Το Πολεμικό Ναυτικό βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της σύγχρονης ιστορίας του.
Έχοντας σταθεί όρθιο, όπως και οι άλλοι δυο κλάδοι των Ενόπλων Δυνάμεων, περιορίζοντας χάρη στην αυτοθυσία και την αφοσίωση των στελεχών του, τις
απώλειες, στο διάβα του μέσα από την οικονομική στενωπό, είναι έτοιμο να λάβει τις αποφάσεις που θα καθορίσουν το μελάνι με το οποίο θα γραφτούν οι επόμενες σελίδες της θρυλικής ιστορίας του.
Είναι ξεκάθαρο ότι πέραν της αδιαμφισβήτητης παράδοσης ναυτοσύνης, η πρόσκτηση του νέου πλοίου θα καθορίσει εν πολλοίς την τοποθέτηση του θετικού πρόσημου σε αυτήν την εξέλιξη. Για αυτήν την προοπτική οι διευθύνσεις και οι επιτελείς του ΓΕΝ, έχουν δουλέψει συστηματικά και μεθοδικά όλο αυτό το χρονικό διάστημα.
Είναι επίσης πρόδηλο, ότι η έξοδος στην αγορά του Πολεμικού μας Ναυτικού, παρότι το πορτοφόλι του δεν είναι το ίδιο γεμάτο όπως παλιά, προσελκύει το ενδιαφέρον των μνηστήρων του συγκεκριμένου κλάδου. Άλλωστε η ένταξή ενός πλοίου από την “προθήκη” τους στον ελληνικό στόλο, είναι η καλύτερη ρεκλάμα για το “προϊόν” τους.
Με μια πρώτη ματιά, η δωρεάν απόκτηση, μεταχειρισμένων πολεμικών πλοίων που υπάρχουν πλέον στην αγορά, θα μπορούσε να είναι μια ελκυστική πρόταση για την επέκταση των δυνατοτήτων του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Θα πρέπει να δούμε το ζήτημα από όλες του τις πλευρές.
Παρότι τα μαχητικά, τα άρματα μάχης και τα άλλα τυποποιημένα οπλικά συστήματα και εξοπλισμοί του ΝΑΤΟ από δεύτερο χέρι μπορούν εύκολα να συμπληρώσουν τις υπάρχουσες στρατιωτικές δυνατότητες των Ελληνικών ΕΔ με χαμηλό κόστος, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική για τα πολεμικά πλοία, τα οποία σκοπίμως κατασκευάζονται σε μικρές ποσότητες και έχουν μοναδικά χαρακτηριστικά, σχεδιασμένα να καλύπτουν συγκεκριμένους επιχειρησιακούς στόχους και επιχειρησιακό περιβάλλον.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι θα μπορούσαν να πείσουν πως η αγορά μιας νέα σύγχρονης φρεγάτας θα ήταν μια καλύτερη επιλογή για το Πολεμικό Ναυτικό της Ελλάδας, από την απόκτηση γερασμένων και μεταχειρισμένων πολεμικών πλοίων. Άλλωστε πολλά Πολεμικά Ναυτικά άλλων χωρών έχουν κάνει κατά το παρελθόν αντίστοιχες επιλογές που απεδείχθησαν λανθασμένες.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που αναδεικνύουν ως έναν από τους λόγους για τους οποίους το Πολεμικό δεν θα έπρεπε να αποκτήσει μεταχειρισμένα αντιτορπιλικά κλάσης Arleigh Burke, το γεγονός ότι η συγκεκριμένη κατηγορία πολεμικού πλοίου έχει κλείσει σχεδόν 40 χρόνια ζωής και σχεδιάστηκε για διαφορετικές αποστολές από αυτές που εκτελεί και πρόκειται να εκτελέσει το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό.
Τα συγκεκριμένα πλοία σχεδιάστηκαν για να αντιμετωπίσουν απειλές σε ανοιχτές θάλασσες και συγκεκριμένα την σοβιετική στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Κατά ορισμένους, θεωρείται αμφίβολο αν το Ελληνικό ΠΝ, θα κληθεί να αναλάβει στο μέλλον αντίστοιχες αποστολές.
Επίσης, η σχεδίαση των αντιτορπιλικών Arleigh Burke είναι αρκετά παλαιά, με σημαντικό ηλεκτρομαγνητικό αποτύπωμα που τα καθιστά ιδιαίτερα εύκολα στο εντοπισμό από ραντάρ και ακουστικά συστήματα, σε αντίθεση με της σύγχρονες φεργάτες που έχουν αυξημένες δυνατότητες stealth.
Ακόμη ένας λόγος για τον οποίο το Ελληνικό ΠΝ δεν θα έπρεπε να αποκτήσει τα συγκεκριμένα πλοία είναι το μέγεθος τους, το οποίο καθιστά τα πολεμικά πλοία της κατηγορίας Arleigh Burke πολύ μεγάλα για τα περισσότερα ελληνικά λιμάνια και ιδιαίτερα δυσκίνητα σε μια θάλασσα όπως το Αιγαίο με τα εκατοντάδες νησιά και νησίδες.
Επιπρόσθετα, είναι πολύ πιθανό πως τα μεταχειρισμένα αντιτορπιλικά που θα έπαιρνε υποθετικά η Ελλάδα, θα έφεραν υποδεέστερο εξοπλισμό από αυτό που θα είχαν στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, καθώς σύμφωνα με τους ισχύοντες κανονισμούς των ΗΠΑ ευαίσθητες τεχνολογίες θα έπρεπε να αφαιρεθούν πριν τα πλοία μεταφερθούν στην Ελλάδα.
Το επιχειρησιακό κόστος και το κόστος συντήρησης δύο αντιτορπιλικών Arleigh Burke θα επιβάρυνε σημαντικά, τον αναιμικό προϋπολογισμό, του Πολεμικού Ναυτικού. Σε σύγκριση με τις σύγχρονες φρεγάτες, κάθε αντιτορπιλικό κλάσης Arleigh Burke επανδρώνεται από 400 άτομα προσωπικό, σε αντίθεση με τα 100 που χρειάζονται οι σύγχρονες φρεγάτες. Άρα, η απόκτηση 2 μεταχειρισμένων αντιτορπιλικών θα απαιτούσε περίπου 800 άτομα, δηλαδή σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού του ελληνικού στόλου.
Το κόστος συντήρησης τέτοιων πλοίων θεωρείται υπέρογκο, για το περιορισμένο μπάτζετ του ΓΕΝ, καθώς αγγίζει περίπου το 4% της αξίας του του πλοίου ετησίως. Ακόμα και αν το πλοίο μεταφερθεί δωρεάν στην Ελλάδα, η συντήρησή του θα κοστίσει πάνω από 60 εκατομμύρια ευρώ ετησίως ή περίπου τρεις φορές περισσότερο από ότι για μια φρεγάτα νέας γενιάς.
Εκτός από τις παραπάνω δαπάνες, το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό θα πρέπει να αναδιοργανώσει και να προσαρμόσει όλες τις υποδομές των λιμανιών προκειμένου να μπορούν να φιλοξενούν σε μόνιμη βάση τέτοια υπερμεγέθη πλοία. Στο παραπάνω κόστος θα πρέπει να προστεθεί και αυτό του αναγκαίου εκσυγχρονισμού των πλοίων που θα αποκτούσαμε. Πόσο θα κόστιζε όμως ένας εκσυγχρονισμός τους, ποια θα ήταν η διαθεσιμότητα τους και τι δυνατότητες των πλοίων αυτών θα επέτρεπαν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα;
Αρκετά Πολεμικά Ναυτικά έχουν ήδη αντιμετωπίσει τέτοια ζητήματα και τα περισσότερα από αυτά αποφάσισαν να σταματήσουν τις επιχειρήσεις των μεταχειρισμένων αμερικανικών πλοίων τους. Πρόσφατα η Πολωνία ακύρωσε τα σχέδια για τον εκσυγχρονισμό των φρεγατών OH Perry, που της δόθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Το ίδιο το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό απέρριψε την προσφορά για τη παραχώρηση των μεταχειρισμένων φρεγατών κατηγορίας Kid και των ναρκοθυρευτικών Osprey.
Ένα ακόμα σοβαρό ζήτημα από άποψη κόστους είναι και η μεγάλη κατανάλωση των εν λόγω αντιτορπιλικών σε καύσιμα, γεγονός που θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τον επιχειρησιακό σχεδιασμό του ΠΝ. Η απόκτηση μεταχειρισμένων πλοίων θα επηρεάσει αρνητικά και τον ναυπηγικό κλάδο της χώρας, ο οποίος τα τελευταία 30 χρόνια κατασκευάζει υποβρύχια, φρεγάτες, κορβέτες και άλλα πλοία για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Και όλα αυτά, ενώ ο ναυπηγικός κλάδος της Τουρκίας ενισχύεται σημαντικά με την κατασκευή μεγάλου αριθμού σύγχρονων πολεμικών πλοίων, τα οποία θα εξαχθούν και σε τρίτες χώρες.
Η παραχώρηση παλαιών μεταχειρισμένων πολεμικών πλοίων, ειδικά της κατηγορίας Arleigh Burke. θα ήταν κατά μια σχολή σκέψης ένα καλοδεχούμενο-ελέω της δημοσιονομικής στενότητας- δώρο. Στον αντίποδα σύμφωνα με τους θιασώτες του μακροπρόθεσμου σχεδιασμού που τάσσονται αναφανδόν κατά της πολυτυπίας, θα αποδεικνυόταν σε ένα επιπλέον βάρος, για το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό.
Το Πολεμικό Ναυτικό, στο σύγχρονο επιχειρησιακό περιβάλλον, δεν έχει ανάγκη από παροπλισμένα πολεμικά πλοία της ψυχροπολεμικής εποχής, αλλά από σύγχρονα και οικονομικά πολεμικά πλοία που θα μπορούν να ικανοποιήσουν τις πολυδιάστατες επιχειρησιακές ανάγκες του στο ιδιόμορφο γεωγραφικό περιβάλλον του Αιγαίου.
ΔΕΙΤΕ
(ΕΔΩ)
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου