Μερικούς φίλους για να παίξεις και μια αγκαλιά για να κουρνιάσεις σου φτάνουν και σου περισσεύουν.
Τρέχαμε και γελάγαμε όταν οι άντρες του χωριού ήταν σκυθρωποί, κυνηγητό με το Γιώργο, τον Μηνά, την Βίκυ, την Αλεξία, την Χρυσάνθη, τον Κώστα και τον Ηλία και όλα τα υπόλοιπα παιδιά του χωριού.
Ο Μηνάς μας άφησε το 43, δεν άντεξε την πείνα και το πυρετό και η Βίκυ λίγο μετά σκοτώθηκε στον εμφύλιο, δεν έχει σημασία από ποιον ελληνικό ήταν το βόλι που την χτύπησε στο στήθος. Οι υπόλοιποι αντέξαμε, μεγαλώσαμε κάναμε οικογένειες και παιδιά. Κάποιοι όπως εγώ φύγαμε μετανάστες, δουλέψαμε σκληρά για να κερδίσουμε πρώτα τον σεβασμό αυτών που μας κοιτούσαν σαν ξένους και μαζί με αυτόν να κερδίσουμε την ζωή για τα παιδιά μας, να χτίσουμε το μέλλον τους να δημιουργήσουμε για τις επόμενες γενεές.
Οι περισσότεροι τα καταφέραμε καλά, μόνο ο Ηλίας ήταν άτυχος, ένας τόσο γλυκός και καλός άνθρωπος, ποτέ δεν είπε μια κακή κουβέντα για κανέναν, ούτε και την ημέρα που το πλάκωσε μια μηχανή σε ένα εργοστάσιο μίλησε, έφυγε έτσι όπως του άρμοζε, ευγενικά και καλόκαρδα. Την ίδια εποχή μαζί με τον Ηλία χάθηκε και η δημοκρατία στην Ελλάδα και αργότερα χάθηκε και η Κύπρος και μαζί και ο Γιώργος που ακόμα τον ψάχνουμε στα βουνά και στης πεδιάδες του νησιού. Αλλά, όπως και ο κουβάς στο πηγάδι που μικρή έπινα νερό, φτάνοντας στον πάτο, μόνο ψηλά μπορούσες πια να ανέβεις.
Οι καλές εποχές ήρθαν και κράτησαν αρκετά. Μεταπολίτευση. Και κάπου εκεί, πάντρεψα το παιδί μου και μετά από λίγο εμφανίστηκες εσύ, γλυκό μου πλάσμα, η εγγονή μου και αργότερα και ο αδερφός σου. Ζούσα μαζί σας πάλι την παιδική ηλικία μου, σας φρόντισα γιατί οι γονείς σας δούλευαν σκληρά, σας μεγάλωσα και ένιωθα μαζί σας έφηβη. Εγώ βοήθησα όταν τα χρήματα της οικογένεια σας χάθηκαν σε ένα βράδυ στο χρηματιστήριο. Αλλά για αυτό τα κρατούσα, για ώρα ανάγκης και δόξα το Θεό χάρηκα που πραγματικά έπιασαν τόπο.
Αργότερα είδα και Ολυμπιάδα, μαζί τρέχαμε στα γήπεδα αν και τα πόδια μου είχαν αρχίσει να μην με υπακούν όλες τις ώρες τις ημέρας, δεν παραπονέθηκα ποτέ μου, άλλωστε ήμουν ευτυχισμένη, γελούσατε και γελούσε μαζί σας η καρδιά μου. Τελείωσε η Ολυμπιάδα και άρχισαν τα βάσανα, κρίση, αλλά για τα δύσκολα ήμουν εκεί, τις ημέρες που ο πατέρας σου έψαχνε δουλειά φρόντιζα όλα την οικογένεια, φώναξα όταν ο πατέρας σου γυρνούσε απελπισμένος, έδωσα κουράγιο όταν το χρειαζόταν και δεν άφησε να σας λείψει τίποτα, αν και αρκετά βράδια έπεφτα πεινασμένη να κοιμηθώ.
Καλή μου εγγονή, χρυσό μου πλάσμα, έζησα τα πάντα και τώρα είμαι μεγάλη πια, σε δίδαξα καλά. Θα σου πω όμως και κάτι τελευταίο που δεν μπορείς να το καταλάβεις τώρα αλλά είναι δίδαγμα για τα μελλοντικά σου χρόνια. Η ζωή είναι ωραία και στα 85, βοήθησε με να ζήσω λίγο ακόμα. Και θέλω να ζήσω μαζί σου γιατί σε αγαπάω και μου δίνεις ζωή.
Δεν σου έχω ζητήσει ποτέ τίποτα, μέχρι τώρα μόνο σου έδινα. Αλλά βλέπεις δεν έχω αντισώματα πια (αν είχα, και από αυτά θα σου έδινα για να γίνεις ακόμα πιο γερή), γέρασα και αυτός ο ιός αν με βρει…Χρειάζομαι βοήθεια, σε παρακαλώ μην βγεις άσκοπα έξω, μη λες πως δεν κινδυνεύεις και δε φοβάσαι, (εγώ τρέμω), μην πας στις παραλίες και κάθεστε ο ένας δίπλα στον άλλο, κάνε λίγο υπομονή να περάσει ο καιρός, να αυξηθεί η θερμοκρασία.
Μείνε λίγο μέσα στο σπίτι, μην πας στους φίλους σου, πείσε και αυτούς να κάνουν το ίδιο. Έχετε όλη την ζωή μπροστά σας να βγείτε, να διασκεδάσετε, να ερωτευτείτε.
Και εγώ θα στο ανταποδώσω όπως κάνω πάντα. Μετά από τόσα χρόνια είμαι και δασκάλα και παιδαγωγός και λίγο φιλόσοφος. Θες να είμαι ακόμα για λίγο καιρό κοντά σου να σου κάνω παρέα, να σε συμβουλεύω, ενίοτε θα σου δίνω το χαρτζιλίκι σου (αλλά μην το πεις στον μπαμπά και στην μαμά, για να παίρνεις και από αυτούς), και να ακουμπάμε τις καρδιές μας όπως κάναμε πάντα; Βοήθησε με, εσύ μπορείς.
Γίνε η προστάτης μου και θα ανακαλύψεις πόσο όμορφο πράγμα είναι να προστατεύεις όσους αγαπάς…
Σε αγαπώ
Η γιαγιά σου
ΥΓ. Η Αλεξία, η παιδική μου φίλη πέθανε σήμερα από το κοροναιό
Αρθρογραφία: Μεσσαλάς Κ. Νικόλαος
Ιδιότητα: Σκεπτόμενος Έλληνας πολίτης
φωτο αρχειου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου