Ποιος «έθαψε» το Μνημείο της Αμφίπολης;

Ο φόβος των Ρωμαίων.
Από εδώ και πέρα, όμως, αρχίζουν άλλα μυστήρια. Για κάποιον λόγο κάτι πολύ σημαντικό άλλαξε και οι ίδιοι οι Μακεδόνες αποφάσισαν να το «θάψουν». Αυτό,
το οποίο λίγες ημέρες πριν το θεωρούσαν κορυφαίο κεφάλαιό τους, αποφάσισαν να το «εξαφανίσουν» από προσώπου Γης. Έθαψαν μόνοι τους τον «θησαυρό» τους. Αυτό είναι δεδομένο ότι συνέβη. Το «έθαψαν» το μνημείο – καί από μέσα καί από έξω—, ώστε να τον κάνουν απολύτως «αόρατο» και απροσπέλαστο στους πάντες. Γιατί μπορεί να το έκαναν αυτό; Γιατί μπορεί κάποιος να επιχειρήσει να θάψει τον «θησαυρό» του; Για να μην του τον πάρουν. Για να τον προστατεύσει με την πονηριά σε μια εποχή που δεν μπορεί να τον υπερασπιστεί με τη δύναμη.
[διάβασε το πρώτο μέρος [1]
Πότε οι Μακεδόνες βρέθηκαν στην απόλυτη αδυναμία να προστατεύσουν το «κεφάλαιό» τους; Όταν έχασαν τον πόλεμο με τους Ρωμαίους. Όταν οι Ρωμαίοι μπήκαν μέσα στη Μακεδονία και άρπαζαν ό,τι πολύτιμο έβρισκαν. Αυτό έγινε όταν χάθηκε η μάχη των Κυνός Κεφαλών (197 π.κ.ε.). Το θάψιμο του Μαυσωλείου, δηλαδή, πιθανότατα να έγινε εκατό χρόνια μετά την ανέγερσή του. Πιθανότατα για έναν αιώνα να λειτουργούσε το Μαυσωλείο ως επισκέψιμο μνημείο. Μετά την ήττα από τους Ρωμαίους το Μνημείο αυτό απλά «χάθηκε» από το πρόσωπο της Γης. Χάθηκε, γιατί αυτή ήταν η μόνη επιλογή που είχαν οι Μακεδόνες, εφόσον ήθελαν να προστατεύσουν το «κεφάλαιό» τους.
Υπό αυτό το πρίσμα βλέπουμε πως όλα αλλάζουν. Δεν είναι έτσι όπως τα νομίζαμε μέχρι τώρα. Αυτό σημαίνει ότι και ο Λέοντας τής Αμφίπολης, ο οποίος βρέθηκε σπασμένος κάπου στις λάσπες των λιμναζόντων νερών του Στρυμόνα, δεν είναι αποτέλεσμα της βαρβαρότητας των Ρωμαίων, όπως πίστευαν κάποιοι μέχρι τώρα. Επιλογή των Μακεδόνων ήταν να τον σπάσουν και να τον θάψουν μέσα στις λάσπες, προκειμένου να μην «αποκαλύπτει» την ακριβή θέση τού Μνημείου, του οποίου αποτελούσε λειτουργικό μέρος.

Από εκεί και πέρα επιλογή τους ήταν να το θάψουν εξ’ ολοκλήρου. Ολόκληρο το μνημείο, μαζί με τον εντυπωσιακό μαρμάρινο περίβολό του. Το Μνημείο το έθαψαν εξωτερικά, ώστε να μην το εντοπίσουν οι Ρωμαίοι και το έθαψαν και εσωτερικά, ώστε να το προστατεύσουν από τους «ποντικούς» τής τυμβωρυχίας. Το μνημείο, δηλαδή, ετάφη με δύο διαφορετικούς τρόπους, για να εξυπηρετήσει δύο διαφορετικούς σκοπούς.
Για να αποτρέψει την απειλή από δύο διαφορετικούς εχθρούς, οι οποίοι είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Το εξωτερικό θάψιμο εύκολα γίνεται αντιληπτό για τον στόχο του. Το πιο έξυπνο έχει να κάνει με το «εσωτερικό» θάψιμο. Είναι έξυπνο, γιατί στην κυριολεξία «κλειδώνει» τον τάφο από τον οποιονδήποτε δεν έχει την ισχύ ή την εξουσία να τον γκρεμίσει, προκειμένου να τον «ανοίξει».
Είναι βέβαιο ότι υπάρχει τέτοιο «θάψιμο-γέμισμα». Βλέποντας κάποιος τα χώματα που βγάζουν οι αρχαιολόγοι από τον τάφο, είναι φανερό πως είναι πολύ «καθαρά», για να προέρχονται από τυχαίες πλημμύρες τού ποταμού ή εξαιτίας καταιγίδων. Το χώμα, το οποίο βγαίνει από το μνημείο, είναι καθαρό και σχεδόν κοσκινισμένο. Αν ήταν «φερτά» από πλημμύρες, θα περιείχε μέσα του κι άλλα πράγματα. Πέτρες, χαλίκια, κορμούς ή οστά μεγάλων ζώων, που κουβαλάνε τα ποτάμια όταν πλημμυρίζουν. Επιπλέον, αν αυτά τα χώματα προέρχονταν από βίαιη εισβολή φερτών υλικών σε κενούς χώρους, θα είχαν γκρεμίσει εσωτερικά τον τάφο, πέραν του γεγονότος ότι θα υπήρχαν μεγάλα κενά σε τυχαίες θέσεις.
Η φύση δεν έχει φτυάρια.
Όταν υπάρχουν «φερτά», τα οποία απειλούν έναν χώρο διαμερισματοποιημένο στα πρώτα διαμερίσματα, αυτά τα «φερτά» θα περισσεύουν και θα σπρώχνουν τα τοιχώματα μέχρι καταστροφής και στα τελευταία διαμερίσματα δεν θα φτάνουν καν. Η εικόνα δηλαδή σε μια τέτοια περίπτωση είναι προβλέψιμη. Εκεί όπου υπάρχει το πρόβλημα της διάβρωσης θα έχουμε καταστροφή και εκεί όπου δεν υπάρχει πρόβλημα δεν θα έχουμε καθόλου «φερτά». Αυτό δεν συμβαίνει στο συγκεκριμένο μνημείο.
Το χώμα είναι ομοιογενές και έχει καλύψει ομοιόμορφα όλα τα κενά. Είναι ντροπή και μόνον που εμφανίστηκε Ελληνίδα αρχαιολόγος στην τηλεόραση με λόγο καφενείου και – με μια εγκληματική άγνοια, που δεν αρμόζει στη θέση της – «ενημέρωσε» το κοινό ότι ο «τάφος» από «κάπου μπάζει». Το μόνο που «μπάζει» σε αυτήν την περίπτωση είναι το μυαλό της.
Την επιβεβαίωση ότι έγινε οργανωμένο «μπάζωμα» του μνημείου με χώμα την επιβεβαιώνουν και τα «ανοίγματα», τα οποία βρέθηκαν ψηλά στις αίθουσες. Αυτά δεν είναι ανοίγματα από τα οποία θα μπορούσαν να μπουν τυμβωρύχοι. Από τέτοια ανοίγματα οι τυμβωρύχοι μπαίνουν σε μνημεία ή τάφους, τα οποία έχουν κενά διαμερίσματα μέσα τους. Στην περίπτωση αυτήν αυτό δεν συμβαίνει, εφόσον τα πάντα τα είχαν γεμίσει με χώμα.
Πρέπει να βγάζεις χώμα για να «προχωράς» και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο για τους ιδιώτες τυμβωρύχους. Προφανώς αυτά είναι τα ανοίγματα μέσα από τα οποία οι εργάτες γέμιζαν με χώμα το κάθε «διαμέρισμα» που σφράγιζαν. Πώς θα μπορούσε ο τυμβωρύχος, ο οποίος βαδίζει στα «τυφλά», να συνεχίσει το σκάψιμο ακόμα κι αν έβρισκε το άνοιγμα; Φορτηγά ολόκληρα με χώμα κουβαλάνε σήμερα και ακόμα δεν έχουν φτάσει στο εσωτερικό τού Μνημείου. Τυχαίοι δηλαδή τυμβωρύχοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να ανοίξουν ένα τέτοιο μνημείο, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί και μάλιστα σε μια περιοχή, που, λόγω της εύφορης γης της, ήταν πάντα κατοικημένη.
Γιατί το έκαναν αυτό οι Μακεδόνες; Για τον φόβο των Ρωμαίων.
Γιατί όμως φοβούνταν τους Ρωμαίους; Για τον εξής απλό λόγο. Η Ρώμη είχε μπει στον ανταγωνισμό των ελληνιστικών βασιλείων ως τέτοιο βασίλειο και η ίδια. Η ελληνική θρησκεία της και ο βαθύς εξελληνισμός της επέτρεπαν σε αυτήν να συμμετάσχει σε αυτό το «παιχνίδι». Η μόνη ιδιομορφία της σε σχέση με τα υπόλοιπα ελληνιστικά βασίλεια είχε σχέση με την «φορά» ανάπτυξής της και όχι με την πολιτιστική της ταυτότητα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, ενώ ήταν ένα «φυσιολογικό» ελληνιστικό βασίλειο, δεν είχε δημιουργηθεί με τον «φυσιολογικό» τρόπο.
Ενώ τα υπόλοιπα ελληνιστικά βασίλεια κατά πρώτον πήραν «χώρο» και μετά επέλεξαν την «πρωτεύουσά» τους με βάση τα συμφέροντά τους, η Ρώμη έκανε το αντίθετο. Η Ρώμη διέθετε «πρωτεύουσα» πριν καν αποκτήσει χώρο αυτοκρατορικής επαρχίας.
Ήταν από μόνη της δηλαδή μια «Αλεξάνδρεια», χωρίς να έχει «Αίγυπτο» ή μια «Βαβυλώνα», χωρίς να έχει «Μεσοποταμία». Η Ρώμη, δηλαδή, υπήρχε ως «βασίλειο», είτε αν όλα ήταν δικά της είτε αν δεν ήταν δικό της τίποτε πέρα από τους επτά λόφους της. Αυτό το χαρακτηριστικό της τής έδινε μια μόνιμη επεκτατική «φόρτιση» και αυτό το χαρακτηριστικό της είτε θα την «απογείωνε» είτε θα την κατέστρεφε. Ποιοτικά όμως η Ρώμη ήταν ένα γνήσιο ελληνιστικό βασίλειο.Το είχε επιλέξει η ίδια να είναι. Η θρησκεία της ήταν η ελληνική. Η γλώσσα της – όπως και σε όλα τα ελληνιστικά βασίλεια – ήταν διπλή: Ελληνικά για την άρχουσα τάξη και βαρβαρικά για τους υπόλοιπους.
Απλά για την Ρώμη τα «βαρβαρικά» ήταν τα λατινικά, όπως για την Αλεξάνδρεια τα «βαρβαρικά» ήταν τα αιγυπτιακά και για την Βαβυλώνα τα περσικά. Σε όλα τα άλλα λειτουργούσαν με τον ίδιο απολύτως τρόπο. Η άρχουσα τάξη είχε την δική της ελληνική παιδεία και ελληνική γλώσσα για να συνεννοείται σε ολόκληρη την «λεκάνη» της Μεσογείου. Ο Αλέξανδρος ήταν επισήμως ο δέκατος τρίτος θεός της. Ο βασιλιάς της ήταν αρχιερέας τής θρησκείας της και άρα και αρχιερέας τού Αλεξάνδρου.
Απλά πράγματα. Μια πόλη από μόνη της δεν μπορεί να φτιάξει μια αυτοκρατορία και η Ρώμη ήταν απλά μια πόλη. Μια πόλη μπορεί να διαχειριστεί μια αυτοκρατορία και η Ρώμη αυτό διεκδικούσε. Διεκδικούσε την διαχείριση της ελληνικής αυτοκρατορίας ως μία από τις «επαρχίες» της. Η Ρώμη είχε «αυτοπροσκαλεσθεί» στο μεγάλο «παιχνίδι» για την κοσμοκρατορία. Αυτό ήταν το όλο θέμα. Η αυτοκρατορία συνδέεται με το πολιτισμικό μοντέλο και η αυτοκρατορία τής Ρώμης ήταν ελληνική. Η διαχείριση και η διοίκηση ήταν ρωμαϊκή. Λάθος είναι ο όρος «ρωμαϊκή αυτοκρατορία». Δεν υπήρξε ποτέ τέτοια αυτοκρατορία. Το ελάχιστο είναι «ελληνορωμαϊκή», που επίσης βολεύει την Ρώμη, εφόσον φέρει τον «διαχειριστή» στο «ύψος» τού «ιδιοκτήτη».
Γιατί αυτά τα οποία λέμε είναι σημαντικά και πώς συνδέονται με την υπόθεσή μας; Γιατί με την νίκη τους οι Ρωμαίοι στην Μακεδονία θα επεδίωκαν όχι απλά να την κατακτήσουν ως ξένοι, αλλά να την «κληρονομήσουν» ως όμοιοι. Να την «καταπιούν» ως επαρχία. Νικώντας τον πιο «ασθενή» των ελληνιστικών βασιλείων, έθεταν υποψηφιότητα για να μπουν επικεφαλής της αυτοκρατορίας. Πως θα γινόταν αυτό; Αρπάζοντας το ιερό «Relic» της
Αρπάζοντας το «κεφάλαιό» της και μεταφέροντάς το στη Ρώμη. Αρπάζοντας το λείψανο ή την στάχτη τού γιου τού Θεού τους.
Με αυτόν τον τρόπο θα «μετέφεραν» στη Ρώμη την «κληρονομιά» τής Μακεδονίας και άρα η Ρώμη θα έμπαινε στο «δίπολο» με την Αλεξάνδρεια, που εκείνη την εποχή είχε γίνει το κέντρο του Κόσμου. Με τον τρόπο αυτόν η Ρώμη θα εξάλειφε το μοναδικό της μειονέκτημα σε σχέση με τις άλλες επαρχίες, που ήταν η απουσία ιερής «προίκας». Δεν συνδεόταν με πολλές καταστάσεις ή σημαίνοντα πρόσωπα της ελληνικής αυτοκρατορίας και αυτό ήταν μειονέκτημα. Ήταν δηλαδή ζωτικό για τους Ρωμαίους να βρουν το μυθικό «Relic», το οποίο έδινε δύναμη στη Μακεδονία και στην Αμφίπολή της. Ό,τι έκαναν δηλαδή αιώνες μετά οι Βενετοί με το λείψανο του Ευαγγελιστή Μάρκου, το οποίο το άρπαξαν μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Εφόσον όμως ήταν ζωτικό για τους Ρωμαίους να το πάρουν, θα ήταν επίσης ζωτικό για τους Μακεδόνες να μην το επιτρέψουν. Από τη στιγμή λοιπόν που οι Μακεδόνες δεν είχαν τη δύναμη να το προστατεύσουν με τα όπλα, το μόνο που τους απέμενε ήταν να το προστατεύσουν θάβοντάς το. Η εικόνα που βλέπουμε σήμερα στις ανασκαφές μας δείχνει ότι ο τάφος είναι ασύλητος. Γιατί με τα χώματα που βγάζουν σημαίνει ότι ιδιώτης τυμβωρύχος δεν μπόρεσε να το ανοίξει και ταυτόχρονα δεν τον ανακάλυψαν οι Ρωμαίοι. Αν οι Ρωμαίοι τον εντόπιζαν, θα τον κατέστρεφαν, προκειμένου να αρπάξουν αυτό το οποίο περιείχε, εφόσον αυτό τους ενδιέφερε.
Για τους Ρωμαίους ήταν ζωτικής σημασίας η αρπαγή τού «λειψάνου» στη Ρώμη. Με την ισχύ τους δεν είχαν το πρόβλημα των τυμβωρύχων να κάνουν εκτεταμένες επεμβάσεις. Αυτό σημαίνει πως δεν θα έκαναν τις «χειρουργικές» ανασκαφικές κινήσεις για να τον «ανοίξουν». Θα γκρέμιζαν τον έναν μετά τον άλλο εσωτερικό τοίχο, μέχρι να φτάσουν στον «πυρήνα» τού τάφου. Θα «πακέταραν» όλα τα ευρήματα και θα τα έστελναν στη Ρώμη. Άρα, από τη στιγμή που υπάρχει το Μνημείο ατόφιο, σημαίνει ότι δεν το βρήκαν οι Ρωμαίοι. Από τη στιγμή που το μνημείο αυτό είναι γεμάτο με άμμο, σημαίνει ότι δεν το βρήκαν ούτε οι τυμβωρύχοι.
Άρα, το μνημείο είναι ασύλητο.
Ασύλητο, βέβαια, δεν σημαίνει και πλήρες. Σημαίνει πως μέσα του έχει ό,τι επέλεξαν να αφήσουν οι Μακεδόνες. Αν δηλαδή ήταν απόλυτα βέβαιοι για την ασφάλεια της επιλογής τους, θα τοποθέτησαν μέσα του και περισσότερα πράγματα απ’ όσα αρχικά είχε. Αν δεν συνέβαινε αυτό, θα αφαιρούσαν. Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει αυτό μέχρι να ανοίξει το μνημείο.
«Μα εφόσον η Ρώμη είχε τέτοια εμμονή γι’ αυτό το Relic, γιατί δεν επέμεινε μέχρι να το ανακαλύψει;». Επέμεινε μέχρι ένα σημείο σε έναν χώρο όπου κανένας δεν την βοηθούσε με καμία πληροφορία. Όμως, με το πέρασμα του χρόνου η Ρώμη ισχυροποιήθηκε και «κοιτούσε» πλέον αλλού. «Κοιτούσε» στο «Άγιο Δισκοπότηρο» της αυτοκρατορίας. «Κοιτούσε» ν’ αρπάξει το λείψανο τού ίδιου του Αυτοκράτορα από την Αίγυπτο. Κοιτούσε τον ίδιο τον «Κέκροπα». Γι’ αυτόν τον λόγο άρεσε στον ιδρυτή της ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας Αύγουστο η «παρέα» των Καρυάτιδων.
Αυτό το κατάφερε σε χρόνο τον οποίον υποθέτουμε, αλλά δεν ξέρουμε. Απλά, από τη στιγμή εκείνη ο τάφος του Αλέξανδρου του 4ου έγινε ήσσονος σημασίας και δεν ενδιέφερε πλέον τη Ρώμη. Δεν μπορούσε να απειλήσει τα «πρωτεία» της ο ασήμαντος ανήλικος γιος, όταν ο Αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν αρχιερέας τού ίδιου τού Αλέξανδρου. Του 13ου Θεού της Ρώμης. Ο «Κέκροπας» είχε περάσει πλέον στην Αιώνια Πόλη.
Πώς σώθηκε το μνημείο;
Βλέποντας κάποιος την άριστη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το Μνημείο σ’ ό,τι αφορά τα δομικά του στοιχεία, εύλογα θα απορεί με ορισμένα πράγματα. Πώς είναι δυνατόν χωρίς καμία συντήρηση να διατηρείται σε αυτήν την φοβερή κατάσταση; Χωρίς καμία παραμόρφωση των τοιχοποιιών του ή καμία κατάρρευση κάποιου εσωτερικού τοίχου ή κάποιου τμήματος της τοξωτής οροφής; Αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι το εξής. Οι ανθρώπινες κατασκευές κινδυνεύουν από τις δυνάμεις που ασκεί η φύση πάνω τους.
Οι επιφανειακές κατασκευές κινδυνεύουν από τους σεισμούς και από τους εαυτούς τους. Το πρώτο είναι κατανοητό και δεν χρειάζεται παραπάνω ανάλυση. Το δεύτερο απλά χρειάζεται μια περιγραφή. Όταν λέμε ότι οι κατασκευές κινδυνεύουν από τους εαυτούς τους, μιλάμε για το ίδιον βάρος τους. Το δικό τους βάρος. Αυτό το βάρος, το οποίο ο μηχανικός φρόντισε να μεταφέρει στα θεμέλια, για να το εξουδετερώσει.
Στη φύση, όμως, εκτός από τους σεισμούς ή το σαθρό τού εδάφους, που δημιουργεί καθιζήσεις, υπάρχει και το φοβερό και τρομερό νερό. Τι κάνει το νερό; Διαβρώνει το έδαφος. Με άπειρη «υπομονή» και κόκκο με τον κόκκο αλλάζει «γωνίες» στα θεμέλια και ξαφνικά το βάρος τού κτιρίου δεν βρίσκει στήριξη εκεί όπου προβλεπόταν από τα σχέδια να στηρίζεται και αναγκαστικά καταρρέει. Αυτό, δηλαδή, το οποίο αισθανόμαστε στην αμμουδιά, όταν η θάλασσα «τρώει» το μέρος που πατάμε και μας αναγκάζει να μετακινηθούμε. Αυτό συμβαίνει σε άλλες κλίμακες με τα κτίρια.
Τα κτίρια, όμως, δεν μπορούν να μετακινηθούν, για να επαναφέρουν τις αρχικές συνθήκες ισορροπίας. Αναγκαστικά θα υποστούν ζημιές και στο όριο θα καταρρεύσουν. Το ίδιο το βάρος τού κτιρίου το «νικά» και η φύση ξαναπαίρνει αυτό που της «ανήκει» και απλά το είχε «δανειστεί» ο άνθρωπος. Το ανάλογο συμβαίνει και με τις θαμμένες κατασκευές, όπου οι δυνάμεις που ασκούνται στις εξωτερικές πλευρές τους προσπαθούν να νικήσουν τις δυνάμεις που τους αντιστέκονται και σε αυτόν τον «πόλεμο» έχουν συμμάχους ό,τι ο μηχανικός προσπάθησε να εξουδετερώσει.
Το Μνημείο της Αμφίπολης είναι σε άριστη κατάσταση και αυτό σημαίνει ότι οι «συμμαχίες» λειτούργησαν υπέρ του. Από τη στιγμή που δεν παραμορφώθηκαν ή δεν κατέρρευσαν οι πλευρικοί του τοίχοι, ήταν φυσικό να αντέξει και η οροφή του. Πώς έγινε αυτό, ενώ έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια από τη θεμελίωσή του; Στην πραγματικότητα η εσωτερική «πλήρωση» του Μνημείου με καθαρή και κοσκινισμένη άμμο το έσωσε.
Γιατί εξισορρόπησε τις δυνάμεις που ασκούνταν στα τοιχώματα του μνημείου από τις δύο πλευρές. Φυσιολογικά η διάβρωση του εδάφους από τα νερά, οι καθιζήσεις ή οι σεισμοί μέσα στα χιλιάδες χρόνια που αυτό ήταν θαμμένο λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης θα δημιουργούσαν στρεβλώσεις και παραμορφώσεις και οι γεωστατικές δυνάμεις, που ασκούνταν πάνω του, θα γκρέμιζαν τελικά την τοιχοποιία σε περίπτωση που υπήρχε κενό από την εσωτερική της πλευρά.
Η άμμος στο εσωτερικό τού Μνημείου αυτό το φαινόμενο το απέτρεψε, εφόσον το έκανε να συμπεριφέρεται σαν ένα ομοιογενές και συμπαγές αντικείμενο. Αυτό το προστάτευε, εφόσον, όπως και να άλλαζαν οι διευθύνσεις των εξωτερικών δυνάμεων και τα σημεία των εφαρμογών τους, το κτίριο «προσαρμοζόταν» στις αλλαγές. Οι δυνάμεις, οι οποίες ασκούνταν από την εξωτερική πλευρά των τοίχων, δεν έβρισκαν αντίσταση μόνον από την τοιχοποιία, ώστε σε κάποια στιγμή να την κατανικήσουν. Η τοιχοποιία «αντιστεκόταν» με τις δυνάμεις που της πρόσφερε το εσωτερικό της «φορτίο».
Τα σημερινά έργα αντιστήριξης και υποστύλωσης που κάνουν εντός του μνημείου, αυτές τις δυνάμεις τής άμμου στην ουσία αντικαθιστούν, για να μην παρατηρηθεί ανατροπή της ισορροπίας και καταρρεύσει η κατασκευή. Το κοσκινισμένο τού χώματος ήταν ιδανικό, γιατί η εφαρμογή του στην τοιχοποιία ήταν απόλυτη. Γιατί δεν είχε μέσα του μεγάλα αντικείμενα, ώστε να αφήνουν κενά στην επαφή τους με τα τοιχώματα και να λειτουργούν τα ίδια ως «μοχλοί» εις βάρος της τοιχοποιίας. Από τη στιγμή που άντεξε η τοιχοποιία με εσωτερική «βοήθεια», φυσικό ήταν να αντέξει και η οροφή και το αποτέλεσμα είναι αυτό το οποίο βλέπουμε και είναι θαυμαστό.
Η γνώση της επίδρασης που έχουν τα φυσικά φαινόμενα πάνω στην ύλη μπορεί να εξηγήσει και αυτά, τα οποία εκ πρώτης όψεως μπορεί να προκαλέσουν λανθασμένες εντυπώσεις. Έτσι, για παράδειγμα, πολλοί βιάστηκαν να βγάλουν το συμπέρασμα ότι ο τάφος είναι συλημένος και μάλιστα από ιερόσυλους που μισούσαν την αρχαία θρησκεία. Η «απόδειξη» για όλους εκείνους, οι οποίοι είχαν αυτήν την άποψη, ήταν το πρόσωπο της Καρυάτιδας που έλειπε, τα χέρια καί των δύο ή η μύτη της άλλης. Όλα αυτά δεν είναι αποτελέσματα ανθρώπινων επεμβάσεων. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας της φύσης. Αρκεί να ξέρεις πώς συμπεριφέρονται τα υλικά μέσα στη φύση και μπορείς να εξηγήσεις κι αυτά τα οποία εκ πρώτης όψεως φαίνονται ανεξήγητα.
Όλα αυτά τα αντικείμενα στα οποία αναφερόμαστε είναι μαρμάρινα. Το μάρμαρο είναι ένα ιδιαίτερο υλικό. Έχει ειδικά χαρακτηριστικά. Είναι ένα υλικό, το οποίο έχει «μνήμη». Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν είναι όπως το σίδερο, το οποίο μπορείς να το σφυρηλατείς όσο θέλεις και όσες φορές θέλεις χωρίς αυτό να επηρεάζει την φυσική του «δομή». Το μάρμαρο είναι σαν το αλουμίνιο …Έχει «μνήμη». Δεν λυγίζει, αλλά σπάει. Αν το χτυπήσεις πιο δυνατά απ’ όσο αντέχει, δημιουργεί ρωγμή, που είναι μόνιμη. Τα αγάλματα είναι κομμάτια μαρμάρων, τα οποία έχουν «πελεκηθεί».
Αυτό σημαίνει ότι εκ των δεδομένων, μετά την καλλιτεχνική τους επεξεργασία, έχουν πάνω τους χιλιάδες ρωγμές, άσχετα αν αυτές δεν είναι ορατές με γυμνό μάτι. Οι πιο πολλές από αυτές τις «τριχοειδείς» ρωγμές, όπως είναι φυσικό, βρίσκονται στα σημεία όπου ο καλλιτέχνης αναγκάστηκε να «επιμείνει» πιο πολύ στη «βία», προκειμένου να δημιουργήσει το έργο του.
Οι ρωγμές, δηλαδή, – οι πολλές στην περίπτωσή μας – δεν θα είναι στο σώμα τής Καρυάτιδας, αλλά στη μύτη της, η οποία απαιτεί λεπτοδουλειά. Θα είναι στα πρόσθετα χέρια της, που έπρεπε σε ένα λεπτό κομμάτι μαρμάρου να χτυπηθούν πολλές φορές για να πάρουν το σχήμα τους. Την ώρα δηλαδή που υψώνεται ένα μαρμάρινο έργο τέχνης και φαίνεται τέλειο, έχει χιλιάδες ρωγμές πάνω του.
Χιλιάδες μικρές «κερκόπορτες», τις οποίες μπορεί να μην τις βλέπει ο άνθρωπος, αλλά τις «βλέπει» το νερό. Το νερό, όμως, έχει κάποιες μοναδικές ιδιότητες επίσης: Όταν παγώνει, διογκώνεται. Όταν αυτό καταλαμβάνει τις ρωγμές και παγώνει, τις επιβαρύνει. Κάθε φορά που παγώνει, την μικρή ρωγμή την κάνει μεγαλύτερη. Κάθε φορά που παγώνει μια παλιά μεγάλη ρωγμή, δημιουργεί μια νέα μικρή. Μέσα στα χιλιάδες χρόνια αυτή η κατάσταση διαρκώς επιβαρύνεται.
Πού βρίσκεται η Αμφίπολη; Στην έρημο της Αιγύπτου; Στα παράλια της Κρήτης; Βρίσκεται στην Μακεδονία, σε έναν χώρο, όπου ο χειμώνας είναι βαρύς. Σε ένα χώρο, που, μέσα στα χιλιάδες χρόνια που βρίσκεται το Μνημείο λίγα μέτρα κάτω από την γη, κάποιες ρωγμές έχουν παγώσει και έχουν ξεπαγώσει εκατομμύρια φορές. Προφανώς το μάρμαρο της κεφαλής τής ανατολικής Καρυάτιδας ήταν πιο ταλαιπωρημένο και γι’ αυτό δεν άντεξε.
Αν η αρχαιολογική σκαπάνη δεν έβρισκε σήμερα τον τάφο και τον έβρισκε μερικούς αιώνες μετά πιθανότατα δεν θα έβρισκε εκτός από τα σώματα των Καρυάτιδων τίποτε άλλο. Αυτήν την φυσική διαδικασία κάποια αρχαιολόγος περιέγραψε ως «γήρανση» των υλικών, η οποία όμως θεωρούμε πως δεν είναι ιδιαίτερα πετυχημένη. Δεν είναι πετυχημένη, γιατί η έννοια της «γήρανσης» αφορά τις ιδιότητες του ίδιου τού υλικού, το οποίο μπορεί να εκφυλίζεται μέσα στον χρόνο, ενώ εδώ μιλάμε για εξωτερική «βίαιη» επίθεση εναντίον τού υλικού.
Η αγωνία της εξουσίας για τον «Τάφο» της Αμφίπολης.
Ηφαιστίωνας ή ρωμαϊκό μνημείο;
Στην Νέα Τάξη των τοκογλύφων και της Κοντσίτα είναι βέβαιο ότι πολλοί είναι αυτοί, οι οποίοι ανησυχούν για ένα εύρημα αυτού του «βεληνεκούς». Ένα «εύρημα», το οποίο «ανοίγει» ιστορικά μυστικά, που συνδέονται με την κορυφή της εξουσίας. Δεν υπάρχει περίπτωση δηλαδή να μην ανησυχούν για το Μνημείο οι ηγέτες της Ρώμης και της Νέας Ρώμης. Η παλιά «θρησκεία» έρχεται να ταρακουνήσει τα «θεμέλια» των δικών τους εξουσιών και αυτό είναι βέβαιον ότι δεν τους αρέσει.
Από τη στιγμή που η Ρώμη θεμελίωσε την παγκόσμια εξουσία της πάνω στην εξουσία τού Αλεξάνδρου, είναι βέβαιον ότι ανησυχεί για το τι μπορεί να αποκαλυφθεί από το Μνημείο τής Αμφίπολης. Ανησυχεί, όπως θα ανησυχούσε ακόμα κι αν αυτό το Μνημείο αποκαλυπτόταν αιώνες πριν, εφόσον μέσα στους αιώνες δεν αλλάζουν τα συμφέροντά της.
Σήμερα έχει κι έναν λόγο παραπάνω να το κάνει, γιατί οι καιροί είναι ιδιόμορφοι. Γιατί δεν μπορεί να πάει αυθαίρετα και ν’ αρπάξει και ν’ αποκρύψει ό,τι δεν θέλει να μάθει το παγκόσμιο κοινό και ειδικά το ελληνικό κοινό. Στην εποχή της άμεσης ενημέρωσης και των άπειρων μέσων επικοινωνίας αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο να συμβεί. Επιπλέον, δεν μπορεί να αποκλείσει από την ενημέρωση κανέναν και αυτό είναι επίσης απειλητικό γι’ αυτήν. Μπορεί να βρεθεί μπροστά σε απρόβλεπτες πληροφορίες. Κάποιες επιγραφές με προφητείες, τις οποίες δεν τις γνωρίζει. Κάποιες επιγραφές με ευχές για την «ανάσταση» της ψυχής του «ενοίκου», τις οποίες επίσης δεν γνωρίζει. Κάποιες επιγραφές με ονόματα ανθρώπων, οι οποίοι δεν υπήρχαν την εποχή που δημιουργήθηκε το μνημείο.
Όμως, το ακόμα χειρότερο που φοβάται είναι η σύγχρονη τεχνολογία σ’ ό,τι αφορά τη γενετική και τη βιολογία. Ο κίνδυνος να βρεθεί βιολογικό υλικό, το οποίο να μπορούν να το αξιοποιήσουν οι επιστήμονες, είναι ο απόλυτος εφιάλτης για τη Ρώμη. Γιατί την θέτει υπό την «ομηρία» καταστάσεων, τις οποίες δεν μπορεί να ελέγξει η ίδια. Οι καιροί είναι ύποπτοι. Φαντάζεται κάποιος να ξεφύγει γενετικό υλικό του Αλεξάνδρου από έναν τέτοιο τάφο και αυτό να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη για κάτι άλλο;
Αν δηλαδή υποθέσουμε ότι η Ρώμη κάποτε «απήγαγε» τον Αλέξανδρο και μέχρι τώρα έλεγχε όλα τα στοιχεία που τον αφορούν, αντιλαμβάνεται κάποιος τι μεγάλη «τρύπα» για την ασφάλειά της ανοίγει από μια ενδεχόμενη αποκάλυψη του τάφου τού γιου του. Αυτό από μόνο του είναι μια «βόμβα» στα «θεμέλια» του συστήματος. Ο γιος του, δηλαδή, και μόνον που θα αποκαλύψει το DNA του, θα «ενεργοποιήσει» και πάλι το παιχνίδι τής «διαδοχής» . Παιχνίδι, το οποίο μπορεί να βάλει μέσα του και τον ίδιο τον πατέρα του από την αρχή. [μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ΦΙΔΟΜΟΡΦΟΥΣ] [1]
Τι θυμίζουν όλα αυτά; Δεν θυμίζουν τον «Τηλέμαχο», ο οποίος βάζει στο «παιχνίδι» τον πατέρα του; Δεν θυμίζουν λίγο τον Αργίτη «Ορέστη», ο οποίος γυρνάει, για να εκδικηθεί για τον πατέρα του; «Αργεάδες» δεν ονομαζόταν η δυναστεία τού Φιλίππου και του Αλεξάνδρου; Όλα αυτά είναι αρκετά, για να σημάνουν «συναγερμό» στο σύστημα. Το σύστημα πάντα εκνευρίζεται όταν συμβαίνουν πράγματα, τα οποία δεν ελέγχει. Πρέπει να αντιδράσει και πρέπει να το κάνει με έναν τρόπο, ο οποίος να είναι ταυτόχρονα αποτελεσματικός και καθόλου προκλητικός.
Όσο πιο πολύ πλησιάζουν οι αρχαιολόγοι στον νεκρικό θάλαμο, τόσο πιο πολλά περίεργα θα ακούγονται. Περίεργα έως βλακώδη. Γιατί υπάρχει άραγε αυτό το φαινόμενο; Γιατί κάποιοι αρχαιολόγοι ρισκάρουν τη φήμη τους, λέγοντας ανοησίες και δεν έχουν την υπομονή να περιμένουν λίγες ημέρες; Πώς είναι δυνατόν να δηλώνουν κάποιοι τη βεβαιότητά τους ότι ο τάφος είναι συλημένος όταν δεν μπορούν να εξηγήσουν το κοσκινισμένο χώμα που υπάρχει μέσα σε όλους τους χώρους;
Γιατί το κάνουν αυτό; Γιατί απλούστατα λειτουργούν υπό τις εντολές του συστήματος, το οποίο προσπαθεί να μπερδέψει τον κόσμο. Θέλουν κατ’ αρχήν να απογοητεύσουν τον κόσμο και αν μπορούν να τον αποπροσανατολίσουν. Να πάψει να περιμένει κάτι από τις ανασκαφές. Κάτι πολύ σημαντικό. Κάτι, το οποίο θα μπορούσε να αλλάξει όχι μόνον την πορεία τής χώρας, αλλά και την ίδια την καθημερινότητα των κατοίκων της.
[Άλλωστε οι αρχαιολόγοι αν δεν ανήκουν στις γνωστές "Μυστικές Εταιρίες" δεν αναλαμβάνουν σε καμία περίπτωση τέτοιου βεληνεκούς ανασκαφές]
Βγήκε αυτές τις ημέρες μία αρχαιολόγος του Πανεπιστημίου Αθηνών και δήλωσε ότι μπορεί να είναι ρωμαϊκό το μνημείο. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος «ειδικός», για να καταλάβει ότι αυτό είναι μια ηλιθιότητα. Ας πούμε λοιπόν ότι αυτός είναι ένας τύμβος - «μνήμα» για τα θύματα μιας μάχης που έδωσε την αυτοκρατορία στον Αύγουστο. Πολύ ωραία. Να υποθέσουμε ότι έκανε ο Αύγουστος ένα τεράστιο μνημείο για τους στρατιώτες του.
Είναι δυνατόν να έκανε ένα «μνημείο» για να τους «μνημονεύει» και στη συνέχεια να το θάψει, για να μείνει «μυστικό»; Γιατί να το κάνει αυτό; Στους αιώνες που ακολούθησαν η Ρώμη του Αυγούστου δεν ήταν κυρίαρχη στην περιοχή; Γιατί να σκεπαστεί με χώματα ένα τόσο όμορφο και μεγάλο Μνημείο, το οποίο κόστισε στη Ρώμη και στον αυτοκράτορά της άπειρα χρήματα; Ένα μνημείο της ανδρείας και της πρότυπης συμπεριφοράς των πολεμιστών του Αυγούστου.
Γιατί να μην έχει η Ρώμη πάνω στη δική της Εγνατία Οδό ένα τέτοιο δικό της λαμπρό μνημείο; Ένα μνημείο, το οποίο να «φωνάζει» για τα στρατιωτικά κατορθώματα τού αυτοκράτορά της και την ανδρεία των πολεμιστών του. Το να εξαφανίσουν οι Μακεδόνες ένα μνημείο από τη «θέα» της Ρώμης, αν υποθέσουμε ότι μετά την κατάκτησή τους από τους Ρωμαίους φοβούνταν τη λεηλασία του, αυτό έχει ένα νόημα. Το να εξαφανίσει όμως η Ρώμη ένα μνημείο δικό της από τη δική της «θέα», αυτό δεν έχει νόημα.
Τα λείψανα των χιλιάδων νεκρών στρατιωτών τι απέγιναν και πώς συνδέονται με το μνημείο; Επιπλέον, υπάρχουν και «μέτρα» σύγκρισης ανάμεσα στα μνημεία. Έφτιαξε ο Αύγουστος στη μέση τού πουθενά ένα τεράστιο «μνημείο» για τους νεκρούς στρατιώτες του και για τη δική του αθανασία έκτισε στη Ρώμη ένα πολύ μικρότερο και ποιοτικά πολύ κατώτερο μνημείο; Δεν «στέκει» δηλαδή η υπόθεση με ανάλυση στο πολιτικό επίπεδο.
Το ίδιο όμως δεν στέκει και στο τεχνικό επίπεδο. Η Ρώμη δεν ήταν «μπακάλικο». Η Ρώμη είχε μια πολύ οργανωμένη και «ακριβολόγα» γραφειοκρατία. Διατηρούσε αρχεία με τις δημόσιες επενδύσεις ή τα έξοδα συντήρησης δημόσιων κτιρίων οπουδήποτε μέσα στην ρωμαϊκή επικράτεια. Πουθενά δεν υπάρχει αναφορά σε ένα τόσο μεγάλο ρωμαϊκό έργο σε αυτήν την περιοχή. Πουθενά δεν υπάρχει αναφορά σε ένα τέτοιο έργο πάνω στον πιο πολυσύχναστο «άξονα» της αυτοκρατορίας. Ούτε η Ρώμη ούτε η Νέα Ρώμη είχαν τέτοια αναφορά. Πουθενά δεν υπάρχει μια αναφορά κάποιου ιστορικού περιηγητή εκείνης της εποχής για τον λέοντα της Αμφίπολης, ο οποίος θα έπρεπε να δεσπόζει πάνω στην Εγνατία Οδό.
Μια άλλη ιδιομορφία τού μνημείου αφορά και τα υλικά της κατασκευής του. Οι Ρωμαίοι σπάνια έφτιαχναν αμιγώς πέτρινες ή μαρμάρινες κατασκευές. Τέτοιου είδους κατασκευές έκαναν μόνον οι Έλληνες. Ελάχιστες είναι αυτές οι κατασκευές ακόμα και στην ίδια την Ρώμη. Οι Ρωμαίοι δούλευαν πολύ με τούβλο και αργότερα με σκυρόδεμα. Πέτρα και μάρμαρο οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν μόνον ως υλικό διακόσμησης και επικάλυψης «ταπεινότερων» επιφανειών.
Σε μια εποχή λοιπόν που οι Ρωμαίοι λεηλατούσαν τα πάντα για να διακοσμήσουν την πόλη τους, είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κάποιος ότι θα έκαναν ένα τόσο «βαρύ» μνημείο στο «πουθενά» Ένα μνημείο υψηλής καλλιτεχνικής αξίας και αισθητικής, που, αν βρισκόταν σήμερα στη Ρώμη, θα ήταν από τα πλέον γνωστά παγκοσμίως. Σε ολόκληρη την αρχαία Ρώμη δεν υπάρχει ένας τοίχος της αξίας, της ποιότητας, της τέχνης και της τεχνικής που έχει ο περίβολος του μνημείου της Αμφίπολης.
Το ίδιο λανθασμένη εκτίμηση είναι και αυτή, που θέλει το μνημείο της Αμφίπολης να ανήκει στον Ηφαιστίωνα. Η επιλογή του προσώπου είναι εκ του πονηρού, γιατί φέρνει σε «αμηχανία» τον ελληνικό λαό. Περί των ομοφυλοφιλικών τάσεων του φιδόμορφου Αλέξανδρου [σαν τον Κέκροπα, ιδρυτή και βασιλιά της Αθήνας] [1] [2] Ο Κέκροπας, που οι Αθηναίοι ήθελαν να βρίσκεται «ψηλά» και να τους «παρακολουθεί».] «πληγώνουν» τον χριστιανό νεοέλληνα.
Δεν χρειάζεται πολλές γνώσεις, για να καταλάβει κάποιος ότι δεν υπάρχει ούτε η μαθηματική πιθανότητα να είναι εκεί ο τάφος του Ηφαιστίωνα. Ο Ηφαιστίωνας δεν πληρεί καμία προϋπόθεση για να του φτιάξουν ένα τέτοιο μνημείο και μάλιστα στην Αμφίπολη. Ο Ηφαιστίωνας καταγόταν από την Πέλλα. Αν ο Αλέξανδρος ήθελε να τον τιμήσει, είχε δύο επιλογές. Είτε να τον κρατούσε «κοντά» του – και άρα στη Βαβυλώνα – όπως προέβλεπαν τα σχέδιά του εκείνη την εποχή, είτε να τον στείλει στη γενέτειρα του και να θάψει με μεγάλες τιμές.
Άλλη επιλογή δεν είχε, γιατί δεν μπορούσε – ακόμα και να το ήθελε – να «εκμεταλλευτεί» πολιτικά το λείψανο του Ηφαιστίωνα. Να επιδιώξει δηλαδή να το τοποθετήσει κάπου αλλού για πολιτικούς λόγους. Δεν είχε καθόλου πολιτικό «βάρος» ο Ηφαιστίωνας. Πέρα από τη «φιλία» του με τον Αλέξανδρο δεν είχε κάτι άλλο, που να αποτελεί «προίκα» για τον αυτοκρατορικό σχεδιασμό.
Αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να βρίσκεται πουθενά αλλού εκτός από την «αυλή» του φίλου του ή τη γενέτειρά του. Εκεί δηλαδή όπου τον γνώριζαν και θα τον τιμούσαν αυτοί που έπρεπε και βεβαίως θα το επιθυμούσαν. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει έναν θεμέλιο «λίθο» για ένα επιθυμητό μέλλον τής Μακεδονίας. Επιπλέον υπάρχει και το πρακτικό ζήτημα. Τον θάνατο τού Ηφαιστίωνα τον χώριζε από τον θάνατο του Αλεξάνδρου ένας χρόνος. Μέσα σε έναν χρόνο – και άρα με έναν μακεδονικό χειμώνα στο ενδιάμεσο – δεν θα μπορούσε να χτιστεί ολόκληρο το «συγκρότημα» της Αμφίπολης.
Γιατί ήταν αυτό μια προϋπόθεση; Γιατί, αν δεν χτιζόταν ολόκληρο το «συγκρότημα» και αν δεν είχε αποδοθεί εγκαίρως στον Ηφαιστίωνα με τον Αλέξανδρο εν ζωή, οι διάδοχοι του μετά τον θάνατό του απλά δεν θα το έκαναν. Ακόμα κι αν υπήρχαν έτοιμες κάποιες κατασκευές, οι διάδοχοι θα άλλαζαν τη χρήση τους. Ο Ηφαιστίωνας, δηλαδή, θα απολάμβανε ως νεκρός μόνον ό,τι προλάβαινε να του αποδώσει ο ζωντανός Αλέξανδρος. Αν πέθαινε ο Αλέξανδρος, κανένας δεν θα σεβόταν τη φιλία του με τον Ηφαιστίωνα και πολύ περισσότερο δεν θα την πλήρωνε με αυτά τα οποία θεωρούσε δικά του χρήματα.
Τω κρατίστω !!! Η σημερινή αποκάλυψη τού συγκεκριμένου μνημείου είναι μια απειλή για το σύστημα …Ένα τρομοκρατικό «μήνυμα» γι’ αυτούς που διαχειρίζονται σήμερα την εξουσία της αυτοκρατορίας, από εκείνον που κάποτε την «έχτισε» Ένα «μήνυμα» με πολλούς «κώδικες» από ένα μνημείο, το οποίο βρίσκεται πάνω σε έναν ποταμό με ένα πολύ συμβολικό όνομα. Παλαιστίνος – από τον γιο του Ποσειδώνα – είναι το κανονικό όνομα τού Στρυμόνα. Αν δηλαδή το μνημείο είναι τού φυσικού γιου του Αλέξανδρου, τότε η σημερινή αποκάλυψή του έρχεται ως ένα «μήνυμα» από το παρελθόν. Ένα αναπάντεχο «μήνυμα», το οποίο τρομοκρατεί τους «ενοίκους» όλων των μορφών της Ρώμης. Είτε μιλάμε για τη Ρώμη είτε για την Νέα Ρώμη είτε για την Τρίτη Ρώμη – η οποία βρίσκεται πέραν του Ατλαντικού.
Αυτή η αναπάντεχη αποκάλυψη «παγώνει» τον χρόνο και στην ουσία μας ευθυγραμμίζει με την στιγμή που ο Αυτοκράτορας αποφασίζει να δώσει το «δακτυλίδι» της διαδοχής του στον «ισχυρότερο». Ο Αυτοκράτορας με τον ανήλικο γιο του αποφασίζει να ξεκινήσει τη διαδικασία του διαγωνισμού για τη διαδοχή. Εδώ όμως αρχίζουν τα παιχνίδια του μυαλού και της μεταφυσικής. Ζούμε σε καιρούς ύποπτους. Κάποιοι «χορεύουν» χωρίς «όργανα»  Πού ν’ αρχίσουν και τέτοια. Κάποιοι εσχατολόγοι αναμένουν «αφίξεις» αυτόν τον καιρό. Κάποιοι χριστιανοί περιμένουν τον Αντίχριστο, κάποιοι Εβραίοι τον Μεσσία και κάποιοι Έλληνες πιθανότατα έναν «ξεχασμένο» Οδυσσέα. Ζούμε στην εποχή της μεγάλης «θλίψης» και αυτό γεννά την ανυπομονησία, όπως και έχει προφητευτεί για τους καιρούς μας.
Όλοι κάτι «περιμένουν» . Έχουν ανάγκη να «περιμένουν» κάτι, γιατί είναι απογοητευμένοι από τους πάντες. Έχουν ανάγκη να «περιμένουν» το αναπάντεχο και το μεγαλειώδες. «Περιμένουν» μια «εμφάνιση», η οποία στην πραγματικότητα θα είναι μια «επιστροφή» κάποιου, που έλειπε. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για «πάγωμα» του χρόνου. Όλα αυτά γίνονται σε μια εποχή που ο κόσμος – και ειδικά της Δύσης, που είναι θεμελιωμένος πάνω στην Ρώμη του Αλέξανδρου – κλονίζεται.
Γίνονται σε μια εποχή που υπάρχει πρόβλημα εξουσίας. Σε μια εποχή που η αυτοκρατορία εγκαταλείπει τη θρησκεία της και παραδίδεται σε άθεους δαρβινιστές και τοκογλύφους.  Σε μια εποχή που οι «μνηστήρες» τού θρόνου τού Αλεξάνδρου δοκιμάζουν όλοι την τύχη τους και αποτυγχάνουν ο ένας μετά τον άλλο να λύσουν τα προβλήματά του.
Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για άνοιγμα «τρύπας» στην άμυνα της Ρώμης. Άποψη του γράφοντα είναι ότι μόνον κακό περιμένει το σύστημα από αυτήν την εξέλιξη. Έχουν πάρει τα φτυάρια και σκάβουν μπροστά στην Πύλη του Κάτω Κόσμου. Στην Πύλη όπου έχει περάσει ο Ηρακλής, ο Οδυσσέας, ο Ορφέας κλπ. Μια Πύλη επικίνδυνη, εφόσον δεν είναι ό,τι καλύτερο για το σύστημα να σκαλίζει τη «φωλιά» του φιδόμορφου Θεού.
Στην πραγματικότητα αυτό κάνει σήμερα στην Αμφίπολη. Παίζει με το άγνωστο. Ενοχλεί τον Εριχθόνιο. Τον φιδόμορφο γιο τής θεάς Αθηνάς και του Ηφαίστου. Τον φιδόμορφο «γιο» της πόλης τής Αθήνας και του βασιλιά Αλεξάνδρου. Αυτό, δηλαδή, το οποίο προέκυψε από μια όχι και τόσο επιτυχημένη «ένωση» ενός βασιλιά με την πόλη της Δημοκρατίας. .Αυτό, το οποίο προέκυψε από τη λατρεία ενός βασιλιά για ένα πολίτευμα που τον ακυρώνει.
Αυτό, το οποίο κάνει ακόμα χειρότερη την κατάσταση, είναι ο χρόνος στον οποίο επιχειρείται όλη αυτή η προσπάθεια. Το σύστημα είναι στην χειρότερη δυνατή κατάσταση. Στη χειρότερη κατάσταση που έχει βρεθεί τους τελευταίους αιώνες. Η συμμετοχή των «μνηστήρων» στην απέλπιδα προσπάθεια να το σώσουν, δεν είναι πλέον ελεγχόμενη. Δεν είναι ελεγχόμενη και άρα δεν είναι ασφαλής, γιατί υπάρχει κίνδυνος να μην προέρχονται στο σύνολό τους οι «μνηστήρες» μέσα από μια επιθυμητή «δεξαμενή» υποψηφίων.
Τη στεγανότητα αυτής της «δεξαμενής» απειλεί το Μνημείο αυτό. Μέσω του Μνημείου αυτού μπορεί να εμφανιστούν «μνηστήρες», οι οποίοι δεν ανήκουν στις επιλογές της Ρώμης. Εκεί υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας για τη Ρώμη. Δεν συμφέρει τη Ρώμη να υπάρχουν «γέφυρες», οι οποίες να συνδέουν το παρόν με το παρελθόν. Δεν συμφέρει τους «Ποντίφικες» να υπάρχουν άλλες «γέφυρες» πλην των ιδίων.
Καθυστερούσαν επί χρόνια την ανασκαφή και την επιχείρησαν στη χειρότερη στιγμή. Στην πιο δύσκολη για το σύστημα εποχή άνοιξε μια «πύλη», την οποία δεν την ελέγχει το ίδιο. Μια «πύλη», η οποία καθηλώνει ακόμα και την πανίσχυρη Ρώμη στον ρόλο του αδύναμου παρατηρητή.
Μια «πύλη», την οποία κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα βάλει «μέσα» στην αυτοκρατορία και πόσο αυτό θα την επηρεάσει στη λειτουργία της. Μια «πύλη» πολύ μακριά από αυτήν που ελέγχει ο Άγιος της Ρώμης.
Ποιος όμως μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτήν την μικρή «σχισμή» στον χωροχρόνο; Τι μας λένε οι απροκρυφιστικές γνώσεις; Αν ο Αυτοκράτορας των Ελλήνων ήταν ο Θεάνθρωπος του αρχαίου κόσμου – και άρα αθάνατος – τι μπορεί να σημαίνει μια επανεκκίνηση του παιχνιδιού της διαδοχής;
Δεν σημαίνει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτήν τη «σχισμή» στον χωροχρόνο, για να επιστρέψει; Δεν σημαίνει ότι και ο ίδιος – σε περίπτωση επανεμφάνισής του – μπορεί να μπει εκ νέου στον αγώνα τής διεκδίκησης του θρόνου; Η ανεύρεση του τάφου τού γιου του δεν γίνεται αιτία να επανεμφανιστεί ο πατέρας; Δεν γίνεται το μέσο να επιβεβαιωθεί η ταυτότητά του;
Θυμίζει τίποτε αυτό στους αναγνώστες; Ένας ανήλικος βασιλικός υιός «αναγνωρίζει» αρχικά τον πατέρα του και μετά τον βάζει στο «παιχνίδι» της διεκδίκησης, χωρίς να γίνονται σεβαστές οι προβλεπόμενες από το σύστημα διαδικασίες. Τον βάζει σε ένα «παιχνίδι» διεκδίκησης αυτών που θεωρητικά τού ανήκουν, αλλά πρακτικά όχι, λόγω των σφετεριστών που εκμεταλλεύτηκαν την μακρόχρονη απουσία του. Βάζει δηλαδή κάποιον με βασιλικά δικαιώματα να επικαλεστεί δημοκρατικά δικαιώματα, προκειμένου να συμμετάσχει στον διαγωνισμό των «εκλεκτών»
Βάζει έναν βασιλικό «όφι» να εμφανιστεί σαν απλός άνθρωπος και να διεκδικήσει ανθρώπινα δικαιώματα.
«Γεννά» δηλαδή έναν Εριχθόνιο. Έναν πολύ επικίνδυνο Εριχθόνιο, τον οποίο απαγορεύεται να τον βλέπεις σε κανονικές συνθήκες. Ακόμα και από απλή περιέργεια να τον «δεις», την «πάτησες».
Γι’ αυτόν τον λόγο δεν σκάβεις τη γη εκεί όπου δεν ξέρεις τι θα βρεις. Αυτό άλλωστε σημαίνει και η λέξη «Εριχθόνιος»
Εριχθόνιος σημαίνει το πρόβλημα, το οποίο βγαίνει μέσα από την γη. Είναι απολύτως επικίνδυνο, δηλαδή, για κάποιους να σκάβουν στην Αμφίπολη, χωρίς να γνωρίζουν τι περιμένουν ν’ ανακαλύψουν και με το παγκόσμιο κοινό ως μάρτυρα να τους παρακολουθεί. Ίσως αυτό να σημαίνει και η λέξη Αμφίπολη
Να είναι η πόλη, η οποία ανήκει ταυτόχρονα και στον Άνω καί στον Κάτω Κόσμο. Η τελευταία πόλη που περνάς πριν φτάσεις στον Κάτω Κόσμο και η τελευταία πόλη που συναντάς πριν βγεις στον Άνω Κόσμο. Η πόλη, η οποία βρίσκεται πάνω στον Παλαιστίνο ποταμό. Τόμους ολόκληρους μπορούμε να γράψουμε για τη σοφία των Αρχαίων Ελλήνων, που όλα αυτά τα γνώριζαν και τα πέρασαν σε προφητείες με κωδικοποιημένες μορφές
Όλα αυτά αφορούν τον «Κάτω Κόσμο» και τους «επισκέπτες» του, την Ιοκάστη, την Ολυμπιάδα, τον Ηρακλή, τον Ορφέα, τον Οδυσσέα. Όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους.
Ένα, πάντως, είναι σίγουρο. Η παγκόσμια οικονομία μπορεί να μην είναι στα καλύτερά της, αλλά δεν θα πλήξουμε. Η γενιά μας είναι σίγουρο ότι θα γίνει μάρτυρας κοσμοϊστορικών γεγονότων. Θα δει την ιστορία να «ξεκινάει» από εκεί απ’ όπου είχε «παγώσει». Μπορεί με την ανακάλυψη του Μνημείου τού διαδόχου τού Αλεξάνδρου να δούμε πώς συνεχίζεται η δυναστεία των Αργεάδων.
Των βασιλέων του Άργους. [Φιδόμορφοι] [1] [2]
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ορέστης κατέφυγε στη Μακεδονία, για να σωθεί από τον σφετεριστή τού θρόνου τού πατέρα του και από εκεί διεκδίκησε τον θρόνο του. Τον διεκδίκησε την ίδια εποχή με την επιστροφή τού  Οδυσσέα. Αυτά μπορεί να είναι «σημεία» των καιρών για τις μεγάλες «επιστροφές» του ελληνικού κόσμου. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι της επιστροφής τού Οδυσσέα προηγείται η επιστροφή τού Τηλέμαχου. Όπου όμως είναι ο γιος, εκεί είναι και ο πατέρας και αυτό πολλούς πλέον τους ανησυχεί.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ [και διασκευή]

ΠΗΓΗ: eamb-ydrohoos.blogspot.com

ΔΕΙΤΕ (ΕΔΩ) ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ!

Σου άρεσε το άρθρο που μόλις διάβασες;

Εάν ναι βοήθησε μας με το να το κοινοποιήσεις στους φίλους σου.

Σε μια εποχή που το μυαλό μας δέχεται βροχή γκρίζων και ίσως μαύρων ειδήσεων Ο ΠΑΡΛΑΠΙΠΑΣ είναι ΜΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ με χιλιάδες άρθρα ενδιαφέροντα, χρήσιμα ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ προς ανάγνωση και ενημέρωση. Κάνοντας απλώς ένα κλικ διαβάζεις κάποιο ΝΕΟ και ενδιαφέρον ΑΡΘΡΟ χωρίς να κατευθύνεσαι σε ένα λαβύρινθο παραθύρων! Απλά δοκιμάστε μας και σίγουρα θα γίνουμε καθημερινή σας συνήθεια και η ευχάριστη ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ παρέα σας!