Η γενιά της ελπίδας

Μπορεί να ελπίζει κανείς πως θα έχουμε ένα καλύτερο 2019, όταν από τις δημοσκοπήσεις διαπιστώνεται πως οι νεοέλληνες στηρίζουν τους θύτες τους;
Ότι πιστεύουν πως θα τους σώσουν αυτοί που τους οδήγησαν στο χάος; Πως έχουν σκύψει δουλικά το κεφάλι και κάθονται στις τρύπιες καρέκλες που τους έχουν απομείνει, περιμένοντας στωικά να χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, χωρίς ίχνος ντροπής;
.

Επικαιρότητα

Μέρες που είναι θα ευχηθώ καλή χρονιά, αλλά με μικρά γράμματα επειδή αισιόδοξη δεν είναι καθόλου. Γιατί άλλωστε να είμαι; Δεν θα ήταν ανόητο, μετά από δέκα χρόνια κρίσης και μιζέριας που όχι μόνο δεν κάναμε ένα βήμα μπροστά, αλλά δεκάδες προς τα πίσω; Που τα κόμματα που μας κατέστρεψαν ζουν και βασιλεύουν, όταν όλοι οι άλλοι έχουν βυθιστεί στη φτώχεια, συνεχίζοντας να μην ξέρουν τι θα τους συμβεί το άλλο πρωί; Τι φόροι θα τους επιβληθούν με το δημόσιο χρέος να αυξάνεται γεωμετρικά και με το κράτος πρόνοιας να καταρρέει;

Μπορεί να ελπίζει κανείς πως θα έχουμε ένα καλύτερο 2019, όταν από τις δημοσκοπήσεις διαπιστώνεται πως οι νεοέλληνες στηρίζουν τους θύτες τους; Ότι πιστεύουν πως θα τους σώσουν αυτοί που τους οδήγησαν στο χάος; Πως έχουν σκύψει δουλικά το κεφάλι και κάθονται στις τρύπιες καρέκλες που τους έχουν απομείνει, περιμένοντας στωικά να χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν;

Πόσο μάλλον όταν ξεπουλάει τη Μακεδονία ένα και μόνο άτομο, χωρίς να τους υπολογίζει καθόλου; Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς πως οι νεοέλληνες, όπως χαρακτηρίζονται προσβλητικά από όλους, έχουν κάποια σχέση, έστω αμυδρή, με τους προγόνους τους, όταν εξευτελίζονται από τους πάντες χωρίς να κοκκινίζουν καθόλου; Όταν αποτελούν τη μεγάλη ντροπή της Ευρώπης;

Ρητορικά τα ερωτήματα βέβαια, αφού ξέρω πολύ καλά πως απευθύνονται σε ανθρώπους που έχουν κλείσει προ πολλού τα μάτια και το στόμα τους, ανεχόμενοι τα πάντα. Μέρα που είναι όμως δεν θα παραμείνω στις κενές, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο ευχές, σε έναν λαό που δεν θέλει να καταλάβει πως σκύβοντας το κεφάλι το μόνο που πετυχαίνεις είναι να σε ποδοπατούν φίλοι και εχθροί. Θα ήταν ανόητο να το κάνω, αφού έτσι θα συμμετείχα σε ένα θέατρο του παραλόγου, ευθυνόμενη δια της ανοχής μου.

Επειδή τώρα πολλοί ισχυρίζονται πως δεν φταίει ο υπερήφανος ελληνικός λαός, αλλά η ηγεσία του, θα υπενθυμίσω το εξής παράδειγμα:

«Όταν οι μέτοχοι μίας επιχείρησης είναι καλλιεργημένοι, έντιμοι, δίκαιοι, ευγενείς, δεν διαφθείρουν, δεν διαφθείρονται και δεν φοροδιαφεύγουν, προσελκύουν καλό και ικανό προσωπικό σε όλες τις βαθμίδες. Έτσι, όπως φαίνεται από την πράξη, η εταιρία τους πετυχαίνει, ακόμη και αν το οικονομικό περιβάλλον της δεν είναι το καλύτερο.

Από την αντίθετη πλευρά, όταν διαπιστώνει κανείς πως το προσωπικό μίας επιχείρησης, μαζί με τη διεύθυνση της είναι καλής ποιότητας, συμπεραίνει το ίδιο και για τον ιδιοκτήτη ή τους μετόχους της, χωρίς καν να τους γνωρίζει.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για τα κράτη, όπου οι μέτοχοι είναι οι πολίτες τους, το προσωπικό τα πολιτικά κόμματα και διευθυντές οι κυβερνήσεις. Στην προκειμένη περίπτωση, εάν τυχόν διαπιστώσει κανείς πως η ποιότητα τους είναι η χειρότερη δυνατή, συμπεραίνει νομοτελειακά πως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τους πολίτες της χώρας, με τους μετόχους της τρόπον τινά. Αυτός είναι ο λόγος που είναι διεθνώς αποδεκτό ότι, το κάθε κράτος έχει την κυβέρνηση και τα κόμματα που του αξίζουν. Με άλλα λόγια, πως οι πολιτικοί είναι η εικόνα της κάθε κοινωνίας».

Εν προκειμένω, όσον αφορά τα «στελέχη» της Ελλάδας, έχω την εντύπωση πως κάθε πέρυσι και καλύτερα. Μπορεί βέβαια να κάνω λάθος, αλλά βλέποντας πολιτικούς του παρελθόντος που κάποτε δεν συμπαθούσα και συγκρίνοντας τους με τους σημερινούς, αλλάζω αμέσως άποψη. Προς το πολύ καλύτερο για τους παλαιότερους. Το «κάθε πέρυσι και καλύτερα» ισχύει βέβαια και για την Ελλάδα. Για την οικονομία της, για την κοινωνία της, για τον πολιτισμό της και για όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της.

Λογικά λοιπόν δεν μπορεί κανείς παρά να συνδέσει αυτά τα δύο γεγονότα, για να καταλήξει σε ένα απολύτως απογοητευτικό συμπέρασμα. Στο ότι, όσο και να φταίει η Τρόικα, ο Σόιμπλε ή όποιος άλλος για το κατάντημα μας, δεν πρέπει να υποτιμούνται οι δικές μας ευθύνες. Δεν θα ήταν ούτε έντιμο, ούτε αντικειμενικό.

Ακόμη περισσότερο, για να είμαι ειλικρινής ντρέπομαι όταν σκέφτομαι πως αυτοί οι πολιτικοί με εκπροσωπούν σε διεθνές επίπεδο. Λογικά επομένως δεν περιμένω καμία αλλαγή προς το καλύτερο, γνωρίζοντας πως τίποτα δεν γίνεται από θαύμα ή επειδή το θέλουμε. Με απλά λόγια, πως εάν δεν σταματήσει ο κατήφορος της ελληνικής κοινωνίας, δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ σωτηρία.

Πιστεύω βέβαια πως η Ελλάδα έχει όλες τις δυνατότητες να τα καταφέρει. Φυσικό πλούτο, ενεργειακά αποθέματα, μοναδική ομορφιά και όλα τα υπόλοιπα. Κυρίως εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό, το οποίο κάτω από τις κατάλληλες προϋποθέσεις θα μπορούσε να κάνει θαύματα.

Καταλαβαίνω επίσης ποιός είναι ο λόγος που οι ικανοί Έλληνες και Ελληνίδες, οι οποίοι δεν είναι καθόλου λίγοι, αποφεύγουν την πολιτική. Απλούστατα, επειδή τα κόμματα είναι συμμορίες και οι συγκεκριμένοι δεν είναι ιδιοτελείς, ενώ δεν θέλουν να υπηρετήσουν, ως οφείλουν από τέτοιες θέσεις, την ελληνική κοινωνία, έτσι όπως έχει δυστυχώς διαμορφωθεί.

Αφήνουν λοιπόν ελεύθερο το πεδίο στους καιροσκόπους, στους απατεώνες και στους επαγγελματίες ψεύτες. Σε αυτούς που δεν νοιώθουν καν την ανάγκη να τιμήσουν τις υποσχέσεις τους, να κρατήσουν το λόγο τους ή να υπηρετήσουν τα ιδανικά τους. Μεγάλο τους λάθος, κατά τη γνώμη μου, αλλά απολύτως κατανοητό. Επομένως, η αλλαγή που περιμένουμε, εάν τυχόν συμβεί, θα είναι το αποτέλεσμα μίας ριζικής αλλαγής της κοινωνίας.

Πότε θα συμβεί αυτό; Όταν κάποτε σταματήσουμε να ανεχόμαστε τις προσβολές και τους εξευτελισμούς των ξένων, αποτελώντας την ντροπή της Ευρώπης. Όταν αποφασίσουμε να εργαστούμε σωστά και να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας. Όταν καταλάβουμε πως εάν δεν βοηθήσουμε εμείς τον εαυτό μας, δεν πρόκειται να μας βοηθήσει κανένας άλλος.

Όταν συνειδητοποιήσουμε πως το τέχνασμα και η ευκαιρία, οι απάτες, οι άναρθρες κραυγές, η θεατρινίστικη κακομοιριά για να μας λυπηθούν οι άλλοι, η διεθνής ζητιανιά και η ανεντιμότητα, δεν οδηγούν πουθενά. Όταν αγαπήσουμε την πατρίδα μας όπως της αξίζει. Όταν επιτέλους βγούμε από τη σκιά των μακρινών προγόνων μας, των αρχαίων Ελλήνων, παράγοντας το δικό μας φως.

Δυστυχώς δεν πιστεύω πως η δική μας γενιά θα έχει το σθένος να επιδιώξει την αλλαγή, παίρνοντας όλα τα ρίσκα. Το πιθανότερο είναι να χρεοκοπήσει ακόμη μία φορά η Ελλάδα, να βγει από το ευρώ και να εξυγιανθεί βίαια. Είμαι σίγουρη όμως πως τα παιδιά μας, έχοντας αυτήν την τραυματική εμπειρία, θα οικοδομήσουν μία νέα Ελλάδα. Μία χώρα που δεν θα ντρέπεται για τους πολίτες της, για τη σημαία της, για τα ιδανικά της και για την προσφορά της στον υπόλοιπο πλανήτη. Αυτή είναι η γενιά της ελπίδας, αφού η δική μας έκαψε πια όλα της τα χαρτιά. Ας την προσέξουμε λοιπόν όσο καλύτερα μπορούμε, μέρες που είναι!

ΔΕΙΤΕ (ΕΔΩ) ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ!