Η διδακτική ιστορία του ψύλλου

 Πριν καμιά 15ετία, εργαζόμενος σε μια ασφαλιστική, η τότε Μέντορας, αγαπημένη “Ζέρβα”, μοιράστηκε την παρακάτω διδακτική ιστορία σε ένα σεμινάριο αυτοβελτίωσης. Μυθοπλαστικά έχει τροποποιηθεί, αλλά η έμπνευση προέρχεται από εκείνη και την ευχαριστώ.

Η διδακτική ιστορία του ψύλλου

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, ήταν ένα ψύλλος που ζούσε ανέμελα με τους φίλους του σ’ ένα καταπράσινο δάσος. Ας πούμε ότι τον λέγανε Μίχο. Μια μέρα, ήρθαν κάποιοι επιστήμονες και τον απήγαγαν. Οι φίλοι του τον ψάχνανε μέρες ολόκληρες, αλλά πουθενά ο αγαπημένος τους.

Οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι ο Μίχος παρά το ασήμαντο φαινομενικά μπόι του, πηδούσε ένα μέτρο σε ύψος! 100 ολόκληρα εκατοστά! Αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν ένα πείραμα. Τον βάλανε μέσα σε ένα κρυστάλλινο κουτί, που είχε ύψος 98 εκατοστά.

Πηδάει ο Μίχος, μπαπ ! Μιας και το κουτί ήταν πιο κοντό από το μέγιστο άλμα του, έβρισκε. Ξαναδοκιμάζει, μπαπ ! Ξαναδοκιμάζει, μπαπ ! Λέει μέσα του “κάτι δε πάει καλά εδώ, πρέπει να πηδάω πιο χαμηλά”. Κι έτσι, προσάρμοσε τα άλματά του να φτάνουν μέχρι τα 97 εκατοστά, και πλέον δεν χτυπούσε.

Μετά από λίγες μέρες, οι επιστήμονες του έβαλαν ένα μικρότερο κρυστάλλινο κουτί, που είχε ύψος 50 εκατοστά. Ο Μίχος είδε ότι κάτι κάνανε, αλλά δεν κατάλαβε μιας και το κουτί ήταν διαφανές. Πάει να πηδήξει τα 97 εκατοστά που είχε συνηθίσει, μπαπ ! Βρίσκει στο ταβάνι. “Τι έγινε τώρα;” αναρωτήθηκε. Ξαναπηδάει, μπαπ ! Ξαναπηδάει, μπαπ ! Λέει μέσα του “κάτι δε πάει καλά εδώ, πρέπει τα άλματά μου να είναι πιο μικρά”. Κι έτσι, περιορίστηκε στα 49 εκατοστά για να μη πονάει.

Η ιστορία συνεχίζει μέχρι που του βάζουν ένα κουτί περίπου 4 εκατοστά. Κι ο Μίχος, με την ίδια λογική, πλέον κάνει άλματα μέχρι περίπου τα 3 εκατοστά. Τον αφήσανε ένα μεγάλο διάστημα εκεί, μέχρι που μια μέρα, τον αφήσανε ελεύθερο.

Ο Μίχος από τα τόσα χτυπήματα που είχε φάει, και τον πόνο που είχε βιώσει, πλέον πηδούσε γύρω στα 3 εκατοστά. Είχε ξεχάσει τελείως την παλιά του ζωή, και το μόνο που ήξερε πια ήταν ο νέος του προγραμματισμός: Να μη πονάει. Βρίσκει μετά από καιρό τους φίλους του που είχαν ανησυχήσει πάρα πολύ.

“Ρε Μίχο, που είσαι τόσο καιρό, είσαι εντάξει;”, του είπε ο ένας.
“Τι να σας λέω ρε παιδιά, ήρθαν κάτι περίεργα όντα με πήγαν σε ένα μέρος δεν κατάλαβα κι εγώ τι έγινε”, τους απάντησε.

“Δε πειράζει τέλος πάντων ό,τι έγινε έγινε ! Τώρα είσαι πάλι κοντά μας ! Πάμε να κάνουμε βόλτα στο δάσος ! “, του είπαν οι φίλοι του. Κι άρχισαν να πηδάνε από σημείο σε σημείο.

“Όχι όχι !” τους φώναξε ο Μίχος. “Μη πηδάτε τόσο ψηλά θα χτυπήσετε !“, είπε με μεγάλη ανησυχία.

Οι φίλοι του τον κοιτούσαν περίεργα, και δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν μιας και ο Μίχος ελεύθερος πια μεν, προγραμματισμένος δε, πηδούσε πλέον μόνο 3 εκατοστά και δε μπορούσε να τους ακολουθήσει.

Πάνω στην ανακατωσούρα, οι επιστήμονες εμφανίστηκαν ξαφνικά και πιάσανε όλους τους ψύλλους ! Και για πολλές μέρες, τους υπέβαλαν στην ίδια διαδικασία. Εκτός από έναν που ξέφυγε.

Όταν ήρθε ο καιρός, τους άφησαν όλους ελεύθερους. Και όλοι πια πηδούσαν γύρω στα 3 εκατοστά… Κάποια στιγμή, συνάντησαν τον ψύλλο που είχε δραπετεύσει. Η Λιόνα ήταν η μόνη του είδους που πηδούσε ακόμα 100 εκατοστά. Οι μισοί ψύλλοι της φώναζαν από ενδιαφέρον να μη πηδάει τόσο ψηλά για να μη χτυπήσει. Οι άλλοι μισοί από φθόνο, που είχαν ξεχάσει αυτό το άλμα, σε σημείο που θέλανε και να την βλάψουν.

Η Λιόνα, λυπημένη και απορημένη έφυγε μακριά κι έμεινε μόνη της. Μέχρι που μια μέρα, την βρήκε ο Μίχος.

“Δεν άντεξα άλλο μαζί τους”, της ομολόγησε.
“Για λίγο με τρόμαξες αγαπημένε μου ! Νόμισα ήρθες για να μου κάνεις κακό που πηδάω τόσο ψηλά”, αποκρίθηκε εκείνη.
“Όχι, ξέρεις δεν είμαι τέτοιος ψύλλος, δε θα μπορούσα ποτέ να σου κάνω κακό”, της είπε.
“Αυτές τις εποχές οι ψύλλοι αλλάζουν, δε τους αναγνωρίζω, σα να έχουν ξεχάσει ποιοι είναι και σα να έχουν ξεχάσει κι εμένα…”, του απάντησε λυπημένη.
“Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Θα με βοηθήσεις να θυμηθώ;”
“Μίχο μου, η αγάπη που έχω για σένα δε μπορεί να να σταθεί εμπόδιο σε τίποτα. Εννοείται θα είμαι δίπλα σου, και θα κάνω ό,τι μπορώ για να σου θυμίσω ποιος είσαι, και τις δυνατότητές σου…”

Η Λιόνα, έκανε άλματα 3 εκατοστών με τον Μίχο, και σιγά σιγά με αγάπη και υπομονή, ξεκινήσανε να κάνουν άλματα 4 εκατοστών. Μετά 5, μετά 6. Πήρε πολύ χρόνο, και η Λιόνα περιοριζόταν μόνο σε μικρά, ή έκανε τα μεγάλα μόνη της κάπου μακριά για να μη τη βλέπει ο Μίχος. Γιατί παρατήρησε ότι από ένα σημείο και μετά δε του έδινε έμπνευση, αλλά τον στεναχωρούσε χωρίς να το θέλει. Κι αυτό γιατί το μεγάλο άλμα το έβλεπε σαν βουνό. Κι έτσι αποκαρδιωνόταν, κι όταν γινόταν αυτό, ό,τι πρόοδο και να είχε κάνει, γυρνούσε πάλι στα 3 εκατοστά.

Μέχρι που μια μέρα, μετά από καιρό, από τα 30-40 εκατοστά, έδωσε ένα σάλτο, κι έφτασε πάλι, στα 100…

(Συνεχίζεται) ΠΗΓΗ

Έγραψε ο: Αθανάσιος Στεργίου

Σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης / Heroes Life Coaching

ΔΕΙΤΕ (ΕΔΩ) ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ!

Σου άρεσε το άρθρο που μόλις διάβασες;

Εάν ναι βοήθησε μας με το να το κοινοποιήσεις στους φίλους σου.

Σε μια εποχή που το μυαλό μας δέχεται βροχή γκρίζων και ίσως μαύρων ειδήσεων Ο ΠΑΡΛΑΠΙΠΑΣ είναι ΜΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ με χιλιάδες άρθρα ενδιαφέροντα, χρήσιμα ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ προς ανάγνωση και ενημέρωση. Κάνοντας απλώς ένα κλικ διαβάζεις κάποιο ΝΕΟ και ενδιαφέρον ΑΡΘΡΟ χωρίς να κατευθύνεσαι σε ένα λαβύρινθο παραθύρων! Απλά δοκιμάστε μας και σίγουρα θα γίνουμε καθημερινή σας συνήθεια και η ευχάριστη ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ παρέα σας!