Κρατών του Arraiolos Group (13-14 Σεπτεμβρίου).
Αναλυτικά οι δηλώσεις του:
«Θέλω να ευχαριστήσω θερμώς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Λετονίας, τον φίλο Raimonds, για την εξαιρετική οργάνωση και, ταυτόχρονα, για την θεματολογία που επέλεξε. Θέλω να ευχαριστήσω και τον Raimonds και τους συναδέλφους, οι οποίοι έρχονται στην Αθήνα την επόμενη χρονιά, το 2019, τέτοιον καιρό, η οποία θα φιλοξενήσει την προσεχή συνάντησή μας.
Τονίσαμε, κατά την συζήτηση που είχαμε, ότι αυτές οι δύο Συναντήσεις γίνονται σ’ένα μεταίχμιο, σ’ ένα σταυροδρόμι: Πριν από τις Ευρωεκλογές και μετά τις Ευρωεκλογές. Όλοι συμφωνήσαμε ότι αυτές οι Ευρωεκλογές είναι, αν όχι οι κρισιμότερες, από τις κρισιμότερες - εγώ πιστεύω ότι είναι η κρισιμότερες- μετά το Μάαστριχτ και ιδίως μετά την δημιουργία της Ευρωζώνης. Κρίνεται, κυριολεκτικώς, το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εμείς, παρότι μη εκτελεστικοί Πρόεδροι, εκφράζοντας καθένας μας την συνείδηση του Λαού του και όλοι μαζί την συνείδηση Λαών που έχουν Ευρωπαϊκή προοπτική και ευρωπαϊκό όραμα, καλούμαστε να υπερασπισθούμε την Ευρώπη. Και αυτό το οφείλουμε όχι μόνο στους Λαούς μας αλλά σ’ ολόκληρη την Ανθρωπότητα. Γιατί, όπως έχω επανειλημμένως τονίσει και σ’ αυτό συμφωνούμε όλοι μας, η Ευρώπη έχει ρόλο, όχι μόνον για τους Λαούς της, αλλά και για ολόκληρο τον Κόσμο. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να την υπερασπισθούμε. Καμία άλλη δύναμη στον Κόσμο -και δεν υποτιμούμε καμία- δεν είναι σε θέση να υπερασπισθεί όπως η Ευρώπη τον Άνθρωπο, την Ειρήνη και την Δημοκρατία. Αυτή είναι η Ιστορία μας, αυτός είναι ο Πολιτισμός μας.
Πρέπει, λοιπόν, να υπερασπισθούμε την Ευρώπη απέναντι σε τι; Απέναντι σ’έναν κίνδυνο που θα φανεί στις Ευρωεκλογές. Και ελπίζουμε αυτός ο κίνδυνος να μην υπερισχύσει. Ελπίζουμε οι Λαοί της Ευρώπης να πουν, με μία φωνή: « ¡No pasarán!». Αυτό είναι απαραίτητο Είναι βασικό να το πούμε γιατί οι κίνδυνοι ελλοχεύουν, τους βλέπουμε. Όλα αυτά τα μορφώματα του λαϊκισμού ή και του νεοναζισμού, κρυμμένα πίσω από έναν εντελώς ψευδεπίγραφο δήθεν πατριωτισμό, έχουν έναν στόχο: Να αναβιώσουν τους εφιάλτες του παρελθόντος, τους εφιάλτες που κατέστρεψαν την Ευρώπη και, σχεδόν, τον Κόσμο ολόκληρο. Πρέπει, λοιπόν, να πολεμήσουμε ώστε να μην περάσουν και το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα να ολοκληρωθεί. Αλλά για να ολοκληρωθεί το Οικοδόμημα αυτό πρέπει να ξέρουμε πού πάμε. Και μ’αυτό θέλω να τελειώσω. Ποια Ευρώπη θέλουμε; Εδώ δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Για να μπορέσει διαδραματίσει αυτό τον ρόλο η Ευρώπη, όπως είπα, απέναντι στους Λαούς της και απέναντι στον Κόσμο ολόκληρο, πρέπει ν’ αποκτήσει μια δομή οιονεί Ομοσπονδιακή. Δεν εγκαταλείπουμε την κυριαρχία μας, κάθε άλλο. Δεν εγκαταλείπουμε την ταυτότητά μας την Εθνική, κάθε άλλο. Αλλά πρέπει να χτίσουμε μία Ομοσπονδιακή δομή, πάνω στην βάση της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, και πάνω σ’αυτή την αντηρίδα να οικοδομήσουμε την Ευρώπη του μέλλοντος, η οποία θα έχει ένα θεμέλιο θεσμικό που ήδη υπάρχει: Λέγεται Αλληλεγγύη. Αυτή ήταν η βασική Αρχή πάνω στην οποία θεμελιώθηκε από το 1950, από την Διακήρυξη Σουμάν, η Ευρώπη.
Αυτή την Αλληλεγγύη πρέπει να την ολοκληρώσουμε, να φτάσουμε στο τέρμα. Και οι άμεσες προτεραιότητές μας είναι δύο: Στον ταραγμένο κόσμο που ζούμε πρέπει να προχωρήσουν: Πρώτον, ο πυλώνας της Εξωτερικής Πολιτικής και της Πολιτικής Ασφάλειας. Πρέπει να αποκτήσουμε Εξωτερική Πολιτική, πρέπει να αποκτήσουμε Πολιτική Ασφάλειας. Και στο πλαίσιο αυτό, πρέπει η Αλληλεγγύη μας να αναδειχθεί, σε όλο της το μεγαλείο, σε ένα μείζον ζήτημα που είναι υπαρξιακό για την Ευρώπη, και αυτό λέγεται «Προσφυγικό». Δίνουμε εξετάσεις, ως Ευρωπαίοι, απέναντι σε ολόκληρο τον Κόσμο και απέναντι στον Άνθρωπο. Το πρωτογενές Ευρωπαϊκό Δίκαιο αυτό μας υποχρεώνει να κάνουμε και πρέπει να το πράξουμε.
Και, δεύτερον, πρέπει να δούμε τι θα πράξουμε σχετικά με το θέμα της Ευρωζώνης. Η Ευρωζώνη βρίσκεται μπροστά σ’ ένα τεράστιο κίνδυνο, την παγκόσμια οικονομική κρίση, που έχει όνομα και επώνυμο. Λέγεται κρίση χρέους. Αυτή η κρίση έρχεται. Πρέπει, λοιπόν, να ετοιμασθούμε να την αντιμετωπίσουμε. Και την αντιμετωπίζουμε, πρώτον, θωρακίζοντας θεσμικά το Eurogroup, δεύτερον, καθιστώντας τον ESM πραγματικό Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Και, τέλος, εφοδιάζοντας την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με τα μέσα που πρέπει να αποκτήσει για να αντιμετωπίσει αυτή την τεράστια κρίση χρέους που κινδυνεύει να ανατινάξει το όλο το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα.
Με βάση αυτές τις προτεραιότητες πρέπει όλοι μαζί να δείξουμε που πρέπει να πάει η Ευρώπη. Και να αντιτάξουμε σε όλα αυτά τα μορφώματα του λαϊκισμού ότι αυτή η Ευρώπη θα υπάρξει. Θέλουν δεν θέλουν. Είμαστε υπεύθυνοι απέναντι σ΄αυτή την μεγάλη πρόκληση, γιατί είναι η μοίρα της Ευρώπης να μπαίνει μπροστά κάθε φορά που ο Κόσμος χρειάσθηκε να υπερασπισθεί τις Αξίες, με βάση τις οποίες πρέπει να βαδίζει ολόκληρη η Ανθρωπότητα.»
Απάντηση σε ερώτηση δημοσιογράφου για το μέλλον και τις προκλήσεις της Ευρώπης:
«Στην ερώτηση που θέσατε απαντώ ως εξής: Όλοι μας -και εγώ προσωπικά- τονίσαμε ότι υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα για την Ευρώπη. Ναι, υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης της Ευρώπης. Όχι, όμως, εξαιτίας του φαινομένου του Βrexit. Πρώτα απ’ όλα, θα συμφωνήσω με τον φίλο μου τον Μαρσέλο, λυπούμαστε για την απόφαση που παίρνει ο Λαός του Ηνωμένου Βασιλείου. Αλλά δεν είμαστε εμείς που πήραμε αυτή την απόφαση, την πήρε εκείνος. Όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως υπήρχε πριν μπει σ’ αυτήν το Ηνωμένο Βασίλειο, θα υπάρχει και μετά. Υπό μία προϋπόθεση: Ότι το θέλουν οι Λαοί που μένουν στην Ευρώπη. Ο κίνδυνος δεν είναι αν κάποιο κράτος φύγει ούτε αν προστεθεί. Το κενό αναπληρώνεται εύκολα σε μιαν Ευρώπη που είναι ελκυστική. Το ζήτημα είναι να μην αφήσουμε να περάσουν σε κάθε Λαό, σε κάθε Κράτος, αυτές οι διαβρωτικές δυνάμεις που όλες μαζί όταν υπάρχουν, τότε ναι, υποσκάπτουν τα θεμέλια της Ευρώπης. Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος. Και πρέπει να συλλογισθούμε ότι αυτό οφείλεται κυρίως στις οικονομικές πολιτικές που υιοθετήθηκαν μέχρι σήμερα. Είναι οι διευρυνόμενες ανισότητες, είναι το κοινωνικό κράτος που τελεί υπό κατάρρευση, αυτές είναι οι βασικές αιτίες. Ας αλλάξουμε τις πολιτικές μας, ας υπερασπισθούμε τον Πολιτισμό μας, τις Αξίες μας, τον Άνθρωπο.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου