Κίνδυνοι από την αναγκαστική συνεπιμέλεια τέκνων των χωρισμένων ζευγαριών

Λιακόπουλος Δημοσθένης
Επειδή το θέμα είναι τόσο μεγάλο και σοβαρό, που θα μπορούσε κανείς να
γράψει τόμους ολόκληρους γύρω από αυτό, θα προσπαθήσω να πω αυτά που θέλω με το δυνατόν λιγότερα λόγια.

Ζούμε σε μία εποχή, στην οποία έχει σαφώς τεθεί το θέμα του ποιός πρέπει να έχει την ευθύνη διαπαιδαγώγησης των παιδιών. Οι γονείς ή το κράτος;;;

Σας θυμίζω το καταπληκτικό εκείνο βίντεο του εκλιπόντος Εβραίου σκηνοθέτη Ααρόν Ρούσω, φίλου των Ροκφέλλερ, στον οποίο είχαν εκμυστηρευθεί, το ότι δημιούργησαν το φεμινιστικό κίνημα και έβγαλαν τις γυναίκες από τα σπίτια, όχι μόνο για να εργάζονται και να έχει έτσι το κράτος περισσότερα φορολογικά έσοδα, αλλά κυρίως για να μην μπορούν πλέον να διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους και το κράτος να τα μεγαλώνει με τις όποιες ιδέες αυτό επιθυμεί. Υπόψιν ότι τα “Δυτικά” κράτη διαπαιδαγωγούν τα παιδιά με βάση κυρίως οδηγίες που δίνονται διεθνώς, από κέντρα εξουσίας που παίρνουν αποφάσεις χωρίς να ρωτήσουν τους λαούς, ενώ τα ισλαμικά με βάση το Κοράνι.



Η “επιχείρηση” εκμετάλλευσης του κορωνοϊού, έφερε στα χείλη όλων σε όλα τα κανάλια αλλά και στις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες τη φράση, “το φυσικό περιβάλλον των παιδιών είναι το σχολείο”. Τα παιδιά έπρεπε να επιστρέψουν στο σχολείο, ώστε οι μητέρες να μπορούν να πάνε στις εργασίες τους και πάλι. Η κατάσταση δηλαδή που έχει δημιουργηθεί και περνάει απαρατήρητη, κατέστη σαφής και φανερή με την καραντίνα και το lock down, λόγω κορωνοϊού.

Επειδή όμως τα σχολεία, δημόσια και ιδιωτικά, (επομένως το κράτος) κρατούν τα παιδιά μέχρι τις 16.00, υπάρχει ανάγκη, ακόμη μεγαλύτερης επιρροής πάνω στα παιδιά και στο υπόλοιπο χρονικό διάστημα του 24ώρου.

Έτσι ξεκινάει το σύστημα από τα παιδιά των χωρισμένων γονιών.

Δύο χωρισμένοι πρώην σύζυγοι, διακρίνονται συνήθως σε εκείνους (γυναίκες ή άνδρες) που αποφάσισαν πρώτοι και πήραν την πρωτοβουλία του χωρισμού και σε εκείνους που σοκαρισμένοι τους μισούν, επειδή βιώνουν έστω και υποσυνείδητα την απόρριψη, άσχετα με το αν και οι ίδιοι δεν ήθελαν την διακοπείσα συμβίωση. Έτσι έχουμε δύο εν δυνάμει εχθρούς, στο 95% των περιπτώσεων των διαζυγίων. Το μόνο σημείο επαφής που θα μπορούσε να καταστεί σημείο τριβής, πλην των οικονομικών αποκτημάτων των δύο πρώην συζύγων είναι τα παιδιά. Αν μεν δεν υπάρχουν, τότε τα διαζύγια είναι πολύ πιο ανώδυνα. Αν όμως υπάρχουν, τότε αυτόματα, συνήθως και οι δύο σύζυγοι τα εργαλειοποιούν σαν μέσον της μεταξύ τους αντιπαράθεσης, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Δεν υπάρχει πάντως περίπτωση να μη συμβεί αυτό, εκτός και αν μιλάμε για κάποιαν ή κάποιον με τόσο ισχυρή και ολοκληρωμένη προσωπικότητα που θέτει τα παιδιά υπεράνω των όποιων αντιδικιών. Αυτό εγώ δεν το έχω δει ποτέ, εκτός αν κάποιο άτομο αδιαφορεί πλήρως για τα παιδιά και απλά θέλει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του γάμου θέτοντας την ελευθερία του πάνω από όλα.

Τα θέματα της διατροφής του παιδιού με την μορφή χρηματικής παροχής και η επικοινωνία, είναι τα δύο θέματα που τα δικαστήρια ορίζουν, αφού πρώτα αποφασίσουν με ποιόν θα μένει το παιδί, αφού δεν γίνεται να μένει και με τους δύο, αφού οι δύο δεν μένουν πλέον μαζί.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι αν η κακή σχέση ενός ζευγαριού οδήγησε στη διάστασή του, συνήθως μετά τη διάσταση, η σχέση αυτή γίνεται πολύ πολύ χειρότερη. Αν δεν επιτευχθεί ένα συναινετικό διαζύγιο σχετικά σύντομα, μετά ακολουθούν αμέτρητα δικαστήρια που δηλητηριάζουν την προσωπική ζωή των δύο πρώην συντρόφων, αφού ο καθένας βγάζει ότι χειρότερο μπορεί κατά του άλλου. Τροχοπέδη σε κάτι τέτοιο θα αποτελούσαν τυχόν οικονομικά προβλήματα, αλλά το άτομο που δεν αποφάσισε τον χωρισμό και αισθάνεται για το λόγο αυτό μειονεκτικά, δίνει διαρκώς αφορμές για να τρέφεται ο ατέρμων δικαστικός αγώνας, όπου μέσα στις δικαστικές αίθουσες (και όχι μόνο) ακούγονται εξωφρενικά πολλές φορές πράγματα και όσο ο αγώνας αυτός δεν σταματά, αυτά τα οποία ακούγονται, αληθινά ή ψεύτικα, είναι όλο και χειρότερα.

Ο νόμος λοιπόν στις μέρες, στην Ελλάδα, διακρίνει δύο διαφορετικά στάδια “επαφής” των παιδιών με τους χωρισμένους γονείς. Το πρώτο είναι η γονική μέριμνα και το δεύτερο η γονική επιμέλεια.

Σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα, η μέριμνα για το ανήλικο τέκνο είναι καθήκον και δικαίωμα των γονέων (γονική μέριμνα), οι οποίοι την ασκούν από κοινού. Η γονική μέριμνα περιλαμβάνει την επιμέλεια του προσώπου, τη διοίκηση της περιουσίας και την εκπροσώπηση του τέκνου σε κάθε υπόθεση ή δικαιοπραξία ή δίκη, που αφορούν στο πρόσωπο ή στην περιουσία του. Σε περίπτωση διάστασης ή διαζυγίου των γονέων, η γονική μέριμνα εξακολουθεί να ασκείται και από τους δύο από κοινού, την επιμέλεια όμως ασκεί συνήθως αποκλειστικά και μόνο ο ένας.

Ο νομοθέτης ανέθεσε κατά προτίμηση την επιμέλεια, την καθημερινή προσοχή δηλαδή του παιδιού σε εκείνον τον γονέα με τον οποίο το παιδί θα ζει, αφού η σταθερότητα του περιβάλλοντος είναι κάτι το πολύ σημαντικό και το παιδί “δεν είναι μπαλάκι” για να ζει πότε στο σπίτι του ενός γονέα και πότε του άλλου. Έτσι ο γονέας με τον οποίο θα ζει το παιδί μέχρι να ενηλικιωθεί, πρέπει να αποφασίζει, όπως έχουμε γράψει στο el.gr, που θα κατοικεί το παιδί, σε ποιο σχολείο θα πάει, ποιους θα έχει φίλους, σε ποια ομάδα ή όμιλο μπορεί να γραφεί για αθλητικές ή άλλες δραστηριότητες, πότε θα βγει από το σπίτι και που θα πάει, πότε θα πάει κάποιο ταξίδι, τι ρούχα θα φοράει, πόσα χρήματα θα ξοδέψει για κάθε τι από τα παραπάνω, πότε θα κοιμάται, πότε θα ξυπνάει, τι φαγητά θα τρώει κτλ. κτλ

Ο μη έχων την επιμέλεια, έχει το δικαίωμα της επικοινωνίας με το παιδί του, είτε δια ζώσης είτε τηλεφωνικά και κατά περίπτωση , όπως π.χ. κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και για ορισμένες μέρες Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι, παίρνει το παιδί στο σπίτι του.

Τα όποια προβλήματα, δεν ξεκινούν από την θεσπισμένη μέθοδο, αλλά συνήθως από τον γονέα που δεν είχε την πρωτοβουλία του χωρισμού και δεν μπορεί να ξεπεράσει το αίσθηση της απόρριψης. Αν ο γονέας αυτός έχει την επιμέλεια, εργαλειοποιεί το παιδί εμποδίζοντας την επικοινωνία με τον άλλο γονέα. Αν ο γονέας αυτός δεν έχει την επιμέλεια, προβάλει διαρκώς ψευδείς διαμαρτυρίες για το ότι δήθεν παρεμποδίζεται η επικοινωνία του με το παιδί και συνήθως αναλώνει το χρόνο επικοινωνίας του με το παιδί για να διαβάλλει τον γονέα που πήρε την πρωτοβουλία του χωρισμού. Όλα αυτά βέβαια τα αμβλύνει ο χρόνος που γιατρεύει πολλά πράγματα, ή η μέθοδος της αντικατάστασης, όταν ο γονέας που δεν πήρε την πρωτοβουλία του χωρισμού βρει νέο σύντροφο με τη μορφή μιας σοβαρής σχέσης.

Το πρόβλημα εργαλειοποίησης των παιδιών είναι δεδομένο ανέκαθεν, αλλά η υπάρχουσα μέθοδος λειτουργεί και όταν ο γονέας που δέχθηκε την απόρριψη ή την οικονομική αφαίμαξη (διότι υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις) σταματήσει να αντιδρά και να επιτίθεται, τότε η εργαλειοποίηση του παιδιού σταδιακά σταματά. Η εργαλειοποίηση δηλαδή του παιδιού οφείλεται στο 90% των περιπτώσεων, στην αίσθηση απόρριψης που βιώνει ο ένας από τους δύο πρώην συντρόφους.

Το κατεστημένο όμως που κυβερνάει τον πλανήτη, όπου υπάρχει πρόβλημα, έρχεται να δώσει και μία λύση. Μία λύση που λύνει τα δικά του προβλήματα, αυξάνοντας τα δικά μας.

Έτσι, κυκλοφόρησε εν αιθρία, η ιδέα να έχουν οι γονείς εξίσου λόγο για κάθε τι στην καθημερινότητα του παιδιού, δηλαδή συνεπιμέλεια. Αυτό το αδιανόητο πράγμα αντιστοιχεί σε μία συγκυβέρνηση δεξιάς και αριστεράς, όπου οι μεν δεξιοί θα θέλουν να εφαρμόσουν πολιτική μείωσης φόρων των επιχειρήσεων, ενώ οι αριστεροί θα θέλουν να τις κλείσουν. Με δύο λόγια, για να μην αναφερθώ σε πολλά παραδείγματα, χάος, αναρχία και ακυβερνησία.

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΕΔΩ

Στην περίπτωση των παιδιών, η έλλειψη μέτρου και κανόνων είναι ότι χειρότερο μπορεί να τους συμβεί. Με το που θα έχουν και οι δύο γονείς λόγο για την καθημερινότητα του παιδιού (συνεπιμέλεια), στο βωμό του να κερδίσει ο καθένας την εύνοιά του, θα του προσφέρουν τα πάντα σαν κυβερνήσεις σε στάδιο προεκλογικής παροχολογίας και το παιδί σε αντίθεση με τον λαό που δεν είναι σοφός, θα γίνει ένας manipuilator, ένας χειριστής των συναισθημάτων αντιδικίας των γονέων του με αποτέλεσμα να καταστραφεί ψυχολογικά και να χτίσει ένα αρρωστημένο χαρακτήρα.

Το ότι ο ένας γονέας δυσκολεύει την επικοινωνία του παιδιού με τον άλλο δεν είναι λόγος συνεπιμέλειας, αφού υπάρχουν οι νόμοι και ποινές που μπορούν να επιβάλουν την επικοινωνία και αυτό ισχύει στις μέρες μας.

Με δεδομένο το ότι ποτέ δεν θα λυθούν όλα τα προβλήματα ούτε με την συνεπιμέλεια, θα επιβάλει το κράτος σταδιακά τα παρακάτω:

Οικογενειακό σύμβουλο, οικογενειακό παιδοψυχολόγο κτλ βάζοντας τους γονείς αλλά και τα παιδιά στην βάσανο των μετακινήσεων στα γραφεία τους για τις ανούσιες και βασανιστικές για όλους συνεδρίες βελτίωσης της κατάστασης που δεν βελτιώνεται ποτέ.
Αν η κατάσταση δεν βελτιώνεται ή είναι ακραία, το κράτος θα παίρνει αυτό την επιμέλεια του παιδιού, πράγμα που σύμφωνα με τον Ααρόν Ρούσσο, είναι και ο τελικός σκοπός, με στόχο τη διάλυση ακόμη και των μονογονεϊκών οικογενειών.
Βλέπετε ότι έρχεται θύελλα και η ζωή κάθε χωρισμένης και χωρισμένου, στην περίπτωση που έχουν παιδιά, αλλά και η ζωή των παιδιών, θα υποβαθμιστεί με μαθηματική ακρίβεια.

Καλά θα κάνουν οι κρατούντες να μην εφαρμόσουν την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, διότι οι ολέθριες συνέπειές της είναι προφανείς.

Όσο για εκείνους που το πρώην έτερον ήμισυ τους παρεμποδίζει την επικοινωνία με τα παιδιά, θα πρέπει να καταφύγουν στα μέσα που ο νόμος τους δίνει για να βρουν το δίκιο τους.

Πιστεύω ότι αν ψηφιστεί ο νόμος που ήρθε στο προσκήνιο, ο αριθμός των γεννήσεων θα πέσει στην Ελλάδα ακόμη περισσότερο, αφού τα προβλήματα που θα προκύψουν από το “νέο φρούτο” της συνεπιμέλειας και τα οποία θα προβληθούν από τα ΜΜΕ, θα κάνει τα νέα ζευγάρια να βλέπουν τα παιδιά σαν μία ατομική βόμβα μελλοντικών προβλημάτων.

Κλείνοντας θέλω να θυμίσω κάτι πολύ βασικό και απευθύνομαι προς όλους τους αρμοδίους, επειδή ακούμε από νομικούς κυρίως κύκλους, ότι το παιδί αποτελεί το κέντρο του ενδιαφέροντός τους και άλλα παρόμοια. Κυρίες και κύριοι, δικαιώματα δεν έχουν μόνο τα παιδιά αλλά και οι γονείς που τα έκαναν. Τώρα θα μου πείτε, ας μη τα έκαναν. Ακριβώς σε αυτό το συμπέρασμα επιδιώκει και θέλει να καταλήξουμε η ελίτ που μας κυβερνάει. Μην κάνεις παιδιά για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

ΔΕΙΤΕ (ΕΔΩ) ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ!

Σου άρεσε το άρθρο που μόλις διάβασες;

Εάν ναι βοήθησε μας με το να το κοινοποιήσεις στους φίλους σου.

Σε μια εποχή που το μυαλό μας δέχεται βροχή γκρίζων και ίσως μαύρων ειδήσεων Ο ΠΑΡΛΑΠΙΠΑΣ είναι ΜΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ με χιλιάδες άρθρα ενδιαφέροντα, χρήσιμα ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ προς ανάγνωση και ενημέρωση. Κάνοντας απλώς ένα κλικ διαβάζεις κάποιο ΝΕΟ και ενδιαφέρον ΑΡΘΡΟ χωρίς να κατευθύνεσαι σε ένα λαβύρινθο παραθύρων! Απλά δοκιμάστε μας και σίγουρα θα γίνουμε καθημερινή σας συνήθεια και η ευχάριστη ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ παρέα σας!