Τα παιδιά μας ΔΕΝ είναι φασίστες!

Τελικά τι γκαντεμιά κι αυτή η Αριστερά; Χρόνια τώρα ονειρεύεται το «μαζικό κίνημα». Το οποίο η ίδια – υποτίθεται – θα «καθοδηγούσε» ως όχημα που θα την έφερνε στην εξουσία…

Και σε όλες αυτές τις δεκαετίες, μια φορά μόνο υπήρξε μαζική προσέλευση του κόσμου σε πλατείες ανά την επικράτεια. Κι αυτό συνέβη για «εθνικό θέμα» – το Μακεδονικό – που… σιχαίνεται η Αριστερά! Κι έγινε σε βάρος της Αριστεράς και της πολιτικής της, που πάει να το ξεπουλήσει…

Γκαντεμιά πραγματική, έτσι;

Χρόνια τώρα φαντασιώνεται η Αριστερά μας το «ρωμαλέο» νεολαιίστικο κίνημα, που – υποτίθεται – εκείνη εκφράζει, αφού εκείνη «εκπροσωπεί το μέλλον» – υποτίθεται πάντα!

Και όλα αυτά τα χρόνια, μια φορά μόνο, προέκυψε κίνημα αυθεντικό, αυθόρμητο και ακαθοδήγητο, που αγκάλιασε τις μαθητικές κοινότητες απ’ άκρου εις άκρο της χώρας (με επίκεντρο τη Βόρειο Ελλάδα), κι αυτό ήταν ενάντια στην Αριστερά και την πολιτική της. Καταγγέλλοντας τη συμφωνία των Πρεσπών…

Χρόνια τώρα κατέβαζαν τους μαθητές τους δρόμους, κι αυτοί πήγαιναν για χαβαλέ…

Τους κατέβαζαν βάζοντας μπροστά κομματικές νεολαίες και συνδικάτα «διδασκόντων» με αιτήματα που οι 15χρονοι μαθητές δεν μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να καταλάβουν:

Παλαιότερα για τον Πόλεμο στη Νικαράγουα, για τη στήριξη των «επαναστατικών κινημάτων» στη Μοζαμβίκη, στη Γουινέα Μπισσάο ή στη Σαχάρα (Πολισάριο). Ή για να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα, για να βροντοφωνάξουν «έξω από το ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ», για να καταγγείλουν την εγκατάσταση των (αμερικανικών) πυραύλων Πέρσιγκ και Κρουζ στην δυτική Ευρώπη (ποτέ για τους σοβιετικούς πυραύλους SS-20 που είχαν ήδη εγκατασταθεί στην Ανατολική Ευρώπη). Για να στιγματίσουν την εισβολή του ΝΑΤΟ στο Κουβέϊτ (όπου είχε ήδη εισβάλει πριν ο Σαντάμ Χουσεϊν) – ποτέ για την εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν…

Δεν υπήρξε αίτημα της σοβιετόφιλης αριστεράς για το οποίο δεν κατέλαβαν σχολεία οι «διδάσκοντες» βάζοντας μπροστά τους μαθητές. Μέχρι που κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, και ησύχασαν…

Μπα! Δεν ησύχασαν…

Η Αριστερά πλέον ήταν… «επάγγελμα»! Όχι απλώς μια πολιτική θέση.Βρήκαν, λοιπόν, άλλα «αιτήματα»: Ενάντια στην «εντατικοποίηση» των σπουδών, ενάντια στη «λιτότητα» (ναι, ενάντια στη «λιτότητα» τα χρόνια της «χλίδας» και της νεοπλουτίστικης σπατάλης, που έμειναν στην ιστορία ως εποχή της «αστακομακαρονάδας»), ενάντια στην κοινωνία «των δύο τρίτων» (τώρα είμαστε κοινωνία του… «ενός πέμπτου»!), ενάντια στον «κοινωνικό αυτοματισμό», τον «κοινωνικό αποκλεισμό», ενάντια στο «ρατσισμό» και το «σεξισμό» και τον «εθνικισμό»…

Στην πραγματικότητα διεκδικούσαν – οι διδάσκοντες – το δικαίωμα να κάνουν στα παιδιά «αριστερή διαφώτιση» του χειρότερου είδους.

Οι γονείς δεν αντέδρασαν τότε! Και οι μαθητές έπαψαν να ανταποκρίνονται, δενπήγαιναν πια ούτε για χαβαλέ. Ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης, και ο χαβαλές κοστίζει.

–Άσε καλύτερα. Ψάξε κανένα τρόπο θα φύγουμε απ’ αυτό το βόθρο…

Κι έτσι είχαμε χρόνια να δούμε «κίνημα κατάληψης» σχολείων.

Έστω και για να καταγγείλουν τα μνημόνια….

Ώσπου ξέσπασε το μαθητικό κίνημα ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών. Δηλαδή ενάντια στο ξεπούλημα της Μακεδονίας!

Και ξαφνικά γέμισαν τα σχολεία με εκδηλώσεις διαμαρτυρίες και καταλήψεις!

Φρίκη!

Η Αριστερά που χάιδευε τη νεολαία επί δεκαετίες,

 

η Αριστερά που θεωρούσε «δική της» τη νεολαία,

 

η Αριστερά που έδωσε το «δικαίωμα» στους νέους από ηλικίας 15 ετών να αποφασίζουν, αν είναι… «αγόρια» ή «κορίτσια»,

η Αριστερά που έδωσε στους 16ρηδες δικαίωμα ψήφου,

 

ξαφνικά αντιλήφθηκε ότι οι μαθητές είναι ΕΝΑΝΤΙΟΝ της…

Τι γκαντεμιά απερίγραπτη!

Και τότε, μέσα στην παραζάλη της επιστράτευσε τα «τάγματα εφόδου», τους κουκουλοφόρους, τις ομάδες «αντίφα», όλο το φασισταριό των εγκληματικών στοιχείων που υποθάλπει, για να τρομοκρατήσει τους μαθητές.

Γιατί; Γιατί σηκώνουν την Ελληνική σημαία!

–Ποινικοποίησαν τις μαθητικές κινητοποιήσεις για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας!

 

–Ποινικοποίησαν το να τραγουδάνε οι μαθητές στα σχολειά του το «Μακεδονία ξακουστή»…

–Ποινικοποίησαν την αντίθεση στη επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών!

Και «αιχμή του δόρατος» οι συντεχνίες διδασκόντων της ΟΛΜΕ….

Που κάθε πραγματικός δάσκαλος θα έπρεπε να νιώθει ντροπή για λογαριασμό τους…

Απελπισία τους έπιασε, τους… «ινστρούχτορες»!

Επί χρόνια έκαναν τα πάντα για να σταματήσουν την έπαρση της σημαίας και τον εθνικό ύμνο στα σχολεία…

Και τώρα ξαφνικά τα παιδιά, μόνα τους, σαν να ξύπνησαν από μακρόχρονο λήθαργο, κραδαίνουν τις σημαίες ψέλνουν τον εθνικό ύμνο και δεν καταλαβαίνουν τίποτε…

Άλλαξε το ρεύμα της κοινωνίας, εκεί που δεν το περίμενε κανείς!

Στα δεκαπεντάχρονα!

Κι όταν κάποια μεγάλη ιδέα κερδίζει τα δεκαπεντάχρονα, αργά ή γρήγορα κερδίζει ολόκληρη την κοινωνία!

Κι όταν κάποιο «καθεστώς» χάνει τα δεκαπεντάχρονα, αργά ή γρήγορακαταρρέει.

Κι αν δεν πιστεύετε, ρωτήστε και τους χουντικούς…

Η Αριστερά κάποτε στην Ελλάδα κέρδισε τη νεολαία. Κι ύστερα κυριάρχησε παντού. Τώρα έχασε τη νεολαία. Και ό ιστορικός της κύκλος κλείνει…

Το πραγματικό κίνημα της νεολαίας είναι μια διαδικασία «συμβολικής πατροκτονίας». Οι νέοι μαζεύονται, αδελφώνονται, ρισκάρουν, ερωτεύονται, κοινωνικοποιούνται, εκφράζοντας μιαν απροσδιόριστη εναντίωση στην πραγματικότητα που βιώνουν. Που την κληρονόμησαν από τους γονείς τους, ή που την ανέχθηκαν οι γονείς τους. Κι αυτοί την βρίσκουν ανυπόφορη….

Οι μαθητές στην Κύπρο το 1955, στην Βουδαπέστη, επίσης το 1955, στην Πράγα το 1968, στην Ελλάδα το 1973, στην Βαρσοβία και το Γκτάνσκ το 1980, εξεγέρθηκαν ενάντια στο καθεστώς των κοινωνιών τους. Και έβαλαν τα θεμέλια για την κοσμογονία που ακολούθησε στις χώρες τους.

Πουθενά ο δρόμος δεν ήταν εύκολος στη συνέχεια…

Αλλά και πουθενά τα πράγματα δεν ήταν ξανά τα ίδια μετά…

Η Αριστερά προσπαθούσε να φτιάξει «μαζικό κίνημα» και δεν της έβγαινε. Προσπαθούσε να φτιάξει «νεολαιίστικο κίνημα» κι έσπαγε τα μούτρα της.

Ξαφνικά μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, της προέκυψε μαζικό κίνημα στους δρόμους και νεολαιίστικο κίνημα σχολεία – όλα ΕΝΑΝΤΙΟΝ της!

Την πιάνει απελπισία. Και με το δίκιο της…

Μάταια πάσχιζαν, επί χρόνια, να βρουν τρόπους να… «πολιτικοποιήσουν» τη νεολαία. Τη θωρούσαν «απολίτικη», «παραιτημένη» χαμένη στο χάος του διαδικτύου, θύμα του ηλεκτρονικού… «αυνανισμού», των ηλεκτρονικών παιγνιδιών και της κοινωνικής δικτύωσης.

Και ξαφνικά τους προέκυψε… «ντουβρουτζάς» κανονικός: Αυτή η «απολίτικη» νεολαία ξεσηκώθηκε με ελληνικές σημαίες και φωνάζει η «Μακεδονία είναι Ελληνική»!

Φρίκη!

Πριν δέκα χρόνια, χιλιάδες μαθητές, με την καθοδήγηση των δασκάλων τους, καίγανε την Αθήνα και πυρπολούσαν αστυνομικά τμήματα μετά τον θάνατο ενός 15χρονου μαθητή από ειδικό φρουρό. Κανείς τους δεν διαμαρτυρήθηκε τότε που νέκρωσε το εμπορικό κέντρο της πρωτεύουσας – και δεν συνήλθε ποτέ…

Τότε «είχαν δίκιο τα παιδιά»!

Πριν λίγες μέρες κουκουλοφόροι έκαιγαν ελληνικές σημαίες για πολλοστή φορά στο κέντρο της Αθήνας. Κανείς τους δεν ενοχλήθηκε – ούτε αυτή τη φορά. Δεν βρήκαν λέξη να πουν…

Τώρα τους έπιασε η φρίκη που τα παιδιά ξεσηκώνονται για την Ελλάδα για τη Μακεδονία, για την αλήθεια τους που θυσιάζεται, για την ίδια την Ελευθερία τους που προσβάλλεται, για την αξιοπρέπειά τους που ποδοπατείται – και ανεμίζουν ελληνικές σημαίες…

Δεν στέλνουν «μήνυμα μίσους» τα παιδιά που ξεσηκώνονται. Στέλνουν μήνυμα – και δίνουν μάθημα – αγάπης. Για την Πατρίδα τους!

Μήνυμα μίσους στέλνουν όλοι αυτοί που λυσσομανάνε, τα αποκαλούν «φασιστάκια» και τα απειλούν ευθέως.

Νομίζοντας ότι θα τα τρομοκρατήσουν. Δεν τα φοβίζουν!

Εξαγριώνουν, όμως, όλους εμάς….

Γιατί αν δεν σταματήσουν αμέσως τις απειλές και τις διώξεις, αν δεν μαζέψουν πάραυτα τον εσμό των κουκουλοφόρων, θα έχουν πολύ κακά ξεμπερδέματα. Όχι με τα παιδιά.

Με τους γονείς των παιδιών, αυτή τη φορά…

Ένας πιτσιρικάς τους το είπε με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο:

–Δεν ντρέπεστε, μια φούχτα άνθρωποι, να θέλετε να μας επιβάλετε τη γνώμη σας για τη Συμφωνία των Πρεσπών – κι ύστερα λέτε εμάς φασίστες!

Έλα μου ντέ…

Πώς ερμηνεύεται αυτή η ξαφνική πατριωτική αφύπνιση της νεολαίας;

Κάποιοι το λένε «κυτταρική μνήμη»…

Κάτι που κουβαλάμε μέσα μας και δεν το ξέρουμε κι εμείς οι ίδιοι, ξυπνάει ξαφνικά και απροσδόκητα παίρνει διαστάσεις εκρηκτικές.

Κάποιοι το λένε «αφύπνιση συλλογικού υποσυνείδητου».

Βιώματα και ακούσματα θαμμένα βαθιά στην ψυχή μας, ξαφνικά έρχονται στην επιφάνεια ορμητικά και αναζητούν έκφραση…

Στους ενήλικες αυτό «ελέγχεται» με διάφορους μηχανισμούς, κοινωνικούς και ψυχολογικούς. Στους έφηβους απλώς δεν ελέγχεται εύκολα.

Κι όταν ξεσπάσει, δεν μαζεύεται…

Και επί τέλους, όταν ξαμολάς τα παιδιά να κάψουν και να λεηλατήσουν την Αθήνα – όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ το Δεκέμβριο του 2008 – αυτό δεν πρόκειται να έχει συνέχεια. Τα ίδια αργότερα ντράπηκαν για ό,τι έγινε τότε.

Ιδιαίτερα ντράπηκαν μετά το έγκλημα που συντελέστηκε το Μάιο του 2010, από αναρχομπάχαλους στη Μαρφιν, που φώναζαν κάτω από τους τρείς άτυχους φλεγόμενους συνανθρώπους μας:

–Να καείτε να καείτε και να πά’ να γ@μηθείτε!

Γι’ αυτό το αίσχος καμιά κουφάλα δεν απολογήθηκε ποτέ. Που έχουν μούτρα και μιλάνε ακόμα…

Τα θύματα της Μαρφίν δεν βρήκαν δικαίωση ποτέ!

Άλλα όταν τα παιδιά ξεσηκώνονται για Πατρίδα ψάχνοντας τις ρίζες τους, αυτόδεν μαζεύεται με τίποτε μετά…

Κι όσον αναφορά τις ανοησίες περί Χρυσής Αυγής, να ξέρετε:

Το καλύτερο «αντίδοτο» στη δηλητηριώδη ναζιστική προπαγάνδα είναι το αίσθημα του Πατριωτισμού και η Ελληνική σημαία!

Οι Ναζί υπήρξαν οι χειρότεροι δυνάστες που γνώρισε ποτέ αυτή η Πατρίδα. Και όσοι αγαπάνε την Πατρίδα τους, δεν πρόκειται ποτέ να παρασυρθούν από τους Νεοναζί…

Όσοι κρατάνε ψηλά την γαλανόλευκη, ποδοπατούν τη σβάστιγγα όπου την βρούνε…

Ξέρετε οι μεγάλες στιγμές στην Ιστορία έχουν απλούς συμβολισμούς:

–Από την μια πλευρά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αναρχομπάχαλοι…

Τους είδαμε χθες σε συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας, με τα κοκκινόμαυρα λάβαρά τους, να εκτοξεύουν απειλές.

–Κι από την άλλη είναι οι Έλληνες μαθητές ανά την επικράτεια, κρατώντας ελληνικές σημαίες, σβήνοντας επιδεικτικά ναζιστικά σύμβολα και τραγουδώντας τον Εθνικό ύμνο.

Η Ελληνική κοινωνία ξέρει με ποιά πλευρά θα πάει: Θα υπερασπιστεί τα παιδιά της. Νιώθει υπερήφανη για τα παιδιά της. Και το αξίζουν…

Κι όταν τα παιδιά ξεπερνάνε τους γονείς και οι γονείς αγκαλιάζουν τα παιδιά, τότε τα έθνη ξαναγεννιώνται, και οι τυραννίες καταρρέουν, και ο φόβος σκορπά σαν ομίχλη, και οι συσχετισμοί ανατρέπονται, κι όσοι δεν το δουν εγκαίρως αυτό, απλά μετά θα… ντρέπονται!

Ο «φαύλος» κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε το Δεκέμβριο του 2008 με τα αιματηρά έκτροπα που ο ίδιος καθοδήγησε τότε και κάλυψε μετά…

Και κλείνει τώρα, το Νοέμβριο του 2018 με τη νεολαία που ξεσηκώνεται για Πατρίδα και Ελευθερία ποδοπατώντας όλες τις φοβίες κι όλες τις αγκυλώσεις κι όλες τις συμβάσεις, μιας ενοχικής κοινωνίας απέναντι σε μια φαυλεπίφαυλη Αριστερά!

Τα παιδιά μας ΔΕΝ είναι φασίστες! Είναι το μέλλον αυτού του τόπου.

Εσείς είστε φασίστες. Και μέλλον δεν έχετε πια…

Θανάσης Κ.

ΔΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ (ΕΔΩ)

orthografos