Διαβάζω σε αρκετά σχόλια το εξής: "δεν υπάρχει δεξιά, δεν υπάρχει αριστερά". Επειδή είχα υποσχεθεί ένα κείμενο σχετικά με αυτό το θέμα θα γράψω δυο λόγια εν συντομία.

Η δεξιά και η αριστερά ως διακριτές πολιτικές παρατάξεις στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού συστήματος προέκυψαν από την
εποχή της Γαλλικής Επαναστάσεως και ήρθαν μέχρι τις ημέρες μας. Η δεξιά συγκέντρωσε τους πιο συντηρητικούς αστούς ενώ η αριστερά περιείχε τα πιο επαναστατικά στοιχεία, από τα οποία προέκυψαν τάσεις εθνικιστικές μέχρι και μετέπειτα μαρξιστικές. Αποτελούν σαφώς διακριτούς χώρους μέχρι και σήμερα. Επειδή όμως οι ιδέες εξελίσσονται, πρέπει να δούμε πού βρισκόμαστε σήμερα.

Μεταπολεμικά, επικράτησε το όραμα της παγκόσμιας επικράτησης του φιλελευθερισμού, ως νικήτριας δύναμης στον πόλεμο, το οποίο μετασχηματίστηκε αργότερα -μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου- στην προσπάθεια εγκαθίδρυσης της πλανητικής αυτοκρατορίας βασισμένης στην μονοκρατορία της υπερδύναμης των ΗΠΑ, η οποία θεμελιωνόταν σε δυο βασικούς άξονες: ελεύθερη αγορά και δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης. Η δεξιά σε κάθε χώρα, μετατράπηκε σε φορέα αυτού του σχεδίου και άρχισε να εφαρμόζει πολιτικές σε αυτή την κατεύθυνση. Η αριστερά αντίστοιχα, η οποία προήλθε από την αποσάθρωση του κομμουνιστικού στρατοπέδου, μεταπήδησε στην ιδέα της ελεύθερης οικονομίας, εγκαταλείποντας το αποτυχημένο μοντελο του κεντρικού σχεδιασμού. Προοδευτικά, οι δυο αυτές πολιτικές παρατάξεις, επηρεάστηκαν και οδηγήθηκαν στην πλήρη υιοθέτηση των προταγμάτων της Κριτικής Σχολής της Φρανκφούρτης, η οποία αναπτύχθηκε πρώτα στην Γερμανία και έπειτα στις ΗΠΑ και ήταν θεμελιωμένη σε δυο πυλώνες: στην μαρξιστική και την εβραϊκή σκέψη.

Ως εκ τούτου, ο φιλελευθερισμός -όπως περιγράφεται εναργώς και σε κομμουνιστικά κείμενα πχ του Λένιν αλλά και σε κείμενα φιλελεύθερων στοχαστών όπως ο Καρλ Πόππερ- προχώρησε στην εφαρμογή του κεντρικού του οράματος, που περνούσε μέσα από το γκρέμισμα των συνόρων, των εθνών-κρατών και των εθνικών ταυτοτήτων. Στο σημείο αυτό υπάρχει η τομή της δεξιάς φιλελεύθερης ιδεολογίας με την αριστερή νεομαρξιστική, η οποία προερχόμενη από την διεθνιστική μήτρα του κομμουνισμού, επιδιώκει τα ίδια ακριβώς πράγματα. Η λογοκρατική υλιστική φύση των δυο αυτών ιδεολογιών και η κοινή τους προέλευση στον Διαφωτισμό, επιτρέπει την ταύτιση πια των οραμάτων τους και επιτρέπει αυτή την ελεύθερη μετάβαση από την μια ιδεολογία στην άλλη. Φιλελευθερισμός και κομμουνισμός αποτελούν ουσιαστικά τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ως εκ τούτου το ίδιο συμβαίνει και με ό,τι υπάρχει ανάμεσα (αριστερά).

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποία φαίνεται στον απλό κόσμο ότι δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά, ότι στην ουσία οι πολιτικές που εφαρμόζονται είναι παρόμοιες ή κοινές. Αυτό ισχύει. Οι πολιτικές τους είναι κοινές. Ωστόσο, οι πολιτικές αυτές παρατάξεις διατηρούν κάποια διαφορετικά στοιχεία σε ορισμένα ζητήματα και, σε μεγάλο βαθμό, σε ζητήματα ύφους, φρασεολογίας και προπαγάνδας που απηχούν την διαμάχη του Ψυχρού Πολέμου, λόγω διαφορετικής προέλευσης ιστορικά. Η αριστερά αποδέχεται πλήρως τους κανόνες της ελεύθερης οικονομίας (όπως καταδεικνύει και η διακυβέρνηση συριζα), ενώ ταυτίζεται στο σημείο της διεθνιστικής φύσης του φιλελευθερισμού: μια μεγάλη αγορά δεν μπορεί να υπάρξει όσο υπάρχουν διαφορετικά εθνικά συμφέροντα και πολιτικές, άρα το εμπόδιο αυτό πρέπει να αρθεί.

Επομένως, το κοινοβουλευτικό σύστημα -το όχημα επιβολής της παγκόσμιας φιλελεύθερης αυτοκρατορίας- εκφράζει ακριβώς αυτό το όραμα και τίποτα περισσότερο. Για τον λόγο αυτό, οι πολιτικοί από το φάσμα της δεξιάς μέχρι την άκρα αριστερά απηχούν πάνω-κάτω τις ίδιες θέσεις και απόψεις, εφόσον το όραμά τους είναι κοινό. Οι φιλοσοφικές τους απόψεις πάνω στηρίζονται οι πολιτικές τους θέσεις είναι πλεόν ταυτόσημες, όπως προέκυψε από την ιδεολογική επικράτηση των δυο διεθνιστικών στρατοπέδων μετά τον πόλεμο. Κι ενώ η απελευθέρωση των λαών από το κράτος, τα εθνικά αφηγήματα (!!!), ο δικαιωματισμός, η ισότητα κλπ χρησιμοποιούνται για να χρυσώσουν το χάπι των ολοένα και αυξανόμενων φτωχοποιημένων μαζών, η πραγματικότητα δείχνει ότι οδηγούμαστε σε μια κοινωνία δυο ταχυτήτων, στο πλαίσιο της αυτοκρατορίας: 1) Η κορυφή της πυραμίδας με τους πολύ πλούσιους και 2) η πλατιά μάζα στον πάτο που θα μοιράζεται τα δικαιώματά της μαζί με την πλατιά μιζέρια και ανέχεια, που θα είναι απαραίτητες για τον έλεγχό της από την ελίτ.

Αυτό εν ολίγοις είναι το όραμα της παγκοσμιοποίησης και οι πολιτικοί εκφραστές του (δεξιά, αριστερά, αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα), οι οποίοι έχουν επηρεαστεί ιδεολογικά (αν δείτε το βιογραφικό και την προέλευση των στοχαστών που τους γαλούχησαν) από τον μαρξισμό. Αλλά αν όλοι αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία και το βασικό στρατόπεδο που κυβερνά τον πλανήτη αυτή τη στιγμή, το διεθνιστικό προοδευτικό ανθρωπιστικό δικαιωματιστικό στρατόπεδο, υπάρχει κάποιος άλλος πόλος; Κατά βάση, υπάρχει ο πόλος των λαών. Οι λαοί, οι οποίοι είναι πιο άμεσα συνδεδεμένοι με την συλλογική και ιστορική μνήμη, με την ταυτότητά τους, την οικογένεια, τον τόπο τους, βαδίζουν με πιο χαμηλές ταχύτητες και βρίσκονται "πίσω" σε σχέση με τις αντιλήψεις της πολιτικής και εξουσιαστικής προοδευτικής διεθνιστικής ελίτ. Για τον λόγο αυτό έχουν βαλθεί να "συνετίσουν" τους λαούς με πολιτικές και νόμους απαγορεύσεων, διάλυσης της εθνικής και άρα και της κοινωνικής συνοχής, ώστε να καταστεί ανίκανος να αντισταθεί στην εφαρμογή του οράματος της φιλελεύθερης αυτοκρατορίας.

Για τον λόγο αυτό βλέπετε πως έχει επιβληθεί παντού σε κάθε χώρα της δύσης, η γλώσσα που προωθεί ακριβώς αυτό το σχέδιο και κάθε αρνητική έννοια όπως πλασάρεται από την διανόηση, τα μμε, τους πολιτικούς, τις πολυεθνικές, την διαφήμιση κλπ, πάντοτε δέχεται την προσθήκη του συνθετικού έθνο-. Εφόσον η στόχευση είναι να καταργηθεί το εμπόδιο των εθνών κρατών πρέπει να καταργηθούν οι ταυτότητες των εθνών, άρα πρέπει το έθνος να καταστεί συνώνυμο του απόλυτου κακού (όπως ακριβώς η προπαγάνδα χρησιμοποίησε την φιγούρα του Χίτλερ με πλείστους όσους τρόπους), ώστε οι λαοί σιγά-σιγά να εγκαταλείψουν την σύνδεση με το παρελθόν αφού, "ε στο 2018 βρισκόμαστε' (sic), "αυτά είναι ξεπερασμένα" (sic) "είμαστε όλοι άνθρωποι" (sic) κλπ. Ο λαός, σε αυτή την κατάσταση έχει μονάχα ως συνοδοιπόρο διάφορα πολιτικά κόμματα και κινήματα εθνικιστικά, τα οποία εμμένουν πολιτικά στην έννοια του έθνους, δυστυχώς όμως στις περισσότερες των περιπτώσεων με αναχρονιστικές αντιλήψεις, θέσεις και στρατηγικές, με την εμφάνιση γραφικοτήτων και σύγχυσης, στοιχεία τα οποία σε μεγάλο βαθμό οφείλονται και στον διεμβολισμό αυτού του χώρου από το σύστημα, καθώς και στο πογκρόμ κατά της ιδέας του έθνους που επικράτησε μεταπολεμικά, στερώντας από τους χώρους εθνικών αντιλήψεων την ανάπτυξη διανόησης και την καλλιτεχνική συμβολή στην κοινωνία, που θα απέτρεπαν την καθολική επικράτηση του διεθνιστικού αντιλαϊκού πλαισίου σκέψης και πρακτικής.

Ο,τιδήποτε έχει αναφορά στην εθνική, ιστορική, συλλογική, ταυτοτική μνήμη διώκεται -σε κάποιες χώρες και ποινικά. Ο λαός όμως, επειδή αυτό που έχει μέσα του ριζωμένο δεν εκριζώνεται έτσι απλά, φαίνεται πως έχει αρχίσει να αντιδρά στην δύση, δείχνοντας να απορριπτει το όραμα της αυτοκρατορίας της ελίτ και θέλοντας να διατηρήσει την ταυτοπροσωπία του. Για αυτό τον λόγο, τα "συνταγματικά τόξα" σε κάθε χώρα συνασπίζονται απέναντι σε αυτές τις δυνάμεις που αναδύονται και εφευρίσκουν νέους τρόπους και όρους για να επιβληθούν προπαγανδιστικά (κάθε φορέας ή πρόσωπο που αναφέρεται σε εθνικές ιδέες είναι φασίστας ή ναζί και άρα το απόλυτο κακό, κάθε πατριωτική ή εθνικιστική πρόταση είναι μισαλλόδοξη και εθνολαϊκιστική κλπ). Ως εκ τούτου, έχει διαμορφωθεί ένα πεδίο πολιτικής και φιλοσοφικής σύγκρουσης μεταξύ της του διεθνιστικού αυτοκρατορικού οράματος της ελίτ και των λαών που εμμένουν στην ταυτότητα και την εθνική συνείδηση, διατηρώντας την ιστορική τους μνήμη. Η ελίτ κόντρα στους λαούς.

Αυτό είναι το ιστορικό πολιτικό διακύβευμα στις μέρες μας, μαζί φυσικά και με άλλα πολύ σημαντικά ζητήματα που ανακύπτουν από την εφαρμογή του οράματος της πλανητικής αυτοκρατορίας. "Διεθνισμός vs Εθνισμός". "Πλανητική κυριαρχία της ελίτ* vs Αυτοδιακυβέρνηση των λαών". "Υποτέλεια vs Ελευθερία". Είναι προφανές ότι η ελίτ έχει στα χέρια της όλο το χρήμα και τα μέσα που χρειάζεται για να επιτύχει τον σκοπό της. Η αλήθεια είναι όμως ότι χωρίς την ανοχή και την συγκατάβαση των λαών δεν πρόκειται ποτέ να τα καταφέρει. Το παιχνίδι λοιπόν είναι ανοιχτό.
_________________________________________________________

*Η ελίτ φυσικά αποτελείται από δεξιούς φιλελεύθερους και αριστερούς νεομαρξιστές, που η ισχύς τους εδράζεται φυσικά στην απόκτηση κεφαλαίου η οποία και τους ενώνει υπαρξιακά και ιδεολογικά.

Σημείωση: Ένα πολύ βασικό όπλο στα χέρια της ελίτ για την επικράτηση του αυτοκρατορικού οράματος είναι ο εθισμός στην σύγχρονη τεχνολογία, η οποία φαίνεται να έχει μαγέψει και καθηλώσει τον σύγχρονο άνθρωπο, οδηγώντας τον μελλοντικά στον μετανθρωπισμό, καταργώντας κατ' ουσίαν την ίδια του την φύση.

~Kassiodoros
Παρατηρητηριο Πολιτικής Ορθότητας

Σ Κ: ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΣΚΕΦΤΗΚΕ, ΤΟ ΣΥΝΤΑΞΕ, ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ. ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕ ΕΧΕΙ ΜΠΕΡΔΕΨΕΙ ΜΕ ΤΟΣΕΣ ΕΝΟΙΕΣ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΊ ΚΑΙ ΜΑΛΟΝ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ, ΝΑ ΜΠΕΡΔΕΨΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΔΙΑΒΑΣΑ ΛΕΞΕΙΣ ΟΠΩΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ, ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ, ΝΕΟΜΑΡΞΙΣΜΟΣ, ΔΕΞΙΑ, ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ vs ΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΜΑΖΕΣ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΝΑΖΙ, ΑΝΑΡΧΙΚΟΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΣ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΜΠΑΚΙΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΑΝΕΦΕΡΕ ΚΟΥΒΈΝΤΑ. ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΕΧΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ; ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟΥ ΜΟΥ ΘΥΜΗΖΕΙ ΚΑΙ ΠΊΣΩ ΑΠ' ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΞΟΦΛΗΜΕΝΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΟΠΟΥ Ο ΚΑΘΕ ΑΠΑΤΡΙΔΑΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΛΕΦΤΑ, ΑΓΟΡΑΖΕΙ, ΔΙΑΜΕΛΙΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ. ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΥΜΦΑΙΡΟΝΤΑ ΤΗΣ ΕΛΙΤ, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ.