Εδώ και μια σχεδόν δεκαετία, οι ελληνικές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως κόμματος, ακολούθησαν μια πολιτική έντονης πολιτικο-στρατιωτικής προσέγγισης με το Κράτος του Ισραήλ.
Στην αρχή δειλά, και μετά πολύ πιο δυναμικά, οι δυο χώρες ήρθαν τόσο κοντά όσο ποτέ άλλο στην Σύγχρονη Ιστορία τους. Το ίδιο φυσικά έχει συμβεί και με την Κύπρο, όπου οι Ισραηλινοί αναπτύσσουν επίσης ταχύτατα ισχυρές σχέσεις με το μαρτυρικό και βίαια διχοτομημένο κράτος.
Πολλοί θα πουν πως όλα τα έχουν κάνει οι υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτό δεν ισχύει. Αν εξετάσουμε εις βάθος, θα δούμε πως οι χώρες μας, και οι τρεις, έχουν περισσότερα που τους ενώνουν παρά να τους χωρίζουν.
Αυτά που μας ενώνουν είναι πολλά. Καταρχάς και οι τρεις χώρες είναι «νέες», με την Ελλάδα να αποκτά την ανεξαρτησία της πριν από λιγότερο από 200 χρόνια, να ακολουθεί το Ισραήλ και μετά η Κύπρος. Και οι τρεις χώρες έχουν στενούς επιχειρηματικούς δεσμους, ενώ πλέον δεν θα ήταν υπερβολή να μιλήσουμε για μια Συμμαχία που σε κάποια κρίσιμη στιγμή θα γίνει ένοπλη.
Η χώρα μας και η αδελφή Κύπρος ήταν ανέκαθεν ο βασικός στόχος της Τουρκικής Επεκτατικότητας. Αιγαίο, Θράκη και Κύπρος, ήταν και είναι οι στόχοι της τεράστιας πολεμικής μηχανής των «Συμμάχων» Τούρκων, που απλά περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να κάνουν τον Ελληνισμό μικρότερο. Αργά αλλά ξεκάθαρα, κι άλλοι λαοί συνειδητοποίησαν πως η Τουρκία δεν έχει λιγότερο από τον αναθεωρητισμό της Ναζιστικής Γερμανίας, και ουσιαστικά προβάλει το δόγμα του Lebensraum. Δεν σταματά εκεί. Θέλει να παίξει και τον ρόλο του προστάτη-εγγυητή της Μουσουλμανικής Πίστης στη Μέση Ανατολή. Κι εδώ έρχεται να βρεθεί αντιμέτωπη με το Ισραήλ.
Το Ισραήλ, μετά από έναν ευκαιριακό συνεταιρισμό με την Τουρκία την δεκαετία του ’90, δείχνει να έχει καταλάβει πως οι Τούρκοι δεν είναι φίλοι και σύμμαχοι. Η ρητορική του Ερντογάν δεν διαφέρει από αυτή του Σαλαντίν πριν από εκατοντάδες χρόνια. Η μόνη λύση, δεν είναι άλλη από το περαιτέρω δέσιμο με τους μόνους αξιόπιστους συμμάχους στην περιοχή, Ελλάδα και Κύπρος. Και κάπως έτσι, φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση, με το Ισραήλ να είναι σχεδόν η βασικότερη δύναμη της περιοχής που συνεκπαιδεύεται μαζί μας.
Αν και η πιθανότητα αγοράς προηγμένων οπλικών συστημάτων από το Ισραήλ δεν είναι μεγάλη, αλλά δεν μπορεί και να αποκλειστεί, έχει ενδιαφέρον να δούμε ποια οπλικά συστήματα του Ισραήλ θα μπορούσαν να αναβαθμίσουν ποιοτικά την Πολεμική μας Αεροπορία. Το Ισραήλ, έχοντας αντιμετωπίσει πολλές φορές εμπάργκο πώλησης όπλων, ανέπτυξε την δική του προηγμένη πολεμική βιομηχανία. Τα συστήματα που έχει βάλει σε υπηρεσία, θεωρούνται κορυφαία του είδους τους, και οι ισραηλινές λύσεις πολλές φορές υιοθετούνται από τους πλέον προηγμένους στρατούς της Δύσης και της Ανατολής.
To μεγαλύτερο πρόγραμμα της ΠΑ είναι αυτή την στιγμή ο εκσυγχρονισμός των F-16V. Από το 2020 και μετά, η ΠΑ θα αρχίσει να παραλαμβάνει προηγμένα μαχητικά F-16V, που φυσικά θα κάνουν χρήση των όπλων που έχουν ήδη στο οπλοστάσιό τους τα F-16C/D. Είναι γνωστό πως αυτό το οπλοστάσιο χρήζει συμπλήρωσης. Φυσικά η ΠΑ θα προσπαθήσει να βρει χρήματα για την αγορά των προηγμένων AIM-120D AMRAAM, που στο μέλλον θα χρησιμοποιηθούν και από τα F-35 (αν και όποτε…). Αλλά μια εξαιρετική εναλλακτική είναι η λύση του πυραύλου Stunner, η air to air έκδοση του πυραύλου του συστήματος David’s Sling.
Αν και η κατασκευάστρια εταιρεία, Rafael, έχει να προσφέρει μια εκτεταμένη γκάμα πυραύλων Air To Air, όπως ο Python 5, Derby, Derby-ER, εντούτοις ο Stunner έχει χαρακτηριστικά που δύσκολα μπορεί κάποιος να βρει σε ανταγωνιστή.
Ο πύραυλος έχει διπλή (αν όχι τριπλή) καθοδήγηση, είτε με AESA Millimeter 3D Radar και διπλό ηλεκτρο-οπτικό αισθητήρα, καθώς και τριπλή ζεύξη δεδομένων (3 Way Data Link).
Έτσι τα F-16 μπορούν να πλήττουν στόχους χωρίς ουδεμία ηλεκτρομαγνητική εκπομπή, με χρήση ατρακτιδίων όπως το Legion Pod (ή δεδομένα από Link 16 που θα έρχονται από ΑΣΕΠΕ, πλοία του Στόλου ή αλλά μέσα του Δικτύου Αεράμυνας) και τους Stunner να καθοδηγούνται εναντίον στόχων όπως τα F-35A και να τους πλήττουν χωρίς να ενδιαφέρονται για το RCS του στόχου. Φυσικά ο Stunner στην έκδοση A2A είναι ακόμη υπό ανάπτυξη.
To ίδιο όπλο θα μπορούσε να μας απασχολήσει και στην αντιαεροπορική του έκδοση, καθώς ο κίνδυνος των τουρκικών βαλλιστικών όπλων είναι υπαρκτός. Φυσικά η αγορά συστημάτων David’s Sling θα έφερνε την αεράμυνα σε αλλά επίπεδα, αλλά έχει και αντίστοιχα κόστη, ενώ η Ελλάδα έχει ήδη επενδύσει σε Συστήματα Patriot που σύντομα θα χρειαστούν αναβάθμιση. Χωρίς να επεκταθούμε περισσότερο λοιπόν, και το David’s Sling αλλά και το Iron Dome θα έπρεπε να ενδιαφέρει αλλά δυστυχώς πρέπει να θυμόμαστε συνεχώς την οικονομική κατάσταση της χώρας μας.
Τα F-16V χρειάζονται και περισσότερα όπλα αέρος-εδάφους, καθώς το μικρό απόθεμα των JSOW δεν θα μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα. Η Rafael πάλι προσφέρει την σειρά κατευθυνόμενων όπλων χαμηλού κόστους SPICE, με λύσεις μετατροπής iron bombs σε κατευθυνόμενες, όπως και μετατροπής τους σε όπλα μεγάλης ακτίνας δράσης. Η συμπλήρωση του οπλοστασίου είναι επιτακτική ανάγκη, και οι SPICE θα ήταν μια εξαιρετική λύση.
Θυμίζουμε πως το 2011 η Ελλάδα τότε είχε συμφωνήσει για την αγορά αριθμού όπλων Spice, σε ένα συμβόλαιο ύψους 100 εκ. ευρώ, επί Β. Βενιζέλου και Μ.Μπεγλίτη. Η συμφωνία τότε προέβλεπε το 70% να είναι Spice 1000 και το υπόλοιπο 30% Spice 2000. Δυστυχώς από όσο γνωρίζουμε η συμφωνία δεν προχώρησε, και μάλλον χάθηκε στην λαίλαπα των αξιολογήσεων και των Μνημονίων. Ίσως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να προχωρήσει καθώς οι ανάγκες έχουν αυξηθεί γεωμετρικά.
Ένα όπλο που θα ενδιέφερε σφόδρα την Πολεμική Αεροπορία για τον εξοπλισμό των ελληνικών F-16C/D/V είναι το Rampage. To τελευταίο είναι μια υπερηχητική ρουκέτα μεγάλης ακτίνας δράσης, που μπορεί να πλήξει στόχους σε απόσταση τουλάχιστον 150 χιλιομέτρων, με χειρουργική ακρίβεια. Το ενδιαφέρον του όπλου, εκτός της υψηλής υπερηχητικής ταχύτητας που το κάνει δύσκολα αντιμετωπίσιμο από την εχθρική αεράμυνα, είναι ότι έχει αρκετά χαμηλό κόστος, καθώς βασίζεται σε ρουκέτα πυροβολικού. Επίσης παρέχει εξαιρετική ακρίβεια, ενώ μειώνονται οι πιθανότητες παράπλευρων απωλειών. Κάθε F-16 μπορεί να μεταφέρει μέχρι τέσσερα όπλα του είδους.
Οι Ισραηλινοί έχουν κάνει πραγματικά άλματα σε θέματα ηλεκτρονικού πολέμου, αντιμετώπισης ασύμμετρων απειλών και κυβερνοπολέμου. Θα ήταν ίσως δύσκολο να αναφερθούμε στα πραγματικά πολυάριθμα συστήματα που έχουν να προσφέρουν οι Ισραηλινοί στους πελάτες τους. Συνεπώς, εκεί δεν απαιτείται απλά μια ή περισσότερες αγορές συστημάτων, αλλά μια συνολική λύση «πακέτο» που θα εμπλέκει και ελληνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο χώρο.
Δεν θα ασχοληθούμε με τα UAV/UCAV του Ισραήλ, καθώς όπως φαίνεται η επιλογή HERON για επιτήρηση στο Ανατολικό Αιγαίο φέρνει την χώρα μας κοντύτερα στις ισραηλινές λύσεις. Πάντως μια ευρύτερη συνεργασία με το Ισραήλ στο θέμα UAV/UCAV θα ήταν επωφελές και για τις δυο χώρες, ακόμη κι αν προχωρήσει τελικά η παραχώρηση συστημάτων UCAV Predator από τις ΗΠΑ.
ΔΕΙΤΕ
(ΕΔΩ)
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ!
onalert.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου