Ω της ελευθερίας το νέκταρ το ηδύ,πόσους εξ αιτίας σου λογισμούς φιλοσόφους και ποιητικους , νόες κραταιοί εστοχάσθησαν;
Ποιοί λόγοι επιδέξιοι ,σαν νύμφης πολύφερνης τα κεντητά στολίδια ανεπέμφθησαν ως υμνοι;
Τίνων ηρώων την αυτοθυσία επιδαψίλευσες στα πεδία των μαχών, βαθειάς ψυχης εφύμνιο ν’αντιλαλεί;
Σωθηκά εσείσθηκαν ζωντανεμένα ,την υπαρξη με σενα να ταυτίζουν ,στην υποψία σου και μόνο ,ευθύς να
κατανύσσονται , του σπηλαίου το πλάνο ημίφως ν’αγνοουν,πεποιθότες πως τουτο οδηγεί μπροστά στον βύθιο δράκοντα και στους ολολυγμούς του ερρέβους.
Γενεές σκλαβων επί γενεών ,το πολύρρυτον έχυσαν της προσδοκίας σου δακρυ.
Ανέπνευσαν τούτοι ελευθερίας τα εγκώμια όμως και παλι ζωντανεμένο το σφρίγος του στήθους ανέμελπε ωδές προς την ελευθερια που προσκαρτερούσε.
Οι φτιαχτές του κόσμου διακηρύξεις ,ισχνη οσμή πνευματικη ανέπεμψαν ,αδύναμη να κορέσει της ψυχης τον ποθο.
Των πολιτευμάτων οι μαγγανείες ελήστευσαν μυρίων θυσιών τον πλούτο και τα στόματα των ελευθερωτών εις αοιδούς αυταρχισμών εβραχύνθησαν.
Βέβαιον είναι έξαρμα στη διαχρονία διακρινόμενο ,πως ανθρωπος και ελευθερία αφικνούνται στο συμφωνημένο ραντεβου τους , τη στιγμη όπου ενταφιάζεται άπνους η δεύτερη συνοδευόμενη από τις άριες ποιμένων που διαβουκόλησαν εργολαβικά το ποίμνιο. Τουτο ως κύκλος φαύλου φαινομένου πληρούται ξανα και ξανα και ξανα…
Κι όμως ο ζήλος μένει ,ως μαγιά ανακατεμένη στην ζυμη,δεν χρειάζεται πολύ ο ανθρωπος για ν’ανιχνευσει του ελλείματος την ζέση.
Και πάλι προς την δόξα τραβα ξανα και ξανα και ξανα…
Όμως πότε ο ακτήμων θ’αποκτησει γη κι ο εργατης δίκιο;
Καποιοι άστοχα το πάσχισαν και θρηνησαν στ’αποκαϊδια των γκουλάγκ.
Πότε η ελπιδα θα ελθει για να ζησει;
Καποιοι την τόξευσαν σαν του Γουλιέλμου Τέλλου τα αμφιβολα κατορθωματα εκεί στης Ελβετίας τις παρυφές.
Πότε η αρμονία της φυσης ενθάλπεται ,πλησίστια λεβεντοκόρη μεσ’ τους αδήριτους νόμους της,χωρις σοφιστείες εμβαλωματικές,χωρις πόρνες ,χωρις μάχλους.
Αλλοιμονο για τούτη της φυσης την απτή ελευθερια, ουδέποτε τις διηκόνησε.
Ως πότε ο άμοιρος στρατοκοπος της ιστοριας θα μηρυκάζει τα ατομικα που του λενε δικαιώματα,όταν αίφνης αυτά πλαδαρεύουν κατά την ευπερίστατη των καιρών ανάγκη;
Το ατομο απομονούται εκ κατασκευης, το δικαιωμα θεσμοθετεί της ατομικοτητας την ερημία.
Οι θεσμοι δεν είναι η ουσία και το ατομο είναι προϊον διαίρεσης νοσηρής, χαμερπούς ελευθεριότητος το πείσμα .
Ουσία είναι η αληθεια και η ουσια δεν είναι αναγκεμένη,είναι αειζωή χωρίς της αιτίας την αφετηρια και της στοχαστικής τυχαιότητας το αμφίβολον τέλος.
Η αληθεια ελευθερώνει με την ελεύθερα ολόθυμη προσκομιδή στο υπερβατικό θυσιαστήριο , της ελευθεριας που νοησιαρχεί με ιδεών τις αναγωγές στην περιοχη των όντων.
Οι ιδεες είναι έπεα πτερόεντα του νου, νεφελοκοκκυγία ,των πραγματων σχετικότητα,δυστοπική πορεία προς την ουτοπία.
Ομως οι ιδεες τρέμουν στου συμπαντος τ’ανερμήνευτα παραγγέλματα ,πώς «ο σπόρος αυξανει και μηκύνεται ως ουκ οίδε ανθρωπος»,πώς «αυτόματη η γη καρποφορει»;
Της ελευθεριας οι σπόροι βλαστάνουν σε γη αγαθή.
Ο δερμάτινος χιτώνας αναζητα την λυτρωτική θεοϋφαντη στολή.
Η αεί αισθομένη έλλειψη κορεσμου ψυχικου,σ’αυτό όπου νους και λογοι του προσφερουν αφειδώλευτα ,μετατάσσει τα μέτρα , ζυγιάζει αλλοιώς.
Η δρασκελιά προς το πανάρχαιον κάλλος, γίνεται σε τεθλιμένη για το ατομικο θέλημα οδό.
Το νέο μετρο είναι υπερατομικό .
Ευωχεί αναστάσιμα όταν αγάγει «ταναντία εις ταυτόν» .
Καταλάμπει την ψυχη «κιρνών αγαλλίασιν» εις της αγάπης την μακροθυμία.
Επαναστατεί όταν δεν συσχηματίζεται «τω αιώνι τούτω» ,επιζητωντας διακαώς «το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον του Θεού θέλημα».
Απαλάσσει από τα εκ συναρπαγής του βίου δαπανηρά πάθη.
Άγει εις λήθην της φύσεως τον φέροντα οταν σκόλοπα εν σαρκί αυτός απεκδέχεται για να τον κολαφίζει «ινα μη υπεραίρεται».
Αυτη είναι ζωη με ελευθερια.
«Αλλά γαρ ήδη ώρα απιέναι…».Ο δρόμος μακρύς και κοπιώδης.Έχετε γεια ,καλην αντάμωση στης λεύτερης ανασεμιάς την συνείδηση ,στη νέα κτίση ,στου Χριστού την ευλογία.
Ο αγκιτάτορας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου