμματα της ελληνικής γλώσσας δεν ήταν είκοσι τέσσερα αλλά είκοσι πέντε. Και πάλι την ίδια απάντηση έδινα, την οποία δεν την λάμβαναν υπ’ όψιν. Υπήρχε καμία λέξη στα ελληνικά κείμενα, που να είχε μέσα της το «κόππα» και εγώ να μην το μετρούσα, όπως έκανα με τα υπόλοιπα γράμματα; Ό,τι γράμμα έβλεπα το «μετρούσα» και πάντα η «μέτρηση» είχε την ίδια αρχή με βάση μια ειδική «εφαρμογή» …Μια «εφαρμογή», η οποία στην πραγματικότητα ήταν ένας ειδικός «αλγόριθμος», ο οποίος δεν είχε καμία σχέση με το αρχαίο ελληνικό σύστημα αρίθμησης.
Είχαν τέτοια «αγωνία» να αποδείξουν ότι δεν ισχύει η θεωρία μου, που δεν έμπαιναν καν στον κόπο να δουν τι «αποκαλύπτει» η θεωρία αυτή …Δεν έμπαιναν καν στον κόπο να δουν πώς λειτουργεί ο «αλγόριθμος» …»Κολλούσαν» στο «κλειδί» και δεν έβλεπαν τι «άνοιγε» το «κλειδί» αυτό …»Κολλούσαν» στο δάκτυλο και δεν έβλεπαν το φεγγάρι …Δεν σκέφτονταν το πιο απλό: Αν τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου αντιστοιχίζονταν με τους «γραμματαριθμούς» των αρχαίων Ελλήνων, δεν θα είχαμε καν αυτήν την κουβέντα …Δεν θα θεωρούσαμε ότι η ελληνική γλώσσα είναι «κλειδωμένη» …Ο καθένας θα την «ξεκλείδωνε», γιατί όλοι οι ελληνόφωνοι είχαν γνώση τόσο της ελληνικής γραφής όσο και της ελληνικής αρίθμησης. Λέμε τίποτε περίεργο; Είναι σαν να λες σε κάποιον ότι, εδώ, που γράφει «λουκούμι», εννοεί «βόμβα», και εκείνος να σου λέει πως είναι λάθος αυτό το οποίο λες, γιατί υπάρχει η ελληνική λέξη «βόμβα» …Γιατί να μην το γράψει στα ελληνικά; …Μήπως για να το κρύψει, λέμε εμείς; …Μήπως για να το πάρεις στα χέρια σου άφοβα;
Όταν δεν καταλαβαίνει κάποιος την ανάγκη τής κρυπτογράφησης, δεν μπορεί να καταλάβει τίποτε απ’ όσα την αφορούν. Στο σημείο αυτό χρήσιμο θα ήταν να πούμε λίγα πράγματα για την κρυπτογράφηση …Να εξηγήσουμε επί τροχάδην τον λόγο που θα υπήρχε για κάποιους η ανάγκη της κρυπτογράφησης. Είναι μια καλή ευκαιρία να το αναλύσουμε, γιατί κάποιοι δεν μπορούν – και δεν θέλουν – να πιστέψουν πως, ακόμα και οι πιο αγνές προθέσεις μπορούν να προκαλέσουν πόνο …Δεν μπορούν να πιστέψουν πως ακόμα και το «κακό» πρέπει να μεταμφιέζεται σε «καλό», προκειμένου, μέσω «παρεξηγήσεων», να παράγεται έργο. Είναι απολύτως απαραίτητο το αγαθό και οι αγνές προθέσεις του να προστατευτούν, όταν υπάρχουν τεράστια κόστη από τους σχεδιασμούς αυτών που κατευθύνουν τον κόσμο.
Με τα τόσα δεινά που έχει περάσει η ανθρωπότητα όλους αυτούς τους αιώνες το παράξενο θα ήταν να μην υπάρχει κρυπτογράφηση, για κάποιον που πιστεύει στον Θεό, την ειλικρίνεια και τη φιλανθρωπία Του. Θα ήταν παράξενο να μην υπάρχει κρυπτογράφηση για έναν Θεό, που θα ήθελε να οδηγήσει τον άνθρωπο στην ανθρωποκτόνο πρόοδο και στην ανάπτυξη, λέγοντάς του μόνον την Αλήθεια …Μια πρόοδο, η οποία, για να επιτευχθεί, απαιτούσε τόνους αίματος, ώστε να έρθει σε πέρας μέσω ενός περίπλοκου σχεδιασμού. Την ανάγκη λοιπόν Αυτού, που δρομολογεί τα αναγκαστικά άσχημα πράγματα και θέλει να λέει μόνον την Αλήθεια, καλύπτει η κρυπτογράφηση. Την ανάγκη Αυτού, που ήθελε κάποτε να «προφητεύσει» το άσχημο ανθρώπινο μέλλον, ώστε σε κάποια στιγμή να επιβεβαιωθεί η τελειότητα του σχεδιασμού Του, καλύπτει η κρυπτογράφηση.
Είχαν τέτοια «αγωνία» να αποδείξουν ότι δεν ισχύει η θεωρία μου, που δεν έμπαιναν καν στον κόπο να δουν τι «αποκαλύπτει» η θεωρία αυτή …Δεν έμπαιναν καν στον κόπο να δουν πώς λειτουργεί ο «αλγόριθμος» …»Κολλούσαν» στο «κλειδί» και δεν έβλεπαν τι «άνοιγε» το «κλειδί» αυτό …»Κολλούσαν» στο δάκτυλο και δεν έβλεπαν το φεγγάρι …Δεν σκέφτονταν το πιο απλό: Αν τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου αντιστοιχίζονταν με τους «γραμματαριθμούς» των αρχαίων Ελλήνων, δεν θα είχαμε καν αυτήν την κουβέντα …Δεν θα θεωρούσαμε ότι η ελληνική γλώσσα είναι «κλειδωμένη» …Ο καθένας θα την «ξεκλείδωνε», γιατί όλοι οι ελληνόφωνοι είχαν γνώση τόσο της ελληνικής γραφής όσο και της ελληνικής αρίθμησης. Λέμε τίποτε περίεργο; Είναι σαν να λες σε κάποιον ότι, εδώ, που γράφει «λουκούμι», εννοεί «βόμβα», και εκείνος να σου λέει πως είναι λάθος αυτό το οποίο λες, γιατί υπάρχει η ελληνική λέξη «βόμβα» …Γιατί να μην το γράψει στα ελληνικά; …Μήπως για να το κρύψει, λέμε εμείς; …Μήπως για να το πάρεις στα χέρια σου άφοβα;
Όταν δεν καταλαβαίνει κάποιος την ανάγκη τής κρυπτογράφησης, δεν μπορεί να καταλάβει τίποτε απ’ όσα την αφορούν. Στο σημείο αυτό χρήσιμο θα ήταν να πούμε λίγα πράγματα για την κρυπτογράφηση …Να εξηγήσουμε επί τροχάδην τον λόγο που θα υπήρχε για κάποιους η ανάγκη της κρυπτογράφησης. Είναι μια καλή ευκαιρία να το αναλύσουμε, γιατί κάποιοι δεν μπορούν – και δεν θέλουν – να πιστέψουν πως, ακόμα και οι πιο αγνές προθέσεις μπορούν να προκαλέσουν πόνο …Δεν μπορούν να πιστέψουν πως ακόμα και το «κακό» πρέπει να μεταμφιέζεται σε «καλό», προκειμένου, μέσω «παρεξηγήσεων», να παράγεται έργο. Είναι απολύτως απαραίτητο το αγαθό και οι αγνές προθέσεις του να προστατευτούν, όταν υπάρχουν τεράστια κόστη από τους σχεδιασμούς αυτών που κατευθύνουν τον κόσμο.
Με τα τόσα δεινά που έχει περάσει η ανθρωπότητα όλους αυτούς τους αιώνες το παράξενο θα ήταν να μην υπάρχει κρυπτογράφηση, για κάποιον που πιστεύει στον Θεό, την ειλικρίνεια και τη φιλανθρωπία Του. Θα ήταν παράξενο να μην υπάρχει κρυπτογράφηση για έναν Θεό, που θα ήθελε να οδηγήσει τον άνθρωπο στην ανθρωποκτόνο πρόοδο και στην ανάπτυξη, λέγοντάς του μόνον την Αλήθεια …Μια πρόοδο, η οποία, για να επιτευχθεί, απαιτούσε τόνους αίματος, ώστε να έρθει σε πέρας μέσω ενός περίπλοκου σχεδιασμού. Την ανάγκη λοιπόν Αυτού, που δρομολογεί τα αναγκαστικά άσχημα πράγματα και θέλει να λέει μόνον την Αλήθεια, καλύπτει η κρυπτογράφηση. Την ανάγκη Αυτού, που ήθελε κάποτε να «προφητεύσει» το άσχημο ανθρώπινο μέλλον, ώστε σε κάποια στιγμή να επιβεβαιωθεί η τελειότητα του σχεδιασμού Του, καλύπτει η κρυπτογράφηση.
Αν υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι μια Ανώτερη Δύναμη κατευθύνει τον κόσμο προς έναν «στόχο», πιθανότατα να ήθελε να είχε εκείνα τα στοιχεία, τα οποία θα αποδείκνυαν κάποτε ότι τα πάντα έγιναν βάση Σχεδίου και όχι τυχαία …Πώς όμως μπορεί να γίνει μια τέτοια απόδειξη; …Με την εκ των προτέρων απόλυτη περιγραφή αυτών που θα γίνονταν στο μέλλον. Πώς μπορεί να γίνει όμως αυτό, χωρίς στο ενδιάμεσο διάστημα να απειληθεί ο σχεδιασμός από τις προφητικές αποκαλύψεις; …Με κωδικοποιημένα κείμενα…Περιγράφουμε τα ΠΑΝΤΑ, χωρίς να αποκαλύπτουμε ΤΙΠΟΤΑ… Αυτό, το οποίο λέγαμε παραπάνω …Με ακριβείς «μύθους» περιγράφεται με ακατανόητο τρόπο η ακριβής πορεία τής ανθρωπότητας.
Αυτή ήταν η ανάγκη, την οποία κάλυπτε η κρυπτογράφηση …Ο Θεός έπρεπε να πάρει πολύ σκληρές αποφάσεις για ένα πολύ οδυνηρό μέλλον και ταυτόχρονα έπρεπε να προστατεύσει την «Φιλαλήθειά» Του. Δεν μπορεί ο Θεός, στο όνομα ακόμα και της πιο αγαθής σκοπιμότητας και φιλοδοξίας, να εμφανίζεται ψευδόμενος. Αυτό, όμως, ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα, γιατί με τη γυμνή και απροκάλυπτη αλήθεια δεν θα μπορούσε να δρομολογηθεί τίποτε σημαντικό για το ανθρώπινο είδος. Ο άνθρωπος θα τρόμαζε από το αληθές κόστος τής προόδου και θα την αρνιόταν. Θα αντιδρούσε και θα παράμενε στις λάσπες όπου βρισκόταν …Θα «πάγωνε» όταν θα έκανε κρύο και θα «έβραζε» όταν θα έκανε καύσωνα …Θα κατοικούσε σε παράγκες και θα πέθαινε ακόμα και από την πιο ασήμαντη μόλυνση. Αυτό είναι το επίπεδο που μπορούσε να κατακτήσει ο θνητός άνθρωπος με σχεδιασμό στη δική του κλίμακα ευφυΐας και χρόνου που είχε στη διάθεσή του. Αυτό, δηλαδή, το οποίο βλέπουμε να βιώνουν στην τρίτη χιλιετία φυλές τού Αμαζονίου ή της Γουϊνέας.
Το σύνολο της ανθρώπινης ανάπτυξης απαιτούσε σχεδιασμούς άλλης κλίμακας, που μόνον ένας αθάνατος και υπερευφυής Θεός μπορούσε να δρομολογήσει …Σχεδιασμούς με τρομερά επιτεύγματα, αλλά εξίσου τρομερά κόστη. Αυτό το δεύτερο ήταν το μέγα πρόβλημα. Γιατί; …Γιατί, αν ο άνθρωπος γνώριζε το μέλλον του, μπορεί και να εγκατέλειπε την προσπάθεια της προόδου …Μπορεί και να εγκατέλειπε τη θρησκεία, που οδηγούσε στην πρόοδο αυτήν …Μπορεί και να εγκατέλειπε τον ίδιο τον Θεό, που είχε ως στόχο Του να βάλει τον άνθρωπο να πραγματοποιήσει έναν τέτοιο άθλο. Ο θνητός άνθρωπος μόλις θα έβλεπε το κόστος αυτής της προόδου, που θα καλούνταν να πληρώσει, μπορεί να γινόταν μοιρολάτρης και να τα παρατούσε …Μπορεί να «αυτοκτονούσε». Αν γνώριζε, για παράδειγμα, τι τον περίμενε εντός του χριστιανισμού – στους αιώνες που ακολούθησαν της εμφάνισης του Χριστού -, μπορεί και να μην γινόταν ποτέ χριστιανός. Αν γνώριζε πόσο αίμα θα χυνόταν μετά την εμφάνιση τού Χριστού, θα είχε άλλη άποψη για πολλά πράγματα.
Με τα κωδικοποιημένα κείμενα δεν υπήρχε τέτοιος κίνδυνος. Ο «σκύλος» θα ήταν χορτάτος και η «πίτα» ολόκληρη. Ο Θεός θα έλεγε την αλήθεια, για να μην απειλείται η Φύση Του και ο άνθρωπος απλά δεν θα μπορούσε να την αξιοποιήσει. Ο άνθρωπος θα μάθαινε την αλήθεια και απλά δεν θα την καταλάβαινε. Ο αθάνατος Θεός θα σχεδίαζε και ο θνητός άνθρωπος, εξαιτίας της παρανόησης – με δική του ευθύνη – θα εκτελούσε τον Σχεδιασμό. Αυτός, που δρομολογούσε τη σκληρή κατάσταση και ήταν υποχρεωμένος εκ του ρόλου Του να αποκαλύψει την αλήθεια, μπορούσε ταυτόχρονα να αποκαλύπτει την αλήθεια, χωρίς αυτή η αλήθεια να επηρεάζει τον Σχεδιασμό Του.
…Μπορούσε να αποκαλύπτει τα τρομερά και τα ολέθρια, χωρίς αυτά να επηρεάζουν την ψυχολογία του ανθρώπου, η οποία έπρεπε να παραμένει ακμαία …Μπορούσε να αποκαλύπτει τα χειρότερα με έναν τρόπο μάλιστα γοητευτικό, που έμοιαζε με ακίνδυνο παραμυθάκι ή μια διδακτική παραβολή. «Ενημέρωσε» ο Θεός, για παράδειγμα, τους Έλληνες ότι θα «χάνονταν» για το κέρδος της πανανθρώπινης προόδου, αλλά δεν τους τρόμαξε. Τους «ενημέρωσε» ότι θα «πέθαιναν» και αυτοί δεν τρόμαξαν. Πώς έγινε αυτό; …Λάθος κατάλαβαν όταν τους «μίλησε».
Αυτός τους «ενημέρωσε» μέσω του Υιού Του, αλλά αυτό δεν σημαίνει κι ότι «συνεννοήθηκαν» μεταξύ τους. Αυτός τους είπε ότι ο κόκκος τού σίτου πρέπει να πεθάνει, για να φέρει πολύ καρπό. Αυτός, όμως, γνώριζε ότι οι Έλληνες ήταν ο σίτος …Οι Έλληνες δεν γνώριζαν πως οι ίδιοι ήταν ο σίτος που έπρεπε να πεθάνει. Νόμιζαν ότι μιλάει για κάποιους άλλους ή για τον εαυτό Του. Πρόβλημά τους ήταν τι κατάλαβαν. Θεωρητικά, όμως, είχαν «ενημερωθεί». Αυτό ήταν απαραίτητο, γιατί έπρεπε ο άνθρωπος – έστω και εξαιτίας τής παρανόησης – να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη των επιλογών του.
Από τη στιγμή που ήθελε να γίνει «Θεός», έπρεπε να πάρει την ευθύνη και για τα λάθη του …Έπρεπε, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, να πάρει και την ευθύνη τής άγνοιάς του. Αν ο άνθρωπος, ως αυτοδίδακτος και ερασιτέχνης «Θεός» μπερδευόταν και έκανε λάθη, αυτό ήταν πρόβλημά του και όχι πρόβλημα του Θεού, που τον αντιμετώπιζε ως Ίσο και τον έβαζε στο «παιχνίδι» Του. Ο άνθρωπος ήθελε να «παίξει» τον θεό και θα έμπαινε σε ένα πραγματικά θανατηφόρο «σκηνικό» με δική του ευθύνη. Γι’ αυτόν τον λόγο τον «έπαιξε» ο Θεός, ενώ τον είχε προειδοποιήσει πως δεν τον συμφέρει το «παιχνίδι» αυτό.
Είναι αυτό που λέμε …»να προσέχεις τι εύχεσαι». Ο άνθρωπος ήθελε το «φορτίο» τού Θεού, αλλά δεν γνώριζε πόσο περίπου χρόνο και πόση προσπάθεια θα απαιτούσε να αποκτήσει δυνάμεις «Άτλαντα» …Το ζήτησε …και το πήρε. Αυτό ήταν το όλο μυστικό τού Σχεδιασμού. Έπρεπε ο άνθρωπος μέσα στους αιώνες να επαναλαμβάνει τα λάθη του πάντα με την ίδια «φρεσκάδα» και την ίδια «αφέλεια» …Να τα επαναλαμβάνει, μέχρι να «προοδεύσει» από τα λάθη του …Να τα επαναλαμβάνει, μέχρι να κρίνει ο Θεός ότι έφτασε σε εκείνο το σημείο ανάπτυξης, που δεν θα χρειαζόταν πλέον να κάνει άλλα λάθη …Να τα επαναλαμβάνει, μέχρι ο Θεός να τον απαλλάξει από το βάρος.
Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, μπορούν να συμβούν μόνον εξαιτίας της παρανόησης …Όταν ο άνθρωπος θέλει τα «καλά» τού να είσαι Θεός, αλλά όχι τα αντίστοιχα κόστη …Είναι δυνατόν να δρομολογηθούν μόνον όταν ο άνθρωπος πάρει λανθασμένες αποφάσεις εξαιτίας λανθασμένων εκτιμήσεων …Μόνο όταν «ακούει» τα πάντα, αλλά «καταλαβαίνει» μόνον μερικά από αυτά τα οποία «ακούει» …Μόνον όταν υπάρχουν οι αλήθειες κρυμμένες μέσα σε «μύθους», που τις κάνουν πιο γοητευτικές και βέβαια πιο «ακίνδυνες». Όταν όμως «ανοίξουν» αυτοί οι «μύθοι», θα δούμε μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική απ’ αυτήν που φανταζόμαστε και βέβαια απ’ αυτήν που περιγράφουν οι ίδιοι οι «μύθοι» στην «επιφάνειά» τους.
Τα «θηρία» και οι «δράκοι» των μύθων, αν αποκαλυφθούν, θα είναι κάτι πολύ διαφορετικό απ’ αυτό που φανταζόμαστε. Γι’ αυτόν τον λόγο υπήρχε αυτή η ανάγκη. Μπορεί αυτό, το οποίο ο Θεός περιέγραφεκωδικοποιημένα ως μολυσμένο «μήλο» – και άρα σαν υπέρτατο κακό -, να είναι η δική Του Δωρεά, που η κακή της χρήση να την κάνει θανατηφόρα. Μπορεί Αυτός, τον οποίο σου έστειλε ως αγαπημένο Απεσταλμένο, να είναι ο Διάβολος, που εσύ εν αγνοία σου λατρεύεις …Ο Διάβολος, που δεν γνώριζες, μέχρι που σου Τον αποκάλυψε Εκείνος που σου Τον έστειλε. Άρα; …Άρα, έπρεπε να μπορεί να αποδείξει κάποτε πως όλα αυτά ήταν ένα οργανωμένο Σχέδιο για το καλό σου και όχι για το καλό Του …Για το καλό, το οποίο θα ήταν τέλειο, άφθαρτο και αιώνιο και το οποίο δεν θα μπορούσες με κανέναν τρόπο να δημιουργήσεις μόνος σου. Έπρεπε να μπορεί να αποδείξει ότι το κακό «θηρίο», που περιγράφει ο μύθος ή το απόκρυφο κείμενο, ταυτιζόταν με ένα πρόσωπο, το οποίο είχε τελείως διαφορετική «εικόνα» ανάμεσα στους ανθρώπους.
Αυτή η «ψευδαίσθηση» επιτυγχάνεται με τα κωδικοποιημένα κείμενα …Τα κείμενα των οποίων οι λέξεις «κρύβουν» ταυτότητες …Τα κείμενα, τα οποία «ανοίγουν» μόνον όταν τα γράμματα αποκαλύψουν τους αριθμούς των λέξεων. Είναι άλλο πράγμα ένας αριθμός, ο οποίος περιγράφεται ως γράμμα και άλλο πράγμα ένα γράμμα, το οποίο «μετριέται» με αριθμό. Το πρώτο ακολουθεί τους γενικούς κανόνες που ακολουθεί μια ολόκληρη κοινωνία, η οποία χρησιμοποιεί τα γράμματα ως αριθμούς και το δεύτερο ακολουθεί μόνον τους κανόνες τού δημιουργού της. Ένας δημιουργός, δηλαδή, ο οποίος θέλει να «κλειδώσει» ένα κείμενο, μπορεί να μετράει τα γράμματα όπως θέλει, προκειμένου να συνθέσει κώδικα …Αρκεί να περιλαμβάνει όλα τα γράμματα ενός αλφαβήτου και ο «αλγόριθμος» να είναι σταθερός.
Μπορεί να τα μετράει ανά τριάδες ή ανά εξάδες ή ανά εννιάδες …Δικός του είναι ο «κώδικας», ό,τι θέλει κάνει. Μπορεί, δηλαδή, να μετράει το Α, το Δ, το Η κλπ. ως 1 …το Β, το Ε, το Θ ως 2 κλπ.. Μπορεί να θέλει να μετράει το Α, το Η, το Ν ως 1 …το Β, το Θ, το Ξ ως 2 κλπ.. Μπορεί να το κάνει με εννιάδες. Δεν υπάρχει περιορισμός, εφόσον ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, προκειμένου να διασφαλίσει αυτό το οποίο θέλει. Ποιο είναι αυτό; …Το σταθερό αποτέλεσμα του «κλειδώματος» και το «απόρρητο» τού όλου θέματος. Αν ο καθένας μπορούσε να «ξεκλειδώσει» τα «κλειδωμένα», γιατί να μπει κάποιος στον κόπο να τα «κλειδώσει»;
Ποια θεωρούμε «κλειδωμένα» κείμενα; …Όλα εκείνα, τα οποία παρουσιάζουν ως έλλογα όντα διάφορα τέρατα, γίγαντες, ζώα κλπ.. Το σύνολο δηλαδή της ελληνικής μυθολογίας, με τα άλογα που πετούσαν και τα φίδια που ήταν μεταμορφωμένοι θεοί, είναι «κλειδωμένα». «Κλειδωμένη» είναι και η «ναυαρχίδα» της ελληνικής γλώσσας, τα Ομηρικά Έπη. Οι Θεοί, οι «μάγισσες», οι «Κύκλωπες» και οι «Σειρήνες» είναι κάτι άλλο απ’ αυτό τα οποίο εκ πρώτης περιγράφεται. Το ίδιο «κλειδωμένο» είναι και το απολύτως κορυφαίο χριστιανικό αποκρυφιστικο κείμενο, που είναι η Αποκάλυψη του Ιωάννη …Ένα κείμενο, το οποίο περιγράφει «θηρία» και «δράκοντες» και το οποίο γράφηκε στην ελληνική γλώσσα, για τους ίδιους λόγους, από τον ίδιο ΝΟΥ.
Η Αποκάλυψη, μάλιστα, είναι πολύ πιο «γενναιόδωρη» απ’ όλα τα υπόλοιπα κείμενα της ελληνικής γραμματείας …Μας δίνει ως πληροφορία ασφαλή αυτό το οποίο όλοι οι υπόλοιποι υπέθεταν, αλλά δεν ήταν σίγουροι, εφόσον δεν μπορούσαν να το αποδείξουν …Μας αποκαλύπτει άμεσα – και απολύτως ευθέως – ότι η ελληνική γλώσσα είναι «κλειδωμένη» μορφή λόγου, πράγμα το οποίο δεν μπορούσαν να το αποδείξουν όλοι οι υπόλοιποι, εφόσον δεν μπορούσαν να την «ξεκλειδώσουν» και άρα να δικαιωθούν εκ του αποτελέσματος.
Τι μας λέει η Αποκάλυψη; …»Ώδε η σοφία εστίν. ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου. αριθμός γαρ ανθρώπου εστί. και ο αριθμός αυτού χξς’.». (Εδώ είναι αναγκαία η σοφία. Εκείνος που έχει νόησιν άς λογαριάση τον αριθμόν του θηρίου. είναι αριθμός ανθρώπου και ο αριθμός του είναι χξς’ (666).) (Αποκ. Ιωάν. 13.18). Από αυτήν τη φράση της Αποκάλυψης αποκαλύπτεται με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι η ελληνική γλώσσα είναι «κλειδωμένη». Όποιος δέχεται την Αποκάλυψη ως θείο έργο, δέχεται και τα όσα γράφονται σ’ αυτήν στο σύνολό τους.
Εδώ μας βεβαιώνει ότι υπάρχει αριθμός, που χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο, καθώς και μία έννοια, όπως το «θηρίον». Υπάρχει δηλαδή ένα «θηρίον», το οποίο αναγνωρίζεται από τον «αριθμό» του και αυτός είναι άνθρωπος. Ο κάθε άνθρωπος, όμως, ως χαρακτηριστικό, απ’ όσα γνωρίζουμε, έχει μόνον το όνομα του. Με το όνομα ξεχωρίζουμε έναν άνθρωπο από έναν άλλο. Άρα, εφόσον το μόνο χαρακτηριστικό είναι το όνομα, από εκεί πρέπει να βρούμε τον αριθμό, που είναι κι αυτός χαρακτηριστικός. Ένα όνομα είναι μία λέξη και μία λέξη αποτελείται από γράμματα. Συνεπώς το ζητούμενο είναι να βρούμε τη σχέση εκείνη, η οποία υπάρχει μεταξύ αριθμών και γραμμάτων.
Αυτήν τη σχέση την αναζητούμε στην Αποκάλυψη και τα Ευαγγέλια – πλην του Ματθαίου -, που είναι γραμμένα στα ελληνικά. Έτσι τα γράμματα είναι τα 24 της ελληνικής.. Τα γράμματα ενός αλφαβήτου, όμως, έχουν πάντα μια μόνιμη θέση στη σειρά με την οποία εμφανίζονται. Άρα, επίσης μόνιμη μπορεί να γίνει η οποιαδήποτε αρίθμησή τους, όπως κι αν «ομαδοποιηθούν». Έτσι, το άλφα εμφανίζεται πάντα πρώτο και χαρακτηρίζεται από τον αριθμό 1, ενώ το γιώτα εμφανίζεται πάντα ένατο και χαρακτηρίζεται από τον αριθμό 9. Εδώ θα συναντήσουμε ένα άλλο πρόβλημα. Ενώ τα γράμματα είναι 24, οι αριθμοί είναι εννέα. Το μηδέν δεν υπολογίζεται, γιατί δεν αντιπροσωπεύει κανένα γράμμα. Εφόσον λοιπόν προσπαθούμε να βρούμε έναν τύπο ή έναν πίνακα, που να δείχνει τη σχέση αυτήν, πρέπει ν’ αποφασίσουμε για την ακριβή αντιστοιχία …αν το κάπα είναι 1 ή 10, όπως και το ωμέγα 6 ή 24.
Ποιο είναι το πρόβλημά μας τώρα; Όντας σίγουροι ότι η ελληνική γλώσσα είναι μια γλώσσα που «κλειδώνεται», το αμέσως επόμενο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι να βρούμε τα «κλειδιά» της. Αφού είμαστε πλέον σίγουροι ότι «κλειδώνεται», πρέπει να βρούμε το πώς «κλειδώνεται». Πού θα βρούμε όμως τα «κλειδιά» της μέσα στο «χάος» της ελληνικής γραμματείας; Πού θα βρεις τα «κλειδιά» μέσα σε έναν «ωκεανό» γνώσης που έχουν δημιουργήσει οι Έλληνες και ο οποίος «ωκεανός» για χιλιάδες χρόνια «φιλτράρεται» καθημερινά από άπειρους ελληνόφωνους, χωρίς ποτέ να έχει δείξει σημάδια αδυναμίας στην άμυνά του;
Σκεπτόμενοι πονηρά, τι κάνουμε; Εφόσον πιστεύουμε στον Χριστό, πιστεύουμε και στην ιδιότητά Του. Άρα, ως Υιός του Θεού, θα γνωρίζει το Σχέδιο τού Θεού. Εφόσον λοιπόν είναι ο Υιός του Θεού, θα γνωρίζει και τη γλώσσα στην οποία «αποτύπωσε» ο Θεός το Σχέδιο Του. Εφόσον όμως θα ήθελε ο Ίδιος να μπορεί κάποτε να μας αποδείξει με αδιαμφισβήτητο τρόπο την ταυτότητά Του, τι θα ήταν το ιδανικότερο; …Στον κύριο «όγκο» τής κληρονομιάς Του, που ταυτίζεται με τον Ίδιο, να μας είχε αφήσει τα «κλειδιά» της. Εφόσον ο Χριστός ταυτίζεται μόνον με τον Λόγο Του και τίποτε άλλο, είναι βέβαιο ότι μέσα στον Λόγο που μας άφησε, θα πρέπει να υπάρχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που μας ενδιαφέρουν. Από το άπειρο, δηλαδή, περιοριστήκαμε σε ένα βιβλίο, το οποίο είναι η Καινή Διαθήκη …και αυτό όχι ολόκληρο, εφόσον μπορούμε να περιοριστούμε μόνον στα τρία Ευαγγέλια που είναι γραμμένα στα ελληνικά.
Μέσα σε αυτόν τον περιορισμένο όγκο, ο οποίος περιγράφει το σύνολο του Λόγου τού Χριστού, αναζητούμε τα «κλειδιά» τής ελληνικής γλώσσας. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν, γιατί έπρεπε ο Χριστός να βρει τρόπο να μας «ενημερώσει» ότι γνώριζε αυτά τα οποία θα συμβούν – και εξαιτίας Του – στον κόσμο, προκειμένου κάποτε να «δικαιωθεί» και αυτός ο Ίδιος. Σύμφωνα λοιπόν με τον Λόγο του Χριστού, που είναι Γνώστης, το ζητούμενο για την Ολοκλήρωση του Σχεδίου τού Θεού είναι να γεννηθεί ο Υιός του Ανθρώπου. Για να γεννηθεί ένας άνθρωπος πρέπει να συμπληρωθούν 9 μήνες. Επίσης, μας διαβεβαιώνει ότι, πριν να γίνουν όλα όσα πρέπει να γίνουν, δεν θα αλλάξει ούτε ένα «Ιώτα». Το «Ιώτα», όμως, είναι το ένατο γράμμα και άρα εύκολα αντιστοιχείται με το 9.
Τι προκύπτει από όλα αυτά; …Ότι το Σχέδιο, μέχρι να ολοκληρωθεί, θα απαιτήσει εννέα «βήματα». Τα γράμματα, δηλαδή, πρέπει να κατανεμηθούν μέσα σε αυτά τα «βήματα». Εφόσον λοιπόν έχουν σταθερή θέση μεταξύ τους, αυτό σημαίνει ότι χωρίζονται κατά «εννιάδες». Κάθε φορά που ένα γράμμα ξεπεράσει το 9, γυρνά πίσω στην αρχή. Το δέκατο γράμμα, δηλαδή, θα πάει στο πρώτο βήμα, όπως και το δέκατο ένατο …Το ενδέκατο θα πάει στο δεύτερο βήμα, όπως και το εικοστό. Αυτό συμβαίνει, γιατί κάθε αριθμός είναι ένα «βήμα» που πρέπει να γίνει, και το «βήμα» είναι σημαντικό. Τα γράμματα είναι αυτά, τα οποία γεμίζουν τον κάθε αριθμό. Έτσι το κάπα είναι 1 και το λάμδα – που είναι το αμέσως επόμενο – είναι 2 και η αντιστοιχία συνεχίζεται.
Ο παρακάτω πίνακας δείχνει αναλυτικά αυτήν την αντιστοιχία μεταξύ γραμμάτων και αριθμών.
Όλα τα παραπάνω έχουν μόνον φιλολογική αξία κι όσο εύκολα μπορεί κάποιος να τα δεχτεί, παρόμοια – αν όχι με μεγαλύτερη ευκολία – μπορεί και να τα απορρίψει. Όλα αυτά είναι ένα αυθαίρετο «κλειδί», το οποίο το «φτιάξαμε» με υποθέσεις και δεν γνωρίζουμε καν αν λειτουργεί …Είναι μια απλή θεωρία. Όμως, για να έχει βάση μία οποιαδήποτε θεωρία, πρέπει να έχει κι εφαρμογή. Πώς μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι τα παραπάνω έχουν κάποιο νόημα ή κάποια εφαρμογή; …Πάλι πρέπει ν’ ανατρέξουμε στο Λόγο του Χριστού και στο Ευαγγέλιο γενικότερα. Πρέπει να βρούμε μερικά στοιχεία, τα οποία θα μας βοηθήσουν να δούμε αν αυτό το «κλειδί», που υποτίθεται ότι ανακαλύψαμε, έχει κάποια στοιχειώδη λειτουργικότητα. Πρέπει να κάνουμε μια πρώτη δοκιμή σε κάτι «κλειδωμένο», για να δούμε αν δουλεύει το «κλειδί» αυτό.
Απλά πράγματα …Πρέπει να κάνουμε αυτό, το οποίο κάνει ο οποιοσδήποτε έχει στα χέρια του ένα «κλειδί» και θέλει να δει αν έχει την παραμικρή αξία …Ψάχνει να βρει μια εφαρμογή και άρα ψάχνει να βρει μια «κλειδαριά» που να ταιριάζει. Αυτό θα κάνουμε κι εμείς. Θα προσπαθήσουμε να βρούμε με τη βοήθεια του Λόγου του Ιησού μια «κλειδαριά», για να δοκιμάσουμε το «κλειδί» που έχουμε στα χέρια μας. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο. Δεν μπορείς να καταλάβεις διαφορετικά τα «κλειδωμένα» κείμενα. Φαίνονται ποια είναι τα «κλειδωμένα» κείμενα …Είναι όλα εκείνα, τα οποία δεν μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς περιγράφουν.
Όταν διαβάζεις για παράδειγμα την Αποκάλυψη, φτάνεις σε αδιέξοδο, προσπαθώντας να φανταστείς τους δράκους να συνεργάζονται με θηρία και στα σχέδιά τους να συμμετέχουν άλογα και αρνία. Κι αν ακόμα η φαντασία σου σε οδηγήσει κάπου, έχεις πάντα το ίδιο πρόβλημα όταν επιχειρείς την ανάλυσή της. Άλλοι μπορούν να δεχτούν την άποψή σου κι άλλοι όχι. Η ύπαρξη όμως αυτών των εννοιών αποδεικνύει αρχικά ότι το κείμενο αυτό είναι κλειδωμένο. Καθώς αναζητούμε μία άκρη μέσα από το Ευαγγέλιο, φτάνουμε στο χωρίο εκείνο, όπου ο Χριστός με επιμονή δεν δέχεται το επίθετο «αγαθός». Αγαθός, κατά τον Χριστό, είναι μόνον ο Θεός…
…(Ματθ. 19.16-19.17) «Και ιδού είς προσελθών είπεν αυτώ. Διδάσκαλε αγαθέ, τί αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον; Ο δε είπεν αυτώ. Τί με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός ει μή είς, ο Θεός.» (Ένας πλησίασε καί τού είπε. «Διδάσκαλε αγαθέ, τί καλό πρέπει νά κάνω διά νά έχω αιώνιον ζωήν;». Αυτός δέ τού είπε. «Γιατί με λές αγαθόν; Κανείς δέν είναι αγαθός παρά ένας, ο Θεός.). Αν προσθέσουμε τους αριθμούς, που αντιστοιχούν στα γράμματα των δύο αυτών λέξεων, αποκαλύπτεται ότι υπάρχει μία «σύμπτωση» …Υπάρχει μια μυστηριώδης «εξίσωση» …Μια «εξίσωση», που, αν βρούμε πως αυτήν «παράγεται», μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε τον «αλγόριθμό» της. Από την εξίσωση, δηλαδή, μπορούμε να βρούμε τον «αλγόριθμο» και με τον «αλγόριθμο» να βρίσκουμε τα «ισοδύναμα» ή «ισότιμα» ή «όμοια» ή «ίσα» που αφορούν τους μύθους και τα αποκρυφιστικά κείμενα.
Σύμφωνα με τον παραπάνω πίνακα ισχύει:
…και άρα, Θεός = 28 = Αγαθός. Στην ίδια φράση ο Χριστός δεν αρνείται τον προσδιορισμό «διδάσκαλος». Βλέπουμε και πάλι την ταύτιση: Χριστός = 46 = Διδάσκαλος. Ο προφήτης Ησαΐας, προφητεύοντας, λέει ότι η Παρθένος Μαρία θα γεννήσει Υιόν, που θα θυσιαστεί για τις αμαρτίες τού κόσμου και θα ονομάζεται Εμμανουήλ = 33. Το 33 μάς παραπέμπει απευθείας στην ηλικία του Χριστού κατά τη στιγμή της Θυσίας. Άρα ο Χριστός τη στιγμή εκείνη – της Θυσίας – είναι ο Εμμανουήλ = 33.
Ο Χριστός μέσα στο Λόγο Του δεν αποκαλύπτει απευθείας την ταυτότητά Του, αλλά χρησιμοποιεί μυστηριώδεις προσδιορισμούς. Ταυτίζει τον Εαυτό Του με το φως ή την αλήθεια. (Ιωάν. 8.12) «Εγώ ειμί το φώς τού κόσμου». Ο Χριστός είναι το φως κι εμείς πρέπει να διερευνήσουμε τι ακριβώς εννοεί. Φως παράγει ένας λύχνος και φως παράγει επίσης ο ισχυρότερος των φωστήρων, ο Ήλιος. Την ταυτότητά Του την αναζητούμε όχι στην έννοια του φωτός, που είναι σχετική, αλλά στην έννοια του φωστήρα, που είναι η απόλυτη. Ο Ήλιος παράγει απόλυτα ισχυρότερο φως από μία λυχνία. Αν ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, τότε το φως Του μόνον με αυτό του Ηλίου μπορεί να παραλληλιστεί και άρα ο Ίδιος με τον Ήλιο. Ήλιος = 33 = Εμμανουήλ, και, Φωστήρας Ήλιος = 77 = Υιός του Ανθρώπου.
Επίσης στο (Ιωάν. 18.37) αναφέρει τα εξής δυσνόητα: «Εγώ είς τούτο γεγέννημαι καί είς τούτο ελήλυθα είς τόν κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία. Πάς ο ώς εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής». (Εγώ γι’ αυτό γεννήθηκα καί γι’ αυτό ήλθα εις τόν κόσμον, διά νά μαρτυρήσω τήν αλήθειαν. Όποιος είναι από τήν αλήθειαν, ακούει τήν φωνήν μου.). Ο Λόγος Του σε αυτό το σημείο είναι σε μεγάλο βαθμό σύνθετος και περίπλοκος. Αποκαλύπτει τον λόγο γέννησής Του, που είναι η μαρτυρία της αλήθειας, αλλά ταυτόχρονα μας βεβαιώνει ότι αυτά, τα οποία λέει, είναι αληθινά. Η ταύτισή Του με την αλήθεια είναι ταυτόχρονα καί άμεση καί έμμεση, και άρα απόλυτη. Αυτός λέει την αλήθεια και Αυτόν ακούει όποιος είναι από την αλήθεια. Ο Ίδιος είναι η Αλήθεια και αυτή είναι η αληθινή Μαρτυρία Του. Ο Ίδιος είναι η αλήθεια και ο Ίδιος είναι Αυτός που μας το βεβαιώνει. Εμμανουήλ =Αλήθεια = 33 = Μαρτυρία = Μάρτυρας. Αυτός, που αναφέρεται εκείνη τη στιγμή στην αλήθεια, είναι ο Χριστός. Χριστός = 46 = Αληθινός = Παναληθής.
Ο Παναληθής είναι ο Υιός του Ανθρώπου, που γεννήθηκε για να σώσει τον κόσμο με τη μαρτυρία της Αλήθειας. Αυτόν προφανώς περιμένουν οι πιστοί τού Χριστού για να τους σώσει …Ένα πρόσωπο, το οποίο μοιάζει με τον Διόνυσο των αρχαίων Ελλήνων …Τον Διόνυσο, ο οποίος ήταν ο θεός της αμπέλου …Μια «άμπελος», που συνδέει τα δύο αυτά πρόσωπα, εφόσον ο Χριστός αυτοχαρακτηρίζεται «Άμπελος» και στην πιο μυστηριακή στιγμή τής πορείας Του δίνει στους πιστούς Του κρασί, δηλώνοντας ότι αυτό είναι το αίμα Του. «Άμπελος» = 33. Αυτός θα σώσει τον κόσμο την τελευταία στιγμή …Την ύστατη ώρα, που έλεγαν οι αρχαίοι …Την ώρα τής μεγάλης θλίψης, όταν δεν θα φαίνεται από πουθενά ελπίδα …Θα λειτουργήσει σαν τον από μηχανής Θεό των αρχαίων τραγωδιών …Υιός του Ανθρώπου = 77 = Σωτήρας του Κόσμου = Λάμψη της Αλήθειας = Θεός Διόνυσος = Από μηχανής θεός.
Είναι δυνατόν όλα αυτά να είναι συμπτώσεις; Πόσο σύμπτωση μπορεί να είναι οι χιλιάδες των περιπτώσεων. Ανάλογες «αριθμολογικές» θεωρίες υπάρχουν κι άλλες και το μόνο που καταφέρνουν είναι να «επιβεβαιώσουν» την ορθότητά τους με ένα-δύο παραδείγματα, και αυτά συνήθως γραμμένα με λάθος τρόπο, γιατί δεν «κλείνουν» οι «εξισώσεις». Ρωτάμε, λοιπόν, τους επιστήμονες των μαθηματικών. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν όλες αυτές οι ταυτίσεις που περιγράφουμε – και οι χιλιάδες των άλλων που υπάρχουν στις λίστες μας – να είναι αποτέλεσμα «σύμπτωσης»; Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να μπορούμε εμείς να «κατασκευάσουμε» έναν αλγόριθμο απλά και μόνον να εξυπηρετεί τις δικές μας απόψεις; …Μία στο εκατομμύριο; …Μία στο δισεκατομμύριο; …Μία στο τρισεκατομμύριο; …Πόσες;
Το σύνολο των όρων της μυθολογίας έχουν την «εξήγησή» τους μέσα από αυτήν τη θεωρία. Μόνον έτσι αποκαλύπτεται η ταυτότητα όλων των μυστηριωδών προσώπων τής ανθρώπινης ιστορίας. Μόνον με αυτήν τη θεωρία μπορείς – αν βέβαια το αντέχεις – να μάθεις ποιος ήταν το «Θηρίον» …»Εκείνος, που έχει νόησιν – και κουράγιο, προσθέτουμε εμείς -, άς λογαριάση τον αριθμόν του θηρίου. είναι αριθμός ανθρώπου και ο αριθμός του είναι χξς’ (666).) (Αποκ. Ιωάν. 13.18). Μόλις το διαπιστώσει αυτό, ας κάνει και τον κόπο – διαβάζοντας τη συνέχεια της Αποκάλυψης – να δει και ποιος είναι ο Δράκων ο Μέγας. Να δει, δηλαδή, το Θηρίο με ποιον συνεργάζεται, για να δρομολογηθούν όλα αυτά τα ολέθρια και απάνθρωπα που περιγράφει η Αποκάλυψη.
Αν τα γνώριζαν αυτά οι άνθρωποι, όταν τους παραδόθηκε η Αποκάλυψη, θα «έπαιρναν» τα βουνά. Θα προτιμούσαν να πεθάνουν επιτόπου, παρά να υπομείνουν αυτόν τον αργό «θάνατο». Θα προτιμούσαν να αρνηθούν τον Χριστό, παρά να περιμένουν τη Δικαίωσή Του μετά από ένα χρονικό διάστημα πολύ μεγάλο για τα μέτρα τού θνητού ανθρώπου. Θα προτιμούσαν να παραμείνουν «ημιθανείς» στην άγνοιά τους, παρά να «αυτοκτονήσουν» για ν’ «αναστηθούν». Όλα αυτά τα καταλαβαίνει κάποιος μόνον αν ανοίξει» τις Γραφές …Μόνον τότε θα μπορέσει να καταλάβει τι γνώριζε ο Χριστός και γιατί μιλούσε με «παραβολές».
Από όλα αυτά βγάζουμε το συμπέρασμα ότι ο Χριστός γνώριζε τα «κλειδιά» και τα χρησιμοποίησε στην αποστολή Του …Τα χρησιμοποίησε, για να προστατεύσει τον σχεδιασμό, ο οποίος θα μπορούσε να απειληθεί σε περίπτωση αποκάλυψης των ολέθριων συνεπειών του …Τα χρησιμοποίησε, για να προστατεύσει τον εαυτό Του και να μην χαθεί ο Ίδιος και άρα και ο Λόγος Του μέσα στο χάος της εποχής του …Να μην τον μπερδέψουν με τους χιλιάδες τρελούς και δεισιδαίμονες που εκείνη την εποχή περιφέρονταν στον κόσμο και όταν δεν απειλούσαν με «συντέλειες» υπόσχονταν «σωτηρία». Όλα αυτά δεν θα μπορούσε να τα επιτύχει χωρίς τον κατάλληλο χειρισμό τής ελληνικής γλώσσας. Ρισκάροντας μάλιστα, εφόσον, στον μικρό «όγκο» τής Γνώσης που παρέδωσε, θα έπρεπε να «κρύψει» και τα «κλειδιά» τής γλώσσας.
Αυτό ήταν ένα «παιχνίδι» ευφυΐας, που ο Χριστός έπαιξε με μεγάλη μαεστρία. Ο Χριστός με τον Λόγο Του δίδασκε τους πιστούς Του, αλλά έστελνε και «μηνύματα» κωδικοποιημένα προς εκείνους, οι οποίοι μπορούσαν να τα αποκωδικοποιήσουν και να καταλάβουν την ταυτότητά Του και τον ρόλο Του. Όταν έλεγε δηλαδή πως είναι η «άμπελος», απευθυνόταν σε κάποιους συγκεκριμένους «ακροατές» και δεν έκανε «λογοτεχνικές» ακροβασίες. Όταν επέμενε ότι Αγαθός είναι μόνον ο Θεός και κανένας άλλος, ήξερε ποιοι θα το αντιλαμβάνονταν αμέσως. Απευθυνόταν στον Αυτοκράτορα και αρχιερέα της Ρώμης, καθώς και στους μύστες τής ελληνικής θρησκείας …Απευθυνόταν στους σοφούς τής εποχής Του, που σε άλλη περίπτωση δεν θα γνώριζαν για την περίπτωσή Του, αλλά κι αν γνώριζαν δεν θα έπαιρναν στα σοβαρά έναν φτωχό κι «αγράμματο» νεανία από την ανυπόληπτη Παλαιστίνη τών σκλάβων.
Γνωρίζοντας όμως τα «κλειδιά» της ελληνικής γλώσσας, δεν είχε κανένα πρόβλημα. Τους τρομοκρατούσε όσο ήθελε και όποτε ήθελε. Έδωσε μάλιστα και την «εξίσωση» που την «ξεκλειδώνει» και αυτό ήταν από μόνο του η απόδειξη της ταυτότητάς Του. Συναγερμός σήμανε στη Ρώμη, όταν έφτασε στα αυτιά τους ότι κάποιος τριαντατριάχρονος ισχυριζόταν πως είναι η «άμπελος» και ότι δηλώνει πως θα νικήσει τον θάνατο. Πανικός την έπιασε, όταν έμαθε για τα θαύματά Του, γιατί νόμιζε τότε πως έφτασαν οι έσχατες ώρες. Τρόμος έπιασε τη Ρώμη, όταν Αυτός ο κάποιος επέμενε στην «εξίσωση» Αγαθός = Θεός, που κλόνιζε την άμυνα της γνώσης της. Αυτή είναι η πιο μυστηριώδης «εξίσωση» όλων των εποχών και πάνω σ’ αυτήν στηρίζονταν όλες οι «κλειδωμένες» ιεροτελεστίες των αρχαίων μυστηρίων.
Ο Χριστός, όμως, δεν περιορίστηκε μόνον σε αυτά που αφορούσαν το παρελθόν. Έδωσε πληροφορίες και γι’ αυτά που θα ακολουθούσαν. Έχοντας γνώση λοιπόν των όσων θα ακολουθούσαν, μπορούσε να μας «ενημερώσει» με τον ίδιο «κλειδωμένο» τρόπο και το πότε θα επέστρεφε …Να μας ενημερώσει για το πότε θα επέστρεφε ο Σωτήρας του Κόσμου, για να μας σώσει. Πότε θα επέστρεφε ο Υιός του Ανθρώπου;Σωτήρας του Κόσμου = Υιός του Ανθρώπου = 77. Τι μας είπε για την επιστροφή Του; Πότε θα καταλάβουμε ότι θα «επιστρέψει»; …Όταν θα δούμε έναν «τάφο» …Όταν θα ανακαλύψει όλη η Οικουμένη έναν Τάφο και τον ανοίξει. Γιατί; …Γιατί τότε θα αποκαλυφθεί ένα πτώμα …Όταν θα έχει την τεχνολογία όλη η Οικουμένη να μάθει μια είδηση σε κοινό χρόνο, σαν «αστραπή αστράπτουσα» ορατή από όλους. Πότε το είπε αυτό; …Όταν ρωτήθηκε για την επιστροφή Του.
(Ματθ. 24:21) Επειδή, τότε θα υπάρχει μεγάλη ΘΛΙΨΗ, που δεν έγινε από την αρχή τού κόσμου μέχρι σήμερα, ούτε θα ξαναγίνει …….
(Ματθ. 24:27) Επειδή, όπως η αστραπή βγαίνει από την ανατολή, και φαίνεται μέχρι τη δύση, έτσι θα είναι και η παρουσία τού Υιού τού ανθρώπου.
(Ματθ. 24:28) Επειδή, όπου είναι το πτώμα, εκεί θα μαζευτούν οι αετοί.
Πού μπορεί να είναι σήμερα το πιο διάσημο «πτώμα»; Πού άνοιξε στις ημέρες μας ο πιο μυστηριώδης τάφος, ο οποίος να σχετίζεται με «θεάνθρωπο»; …Εκεί θα μαζευτούν οι Αετοί. Ποιοι είναι οι Αετοί; …Οι Αετοί είναι όλες οι μορφές τής Ρώμης.
Πού είναι σήμερα στραμμένη η προσοχή τους; …Εκεί όπου ο Χριστός θεωρούσε σημάδι της επιστροφής Του. Εκεί όπου θα «μαζευτούν» αυτοί οι αετοί, εκεί θα βρίσκεται το «πτώμα» …το πτώμα του Υιού του Ανθρώπου. Αυτού, που θα αναστηθεί και θα επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών …Το πτώμα του»OΦΙ», που ενδιαφέρει τους αετούς, γιατί θα τους καταστρέψει. Εκεί βρίσκεται ο Υιός του Ανθρώπου.Υιός του Ανθρώπου = Αποφώλιον Βρέφος = Ο όφις ο Αρχαίος = 77 = Σημεία μεγάλα και τέρατα.
Αυτή η γνώση είναι η καλύτερη απόδειξη ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρξε πραγματικό πρόσωπο …Ειδικά σήμερα, που οι άνθρωποι αμφισβητούν τα πάντα. Είναι φύση αδύνατον να μην υπήρξε ο Ιησούς πραγματικό πρόσωπο, γιατί δεν θα υπήρχε περίπτωση οι αγράμματοι μαθητές Του – γι’ αυτό επιλέχθηκαν άλλωστε ως τέτοιοι – να γνώριζαν τους «κώδικες» της αποκρυπτογράφησης της ελληνικής γλώσσας. Αυτοί μετέφεραν αυτούσια τα λόγια Του, χωρίς καν να υποπτεύονται τι ακριβώς αυτά περιγράφουν. Απλά καταλάβαιναν ότι αυτά τα λόγια είχαν ισχύ μόνον όταν μεταφέρονταν αυτούσια και γι’ αυτό δεν τα αλλοίωσαν ποτέ με δικές τους προσεγγίσεις …Ένας κίνδυνος, ο οποίος θα μπορούσε να είναι πολύ μεγάλος, αν οι μαθητές Του ήταν μορφωμένοι και είχαν την τάση να προσαρμόζουν τον Λόγο τού Κυρίου στη δική τους άποψη και γνώση. Η αγραμματοσύνη τών Ευαγγελιστών ήταν η «εγγύηση» ότι ο Λόγος τού Χριστού θα «μεταφερόταν» και θα αναπαραγόταν με την απόλυτη πιστότητα …Αυτός ήταν ο ρόλος τους. Ο Χριστός απ’ αυτούς επιθυμούσε μόνον την «πιστοποίησή» Του, ώστε να συνεχισθεί το Σχέδιο τού Θεού, αλλάζοντας «επίπεδο» μετά την εμφάνισή Του.
Τι καλύτερη λοιπόν ευκαιρία από αυτήν της Αμφίπολης, για να εξετάσουμε τη «λειτουργία» της θεωρίας των αριθμών; Η Αμφίπολη, δηλαδή, είναι μια άριστη υπόθεση εργασίας, προκειμένου να δούμε πώς λειτουργεί η «κλειδωμένη» γνώση, μέσω μιας γλώσσας, που έχει αυτήν τη δυνατότητα. Η Αμφίπολη είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε πώς λειτουργούν οι προφητείες, οι οποίες δίνονται μέσω μύθων και οι οποίοι έχουν σχέση με το τέλος του κόσμου.
Η περίπτωση της Αμφίπολης.
Κάτω Κόσμος.
Αυτό, το οποίο αποκαλύφθηκε στην Αμφίπολη, είναι ένα μακάβριο εύρημα …Είναι ένας τάφος …Ένα «πέρασμα» δηλαδή στον Κάτω Κόσμο. Κάποιος άνθρωπος, προφανώς σπουδαίος, «πέρασε» από εκεί στον Κάτω Κόσμο. Για να μπούμε σε ένα «κλίμα» ανάλογο, θα πρέπει να πούμε μερικά βασικά πράγματα, που, αν θέλει ο αναγνώστης, μπορεί να τα ψάξει και να τα μελετήσει ακόμα καλύτερα στην υπάρχουσα βιβλιογραφία. Το ανθρώπινο είδος, σύμφωνα με τις Γραφές, γνώρισε τον «θάνατο» μετά το Προπατορικό Αμάρτημα. Η Γυναίκα πήρε το «μήλο» τής γνώσης και το έδωσε με δική της «ευθύνη» στον Αδάμ.
Η κρίση της Γυναίκας ήταν αυτήν, η οποία επέλεξε να πάρει το «μήλο» τής γνώσης και να το δώσει στον Αδάμ. Η γυναίκα αποφάσισε ότι λείπει γνώση από το ανθρώπινο είδος και με δική της ευθύνη «έστειλε» τον άνδρα να την αποκτήσει. Αυτήν «βύθισε» το ανθρώπινο είδος στον Κάτω Κόσμο, προκειμένου να την αποκτήσει. Το έκανε συνειδητά, εφόσον γνώριζε εξ’ αρχής ότι αυτό θα σήμαινε την «αποβολή» από τον Παράδεισο και άρα από τον Άνω Κόσμο.
Αυτός είναι ο βασικός «πυρήνας» τής γνώσης πάνω στην οποία θεμελιώθηκε η πατριαρχία. Η πατριαρχία ήταν επιλογή των γυναικών να γίνει και αυτός είναι ο Κάτω Κόσμος των Γραφών. Πώς μας περιγράφουν ΟΛΕΣ οι μονοθεϊστικές θρησκείες το συμβάν; …Όλες οι θρησκείες μιλάνε για τη γυναίκα, η οποία «ξεγελάστηκε» από τον όφι …Τον όφι της γνώσης. Αυτό ακριβώς είναι το αμάρτημα. Η γυναίκα «πείστηκε» από κάποιον, για να πάρει αυτήν την απόφαση. Έκρινε με βάση τα συμφέροντα τα δικά της και των απογόνων της ότι την συμφέρει να πάρει το «μήλο» της γνώσης. Η γυναικεία κρίση επέλεξε να εκμεταλλευτεί την ανδρική ευφυΐα, για να παράξουμε γνώση …Τη γνώση που θα μας σώσει. «ΚΑΠΟΤΕ» όμως …Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου …Όταν η θυσία τού ανθρώπου θα έχει ολοκληρώσει τον σκοπό της. Μέχρι τότε θα έχουμε «αποβληθεί» από τον Παράδεισο.
Το σύνολο αυτών των μονοθεϊστικών θρησκειών δεν δίνει παραπάνω πληροφορίες για την κατάσταση αυτήν. Οι λαοί δεν έχουν την παραμικρή πληροφορία για τα όσα τους αφορούν. Δεν ξέρουν τίποτε παραπάνω από μια «εικόνα», που περιγράφει το «αμάρτημα» της γυναίκας. Δεν τους δίνεται καμία πληροφορία για τα συμβαίνοντα. Δεν τους δίνεται παραπάνω γνώση, γιατί – έτσι κι αλλιώς – δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να αλλάξουν τη μοίρα τους. Δεν τους δίνεται, για παράδειγμα, γνώση για την ταυτότητα του «Όφεως».
Τι ήταν ο «όφις»; Είναι δυνατόν να ήταν πραγματικό φίδι; Υπήρχαν ποτέ φίδια με ανθρώπινη κρίση και ομιλία; …Όχι βέβαια. Ο όφις ήταν άνδρας. Ίσως στις πρωτόγονες κοινωνίες να περιγράφεται με αυτόν τον τρόπο εξαιτίας του γεννητικού του οργάνου …αλλά, ήταν άνδρας. Τι άλλο ξέρουμε γι’ αυτόν; Αν ήταν άνδρας, ήταν ο σύζυγος της «αμαρτωλής» γυναίκας ή μήπως ήταν ο γιός της; Ήταν ο άνδρας της, οποίος με τη δύναμη του έρωτα την παρέσυρε στην αμαρτία, βάζοντάς την να δώσει το δηλητηριασμένο «μήλο» στον γιο της ή μήπως ήταν ο αγαπημένος της γιος, που το πανίσχυρο μητρικό ένστικτο της προστασίας του την έκανε να προδώσει τον άνδρα της;
Αυτά τα ερωτήματα δεν μας τα «απαντάει» καμία θρησκεία. Τίποτε άλλο, πέραν αυτής της «εικόνας», δεν γνωρίζουν οι πιστοί αυτών των θρησκειών. Απλά, έχουν μια κινηματογραφικού τύπου εικόνα για ένα συμβάν, το οποίο κρίθηκε από τον Θεό ως οριακά σοβαρό και το οποίο έπρεπε να τιμωρηθεί …Ένα συμβάν, το οποίο είναι υπεύθυνο για την κακοδαιμονία των ανθρώπων. Το μόνο που επιτρέπεται σ’ αυτούς τους «τιμωρημένους» να γνωρίζουν – στο πολύ αφηρημένο πάντα -, είναι για μια θανατηφόρα «πάλη», η οποία διεξάγεται μεταξύ των απογόνων των εμπλεκομένων μερών …Μεταξύ αυτών που μάχονται να παραμείνουν στον Κάτω Κόσμο και αυτών που θέλουν να βγουν απ’ αυτόν. Το μόνο που έχουν λάβει οι τιμωρημένοι ως ενημερωτική γνώση – χωρίς καμία άλλη αξία -, είναι ένα σκηνικό «εμφύλιας» σύγκρουσης μεταξύ των δύο μερών που υπέπεσαν στην αμαρτία.
Γνώριζαν δηλαδή ότι κατά τη διάρκεια της μεγάλης θλίψης θα συγκρούονταν οι υιοί του όφεως με αυτούς της γυναίκας …Οι υιοί αυτού, οι οποίοι έπεισαν την γυναίκα να υποπέσει στο αμάρτημα και παραμένουν αμετακίνητοι στην απόφασή τους να παραμείνουν στον Κάτω Κόσμο με τους υιούς αυτής, που, όταν θα αμφισβητούσαν την απόφασή της, θα επιχειρούσαν να την ακυρώσουν. Άρα, σε κάποια στιγμή μέσα στον ατελείωτο χρόνο της τιμωρίας οι τιμωρημένοι θα έβλεπαν δύο πολύ διάσημους άνδρες να κάνουν δύο πολύ αντίθετα πράγματα. Ως εκπρόσωποι των δύο διαφορετικών δυνάμεων του αμαρτήματος, θα συγκρούονταν μεταξύ τους.
Ο ένας θα προσπαθούσε να βγει από τον Κάτω Κόσμο με μεγάλη λάμψη και δόξα και ο άλλος θα προσπαθούσε να τον εμποδίσει. Ο Ένας με τη δύναμή του θα πατούσε τον άλλο στο κεφάλι με πρόθεση να τον σκοτώσει και ο άλλος με την πονηριά θα προσπαθούσε να τον δηλητηριάσει. Ο ένας προφανώς θα εμφανιζόταν ως ο πανίσχυρος νικητής των νικητών, που όμως θα έχανε από τον αντίπαλό του με έναν πολύ άδοξο τρόπο …Θα τον νικούσε ο «έρπων» αντίπαλός του, «δηλητηριάζοντας» το «σώμα» του και όχι νικώντας το.
Ο Υιός της Γυναίκας είναι αυτός, ο οποίος μάχεται να βγει στον Άνω Κόσμο και μπορεί και πατάει στο κεφάλι τον Όφι, ο οποίος όμως είναι σίγουρο ότι θα προλάβει να τον δηλητηριάσει στην πτέρνα. Η μόνη ελπίδα, που έχει η ανθρωπότητα, η οποία έχει καθηλωθεί στον Κάτω Κόσμο, είναι ο Θεός …Της δίνεται μία «Υπόσχεση» ότι κάποτε θα την βγάλει ο Θεός απ’ αυτόν τον Κάτω Κόσμο …Έναν Κάτω Κόσμο ανίκητο για τον κοινό άνθρωπο …Τόσο ανίκητο, που δεν ενθαρρύνεται ούτε καν να προσπαθήσει να βγει έξω από αυτόν …Τόσο ανίκητο, που δεν του δίνεται ούτε καν μια στοιχειώδης γνώση να προετοιμαστεί στοιχειωδώς για μια έστω και εκ των προτέρων χαμένη προσπάθεια …Τόσο ανίκητο, που το μόνο που του προτείνεται από τον Θεό είναι υπομονή και μετάνοια.
Μόνον ο Θεός μπορεί να τον βγάλει από εκεί και κανένας άλλος. Δεν υπάρχει αδικία σε αυτό το σημείο. Είναι απλά τόσο πολύπλοκη η κατάσταση, που απαιτεί ειδικές γνώσεις. Όσο κι αν αγαπάς το παιδί σου, δεν το στέλνεις απροετοίμαστο σε μια κατάσταση, όπου η αδυναμία σκοτώνει. Δεν στέλνεις ένα παιδί με γνώσεις δημοτικού να διαγωνιστεί σε πτήσεις τζετ …Του το απαγορεύεις για τη δική του ασφάλεια και χωρίς καθόλου τύψεις ότι το αδίκησες. Αυτό έγινε και με τους λαούς τής πατριαρχίας. Το αποτέλεσμα είναι η μοιρολατρία, που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους αυτών των θρησκειών …Η «αγωνία» τους για την εκπλήρωση της Θείας Υπόσχεσης …Η αγωνία τους, για να πραγματοποιηθούν κάποτε τα «γραμμένα» …Το «κισμέτ» της ανθρωπότητας.
Ο ελληνικός Άδης.
Αθήνα ή Κεκροπία.
Στον αντίποδα αυτού του κόσμου της άγνοιας και της μοιρολατρίας βρίσκεται ο ελληνικός κόσμος της γνώσης και των υπεράνθρωπων – και συνήθως θανατηφόρων – αγώνων. Στον αντίποδα του κόσμου που «πεθαίνει» – γιατί απλά δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο – βρίσκεται ο κόσμος εκείνος, ο οποίος «πεθαίνει» αυτοβούλως για τη δόξα σε αγώνες άνισους. Οι Έλληνες είναι ο λαός εκείνος, ο οποίος προετοιμάστηκε από τον Θεό για να ανοίξει κάποτε τον Κάτω Κόσμο …Αυτοί, οι οποίοι θα δοκιμάσουν τα πάντα, μέχρι να βρουν τη λύση …Αυτοί, οι οποίοι έχουν «προγραμματιστεί» να μην σταματάνε μπροστά σε τίποτε και για κανέναν λόγο …Τα τρομερά παιδιά τού Κάτω Κόσμου, εφόσον ανήκουν επίσης στον κόσμο της Πατριαρχίας και άρα βρίσκονται κι αυτοί στον Κάτω Κόσμο.
Όμως, η ιδιομορφία τής θρησκείας τους έκανε ιδιόμορφο και τον «Κάτω Κόσμο» τους. Βρίσκονταν στο ανώτερο «επίπεδό» του, γιατί είχαν πολύ περισσότερες γνώσεις απ’ όλους τους υπόλοιπους …Γνώσεις, οι οποίες κάτω από ιδανικές συνθήκες θα επέτρεπαν σε κάποιον απ’ αυτούς να «βγει» από τον Κάτω Κόσμο. Σε αυτούς δόθηκαν όλες οι γνώσεις, για να κάνουν τις προσπάθειές τους. Σε αυτούς δόθηκαν οι γνώσεις με τον «κλειδωμένο» τρόπο, που θα οδηγούσαν στην παρανόηση και στη θυσία. Σε αυτούς δόθηκε η γλώσσα τού Θεού, προκειμένου να υπάρχει η έστω και παραπλανητική «συνεννόηση» με τον Θεό. Οι Έλληνες είχαν τα πάντα στα χέρια τους – και δυστυχώς – και τίποτε. Είχαν μια μοίρα, η οποία τους υποσχόταν άπειρη δόξα, αλλά και άπειρο πόνο. Επί χιλιάδες χρόνια αυτή η γνώση έμοιαζε περισσότερο με κατάρα παρά με ευλογία.
Όλα αυτά, δηλαδή, τα οποία λέγαμε περί «παγίδευσης» του ανθρώπου από τον Θεό, αφορούν μόνον τους Έλληνες και κανέναν άλλο. Οι υπόλοιποι λαοί δεν παγιδεύτηκαν από κανέναν, γιατί δεν «συνάντησαν» κανέναν. Παρέμειναν σε «απόσταση» ασφάλειας από τον Θεό, για το δικό τους το καλό. Μόνον οι Έλληνες «πλησίασαν» τον Θεό σε «απόσταση» να «ακούσουν» τι λέει, αλλά με τον κίνδυνο να «καούν» σε περίπτωση παρανόησης. Μόνον οι Έλληνες μπήκαν στην «αυτοκτονική» διαδικασία να προσπαθήσουν να «μονομαχήσουν» μαζί Του …Να φέρουν σε αντιπαράθεση την ανθρώπινη ευφυΐα με τη Θεία Ευφυΐα …Αναγκαστικά, εφόσον έπρεπε να επιχειρήσουν να ερμηνεύσουν αυτά τα οποία ήθελε ο Θεός να μείνουν ανερμήνευτα …Να «ανοίξουν» αυτά, τα οποία ο Θεός ήθελε να μείνουν «σφραγισμένα» …Να «εξηγήσουν» αυτά, τα οποία ο Θεός ήθελε να μείνουν «ανεξήγητα».
Αν, δηλαδή, υπάρχει ένας λαός, ο οποίος θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Θεό πως τον παγίδευσε, αυτοί είναι οι Έλληνες και αυτοί είναι οι τελευταίοι που θα το έκαναν, γιατί λατρεύουν τον Θεό σε βαθμό «άρρωστο». Τον λατρεύουν με το πάθος που ένα παιδί λατρεύει τη μητέρα του. Αυτοί είναι ο Υιός της Γυναίκας και αυτήν τη Γυναίκα τη Λατρεύουν. Άλλωστε, θα ήταν και παράλογοι αν ήταν θυμωμένοι μαζί της. Μπορείς να είσαι θυμωμένος με τη μητέρα σου, επειδή σε έκανε έξυπνο και πολλές φορές καταλαβαίνεις πιο πολλά πράγματα από τα άλλα παιδιά; Μπορείς να είσαι θυμωμένος, επειδή η μητέρα σου σε μόρφωσε και «βλέπεις» καλύτερα τα προβλήματα; Μπορείς να είσαι θυμωμένος με τη μητέρα σου, επειδή σε προίκισε με ένα τρομερό και μοναδικής αξίας «μαχαίρι», επειδή το περιεργαζόσουν και κόπηκες με αυτό;
Με αυτήν την τρομερή και θανατηφόρα γνώση για νίκη τού Κάτω Κόσμου ξεκίνησαν οι Έλληνες την πορεία τους στον κόσμο. Γι’ αυτόν τον λόγο τα μεγαλύτερα μυστήρια των Αρχαίων Ελλήνων συνδέονταν με τον Κάτω Κόσμο …Είχαν σχέση με την προετοιμασία τού «εκλεκτού» να νικήσει τον Κάτω Κόσμο …Του «εκλεκτού», ο οποίος θα γεννιόταν παραπάνω από μία φορά, προκειμένου να νικήσει τον θάνατο …Τα μυστήρια τού Διονύσου …Τα μυστήρια, τα οποία είχαν ως αντικείμενό τους να προστατεύσουν και να προετοιμάσουν τον «εκλεκτό» …Αυτά, τα οποία στις μυστικές τελετές τους περιέγραφαν το πέρασμα από τη ζωή στον θάνατο και το αντίστροφο.
Όλα αυτά τα μυστήρια περιέγραφαν τη μελλοντική και τελική «νίκη» τού Θεού Ανθρώπου απέναντι στον θάνατο …Περιέγραφαν τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι θα νικούσαν τον θάνατο και θα γίνονταν Θεοί …Μετρημένοι στα «δάχτυλα» του ενός χεριού ήταν οι μυθικοί ήρωες, οι οποίοι είχαν περάσει το «κατώφλι» τού θανάτου και επέστρεψαν από τον Κάτω Κόσμο …Ο Διόνυσος, ο Ηρακλής, ο Ορφέας ή ο Οδυσσέας …Ήρωες, οι οποίοι διακρίνονταν για την υπερφυσική τους ευφυΐα …Μοναχικοί ήρωες, οι οποίοι ταλαιπωρήθηκαν απίστευτα στις ζωές τους. Όλα αυτά τα μυστήρια στον χώρο τού πνεύματος είχαν και τους αντίστοιχους «συμβολισμούς» τους στον κόσμο των ζωντανών. Τα ιερά και οι ναοί, όπου εκτελούνταν τα «μυστήρια» αυτά, έπρεπε να λειτουργούν «υποστηρικτικά» για το λατρευτικό «πλαίσιο» που ακολουθούνταν.
Όταν κάτι έχει αναφορές στον Κάτω Κόσμο, δεν μπορεί να φωτεινό και υπέργειο. Αναγκαστικά οι μυστικιστικές τελετές αυτού του είδους θα γίνονταν σε «ημιυπόγειους» ιερούς χώρους, οι οποίοι «χάνονταν» στη γη και οι οποίοι φυλάσσονταν από Γυναίκες. Αναγκαστικά ήταν πρωταγωνίστριες οι Γυναίκες, εφόσον αυτές «χρεώνονταν» όχι μόνον το αμάρτημα, αλλά και την ασφάλεια του «εκλεκτού». Αυτές θα γεννούσαν και άρα και θα προστάτευαν τον «εκλεκτό» μέχρι αυτός να γίνει ικανός να προστατεύει ο ίδιος τον εαυτό του. Όπου δηλαδή βλέπουμε να υπάρχει «φύλακας» γυναίκα και «δρόμος» προς τη γη, να ξέρουμε πως είναι «πύλη» από και προς τον Κάτω Κόσμο. Ένας συμβολισμός, τον οποίο έκαναν πάντα οι αρχαίοι όταν έπρεπε να χτίσουν ιερά για τους «χθόνιους» θεούς …Για τους θεούς, οι οποίοι βρίσκονταν «μέσα» στη γη …Για τους θεούς τού Κάτω Κόσμου.
Η μόνη εξαίρεση σε αυτόν τον γενικό κανόνα ήταν το Ερέχθειο στην Ακρόπολη της Αθήνας. Ήταν εξαίρεση, γιατί εκεί βρισκόταν το αδύνατο σημείο τού Κάτω Κόσμου. Ήταν εξαίρεση, γιατί τον είχαν τοποθετήσει στο πλησιέστερο στον «ουρανό» σημείο. Όμως, η εξαίρεση αφορούσε μόνον την «τοπογραφία» του ναού και όχι τη λειτουργία του μυστηρίου. Οι Γυναίκες ήταν και πάλι εκεί και πρωταγωνιστούσαν. Δεν είναι μόνον οι Καρυάτιδες, οι οποίες δεσπόζουν στον ιερό βράχο που «ξύνει» τον Ουρανό …Εκεί δεσπόζει και ο Παρθενώνας τής Υπέρτατης Θεάς της Παρθενίας.
Γιατί το Ερέχθειο ήταν εξαίρεση; …Γιατί εκεί ήταν που «άνοιξε» ο Κάτω Κόσμος για μία και μοναδική φορά. Αυτός ο ναός αντιπροσώπευε την πρόωρη «Ανάσταση» της ανθρωπότητας …Την πρώτη, η οποία αφορούσε κοινούς θνητούς και τους επέτρεψε να «δούνε» τον Άνω Κόσμο. Στην Ακρόπολη της Αθήνας βρίσκεται το ανώτατο παγκοσμίως «άνοιγμα» του Κάτω Κόσμου …Το «ταβάνι» και πιο λεπτό «σημείο» του Κάτω Κόσμου …Το μόνο «πέρασμα», το οποίο έχει «ανοίξει» ποτέ, για να «δει» ο άνθρωπος της πατριαρχίας τον Άνω Κόσμο …Το πιο ψηλό σημείο στην Αθήνα. Αθήνα = Άδης = Καλή γη = 21. Εκεί βρίσκεται το πιο αδύναμο σημείο τής Πατριαρχίας στον κόσμο …Η μόνη «σχισμή» που μπορεί κάποιος θνητός να «βγει» απ’ αυτόν.
Το παγκόσμιο πατριαρχικό σύστημα, δηλαδή, γνωρίζει εδώ και αιώνες ότι μόνον οι Έλληνες – απ’ όπου κι αν κατάγονται – το απειλούν και αυτό μπορούν να το κάνουν μόνον από την Αθήνα. Μόνον στην Αθήνα έχει πρόβλημα «στεγανότητας» ο Κάτω Κόσμος. Όμως, η Αθήνα δεν έγινε η «κορωνίδα» των πόλεων της πατριαρχίας ως δια μαγείας. Η Αθήνα ξεκίνησε από τον Κάτω Κόσμο και «ανέβηκε» με πολύ δουλειά στο «ταβάνι» του με ελπίδες διάνοιξης …Δεν ξεκίνησε ως η πόλη της Δημοκρατίας …Ξεκίνησε όπως όλες οι πόλεις της πατριαρχίας …Ξεκίνησε από την ευφυΐα του άνδρα …Από την ευφυΐα του «όφι», που ήρθε σε συνεννόηση με την ισχυρή γυναίκα αυτού του κόσμου.
Η Αθήνα «θεμελιώθηκε» από βασιλιά …»Θεμελιώθηκε» από «φιδόμορφο» άνθρωπο, όπως όλες οι πατριαρχικές κοινωνίες. Απλά, επειδή οι Έλληνες έχουν λάβει περισσότερες γνώσεις από τους υπόλοιπους, γνωρίζουν και το όνομα αυτού του άνδρα. Ο άνδρας αυτός για την Αθήνα ήταν ο Κέκροπας …Κεκρόπιο είναι το απόλυτο ιερό της Αθήνας …Κεκροπία ήταν το πρώτο της όνομα …Αθήνα και Κεκροπία, δηλαδή, είναι οι δύο όψεις τού ιδίου νομίσματος. Περιγράφουν το ίδιο πράγμα από διαφορετική πλευρά …Η ίδια «είσοδος», που είναι «έξοδος», ανάλογα με τη φορά που κάποιος βλέπει τα πράγματα σε σχέση με τον Κάτω Κόσμο. Αν αυτήν την πόλη την βλέπεις από τον «Άνω Κόσμο», τότε είναι η Αθήνα με ιερό της, το Ερέχθειο. Αν την βλέπεις από τον Κάτω Κόσμο, είναι η Κεκροπία με ιερό της, το Κεκρόπιο.
Ο «Οικουρός Όφις» για την Αθήνα ήταν ο Πολιούχος και ιδρυτής Θεός της. Το Ερέχθειο ήταν η κατοικία του Όφι και εκεί άφηναν οι αρχαίοι Αθηναίοι τις προσφορές τους. Ήταν τόσο μεγάλη η λατρεία των Αθηναίων για τον Όφι, που δεν τον εγκατέλειπαν ποτέ. Ακόμα και στον μεγαλύτερο κίνδυνο δεν εγκατέλειπαν την πόλη τους, για να μην εγκαταλείψουν τον Όφι. Στην μία φορά που οι Αθηναίοι εγκατέλειψαν την πόλη στα χέρια των εχθρών τους – που ήταν οι Πέρσες -, για να πειστούν να το κάνουν, έπρεπε ο Θεμιστοκλής και οι ιερείς να τους πούνε ψέματα ότι έφυγε ο Όφις από την Ακρόπολη. Σε αυτήν την Κεκροπία βλέπουμε την «κορυφή» του Κάτω Κόσμου …Βλέπουμε το Κεκρόπιό της.
Κεκρόπιο = Κάτω Κόσμος = 43. Εκεί βλέπουμε γυναικείες μορφές να φυλάσσουν τον «ΟΦΙ» …Αυτές, τις οποίες ονομάζουμε Καρυάτιδες, αλλά δεν είναι τέτοιες. Νεότερος όρος είναι αυτός, τον οποίον δεν τον χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι. Είναι γυναίκες …Είναι άγριες Μαινάδες, οι οποίες προστατεύουν την είσοδο …Είναι άγριες γυναίκες, οι οποίες με τη βοήθεια ορκισμένων ανδρών προστατεύουν τον τάφο …Είναι παρθένες κόρες …Παρθένες κόρες, οι οποίες περιμένουν τον χρόνο να περάσει, προστατεύοντας τον άνδρα-όφι, ώστε, όταν αυτός αναστηθεί, να τις γονιμοποιήσει με το ιερό του «σπέρμα».
Ήταν απαραιτήτως παρθένες, για να είναι πιστές σ’ αυτόν που προστάτευαν …Για να είναι αυτός ο μοναδικός τους εραστής, που θα τις γονιμοποιούσε. Άνδρας = Άρσεν = Έχιδνα = Όφις = 27. Αυτός ο όφις θα ζει στη Φιδοφωλιά = Κεκρόπιο = Κατάρα του Θεού = Κάτω Κόσμος = 43. Αυτόν φυλάει η Κόρη = Αμαζόνα = Μαρία = Γάμος = 22. Αυτές οι σκληρές γυναίκες στον ελληνικό κόσμο παίζουν τον ρόλο τού φύλακα της Πύλης, τον οποίο στον χριστιανισμό έχει ο Πέτρος. Πέτρος = Μαινάδες = 36
Αυτό βλέπουμε στην «κορωνίδα» των ανθρώπινων πόλεων, που είναι η Αθήνα. Αυτό μας λέει ο μύθος τού Κέκροπα …Ο Κέκροπας, ο οποίος θα γεννηθεί «άκαιρα», για να τον δει ο κόσμος και θα ξαναχαθεί μέσα στη γη μέχρι να ξαναγεννηθεί ο ίδιος ως «Εριχθόνιος» …Ο άνδρας πατέρας των Αθηναίων, οι οποίοι λατρεύουν τη μητέρα τους και απ’ αυτόν περιμένουν μόνον το «σπέρμα» του …Ο άνδρας, που θα γονιμοποιεί τη μητέρα τους μέχρι να γεννηθεί ο γιος, που θα κάνει το μεγάλο «άλμα».
Αυτό είναι το Μέγα Σχέδιο τού Θεού …Να γεννηθεί ο θεός άνθρωπος. Για να γεννηθεί, όμως, πρέπει να γίνει σύλληψη. Από τη στιγμή που το σπέρμα θα μπει στη μήτρα, δεν μπορεί να βγει πριν ολοκληρωθούν οι μήνες κύησης. Πρέπει αυτό να μπει στον Κάτω Κόσμο. Δεν μπορεί το σπέρμα, επειδή «ασφυκτιά», να το αφήνει ο Θεός να μπαίνει και να βγαίνει στη μήτρα όποτε το βολεύει. Δεν μπορεί, κάθε φορά που «γκρινιάζει» για το σκοτάδι, να το βγάζει έξω στο φως. Από τη στιγμή που πάρθηκε η απόφαση της σύλληψης, θα ολοκληρωθεί το Σχέδιο με κάθε κόστος …Εννέα μήνες …Ούτε μία ημέρα λιγότερη ούτε μία ημέρα περισσότερη. Το σπέρμα γι’ αυτούς τους εννέα μήνες θα είναι για τον έξω κόσμο «νεκρό» και «θαμμένο».
Όπως είπαμε, για παράδειγμα, ότι ο άνδρας περιγράφεται με το σχήμα τού γεννητικού του οργάνου έτσι και ο Κάτω Κόσμος περιγράφεται με το σχήμα των γεννητικών οργάνων της γυναίκας. Τα γεννητικά όργανα της γυναίκας είναι εσωτερικά, σκοτεινά και απολύτως απαραβίαστα για το σπέρμα. Τα όργανα αυτά θα ανοίξουν μόνον για τη γέννηση, εκτός αν προηγηθεί κάποια «αποβολή». Όφις = Άνδρας = Άρσεν = Πέος = 27 …Θήλυ = Ζωή = Νύμφη = Φύλακας = Βαβυλών = 19 …Σπέρμα = Βρέφος = Μάρτυρας = Άμπελος = 33 …Μήτρα = Ναός = Δομή = Βαβυλώνα = Τάφος = 20. Ο όφις, δηλαδή, τοποθέτησε στη μήτρα τής γυναίκας το σπέρμα και το ζεύγος απλά περιμένει τη γέννηση του παιδιού του. Οι αριθμοί, δηλαδή, περιγράφουν μια πλήρη ερωτική πράξη, η οποία έγινε μεταξύ τού ανδρός και της γυναικός, όταν κάπου στη Βαβυλώνα μεθοδεύτηκε το αμάρτημα.
Αυτό είναι το μυστήριο του Διονύσου, που γεννιέται δύο φορές και είναι ο θεός του Οίνου και της Αμπέλου …Ο μύθος του Ζαγρέα, ο οποίος είναι ο γιος της θεάς τού Κάτω Κόσμου και του Δία μεταμορφωμένου σε όφι …Ο μύθος του Ζαγρέα, τον οποίο τον κατασπάραξαν ζωντανό οι γίγαντες και έσωσε την καρδιά του η Αθηνά, για να γεννηθεί ως Διόνυσος. Αυτό προστατεύουν οι Μαινάδες. Αυτό προστατεύει η πιο ισχυρή απ’ όλες τις Μαινάδες, η Θεά Αθηνά. Αυτό προστατεύουν οι ιέρειες της Παρθένου Αθηνάς …Προστατεύουν τον Κέκροπα, για να γεννηθεί ο Εριχθόνιος …Προστατεύουν τον άνδρα, για να γεννηθεί ο γιος. Ο ένας είναι γιος του άλλου και μέσα από αλλεπάλληλες «γεννήσεις» και θανάτους θα γιγαντωθούν, για να φτάσουν στην τελική «ανάσταση». Μέχρι τότε, όμως, την γυναικεία επιλογή τής πατριαρχίας την «φυλάγουν» οι λέαινες …Την «φυλάγουν» οι γυναίκες …Την προστατεύουν με το πάθος και την αυταπάρνηση που φυλάγουν οι έγκυες γυναίκες την κοιλιά τους …Την κοιλιά με το πολύτιμο «φορτίο» της. Ζαγρέας = 33 = Σπέρμα …Ζαγρεύς = 34 = Έλληνες.
Τι ήταν όμως ο Κέκροπας; Τι ήταν αυτός ο μυστηριώδης φιδόμορφος θεός των Αθηνών; …Ο Αδάμ και ο όφις μαζί …Ο Κέκροπας και ο Εριχθόνιος μαζί …Είναι ίδιοι και διαφορετικοί ταυτόχρονα …Ο ίδιος άνδρας, που, ως σύζυγος, παρέσυρε τη γυναίκα του εις βάρος τού γιου του και ο ίδιος άνδρας ως γιος, που παρέσυρε τη μάνα του εις βάρος τού πατέρα του …Αυτός, ο οποίος «έπεισε» την πανίσχυρη γυναίκα να υποπέσει στο αμάρτημα εις βάρος τού συζύγου της …Ο ίδιος, ο οποίος «έπεισε» την πανίσχυρη γυναίκα να «φυλάει» τον Κάτω Κόσμο εις βάρος τού γιου της …Ο άνδρας, δηλαδή, ο οποίος έπεισε τη γυναίκα να μπούμε στην Πατριαρχία και την έχει βάλει να την προστατεύει με τις θηριώδεις δυνάμεις της.
Πώς γεννιέται ο «φιδόμορφος » αυτός θεός στην ελληνική μυθολογία; …Η γυναίκα Αθηνά τής Σοφίας παίρνει σπέρμα από τον άνδρα Ήφαιστο της Ευφυίας, αλλά αυτό το οποίο «παράγουν» δεν μπορεί να επιβιώσει. Δεν έχει τις δυνατότητες να επιβιώσει. Άρα; …Άρα, το «πετάει» στη γη …Το παίρνει η Γαία να το φιλοξενήσει, μέχρι να το «ξαναγεννήσει». Πεθαίνει δηλαδή το ανώριμο «έμβρυο», μέχρι να γεννηθεί «βρέφος» από άλλη «μήτρα», η οποία όμως δεν ήταν εκείνη που έκανε τη «σύλληψη» …Το παίρνει από την Αθηνά, για να το ξαναπαραδώσει στην Αθηνά. Η τέλεια μήτρα τής Αθηνάς γεννά το τέλειο βρέφος, αλλά το παραδίδει στην τεράστια γη με την τεράστια μήτρα, για να το κάνει επίσης τεράστιο.
Γεννάει δηλαδή τον τέλειο άνδρα η «μικρόσωμη» Αθηνά, αλλά, επειδή αυτό το οποίο γεννάει δεν μπορεί να ζήσει, παραμένει «παρθένα», για να το ξαναγεννήσει μέχρι να υπάρξουν οι συνθήκες να επιζήσει. Η τέλεια αλλά «μικρούλα» Αθηνά «γεννάει» τον Δία και όταν αυτός γίνεται γίγαντας ξαναγεννιέται η ίδια από το Κεφάλι του – τέλεια, όπως ήταν -, εφόσον προϋπήρχε. Γεννάει αυτό, το οποίο μόνον η ανθρώπινη ευφυΐα με μέσον την τεχνολογία μπορεί να του εξασφαλίσει την επιβίωση …Αυτό, το οποίο γεννιέται από τον θεό της τεχνολογίας, τον Ήφαιστο. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Ήφαιστος είναι η προϋπόθεση για ν’ ανοίξει το κεφάλι τού Δία.
…Ο άνδρας σχεδίασε, αλλά η γυναίκα εκτέλεσε …Η γυναίκα πήρε τις αποφάσεις, γιατί μόνον αυτή είχε τη δύναμη, την επιμονή και τη διάθεση να στηρίξει ένα τόσο δύσκολο και μεγάλο Σχέδιο …Η γυναίκα είχε τη δύναμη και τη διάθεση να «αυτοκτονήσει» για το καλό των παιδιών της …Η γυναίκα αποφάσισε να καθηλώσει την ανθρωπότητα στο θυσιαστήριο τού Κάτω Κόσμου. Στην απόφασή της επέμεινε ακόμα και μετά την εμφάνιση της αρχαίας Αθήνας και της Δημοκρατίας …Η γυναίκα στήριξε τον χριστιανισμό, γνωρίζοντας πως είναι «πισωγύρισμα» για την ανθρωπότητα …Η σκληρή γυναίκα στήριξε με το απόλυτο πάθος τον ιουδαιοχριστιανισμό – ο οποίος στην πραγματικότητα την μείωνε – μόνο και μόνο για να υπάρξει εξέλιξη. Θυσιάστηκε η γυναίκα για τα μελλοντικά οφέλη των παιδιών της. Δεν θεώρησε πως ήταν έτοιμη η ανθρωπότητα να ζήσει μόνον με αυτό το εφόδιο. Δεν θεώρησε πως η φιλοσοφία θα αρκούσε ως βασικό εφόδιο για την ευτυχία των παιδιών της.
Η γυναίκα έκρινε ότι τα παιδιά της είχαν να ικανοποιήσουν μεγάλες υλικές ανάγκες για την ιδανική διαβίωσή τους και αυτό δεν το εξασφάλιζε η φιλοσοφία. Η παραγωγή τής Αρχαίας Αθήνας ήταν καλή για «καύσιμο» της μηχανής τής πατριαρχίας, αλλά όχι για το τελικό εφόδιο τής ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτό, το οποίο τής εξασφάλιζε την πνευματική τελειότητα, δεν της εξασφάλιζε την υλική τελειότητα στην καθημερινότητά της …Δεν είχε η ανθρωπότητα την ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ να ζήσει τέλεια. Ενώ είχε την τέλεια ανθρώπινη φιλοσοφία, δεν είχε το κεφάλαιο εκείνο, το οποίο θα έδινε απασχόληση στην ανθρωπότητα και θα την απέμπλεκε από την απασχόληση στις γεωργικές εργασίες. Αναγκαστικά λοιπόν θα έπρεπε η ανθρωπότητα να πάει ένα «βήμα» πίσω, μέχρι να συγκεντρώσει αυτό το οποίο της έλλειπε …Να συγκεντρώσει το μέσον που θα την έσωζε …Τεχνολογία = Σωτηρία = 41
Γι’ αυτόν τον λόγο στους εορτασμούς των αρχαίων για την ανακάλυψη της φωτιάς λάτρευαν τον Ήφαιστο και περίμεναν επί εννιά μέρες τον θρίαμβό του …Περίμεναν εννιά μέρες για τον θρίαμβο τού Θεού της τεχνολογίας. Οι συντεχνίες των μεταλλουργών πήγαιναν και έπαιρναν νέο φως από το ιερό της Δήλου. Επί εννιά μέρες έσβηναν όλες τις φωτιές τους και έστελναν στη Δήλο ένα πλοίο να φέρει το νέο φως. Κατά την περίοδο της αναμονής οι κάτοικοι επικαλούνταν τους χθόνιους θεούς έως ότου έφτανε το πλοίο και ο Ήφαιστος θριάμβευε. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; …Ότι ο τέλειος άνθρωπος θα γεννηθεί από τη γυναικεία Σοφία τής Αθηνάς, αλλά σε συνθήκες που η τεχνογνωσία του ανθρώπινου είδους – η οποία θα παραχθεί από τον άνδρα Ήφαιστο – θα κάνει εφικτές τις τέλειες συνθήκες διαβίωσης για το σύνολο του ανθρώπινου είδους.
Αυτή ήταν η ανεπιτυχής προσπάθεια του Ήφαιστου να γονιμοποιήσει την παρθένο Αθηνά. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Παρθενώνας δεσπόζει στην Ακρόπολη της Αθήνας. Η παρθένος Αθηνά βρίσκεται μόνιμα δίπλα στο Ερέχθειο. Όταν ο Όφις είναι ανώριμος, τον προστατεύει από τις απειλές. Όταν είναι ώριμος, είναι η πρώτη που θα επιχειρήσει να ζευγαρώσει μαζί του. Κανένας δεν μπορεί να χωρίσει την Αθηνά από τον Όφι. Κανένας δεν μπορεί να χωρίσει την Αθήνα από τον φιδόμορφο Εριχθόνιο. Σε αυτήν την σχέση αναφερόταν ο Δημοσθένης, όταν έλεγε πως η θεά Αθηνά κάνει παρέα με: «τοις χαλεπωτάτοις θηρίοις, γλαυκί και δράκοντι και Δήμω…» (τα χειρότερα θεριά, την κουκουβάγια, το φίδι, και τους Αθηναίους Πολίτες).
Μιλώντας για την «παρθενία» τής Αθηνάς, η οποία είχε προηγούμενη σεξουαλικής φύσεως «εμπειρία», χρήσιμο είναι πούμε μερικά πράγματα περί «παρθενίας», για την αποφυγή παρερμηνειών. Η έννοια της «παρθενίας» ήταν πάντα πολύ σημαντική για την εξουσία τής πατριαρχίας και ένα χρήσιμο «εργαλείο» για τη σταθερότητα της κοινωνικής της δομής. Η πατριαρχία, προκειμένου να ελέγχει τα πάντα, έκανε επεμβάσεις στα πάντα. Συνήθως έκανε το «μαύρο» «άσπρο» και κυνηγούσε τους ανθρώπους που η ίδια «μπέρδευε». Ανάμεσα σ’ αυτά που την βόλευαν να επέμβει, προκειμένου να ελέγχει τους ανθρώπους, ήταν και το σεξ. Είχε συμφέρον το σύστημα εξουσίας να παρακολουθεί τις ζωές των ανθρώπων και το σεξ ήταν ένα πολύ καλό άλλοθι, για να μπορεί να επεμβαίνει …Ένα άλλοθι να μπορεί να τρομοκρατεί τους ανθρώπους και βέβαια να τους τιμωρεί.
Γιατί μιλάμε για άλλοθι; …Γιατί η έννοια της «παρθενίας», η οποία προκύπτει από τις ιερές Γραφές, σχετίζεται αποκλειστικά με την τεκνοποίηση και όχι με την σεξουαλική πράξη. Απλά, επειδή η φύση δεν γνωρίζει την αντισύλληψη, αυτό πολλές φορές συμπίπτει, αλλά δεν ταυτίζεται σε καμία περίπτωση …Το ένα είναι προϋπόθεση για το άλλο, αλλά όχι το ίδιο …Είναι άλλο πράγμα η σεξουαλική πράξη και άλλο πράγμα η τεκνοποίηση. Η παρθενία είναι απολύτως σοβαρή υπόθεση, γιατί συνδέεται με την απολύτως ύψιστη λειτουργία τής τεκνοποίησης. Γι’ αυτόν τον λόγο τόσο η Αθηνά όσο και η Παναγία εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να βρίσκονται σε κατάσταση «παρθενίας». Έτσι προκύπτει ο όρος «Αειπάρθενος», ο οποίος αφορά καί τις δύο. Δεν υπάρχει αντίφαση σε αυτό το θέμα, όσο κι αν αυτό προκαλεί τον γέλωτα των δαρβινικών χαϊβανιών.
Δεν υπάρχει αντίφαση, όπως δεν υπάρχει αντίφαση και στις περιγραφές περί συμμετοχής των παρθένων μαινάδων σε διονυσιακά τελετουργικά όργια. Η απώλεια της παρθενίας δεν γίνεται εξαιτίας αυτού που μπαίνει μέσα στη γυναίκα …Η απώλεια της παρθενίας γίνεται εξαιτίας αυτού που βγαίνει μέσα από τη γυναίκα. Οι Γραφές δεν θα όριζαν ως «παρθενία» κάτι, το οποίο μπορεί μία γυναίκα να κάνει και μόνη της στον εαυτό της. Η Αθηνά και η Παναγία στο θεϊκό επίπεδο εξακολουθούν να είναι παρθένες, γιατί απλούστατα «απέβαλαν». Δεν επέζησε αυτό που «γέννησαν», ώστε να το δει ο κόσμος σε όλη του την τελειότητα. Δεν επέζησε αυτό που «γέννησαν», ώστε να πάρουν τον μόνιμο ρόλο της μητέρας και άρα να απολέσουν οριστικά την παρθενία τους.
Ως εκ τούτου, παραμένουν παρθένες, περιμένοντας να τους δοθεί εκ νέου η ευκαιρία να γεννήσουν αυτό που έχουν ξαναγεννήσει, αλλά δεν επέζησε. Παραμένουν άγριες Μαινάδες, οι οποίες είναι έτοιμες ακόμα και να σκοτώσουν όποιον απειλήσει το «σπέρμα» που θα τις γονιμοποιήσει. Από εκεί και πέρα είναι θέμα γνώσης των Γραφών και της ανθρώπινης ιστορίας, που περιγράφουν την πορεία του ανθρώπου. Η Αθηνά έφτασε στο υπέρτατο σημείο της «γονιμότητάς» της όταν για πρώτη φορά «ωρίμασε» και ο άνθρωπος …Όταν απέκτησε τη βασική φιλοσοφική γνώση και την αυτογνωσία του …Όταν κατάλαβε ποιος είναι ο ίδιος και πώς μπορεί να λειτουργήσει με έναν παραγωγικό και δίκαιο τρόπο η κοινωνία του.
Η θεά τής Σοφίας και της Γνώσης «ωρίμασε», όταν ο δράκων ήταν έτοιμος να βγάλει «φτερά» και να πετάξει …Όταν ο όφις είχε λάβει τα χαρακτηριστικά του …Όταν ο άνδρας «Αδάμ» έφτασε για πρώτη φορά στον «πήχη» που του έβαλε η γυναίκα «Εύα», η οποία αναζητούσε την εξοντωτική γνώση. Αυτό έγινε στην εποχή του Περικλή και της Δημοκρατίας. Το σύνολο της ανθρωπότητας εκείνη την εποχή – εξαιτίας της Αθήνας – έφτασε σε ένα σημείο πρώιμης ωριμότητας. Αυτόν τον καρπό τής γνώσης των Ελλήνων τον «ενσάρκωσε» ο απόλυτος βασιλιάς των Ελλήνων, ο Αλέξανδρος …Ο πρώτος, όχι μόνον σε ισχύ, αλλά και ο πρώτος που είδε ως «άνθρωπος» το φως τού Άνω Κόσμου …Ο πρώτος θνητός, ο οποίος θα πετούσε με τα ελληνικά «φτερά» κοντά στον Ήλιο τού Άνω Κόσμου.
Αυτός ήταν ο πρώτος Ερεχθέας, που είδε η ανθρωπότητα μετά τη διάπραξη του προπατορικού αμαρτήματος …Ο Υιός της Γυναίκας, που μπορούσε να πετάξει από τον Άδη της Αθήνας στον Άνω Κόσμο του Θεού …Ο φτερωτός όφις …Ο Μέγας δράκων …Αυτός, ο οποίος μπορούσε να πατήσει τους εχθρούς του στο κεφάλι. Ο Ερεχθέας είναι ο Μεσσίας. Ο ανέτοιμος Μεσσίας, όμως, δεν μπορεί να επιβιώσει. Ως εκ τούτου πεθαίνει, χωρίς να ολοκληρώσει αυτό το οποίο έχει ως αποστολή. Μας δείχνει «στιγμιαία» τον Άνω Κόσμο, αλλά πεθαίνει. Ανοίγει – εξαιτίας του – μια «χαραμάδα», μέσα από την οποία η ανθρωπότητα βλέπει το μέλλον που της έχει υποσχεθεί ο Θεός.
Όμως, αυτό είναι στιγμιαίο, γιατί οι καιροί δεν είναι «ώριμοι» και ο Μεσσίας πεθαίνει. Επειδή είναι αθάνατος, «μπαίνει» στη γη μέχρι να ξαναγεννηθεί. Ο Κόσμος, δηλαδή, τότε είδε τον Αλέξανδρο ως Μεσσία του ελληνικού Κόσμου και αυτός πέθανε και έγινε ο Κέκροπας του ελληνιστικού Κόσμου …Έγινε ο ιδρυτής ενός νέου μικτού κόσμου, ο οποίος θα ήθελε αιώνες για να φτάσει το ελληνικό επίπεδο και άρα να ξαναγεννήσει τον Ερεχθέα, προκειμένου να διεκδικήσει εκ νέου τον Άνω Κόσμο. Ερεχθέας = Άνω Κόσμος = Δράκων Μέγας = Αλέξανδρος = Μεσσίας = 45 = Ήφαιστος.
Αυτός ο φιλόδοξος Αλέξανδρος πήγε να προσφέρει στην ανθρωπότητα την αθηναϊκή Δημοκρατία, αλλά η κατάσταση δεν το επέτρεψε. Αυτός ο ανώριμος Μεσσίας πήγε να γονιμοποιήσει την Αθήνα και όπως ήταν φυσικό δεν απέδωσε τίποτε αυτή η γονιμοποίηση, η οποία, όταν κάποτε ολοκληρωθεί, θα σημάνει το γκρέμισμα του Κάτω Κόσμου. Εκείνος ήταν ένας «δεσμός», ο οποίος εκείνη την ώρα δεν μπορούσε να «παράγει» τίποτε βιώσιμο και βέβαια θετικό για τον άνθρωπο.Ο βασιλιάς πήγε να γονιμοποιήσει τη Δημοκρατία και το άκαιρο του εγχειρήματος ήταν φυσικό να οδηγήσει στον θάνατο.
Από αυτόν τον θάνατο αρχίζουν τα «δύσκολα» και τα ανυπέρβλητα προβλήματα. Η κατάσταση για την ανθρωπότητα όχι μόνον δεν βελτιώνεται, αλλά επιδεινώνεται. Ο Κάτω Κόσμος όχι μόνον δεν εξασθενεί, αλλά αντίθετα ισχυροποιείται. Τα τοιχώματά του όχι μόνον δεν αδυνατίζουν, αλλά θωρακίζονται με επιπλέον γνώση, που απλά δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί ο άνθρωπος για δικό του λογαριασμό. Ο ανέτοιμος Μεσσίας, δηλαδή, όχι μόνον δεν δίνει κέρδος, αλλά προκαλεί ζημιά, γιατί δημιουργεί συνθήκες χειρότερες από εκείνες που τον «γέννησαν». Οι Έλληνες, οι οποίοι στην Αθήνα άγγιξαν την «κορυφή» του κόσμου, πήγαν ένα βήμα πίσω και καθηλώθηκαν ξανά σε βασιλικές δομές. Ακολούθησαν τον γιο της τρομερής Μακεδόνισσας φιδολάτρισσας Μαινάδας και παγιδεύτηκαν.
Ο Ερεχθέας = Αλέξανδρος = 45 της μικρής Ελλάδας πέθανε και νεκρός έγινε ο Κέκροπας του νέου και τεράστιου ελληνιστικού Κόσμου. Κόσμος, όμως, ο οποίος έχει Κέκροπα, «ξαναγεννά» Ερεχθέα. Όπως και έγινε …Ξαναγεννιέται ανέτοιμος Μεσσίας και τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα …Γεννιέται ο Ερεχθεύς αυτήν τη φορά, που είναι ακόμα πιο απρόσιτος στον ρόλο του, γιατί ο Κάτω Κόσμος είναι ακόμα πιο «σκοτεινός». Ερεχθεύς = Χριστός = 46. Τα πράγματα, εξαιτίας του, έγιναν ακόμα χειρότερα. Αν ο Αλέξανδρος πήγε τους Έλληνες με τα ελληνιστικά βασίλεια «πίσω» ένα «βήμα», ο Χριστός τους γκρέμισε χίλια χρόνια πίσω, αφού τους πήγε με τον ιουδαϊκό χριστιανισμό στα χρόνια της Βαβυλώνας. Οι Έλληνες εκείνης της εποχής δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να «ζουν» σε έναν κόσμο, ο οποίος δεν τους «άντεχε». Έπρεπε να ακολουθήσουν τον Στρατηγό τους στον «θάνατο».
Στην πραγματικότητα οι Έλληνες είναι ο λαός, που έζησε τη ζωή του Ίκαρου …Ο ίδιος ο θνητός Ίκαρος. Ίκαρος = Έλληνες = 34. Αυτοί είδαν, πίστεψαν και ακολούθησαν τις δύο μορφές τού ανώριμου Μεσσία …Του ανώριμου θνητού Μεσσία. Τους πήρε ο Αλέξανδρος στην πλάτη του και «πέταξαν» προς στιγμήν τόσο ψηλά, που νόμισαν ότι θα γίνουν θεοί. Πλησίασαν όσο κανείς άλλος λαός τον Ήλιο.Ήλιος = Βρέφος = 33.Πέταξαν ψηλά στον Ουρανό και τσακίστηκαν στη Γη όταν πέθαναν οι Μεσσίες και άρα έχασαν τα «φτερά» τους. Δυστυχώς αυτή είναι η μοίρα των πρωτοπόρων και των τολμηρών. Αυτός, ο οποίος «τσακίζεται» πιο πολύ απ’ όλους – έστω και δοξασμένα – είναι αυτός ο οποίος επιχειρεί να πετάξει πολύ ψηλά. Αυτός, ο οποίος σέρνεται στο έδαφος, δεν τσακίζεται ποτέ.
Οι Έλληνες, θέλοντας να «πετάξουν», ρίσκαραν τα πάντα. Απόλαυσαν μοναδικά συναισθήματα και παγκόσμια δόξα, αλλά πλήρωσαν τις αυτοκτονικές τους τάσεις με μοναδικές «πληγές» …Υπήρξαν οι μόνοι θνητοί, οι οποίοι ένιωσαν έστω και στιγμιαία θεοί και αναγκαστικά τιμωρήθηκαν ως «βλάσφημοι», γιατί απλά δεν είχε έρθει η ώρα τής δόξας τους. Η μοίρα τους ήταν τραγική, αλλά ταυτόχρονα και προβλέψιμη …Τους είχε προφητευτεί άλλωστε …Τους είχε δοθεί η γνώση, έστω και κωδικοποιημένη. Θα ακολουθούσαν τον θεογέννητο Φαέθοντα, αλλά η μοίρα τους δεν θα ήταν διαφορετική από τη δική του. Θα είχαν τη μοίρα του θνητού γιου τού Απόλλωνα, ο οποίος παρακάλεσε στην κυριολεξία να πάρει αυτό, το οποίο γνώριζε ότι θα μπορούσε να τον σκοτώσει.
Αυτός ο φιλόδοξος θνητός ένιωσε την απόλυτη συγκίνηση να κυβερνήσει για μια στιγμή το «άρμα του ηλίου», αλλά δεν ήταν θεός ο ίδιος, για να επιβιώσει από αυτήν την αυτοκτονική δοκιμασία. Φαέθων = Μοίρα = Όφις = Έχιδνα = Πύθων = Άνδρας = Άρσεν = 27. Τη χειρότερη εκδοχή της μοίρας αυτού του καταραμένου άνδρα την βίωσαν οι Έλληνες. «Έπεσαν» επίπεδο εξαιτίας τού Αλεξάνδρου και στη συνέχεια «γκρεμίστηκαν» στον Κάτω Κόσμο εξαιτίας του Χριστού. «Έπεσαν» στην άβυσσο εξαιτίας του Ερεχθέα και «πέθαναν» στον Κάτω Κόσμο εξαιτίας του ίδιου Ερεχθέα, ο οποίος εμφανίστηκε με άλλο πρόσωπο. «Έπεσαν» με πολλές πληγές – αλλά ζωντανοί -, εξαιτίας τού Αλέξανδρου και στη συνέχεια σκοτώθηκαν και τάφηκαν στο Κεκρόπιο, εξαιτίας του Ιησού. Άβυσσος = Κεκροπία = 38 …Κάτω Κόσμος = Κεκρόπιο = 43.
Αμφίπολη ή Κεκροπία.
Γιατί έγιναν όλα αυτά; …Για το κέρδος τής προόδου του ανθρώπινου είδους. Ο Χριστός βύθισε τα «θεμέλια» του κόσμου στα όρια, γιατί από το «βάθος» των θεμελίων εξαρτάται το τελικό «ύψος» τού Οίκου τού Θεού και άρα και του Οίκου του ανθρώπου κληρονόμου Του. Από το εύρος των θεμελίων εξαρτάται το εύρος τού Οίκου τού Θεού και άρα και του Οίκου του ανθρώπου κληρονόμου Του. Όλα αυτά όμως έγιναν, έχοντας ενημερωθεί ο άμεσα ενδιαφερόμενος και άρα οι Έλληνες …Έχοντας ενημερωθεί με τον «κλειδωμένο» τρόπο, τον οποίο αναλύσαμε. (Ιωάν. 12.23-12.25) «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου. αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις τη γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει. εάν δε αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει.» (Ήλθε η ώρα διά νά δοξασθή ο Υιός τού ανθρώπου. Αλήθεια, αλήθεια σάς λέγω, εάν ο σπόρος τού σιταριού δέν πέση εις τήν γήν καί πεθάνη, μένει μόνος, εάν όμως πεθάνη, φέρει πολύν καρπόν.) …Μακεδόνας = Σίτος = Έλληνες = 34
Θυσιάστηκε ο ελληνισμός, για να πολλαπλασιαστεί ο καρπός από τη θυσία του. «Ενταφιάστηκε» για να παραχθεί πολύς καρπός. Ενημερώθηκε, χωρίς να καταλάβει τι άκουσε. Νόμισε ότι η θυσία αφορά τον Ιησού που το έλεγε και όχι τον ίδιο που Τον άκουγε. Την «πάτησε» ακριβώς τη στιγμή που νόμισε ότι τα κατάλαβε όλα. Δεν κατάλαβαν οι Έλληνες ότι η τύχη τους ήταν στα χέρια του Χριστού και Αυτός είχε αποφασίσει να τους «σπείρει» για το καλό όλου του κόσμου. Χριστός = Σπορεύς = Χθόνιος = 46. Πέρασαν σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια, για να ξανασηκώσει κεφάλι ο ελληνισμός. Πού όμως θα τον αναζητήσουμε; …Εκεί όπου είναι το δικό του μέρος στον Κάτω Κόσμο …Εκεί όπου προσπαθεί να θεραπεύει τις «πληγές» του μέχρι να ξαναδοκιμάσει αυτό, το οποίο είναι μέσα στη φύση του να επιχειρήσει, όσες φορές κι αν χρειαστεί …Εκεί όπου τον γκρέμισε ο Δίας …Εκεί όπου έπεσε ο Φαέθων …Στον Ηριδανό ποταμό …Στη γη των Ελλήνων …Στην Κεκροπία.
Τους Έλληνες, δηλαδή, τους αναζητάς εκεί όπου τάφηκε ο Ερεχθέας, ο οποίος μπορεί να γίνει Κέκροπας, για να ξαναγεννηθεί Ερεχθέας. Ψάχνεις να βρεις τον Ερεχθέα εκείνον, ο οποίος πέφτει σε αυτό το επίπεδο και άρα τον Έλληνα Ερεχθέα και όχι τον Ιουδαίο …Τον Αλέξανδρο αναζητάς, για να βρεις την Κεκροπία των Ελλήνων και όχι τον Ιησού. Ο Αλέξανδρος «πέφτει» στη γη στο επίπεδο της Κεκροπίας. Ο Ιησούς αντίθετα μπορεί να πάει σε απίστευτα «βάθη» μέσα στον Κάτω Κόσμο. Εκεί, όμως, δεν βρίσκονται οι Έλληνες. Δεν μπορούν να «επιβιώσουν» σε εκείνα τα «βάθη» τού σκότους και της θρησκοληψίας. Χάνουν ως νεκροί τα χαρακτηριστικά τους και σιγά-σιγά «αναδύονται» όσο βρίσκουν την παλιά τους ταυτότητα.
Άρα, όταν αναζητάς τον μελλοντικό Ερεχθέα, τον αναζητάς από τον «δρόμο» που «ακολούθησε» μετά τον θάνατό του ο Αλέξανδρος και όχι απ’ αυτόν που ακολούθησε ο Ιησούς. Τον μελλοντικό Ερεχθέα τον αναζητάς στους απογόνους τού Αλεξάνδρου και όχι του Ιησού, εφόσον Αυτός δεν έχει τέτοιους και δεν είχε νόημα να αφήσει. Ο Ιησούς είναι Ιουδαίος και ο Θεός μετά τον Ιησού στέρησε το δικαίωμα από τους Ιουδαίους να «γεννάνε». Τους έδωσε την ευκαιρία με τον Ιησού και αυτοί την ευκαιρία αυτήν την «σταύρωσαν». Κακώς δηλαδή περιμένουν σήμερα Μεσσία από τον λαό τους, εφόσον έχουν «στειρωθεί».
Για να βρούμε λοιπόν πού «κατέληξε» ο Αλέξανδρος – ή «κομμάτι» του -, που μπορεί να λειτουργήσει ως Κέκροπας, ακολουθούμε την πορεία του. Ο Αλέξανδρος, ως έκφραση όλων των Ελλήνων, ξεκινάει από την Αθήνα, για να «πετάξει» στον θρίαμβό του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι ο Ερεχθέας, που «γεννήθηκε» στην Κεκροπία …Ο Μέγας Δράκων των Ελλήνων. Ξεκινάει την «πτήση» του για την Ασία. Πού πήγε ο Αλέξανδρος; …Στη Βαβυλώνα. Εκεί όμως και πέθανε. Στο απόγειο της «πτήσης» του «γκρεμίστηκε» ο θνητός Θεός …Έπεσε και «τσακίστηκε». Εκεί μπήκε στον τάφο …Πέθανε, για να «ξαναγεννηθεί». Τάφος = Λάκκος = Ασία = Αρχή = Μήτρα = Βαβυλώνα = 20. Έγινε αυτό, το οποίο μας περιέγραψε ο Χριστός ότι πρέπει να γίνει. Ο Αλέξανδρος πέθανε και έγινε «σπέρμα» για τον εαυτό του. Πέθανε 33 ετών, όπως προβλεπόταν από τις γραφές. Σπέρμα = 33. Μπήκε στο φρέαρ της Αβύσσου.
Πέφτοντας όμως στη γη, «σπάει» σε δύο «κομμάτια». Πέθανε, αλλά το «σπέρμα» του ζει μέσα στη Ρωξάνη. Το «αίμα» του, δηλαδή, υπάρχει σε δύο διαφορετικά κομμάτια, τα οποία βρίσκονται σε δύο διαφορετικά σημεία της Γης …Ένα, το «λείψανο» το δικό του σε έναν τάφο και ένα το «λείψανο» του γιου του σε άλλο τάφο. Το δικό του λείψανο το άρπαξε αμέσως η Ρώμη και το έκανε «εξουσία». Η Ρώμη, όμως, δεν μπορεί να είναι η Κεκροπία …Δεν τους χωράει όλους τους Έλληνες, ώστε να λειτουργήσουν ως Κεκροπίδες, που θα φτάσουν εκ νέου στην τέλεια Δημοκρατία …Δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως γυναίκες Κεκροπίδες, που θα προστατεύσουν και θα μεγαλώσουν τον θεό με τα φτερά, που κάποτε θα «πετάξει» …Το φίδι, που θα αποκτήσει φτερά και θα γίνει δράκοντας. Δράκων Μέγας = Ερεχθέας = Αλέξανδρος = 45.
Η Ρώμη είναι η διαχειρίστρια της εξουσίας του νεκρού Δράκοντος, που αναγκαστικά υφίσταται στη Γη και η οποία τον καθιστά έστω και ατελή «αθάνατο» …Είναι η καρδιά τής παγκόσμιας εξουσίας, την οποία διαχειρίζεται ο εκάστοτε ζων διάδοχος. Δεν πολεμάει εναντίον κανενός, γιατί η ίδια ελέγχει τα πάντα. Εκεί ο νεκρός Δράκοντας είναι «ζωντανός», γιατί «ζει» μέσα από τον διάδοχό του. Στη Ρώμη ο νεκρός Αλέξανδρος αποθεώθηκε και έγινε ο Δίας. Ο «αποτυχημένος» Μεσσίας έγινε Δίας και όχι Ερεχθέας και άρα μελλοντικός Μεσσίας. Ο Μέγας Δράκων έπεσε νεκρός στη Γη, αλλά το «ίχνος» του είναι αθάνατο. Ο νεκρός θεός-αυτοκράτορας γίνεται Δίας, αλλά ο εκάστοτε ζων αυτοκράτορας της Ρώμης – και διάδοχός του – «πετάει» ως αετός. Ο αετός τής Ρώμης, δηλαδή, είναι αυτό, το οποίο απέμεινε από τον Μέγα Δράκοντα στον ουρανό …Είναι ο κοινός θνητός, ο οποίος γίνεται αυτοκράτορας διάδοχος …Είναι η πιο ισχυρή δύναμη τού ουρανού, ερήμην βέβαια του Δράκοντος.
Άρα; …Άρα, η Κεκροπία μπορεί να υπάρξει μόνον εκεί, όπου το θνητό του μέρος σκοτώθηκε και δεν αποθεώθηκε. Την Κεκροπία την αναζητάς εκεί όπου υπάρχει θρήνος και θάνατος. Δεν την αναζητάς στη Ρώμη, όπου όλοι βολεύονται με εξουσία και μεγαλεία …Την αναζητάς εκεί όπου κάποιοι πονάνε και ζητάνε δικαίωση …Εκεί όπου ζητάνε λύση και είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν τα πάντα για να τη βρουν …Την αναζητάς εκεί όπου πέθανε ο Ερεχθέας και «θάφτηκε» και περιμένει τον χρόνο του για να «ωριμάσει» …Εκεί όπου άφησε το σπέρμα του ο όφις και περιμένει αυτό να γίνει όμοιό του …και, όταν «ωριμάσει» και αποκτήσει «φτερά», να ξαναδοκιμάσει την πτήση του προς τον Άνω Κόσμο …Εκεί όπου το προστατεύουν οι Γυναίκες με τα φίδια. Κέκροπας, δηλαδή, μπορεί να γίνει μόνον ο φυσικός γιος του …Ο επίσης Αλέξανδρος …Ο επίσης Έλληνας …Ο επίσης Μακεδόνας …Ο επίσης Ερεχθέας …Ο επίσης Αλέξανδρος με το ίδιο DNA. Άφησε πίσω του τον γιό του, για να «ξαναγεννηθεί» ο ίδιος.
Άρα, πού είναι ο γιος του; …Κάπου μέσα στην πολυεθνική παγκόσμια κοινωνία, όπου να είναι Έλληνας …Κάπου στην άπειρη γη του Πλανήτη, όπου να είναι Μακεδόνας. Αυτό γίνεται μόνον στη Μακεδονία της Ελλάδας. Πού όμως στη Μακεδονία; Οι δράκοντες, σύμφωνα με τους θρύλους, βρίσκονται κοντά στο χρυσάφι. Άρα ο Δράκων ο Μέγας πρέπει να είναι μέσα στο χρυσάφι για να μεγαλώσει. Άρα; …Άρα κοντά στα αρχαία χρυσωρυχεία της Μακεδονίας. Αυτός ο γιος δράκοντας είναι θαμμένος στην Αμφίπολη.
Τι μας λένε οι αριθμοί για την Αμφίπολη; Αμφίπολη = 38 = Κεκροπία = Άβυσσος = Κρημνός = Απόκρυφον = Σφραγίδα = Χρυσός. Εκεί βρίσκεται ο γιος τού Κέκροπα, ο οποίος θα γίνει με τη σειρά του Κέκροπας, για να ξαναγεννηθεί ο Εριχθόνιος …Ο αέναος κύκλος τού θανάτου και της γέννησης, μέχρι την τελική ολοκλήρωση του Σχεδίου …Ο Ερεχθέας, ο οποίος νεκρός θα μπει στη γη για να γίνει Κέκροπας, για να ξαναγεννηθεί Ερεχθέας …Ο Ερεχθέας, που όπου βρίσκεται υπάρχει «Πύλη» τού Κάτω Κόσμου. Θα αποδειχθεί μέγα λάθος που η Ρώμη «βολεύτηκε» με το να αρπάξει μόνον το λείψανο του Αλεξάνδρου.
Έπρεπε πάση θυσία να βρει το λείψανο του γιου του, για να εξαλείψει την πιθανότητα να δημιουργηθεί άλλη «πύλη» στον Κάτω Κόσμο πέρα από αυτήν που φυλάει ο Πέτρος στη Ρώμη.Κέρβερος = Ποιμένας = Ποντίφιξ = Ποίμνιο = 44.Αυτήν την «Πύλη» την υποτίμησε η Ρώμη και δεν την αναζήτησε όταν μπορούσε – στους καιρούς κατά τους οποίους δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν. Δεν την αναζήτησε, ενώ γνώριζε εξ’ αρχής πού υπήρχε πύλη τού Κάτω Κόσμου στη Μακεδονία.
Η Ρώμη γνώριζε τα Ορφικά Μυστήρια και ήξερε ότι στα όρια τής Θράκης υπήρχε η Πύλη από την οποία ο Ορφέας μπήκε στον Κάτω Κόσμο, αναζητώντας την Ευρυδίκη. Ορφεύς = 33 = Βρέφος, όταν Ευρυδίκη = 38 = Αμφίπολη. Εκεί υπήρχε το ιερό τού Διόνυσου. Την ιδιομορφία τού χώρου τη γνώριζε ο Βασιλεύς της Βαβυλώνας Ξέρξης και, για να τιμήσει τους Θεούς τού Κάτω Κόσμου, έθαψε ζωντανούς στην Αμφίπολη εννιά νέους και εννιά νέες. Ήταν γνωστό δηλαδή στην ανώτατη εξουσία και στους μύστες το τι υπήρχε στην Αμφίπολη. Εκεί έπρεπε να ψάξει η Ρώμη για τον αδύναμο όφι, πριν αυτός μεταμορφωθεί σε πανίσχυρο δράκοντα …Να ψάξει τον αδύναμο άνδρα, πριν αυτός αρχίσει να «πετάει». Δεν το έκανε, ενώ γνώριζε ότι ο Δράκων τής Μακεδονίας θα ήταν εκεί όπου ήταν ο χρυσός τής Μακεδονίας. Δεν το έκανε, επειδή δεν «ενοχλήθηκε» και νόμισε πως δεν υπάρχει πρόβλημα.
Παρανόησε τη φυσική λειτουργία και την εξέλαβε ως αδυναμία τού σχεδιασμού. Δεν κατάλαβε πως δεν ενοχλήθηκε, γιατί απλά ο «φτερωτός» Ερεχθέας έπρεπε να «ωριμάσει» και όχι επειδή είχε πεθάνει …Ότι ο Ερεχθέας θα ήταν επί αιώνες ακίνητος σαν νεκρός, χωρίς να είναι τέτοιος. Μέχρι να υπάρξει αυτή η «ωρίμανση», ο Σωτήρας τού κόσμου θα παραμένει θαμμένος στη γη …Θα παραμένει ζωντανός-νεκρός μέσα στη γη …Θα είναι, όπως μας είπε ο Χριστός, ο κόκκος του σίτου που θα πρέπει να πέσει στη γη, για να φέρει πολύ καρπό …Θα είναι ο «όφις», που θα ζει στη «φιδοφωλιά» του. Ο όφις ο αρχαίος = Υιός του Ανθρώπου = Σωτήρας του Κόσμου = 77. Αυτόν τον Όφι προστατεύουν οι γυναίκες με πρώτη και ισχυρότερη την Αθηνά …Αυτόν, που περιμένουν οι Μαινάδες, για να γονιμοποιηθούν.
Σε μια εποχή, όμως, που απαγορεύεται στους Έλληνες να λατρεύουν την Αθηνά, ποια είναι η Παρθένος που τους προστατεύει; Ποια είναι η πανίσχυρη θηλυκή μορφή, την οποία λατρεύουν και στην οποία υποτάσσονται απόλυτα οι πιο γενναίοι, οι πιο ανυπότακτοι και ταλαιπωρημένοι άνδρες στην ιστορία της ανθρωπότητας; …Η Μεγάλη Παναγιά …Η Πλατυτέρα των Ουρανών …Η Κυρία των Φιδιών …Αυτή, που στα χέρια Της φέρονται σαν αγαθά «κουτάβια» τα θηρία του Πλανήτη …Η μητέρα του Ερεχθέα.Ερεχθεύς = Χριστός = 46.
Αυτό έγινε και στο συμβολικό επίπεδο. Ο ναός τής Παρθένου Αθηνάς στα χρόνια του χριστιανισμού έγινε ναός της Παρθένου Παναγίας. Η Παναγία με αυτόν τον τρόπο στεκόταν προστάτιδα του Ερέχθειου και του όφεως. Η Παρθένος δεν έφυγε ούτε για μία στιγμή από τον ιερό βράχο της Αθήνας. Ο όφις δεν έχασε ούτε για μία στιγμή την προστασία της Παρθένου …Αυτή ήταν η Παναγία η Αθηνιώτισσα.
Ποιοι φοβούνται τους Έλληνες;
Καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων του χριστιανισμού η Παναγία προστάτευε τους Έλληνες ως «βρεφοκρατούσα». Προστάτευε στην αγκαλιά Της το Βρέφος = 33 μέχρι να αποκτήσει δυνατότητα να «πετάξει». Δεν υπήρχε δύναμη, που να μπορούσε να τους απειλήσει, ακόμα και σε στιγμές που φαίνονταν απόλυτα αδύναμοι …Ακόμα και στις πιο «σκοτεινές» περιόδους τού Μεσαίωνα – όπου αρκούσε μια διαφορετική άποψη για να στείλει κάποιον στην πυρά – οι Έλληνες προστατεύονταν, άσχετα με το ποια ήταν η κυρίαρχη θρησκεία στον χώρο όπου κατοικούσαν. Όσες φορές δέχθηκαν επιθέσεις, πάντα η Μέγιστη των Στρατηγών φρόντιζε για την ασφάλειά τους και οι Έλληνες αυτό το αναγνώριζαν και το εκτιμούσαν. Γι’ αυτόν τον λόγο και από τον Θεό τον Ίδιο οι Έλληνες πιο πολύ την Παναγία αγάπησαν.
Σήμερα, όμως, βλέπουμε μια πρωτοφανή επίθεση εις βάρος των Ελλήνων. Στην εποχή τής άθεης και εκ του πονηρού πανθρησκευτικής Νέας Τάξης Πραγμάτων, οι Έλληνες δέχονται την πιο ισχυρή επίθεση που δέχθηκαν ποτέ. Μια παγκόσμια επίθεση, στην οποία μάλιστα πρωτοστατούν κάποιοι ευεργετηθέντες των Ελλήνων, όπως οι Γερμανοί για παράδειγμα. Προφανώς κάποιοι αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο που οι Έλληνες αντιπροσωπεύουν και προσπάθησαν «προκαταβολικά» να τους τσακίσουν. Αναγκαστικά προκαταβολικά, γιατί, αν ισχυροποιηθούν, θα είναι αργά να τους αναχαιτίσεις. Αν «πετάξουν», μαζί τους πέταξε και το «πουλάκι» τής ευκαιρίας. Ποιοι όμως είναι αυτοί που τους επιτίθενται και γιατί το κάνουν, ειδικά σήμερα; …Αυτοί είναι πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι. Ποιοι φοβούνται τον Υιό της Γυναίκας; …Οι Υιοί του όφεως.
Έχουμε δηλαδή σήμερα μια επανάληψη της μοναδικής σύγκρουσης, την οποία αναγνωρίζει και για την οποία έχει ενημερωθεί ολόκληρος ο Κάτω Κόσμος. Τον Υιό της Γυναίκας πάλι θα τον πολεμήσουν αυτοί που τον μισούν …Οι προαιώνιοι αντίπαλοί του …Αυτοί που τον φοβούνται …Αυτοί, οι οποίοι γνωρίζουν πως, αν δεν προλάβουν να τον εξοντώσουν όταν είναι αδύναμος, θα τους πατήσει στο «κεφάλι» όταν θα είναι έτοιμος να δράσει …Αυτοί, οι οποίοι κάποτε τον «δηλητηρίασαν», δαγκώνοντάς τον στην «πτέρνα», αλλά δεν είναι σίγουροι ότι θα έχουν ξανά μια τέτοια ευκαιρία …Αυτοί, οι οποίοι δεν φοβούνται μήπως πεθάνουν οι ίδιοι, αλλά φοβούνται μήπως δεν προλάβουν να σκοτώσουν τον ζωντανό εχθρό τους, που θα δώσει ζωή στους υπολοίπους.
Αυτοί πολεμάνε σήμερα τους Έλληνες …Αυτοί, οι οποίοι σήμερα βολεύονται από τον Κάτω Κόσμο και θέλουν να εξοντώσουν οποιονδήποτε απειλεί να τον ανοίξει. Θέλουν να σταματήσουν μια εξέλιξη, η οποία – δυστυχώς γι’ αυτούς – είναι δρομολογημένη «άνωθεν». Αντιδρούν στους Έλληνες αυτοί, που δεν τους τρομάζει ο θάνατος και θέλουν να πάμε στον δέκατο μήνα της κύησης. Αντιδρούν αυτοί, που μισούν εκείνους, οι οποίοι είναι προγραμματισμένοι να κινηθούν μέσα στη «μήτρα» και να σπρώξουν για τη μεγάλη «γέννηση» του ανθρώπου. Ποιοι είναι αυτοί που πολεμάνε τη ζωή; …Οι επαγγελματίες «νεκροί» και μαζί τους κι εκείνοι που δεν κατάλαβαν ποτέ πως είναι «νεκροί» …Αυτοί, οι οποίοι βολεύονται από τον «θάνατο» και εκείνοι που δεν τον καταλαβαίνουν, γιατί δεν ήταν ποτέ «ζωντανοί» για ν’ αντιληφθούν τη διαφορά …Οι θεομπαίχτες και οι άπιστοι …Αυτοί, που σταύρωσαν τον Χριστό και εκείνοι που δεν πιστεύουν στον Θεό …Οι Εβραίοι και οι δαρβινιστές-αγνωστικιστές τού Προτεσταντισμού …Οι πονηροί και τα χαϊβάνια.
Πρώτοι λοιπόν – και συντονιστές όλων – είναι οι πονηροί, είναι οι Εβραίοι …Αυτοί, που, όπως μας διαβεβαίωσε ο Χριστός, είναι «νεκροί» και βολεύονται απ’ αυτό …Αυτοί, που, όπως μας αποκάλυψε ο Χριστός, είναι οι Υιοί τού Διαβόλου …Αυτοί, οι οποίοι είναι νεκροί ακόμα κι όταν μοιάζουν με ζωντανούς και πηγαίνουν να θάψουν τους νεκρούς τους …Αυτοί, οι οποίοι ακολουθούν τον νεκρό Μωυσή και νομίζουν ότι ολόκληρος ο Πλανήτης είναι η δική τους ιδιόκτητη Γη της Επαγγελίας …Οι «στείροι», που βλέπουν ως θανάσιμη απειλή τα γεννήματα των άλλων λαών και άρα και την αλλαγή γενιάς για την ανθρωπότητα …Τα παιδιά του όφεως, που μισούν τους ζωντανούς …Τα γεννήματα της Έχιδνας, που ήθελαν να σκοτώσουν τον Χριστό. (Ματθ. 12.34.) «Γενεά εχιδνών, πώς είναι δυνατόν νά μιλήτε γιά καλά πράγματα, αφού είσθε πονηροί; Διότι τό στόμα μιλεί εκείνο από το οποίον είναι γεμάτη η καρδιά».
Μαζί μ’ αυτούς και τα χαϊβάνια …Τα χαϊβάνια είναι αυτοί, οι οποίοι νομίζουν ότι βγήκαν μόνοι τους από τη θάλασσα και «σέρνονται» στη γη, γιατί αυτό λέει η θεωρία τής «εξέλιξης» του μεθύστακα Δαρβίνου …Τα χαϊβάνια, που νομίζουν ότι τους ανήκει δικαιωματικά η κορυφή τού κόσμου, επειδή έβαλαν ένα παξιμάδι σε μια βίδα, για να ενώσουν δύο λαμαρίνες. Το ποιος έβαλε σε μια «σειρά» τον κόσμο, για να μην τους «κοπανάει» με τις λαμαρίνες, δεν το εξετάζουν καθόλου. Το ποιος έδωσε στον κόσμο τη γνώση να παράγει, αλλά και την υπομονή να ανέχεται τις ανισότητες υπέρ ενός κοινού καλού – ακόμα κι όταν δεν το «βλέπει» -, δεν τους νοιάζει καθόλου …Όλα έγιναν «αυτόματα» για την κοινωνία, όπως «φύτρωσαν» τα πόδια στα ψάρια, τα οποία περπάτησαν μόνα τους στη Γη.
Οι Εβραίοι αυτά τα κουτοπόνηρα «αστροπελέκια» βρήκαν για συνεργάτες και στην πραγματικότητα τους εκμεταλλεύονται. Αυτοί οι δύο συνεργάζονται μεταξύ τους, για να «χτυπήσουν» τους Έλληνες πριν ισχυροποιηθούν σε βαθμό τέτοιο, που να μην υπάρχει περίπτωση να νικηθούν. Οι πρώτοι χρηματοδοτούν τους δεύτερους, ώστε να αισθάνονται μέσα στον κόσμο της «εξέλιξης» σαν οι πιο «εξελιγμένοι» και τους ζητάνε, ως «αντιπαροχή», τη συνενοχή στο έγκλημα …Στο μέγα έγκλημα εναντίον του Υιού της Γυναίκας, που αργά ή γρήγορα θα απειλήσει τον Κάτω Κόσμο. Αυτοί σήμερα, ως κυρίαρχοι του κόσμου, δεν θέλουν με τίποτε να βγει ο κόσμος από το «τέλμα», γιατί τους βολεύει η «ιεραρχία» του.
Γιατί αποκαλούμε χαϊβάνια τους δαρβινιστές; …Γιατί δεν μπορείς να νικάς σαν κτήνος και να απαιτείς ν’ απολαμβάνεις την νίκη σου σε συνθήκες ανθρώπινες. Δεν είναι δυνατόν να κερδίζεις «Ολυμπιακούς Αγώνες», εκτελώντας με πιστόλι τους συναθλητές σου και να ζητάς τη δόξα από μια κοινωνία ανθρώπινη, η οποία απαιτείς να διαπνέεται από Ολυμπιακά Ιδεώδη. Αυτό κάνουν οι δαρβινιστές. Αυτό, το οποίο έκανε η Γερμανία, διαφθείροντας τα έθνη που μετά τα κατηγορούσε σαν διεφθαρμένα. …Φέρονται ως κτήνη στη ζούγκλα της «εξέλιξης» και θέλουν να είναι «πρώτοι» σε κοινωνία πολιτισμένη. Στο όνομα του πολιτισμού, τον οποίον δεν σέβονται, θέλουν να τους αναγνωριστούν τα «πρωτεία» τής βαρβαρότητας από τους ανθρώπους που υπέστησαν την «ήττα»…
…Άπληστα θηρία οι νικητές και πολιτισμένοι άνθρωποι οι ηττημένοι. Αρπάζουν ως κτήνη τους καρπούς των κόπων των οργανωμένων από τις θρησκείες πολιτισμών, αλλά δεν θέλουν να αντιδρούν τα θύματά τους με θηριώδη ένστικτα. Θέλουν τις λείες τους να τις απολαύσουν με την ασφάλεια που προσφέρει μια κοινωνία ευσεβών. Δεν πιστεύουν στον Θεό, αλλά επιθυμούν την υποταγή τής κοινωνίας, η οποία λειτουργεί με Φόβο Θεού. Οι ίδιοι δεν σέβονται κανέναν νόμο θεϊκό ή ανθρώπινο, αλλά απαιτούν από τα θύματά τους απόλυτη νομιμοφροσύνη. Γι’ αυτό τους αποκαλούμε χαϊβάνια …και όχι επειδή έχουμε κάτι προσωπικό εναντίον τους. Μόνον χαϊβάνια θέλουν να είναι πλούσια «Κυριακή» εορτασμού και αναπαύσεως εκεί όπου στέκονται οι ίδιοι και για τους υπόλοιπους μια μόνιμη πένθιμη και εργάσιμη «Παρασκευή».
Αυτοί δεν θέλουν να αλλάξει με τίποτε ο κόσμος, γιατί απολαμβάνουν την «κορυφή» του. Δεν αναζητούν την «πτήση» τού Άνω Κόσμου, γιατί εκεί υπάρχει «ορατότητα» και αξιοκρατία και εκεί – αυτοί που σέρνονται – είναι οι τελευταίοι. Όλους αυτούς σήμερα τους αρκεί να είναι οι «καλύτεροι» των «ερπετών». Δεν μπορούν αλλά και δεν θέλουν να «πετάξουν». Με δύο βίδες και μερικές καλοσχεδιασμένες λαμαρίνες θέλουν να καθίσουν στην κορυφή τού έτσι κι αλλιώς «χαμηλού» τους κόσμου. Αυτοί σήμερα έχουν εξαπολύσει την πιο σκληρή και την πιο άδικη επίθεση που έχουν δεχθεί ποτέ οι Έλληνες …Την πιο ύπουλη, άνανδρη και βρόμικη επίθεση που έχουν δεχθεί οι πιο σκληροί των πολεμιστών.
Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι είναι τεμπέλης ο πιο παραγωγικός λαός της ιστορίας. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι είναι λαθρόβιος εις βάρος των «νοικοκυραίων» ο πιο γενναιόδωρος λαός της ιστορίας. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι είναι άχρηστος ο λαός εκείνος, που πάνω του «επένδυσε» ολόκληρο το ανθρώπινο είδος. Δεν φτάνει όμως που αυτές οι κατηγορίες είναι «βρόμικες», γίνονται ταυτόχρονα και «ύπουλα», εφόσον αυτοί που τις εξαπολύουν – και είναι οι Εβραίοι – δεν εμφανίζονται απέναντι στους Έλληνες, αλλά κρύβονται πίσω από κίτρινες φυλλάδες, όπως είναι ηBild των χαϊβανιών …Και πάλι τα φίδια, δεν βγαίνουν να χτυπηθούν στα ίσα με τα θηρία, αλλά προτιμούν να «δαγκώνουν» και να φεύγουν, περιμένοντας από το «δηλητήριο» να τους δώσει την νίκη.
Αυτοί επιτέθηκαν ύπουλα στους Έλληνες. Άθεοι σταλινικοί και δαρβινιστές Γερμανοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα, αφού πρώτα την «παγίδευσαν» οι ίδιοι με τα χρήματα των Εβραίων …Αφού πρώτα δημιούργησαν τις συνθήκες, για να τη διαβάλουν. Στο τέλος με έναν δικό τους Εβραίο, που παρίστανε τον ηγέτη των Ελλήνων, βγήκαν στο παγκόσμιο κοινό και ανακοίνωσαν ότι οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι και ότι ζουν εις βάρος των άλλων λαών. Έβαλαν έναν βρομερό Εβραίο να «παραδεχθεί» δημοσίως τις ελληνικές «αμαρτίες». Έβαλαν έναν ηλίθιο κρετίνο να ομολογήσει την «αποτυχία» τής πιο μεγάλης πνευματικής δύναμης στον κόσμο.
Με λίγους διεφθαρμένους προδότες προσπάθησαν και διέβαλαν τους Έλληνες σε ολόκληρο τον κόσμο. Τους φόρτωσαν με απίστευτα χρέη, ώστε να τους δημιουργήσουν άπειρα «βάρη». Όλα αυτά με έναν και μόνον στόχο …Να τους βάλουν σε έναν «νάρθηκα» κηδεμονίας, προκειμένου να τους στερήσουν την ανεξαρτησία. Οι Τρόικες αυτόν τον στόχο έχουν. Θέλουν οι «νεκροί» να έχουν λόγο στην εσωτερική λειτουργία τού ελληνικού κράτους …Να έχουν λόγο σε ό,τι επηρεάζει τη λειτουργία του και τις επιλογές τής ελληνικής κοινωνίας. Όλα αυτά, για να μην μπορέσουν στην κρίσιμη ώρα να «πετάξουν» …Να μην απολαμβάνουν την αγάπη και την ενθάρρυνση των άλλων λαών να το κάνουν …Να εξασφαλίσουν τη δυνατότητα – στην έσχατη των περιπτώσεων – να προχωρήσουν σε «κατακρεούργηση» της Ελλάδας, ώστε να επαναλάβουν τη σφαγή του Ζαγρέα.
Με τον «πόλεμο» κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων στην πραγματικότητα προσπαθούν να ματαιώσουν την έξοδο του ανθρώπου από τον Κάτω Κόσμο. Γνωρίζουν κάποιοι ότι η κατάσταση «ωρίμασε» και θέλουν, αν όχι να την αποτρέψουν, τουλάχιστον να την καθυστερήσουν. Όταν έχεις τις κατάλληλες γνώσεις, γνωρίζεις από πού προέρχονται οι απειλές …Γνωρίζεις τα περί Ελλήνων, τα περί Μακεδονίας και τα περί τάφου. Θέλεις όλα αυτά να τα «διασπάσεις», για να μην λειτουργούν συνολικά. Όλες οι δυνάμεις του Κάτω Κόσμου σήμερα είναι απέναντι από τους Έλληνες. Δεν είναι μόνον οι Εβραίοι και οι άθεοι. Κοινά συμφέροντα με αυτούς έχει και η Ρώμη …Η Ρώμη τού Γερμανού Πάπα, ο οποίος «κρύφτηκε» πίσω από τη «μαριονέτα», που παριστάνει τον διάδοχό του. Κοινά συμφέροντα έχει και η Νέα Ρώμη του ανθέλληνα Βαρθολομαίου.
Όλοι αυτοί βλέπουν με τρόμο την Αμφίπολη. Βλέπουν με τρόμο τον «τάφο» που τους περιμένει. Αυτό, δηλαδή, που για κάποιους είναι λύτρωση, για κάποιους άλλους είναι καταδίκη. Αυτό, που για κάποιους είναι ένας διάδρομος που οδηγεί στον Άνω Κόσμο, για κάποιους άλλους είναι η σφραγισμένη πόρτα, που θα τους διατηρήσει για πάντα στον Κάτω Κόσμο. Αυτό ακριβώς είναι η Αμφίπολη …Η Αμφίπολη είναι η «είσοδος» στον Κάτω Κόσμο. Δεν είναι Ερέχθειο …Το Ερέχθειο είναι ένα και μοναδικό και βρίσκεται στην Αθήνα …Το Ερέχθειο είναι «έξοδος» στον Άνω Κόσμο. Η Αμφίπολη είναι η αρχή του «διαδρόμου» για το Ερέχθειο. Η Αμφίπολη είναι το «κινητό» Κεκρόπιο …Το Κεκρόπιο, στο οποίο βρίσκεται ο κάθε νέος Κέκροπας …Όπου «πέφτει» ο νεκρός δράκοντας και βρίσκεται το «πτώμα». Κεκρόπιο είναι όπου υπάρχει το ελληνικό «λείψανο» και Έλληνες. Ερέχθειο έχει μόνον η Αθήνα, στην οποία πάντα υπάρχουν Έλληνες.
Αυτό, δηλαδή, το οποίο βρήκαν οι αρχαιολόγοι στην Αμφίπολη, είναι ένας τάφος, που ταυτόχρονα είναι και ναός των χθόνιων θεών …Ένας τάφος, στον οποίον γίνονταν διάφορες μυστηριακές τελετές, στην πλειοψηφία τους νυχτερινές …Ένας τάφος, που, αν σκεφτεί κάποιος την περίπτωση του Ξέρξη – ο οποίος πραγματοποίησε στην Αμφίπολη μαζική ανθρωποθυσία, για να εξευμενίσει τους θεούς του Κάτω Κόσμου -, τότε μπορεί να εικάσει ότι δεν θα ήταν και η μοναδική περίπτωση. Πιθανότατα να γίνονταν συστηματικά ανθρωποθυσίες, για να εξευμενιστούν οι θεοί τού Κάτω Κόσμου. Ο τύμβος Καστά πιθανότατα να είναι ένας «Λαβύρινθος». Με την εμπειρία που είχαν οι Αμφιπολίτες στην κατασκευή στοών για τα μεταλλεία χρυσού, να μην μας φανεί παράξενο αν πίσω από τις εντυπωσιακές μαρμάρινες αίθουσες υπάρχει ένα τεράστιο δίκτυο στοών και διαδρόμων, που να μοιάζει με τις ρωμαϊκές κατακόμβες …Την άλλη «νεκρόπολη», δηλαδή, που «φιλοξενεί» τον Μέγα Αλέξανδρο …Την άλλη «Πύλη» της Κεκροπίας, την οποία ελέγχει ο Κέρβερος.
Τέτοια νεκρόπολη είναι η Αμφίπολη. Είναι «Αμφί» …Ανήκει καί στους δύο κόσμους. Δεν πρέπει να μας φανεί παράξενο, δηλαδή, το να βρεθούν στοιχεία, τα οποία να αποδεικνύουν ότι στο βάθος τού τύμβου – και πέρα από την εντυπωσιακή είσοδό του – κατοικούσαν κάποιες ορκισμένες στην παρθενία ιέρειες μαζί με τους φανατικούς πιστούς. Ό,τι ακριβώς έκαναν στη Ρώμη οι πρωτοχριστιανοί στις κατακόμβες …Εκεί όπου έμπαιναν οι φανατικοί, όχι για λόγους ασφαλείας εξαιτίας των διωγμών – όπως εσφαλμένα νομίζουν κάποιοι – αλλά για να είναι «κοντά» στον Θεό τους …Για να ζήσουν και οι ίδιοι την «ταφική» εμπειρία, που θα οδηγήσει στην «Ανάσταση»…
…Για να βιώσουν και οι ίδιοι την «κάθοδο» και την «παραμονή» στον Κάτω Κόσμο …Να βιώσουν τη «ζωή εν τάφω», ώστε να απολαύσουν στο σύνολο του εύρους της την συγκίνηση της Ανάστασης, που τους υποσχόταν ο Κύριός τους. Άλλωστε, όπως νόμιζαν, για λίγα μόνον χρόνια θα έλειπε ο Κύριος και θα «επέστρεφε». Το ίδιο έκαναν και οι φανατικοί των αρχαιοελληνικών μυστηρίων. «Ακολουθούσαν» τον Διόνυσο, τον Ζαγρέα ή τον Ορφέα στον Κάτω Κόσμο, για να νοιώσουν τη λύτρωση της «αναγέννησης» …Να βιώσουν το απόλυτο σκότος, για να «μεθύσουν» με το φως στην επιστροφή τους. Σε αυτά τα χρόνια θα προστάτευαν και τα υλικά αγαθά του «εκλεκτού», τα οποία πιθανότατα να χρειαζόταν ως εφόδια για την επόμενη ζωή. (Πιθανότατα, για λόγους πρακτικούς – ανάγκες μόνιμης φύλαξης – αλλά και συμβολικούς, να διατηρούσαν μέρος του θησαυροφυλακίου του βασιλείου στον ίδιο χώρο).
Γι’ αυτόν τον λόγο άνθρωποι, οι οποίοι πίστευαν στη θεϊκή καταγωγή τού βασιλιά και στην μετεμψύχωση, παρέμεναν στον τύμβο, ο οποίος μοιάζει με τη φουσκωμένη κοιλιά μιας εγκύου που περιμένει να γεννήσει. Πάνω στον νοητό «ομφαλό» αυτής της κοιλιάς βρισκόταν ο λέοντας, που «δήλωνε» αυτό το οποίο περίμεναν όλοι αυτοί …Που «δήλωνε» την ταυτότητα εκείνου, που «φυτεύτηκε» εκεί …Εκείνου που «φυτεύτηκε», για να φέρει πολύ «καρπό».
Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;
Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, τρομάζουν τους ισχυρούς αυτού του κόσμου. Τρομάζουν αυτούς, οι οποίοι βολεύονται στον κόσμο αυτόν που ζούμε και δεν θέλουν αλλαγές …Αυτούς όλους, οι οποίοι δεν θέλουν νέες «αφίξεις» στην κατάσταση που τους βολεύει. Αν μάλιστα σκεφτεί κάποιος και τη χρονική συγκυρία που όλα αυτά συμβαίνουν, καταλαβαίνει ότι μιλάμε για τρόμο. Συμβαίνουν πάνω στη χειρότερη στιγμή του συστήματος …Πάνω στη στιγμή που το σύστημα είναι εκτεθειμένο σε κινδύνους, εφόσον επιχειρεί ένα «άλμα» παγκοσμιοποίησης, χωρίς να έχει προηγούμενη εμπειρία και άρα χωρίς «δίχτυ» ασφαλείας. Τη στιγμή, δηλαδή, που το σύστημα έχει απαλλαγεί από τις «άμυνές» του, προκειμένου να αλλάξει τη λειτουργία του, συμβαίνει κάτι, που το απειλεί με θάνατο. Τη στιγμή αυτή, που δεν μπορεί να πάει ούτε «μπροστά» ούτε «πίσω» για να αμυνθεί, συμβαίνει το αναπάντεχο γι’ αυτό.
Πώς όμως στοχεύουν να αναβάλουν ένα τέτοιο κοσμοϊστορικό γεγονός; Για να καταλάβεις τι κάνουν, θα πρέπει να γνωρίζεις τι τους απειλεί. Αυτούς τους απειλεί ο Ερεχθέας. Αυτόν θέλουν να εμποδίσουν να «γεννηθεί». Ο Ερεχθέας, που τους απειλεί, πρέπει να είναι ταυτόχρονα Έλληνας μακεδονικής καταγωγής. Άρα, αυτοί δεν θέλουν τη Μακεδονία να είναι ελληνική …Θέλουν, δηλαδή, να διαχωρίσουν την Αθήνα από τη Μακεδονία …Να διασπάσουν την Κεκροπία από τον Άδη …Να μην «ακουμπά» η Κεκροπία στον Άδη και άρα να μην έχει «επαφή» ο Ερεχθέας με τη «σχισμή» του Άνω Κόσμου …Να μην συνδέει η «άβυσσος» τον Κάτω Κόσμο με τον Άδη …Να μην ελέγχεται από Έλληνες η «άβυσσος» …Να σφραγιστεί η μακεδονική «μήτρα» χωρίς Έλληνες, ώστε να μην μπορεί να γεννηθεί Ερεχθέας.
Αυτό το μεθοδεύουν οι Εβραίοι από την εποχή που έλεγξαν στο σύνολό του τον χριστιανικό Κόσμο και άρα από την επομένη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Από το 1948, που απέκτησαν τη δική τους Γη της Επαγγελίας, προσπαθούν να διασπάσουν την ελληνική γη. Όλοι οι πρωταγωνιστές σε αυτήν την επιχείρηση είναι Εβραίοι. Εβραίος ήταν ο Τίτο, που «εφεύρε» τη σλαβική «Μακεδονία» …Εβραίος ήταν ο Χόλμπρουκ, που διέσπασε τη Γιουγκοσλαβία και έδωσε σ’ αυτήν την αυθαίρετη «Μακεδονία» κρατική υπόσταση …Εβραίος είναι ο Νίμιτς, ο οποίος προσπαθεί να δώσει σε αυτήν την κρατική υπόσταση τη «νομιμότητα» μιας μακεδονικής ταυτότητας.
Αν κατόρθωναν – γιατί δεν κατόρθωσαν – να παραδώσουν τη Μακεδονία σε Σλάβους – και άρα σε μη Έλληνες – θα έκαναν τη μακεδονική «άβυσσο» μέρος τού βαρβαρικού «Κάτω Κόσμου», που δεν θα μπορούσε να επικοινωνήσει με τον ελληνικό «Άδη» τής Αθήνας. Δεν θα είχε δηλαδή η «μήτρα» έξοδο προς τον Άνω Κόσμο. Μακεδόνας Αλέξανδρος δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Αυτό φοβούνται. Αυτό τρέμουν στην κυριολεξία. Φοβούνται τη γέννηση του Δράκοντος …Τη γέννηση του ανίκητου Δράκοντος. Δράκων = Μακεδών = 24 …Μέγας Δράκων = Αλέξανδρος = Ερεχθέας = 45…
…Φοβούνται τον Έλληνα Μακεδόνα, ο οποίος θα επαναλάβει την «πτήση» τού Αλεξάνδρου …Που θα πάρει τους Έλληνες στην «πλάτη» του και θα πετάξει έξω από τον Κάτω Κόσμο, γκρεμίζοντας τα τείχη του …Φοβούνται αυτό, το οποίο λαχταρούν όλοι οι Έλληνες από τότε που υπάρχουν …Φοβούνται την επιστροφή του Οδυσσέα …Φοβούνται την επιστροφή αυτού, που θα γυρίσει μόνος του και θα τους τα πάρει όλα. Για να το αποφύγουν αυτό, εργάζονταν προς αυτήν την κατεύθυνση τις τελευταίες δεκαετίες. Ήθελαν πάση θυσία να διαχωρίσουν τη μακεδονική ιδιότητα από την ελληνική, ώστε οι Μακεδόνες να γεννιούνται μη ελληνόφωνοι βάρβαροι …Να μην υπάρχουν Έλληνες εκεί όπου θα βρίσκεται το ελληνικό «λείψανο», το οποίο λειτουργεί ως «σπέρμα».
Αυτό είναι το πρόβλημα των «νεκρών». Γνωρίζουν οι «στείροι» πού βρίσκεται η «μήτρα» και θέλουν να την σφραγίσουν …Να την σφραγίσουν, για να μην γεννήσει αυτόν, ο οποίος θα ανατρέψει τις σημερινές και άρα τις βολικές γι’ αυτούς ιεραρχίες. Γνωρίζουν ότι αυτός, που θα γεννηθεί, θα τους πάρει όλα όσα του ανήκαν και αυτοί αυθαίρετα τα είχαν αρπάξει και είχαν βολευτεί στο να τα απολαμβάνουν. Φοβούνται το πρόσωπο εκείνο, το οποίο θα είναι ταυτόχρονα Ερεχθέας = 45 και Ερεχθεύς = 46 …Θα είναι ταυτόχρονα Αλέξανδρος = 45 και Χριστός = 46 …Θα είναι ταυτόχρονα Στρατηγός = 45 και Διδάσκαλος = 46 …Αυτός, που, ως Στρατηγός, θα κόψει τους γόρδιους δεσμούς και αυτός, που, ως Διδάσκαλος, θα μας αποκαλύψει όλα τα μυστικά τού συστήματος …Αυτός, που θα νικήσει τους πάντες, αλλά και θα εξηγήσει τα πάντα.
Πώς μπορεί να επιστρέψει αυτός; …Δεν μπορεί μόνος του. Δεν μπορεί να «επιστρέψει» σε έναν κόσμο, ο οποίος σχεδόν τον έχει «ξεχάσει» και τον έχει σχεδόν «ξεγράψει» …Σε έναν κόσμο δήθεν αγνωστικιστών, ο οποίος μπορεί να βολεύεται από τα κέρδη των θρησκειών, αλλά ταυτόχρονα «απορεί» με τις ανθρώπινες δεισιδαιμονίες …Σε έναν κόσμο ρεαλιστών, που του αρέσει να κατευθύνει τον κόσμο μέσω της Ρώμης, αλλά κρυφογελάει με τη γνώση που ύψωσε την Ρώμη. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο, των εκ του πονηρού ρεαλιστών, δεν υπάρχει θέση για ευσεβείς. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο, ο οποίος κυβερνάται από ένα κλειστό Κολέγιο Μνηστήρων εις βάρος του ιδρυτή, του δεν υπάρχει τρόπος για έξωθεν εισβολή.
Πρέπει να λάβει «πρόσκληση», για να μπει στον Οίκο των εκλεκτών. Πρέπει να βρει τρόπο, για να μπει στο κλειστό «Κολέγιο» των Μνηστήρων, το οποίο ελέγχει απόλυτα η εξουσία. Πρέπει να τον καλέσει κάποιος, ο οποίος είναι αρμόδιος να το κάνει. Ποιος είναι αυτός, ο οποίος μπορεί να το κάνει; …Αυτός είναι ο Τηλέμαχος. Τι είναι δηλαδή πρακτικά ο Τηλέμαχος; Τι μπορεί να λειτουργήσει ως «Τηλέμαχος» στον σημερινό σύγχρονο κόσμο με τα άπειρα προβλήματα και τη μηδενική πνευματικότητα; …Ο «Τηλέμαχος» μπορεί να είναι ένα πρόσωπο, το οποίο συνδέεται βιολογικά με τον πατέρα του, αλλά ταυτόχρονα είναι και φαινόμενο, το οποίο προκαλεί ένα διαγωνιστικό «κάλεσμα» με διεθνές αντίκτυπο …Ένα διεθνές γεγονός, που να «συνδέει» τον «προηγούμενο» Αλέξανδρο με τον «επόμενο» …
Κάτι, δηλαδή, που να «ενώνει» τον χρόνο εκεί όπου «σταμάτησε» …Εκεί όπου είναι το «πτώμα» και η «ζωή» …Εκεί όπου ο γιος με την εμφάνισή του εκμηδενίζει τον χρόνο που πέρασε. Μετατρέπει τα δύο χιλιάδες χρόνια απουσίας τού Αλέξανδρου σε μία μόνον στιγμή.
Αυτός ο «Τηλέμαχος» με την απροσδόκητη εμφάνισή του θα «προσκαλέσει» τον πατέρα …Τον πατέρα, ο οποίος άφησε την εξουσία να «αιωρείται» μέσα στους αιώνες με το «κρατίστω» …Τον πατέρα, ο οποίος μπορεί να ήταν ετοιμοθάνατος, αλλά μπορεί και να «σηκωθεί» από το «κρεβάτι» του …Τον πανίσχυρο πατέρα, ο οποίος μπορεί να διεκδικήσει εκ νέου τη δική του εξουσία ως ο κραταιότερος…
…Σαν να πέταξε τόσο ψηλά το «δακτυλίδι» τής διαδοχής, που, μετά από χιλιάδες χρόνια, προλαβαίνει να γυρίσει και να το πιάσει ο ίδιος. Αυτό αντιλαμβανόμαστε ότι μπορεί να γίνει με ένα σχεδιαστικό «τρυκ». Μπορεί να το κάνει και ένας γιος νεκρός, ο οποίος «εμφανίζεται» αναπάντεχα …Τόσο αναπάντεχα, όσο μπορεί να είναι η ανασκαφή ενός αρχαίου τάφου.
Πρόβλημα δεν υπάρχει …Έτσι κι αλλιώς πατέρας και υιός είναι το ίδιο πρόσωπο. Ένας πρέπει να είναι ζωντανός άνθρωπος και αυτός είναι ο διεκδικητής. Είναι εύκολο η Αμφίπολη – όπου είναι προφανές πως είναι θαμμένος ο γιος τού Αλεξάνδρου – να γίνει ένας Τηλέμαχος …Ένας «Τηλέμαχος» με τη σάρκα τού υιού τού Αλεξάνδρου, ο οποίος «φωνάζει» και μέσω των διεθνών ΜΜΕ «ακούγεται» σε ολόκληρο τον Πλανήτη. Αυτός είναι ο πρώτος Μνηστήρας, ο οποίος διεκδικεί τη θέση τού πατέρα του και αυτός πρώτος παραιτείται υπέρ τού πατέρα του. Γι’ αυτόν τον λόγο πάντα ο Τηλέμαχος ξεκινάει τη διαδικασία του Τόξου και θα μπορούσε να το καταφέρει εάν δεν παραιτούνταν υπέρ τού πατέρα του …Ξεκινάει τη διαδικασία στην οποία παραιτείται, για να παγιδεύσει τους υπόλοιπους στην παγίδα τού πατέρα του.Τηλέμαχος = 38 = Μνηστήρας = Αμφίπολη.
Αυτό είναι που τρομάζει τώρα τη Ρώμη …Η Αμφίπολη ανοίγει «θέματα» …Θέματα, τα οποία μέχρι τώρα η Ρώμη θεωρούσε ότι τα είχε τακτοποιημένα. Αν βρεθεί το λείψανο του γιου τού Αλέξανδρου, θα έχουμε ραγδαίες εξελίξεις, τις οποίες δεν μπορεί να γνωρίζει κανένας πού μπορούν να οδηγήσουν. Έτσι κι αλλιώς σε μια τέτοια περίπτωση ξεκινάει εκ νέου το θέμα τής διαδοχής τού Αλέξανδρου. Η Ρώμη – σε όλες τις εκδοχές της – θα βρεθεί υπό πίεση. Θα πρέπει να απαντηθούν εκ νέου ερωτήματα, τα οποία αφορούν την ίδια και την εξουσία της …Ερωτήματα, τα οποία αφορούν τη θρησκεία και την προοπτική των πιστών της …Ερωτήματα, στα οποία θα πρέπει να απαντήσει και η ίδια, εφόσον θα βρεθούν κι άλλοι να δώσουν απαντήσεις. Όταν τα ερωτήματα απευθύνονται στο παγκόσμιο κοινό, δεν ξέρεις ποτέ ποιος θα βρεθεί από «κάτω» ν’ απαντήσει.
Ο ανοικτός «διαγωνισμός», στον οποίο μπορεί να την παρασύρει ένας κληρονόμος, θα είναι αναπόφευκτος …Αναπόφευκτος, και εις βάρος των «εκλεκτών» της. Οι αγνωστικιστές, οι οποίοι κυβερνάνε τον κόσμο, δεν έχουν τις γνώσεις που δημιούργησαν τον κόσμο αυτόν …Δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τον ιδρυτή του στο επίπεδο που είναι προνομιακό γι’ αυτόν. Αυτοί παριστάνουν τους ισχυρούς με δαρβινικές και φροϋδικές αμπελοφιλοσοφίες, αλλά γνώσεις πραγματικές δεν έχουν. Διαχειρίζονται κάτι, το οποίο είναι πολύ πέρα από τις δυνατότητές τους να το δημιουργήσουν.
Τώρα, λοιπόν, που δοκιμάζουν να επιβάλουν την πολυθρησκευτική – και στην πραγματικότητα άθεη – Νέα Τάξη Πραγμάτων, στην πραγματικότητα έρχονται σε σύγκρουση με τη γνώση των θεμελιωτών τού χριστιανισμού, τον οποίο στην πραγματικότητα επιχειρούν να διαλύσουν, προκειμένου να δημιουργήσουν μια νέα παγκοσμιοποιημένη κατάσταση που να μοιάζει με θρησκεία, άσχετα αν δεν έχει ένα αντίστοιχο θεολογικό δόγμα και την αρμόζουσα πνευματικότητα. Θα έρθουν σε σύγκρουση όχι μόνον με το χριστιανικό δόγμα, αλλά και με τις γνώσεις εκείνες, οι οποίες θεμελίωσαν και όλες τις υπόλοιπες θρησκείες.
Αυτό είναι ένα «άλμα» πρωτοφανές, το οποίο δεν έχει επιχειρηθεί ξανά …Ένα «άλμα», το οποίο προκαλεί αντιδράσεις, καθώς ενεργοποιεί τα ένστικτα των πιστών. Αντιδρούν οι πιστοί όλων των θρησκειών σε οτιδήποτε «νοθεύει» τα δόγματα τα οποία ακολουθούν …Ειδικά όταν αυτά τα δόγματα τα «νοθεύουν» τοκογλύφοι, έμποροι, ανώμαλοι και άθεοι …Ειδικά όταν είναι φανερό πως αυτή η «νοθεία» γίνεται για τα κέρδη των τοκογλύφων. Αυτό είναι το πρόβλημα που έχουν τώρα …Ένα πρόβλημα, το οποίο δεν το είχαν ποτέ μέχρι σήμερα, εφόσον τα ιερατεία έμεναν σταθερά προσηλωμένα στα δόγματά τους …Μέχρι θανάτου προσηλωμένα στα δόγματα των ιδρυτών τους, και άρα απόλυτα ασφαλή.
Όμως, αυτό έχει πλέον αλλάξει. Υπό την πίεση των τοκογλύφων και των τραπεζιτών, οι οποίοι θέλουν «ανοικτούς» κόσμους, γιατί επιθυμούν να βλέπουν μπροστά τους μόνον ανοικτές αγορές, θα πρέπει οι θρησκείες να αλλάξουν τα δόγματά τους …Θα πρέπει τα ελεγχόμενα από τους ίδιους Ιερατεία να αλλάξουν τα «τροπάριά» τους …Θα πρέπει να πείσουν ανθρώπους, οι οποίοι δεν θέλουν να πειστούν, εφόσον αρνούνται να εγκαταλείψουν την πίστη τους. Αυτό δημιουργεί εντάσεις μεταξύ «ποιμνίων» και «ποιμένων» …Εντάσεις, οι οποίες θα φέρουν και αμφισβητήσεις στην εξουσία τής πατριαρχίας. Άνθρωποι, οι οποίοι ηγούνται θρησκειών, θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις, οι οποίες τους φέρνουν «απέναντι» από τους ιδρυτές των θρησκειών τους.
Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για θέμα διαδοχής …Για θέμα, το οποίο μέχρι τώρα θεωρούνταν τακτοποιημένο. Εφόσον αυτοί, οι οποίοι σήμερα ηγούνται τού χριστιανισμού, ακολουθούν δικές τους «κοσμικές» κοσμοθεωρίες, θα πρέπει να δούμε ποιοι είναι οι αυθεντικοί εκφραστές των αυθεντικών Ιδρυτών τού χριστιανισμού και άρα τίθεται – εκ των πραγμάτων – θέμα διαδοχής. Όταν ο Πάπας της Ρώμης δηλώνει αναρμόδιος να κρίνει ανθρώπους – περίπτωση ομοφυλόφιλων -, αυτό σημαίνει ότι δηλώνει αδυναμία να ενσαρκώσει τον ρόλο του. Δηλώνει αδυναμία να φερθεί ως ποιμένας, όπως προβλέπει η θέση του ως διαδόχου τού Πρώτου Επισκόπου τής Ρώμης …Του Πέτρου, ο οποίος πήρε ένα ανάλογο δακτυλίδι διαδοχής και το οποίο αλλάζει χέρια «εκλεκτών» μέσα στους αιώνες. Τα πάντα δηλαδή ξεκινάνε εκ του μηδενός, όταν ο διάδοχος δεν φέρεται ως τέτοιος και ανακαλύπτει νέες θεωρίες. Μέχρι και την ίδια την ύπαρξη του Θεού έχει αμφισβητήσει ο σημερινός Πάπας.
Σε αυτό το «εύφλεκτο» περιβάλλον έρχεται ένας τάφος και απειλεί να βάλει «φωτιά» σε όλα τα θέματα που αφορούν τη σύγχρονη κοινωνία …Σε μια εποχή, όπου αναθεωρούνται όλες οι θρησκευτικές αντιλήψεις, έρχεται η αποκάλυψη του τάφου τού γιου ενός ανθρώπου, ο οποίος είχε λατρευτεί ως Θεάνθρωπος από τους ανθρώπους της εποχής του. Αυτό αποτελεί πρόβλημα, και μάλιστα μεγάλο. Τώρα, που οι ίδιοι οι ηγέτες του χριστιανισμού θέτουν υπό αμφισβήτηση τα «θεμέλια» του χριστιανισμού, θα εμφανιστούν αναγκαστικά και οι ελληνικές «βάσεις» αυτών των «θεμελίων». Οι «Μνηστήρες» είναι απολύτως αδύναμοι και τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να ξεκινήσει ένας θεολογικού τύπου «διαγωνισμός» για τα θεμελιώδη θρησκευτικά ζητήματα.
Οι διαγωνισμοί είναι πάντα επίφοβοι, γιατί πάντα, όταν υπάρχουν διαγωνισμοί, υπάρχουν και εκπλήξεις. Υπάρχουν απρόβλεπτοι πρωταγωνιστές, οι οποίοι ανατρέπουν τα «φαβορί» και ενθουσιάζουν τον κόσμο. Ακριβώς, επειδή φοβούνται τις εκπλήξεις, πρέπει να προλάβουν όλους όσους θα μπορούσαν – και μόνον με την εμφάνισή τους – να προκαλέσουν διαγωνισμούς. Ένας τέτοιος παράγοντας, ο οποίος λειτουργεί καταλυτικά προς την κατεύθυνση που τους ενοχλεί, είναι και ο τάφος της Αμφίπολης. Εκ των δεδομένων, δηλαδή, τους ενοχλεί η δημοσιότητα που έλαβε η ανακάλυψή του και η ανασκαφή του.
Αυτός είναι ένας τάφος, ο οποίος μπορεί να ξεκινήσει μια τέτοια διαγωνιστική διαδικασία …Είναι ο τάφος τού γιου τού απόλυτου Έλληνα …Είναι ο τάφος τού γιου τού απόντα Κυρίου τού ελληνικού κόσμου. Ο τάφος τού Αλεξάνδρου του 4ου είναι επικίνδυνος, γιατί μπορεί να γίνει ένας ανεξέλεγκτος και θορυβώδης «Τηλέμαχος» …Τον «Τηλέμαχο» φοβούνται, γιατί, όταν ωριμάσει, θα «καλέσει» τον πατέρα του στον Οίκο …Τον Κέκροπα φοβούνται, γιατί θα «γεννήσει» τον Ερεχθέα. Γι’ αυτόν τον λόγο η Ρώμη σήμερα είναι τρομοκρατημένη με την Αμφίπολη …Φοβάται τον νεκρό που αυτή «φιλοξενεί» και ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει ως «Τηλέμαχος». Αυτό δείχνουν όλες οι κινήσεις της.
Προσπάθησε να αποτρέψει τις ανασκαφές, αλλά δεν τα κατάφερε. Έβαλε τους δικούς της ανθρώπους να μειώσουν την αξία του ευρήματος, αλλά δεν έπεισε κανέναν …Δεν κατάφερε να «σκοτώσει» τον Τηλέμαχο, όπως δεν είχαν καταφέρει να τον σκοτώσουν και οι Μνηστήρες στα Έπη …Τον Τηλέμαχο, ο οποίος, μόλις «ωριμάσει», επιχειρεί πάντα να βγει από το παλάτι, για ν’ αναζητήσει τον πατέρα του …Αυτό, το οποίο τρομάζει τους Μνηστήρες και τους ωθεί στο να επιχειρήσουν να τον δολοφονήσουν. Το επιχειρούν, γιατί, όταν συμβεί αυτό, σημαίνει πως έχει φτάσει η ώρα τής «επιστροφής». Ο Τηλέμαχος είναι το «κλειδί» της επιστροφής, γιατί είναι αυτός που βάζει τον πατέρα του – από κάποια άγνωστη πίσω «πόρτα» – μέσα στο παλάτι.
Όταν ο Οδυσσέας – στην απόλυτη και άρα πιο ισχυρή μορφή του – είναι ο Χριστός και ο Αλέξανδρος ταυτόχρονα, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Τι περιμένουμε όλοι; …Ο ίδιος άνθρωπος να φερθεί ως τέλειος στρατηγός και ως τέλειος διδάσκαλος. Ως στρατηγός να λύσει τον Γόρδιο Δεσμό που οδηγεί στην κοσμοκρατορία, και να τη διεκδικήσει. Ως διδάσκαλος να εξηγήσει όλα τα μυστικά τού χριστιανισμού, που διαχειρίστηκε την κοσμοκρατορία τούς τελευταίους αιώνες. Να αγωνιστεί ως στρατηγός για την κοσμοκρατορία, όπως θα έκανε ο Αλέξανδρος, και να αποκαλύψει την αλήθεια, την οποία γνώριζε μόνον ο Χριστός. Να γίνει επιτέλους η Κρίση του Κόσμου. Τι περίμεναν οι αρχαίοι από τον μυθικό Οδυσσέα, για να τον αναγνωρίσουν; …Να τεντώσει το τόξο του …Να τεντώσει το τόξο, όπως μόνον εκείνος μπορούσε …Να εκδηλωθεί η δύναμη του Δράκοντος.
Τόξον του Οδυσσέως = 81 = Γόρδιος Δεσμός = Αλήθεια του Χριστού = Χριστιανισμός = Κρίσις του Κόσμου = Δύναμις του Δράκοντος.
Αν εκδηλωθεί αυτή η δύναμη, η Ρώμη είναι «τελειωμένη» …Είναι «τελειωμένοι» οι αυτόκλητοι «Μνηστήρες» της …Είναι «τελειωμένοι» αυτοί οι άθεοι και οι θεομπαίχτες, οι οποίοι παριστάνουν τους θεούς, απλά εκμεταλλευόμενοι την ευσέβεια των λαών …Είναι «τελειωμένοι» αυτοί, οι οποίοι καθημερινά σκοτώνουν, κλέβουν και αδικούν τους ανθρώπους, τους οποίους ο Ίδιος ο Θεός θεωρεί παιδιά Του και έχει ορίσει κληρονόμους Του. Κανένας δεν θα γλιτώσει από το «μακελειό» που θ’ ακολουθήσει όταν επιστρέψει ο Φωστήρας. Κανένας δεν θα γλιτώσει στο «μακελειό» που – σύμφωνα με τα Έπη – γίνεται στη μεγάλη γιορτή τού Απόλλωνα …Στη γιορτή τού πατέρα τού Φαέθωνα …«ἔστ’ ἦμαρ ὅτε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καὶ ες αεί ἔσσεται» …Όταν οι Φοίβος θα πάρει το τόξο στα χέρια του, θα αρχίσει ο μεγάλος θρήνος. Φοίβος = Τοξότης = Κύριος = Κριτής = 35.
Από ποιον θα ξεκινήσει η»σκοποβολή»; …Απ’ αυτόν, ο οποίος αισθάνεται απόλυτα κυρίαρχος της κατάστασης …Απ’ αυτόν, ο οποίος σήμερα επιτίθεται με μένος εναντίον τού Υιού της Γυναίκας …Απ’ αυτόν, ο οποίος σφετερίζεται τη θέση τού Οδυσσέα και δεν δίστασε να στραφεί εναντίον τού γιου του. Από ποιον θα ξεκινήσει; …Από τον Αντίνοο μήπως; …Από τον καραγκιόζη τον Αντίνοο;Αντίνοος = 40 = Εβραίοι = Καταραμένοι = Εχθροί.
Η Ρώμη όλα αυτά θα τα καταλάβει σύντομα, γιατί έχει τις γνώσεις να το κάνει και άρα να συμπεριφερθεί ανάλογα …Αναγκαστικά. Όταν «σηκώνονται» οι «δράκοντες», ακόμα και οι αετοί κάθονται στη Γη …για το καλό τους.
ΥΓ.
Η ελληνική γλώσσα είναι αυτή που τελικά θα επιβληθεί στον κόσμο ως πανανθρώπινη γλώσσα, γιατί απλούστατα ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να μιλάει τη γλώσσα του Θεού του ...Γιατί απλούστατα πρέπει να μάθει ο άνθρωπος να συνεννοείται απ’ ευθείας με τον Πατέρα του, χωρίς να παρεμβάλλονται ιερατεία ...Για να μάθει από τον Ίδιο τι ακριβώς έκανε ως Πατέρας του γι' αυτόν. Αυτό είναι κάτι που αφορά το σύνολο των θρησκειών και όχι μόνον τον Δυτικό Κόσμο, ο οποίος έχει "στηθεί" πάνω στη βάση της ελληνικής γλώσσας. Σε έναν κόσμο, ο οποίος έχει τον ίδιο Θεό, αυτό είναι εύκολο να επιβληθεί από την ίδια τη λογική, εφόσον σε αυτό συμφωνεί και η θεολογία.
Συγκοινωνούντα "δοχεία" είναι όλες οι θρησκείες. Δεν είναι ξένος ο χριστιανισμός προς το Ισλάμ. Μοιράζονται την ίδια παράδοση και τους ίδιους Προφήτες. Ο Αλέξανδρος και ο Χριστός είναι Προφήτες για το Ισλάμ και άρα, όταν εμφανίζονται, μπορούν να του αλλάξουν τη "ρότα". Οι Ινδουιστές περιμένουν τον "Μόσχο" τον Σιτευτό και άρα τον Έλληνα Ζαγρέα και γι' αυτό λατρεύουν και δεν πειράζουν τις ιερές αγελάδες. Ο Δράκων ο Μέγας της Μακεδονίας είναι αυτός, τον οποίον "περιμένουν" οι Κινέζοι να μοιράζει δώρα. Ο Ήλιος είναι ο Θεός των Ιαπώνων σιντοϊστών. Μόνον η ελληνική γλώσσα μπορεί να τα "συνδέσει" όλα αυτά μεταξύ τους.
Το θέμα της Αμφίπολης θα δώσει μια τελική λύση και στο "Μακεδονικό Ζήτημα" ...Ένα ζήτημα τεχνητό, το οποίο στην πραγματικότητα δεν υφίσταται. Η ίδια η κατάσταση θα "αδειάσει" τους - εν γνώση τους - παραχαράκτες τής ιστορίας. Η ίδια η κατάσταση θα γκρεμίσει το "Λας Βέγκας" των Βαλκανίων. Δεν έχουν ελπίδες μέσα σε μια τέτοια "έκρηξη" οι Σκοπιανοί. Είναι τόσο μεγάλα τα "ύψη" και τα "βάθη" τής υπόθεσης, που τρομάζουν ακόμα και τους Έλληνες. Οι Σκοπιανοί, δυστυχώς, αν επιμείνουν στις θέσεις τους, θα γίνουν τα "βατράχια" σε μια μάχη στην οποία στην κυριολεξία θα ματώσουν τα "βουβάλια". Στον "βάλτο" της Αμφίπολης θα πέσουν θηριώδη κορμιά και εκεί είναι σίγουρο πως κανένα "βατράχι" δεν θέλει να βρίσκεται τη λάθος στιγμή να κάνει τα λάθος πράγματα.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Δημιουργός της θεωρίας του Υδροχόου
ΠΗΓΗ
Αυτή ήταν η ανάγκη, την οποία κάλυπτε η κρυπτογράφηση …Ο Θεός έπρεπε να πάρει πολύ σκληρές αποφάσεις για ένα πολύ οδυνηρό μέλλον και ταυτόχρονα έπρεπε να προστατεύσει την «Φιλαλήθειά» Του. Δεν μπορεί ο Θεός, στο όνομα ακόμα και της πιο αγαθής σκοπιμότητας και φιλοδοξίας, να εμφανίζεται ψευδόμενος. Αυτό, όμως, ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα, γιατί με τη γυμνή και απροκάλυπτη αλήθεια δεν θα μπορούσε να δρομολογηθεί τίποτε σημαντικό για το ανθρώπινο είδος. Ο άνθρωπος θα τρόμαζε από το αληθές κόστος τής προόδου και θα την αρνιόταν. Θα αντιδρούσε και θα παράμενε στις λάσπες όπου βρισκόταν …Θα «πάγωνε» όταν θα έκανε κρύο και θα «έβραζε» όταν θα έκανε καύσωνα …Θα κατοικούσε σε παράγκες και θα πέθαινε ακόμα και από την πιο ασήμαντη μόλυνση. Αυτό είναι το επίπεδο που μπορούσε να κατακτήσει ο θνητός άνθρωπος με σχεδιασμό στη δική του κλίμακα ευφυΐας και χρόνου που είχε στη διάθεσή του. Αυτό, δηλαδή, το οποίο βλέπουμε να βιώνουν στην τρίτη χιλιετία φυλές τού Αμαζονίου ή της Γουϊνέας.
Το σύνολο της ανθρώπινης ανάπτυξης απαιτούσε σχεδιασμούς άλλης κλίμακας, που μόνον ένας αθάνατος και υπερευφυής Θεός μπορούσε να δρομολογήσει …Σχεδιασμούς με τρομερά επιτεύγματα, αλλά εξίσου τρομερά κόστη. Αυτό το δεύτερο ήταν το μέγα πρόβλημα. Γιατί; …Γιατί, αν ο άνθρωπος γνώριζε το μέλλον του, μπορεί και να εγκατέλειπε την προσπάθεια της προόδου …Μπορεί και να εγκατέλειπε τη θρησκεία, που οδηγούσε στην πρόοδο αυτήν …Μπορεί και να εγκατέλειπε τον ίδιο τον Θεό, που είχε ως στόχο Του να βάλει τον άνθρωπο να πραγματοποιήσει έναν τέτοιο άθλο. Ο θνητός άνθρωπος μόλις θα έβλεπε το κόστος αυτής της προόδου, που θα καλούνταν να πληρώσει, μπορεί να γινόταν μοιρολάτρης και να τα παρατούσε …Μπορεί να «αυτοκτονούσε». Αν γνώριζε, για παράδειγμα, τι τον περίμενε εντός του χριστιανισμού – στους αιώνες που ακολούθησαν της εμφάνισης του Χριστού -, μπορεί και να μην γινόταν ποτέ χριστιανός. Αν γνώριζε πόσο αίμα θα χυνόταν μετά την εμφάνιση τού Χριστού, θα είχε άλλη άποψη για πολλά πράγματα.
Με τα κωδικοποιημένα κείμενα δεν υπήρχε τέτοιος κίνδυνος. Ο «σκύλος» θα ήταν χορτάτος και η «πίτα» ολόκληρη. Ο Θεός θα έλεγε την αλήθεια, για να μην απειλείται η Φύση Του και ο άνθρωπος απλά δεν θα μπορούσε να την αξιοποιήσει. Ο άνθρωπος θα μάθαινε την αλήθεια και απλά δεν θα την καταλάβαινε. Ο αθάνατος Θεός θα σχεδίαζε και ο θνητός άνθρωπος, εξαιτίας της παρανόησης – με δική του ευθύνη – θα εκτελούσε τον Σχεδιασμό. Αυτός, που δρομολογούσε τη σκληρή κατάσταση και ήταν υποχρεωμένος εκ του ρόλου Του να αποκαλύψει την αλήθεια, μπορούσε ταυτόχρονα να αποκαλύπτει την αλήθεια, χωρίς αυτή η αλήθεια να επηρεάζει τον Σχεδιασμό Του.
…Μπορούσε να αποκαλύπτει τα τρομερά και τα ολέθρια, χωρίς αυτά να επηρεάζουν την ψυχολογία του ανθρώπου, η οποία έπρεπε να παραμένει ακμαία …Μπορούσε να αποκαλύπτει τα χειρότερα με έναν τρόπο μάλιστα γοητευτικό, που έμοιαζε με ακίνδυνο παραμυθάκι ή μια διδακτική παραβολή. «Ενημέρωσε» ο Θεός, για παράδειγμα, τους Έλληνες ότι θα «χάνονταν» για το κέρδος της πανανθρώπινης προόδου, αλλά δεν τους τρόμαξε. Τους «ενημέρωσε» ότι θα «πέθαιναν» και αυτοί δεν τρόμαξαν. Πώς έγινε αυτό; …Λάθος κατάλαβαν όταν τους «μίλησε».
Αυτός τους «ενημέρωσε» μέσω του Υιού Του, αλλά αυτό δεν σημαίνει κι ότι «συνεννοήθηκαν» μεταξύ τους. Αυτός τους είπε ότι ο κόκκος τού σίτου πρέπει να πεθάνει, για να φέρει πολύ καρπό. Αυτός, όμως, γνώριζε ότι οι Έλληνες ήταν ο σίτος …Οι Έλληνες δεν γνώριζαν πως οι ίδιοι ήταν ο σίτος που έπρεπε να πεθάνει. Νόμιζαν ότι μιλάει για κάποιους άλλους ή για τον εαυτό Του. Πρόβλημά τους ήταν τι κατάλαβαν. Θεωρητικά, όμως, είχαν «ενημερωθεί». Αυτό ήταν απαραίτητο, γιατί έπρεπε ο άνθρωπος – έστω και εξαιτίας τής παρανόησης – να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη των επιλογών του.
Από τη στιγμή που ήθελε να γίνει «Θεός», έπρεπε να πάρει την ευθύνη και για τα λάθη του …Έπρεπε, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, να πάρει και την ευθύνη τής άγνοιάς του. Αν ο άνθρωπος, ως αυτοδίδακτος και ερασιτέχνης «Θεός» μπερδευόταν και έκανε λάθη, αυτό ήταν πρόβλημά του και όχι πρόβλημα του Θεού, που τον αντιμετώπιζε ως Ίσο και τον έβαζε στο «παιχνίδι» Του. Ο άνθρωπος ήθελε να «παίξει» τον θεό και θα έμπαινε σε ένα πραγματικά θανατηφόρο «σκηνικό» με δική του ευθύνη. Γι’ αυτόν τον λόγο τον «έπαιξε» ο Θεός, ενώ τον είχε προειδοποιήσει πως δεν τον συμφέρει το «παιχνίδι» αυτό.
Είναι αυτό που λέμε …»να προσέχεις τι εύχεσαι». Ο άνθρωπος ήθελε το «φορτίο» τού Θεού, αλλά δεν γνώριζε πόσο περίπου χρόνο και πόση προσπάθεια θα απαιτούσε να αποκτήσει δυνάμεις «Άτλαντα» …Το ζήτησε …και το πήρε. Αυτό ήταν το όλο μυστικό τού Σχεδιασμού. Έπρεπε ο άνθρωπος μέσα στους αιώνες να επαναλαμβάνει τα λάθη του πάντα με την ίδια «φρεσκάδα» και την ίδια «αφέλεια» …Να τα επαναλαμβάνει, μέχρι να «προοδεύσει» από τα λάθη του …Να τα επαναλαμβάνει, μέχρι να κρίνει ο Θεός ότι έφτασε σε εκείνο το σημείο ανάπτυξης, που δεν θα χρειαζόταν πλέον να κάνει άλλα λάθη …Να τα επαναλαμβάνει, μέχρι ο Θεός να τον απαλλάξει από το βάρος.
Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, μπορούν να συμβούν μόνον εξαιτίας της παρανόησης …Όταν ο άνθρωπος θέλει τα «καλά» τού να είσαι Θεός, αλλά όχι τα αντίστοιχα κόστη …Είναι δυνατόν να δρομολογηθούν μόνον όταν ο άνθρωπος πάρει λανθασμένες αποφάσεις εξαιτίας λανθασμένων εκτιμήσεων …Μόνο όταν «ακούει» τα πάντα, αλλά «καταλαβαίνει» μόνον μερικά από αυτά τα οποία «ακούει» …Μόνον όταν υπάρχουν οι αλήθειες κρυμμένες μέσα σε «μύθους», που τις κάνουν πιο γοητευτικές και βέβαια πιο «ακίνδυνες». Όταν όμως «ανοίξουν» αυτοί οι «μύθοι», θα δούμε μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική απ’ αυτήν που φανταζόμαστε και βέβαια απ’ αυτήν που περιγράφουν οι ίδιοι οι «μύθοι» στην «επιφάνειά» τους.
Τα «θηρία» και οι «δράκοι» των μύθων, αν αποκαλυφθούν, θα είναι κάτι πολύ διαφορετικό απ’ αυτό που φανταζόμαστε. Γι’ αυτόν τον λόγο υπήρχε αυτή η ανάγκη. Μπορεί αυτό, το οποίο ο Θεός περιέγραφεκωδικοποιημένα ως μολυσμένο «μήλο» – και άρα σαν υπέρτατο κακό -, να είναι η δική Του Δωρεά, που η κακή της χρήση να την κάνει θανατηφόρα. Μπορεί Αυτός, τον οποίο σου έστειλε ως αγαπημένο Απεσταλμένο, να είναι ο Διάβολος, που εσύ εν αγνοία σου λατρεύεις …Ο Διάβολος, που δεν γνώριζες, μέχρι που σου Τον αποκάλυψε Εκείνος που σου Τον έστειλε. Άρα; …Άρα, έπρεπε να μπορεί να αποδείξει κάποτε πως όλα αυτά ήταν ένα οργανωμένο Σχέδιο για το καλό σου και όχι για το καλό Του …Για το καλό, το οποίο θα ήταν τέλειο, άφθαρτο και αιώνιο και το οποίο δεν θα μπορούσες με κανέναν τρόπο να δημιουργήσεις μόνος σου. Έπρεπε να μπορεί να αποδείξει ότι το κακό «θηρίο», που περιγράφει ο μύθος ή το απόκρυφο κείμενο, ταυτιζόταν με ένα πρόσωπο, το οποίο είχε τελείως διαφορετική «εικόνα» ανάμεσα στους ανθρώπους.
Αυτή η «ψευδαίσθηση» επιτυγχάνεται με τα κωδικοποιημένα κείμενα …Τα κείμενα των οποίων οι λέξεις «κρύβουν» ταυτότητες …Τα κείμενα, τα οποία «ανοίγουν» μόνον όταν τα γράμματα αποκαλύψουν τους αριθμούς των λέξεων. Είναι άλλο πράγμα ένας αριθμός, ο οποίος περιγράφεται ως γράμμα και άλλο πράγμα ένα γράμμα, το οποίο «μετριέται» με αριθμό. Το πρώτο ακολουθεί τους γενικούς κανόνες που ακολουθεί μια ολόκληρη κοινωνία, η οποία χρησιμοποιεί τα γράμματα ως αριθμούς και το δεύτερο ακολουθεί μόνον τους κανόνες τού δημιουργού της. Ένας δημιουργός, δηλαδή, ο οποίος θέλει να «κλειδώσει» ένα κείμενο, μπορεί να μετράει τα γράμματα όπως θέλει, προκειμένου να συνθέσει κώδικα …Αρκεί να περιλαμβάνει όλα τα γράμματα ενός αλφαβήτου και ο «αλγόριθμος» να είναι σταθερός.
Μπορεί να τα μετράει ανά τριάδες ή ανά εξάδες ή ανά εννιάδες …Δικός του είναι ο «κώδικας», ό,τι θέλει κάνει. Μπορεί, δηλαδή, να μετράει το Α, το Δ, το Η κλπ. ως 1 …το Β, το Ε, το Θ ως 2 κλπ.. Μπορεί να θέλει να μετράει το Α, το Η, το Ν ως 1 …το Β, το Θ, το Ξ ως 2 κλπ.. Μπορεί να το κάνει με εννιάδες. Δεν υπάρχει περιορισμός, εφόσον ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, προκειμένου να διασφαλίσει αυτό το οποίο θέλει. Ποιο είναι αυτό; …Το σταθερό αποτέλεσμα του «κλειδώματος» και το «απόρρητο» τού όλου θέματος. Αν ο καθένας μπορούσε να «ξεκλειδώσει» τα «κλειδωμένα», γιατί να μπει κάποιος στον κόπο να τα «κλειδώσει»;
Ποια θεωρούμε «κλειδωμένα» κείμενα; …Όλα εκείνα, τα οποία παρουσιάζουν ως έλλογα όντα διάφορα τέρατα, γίγαντες, ζώα κλπ.. Το σύνολο δηλαδή της ελληνικής μυθολογίας, με τα άλογα που πετούσαν και τα φίδια που ήταν μεταμορφωμένοι θεοί, είναι «κλειδωμένα». «Κλειδωμένη» είναι και η «ναυαρχίδα» της ελληνικής γλώσσας, τα Ομηρικά Έπη. Οι Θεοί, οι «μάγισσες», οι «Κύκλωπες» και οι «Σειρήνες» είναι κάτι άλλο απ’ αυτό τα οποίο εκ πρώτης περιγράφεται. Το ίδιο «κλειδωμένο» είναι και το απολύτως κορυφαίο χριστιανικό αποκρυφιστικο κείμενο, που είναι η Αποκάλυψη του Ιωάννη …Ένα κείμενο, το οποίο περιγράφει «θηρία» και «δράκοντες» και το οποίο γράφηκε στην ελληνική γλώσσα, για τους ίδιους λόγους, από τον ίδιο ΝΟΥ.
Τι μας λέει η Αποκάλυψη; …»Ώδε η σοφία εστίν. ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου. αριθμός γαρ ανθρώπου εστί. και ο αριθμός αυτού χξς’.». (Εδώ είναι αναγκαία η σοφία. Εκείνος που έχει νόησιν άς λογαριάση τον αριθμόν του θηρίου. είναι αριθμός ανθρώπου και ο αριθμός του είναι χξς’ (666).) (Αποκ. Ιωάν. 13.18). Από αυτήν τη φράση της Αποκάλυψης αποκαλύπτεται με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι η ελληνική γλώσσα είναι «κλειδωμένη». Όποιος δέχεται την Αποκάλυψη ως θείο έργο, δέχεται και τα όσα γράφονται σ’ αυτήν στο σύνολό τους.
Εδώ μας βεβαιώνει ότι υπάρχει αριθμός, που χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο, καθώς και μία έννοια, όπως το «θηρίον». Υπάρχει δηλαδή ένα «θηρίον», το οποίο αναγνωρίζεται από τον «αριθμό» του και αυτός είναι άνθρωπος. Ο κάθε άνθρωπος, όμως, ως χαρακτηριστικό, απ’ όσα γνωρίζουμε, έχει μόνον το όνομα του. Με το όνομα ξεχωρίζουμε έναν άνθρωπο από έναν άλλο. Άρα, εφόσον το μόνο χαρακτηριστικό είναι το όνομα, από εκεί πρέπει να βρούμε τον αριθμό, που είναι κι αυτός χαρακτηριστικός. Ένα όνομα είναι μία λέξη και μία λέξη αποτελείται από γράμματα. Συνεπώς το ζητούμενο είναι να βρούμε τη σχέση εκείνη, η οποία υπάρχει μεταξύ αριθμών και γραμμάτων.
Αυτήν τη σχέση την αναζητούμε στην Αποκάλυψη και τα Ευαγγέλια – πλην του Ματθαίου -, που είναι γραμμένα στα ελληνικά. Έτσι τα γράμματα είναι τα 24 της ελληνικής.. Τα γράμματα ενός αλφαβήτου, όμως, έχουν πάντα μια μόνιμη θέση στη σειρά με την οποία εμφανίζονται. Άρα, επίσης μόνιμη μπορεί να γίνει η οποιαδήποτε αρίθμησή τους, όπως κι αν «ομαδοποιηθούν». Έτσι, το άλφα εμφανίζεται πάντα πρώτο και χαρακτηρίζεται από τον αριθμό 1, ενώ το γιώτα εμφανίζεται πάντα ένατο και χαρακτηρίζεται από τον αριθμό 9. Εδώ θα συναντήσουμε ένα άλλο πρόβλημα. Ενώ τα γράμματα είναι 24, οι αριθμοί είναι εννέα. Το μηδέν δεν υπολογίζεται, γιατί δεν αντιπροσωπεύει κανένα γράμμα. Εφόσον λοιπόν προσπαθούμε να βρούμε έναν τύπο ή έναν πίνακα, που να δείχνει τη σχέση αυτήν, πρέπει ν’ αποφασίσουμε για την ακριβή αντιστοιχία …αν το κάπα είναι 1 ή 10, όπως και το ωμέγα 6 ή 24.
Ποιο είναι το πρόβλημά μας τώρα; Όντας σίγουροι ότι η ελληνική γλώσσα είναι μια γλώσσα που «κλειδώνεται», το αμέσως επόμενο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι να βρούμε τα «κλειδιά» της. Αφού είμαστε πλέον σίγουροι ότι «κλειδώνεται», πρέπει να βρούμε το πώς «κλειδώνεται». Πού θα βρούμε όμως τα «κλειδιά» της μέσα στο «χάος» της ελληνικής γραμματείας; Πού θα βρεις τα «κλειδιά» μέσα σε έναν «ωκεανό» γνώσης που έχουν δημιουργήσει οι Έλληνες και ο οποίος «ωκεανός» για χιλιάδες χρόνια «φιλτράρεται» καθημερινά από άπειρους ελληνόφωνους, χωρίς ποτέ να έχει δείξει σημάδια αδυναμίας στην άμυνά του;
Σκεπτόμενοι πονηρά, τι κάνουμε; Εφόσον πιστεύουμε στον Χριστό, πιστεύουμε και στην ιδιότητά Του. Άρα, ως Υιός του Θεού, θα γνωρίζει το Σχέδιο τού Θεού. Εφόσον λοιπόν είναι ο Υιός του Θεού, θα γνωρίζει και τη γλώσσα στην οποία «αποτύπωσε» ο Θεός το Σχέδιο Του. Εφόσον όμως θα ήθελε ο Ίδιος να μπορεί κάποτε να μας αποδείξει με αδιαμφισβήτητο τρόπο την ταυτότητά Του, τι θα ήταν το ιδανικότερο; …Στον κύριο «όγκο» τής κληρονομιάς Του, που ταυτίζεται με τον Ίδιο, να μας είχε αφήσει τα «κλειδιά» της. Εφόσον ο Χριστός ταυτίζεται μόνον με τον Λόγο Του και τίποτε άλλο, είναι βέβαιο ότι μέσα στον Λόγο που μας άφησε, θα πρέπει να υπάρχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που μας ενδιαφέρουν. Από το άπειρο, δηλαδή, περιοριστήκαμε σε ένα βιβλίο, το οποίο είναι η Καινή Διαθήκη …και αυτό όχι ολόκληρο, εφόσον μπορούμε να περιοριστούμε μόνον στα τρία Ευαγγέλια που είναι γραμμένα στα ελληνικά.
Μέσα σε αυτόν τον περιορισμένο όγκο, ο οποίος περιγράφει το σύνολο του Λόγου τού Χριστού, αναζητούμε τα «κλειδιά» τής ελληνικής γλώσσας. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν, γιατί έπρεπε ο Χριστός να βρει τρόπο να μας «ενημερώσει» ότι γνώριζε αυτά τα οποία θα συμβούν – και εξαιτίας Του – στον κόσμο, προκειμένου κάποτε να «δικαιωθεί» και αυτός ο Ίδιος. Σύμφωνα λοιπόν με τον Λόγο του Χριστού, που είναι Γνώστης, το ζητούμενο για την Ολοκλήρωση του Σχεδίου τού Θεού είναι να γεννηθεί ο Υιός του Ανθρώπου. Για να γεννηθεί ένας άνθρωπος πρέπει να συμπληρωθούν 9 μήνες. Επίσης, μας διαβεβαιώνει ότι, πριν να γίνουν όλα όσα πρέπει να γίνουν, δεν θα αλλάξει ούτε ένα «Ιώτα». Το «Ιώτα», όμως, είναι το ένατο γράμμα και άρα εύκολα αντιστοιχείται με το 9.
Τι προκύπτει από όλα αυτά; …Ότι το Σχέδιο, μέχρι να ολοκληρωθεί, θα απαιτήσει εννέα «βήματα». Τα γράμματα, δηλαδή, πρέπει να κατανεμηθούν μέσα σε αυτά τα «βήματα». Εφόσον λοιπόν έχουν σταθερή θέση μεταξύ τους, αυτό σημαίνει ότι χωρίζονται κατά «εννιάδες». Κάθε φορά που ένα γράμμα ξεπεράσει το 9, γυρνά πίσω στην αρχή. Το δέκατο γράμμα, δηλαδή, θα πάει στο πρώτο βήμα, όπως και το δέκατο ένατο …Το ενδέκατο θα πάει στο δεύτερο βήμα, όπως και το εικοστό. Αυτό συμβαίνει, γιατί κάθε αριθμός είναι ένα «βήμα» που πρέπει να γίνει, και το «βήμα» είναι σημαντικό. Τα γράμματα είναι αυτά, τα οποία γεμίζουν τον κάθε αριθμό. Έτσι το κάπα είναι 1 και το λάμδα – που είναι το αμέσως επόμενο – είναι 2 και η αντιστοιχία συνεχίζεται.
Ο παρακάτω πίνακας δείχνει αναλυτικά αυτήν την αντιστοιχία μεταξύ γραμμάτων και αριθμών.
Όλα τα παραπάνω έχουν μόνον φιλολογική αξία κι όσο εύκολα μπορεί κάποιος να τα δεχτεί, παρόμοια – αν όχι με μεγαλύτερη ευκολία – μπορεί και να τα απορρίψει. Όλα αυτά είναι ένα αυθαίρετο «κλειδί», το οποίο το «φτιάξαμε» με υποθέσεις και δεν γνωρίζουμε καν αν λειτουργεί …Είναι μια απλή θεωρία. Όμως, για να έχει βάση μία οποιαδήποτε θεωρία, πρέπει να έχει κι εφαρμογή. Πώς μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι τα παραπάνω έχουν κάποιο νόημα ή κάποια εφαρμογή; …Πάλι πρέπει ν’ ανατρέξουμε στο Λόγο του Χριστού και στο Ευαγγέλιο γενικότερα. Πρέπει να βρούμε μερικά στοιχεία, τα οποία θα μας βοηθήσουν να δούμε αν αυτό το «κλειδί», που υποτίθεται ότι ανακαλύψαμε, έχει κάποια στοιχειώδη λειτουργικότητα. Πρέπει να κάνουμε μια πρώτη δοκιμή σε κάτι «κλειδωμένο», για να δούμε αν δουλεύει το «κλειδί» αυτό.
Απλά πράγματα …Πρέπει να κάνουμε αυτό, το οποίο κάνει ο οποιοσδήποτε έχει στα χέρια του ένα «κλειδί» και θέλει να δει αν έχει την παραμικρή αξία …Ψάχνει να βρει μια εφαρμογή και άρα ψάχνει να βρει μια «κλειδαριά» που να ταιριάζει. Αυτό θα κάνουμε κι εμείς. Θα προσπαθήσουμε να βρούμε με τη βοήθεια του Λόγου του Ιησού μια «κλειδαριά», για να δοκιμάσουμε το «κλειδί» που έχουμε στα χέρια μας. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο. Δεν μπορείς να καταλάβεις διαφορετικά τα «κλειδωμένα» κείμενα. Φαίνονται ποια είναι τα «κλειδωμένα» κείμενα …Είναι όλα εκείνα, τα οποία δεν μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς περιγράφουν.
Όταν διαβάζεις για παράδειγμα την Αποκάλυψη, φτάνεις σε αδιέξοδο, προσπαθώντας να φανταστείς τους δράκους να συνεργάζονται με θηρία και στα σχέδιά τους να συμμετέχουν άλογα και αρνία. Κι αν ακόμα η φαντασία σου σε οδηγήσει κάπου, έχεις πάντα το ίδιο πρόβλημα όταν επιχειρείς την ανάλυσή της. Άλλοι μπορούν να δεχτούν την άποψή σου κι άλλοι όχι. Η ύπαρξη όμως αυτών των εννοιών αποδεικνύει αρχικά ότι το κείμενο αυτό είναι κλειδωμένο. Καθώς αναζητούμε μία άκρη μέσα από το Ευαγγέλιο, φτάνουμε στο χωρίο εκείνο, όπου ο Χριστός με επιμονή δεν δέχεται το επίθετο «αγαθός». Αγαθός, κατά τον Χριστό, είναι μόνον ο Θεός…
…(Ματθ. 19.16-19.17) «Και ιδού είς προσελθών είπεν αυτώ. Διδάσκαλε αγαθέ, τί αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον; Ο δε είπεν αυτώ. Τί με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός ει μή είς, ο Θεός.» (Ένας πλησίασε καί τού είπε. «Διδάσκαλε αγαθέ, τί καλό πρέπει νά κάνω διά νά έχω αιώνιον ζωήν;». Αυτός δέ τού είπε. «Γιατί με λές αγαθόν; Κανείς δέν είναι αγαθός παρά ένας, ο Θεός.). Αν προσθέσουμε τους αριθμούς, που αντιστοιχούν στα γράμματα των δύο αυτών λέξεων, αποκαλύπτεται ότι υπάρχει μία «σύμπτωση» …Υπάρχει μια μυστηριώδης «εξίσωση» …Μια «εξίσωση», που, αν βρούμε πως αυτήν «παράγεται», μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε τον «αλγόριθμό» της. Από την εξίσωση, δηλαδή, μπορούμε να βρούμε τον «αλγόριθμο» και με τον «αλγόριθμο» να βρίσκουμε τα «ισοδύναμα» ή «ισότιμα» ή «όμοια» ή «ίσα» που αφορούν τους μύθους και τα αποκρυφιστικά κείμενα.
Σύμφωνα με τον παραπάνω πίνακα ισχύει:
Ο Χριστός μέσα στο Λόγο Του δεν αποκαλύπτει απευθείας την ταυτότητά Του, αλλά χρησιμοποιεί μυστηριώδεις προσδιορισμούς. Ταυτίζει τον Εαυτό Του με το φως ή την αλήθεια. (Ιωάν. 8.12) «Εγώ ειμί το φώς τού κόσμου». Ο Χριστός είναι το φως κι εμείς πρέπει να διερευνήσουμε τι ακριβώς εννοεί. Φως παράγει ένας λύχνος και φως παράγει επίσης ο ισχυρότερος των φωστήρων, ο Ήλιος. Την ταυτότητά Του την αναζητούμε όχι στην έννοια του φωτός, που είναι σχετική, αλλά στην έννοια του φωστήρα, που είναι η απόλυτη. Ο Ήλιος παράγει απόλυτα ισχυρότερο φως από μία λυχνία. Αν ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, τότε το φως Του μόνον με αυτό του Ηλίου μπορεί να παραλληλιστεί και άρα ο Ίδιος με τον Ήλιο. Ήλιος = 33 = Εμμανουήλ, και, Φωστήρας Ήλιος = 77 = Υιός του Ανθρώπου.
Επίσης στο (Ιωάν. 18.37) αναφέρει τα εξής δυσνόητα: «Εγώ είς τούτο γεγέννημαι καί είς τούτο ελήλυθα είς τόν κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία. Πάς ο ώς εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής». (Εγώ γι’ αυτό γεννήθηκα καί γι’ αυτό ήλθα εις τόν κόσμον, διά νά μαρτυρήσω τήν αλήθειαν. Όποιος είναι από τήν αλήθειαν, ακούει τήν φωνήν μου.). Ο Λόγος Του σε αυτό το σημείο είναι σε μεγάλο βαθμό σύνθετος και περίπλοκος. Αποκαλύπτει τον λόγο γέννησής Του, που είναι η μαρτυρία της αλήθειας, αλλά ταυτόχρονα μας βεβαιώνει ότι αυτά, τα οποία λέει, είναι αληθινά. Η ταύτισή Του με την αλήθεια είναι ταυτόχρονα καί άμεση καί έμμεση, και άρα απόλυτη. Αυτός λέει την αλήθεια και Αυτόν ακούει όποιος είναι από την αλήθεια. Ο Ίδιος είναι η Αλήθεια και αυτή είναι η αληθινή Μαρτυρία Του. Ο Ίδιος είναι η αλήθεια και ο Ίδιος είναι Αυτός που μας το βεβαιώνει. Εμμανουήλ =Αλήθεια = 33 = Μαρτυρία = Μάρτυρας. Αυτός, που αναφέρεται εκείνη τη στιγμή στην αλήθεια, είναι ο Χριστός. Χριστός = 46 = Αληθινός = Παναληθής.
Ο Παναληθής είναι ο Υιός του Ανθρώπου, που γεννήθηκε για να σώσει τον κόσμο με τη μαρτυρία της Αλήθειας. Αυτόν προφανώς περιμένουν οι πιστοί τού Χριστού για να τους σώσει …Ένα πρόσωπο, το οποίο μοιάζει με τον Διόνυσο των αρχαίων Ελλήνων …Τον Διόνυσο, ο οποίος ήταν ο θεός της αμπέλου …Μια «άμπελος», που συνδέει τα δύο αυτά πρόσωπα, εφόσον ο Χριστός αυτοχαρακτηρίζεται «Άμπελος» και στην πιο μυστηριακή στιγμή τής πορείας Του δίνει στους πιστούς Του κρασί, δηλώνοντας ότι αυτό είναι το αίμα Του. «Άμπελος» = 33. Αυτός θα σώσει τον κόσμο την τελευταία στιγμή …Την ύστατη ώρα, που έλεγαν οι αρχαίοι …Την ώρα τής μεγάλης θλίψης, όταν δεν θα φαίνεται από πουθενά ελπίδα …Θα λειτουργήσει σαν τον από μηχανής Θεό των αρχαίων τραγωδιών …Υιός του Ανθρώπου = 77 = Σωτήρας του Κόσμου = Λάμψη της Αλήθειας = Θεός Διόνυσος = Από μηχανής θεός.
Είναι δυνατόν όλα αυτά να είναι συμπτώσεις; Πόσο σύμπτωση μπορεί να είναι οι χιλιάδες των περιπτώσεων. Ανάλογες «αριθμολογικές» θεωρίες υπάρχουν κι άλλες και το μόνο που καταφέρνουν είναι να «επιβεβαιώσουν» την ορθότητά τους με ένα-δύο παραδείγματα, και αυτά συνήθως γραμμένα με λάθος τρόπο, γιατί δεν «κλείνουν» οι «εξισώσεις». Ρωτάμε, λοιπόν, τους επιστήμονες των μαθηματικών. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν όλες αυτές οι ταυτίσεις που περιγράφουμε – και οι χιλιάδες των άλλων που υπάρχουν στις λίστες μας – να είναι αποτέλεσμα «σύμπτωσης»; Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να μπορούμε εμείς να «κατασκευάσουμε» έναν αλγόριθμο απλά και μόνον να εξυπηρετεί τις δικές μας απόψεις; …Μία στο εκατομμύριο; …Μία στο δισεκατομμύριο; …Μία στο τρισεκατομμύριο; …Πόσες;
Το σύνολο των όρων της μυθολογίας έχουν την «εξήγησή» τους μέσα από αυτήν τη θεωρία. Μόνον έτσι αποκαλύπτεται η ταυτότητα όλων των μυστηριωδών προσώπων τής ανθρώπινης ιστορίας. Μόνον με αυτήν τη θεωρία μπορείς – αν βέβαια το αντέχεις – να μάθεις ποιος ήταν το «Θηρίον» …»Εκείνος, που έχει νόησιν – και κουράγιο, προσθέτουμε εμείς -, άς λογαριάση τον αριθμόν του θηρίου. είναι αριθμός ανθρώπου και ο αριθμός του είναι χξς’ (666).) (Αποκ. Ιωάν. 13.18). Μόλις το διαπιστώσει αυτό, ας κάνει και τον κόπο – διαβάζοντας τη συνέχεια της Αποκάλυψης – να δει και ποιος είναι ο Δράκων ο Μέγας. Να δει, δηλαδή, το Θηρίο με ποιον συνεργάζεται, για να δρομολογηθούν όλα αυτά τα ολέθρια και απάνθρωπα που περιγράφει η Αποκάλυψη.
Αν τα γνώριζαν αυτά οι άνθρωποι, όταν τους παραδόθηκε η Αποκάλυψη, θα «έπαιρναν» τα βουνά. Θα προτιμούσαν να πεθάνουν επιτόπου, παρά να υπομείνουν αυτόν τον αργό «θάνατο». Θα προτιμούσαν να αρνηθούν τον Χριστό, παρά να περιμένουν τη Δικαίωσή Του μετά από ένα χρονικό διάστημα πολύ μεγάλο για τα μέτρα τού θνητού ανθρώπου. Θα προτιμούσαν να παραμείνουν «ημιθανείς» στην άγνοιά τους, παρά να «αυτοκτονήσουν» για ν’ «αναστηθούν». Όλα αυτά τα καταλαβαίνει κάποιος μόνον αν ανοίξει» τις Γραφές …Μόνον τότε θα μπορέσει να καταλάβει τι γνώριζε ο Χριστός και γιατί μιλούσε με «παραβολές».
Από όλα αυτά βγάζουμε το συμπέρασμα ότι ο Χριστός γνώριζε τα «κλειδιά» και τα χρησιμοποίησε στην αποστολή Του …Τα χρησιμοποίησε, για να προστατεύσει τον σχεδιασμό, ο οποίος θα μπορούσε να απειληθεί σε περίπτωση αποκάλυψης των ολέθριων συνεπειών του …Τα χρησιμοποίησε, για να προστατεύσει τον εαυτό Του και να μην χαθεί ο Ίδιος και άρα και ο Λόγος Του μέσα στο χάος της εποχής του …Να μην τον μπερδέψουν με τους χιλιάδες τρελούς και δεισιδαίμονες που εκείνη την εποχή περιφέρονταν στον κόσμο και όταν δεν απειλούσαν με «συντέλειες» υπόσχονταν «σωτηρία». Όλα αυτά δεν θα μπορούσε να τα επιτύχει χωρίς τον κατάλληλο χειρισμό τής ελληνικής γλώσσας. Ρισκάροντας μάλιστα, εφόσον, στον μικρό «όγκο» τής Γνώσης που παρέδωσε, θα έπρεπε να «κρύψει» και τα «κλειδιά» τής γλώσσας.
Αυτό ήταν ένα «παιχνίδι» ευφυΐας, που ο Χριστός έπαιξε με μεγάλη μαεστρία. Ο Χριστός με τον Λόγο Του δίδασκε τους πιστούς Του, αλλά έστελνε και «μηνύματα» κωδικοποιημένα προς εκείνους, οι οποίοι μπορούσαν να τα αποκωδικοποιήσουν και να καταλάβουν την ταυτότητά Του και τον ρόλο Του. Όταν έλεγε δηλαδή πως είναι η «άμπελος», απευθυνόταν σε κάποιους συγκεκριμένους «ακροατές» και δεν έκανε «λογοτεχνικές» ακροβασίες. Όταν επέμενε ότι Αγαθός είναι μόνον ο Θεός και κανένας άλλος, ήξερε ποιοι θα το αντιλαμβάνονταν αμέσως. Απευθυνόταν στον Αυτοκράτορα και αρχιερέα της Ρώμης, καθώς και στους μύστες τής ελληνικής θρησκείας …Απευθυνόταν στους σοφούς τής εποχής Του, που σε άλλη περίπτωση δεν θα γνώριζαν για την περίπτωσή Του, αλλά κι αν γνώριζαν δεν θα έπαιρναν στα σοβαρά έναν φτωχό κι «αγράμματο» νεανία από την ανυπόληπτη Παλαιστίνη τών σκλάβων.
Γνωρίζοντας όμως τα «κλειδιά» της ελληνικής γλώσσας, δεν είχε κανένα πρόβλημα. Τους τρομοκρατούσε όσο ήθελε και όποτε ήθελε. Έδωσε μάλιστα και την «εξίσωση» που την «ξεκλειδώνει» και αυτό ήταν από μόνο του η απόδειξη της ταυτότητάς Του. Συναγερμός σήμανε στη Ρώμη, όταν έφτασε στα αυτιά τους ότι κάποιος τριαντατριάχρονος ισχυριζόταν πως είναι η «άμπελος» και ότι δηλώνει πως θα νικήσει τον θάνατο. Πανικός την έπιασε, όταν έμαθε για τα θαύματά Του, γιατί νόμιζε τότε πως έφτασαν οι έσχατες ώρες. Τρόμος έπιασε τη Ρώμη, όταν Αυτός ο κάποιος επέμενε στην «εξίσωση» Αγαθός = Θεός, που κλόνιζε την άμυνα της γνώσης της. Αυτή είναι η πιο μυστηριώδης «εξίσωση» όλων των εποχών και πάνω σ’ αυτήν στηρίζονταν όλες οι «κλειδωμένες» ιεροτελεστίες των αρχαίων μυστηρίων.
Ο Χριστός, όμως, δεν περιορίστηκε μόνον σε αυτά που αφορούσαν το παρελθόν. Έδωσε πληροφορίες και γι’ αυτά που θα ακολουθούσαν. Έχοντας γνώση λοιπόν των όσων θα ακολουθούσαν, μπορούσε να μας «ενημερώσει» με τον ίδιο «κλειδωμένο» τρόπο και το πότε θα επέστρεφε …Να μας ενημερώσει για το πότε θα επέστρεφε ο Σωτήρας του Κόσμου, για να μας σώσει. Πότε θα επέστρεφε ο Υιός του Ανθρώπου;Σωτήρας του Κόσμου = Υιός του Ανθρώπου = 77. Τι μας είπε για την επιστροφή Του; Πότε θα καταλάβουμε ότι θα «επιστρέψει»; …Όταν θα δούμε έναν «τάφο» …Όταν θα ανακαλύψει όλη η Οικουμένη έναν Τάφο και τον ανοίξει. Γιατί; …Γιατί τότε θα αποκαλυφθεί ένα πτώμα …Όταν θα έχει την τεχνολογία όλη η Οικουμένη να μάθει μια είδηση σε κοινό χρόνο, σαν «αστραπή αστράπτουσα» ορατή από όλους. Πότε το είπε αυτό; …Όταν ρωτήθηκε για την επιστροφή Του.
(Ματθ. 24:21) Επειδή, τότε θα υπάρχει μεγάλη ΘΛΙΨΗ, που δεν έγινε από την αρχή τού κόσμου μέχρι σήμερα, ούτε θα ξαναγίνει …….
(Ματθ. 24:27) Επειδή, όπως η αστραπή βγαίνει από την ανατολή, και φαίνεται μέχρι τη δύση, έτσι θα είναι και η παρουσία τού Υιού τού ανθρώπου.
(Ματθ. 24:28) Επειδή, όπου είναι το πτώμα, εκεί θα μαζευτούν οι αετοί.
Πού μπορεί να είναι σήμερα το πιο διάσημο «πτώμα»; Πού άνοιξε στις ημέρες μας ο πιο μυστηριώδης τάφος, ο οποίος να σχετίζεται με «θεάνθρωπο»; …Εκεί θα μαζευτούν οι Αετοί. Ποιοι είναι οι Αετοί; …Οι Αετοί είναι όλες οι μορφές τής Ρώμης.
Αυτή η γνώση είναι η καλύτερη απόδειξη ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρξε πραγματικό πρόσωπο …Ειδικά σήμερα, που οι άνθρωποι αμφισβητούν τα πάντα. Είναι φύση αδύνατον να μην υπήρξε ο Ιησούς πραγματικό πρόσωπο, γιατί δεν θα υπήρχε περίπτωση οι αγράμματοι μαθητές Του – γι’ αυτό επιλέχθηκαν άλλωστε ως τέτοιοι – να γνώριζαν τους «κώδικες» της αποκρυπτογράφησης της ελληνικής γλώσσας. Αυτοί μετέφεραν αυτούσια τα λόγια Του, χωρίς καν να υποπτεύονται τι ακριβώς αυτά περιγράφουν. Απλά καταλάβαιναν ότι αυτά τα λόγια είχαν ισχύ μόνον όταν μεταφέρονταν αυτούσια και γι’ αυτό δεν τα αλλοίωσαν ποτέ με δικές τους προσεγγίσεις …Ένας κίνδυνος, ο οποίος θα μπορούσε να είναι πολύ μεγάλος, αν οι μαθητές Του ήταν μορφωμένοι και είχαν την τάση να προσαρμόζουν τον Λόγο τού Κυρίου στη δική τους άποψη και γνώση. Η αγραμματοσύνη τών Ευαγγελιστών ήταν η «εγγύηση» ότι ο Λόγος τού Χριστού θα «μεταφερόταν» και θα αναπαραγόταν με την απόλυτη πιστότητα …Αυτός ήταν ο ρόλος τους. Ο Χριστός απ’ αυτούς επιθυμούσε μόνον την «πιστοποίησή» Του, ώστε να συνεχισθεί το Σχέδιο τού Θεού, αλλάζοντας «επίπεδο» μετά την εμφάνισή Του.
Τι καλύτερη λοιπόν ευκαιρία από αυτήν της Αμφίπολης, για να εξετάσουμε τη «λειτουργία» της θεωρίας των αριθμών; Η Αμφίπολη, δηλαδή, είναι μια άριστη υπόθεση εργασίας, προκειμένου να δούμε πώς λειτουργεί η «κλειδωμένη» γνώση, μέσω μιας γλώσσας, που έχει αυτήν τη δυνατότητα. Η Αμφίπολη είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε πώς λειτουργούν οι προφητείες, οι οποίες δίνονται μέσω μύθων και οι οποίοι έχουν σχέση με το τέλος του κόσμου.
Η περίπτωση της Αμφίπολης.
Κάτω Κόσμος.
Αυτό, το οποίο αποκαλύφθηκε στην Αμφίπολη, είναι ένα μακάβριο εύρημα …Είναι ένας τάφος …Ένα «πέρασμα» δηλαδή στον Κάτω Κόσμο. Κάποιος άνθρωπος, προφανώς σπουδαίος, «πέρασε» από εκεί στον Κάτω Κόσμο. Για να μπούμε σε ένα «κλίμα» ανάλογο, θα πρέπει να πούμε μερικά βασικά πράγματα, που, αν θέλει ο αναγνώστης, μπορεί να τα ψάξει και να τα μελετήσει ακόμα καλύτερα στην υπάρχουσα βιβλιογραφία. Το ανθρώπινο είδος, σύμφωνα με τις Γραφές, γνώρισε τον «θάνατο» μετά το Προπατορικό Αμάρτημα. Η Γυναίκα πήρε το «μήλο» τής γνώσης και το έδωσε με δική της «ευθύνη» στον Αδάμ.
Αυτός είναι ο βασικός «πυρήνας» τής γνώσης πάνω στην οποία θεμελιώθηκε η πατριαρχία. Η πατριαρχία ήταν επιλογή των γυναικών να γίνει και αυτός είναι ο Κάτω Κόσμος των Γραφών. Πώς μας περιγράφουν ΟΛΕΣ οι μονοθεϊστικές θρησκείες το συμβάν; …Όλες οι θρησκείες μιλάνε για τη γυναίκα, η οποία «ξεγελάστηκε» από τον όφι …Τον όφι της γνώσης. Αυτό ακριβώς είναι το αμάρτημα. Η γυναίκα «πείστηκε» από κάποιον, για να πάρει αυτήν την απόφαση. Έκρινε με βάση τα συμφέροντα τα δικά της και των απογόνων της ότι την συμφέρει να πάρει το «μήλο» της γνώσης. Η γυναικεία κρίση επέλεξε να εκμεταλλευτεί την ανδρική ευφυΐα, για να παράξουμε γνώση …Τη γνώση που θα μας σώσει. «ΚΑΠΟΤΕ» όμως …Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου …Όταν η θυσία τού ανθρώπου θα έχει ολοκληρώσει τον σκοπό της. Μέχρι τότε θα έχουμε «αποβληθεί» από τον Παράδεισο.
Το σύνολο αυτών των μονοθεϊστικών θρησκειών δεν δίνει παραπάνω πληροφορίες για την κατάσταση αυτήν. Οι λαοί δεν έχουν την παραμικρή πληροφορία για τα όσα τους αφορούν. Δεν ξέρουν τίποτε παραπάνω από μια «εικόνα», που περιγράφει το «αμάρτημα» της γυναίκας. Δεν τους δίνεται καμία πληροφορία για τα συμβαίνοντα. Δεν τους δίνεται παραπάνω γνώση, γιατί – έτσι κι αλλιώς – δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να αλλάξουν τη μοίρα τους. Δεν τους δίνεται, για παράδειγμα, γνώση για την ταυτότητα του «Όφεως».
Αυτά τα ερωτήματα δεν μας τα «απαντάει» καμία θρησκεία. Τίποτε άλλο, πέραν αυτής της «εικόνας», δεν γνωρίζουν οι πιστοί αυτών των θρησκειών. Απλά, έχουν μια κινηματογραφικού τύπου εικόνα για ένα συμβάν, το οποίο κρίθηκε από τον Θεό ως οριακά σοβαρό και το οποίο έπρεπε να τιμωρηθεί …Ένα συμβάν, το οποίο είναι υπεύθυνο για την κακοδαιμονία των ανθρώπων. Το μόνο που επιτρέπεται σ’ αυτούς τους «τιμωρημένους» να γνωρίζουν – στο πολύ αφηρημένο πάντα -, είναι για μια θανατηφόρα «πάλη», η οποία διεξάγεται μεταξύ των απογόνων των εμπλεκομένων μερών …Μεταξύ αυτών που μάχονται να παραμείνουν στον Κάτω Κόσμο και αυτών που θέλουν να βγουν απ’ αυτόν. Το μόνο που έχουν λάβει οι τιμωρημένοι ως ενημερωτική γνώση – χωρίς καμία άλλη αξία -, είναι ένα σκηνικό «εμφύλιας» σύγκρουσης μεταξύ των δύο μερών που υπέπεσαν στην αμαρτία.
Γνώριζαν δηλαδή ότι κατά τη διάρκεια της μεγάλης θλίψης θα συγκρούονταν οι υιοί του όφεως με αυτούς της γυναίκας …Οι υιοί αυτού, οι οποίοι έπεισαν την γυναίκα να υποπέσει στο αμάρτημα και παραμένουν αμετακίνητοι στην απόφασή τους να παραμείνουν στον Κάτω Κόσμο με τους υιούς αυτής, που, όταν θα αμφισβητούσαν την απόφασή της, θα επιχειρούσαν να την ακυρώσουν. Άρα, σε κάποια στιγμή μέσα στον ατελείωτο χρόνο της τιμωρίας οι τιμωρημένοι θα έβλεπαν δύο πολύ διάσημους άνδρες να κάνουν δύο πολύ αντίθετα πράγματα. Ως εκπρόσωποι των δύο διαφορετικών δυνάμεων του αμαρτήματος, θα συγκρούονταν μεταξύ τους.
Ο ένας θα προσπαθούσε να βγει από τον Κάτω Κόσμο με μεγάλη λάμψη και δόξα και ο άλλος θα προσπαθούσε να τον εμποδίσει. Ο Ένας με τη δύναμή του θα πατούσε τον άλλο στο κεφάλι με πρόθεση να τον σκοτώσει και ο άλλος με την πονηριά θα προσπαθούσε να τον δηλητηριάσει. Ο ένας προφανώς θα εμφανιζόταν ως ο πανίσχυρος νικητής των νικητών, που όμως θα έχανε από τον αντίπαλό του με έναν πολύ άδοξο τρόπο …Θα τον νικούσε ο «έρπων» αντίπαλός του, «δηλητηριάζοντας» το «σώμα» του και όχι νικώντας το.
Ο Υιός της Γυναίκας είναι αυτός, ο οποίος μάχεται να βγει στον Άνω Κόσμο και μπορεί και πατάει στο κεφάλι τον Όφι, ο οποίος όμως είναι σίγουρο ότι θα προλάβει να τον δηλητηριάσει στην πτέρνα. Η μόνη ελπίδα, που έχει η ανθρωπότητα, η οποία έχει καθηλωθεί στον Κάτω Κόσμο, είναι ο Θεός …Της δίνεται μία «Υπόσχεση» ότι κάποτε θα την βγάλει ο Θεός απ’ αυτόν τον Κάτω Κόσμο …Έναν Κάτω Κόσμο ανίκητο για τον κοινό άνθρωπο …Τόσο ανίκητο, που δεν ενθαρρύνεται ούτε καν να προσπαθήσει να βγει έξω από αυτόν …Τόσο ανίκητο, που δεν του δίνεται ούτε καν μια στοιχειώδης γνώση να προετοιμαστεί στοιχειωδώς για μια έστω και εκ των προτέρων χαμένη προσπάθεια …Τόσο ανίκητο, που το μόνο που του προτείνεται από τον Θεό είναι υπομονή και μετάνοια.
Μόνον ο Θεός μπορεί να τον βγάλει από εκεί και κανένας άλλος. Δεν υπάρχει αδικία σε αυτό το σημείο. Είναι απλά τόσο πολύπλοκη η κατάσταση, που απαιτεί ειδικές γνώσεις. Όσο κι αν αγαπάς το παιδί σου, δεν το στέλνεις απροετοίμαστο σε μια κατάσταση, όπου η αδυναμία σκοτώνει. Δεν στέλνεις ένα παιδί με γνώσεις δημοτικού να διαγωνιστεί σε πτήσεις τζετ …Του το απαγορεύεις για τη δική του ασφάλεια και χωρίς καθόλου τύψεις ότι το αδίκησες. Αυτό έγινε και με τους λαούς τής πατριαρχίας. Το αποτέλεσμα είναι η μοιρολατρία, που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους αυτών των θρησκειών …Η «αγωνία» τους για την εκπλήρωση της Θείας Υπόσχεσης …Η αγωνία τους, για να πραγματοποιηθούν κάποτε τα «γραμμένα» …Το «κισμέτ» της ανθρωπότητας.
Ο ελληνικός Άδης.
Αθήνα ή Κεκροπία.
Στον αντίποδα αυτού του κόσμου της άγνοιας και της μοιρολατρίας βρίσκεται ο ελληνικός κόσμος της γνώσης και των υπεράνθρωπων – και συνήθως θανατηφόρων – αγώνων. Στον αντίποδα του κόσμου που «πεθαίνει» – γιατί απλά δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο – βρίσκεται ο κόσμος εκείνος, ο οποίος «πεθαίνει» αυτοβούλως για τη δόξα σε αγώνες άνισους. Οι Έλληνες είναι ο λαός εκείνος, ο οποίος προετοιμάστηκε από τον Θεό για να ανοίξει κάποτε τον Κάτω Κόσμο …Αυτοί, οι οποίοι θα δοκιμάσουν τα πάντα, μέχρι να βρουν τη λύση …Αυτοί, οι οποίοι έχουν «προγραμματιστεί» να μην σταματάνε μπροστά σε τίποτε και για κανέναν λόγο …Τα τρομερά παιδιά τού Κάτω Κόσμου, εφόσον ανήκουν επίσης στον κόσμο της Πατριαρχίας και άρα βρίσκονται κι αυτοί στον Κάτω Κόσμο.
Όμως, η ιδιομορφία τής θρησκείας τους έκανε ιδιόμορφο και τον «Κάτω Κόσμο» τους. Βρίσκονταν στο ανώτερο «επίπεδό» του, γιατί είχαν πολύ περισσότερες γνώσεις απ’ όλους τους υπόλοιπους …Γνώσεις, οι οποίες κάτω από ιδανικές συνθήκες θα επέτρεπαν σε κάποιον απ’ αυτούς να «βγει» από τον Κάτω Κόσμο. Σε αυτούς δόθηκαν όλες οι γνώσεις, για να κάνουν τις προσπάθειές τους. Σε αυτούς δόθηκαν οι γνώσεις με τον «κλειδωμένο» τρόπο, που θα οδηγούσαν στην παρανόηση και στη θυσία. Σε αυτούς δόθηκε η γλώσσα τού Θεού, προκειμένου να υπάρχει η έστω και παραπλανητική «συνεννόηση» με τον Θεό. Οι Έλληνες είχαν τα πάντα στα χέρια τους – και δυστυχώς – και τίποτε. Είχαν μια μοίρα, η οποία τους υποσχόταν άπειρη δόξα, αλλά και άπειρο πόνο. Επί χιλιάδες χρόνια αυτή η γνώση έμοιαζε περισσότερο με κατάρα παρά με ευλογία.
Όλα αυτά, δηλαδή, τα οποία λέγαμε περί «παγίδευσης» του ανθρώπου από τον Θεό, αφορούν μόνον τους Έλληνες και κανέναν άλλο. Οι υπόλοιποι λαοί δεν παγιδεύτηκαν από κανέναν, γιατί δεν «συνάντησαν» κανέναν. Παρέμειναν σε «απόσταση» ασφάλειας από τον Θεό, για το δικό τους το καλό. Μόνον οι Έλληνες «πλησίασαν» τον Θεό σε «απόσταση» να «ακούσουν» τι λέει, αλλά με τον κίνδυνο να «καούν» σε περίπτωση παρανόησης. Μόνον οι Έλληνες μπήκαν στην «αυτοκτονική» διαδικασία να προσπαθήσουν να «μονομαχήσουν» μαζί Του …Να φέρουν σε αντιπαράθεση την ανθρώπινη ευφυΐα με τη Θεία Ευφυΐα …Αναγκαστικά, εφόσον έπρεπε να επιχειρήσουν να ερμηνεύσουν αυτά τα οποία ήθελε ο Θεός να μείνουν ανερμήνευτα …Να «ανοίξουν» αυτά, τα οποία ο Θεός ήθελε να μείνουν «σφραγισμένα» …Να «εξηγήσουν» αυτά, τα οποία ο Θεός ήθελε να μείνουν «ανεξήγητα».
Αν, δηλαδή, υπάρχει ένας λαός, ο οποίος θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Θεό πως τον παγίδευσε, αυτοί είναι οι Έλληνες και αυτοί είναι οι τελευταίοι που θα το έκαναν, γιατί λατρεύουν τον Θεό σε βαθμό «άρρωστο». Τον λατρεύουν με το πάθος που ένα παιδί λατρεύει τη μητέρα του. Αυτοί είναι ο Υιός της Γυναίκας και αυτήν τη Γυναίκα τη Λατρεύουν. Άλλωστε, θα ήταν και παράλογοι αν ήταν θυμωμένοι μαζί της. Μπορείς να είσαι θυμωμένος με τη μητέρα σου, επειδή σε έκανε έξυπνο και πολλές φορές καταλαβαίνεις πιο πολλά πράγματα από τα άλλα παιδιά; Μπορείς να είσαι θυμωμένος, επειδή η μητέρα σου σε μόρφωσε και «βλέπεις» καλύτερα τα προβλήματα; Μπορείς να είσαι θυμωμένος με τη μητέρα σου, επειδή σε προίκισε με ένα τρομερό και μοναδικής αξίας «μαχαίρι», επειδή το περιεργαζόσουν και κόπηκες με αυτό;
Με αυτήν την τρομερή και θανατηφόρα γνώση για νίκη τού Κάτω Κόσμου ξεκίνησαν οι Έλληνες την πορεία τους στον κόσμο. Γι’ αυτόν τον λόγο τα μεγαλύτερα μυστήρια των Αρχαίων Ελλήνων συνδέονταν με τον Κάτω Κόσμο …Είχαν σχέση με την προετοιμασία τού «εκλεκτού» να νικήσει τον Κάτω Κόσμο …Του «εκλεκτού», ο οποίος θα γεννιόταν παραπάνω από μία φορά, προκειμένου να νικήσει τον θάνατο …Τα μυστήρια τού Διονύσου …Τα μυστήρια, τα οποία είχαν ως αντικείμενό τους να προστατεύσουν και να προετοιμάσουν τον «εκλεκτό» …Αυτά, τα οποία στις μυστικές τελετές τους περιέγραφαν το πέρασμα από τη ζωή στον θάνατο και το αντίστροφο.
Όλα αυτά τα μυστήρια περιέγραφαν τη μελλοντική και τελική «νίκη» τού Θεού Ανθρώπου απέναντι στον θάνατο …Περιέγραφαν τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι θα νικούσαν τον θάνατο και θα γίνονταν Θεοί …Μετρημένοι στα «δάχτυλα» του ενός χεριού ήταν οι μυθικοί ήρωες, οι οποίοι είχαν περάσει το «κατώφλι» τού θανάτου και επέστρεψαν από τον Κάτω Κόσμο …Ο Διόνυσος, ο Ηρακλής, ο Ορφέας ή ο Οδυσσέας …Ήρωες, οι οποίοι διακρίνονταν για την υπερφυσική τους ευφυΐα …Μοναχικοί ήρωες, οι οποίοι ταλαιπωρήθηκαν απίστευτα στις ζωές τους. Όλα αυτά τα μυστήρια στον χώρο τού πνεύματος είχαν και τους αντίστοιχους «συμβολισμούς» τους στον κόσμο των ζωντανών. Τα ιερά και οι ναοί, όπου εκτελούνταν τα «μυστήρια» αυτά, έπρεπε να λειτουργούν «υποστηρικτικά» για το λατρευτικό «πλαίσιο» που ακολουθούνταν.
Όταν κάτι έχει αναφορές στον Κάτω Κόσμο, δεν μπορεί να φωτεινό και υπέργειο. Αναγκαστικά οι μυστικιστικές τελετές αυτού του είδους θα γίνονταν σε «ημιυπόγειους» ιερούς χώρους, οι οποίοι «χάνονταν» στη γη και οι οποίοι φυλάσσονταν από Γυναίκες. Αναγκαστικά ήταν πρωταγωνίστριες οι Γυναίκες, εφόσον αυτές «χρεώνονταν» όχι μόνον το αμάρτημα, αλλά και την ασφάλεια του «εκλεκτού». Αυτές θα γεννούσαν και άρα και θα προστάτευαν τον «εκλεκτό» μέχρι αυτός να γίνει ικανός να προστατεύει ο ίδιος τον εαυτό του. Όπου δηλαδή βλέπουμε να υπάρχει «φύλακας» γυναίκα και «δρόμος» προς τη γη, να ξέρουμε πως είναι «πύλη» από και προς τον Κάτω Κόσμο. Ένας συμβολισμός, τον οποίο έκαναν πάντα οι αρχαίοι όταν έπρεπε να χτίσουν ιερά για τους «χθόνιους» θεούς …Για τους θεούς, οι οποίοι βρίσκονταν «μέσα» στη γη …Για τους θεούς τού Κάτω Κόσμου.
Γιατί το Ερέχθειο ήταν εξαίρεση; …Γιατί εκεί ήταν που «άνοιξε» ο Κάτω Κόσμος για μία και μοναδική φορά. Αυτός ο ναός αντιπροσώπευε την πρόωρη «Ανάσταση» της ανθρωπότητας …Την πρώτη, η οποία αφορούσε κοινούς θνητούς και τους επέτρεψε να «δούνε» τον Άνω Κόσμο. Στην Ακρόπολη της Αθήνας βρίσκεται το ανώτατο παγκοσμίως «άνοιγμα» του Κάτω Κόσμου …Το «ταβάνι» και πιο λεπτό «σημείο» του Κάτω Κόσμου …Το μόνο «πέρασμα», το οποίο έχει «ανοίξει» ποτέ, για να «δει» ο άνθρωπος της πατριαρχίας τον Άνω Κόσμο …Το πιο ψηλό σημείο στην Αθήνα. Αθήνα = Άδης = Καλή γη = 21. Εκεί βρίσκεται το πιο αδύναμο σημείο τής Πατριαρχίας στον κόσμο …Η μόνη «σχισμή» που μπορεί κάποιος θνητός να «βγει» απ’ αυτόν.
Το παγκόσμιο πατριαρχικό σύστημα, δηλαδή, γνωρίζει εδώ και αιώνες ότι μόνον οι Έλληνες – απ’ όπου κι αν κατάγονται – το απειλούν και αυτό μπορούν να το κάνουν μόνον από την Αθήνα. Μόνον στην Αθήνα έχει πρόβλημα «στεγανότητας» ο Κάτω Κόσμος. Όμως, η Αθήνα δεν έγινε η «κορωνίδα» των πόλεων της πατριαρχίας ως δια μαγείας. Η Αθήνα ξεκίνησε από τον Κάτω Κόσμο και «ανέβηκε» με πολύ δουλειά στο «ταβάνι» του με ελπίδες διάνοιξης …Δεν ξεκίνησε ως η πόλη της Δημοκρατίας …Ξεκίνησε όπως όλες οι πόλεις της πατριαρχίας …Ξεκίνησε από την ευφυΐα του άνδρα …Από την ευφυΐα του «όφι», που ήρθε σε συνεννόηση με την ισχυρή γυναίκα αυτού του κόσμου.
Η Αθήνα «θεμελιώθηκε» από βασιλιά …»Θεμελιώθηκε» από «φιδόμορφο» άνθρωπο, όπως όλες οι πατριαρχικές κοινωνίες. Απλά, επειδή οι Έλληνες έχουν λάβει περισσότερες γνώσεις από τους υπόλοιπους, γνωρίζουν και το όνομα αυτού του άνδρα. Ο άνδρας αυτός για την Αθήνα ήταν ο Κέκροπας …Κεκρόπιο είναι το απόλυτο ιερό της Αθήνας …Κεκροπία ήταν το πρώτο της όνομα …Αθήνα και Κεκροπία, δηλαδή, είναι οι δύο όψεις τού ιδίου νομίσματος. Περιγράφουν το ίδιο πράγμα από διαφορετική πλευρά …Η ίδια «είσοδος», που είναι «έξοδος», ανάλογα με τη φορά που κάποιος βλέπει τα πράγματα σε σχέση με τον Κάτω Κόσμο. Αν αυτήν την πόλη την βλέπεις από τον «Άνω Κόσμο», τότε είναι η Αθήνα με ιερό της, το Ερέχθειο. Αν την βλέπεις από τον Κάτω Κόσμο, είναι η Κεκροπία με ιερό της, το Κεκρόπιο.
Ο «Οικουρός Όφις» για την Αθήνα ήταν ο Πολιούχος και ιδρυτής Θεός της. Το Ερέχθειο ήταν η κατοικία του Όφι και εκεί άφηναν οι αρχαίοι Αθηναίοι τις προσφορές τους. Ήταν τόσο μεγάλη η λατρεία των Αθηναίων για τον Όφι, που δεν τον εγκατέλειπαν ποτέ. Ακόμα και στον μεγαλύτερο κίνδυνο δεν εγκατέλειπαν την πόλη τους, για να μην εγκαταλείψουν τον Όφι. Στην μία φορά που οι Αθηναίοι εγκατέλειψαν την πόλη στα χέρια των εχθρών τους – που ήταν οι Πέρσες -, για να πειστούν να το κάνουν, έπρεπε ο Θεμιστοκλής και οι ιερείς να τους πούνε ψέματα ότι έφυγε ο Όφις από την Ακρόπολη. Σε αυτήν την Κεκροπία βλέπουμε την «κορυφή» του Κάτω Κόσμου …Βλέπουμε το Κεκρόπιό της.
Ήταν απαραιτήτως παρθένες, για να είναι πιστές σ’ αυτόν που προστάτευαν …Για να είναι αυτός ο μοναδικός τους εραστής, που θα τις γονιμοποιούσε. Άνδρας = Άρσεν = Έχιδνα = Όφις = 27. Αυτός ο όφις θα ζει στη Φιδοφωλιά = Κεκρόπιο = Κατάρα του Θεού = Κάτω Κόσμος = 43. Αυτόν φυλάει η Κόρη = Αμαζόνα = Μαρία = Γάμος = 22. Αυτές οι σκληρές γυναίκες στον ελληνικό κόσμο παίζουν τον ρόλο τού φύλακα της Πύλης, τον οποίο στον χριστιανισμό έχει ο Πέτρος. Πέτρος = Μαινάδες = 36
Αυτό βλέπουμε στην «κορωνίδα» των ανθρώπινων πόλεων, που είναι η Αθήνα. Αυτό μας λέει ο μύθος τού Κέκροπα …Ο Κέκροπας, ο οποίος θα γεννηθεί «άκαιρα», για να τον δει ο κόσμος και θα ξαναχαθεί μέσα στη γη μέχρι να ξαναγεννηθεί ο ίδιος ως «Εριχθόνιος» …Ο άνδρας πατέρας των Αθηναίων, οι οποίοι λατρεύουν τη μητέρα τους και απ’ αυτόν περιμένουν μόνον το «σπέρμα» του …Ο άνδρας, που θα γονιμοποιεί τη μητέρα τους μέχρι να γεννηθεί ο γιος, που θα κάνει το μεγάλο «άλμα».
Όπως είπαμε, για παράδειγμα, ότι ο άνδρας περιγράφεται με το σχήμα τού γεννητικού του οργάνου έτσι και ο Κάτω Κόσμος περιγράφεται με το σχήμα των γεννητικών οργάνων της γυναίκας. Τα γεννητικά όργανα της γυναίκας είναι εσωτερικά, σκοτεινά και απολύτως απαραβίαστα για το σπέρμα. Τα όργανα αυτά θα ανοίξουν μόνον για τη γέννηση, εκτός αν προηγηθεί κάποια «αποβολή». Όφις = Άνδρας = Άρσεν = Πέος = 27 …Θήλυ = Ζωή = Νύμφη = Φύλακας = Βαβυλών = 19 …Σπέρμα = Βρέφος = Μάρτυρας = Άμπελος = 33 …Μήτρα = Ναός = Δομή = Βαβυλώνα = Τάφος = 20. Ο όφις, δηλαδή, τοποθέτησε στη μήτρα τής γυναίκας το σπέρμα και το ζεύγος απλά περιμένει τη γέννηση του παιδιού του. Οι αριθμοί, δηλαδή, περιγράφουν μια πλήρη ερωτική πράξη, η οποία έγινε μεταξύ τού ανδρός και της γυναικός, όταν κάπου στη Βαβυλώνα μεθοδεύτηκε το αμάρτημα.
Αυτό είναι το μυστήριο του Διονύσου, που γεννιέται δύο φορές και είναι ο θεός του Οίνου και της Αμπέλου …Ο μύθος του Ζαγρέα, ο οποίος είναι ο γιος της θεάς τού Κάτω Κόσμου και του Δία μεταμορφωμένου σε όφι …Ο μύθος του Ζαγρέα, τον οποίο τον κατασπάραξαν ζωντανό οι γίγαντες και έσωσε την καρδιά του η Αθηνά, για να γεννηθεί ως Διόνυσος. Αυτό προστατεύουν οι Μαινάδες. Αυτό προστατεύει η πιο ισχυρή απ’ όλες τις Μαινάδες, η Θεά Αθηνά. Αυτό προστατεύουν οι ιέρειες της Παρθένου Αθηνάς …Προστατεύουν τον Κέκροπα, για να γεννηθεί ο Εριχθόνιος …Προστατεύουν τον άνδρα, για να γεννηθεί ο γιος. Ο ένας είναι γιος του άλλου και μέσα από αλλεπάλληλες «γεννήσεις» και θανάτους θα γιγαντωθούν, για να φτάσουν στην τελική «ανάσταση». Μέχρι τότε, όμως, την γυναικεία επιλογή τής πατριαρχίας την «φυλάγουν» οι λέαινες …Την «φυλάγουν» οι γυναίκες …Την προστατεύουν με το πάθος και την αυταπάρνηση που φυλάγουν οι έγκυες γυναίκες την κοιλιά τους …Την κοιλιά με το πολύτιμο «φορτίο» της. Ζαγρέας = 33 = Σπέρμα …Ζαγρεύς = 34 = Έλληνες.
Πώς γεννιέται ο «φιδόμορφος » αυτός θεός στην ελληνική μυθολογία; …Η γυναίκα Αθηνά τής Σοφίας παίρνει σπέρμα από τον άνδρα Ήφαιστο της Ευφυίας, αλλά αυτό το οποίο «παράγουν» δεν μπορεί να επιβιώσει. Δεν έχει τις δυνατότητες να επιβιώσει. Άρα; …Άρα, το «πετάει» στη γη …Το παίρνει η Γαία να το φιλοξενήσει, μέχρι να το «ξαναγεννήσει». Πεθαίνει δηλαδή το ανώριμο «έμβρυο», μέχρι να γεννηθεί «βρέφος» από άλλη «μήτρα», η οποία όμως δεν ήταν εκείνη που έκανε τη «σύλληψη» …Το παίρνει από την Αθηνά, για να το ξαναπαραδώσει στην Αθηνά. Η τέλεια μήτρα τής Αθηνάς γεννά το τέλειο βρέφος, αλλά το παραδίδει στην τεράστια γη με την τεράστια μήτρα, για να το κάνει επίσης τεράστιο.
…Ο άνδρας σχεδίασε, αλλά η γυναίκα εκτέλεσε …Η γυναίκα πήρε τις αποφάσεις, γιατί μόνον αυτή είχε τη δύναμη, την επιμονή και τη διάθεση να στηρίξει ένα τόσο δύσκολο και μεγάλο Σχέδιο …Η γυναίκα είχε τη δύναμη και τη διάθεση να «αυτοκτονήσει» για το καλό των παιδιών της …Η γυναίκα αποφάσισε να καθηλώσει την ανθρωπότητα στο θυσιαστήριο τού Κάτω Κόσμου. Στην απόφασή της επέμεινε ακόμα και μετά την εμφάνιση της αρχαίας Αθήνας και της Δημοκρατίας …Η γυναίκα στήριξε τον χριστιανισμό, γνωρίζοντας πως είναι «πισωγύρισμα» για την ανθρωπότητα …Η σκληρή γυναίκα στήριξε με το απόλυτο πάθος τον ιουδαιοχριστιανισμό – ο οποίος στην πραγματικότητα την μείωνε – μόνο και μόνο για να υπάρξει εξέλιξη. Θυσιάστηκε η γυναίκα για τα μελλοντικά οφέλη των παιδιών της. Δεν θεώρησε πως ήταν έτοιμη η ανθρωπότητα να ζήσει μόνον με αυτό το εφόδιο. Δεν θεώρησε πως η φιλοσοφία θα αρκούσε ως βασικό εφόδιο για την ευτυχία των παιδιών της.
Η γυναίκα έκρινε ότι τα παιδιά της είχαν να ικανοποιήσουν μεγάλες υλικές ανάγκες για την ιδανική διαβίωσή τους και αυτό δεν το εξασφάλιζε η φιλοσοφία. Η παραγωγή τής Αρχαίας Αθήνας ήταν καλή για «καύσιμο» της μηχανής τής πατριαρχίας, αλλά όχι για το τελικό εφόδιο τής ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτό, το οποίο τής εξασφάλιζε την πνευματική τελειότητα, δεν της εξασφάλιζε την υλική τελειότητα στην καθημερινότητά της …Δεν είχε η ανθρωπότητα την ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ να ζήσει τέλεια. Ενώ είχε την τέλεια ανθρώπινη φιλοσοφία, δεν είχε το κεφάλαιο εκείνο, το οποίο θα έδινε απασχόληση στην ανθρωπότητα και θα την απέμπλεκε από την απασχόληση στις γεωργικές εργασίες. Αναγκαστικά λοιπόν θα έπρεπε η ανθρωπότητα να πάει ένα «βήμα» πίσω, μέχρι να συγκεντρώσει αυτό το οποίο της έλλειπε …Να συγκεντρώσει το μέσον που θα την έσωζε …Τεχνολογία = Σωτηρία = 41
Αυτή ήταν η ανεπιτυχής προσπάθεια του Ήφαιστου να γονιμοποιήσει την παρθένο Αθηνά. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Παρθενώνας δεσπόζει στην Ακρόπολη της Αθήνας. Η παρθένος Αθηνά βρίσκεται μόνιμα δίπλα στο Ερέχθειο. Όταν ο Όφις είναι ανώριμος, τον προστατεύει από τις απειλές. Όταν είναι ώριμος, είναι η πρώτη που θα επιχειρήσει να ζευγαρώσει μαζί του. Κανένας δεν μπορεί να χωρίσει την Αθηνά από τον Όφι. Κανένας δεν μπορεί να χωρίσει την Αθήνα από τον φιδόμορφο Εριχθόνιο. Σε αυτήν την σχέση αναφερόταν ο Δημοσθένης, όταν έλεγε πως η θεά Αθηνά κάνει παρέα με: «τοις χαλεπωτάτοις θηρίοις, γλαυκί και δράκοντι και Δήμω…» (τα χειρότερα θεριά, την κουκουβάγια, το φίδι, και τους Αθηναίους Πολίτες).
Μιλώντας για την «παρθενία» τής Αθηνάς, η οποία είχε προηγούμενη σεξουαλικής φύσεως «εμπειρία», χρήσιμο είναι πούμε μερικά πράγματα περί «παρθενίας», για την αποφυγή παρερμηνειών. Η έννοια της «παρθενίας» ήταν πάντα πολύ σημαντική για την εξουσία τής πατριαρχίας και ένα χρήσιμο «εργαλείο» για τη σταθερότητα της κοινωνικής της δομής. Η πατριαρχία, προκειμένου να ελέγχει τα πάντα, έκανε επεμβάσεις στα πάντα. Συνήθως έκανε το «μαύρο» «άσπρο» και κυνηγούσε τους ανθρώπους που η ίδια «μπέρδευε». Ανάμεσα σ’ αυτά που την βόλευαν να επέμβει, προκειμένου να ελέγχει τους ανθρώπους, ήταν και το σεξ. Είχε συμφέρον το σύστημα εξουσίας να παρακολουθεί τις ζωές των ανθρώπων και το σεξ ήταν ένα πολύ καλό άλλοθι, για να μπορεί να επεμβαίνει …Ένα άλλοθι να μπορεί να τρομοκρατεί τους ανθρώπους και βέβαια να τους τιμωρεί.
Γιατί μιλάμε για άλλοθι; …Γιατί η έννοια της «παρθενίας», η οποία προκύπτει από τις ιερές Γραφές, σχετίζεται αποκλειστικά με την τεκνοποίηση και όχι με την σεξουαλική πράξη. Απλά, επειδή η φύση δεν γνωρίζει την αντισύλληψη, αυτό πολλές φορές συμπίπτει, αλλά δεν ταυτίζεται σε καμία περίπτωση …Το ένα είναι προϋπόθεση για το άλλο, αλλά όχι το ίδιο …Είναι άλλο πράγμα η σεξουαλική πράξη και άλλο πράγμα η τεκνοποίηση. Η παρθενία είναι απολύτως σοβαρή υπόθεση, γιατί συνδέεται με την απολύτως ύψιστη λειτουργία τής τεκνοποίησης. Γι’ αυτόν τον λόγο τόσο η Αθηνά όσο και η Παναγία εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να βρίσκονται σε κατάσταση «παρθενίας». Έτσι προκύπτει ο όρος «Αειπάρθενος», ο οποίος αφορά καί τις δύο. Δεν υπάρχει αντίφαση σε αυτό το θέμα, όσο κι αν αυτό προκαλεί τον γέλωτα των δαρβινικών χαϊβανιών.
Δεν υπάρχει αντίφαση, όπως δεν υπάρχει αντίφαση και στις περιγραφές περί συμμετοχής των παρθένων μαινάδων σε διονυσιακά τελετουργικά όργια. Η απώλεια της παρθενίας δεν γίνεται εξαιτίας αυτού που μπαίνει μέσα στη γυναίκα …Η απώλεια της παρθενίας γίνεται εξαιτίας αυτού που βγαίνει μέσα από τη γυναίκα. Οι Γραφές δεν θα όριζαν ως «παρθενία» κάτι, το οποίο μπορεί μία γυναίκα να κάνει και μόνη της στον εαυτό της. Η Αθηνά και η Παναγία στο θεϊκό επίπεδο εξακολουθούν να είναι παρθένες, γιατί απλούστατα «απέβαλαν». Δεν επέζησε αυτό που «γέννησαν», ώστε να το δει ο κόσμος σε όλη του την τελειότητα. Δεν επέζησε αυτό που «γέννησαν», ώστε να πάρουν τον μόνιμο ρόλο της μητέρας και άρα να απολέσουν οριστικά την παρθενία τους.
Ως εκ τούτου, παραμένουν παρθένες, περιμένοντας να τους δοθεί εκ νέου η ευκαιρία να γεννήσουν αυτό που έχουν ξαναγεννήσει, αλλά δεν επέζησε. Παραμένουν άγριες Μαινάδες, οι οποίες είναι έτοιμες ακόμα και να σκοτώσουν όποιον απειλήσει το «σπέρμα» που θα τις γονιμοποιήσει. Από εκεί και πέρα είναι θέμα γνώσης των Γραφών και της ανθρώπινης ιστορίας, που περιγράφουν την πορεία του ανθρώπου. Η Αθηνά έφτασε στο υπέρτατο σημείο της «γονιμότητάς» της όταν για πρώτη φορά «ωρίμασε» και ο άνθρωπος …Όταν απέκτησε τη βασική φιλοσοφική γνώση και την αυτογνωσία του …Όταν κατάλαβε ποιος είναι ο ίδιος και πώς μπορεί να λειτουργήσει με έναν παραγωγικό και δίκαιο τρόπο η κοινωνία του.
Η θεά τής Σοφίας και της Γνώσης «ωρίμασε», όταν ο δράκων ήταν έτοιμος να βγάλει «φτερά» και να πετάξει …Όταν ο όφις είχε λάβει τα χαρακτηριστικά του …Όταν ο άνδρας «Αδάμ» έφτασε για πρώτη φορά στον «πήχη» που του έβαλε η γυναίκα «Εύα», η οποία αναζητούσε την εξοντωτική γνώση. Αυτό έγινε στην εποχή του Περικλή και της Δημοκρατίας. Το σύνολο της ανθρωπότητας εκείνη την εποχή – εξαιτίας της Αθήνας – έφτασε σε ένα σημείο πρώιμης ωριμότητας. Αυτόν τον καρπό τής γνώσης των Ελλήνων τον «ενσάρκωσε» ο απόλυτος βασιλιάς των Ελλήνων, ο Αλέξανδρος …Ο πρώτος, όχι μόνον σε ισχύ, αλλά και ο πρώτος που είδε ως «άνθρωπος» το φως τού Άνω Κόσμου …Ο πρώτος θνητός, ο οποίος θα πετούσε με τα ελληνικά «φτερά» κοντά στον Ήλιο τού Άνω Κόσμου.
Αυτός ήταν ο πρώτος Ερεχθέας, που είδε η ανθρωπότητα μετά τη διάπραξη του προπατορικού αμαρτήματος …Ο Υιός της Γυναίκας, που μπορούσε να πετάξει από τον Άδη της Αθήνας στον Άνω Κόσμο του Θεού …Ο φτερωτός όφις …Ο Μέγας δράκων …Αυτός, ο οποίος μπορούσε να πατήσει τους εχθρούς του στο κεφάλι. Ο Ερεχθέας είναι ο Μεσσίας. Ο ανέτοιμος Μεσσίας, όμως, δεν μπορεί να επιβιώσει. Ως εκ τούτου πεθαίνει, χωρίς να ολοκληρώσει αυτό το οποίο έχει ως αποστολή. Μας δείχνει «στιγμιαία» τον Άνω Κόσμο, αλλά πεθαίνει. Ανοίγει – εξαιτίας του – μια «χαραμάδα», μέσα από την οποία η ανθρωπότητα βλέπει το μέλλον που της έχει υποσχεθεί ο Θεός.
Όμως, αυτό είναι στιγμιαίο, γιατί οι καιροί δεν είναι «ώριμοι» και ο Μεσσίας πεθαίνει. Επειδή είναι αθάνατος, «μπαίνει» στη γη μέχρι να ξαναγεννηθεί. Ο Κόσμος, δηλαδή, τότε είδε τον Αλέξανδρο ως Μεσσία του ελληνικού Κόσμου και αυτός πέθανε και έγινε ο Κέκροπας του ελληνιστικού Κόσμου …Έγινε ο ιδρυτής ενός νέου μικτού κόσμου, ο οποίος θα ήθελε αιώνες για να φτάσει το ελληνικό επίπεδο και άρα να ξαναγεννήσει τον Ερεχθέα, προκειμένου να διεκδικήσει εκ νέου τον Άνω Κόσμο. Ερεχθέας = Άνω Κόσμος = Δράκων Μέγας = Αλέξανδρος = Μεσσίας = 45 = Ήφαιστος.
Αυτός ο φιλόδοξος Αλέξανδρος πήγε να προσφέρει στην ανθρωπότητα την αθηναϊκή Δημοκρατία, αλλά η κατάσταση δεν το επέτρεψε. Αυτός ο ανώριμος Μεσσίας πήγε να γονιμοποιήσει την Αθήνα και όπως ήταν φυσικό δεν απέδωσε τίποτε αυτή η γονιμοποίηση, η οποία, όταν κάποτε ολοκληρωθεί, θα σημάνει το γκρέμισμα του Κάτω Κόσμου. Εκείνος ήταν ένας «δεσμός», ο οποίος εκείνη την ώρα δεν μπορούσε να «παράγει» τίποτε βιώσιμο και βέβαια θετικό για τον άνθρωπο.Ο βασιλιάς πήγε να γονιμοποιήσει τη Δημοκρατία και το άκαιρο του εγχειρήματος ήταν φυσικό να οδηγήσει στον θάνατο.
Από αυτόν τον θάνατο αρχίζουν τα «δύσκολα» και τα ανυπέρβλητα προβλήματα. Η κατάσταση για την ανθρωπότητα όχι μόνον δεν βελτιώνεται, αλλά επιδεινώνεται. Ο Κάτω Κόσμος όχι μόνον δεν εξασθενεί, αλλά αντίθετα ισχυροποιείται. Τα τοιχώματά του όχι μόνον δεν αδυνατίζουν, αλλά θωρακίζονται με επιπλέον γνώση, που απλά δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί ο άνθρωπος για δικό του λογαριασμό. Ο ανέτοιμος Μεσσίας, δηλαδή, όχι μόνον δεν δίνει κέρδος, αλλά προκαλεί ζημιά, γιατί δημιουργεί συνθήκες χειρότερες από εκείνες που τον «γέννησαν». Οι Έλληνες, οι οποίοι στην Αθήνα άγγιξαν την «κορυφή» του κόσμου, πήγαν ένα βήμα πίσω και καθηλώθηκαν ξανά σε βασιλικές δομές. Ακολούθησαν τον γιο της τρομερής Μακεδόνισσας φιδολάτρισσας Μαινάδας και παγιδεύτηκαν.
Ο Ερεχθέας = Αλέξανδρος = 45 της μικρής Ελλάδας πέθανε και νεκρός έγινε ο Κέκροπας του νέου και τεράστιου ελληνιστικού Κόσμου. Κόσμος, όμως, ο οποίος έχει Κέκροπα, «ξαναγεννά» Ερεχθέα. Όπως και έγινε …Ξαναγεννιέται ανέτοιμος Μεσσίας και τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα …Γεννιέται ο Ερεχθεύς αυτήν τη φορά, που είναι ακόμα πιο απρόσιτος στον ρόλο του, γιατί ο Κάτω Κόσμος είναι ακόμα πιο «σκοτεινός». Ερεχθεύς = Χριστός = 46. Τα πράγματα, εξαιτίας του, έγιναν ακόμα χειρότερα. Αν ο Αλέξανδρος πήγε τους Έλληνες με τα ελληνιστικά βασίλεια «πίσω» ένα «βήμα», ο Χριστός τους γκρέμισε χίλια χρόνια πίσω, αφού τους πήγε με τον ιουδαϊκό χριστιανισμό στα χρόνια της Βαβυλώνας. Οι Έλληνες εκείνης της εποχής δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να «ζουν» σε έναν κόσμο, ο οποίος δεν τους «άντεχε». Έπρεπε να ακολουθήσουν τον Στρατηγό τους στον «θάνατο».
Οι Έλληνες, θέλοντας να «πετάξουν», ρίσκαραν τα πάντα. Απόλαυσαν μοναδικά συναισθήματα και παγκόσμια δόξα, αλλά πλήρωσαν τις αυτοκτονικές τους τάσεις με μοναδικές «πληγές» …Υπήρξαν οι μόνοι θνητοί, οι οποίοι ένιωσαν έστω και στιγμιαία θεοί και αναγκαστικά τιμωρήθηκαν ως «βλάσφημοι», γιατί απλά δεν είχε έρθει η ώρα τής δόξας τους. Η μοίρα τους ήταν τραγική, αλλά ταυτόχρονα και προβλέψιμη …Τους είχε προφητευτεί άλλωστε …Τους είχε δοθεί η γνώση, έστω και κωδικοποιημένη. Θα ακολουθούσαν τον θεογέννητο Φαέθοντα, αλλά η μοίρα τους δεν θα ήταν διαφορετική από τη δική του. Θα είχαν τη μοίρα του θνητού γιου τού Απόλλωνα, ο οποίος παρακάλεσε στην κυριολεξία να πάρει αυτό, το οποίο γνώριζε ότι θα μπορούσε να τον σκοτώσει.
Αυτός ο φιλόδοξος θνητός ένιωσε την απόλυτη συγκίνηση να κυβερνήσει για μια στιγμή το «άρμα του ηλίου», αλλά δεν ήταν θεός ο ίδιος, για να επιβιώσει από αυτήν την αυτοκτονική δοκιμασία. Φαέθων = Μοίρα = Όφις = Έχιδνα = Πύθων = Άνδρας = Άρσεν = 27. Τη χειρότερη εκδοχή της μοίρας αυτού του καταραμένου άνδρα την βίωσαν οι Έλληνες. «Έπεσαν» επίπεδο εξαιτίας τού Αλεξάνδρου και στη συνέχεια «γκρεμίστηκαν» στον Κάτω Κόσμο εξαιτίας του Χριστού. «Έπεσαν» στην άβυσσο εξαιτίας του Ερεχθέα και «πέθαναν» στον Κάτω Κόσμο εξαιτίας του ίδιου Ερεχθέα, ο οποίος εμφανίστηκε με άλλο πρόσωπο. «Έπεσαν» με πολλές πληγές – αλλά ζωντανοί -, εξαιτίας τού Αλέξανδρου και στη συνέχεια σκοτώθηκαν και τάφηκαν στο Κεκρόπιο, εξαιτίας του Ιησού. Άβυσσος = Κεκροπία = 38 …Κάτω Κόσμος = Κεκρόπιο = 43.
Αμφίπολη ή Κεκροπία.
Γιατί έγιναν όλα αυτά; …Για το κέρδος τής προόδου του ανθρώπινου είδους. Ο Χριστός βύθισε τα «θεμέλια» του κόσμου στα όρια, γιατί από το «βάθος» των θεμελίων εξαρτάται το τελικό «ύψος» τού Οίκου τού Θεού και άρα και του Οίκου του ανθρώπου κληρονόμου Του. Από το εύρος των θεμελίων εξαρτάται το εύρος τού Οίκου τού Θεού και άρα και του Οίκου του ανθρώπου κληρονόμου Του. Όλα αυτά όμως έγιναν, έχοντας ενημερωθεί ο άμεσα ενδιαφερόμενος και άρα οι Έλληνες …Έχοντας ενημερωθεί με τον «κλειδωμένο» τρόπο, τον οποίο αναλύσαμε. (Ιωάν. 12.23-12.25) «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου. αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις τη γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει. εάν δε αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει.» (Ήλθε η ώρα διά νά δοξασθή ο Υιός τού ανθρώπου. Αλήθεια, αλήθεια σάς λέγω, εάν ο σπόρος τού σιταριού δέν πέση εις τήν γήν καί πεθάνη, μένει μόνος, εάν όμως πεθάνη, φέρει πολύν καρπόν.) …Μακεδόνας = Σίτος = Έλληνες = 34
Θυσιάστηκε ο ελληνισμός, για να πολλαπλασιαστεί ο καρπός από τη θυσία του. «Ενταφιάστηκε» για να παραχθεί πολύς καρπός. Ενημερώθηκε, χωρίς να καταλάβει τι άκουσε. Νόμισε ότι η θυσία αφορά τον Ιησού που το έλεγε και όχι τον ίδιο που Τον άκουγε. Την «πάτησε» ακριβώς τη στιγμή που νόμισε ότι τα κατάλαβε όλα. Δεν κατάλαβαν οι Έλληνες ότι η τύχη τους ήταν στα χέρια του Χριστού και Αυτός είχε αποφασίσει να τους «σπείρει» για το καλό όλου του κόσμου. Χριστός = Σπορεύς = Χθόνιος = 46. Πέρασαν σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια, για να ξανασηκώσει κεφάλι ο ελληνισμός. Πού όμως θα τον αναζητήσουμε; …Εκεί όπου είναι το δικό του μέρος στον Κάτω Κόσμο …Εκεί όπου προσπαθεί να θεραπεύει τις «πληγές» του μέχρι να ξαναδοκιμάσει αυτό, το οποίο είναι μέσα στη φύση του να επιχειρήσει, όσες φορές κι αν χρειαστεί …Εκεί όπου τον γκρέμισε ο Δίας …Εκεί όπου έπεσε ο Φαέθων …Στον Ηριδανό ποταμό …Στη γη των Ελλήνων …Στην Κεκροπία.
Τους Έλληνες, δηλαδή, τους αναζητάς εκεί όπου τάφηκε ο Ερεχθέας, ο οποίος μπορεί να γίνει Κέκροπας, για να ξαναγεννηθεί Ερεχθέας. Ψάχνεις να βρεις τον Ερεχθέα εκείνον, ο οποίος πέφτει σε αυτό το επίπεδο και άρα τον Έλληνα Ερεχθέα και όχι τον Ιουδαίο …Τον Αλέξανδρο αναζητάς, για να βρεις την Κεκροπία των Ελλήνων και όχι τον Ιησού. Ο Αλέξανδρος «πέφτει» στη γη στο επίπεδο της Κεκροπίας. Ο Ιησούς αντίθετα μπορεί να πάει σε απίστευτα «βάθη» μέσα στον Κάτω Κόσμο. Εκεί, όμως, δεν βρίσκονται οι Έλληνες. Δεν μπορούν να «επιβιώσουν» σε εκείνα τα «βάθη» τού σκότους και της θρησκοληψίας. Χάνουν ως νεκροί τα χαρακτηριστικά τους και σιγά-σιγά «αναδύονται» όσο βρίσκουν την παλιά τους ταυτότητα.
Άρα, όταν αναζητάς τον μελλοντικό Ερεχθέα, τον αναζητάς από τον «δρόμο» που «ακολούθησε» μετά τον θάνατό του ο Αλέξανδρος και όχι απ’ αυτόν που ακολούθησε ο Ιησούς. Τον μελλοντικό Ερεχθέα τον αναζητάς στους απογόνους τού Αλεξάνδρου και όχι του Ιησού, εφόσον Αυτός δεν έχει τέτοιους και δεν είχε νόημα να αφήσει. Ο Ιησούς είναι Ιουδαίος και ο Θεός μετά τον Ιησού στέρησε το δικαίωμα από τους Ιουδαίους να «γεννάνε». Τους έδωσε την ευκαιρία με τον Ιησού και αυτοί την ευκαιρία αυτήν την «σταύρωσαν». Κακώς δηλαδή περιμένουν σήμερα Μεσσία από τον λαό τους, εφόσον έχουν «στειρωθεί».
Πέφτοντας όμως στη γη, «σπάει» σε δύο «κομμάτια». Πέθανε, αλλά το «σπέρμα» του ζει μέσα στη Ρωξάνη. Το «αίμα» του, δηλαδή, υπάρχει σε δύο διαφορετικά κομμάτια, τα οποία βρίσκονται σε δύο διαφορετικά σημεία της Γης …Ένα, το «λείψανο» το δικό του σε έναν τάφο και ένα το «λείψανο» του γιου του σε άλλο τάφο. Το δικό του λείψανο το άρπαξε αμέσως η Ρώμη και το έκανε «εξουσία». Η Ρώμη, όμως, δεν μπορεί να είναι η Κεκροπία …Δεν τους χωράει όλους τους Έλληνες, ώστε να λειτουργήσουν ως Κεκροπίδες, που θα φτάσουν εκ νέου στην τέλεια Δημοκρατία …Δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως γυναίκες Κεκροπίδες, που θα προστατεύσουν και θα μεγαλώσουν τον θεό με τα φτερά, που κάποτε θα «πετάξει» …Το φίδι, που θα αποκτήσει φτερά και θα γίνει δράκοντας. Δράκων Μέγας = Ερεχθέας = Αλέξανδρος = 45.
Άρα; …Άρα, η Κεκροπία μπορεί να υπάρξει μόνον εκεί, όπου το θνητό του μέρος σκοτώθηκε και δεν αποθεώθηκε. Την Κεκροπία την αναζητάς εκεί όπου υπάρχει θρήνος και θάνατος. Δεν την αναζητάς στη Ρώμη, όπου όλοι βολεύονται με εξουσία και μεγαλεία …Την αναζητάς εκεί όπου κάποιοι πονάνε και ζητάνε δικαίωση …Εκεί όπου ζητάνε λύση και είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν τα πάντα για να τη βρουν …Την αναζητάς εκεί όπου πέθανε ο Ερεχθέας και «θάφτηκε» και περιμένει τον χρόνο του για να «ωριμάσει» …Εκεί όπου άφησε το σπέρμα του ο όφις και περιμένει αυτό να γίνει όμοιό του …και, όταν «ωριμάσει» και αποκτήσει «φτερά», να ξαναδοκιμάσει την πτήση του προς τον Άνω Κόσμο …Εκεί όπου το προστατεύουν οι Γυναίκες με τα φίδια. Κέκροπας, δηλαδή, μπορεί να γίνει μόνον ο φυσικός γιος του …Ο επίσης Αλέξανδρος …Ο επίσης Έλληνας …Ο επίσης Μακεδόνας …Ο επίσης Ερεχθέας …Ο επίσης Αλέξανδρος με το ίδιο DNA. Άφησε πίσω του τον γιό του, για να «ξαναγεννηθεί» ο ίδιος.
Τι μας λένε οι αριθμοί για την Αμφίπολη; Αμφίπολη = 38 = Κεκροπία = Άβυσσος = Κρημνός = Απόκρυφον = Σφραγίδα = Χρυσός. Εκεί βρίσκεται ο γιος τού Κέκροπα, ο οποίος θα γίνει με τη σειρά του Κέκροπας, για να ξαναγεννηθεί ο Εριχθόνιος …Ο αέναος κύκλος τού θανάτου και της γέννησης, μέχρι την τελική ολοκλήρωση του Σχεδίου …Ο Ερεχθέας, ο οποίος νεκρός θα μπει στη γη για να γίνει Κέκροπας, για να ξαναγεννηθεί Ερεχθέας …Ο Ερεχθέας, που όπου βρίσκεται υπάρχει «Πύλη» τού Κάτω Κόσμου. Θα αποδειχθεί μέγα λάθος που η Ρώμη «βολεύτηκε» με το να αρπάξει μόνον το λείψανο του Αλεξάνδρου.
Η Ρώμη γνώριζε τα Ορφικά Μυστήρια και ήξερε ότι στα όρια τής Θράκης υπήρχε η Πύλη από την οποία ο Ορφέας μπήκε στον Κάτω Κόσμο, αναζητώντας την Ευρυδίκη. Ορφεύς = 33 = Βρέφος, όταν Ευρυδίκη = 38 = Αμφίπολη. Εκεί υπήρχε το ιερό τού Διόνυσου. Την ιδιομορφία τού χώρου τη γνώριζε ο Βασιλεύς της Βαβυλώνας Ξέρξης και, για να τιμήσει τους Θεούς τού Κάτω Κόσμου, έθαψε ζωντανούς στην Αμφίπολη εννιά νέους και εννιά νέες. Ήταν γνωστό δηλαδή στην ανώτατη εξουσία και στους μύστες το τι υπήρχε στην Αμφίπολη. Εκεί έπρεπε να ψάξει η Ρώμη για τον αδύναμο όφι, πριν αυτός μεταμορφωθεί σε πανίσχυρο δράκοντα …Να ψάξει τον αδύναμο άνδρα, πριν αυτός αρχίσει να «πετάει». Δεν το έκανε, ενώ γνώριζε ότι ο Δράκων τής Μακεδονίας θα ήταν εκεί όπου ήταν ο χρυσός τής Μακεδονίας. Δεν το έκανε, επειδή δεν «ενοχλήθηκε» και νόμισε πως δεν υπάρχει πρόβλημα.
Παρανόησε τη φυσική λειτουργία και την εξέλαβε ως αδυναμία τού σχεδιασμού. Δεν κατάλαβε πως δεν ενοχλήθηκε, γιατί απλά ο «φτερωτός» Ερεχθέας έπρεπε να «ωριμάσει» και όχι επειδή είχε πεθάνει …Ότι ο Ερεχθέας θα ήταν επί αιώνες ακίνητος σαν νεκρός, χωρίς να είναι τέτοιος. Μέχρι να υπάρξει αυτή η «ωρίμανση», ο Σωτήρας τού κόσμου θα παραμένει θαμμένος στη γη …Θα παραμένει ζωντανός-νεκρός μέσα στη γη …Θα είναι, όπως μας είπε ο Χριστός, ο κόκκος του σίτου που θα πρέπει να πέσει στη γη, για να φέρει πολύ καρπό …Θα είναι ο «όφις», που θα ζει στη «φιδοφωλιά» του. Ο όφις ο αρχαίος = Υιός του Ανθρώπου = Σωτήρας του Κόσμου = 77. Αυτόν τον Όφι προστατεύουν οι γυναίκες με πρώτη και ισχυρότερη την Αθηνά …Αυτόν, που περιμένουν οι Μαινάδες, για να γονιμοποιηθούν.
Αυτό έγινε και στο συμβολικό επίπεδο. Ο ναός τής Παρθένου Αθηνάς στα χρόνια του χριστιανισμού έγινε ναός της Παρθένου Παναγίας. Η Παναγία με αυτόν τον τρόπο στεκόταν προστάτιδα του Ερέχθειου και του όφεως. Η Παρθένος δεν έφυγε ούτε για μία στιγμή από τον ιερό βράχο της Αθήνας. Ο όφις δεν έχασε ούτε για μία στιγμή την προστασία της Παρθένου …Αυτή ήταν η Παναγία η Αθηνιώτισσα.
Ποιοι φοβούνται τους Έλληνες;
Καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων του χριστιανισμού η Παναγία προστάτευε τους Έλληνες ως «βρεφοκρατούσα». Προστάτευε στην αγκαλιά Της το Βρέφος = 33 μέχρι να αποκτήσει δυνατότητα να «πετάξει». Δεν υπήρχε δύναμη, που να μπορούσε να τους απειλήσει, ακόμα και σε στιγμές που φαίνονταν απόλυτα αδύναμοι …Ακόμα και στις πιο «σκοτεινές» περιόδους τού Μεσαίωνα – όπου αρκούσε μια διαφορετική άποψη για να στείλει κάποιον στην πυρά – οι Έλληνες προστατεύονταν, άσχετα με το ποια ήταν η κυρίαρχη θρησκεία στον χώρο όπου κατοικούσαν. Όσες φορές δέχθηκαν επιθέσεις, πάντα η Μέγιστη των Στρατηγών φρόντιζε για την ασφάλειά τους και οι Έλληνες αυτό το αναγνώριζαν και το εκτιμούσαν. Γι’ αυτόν τον λόγο και από τον Θεό τον Ίδιο οι Έλληνες πιο πολύ την Παναγία αγάπησαν.
Σήμερα, όμως, βλέπουμε μια πρωτοφανή επίθεση εις βάρος των Ελλήνων. Στην εποχή τής άθεης και εκ του πονηρού πανθρησκευτικής Νέας Τάξης Πραγμάτων, οι Έλληνες δέχονται την πιο ισχυρή επίθεση που δέχθηκαν ποτέ. Μια παγκόσμια επίθεση, στην οποία μάλιστα πρωτοστατούν κάποιοι ευεργετηθέντες των Ελλήνων, όπως οι Γερμανοί για παράδειγμα. Προφανώς κάποιοι αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο που οι Έλληνες αντιπροσωπεύουν και προσπάθησαν «προκαταβολικά» να τους τσακίσουν. Αναγκαστικά προκαταβολικά, γιατί, αν ισχυροποιηθούν, θα είναι αργά να τους αναχαιτίσεις. Αν «πετάξουν», μαζί τους πέταξε και το «πουλάκι» τής ευκαιρίας. Ποιοι όμως είναι αυτοί που τους επιτίθενται και γιατί το κάνουν, ειδικά σήμερα; …Αυτοί είναι πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι. Ποιοι φοβούνται τον Υιό της Γυναίκας; …Οι Υιοί του όφεως.
Έχουμε δηλαδή σήμερα μια επανάληψη της μοναδικής σύγκρουσης, την οποία αναγνωρίζει και για την οποία έχει ενημερωθεί ολόκληρος ο Κάτω Κόσμος. Τον Υιό της Γυναίκας πάλι θα τον πολεμήσουν αυτοί που τον μισούν …Οι προαιώνιοι αντίπαλοί του …Αυτοί που τον φοβούνται …Αυτοί, οι οποίοι γνωρίζουν πως, αν δεν προλάβουν να τον εξοντώσουν όταν είναι αδύναμος, θα τους πατήσει στο «κεφάλι» όταν θα είναι έτοιμος να δράσει …Αυτοί, οι οποίοι κάποτε τον «δηλητηρίασαν», δαγκώνοντάς τον στην «πτέρνα», αλλά δεν είναι σίγουροι ότι θα έχουν ξανά μια τέτοια ευκαιρία …Αυτοί, οι οποίοι δεν φοβούνται μήπως πεθάνουν οι ίδιοι, αλλά φοβούνται μήπως δεν προλάβουν να σκοτώσουν τον ζωντανό εχθρό τους, που θα δώσει ζωή στους υπολοίπους.
Αυτοί πολεμάνε σήμερα τους Έλληνες …Αυτοί, οι οποίοι σήμερα βολεύονται από τον Κάτω Κόσμο και θέλουν να εξοντώσουν οποιονδήποτε απειλεί να τον ανοίξει. Θέλουν να σταματήσουν μια εξέλιξη, η οποία – δυστυχώς γι’ αυτούς – είναι δρομολογημένη «άνωθεν». Αντιδρούν στους Έλληνες αυτοί, που δεν τους τρομάζει ο θάνατος και θέλουν να πάμε στον δέκατο μήνα της κύησης. Αντιδρούν αυτοί, που μισούν εκείνους, οι οποίοι είναι προγραμματισμένοι να κινηθούν μέσα στη «μήτρα» και να σπρώξουν για τη μεγάλη «γέννηση» του ανθρώπου. Ποιοι είναι αυτοί που πολεμάνε τη ζωή; …Οι επαγγελματίες «νεκροί» και μαζί τους κι εκείνοι που δεν κατάλαβαν ποτέ πως είναι «νεκροί» …Αυτοί, οι οποίοι βολεύονται από τον «θάνατο» και εκείνοι που δεν τον καταλαβαίνουν, γιατί δεν ήταν ποτέ «ζωντανοί» για ν’ αντιληφθούν τη διαφορά …Οι θεομπαίχτες και οι άπιστοι …Αυτοί, που σταύρωσαν τον Χριστό και εκείνοι που δεν πιστεύουν στον Θεό …Οι Εβραίοι και οι δαρβινιστές-αγνωστικιστές τού Προτεσταντισμού …Οι πονηροί και τα χαϊβάνια.
Πρώτοι λοιπόν – και συντονιστές όλων – είναι οι πονηροί, είναι οι Εβραίοι …Αυτοί, που, όπως μας διαβεβαίωσε ο Χριστός, είναι «νεκροί» και βολεύονται απ’ αυτό …Αυτοί, που, όπως μας αποκάλυψε ο Χριστός, είναι οι Υιοί τού Διαβόλου …Αυτοί, οι οποίοι είναι νεκροί ακόμα κι όταν μοιάζουν με ζωντανούς και πηγαίνουν να θάψουν τους νεκρούς τους …Αυτοί, οι οποίοι ακολουθούν τον νεκρό Μωυσή και νομίζουν ότι ολόκληρος ο Πλανήτης είναι η δική τους ιδιόκτητη Γη της Επαγγελίας …Οι «στείροι», που βλέπουν ως θανάσιμη απειλή τα γεννήματα των άλλων λαών και άρα και την αλλαγή γενιάς για την ανθρωπότητα …Τα παιδιά του όφεως, που μισούν τους ζωντανούς …Τα γεννήματα της Έχιδνας, που ήθελαν να σκοτώσουν τον Χριστό. (Ματθ. 12.34.) «Γενεά εχιδνών, πώς είναι δυνατόν νά μιλήτε γιά καλά πράγματα, αφού είσθε πονηροί; Διότι τό στόμα μιλεί εκείνο από το οποίον είναι γεμάτη η καρδιά».
Μαζί μ’ αυτούς και τα χαϊβάνια …Τα χαϊβάνια είναι αυτοί, οι οποίοι νομίζουν ότι βγήκαν μόνοι τους από τη θάλασσα και «σέρνονται» στη γη, γιατί αυτό λέει η θεωρία τής «εξέλιξης» του μεθύστακα Δαρβίνου …Τα χαϊβάνια, που νομίζουν ότι τους ανήκει δικαιωματικά η κορυφή τού κόσμου, επειδή έβαλαν ένα παξιμάδι σε μια βίδα, για να ενώσουν δύο λαμαρίνες. Το ποιος έβαλε σε μια «σειρά» τον κόσμο, για να μην τους «κοπανάει» με τις λαμαρίνες, δεν το εξετάζουν καθόλου. Το ποιος έδωσε στον κόσμο τη γνώση να παράγει, αλλά και την υπομονή να ανέχεται τις ανισότητες υπέρ ενός κοινού καλού – ακόμα κι όταν δεν το «βλέπει» -, δεν τους νοιάζει καθόλου …Όλα έγιναν «αυτόματα» για την κοινωνία, όπως «φύτρωσαν» τα πόδια στα ψάρια, τα οποία περπάτησαν μόνα τους στη Γη.
Οι Εβραίοι αυτά τα κουτοπόνηρα «αστροπελέκια» βρήκαν για συνεργάτες και στην πραγματικότητα τους εκμεταλλεύονται. Αυτοί οι δύο συνεργάζονται μεταξύ τους, για να «χτυπήσουν» τους Έλληνες πριν ισχυροποιηθούν σε βαθμό τέτοιο, που να μην υπάρχει περίπτωση να νικηθούν. Οι πρώτοι χρηματοδοτούν τους δεύτερους, ώστε να αισθάνονται μέσα στον κόσμο της «εξέλιξης» σαν οι πιο «εξελιγμένοι» και τους ζητάνε, ως «αντιπαροχή», τη συνενοχή στο έγκλημα …Στο μέγα έγκλημα εναντίον του Υιού της Γυναίκας, που αργά ή γρήγορα θα απειλήσει τον Κάτω Κόσμο. Αυτοί σήμερα, ως κυρίαρχοι του κόσμου, δεν θέλουν με τίποτε να βγει ο κόσμος από το «τέλμα», γιατί τους βολεύει η «ιεραρχία» του.
Γιατί αποκαλούμε χαϊβάνια τους δαρβινιστές; …Γιατί δεν μπορείς να νικάς σαν κτήνος και να απαιτείς ν’ απολαμβάνεις την νίκη σου σε συνθήκες ανθρώπινες. Δεν είναι δυνατόν να κερδίζεις «Ολυμπιακούς Αγώνες», εκτελώντας με πιστόλι τους συναθλητές σου και να ζητάς τη δόξα από μια κοινωνία ανθρώπινη, η οποία απαιτείς να διαπνέεται από Ολυμπιακά Ιδεώδη. Αυτό κάνουν οι δαρβινιστές. Αυτό, το οποίο έκανε η Γερμανία, διαφθείροντας τα έθνη που μετά τα κατηγορούσε σαν διεφθαρμένα. …Φέρονται ως κτήνη στη ζούγκλα της «εξέλιξης» και θέλουν να είναι «πρώτοι» σε κοινωνία πολιτισμένη. Στο όνομα του πολιτισμού, τον οποίον δεν σέβονται, θέλουν να τους αναγνωριστούν τα «πρωτεία» τής βαρβαρότητας από τους ανθρώπους που υπέστησαν την «ήττα»…
…Άπληστα θηρία οι νικητές και πολιτισμένοι άνθρωποι οι ηττημένοι. Αρπάζουν ως κτήνη τους καρπούς των κόπων των οργανωμένων από τις θρησκείες πολιτισμών, αλλά δεν θέλουν να αντιδρούν τα θύματά τους με θηριώδη ένστικτα. Θέλουν τις λείες τους να τις απολαύσουν με την ασφάλεια που προσφέρει μια κοινωνία ευσεβών. Δεν πιστεύουν στον Θεό, αλλά επιθυμούν την υποταγή τής κοινωνίας, η οποία λειτουργεί με Φόβο Θεού. Οι ίδιοι δεν σέβονται κανέναν νόμο θεϊκό ή ανθρώπινο, αλλά απαιτούν από τα θύματά τους απόλυτη νομιμοφροσύνη. Γι’ αυτό τους αποκαλούμε χαϊβάνια …και όχι επειδή έχουμε κάτι προσωπικό εναντίον τους. Μόνον χαϊβάνια θέλουν να είναι πλούσια «Κυριακή» εορτασμού και αναπαύσεως εκεί όπου στέκονται οι ίδιοι και για τους υπόλοιπους μια μόνιμη πένθιμη και εργάσιμη «Παρασκευή».
Αυτοί δεν θέλουν να αλλάξει με τίποτε ο κόσμος, γιατί απολαμβάνουν την «κορυφή» του. Δεν αναζητούν την «πτήση» τού Άνω Κόσμου, γιατί εκεί υπάρχει «ορατότητα» και αξιοκρατία και εκεί – αυτοί που σέρνονται – είναι οι τελευταίοι. Όλους αυτούς σήμερα τους αρκεί να είναι οι «καλύτεροι» των «ερπετών». Δεν μπορούν αλλά και δεν θέλουν να «πετάξουν». Με δύο βίδες και μερικές καλοσχεδιασμένες λαμαρίνες θέλουν να καθίσουν στην κορυφή τού έτσι κι αλλιώς «χαμηλού» τους κόσμου. Αυτοί σήμερα έχουν εξαπολύσει την πιο σκληρή και την πιο άδικη επίθεση που έχουν δεχθεί ποτέ οι Έλληνες …Την πιο ύπουλη, άνανδρη και βρόμικη επίθεση που έχουν δεχθεί οι πιο σκληροί των πολεμιστών.
Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι είναι τεμπέλης ο πιο παραγωγικός λαός της ιστορίας. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι είναι λαθρόβιος εις βάρος των «νοικοκυραίων» ο πιο γενναιόδωρος λαός της ιστορίας. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι είναι άχρηστος ο λαός εκείνος, που πάνω του «επένδυσε» ολόκληρο το ανθρώπινο είδος. Δεν φτάνει όμως που αυτές οι κατηγορίες είναι «βρόμικες», γίνονται ταυτόχρονα και «ύπουλα», εφόσον αυτοί που τις εξαπολύουν – και είναι οι Εβραίοι – δεν εμφανίζονται απέναντι στους Έλληνες, αλλά κρύβονται πίσω από κίτρινες φυλλάδες, όπως είναι ηBild των χαϊβανιών …Και πάλι τα φίδια, δεν βγαίνουν να χτυπηθούν στα ίσα με τα θηρία, αλλά προτιμούν να «δαγκώνουν» και να φεύγουν, περιμένοντας από το «δηλητήριο» να τους δώσει την νίκη.
Αυτοί επιτέθηκαν ύπουλα στους Έλληνες. Άθεοι σταλινικοί και δαρβινιστές Γερμανοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα, αφού πρώτα την «παγίδευσαν» οι ίδιοι με τα χρήματα των Εβραίων …Αφού πρώτα δημιούργησαν τις συνθήκες, για να τη διαβάλουν. Στο τέλος με έναν δικό τους Εβραίο, που παρίστανε τον ηγέτη των Ελλήνων, βγήκαν στο παγκόσμιο κοινό και ανακοίνωσαν ότι οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι και ότι ζουν εις βάρος των άλλων λαών. Έβαλαν έναν βρομερό Εβραίο να «παραδεχθεί» δημοσίως τις ελληνικές «αμαρτίες». Έβαλαν έναν ηλίθιο κρετίνο να ομολογήσει την «αποτυχία» τής πιο μεγάλης πνευματικής δύναμης στον κόσμο.
Με λίγους διεφθαρμένους προδότες προσπάθησαν και διέβαλαν τους Έλληνες σε ολόκληρο τον κόσμο. Τους φόρτωσαν με απίστευτα χρέη, ώστε να τους δημιουργήσουν άπειρα «βάρη». Όλα αυτά με έναν και μόνον στόχο …Να τους βάλουν σε έναν «νάρθηκα» κηδεμονίας, προκειμένου να τους στερήσουν την ανεξαρτησία. Οι Τρόικες αυτόν τον στόχο έχουν. Θέλουν οι «νεκροί» να έχουν λόγο στην εσωτερική λειτουργία τού ελληνικού κράτους …Να έχουν λόγο σε ό,τι επηρεάζει τη λειτουργία του και τις επιλογές τής ελληνικής κοινωνίας. Όλα αυτά, για να μην μπορέσουν στην κρίσιμη ώρα να «πετάξουν» …Να μην απολαμβάνουν την αγάπη και την ενθάρρυνση των άλλων λαών να το κάνουν …Να εξασφαλίσουν τη δυνατότητα – στην έσχατη των περιπτώσεων – να προχωρήσουν σε «κατακρεούργηση» της Ελλάδας, ώστε να επαναλάβουν τη σφαγή του Ζαγρέα.
Με τον «πόλεμο» κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων στην πραγματικότητα προσπαθούν να ματαιώσουν την έξοδο του ανθρώπου από τον Κάτω Κόσμο. Γνωρίζουν κάποιοι ότι η κατάσταση «ωρίμασε» και θέλουν, αν όχι να την αποτρέψουν, τουλάχιστον να την καθυστερήσουν. Όταν έχεις τις κατάλληλες γνώσεις, γνωρίζεις από πού προέρχονται οι απειλές …Γνωρίζεις τα περί Ελλήνων, τα περί Μακεδονίας και τα περί τάφου. Θέλεις όλα αυτά να τα «διασπάσεις», για να μην λειτουργούν συνολικά. Όλες οι δυνάμεις του Κάτω Κόσμου σήμερα είναι απέναντι από τους Έλληνες. Δεν είναι μόνον οι Εβραίοι και οι άθεοι. Κοινά συμφέροντα με αυτούς έχει και η Ρώμη …Η Ρώμη τού Γερμανού Πάπα, ο οποίος «κρύφτηκε» πίσω από τη «μαριονέτα», που παριστάνει τον διάδοχό του. Κοινά συμφέροντα έχει και η Νέα Ρώμη του ανθέλληνα Βαρθολομαίου.
Όλοι αυτοί βλέπουν με τρόμο την Αμφίπολη. Βλέπουν με τρόμο τον «τάφο» που τους περιμένει. Αυτό, δηλαδή, που για κάποιους είναι λύτρωση, για κάποιους άλλους είναι καταδίκη. Αυτό, που για κάποιους είναι ένας διάδρομος που οδηγεί στον Άνω Κόσμο, για κάποιους άλλους είναι η σφραγισμένη πόρτα, που θα τους διατηρήσει για πάντα στον Κάτω Κόσμο. Αυτό ακριβώς είναι η Αμφίπολη …Η Αμφίπολη είναι η «είσοδος» στον Κάτω Κόσμο. Δεν είναι Ερέχθειο …Το Ερέχθειο είναι ένα και μοναδικό και βρίσκεται στην Αθήνα …Το Ερέχθειο είναι «έξοδος» στον Άνω Κόσμο. Η Αμφίπολη είναι η αρχή του «διαδρόμου» για το Ερέχθειο. Η Αμφίπολη είναι το «κινητό» Κεκρόπιο …Το Κεκρόπιο, στο οποίο βρίσκεται ο κάθε νέος Κέκροπας …Όπου «πέφτει» ο νεκρός δράκοντας και βρίσκεται το «πτώμα». Κεκρόπιο είναι όπου υπάρχει το ελληνικό «λείψανο» και Έλληνες. Ερέχθειο έχει μόνον η Αθήνα, στην οποία πάντα υπάρχουν Έλληνες.
Αυτό, δηλαδή, το οποίο βρήκαν οι αρχαιολόγοι στην Αμφίπολη, είναι ένας τάφος, που ταυτόχρονα είναι και ναός των χθόνιων θεών …Ένας τάφος, στον οποίον γίνονταν διάφορες μυστηριακές τελετές, στην πλειοψηφία τους νυχτερινές …Ένας τάφος, που, αν σκεφτεί κάποιος την περίπτωση του Ξέρξη – ο οποίος πραγματοποίησε στην Αμφίπολη μαζική ανθρωποθυσία, για να εξευμενίσει τους θεούς του Κάτω Κόσμου -, τότε μπορεί να εικάσει ότι δεν θα ήταν και η μοναδική περίπτωση. Πιθανότατα να γίνονταν συστηματικά ανθρωποθυσίες, για να εξευμενιστούν οι θεοί τού Κάτω Κόσμου. Ο τύμβος Καστά πιθανότατα να είναι ένας «Λαβύρινθος». Με την εμπειρία που είχαν οι Αμφιπολίτες στην κατασκευή στοών για τα μεταλλεία χρυσού, να μην μας φανεί παράξενο αν πίσω από τις εντυπωσιακές μαρμάρινες αίθουσες υπάρχει ένα τεράστιο δίκτυο στοών και διαδρόμων, που να μοιάζει με τις ρωμαϊκές κατακόμβες …Την άλλη «νεκρόπολη», δηλαδή, που «φιλοξενεί» τον Μέγα Αλέξανδρο …Την άλλη «Πύλη» της Κεκροπίας, την οποία ελέγχει ο Κέρβερος.
Τέτοια νεκρόπολη είναι η Αμφίπολη. Είναι «Αμφί» …Ανήκει καί στους δύο κόσμους. Δεν πρέπει να μας φανεί παράξενο, δηλαδή, το να βρεθούν στοιχεία, τα οποία να αποδεικνύουν ότι στο βάθος τού τύμβου – και πέρα από την εντυπωσιακή είσοδό του – κατοικούσαν κάποιες ορκισμένες στην παρθενία ιέρειες μαζί με τους φανατικούς πιστούς. Ό,τι ακριβώς έκαναν στη Ρώμη οι πρωτοχριστιανοί στις κατακόμβες …Εκεί όπου έμπαιναν οι φανατικοί, όχι για λόγους ασφαλείας εξαιτίας των διωγμών – όπως εσφαλμένα νομίζουν κάποιοι – αλλά για να είναι «κοντά» στον Θεό τους …Για να ζήσουν και οι ίδιοι την «ταφική» εμπειρία, που θα οδηγήσει στην «Ανάσταση»…
…Για να βιώσουν και οι ίδιοι την «κάθοδο» και την «παραμονή» στον Κάτω Κόσμο …Να βιώσουν τη «ζωή εν τάφω», ώστε να απολαύσουν στο σύνολο του εύρους της την συγκίνηση της Ανάστασης, που τους υποσχόταν ο Κύριός τους. Άλλωστε, όπως νόμιζαν, για λίγα μόνον χρόνια θα έλειπε ο Κύριος και θα «επέστρεφε». Το ίδιο έκαναν και οι φανατικοί των αρχαιοελληνικών μυστηρίων. «Ακολουθούσαν» τον Διόνυσο, τον Ζαγρέα ή τον Ορφέα στον Κάτω Κόσμο, για να νοιώσουν τη λύτρωση της «αναγέννησης» …Να βιώσουν το απόλυτο σκότος, για να «μεθύσουν» με το φως στην επιστροφή τους. Σε αυτά τα χρόνια θα προστάτευαν και τα υλικά αγαθά του «εκλεκτού», τα οποία πιθανότατα να χρειαζόταν ως εφόδια για την επόμενη ζωή. (Πιθανότατα, για λόγους πρακτικούς – ανάγκες μόνιμης φύλαξης – αλλά και συμβολικούς, να διατηρούσαν μέρος του θησαυροφυλακίου του βασιλείου στον ίδιο χώρο).
Γι’ αυτόν τον λόγο άνθρωποι, οι οποίοι πίστευαν στη θεϊκή καταγωγή τού βασιλιά και στην μετεμψύχωση, παρέμεναν στον τύμβο, ο οποίος μοιάζει με τη φουσκωμένη κοιλιά μιας εγκύου που περιμένει να γεννήσει. Πάνω στον νοητό «ομφαλό» αυτής της κοιλιάς βρισκόταν ο λέοντας, που «δήλωνε» αυτό το οποίο περίμεναν όλοι αυτοί …Που «δήλωνε» την ταυτότητα εκείνου, που «φυτεύτηκε» εκεί …Εκείνου που «φυτεύτηκε», για να φέρει πολύ «καρπό».
Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;
Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, τρομάζουν τους ισχυρούς αυτού του κόσμου. Τρομάζουν αυτούς, οι οποίοι βολεύονται στον κόσμο αυτόν που ζούμε και δεν θέλουν αλλαγές …Αυτούς όλους, οι οποίοι δεν θέλουν νέες «αφίξεις» στην κατάσταση που τους βολεύει. Αν μάλιστα σκεφτεί κάποιος και τη χρονική συγκυρία που όλα αυτά συμβαίνουν, καταλαβαίνει ότι μιλάμε για τρόμο. Συμβαίνουν πάνω στη χειρότερη στιγμή του συστήματος …Πάνω στη στιγμή που το σύστημα είναι εκτεθειμένο σε κινδύνους, εφόσον επιχειρεί ένα «άλμα» παγκοσμιοποίησης, χωρίς να έχει προηγούμενη εμπειρία και άρα χωρίς «δίχτυ» ασφαλείας. Τη στιγμή, δηλαδή, που το σύστημα έχει απαλλαγεί από τις «άμυνές» του, προκειμένου να αλλάξει τη λειτουργία του, συμβαίνει κάτι, που το απειλεί με θάνατο. Τη στιγμή αυτή, που δεν μπορεί να πάει ούτε «μπροστά» ούτε «πίσω» για να αμυνθεί, συμβαίνει το αναπάντεχο γι’ αυτό.
Πώς όμως στοχεύουν να αναβάλουν ένα τέτοιο κοσμοϊστορικό γεγονός; Για να καταλάβεις τι κάνουν, θα πρέπει να γνωρίζεις τι τους απειλεί. Αυτούς τους απειλεί ο Ερεχθέας. Αυτόν θέλουν να εμποδίσουν να «γεννηθεί». Ο Ερεχθέας, που τους απειλεί, πρέπει να είναι ταυτόχρονα Έλληνας μακεδονικής καταγωγής. Άρα, αυτοί δεν θέλουν τη Μακεδονία να είναι ελληνική …Θέλουν, δηλαδή, να διαχωρίσουν την Αθήνα από τη Μακεδονία …Να διασπάσουν την Κεκροπία από τον Άδη …Να μην «ακουμπά» η Κεκροπία στον Άδη και άρα να μην έχει «επαφή» ο Ερεχθέας με τη «σχισμή» του Άνω Κόσμου …Να μην συνδέει η «άβυσσος» τον Κάτω Κόσμο με τον Άδη …Να μην ελέγχεται από Έλληνες η «άβυσσος» …Να σφραγιστεί η μακεδονική «μήτρα» χωρίς Έλληνες, ώστε να μην μπορεί να γεννηθεί Ερεχθέας.
Αυτό το μεθοδεύουν οι Εβραίοι από την εποχή που έλεγξαν στο σύνολό του τον χριστιανικό Κόσμο και άρα από την επομένη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Από το 1948, που απέκτησαν τη δική τους Γη της Επαγγελίας, προσπαθούν να διασπάσουν την ελληνική γη. Όλοι οι πρωταγωνιστές σε αυτήν την επιχείρηση είναι Εβραίοι. Εβραίος ήταν ο Τίτο, που «εφεύρε» τη σλαβική «Μακεδονία» …Εβραίος ήταν ο Χόλμπρουκ, που διέσπασε τη Γιουγκοσλαβία και έδωσε σ’ αυτήν την αυθαίρετη «Μακεδονία» κρατική υπόσταση …Εβραίος είναι ο Νίμιτς, ο οποίος προσπαθεί να δώσει σε αυτήν την κρατική υπόσταση τη «νομιμότητα» μιας μακεδονικής ταυτότητας.
…Φοβούνται τον Έλληνα Μακεδόνα, ο οποίος θα επαναλάβει την «πτήση» τού Αλεξάνδρου …Που θα πάρει τους Έλληνες στην «πλάτη» του και θα πετάξει έξω από τον Κάτω Κόσμο, γκρεμίζοντας τα τείχη του …Φοβούνται αυτό, το οποίο λαχταρούν όλοι οι Έλληνες από τότε που υπάρχουν …Φοβούνται την επιστροφή του Οδυσσέα …Φοβούνται την επιστροφή αυτού, που θα γυρίσει μόνος του και θα τους τα πάρει όλα. Για να το αποφύγουν αυτό, εργάζονταν προς αυτήν την κατεύθυνση τις τελευταίες δεκαετίες. Ήθελαν πάση θυσία να διαχωρίσουν τη μακεδονική ιδιότητα από την ελληνική, ώστε οι Μακεδόνες να γεννιούνται μη ελληνόφωνοι βάρβαροι …Να μην υπάρχουν Έλληνες εκεί όπου θα βρίσκεται το ελληνικό «λείψανο», το οποίο λειτουργεί ως «σπέρμα».
Αυτό είναι το πρόβλημα των «νεκρών». Γνωρίζουν οι «στείροι» πού βρίσκεται η «μήτρα» και θέλουν να την σφραγίσουν …Να την σφραγίσουν, για να μην γεννήσει αυτόν, ο οποίος θα ανατρέψει τις σημερινές και άρα τις βολικές γι’ αυτούς ιεραρχίες. Γνωρίζουν ότι αυτός, που θα γεννηθεί, θα τους πάρει όλα όσα του ανήκαν και αυτοί αυθαίρετα τα είχαν αρπάξει και είχαν βολευτεί στο να τα απολαμβάνουν. Φοβούνται το πρόσωπο εκείνο, το οποίο θα είναι ταυτόχρονα Ερεχθέας = 45 και Ερεχθεύς = 46 …Θα είναι ταυτόχρονα Αλέξανδρος = 45 και Χριστός = 46 …Θα είναι ταυτόχρονα Στρατηγός = 45 και Διδάσκαλος = 46 …Αυτός, που, ως Στρατηγός, θα κόψει τους γόρδιους δεσμούς και αυτός, που, ως Διδάσκαλος, θα μας αποκαλύψει όλα τα μυστικά τού συστήματος …Αυτός, που θα νικήσει τους πάντες, αλλά και θα εξηγήσει τα πάντα.
Πώς μπορεί να επιστρέψει αυτός; …Δεν μπορεί μόνος του. Δεν μπορεί να «επιστρέψει» σε έναν κόσμο, ο οποίος σχεδόν τον έχει «ξεχάσει» και τον έχει σχεδόν «ξεγράψει» …Σε έναν κόσμο δήθεν αγνωστικιστών, ο οποίος μπορεί να βολεύεται από τα κέρδη των θρησκειών, αλλά ταυτόχρονα «απορεί» με τις ανθρώπινες δεισιδαιμονίες …Σε έναν κόσμο ρεαλιστών, που του αρέσει να κατευθύνει τον κόσμο μέσω της Ρώμης, αλλά κρυφογελάει με τη γνώση που ύψωσε την Ρώμη. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο, των εκ του πονηρού ρεαλιστών, δεν υπάρχει θέση για ευσεβείς. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο, ο οποίος κυβερνάται από ένα κλειστό Κολέγιο Μνηστήρων εις βάρος του ιδρυτή, του δεν υπάρχει τρόπος για έξωθεν εισβολή.
Πρέπει να λάβει «πρόσκληση», για να μπει στον Οίκο των εκλεκτών. Πρέπει να βρει τρόπο, για να μπει στο κλειστό «Κολέγιο» των Μνηστήρων, το οποίο ελέγχει απόλυτα η εξουσία. Πρέπει να τον καλέσει κάποιος, ο οποίος είναι αρμόδιος να το κάνει. Ποιος είναι αυτός, ο οποίος μπορεί να το κάνει; …Αυτός είναι ο Τηλέμαχος. Τι είναι δηλαδή πρακτικά ο Τηλέμαχος; Τι μπορεί να λειτουργήσει ως «Τηλέμαχος» στον σημερινό σύγχρονο κόσμο με τα άπειρα προβλήματα και τη μηδενική πνευματικότητα; …Ο «Τηλέμαχος» μπορεί να είναι ένα πρόσωπο, το οποίο συνδέεται βιολογικά με τον πατέρα του, αλλά ταυτόχρονα είναι και φαινόμενο, το οποίο προκαλεί ένα διαγωνιστικό «κάλεσμα» με διεθνές αντίκτυπο …Ένα διεθνές γεγονός, που να «συνδέει» τον «προηγούμενο» Αλέξανδρο με τον «επόμενο» …
Αυτός ο «Τηλέμαχος» με την απροσδόκητη εμφάνισή του θα «προσκαλέσει» τον πατέρα …Τον πατέρα, ο οποίος άφησε την εξουσία να «αιωρείται» μέσα στους αιώνες με το «κρατίστω» …Τον πατέρα, ο οποίος μπορεί να ήταν ετοιμοθάνατος, αλλά μπορεί και να «σηκωθεί» από το «κρεβάτι» του …Τον πανίσχυρο πατέρα, ο οποίος μπορεί να διεκδικήσει εκ νέου τη δική του εξουσία ως ο κραταιότερος…
…Σαν να πέταξε τόσο ψηλά το «δακτυλίδι» τής διαδοχής, που, μετά από χιλιάδες χρόνια, προλαβαίνει να γυρίσει και να το πιάσει ο ίδιος. Αυτό αντιλαμβανόμαστε ότι μπορεί να γίνει με ένα σχεδιαστικό «τρυκ». Μπορεί να το κάνει και ένας γιος νεκρός, ο οποίος «εμφανίζεται» αναπάντεχα …Τόσο αναπάντεχα, όσο μπορεί να είναι η ανασκαφή ενός αρχαίου τάφου.
Πρόβλημα δεν υπάρχει …Έτσι κι αλλιώς πατέρας και υιός είναι το ίδιο πρόσωπο. Ένας πρέπει να είναι ζωντανός άνθρωπος και αυτός είναι ο διεκδικητής. Είναι εύκολο η Αμφίπολη – όπου είναι προφανές πως είναι θαμμένος ο γιος τού Αλεξάνδρου – να γίνει ένας Τηλέμαχος …Ένας «Τηλέμαχος» με τη σάρκα τού υιού τού Αλεξάνδρου, ο οποίος «φωνάζει» και μέσω των διεθνών ΜΜΕ «ακούγεται» σε ολόκληρο τον Πλανήτη. Αυτός είναι ο πρώτος Μνηστήρας, ο οποίος διεκδικεί τη θέση τού πατέρα του και αυτός πρώτος παραιτείται υπέρ τού πατέρα του. Γι’ αυτόν τον λόγο πάντα ο Τηλέμαχος ξεκινάει τη διαδικασία του Τόξου και θα μπορούσε να το καταφέρει εάν δεν παραιτούνταν υπέρ τού πατέρα του …Ξεκινάει τη διαδικασία στην οποία παραιτείται, για να παγιδεύσει τους υπόλοιπους στην παγίδα τού πατέρα του.Τηλέμαχος = 38 = Μνηστήρας = Αμφίπολη.
Αυτό είναι που τρομάζει τώρα τη Ρώμη …Η Αμφίπολη ανοίγει «θέματα» …Θέματα, τα οποία μέχρι τώρα η Ρώμη θεωρούσε ότι τα είχε τακτοποιημένα. Αν βρεθεί το λείψανο του γιου τού Αλέξανδρου, θα έχουμε ραγδαίες εξελίξεις, τις οποίες δεν μπορεί να γνωρίζει κανένας πού μπορούν να οδηγήσουν. Έτσι κι αλλιώς σε μια τέτοια περίπτωση ξεκινάει εκ νέου το θέμα τής διαδοχής τού Αλέξανδρου. Η Ρώμη – σε όλες τις εκδοχές της – θα βρεθεί υπό πίεση. Θα πρέπει να απαντηθούν εκ νέου ερωτήματα, τα οποία αφορούν την ίδια και την εξουσία της …Ερωτήματα, τα οποία αφορούν τη θρησκεία και την προοπτική των πιστών της …Ερωτήματα, στα οποία θα πρέπει να απαντήσει και η ίδια, εφόσον θα βρεθούν κι άλλοι να δώσουν απαντήσεις. Όταν τα ερωτήματα απευθύνονται στο παγκόσμιο κοινό, δεν ξέρεις ποτέ ποιος θα βρεθεί από «κάτω» ν’ απαντήσει.
Ο ανοικτός «διαγωνισμός», στον οποίο μπορεί να την παρασύρει ένας κληρονόμος, θα είναι αναπόφευκτος …Αναπόφευκτος, και εις βάρος των «εκλεκτών» της. Οι αγνωστικιστές, οι οποίοι κυβερνάνε τον κόσμο, δεν έχουν τις γνώσεις που δημιούργησαν τον κόσμο αυτόν …Δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τον ιδρυτή του στο επίπεδο που είναι προνομιακό γι’ αυτόν. Αυτοί παριστάνουν τους ισχυρούς με δαρβινικές και φροϋδικές αμπελοφιλοσοφίες, αλλά γνώσεις πραγματικές δεν έχουν. Διαχειρίζονται κάτι, το οποίο είναι πολύ πέρα από τις δυνατότητές τους να το δημιουργήσουν.
Τώρα, λοιπόν, που δοκιμάζουν να επιβάλουν την πολυθρησκευτική – και στην πραγματικότητα άθεη – Νέα Τάξη Πραγμάτων, στην πραγματικότητα έρχονται σε σύγκρουση με τη γνώση των θεμελιωτών τού χριστιανισμού, τον οποίο στην πραγματικότητα επιχειρούν να διαλύσουν, προκειμένου να δημιουργήσουν μια νέα παγκοσμιοποιημένη κατάσταση που να μοιάζει με θρησκεία, άσχετα αν δεν έχει ένα αντίστοιχο θεολογικό δόγμα και την αρμόζουσα πνευματικότητα. Θα έρθουν σε σύγκρουση όχι μόνον με το χριστιανικό δόγμα, αλλά και με τις γνώσεις εκείνες, οι οποίες θεμελίωσαν και όλες τις υπόλοιπες θρησκείες.
Αυτό είναι ένα «άλμα» πρωτοφανές, το οποίο δεν έχει επιχειρηθεί ξανά …Ένα «άλμα», το οποίο προκαλεί αντιδράσεις, καθώς ενεργοποιεί τα ένστικτα των πιστών. Αντιδρούν οι πιστοί όλων των θρησκειών σε οτιδήποτε «νοθεύει» τα δόγματα τα οποία ακολουθούν …Ειδικά όταν αυτά τα δόγματα τα «νοθεύουν» τοκογλύφοι, έμποροι, ανώμαλοι και άθεοι …Ειδικά όταν είναι φανερό πως αυτή η «νοθεία» γίνεται για τα κέρδη των τοκογλύφων. Αυτό είναι το πρόβλημα που έχουν τώρα …Ένα πρόβλημα, το οποίο δεν το είχαν ποτέ μέχρι σήμερα, εφόσον τα ιερατεία έμεναν σταθερά προσηλωμένα στα δόγματά τους …Μέχρι θανάτου προσηλωμένα στα δόγματα των ιδρυτών τους, και άρα απόλυτα ασφαλή.
Όμως, αυτό έχει πλέον αλλάξει. Υπό την πίεση των τοκογλύφων και των τραπεζιτών, οι οποίοι θέλουν «ανοικτούς» κόσμους, γιατί επιθυμούν να βλέπουν μπροστά τους μόνον ανοικτές αγορές, θα πρέπει οι θρησκείες να αλλάξουν τα δόγματά τους …Θα πρέπει τα ελεγχόμενα από τους ίδιους Ιερατεία να αλλάξουν τα «τροπάριά» τους …Θα πρέπει να πείσουν ανθρώπους, οι οποίοι δεν θέλουν να πειστούν, εφόσον αρνούνται να εγκαταλείψουν την πίστη τους. Αυτό δημιουργεί εντάσεις μεταξύ «ποιμνίων» και «ποιμένων» …Εντάσεις, οι οποίες θα φέρουν και αμφισβητήσεις στην εξουσία τής πατριαρχίας. Άνθρωποι, οι οποίοι ηγούνται θρησκειών, θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις, οι οποίες τους φέρνουν «απέναντι» από τους ιδρυτές των θρησκειών τους.
Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για θέμα διαδοχής …Για θέμα, το οποίο μέχρι τώρα θεωρούνταν τακτοποιημένο. Εφόσον αυτοί, οι οποίοι σήμερα ηγούνται τού χριστιανισμού, ακολουθούν δικές τους «κοσμικές» κοσμοθεωρίες, θα πρέπει να δούμε ποιοι είναι οι αυθεντικοί εκφραστές των αυθεντικών Ιδρυτών τού χριστιανισμού και άρα τίθεται – εκ των πραγμάτων – θέμα διαδοχής. Όταν ο Πάπας της Ρώμης δηλώνει αναρμόδιος να κρίνει ανθρώπους – περίπτωση ομοφυλόφιλων -, αυτό σημαίνει ότι δηλώνει αδυναμία να ενσαρκώσει τον ρόλο του. Δηλώνει αδυναμία να φερθεί ως ποιμένας, όπως προβλέπει η θέση του ως διαδόχου τού Πρώτου Επισκόπου τής Ρώμης …Του Πέτρου, ο οποίος πήρε ένα ανάλογο δακτυλίδι διαδοχής και το οποίο αλλάζει χέρια «εκλεκτών» μέσα στους αιώνες. Τα πάντα δηλαδή ξεκινάνε εκ του μηδενός, όταν ο διάδοχος δεν φέρεται ως τέτοιος και ανακαλύπτει νέες θεωρίες. Μέχρι και την ίδια την ύπαρξη του Θεού έχει αμφισβητήσει ο σημερινός Πάπας.
Σε αυτό το «εύφλεκτο» περιβάλλον έρχεται ένας τάφος και απειλεί να βάλει «φωτιά» σε όλα τα θέματα που αφορούν τη σύγχρονη κοινωνία …Σε μια εποχή, όπου αναθεωρούνται όλες οι θρησκευτικές αντιλήψεις, έρχεται η αποκάλυψη του τάφου τού γιου ενός ανθρώπου, ο οποίος είχε λατρευτεί ως Θεάνθρωπος από τους ανθρώπους της εποχής του. Αυτό αποτελεί πρόβλημα, και μάλιστα μεγάλο. Τώρα, που οι ίδιοι οι ηγέτες του χριστιανισμού θέτουν υπό αμφισβήτηση τα «θεμέλια» του χριστιανισμού, θα εμφανιστούν αναγκαστικά και οι ελληνικές «βάσεις» αυτών των «θεμελίων». Οι «Μνηστήρες» είναι απολύτως αδύναμοι και τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να ξεκινήσει ένας θεολογικού τύπου «διαγωνισμός» για τα θεμελιώδη θρησκευτικά ζητήματα.
Οι διαγωνισμοί είναι πάντα επίφοβοι, γιατί πάντα, όταν υπάρχουν διαγωνισμοί, υπάρχουν και εκπλήξεις. Υπάρχουν απρόβλεπτοι πρωταγωνιστές, οι οποίοι ανατρέπουν τα «φαβορί» και ενθουσιάζουν τον κόσμο. Ακριβώς, επειδή φοβούνται τις εκπλήξεις, πρέπει να προλάβουν όλους όσους θα μπορούσαν – και μόνον με την εμφάνισή τους – να προκαλέσουν διαγωνισμούς. Ένας τέτοιος παράγοντας, ο οποίος λειτουργεί καταλυτικά προς την κατεύθυνση που τους ενοχλεί, είναι και ο τάφος της Αμφίπολης. Εκ των δεδομένων, δηλαδή, τους ενοχλεί η δημοσιότητα που έλαβε η ανακάλυψή του και η ανασκαφή του.
Αυτός είναι ένας τάφος, ο οποίος μπορεί να ξεκινήσει μια τέτοια διαγωνιστική διαδικασία …Είναι ο τάφος τού γιου τού απόλυτου Έλληνα …Είναι ο τάφος τού γιου τού απόντα Κυρίου τού ελληνικού κόσμου. Ο τάφος τού Αλεξάνδρου του 4ου είναι επικίνδυνος, γιατί μπορεί να γίνει ένας ανεξέλεγκτος και θορυβώδης «Τηλέμαχος» …Τον «Τηλέμαχο» φοβούνται, γιατί, όταν ωριμάσει, θα «καλέσει» τον πατέρα του στον Οίκο …Τον Κέκροπα φοβούνται, γιατί θα «γεννήσει» τον Ερεχθέα. Γι’ αυτόν τον λόγο η Ρώμη σήμερα είναι τρομοκρατημένη με την Αμφίπολη …Φοβάται τον νεκρό που αυτή «φιλοξενεί» και ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει ως «Τηλέμαχος». Αυτό δείχνουν όλες οι κινήσεις της.
Προσπάθησε να αποτρέψει τις ανασκαφές, αλλά δεν τα κατάφερε. Έβαλε τους δικούς της ανθρώπους να μειώσουν την αξία του ευρήματος, αλλά δεν έπεισε κανέναν …Δεν κατάφερε να «σκοτώσει» τον Τηλέμαχο, όπως δεν είχαν καταφέρει να τον σκοτώσουν και οι Μνηστήρες στα Έπη …Τον Τηλέμαχο, ο οποίος, μόλις «ωριμάσει», επιχειρεί πάντα να βγει από το παλάτι, για ν’ αναζητήσει τον πατέρα του …Αυτό, το οποίο τρομάζει τους Μνηστήρες και τους ωθεί στο να επιχειρήσουν να τον δολοφονήσουν. Το επιχειρούν, γιατί, όταν συμβεί αυτό, σημαίνει πως έχει φτάσει η ώρα τής «επιστροφής». Ο Τηλέμαχος είναι το «κλειδί» της επιστροφής, γιατί είναι αυτός που βάζει τον πατέρα του – από κάποια άγνωστη πίσω «πόρτα» – μέσα στο παλάτι.
Όταν ο Οδυσσέας – στην απόλυτη και άρα πιο ισχυρή μορφή του – είναι ο Χριστός και ο Αλέξανδρος ταυτόχρονα, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Τι περιμένουμε όλοι; …Ο ίδιος άνθρωπος να φερθεί ως τέλειος στρατηγός και ως τέλειος διδάσκαλος. Ως στρατηγός να λύσει τον Γόρδιο Δεσμό που οδηγεί στην κοσμοκρατορία, και να τη διεκδικήσει. Ως διδάσκαλος να εξηγήσει όλα τα μυστικά τού χριστιανισμού, που διαχειρίστηκε την κοσμοκρατορία τούς τελευταίους αιώνες. Να αγωνιστεί ως στρατηγός για την κοσμοκρατορία, όπως θα έκανε ο Αλέξανδρος, και να αποκαλύψει την αλήθεια, την οποία γνώριζε μόνον ο Χριστός. Να γίνει επιτέλους η Κρίση του Κόσμου. Τι περίμεναν οι αρχαίοι από τον μυθικό Οδυσσέα, για να τον αναγνωρίσουν; …Να τεντώσει το τόξο του …Να τεντώσει το τόξο, όπως μόνον εκείνος μπορούσε …Να εκδηλωθεί η δύναμη του Δράκοντος.
Τόξον του Οδυσσέως = 81 = Γόρδιος Δεσμός = Αλήθεια του Χριστού = Χριστιανισμός = Κρίσις του Κόσμου = Δύναμις του Δράκοντος.
Αν εκδηλωθεί αυτή η δύναμη, η Ρώμη είναι «τελειωμένη» …Είναι «τελειωμένοι» οι αυτόκλητοι «Μνηστήρες» της …Είναι «τελειωμένοι» αυτοί οι άθεοι και οι θεομπαίχτες, οι οποίοι παριστάνουν τους θεούς, απλά εκμεταλλευόμενοι την ευσέβεια των λαών …Είναι «τελειωμένοι» αυτοί, οι οποίοι καθημερινά σκοτώνουν, κλέβουν και αδικούν τους ανθρώπους, τους οποίους ο Ίδιος ο Θεός θεωρεί παιδιά Του και έχει ορίσει κληρονόμους Του. Κανένας δεν θα γλιτώσει από το «μακελειό» που θ’ ακολουθήσει όταν επιστρέψει ο Φωστήρας. Κανένας δεν θα γλιτώσει στο «μακελειό» που – σύμφωνα με τα Έπη – γίνεται στη μεγάλη γιορτή τού Απόλλωνα …Στη γιορτή τού πατέρα τού Φαέθωνα …«ἔστ’ ἦμαρ ὅτε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καὶ ες αεί ἔσσεται» …Όταν οι Φοίβος θα πάρει το τόξο στα χέρια του, θα αρχίσει ο μεγάλος θρήνος. Φοίβος = Τοξότης = Κύριος = Κριτής = 35.
Η Ρώμη όλα αυτά θα τα καταλάβει σύντομα, γιατί έχει τις γνώσεις να το κάνει και άρα να συμπεριφερθεί ανάλογα …Αναγκαστικά. Όταν «σηκώνονται» οι «δράκοντες», ακόμα και οι αετοί κάθονται στη Γη …για το καλό τους.
ΥΓ.
Η ελληνική γλώσσα είναι αυτή που τελικά θα επιβληθεί στον κόσμο ως πανανθρώπινη γλώσσα, γιατί απλούστατα ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να μιλάει τη γλώσσα του Θεού του ...Γιατί απλούστατα πρέπει να μάθει ο άνθρωπος να συνεννοείται απ’ ευθείας με τον Πατέρα του, χωρίς να παρεμβάλλονται ιερατεία ...Για να μάθει από τον Ίδιο τι ακριβώς έκανε ως Πατέρας του γι' αυτόν. Αυτό είναι κάτι που αφορά το σύνολο των θρησκειών και όχι μόνον τον Δυτικό Κόσμο, ο οποίος έχει "στηθεί" πάνω στη βάση της ελληνικής γλώσσας. Σε έναν κόσμο, ο οποίος έχει τον ίδιο Θεό, αυτό είναι εύκολο να επιβληθεί από την ίδια τη λογική, εφόσον σε αυτό συμφωνεί και η θεολογία.
Συγκοινωνούντα "δοχεία" είναι όλες οι θρησκείες. Δεν είναι ξένος ο χριστιανισμός προς το Ισλάμ. Μοιράζονται την ίδια παράδοση και τους ίδιους Προφήτες. Ο Αλέξανδρος και ο Χριστός είναι Προφήτες για το Ισλάμ και άρα, όταν εμφανίζονται, μπορούν να του αλλάξουν τη "ρότα". Οι Ινδουιστές περιμένουν τον "Μόσχο" τον Σιτευτό και άρα τον Έλληνα Ζαγρέα και γι' αυτό λατρεύουν και δεν πειράζουν τις ιερές αγελάδες. Ο Δράκων ο Μέγας της Μακεδονίας είναι αυτός, τον οποίον "περιμένουν" οι Κινέζοι να μοιράζει δώρα. Ο Ήλιος είναι ο Θεός των Ιαπώνων σιντοϊστών. Μόνον η ελληνική γλώσσα μπορεί να τα "συνδέσει" όλα αυτά μεταξύ τους.
Το θέμα της Αμφίπολης θα δώσει μια τελική λύση και στο "Μακεδονικό Ζήτημα" ...Ένα ζήτημα τεχνητό, το οποίο στην πραγματικότητα δεν υφίσταται. Η ίδια η κατάσταση θα "αδειάσει" τους - εν γνώση τους - παραχαράκτες τής ιστορίας. Η ίδια η κατάσταση θα γκρεμίσει το "Λας Βέγκας" των Βαλκανίων. Δεν έχουν ελπίδες μέσα σε μια τέτοια "έκρηξη" οι Σκοπιανοί. Είναι τόσο μεγάλα τα "ύψη" και τα "βάθη" τής υπόθεσης, που τρομάζουν ακόμα και τους Έλληνες. Οι Σκοπιανοί, δυστυχώς, αν επιμείνουν στις θέσεις τους, θα γίνουν τα "βατράχια" σε μια μάχη στην οποία στην κυριολεξία θα ματώσουν τα "βουβάλια". Στον "βάλτο" της Αμφίπολης θα πέσουν θηριώδη κορμιά και εκεί είναι σίγουρο πως κανένα "βατράχι" δεν θέλει να βρίσκεται τη λάθος στιγμή να κάνει τα λάθος πράγματα.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Δημιουργός της θεωρίας του Υδροχόου
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου