H Μακεδονία μας έχει, ήδη, παραδοθεί για όλες τις χρήσεις (όνομα, γλώσσα, εθνότητα), erga omnes, όπως λέγεται χαϊδευτικά στον λατινικό νομικό
λογιωτατισμό, που δίνει στο έγκλημα μια αίσθηση ευγενών προθέσεων και μυστηρίου, όπως παραδόθηκε, νωρίτερα, ο λαός μας στη χύτρα ταχύτητας της χρηματοπιστωτικής εξουσίας με ανάλογα καρικεύματα, όπως δάνεια, προαπαιτούμενα, ισοδύναμα, αξιολόγηση, πρωτογενές πλεόνασμα, καθαρή έξοδος από τα μνημόνια μέσω των μνημονίων, κατά το
Σεφερικό «γυρεύει νὰ περάσει ἀπὸ τὸ θάνατο γιὰ νά ῾βρει τὴ χαρά», που κάνουν το δηλητήριο της υποταγής περισσότερο γευστικό και εύπεπτο, αλλά, πάντα, θανατηφόρο.
Για να κατανοήσουμε, όμως, το ακατανόητο, θα πρέπει πρώτα να αντιληφθούμε, ότι πατρίδα για μας, τον λαό, είναι η χώρα μας με όλους τους καημούς και τα βάσανά της, ενώ για την εκάστοτε κυβέρνηση η εξουσία με όλες τις χαρές και τις χάρες της, γεγονός που, ίσως, οδήγησε τον περιβαλλοντολόγο Αμερικανό συγγραφέα του «Τhe Monkey Wrench Gang», Edward Abbey, να ισχυριστεί, ότι ένας πατριώτης, όπως εμείς, πρέπει να είναι πάντα έτοιμος να υπερασπίζεται την πατρίδα του ενάντια στην κυβέρνηση («a patriot must always be ready to defend his country against his government»).
Εμείς, λοιπόν, που δεν συμμετέχουμε, σήμερα, στον Μυστικό Δείπνο των Πρεσπών, όπου θα γίνει η μετάληψη του τίμιου αίματος και σώματος των ηρώων μας στους σφετεριστές της ιστορίας μας, είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας;
Αν δεν είμαστε έτοιμοι ας σιωπήσουμε, όπως θα κάνω κι’ εγώ, γιατί η πατρίδα μας δε χρειάζεται, πλέον, τη φλυαρία του πνεύματός μου, αλλά το αίμα του σώματός μας.
Διακόπτω, λοιπόν, την οχτάχρονη αντικυβερνητική, αντιεξουσιαστική, αντιμνημονιακή, αντιγερμανική, αντιευρωπαϊκή, αντιφασιστική, αντιναζιστική, αλλά, πάντα, πατριωτική σχολιογραφία με τη σιωπή.
Τη σιωπή όπως τη διδάχτηκα από τον Honoré de Balzac, ως το μοναδικό, πλήρες και απόλυτο μέσο θριάμβου σε κάθε πρόκληση και έναν από τους τρόπους ύπαρξης του απείρου («Οpposer le silence à tout, pour les êtres attaqués, c’est le seul moyen de triompher. Quoi de plus complet que le silence? Il est absolu. N’est-il pas une des manières d’être de l’infini?» ή όπως έμαθα την αξιοπρέπειά της από τον Σεφέρη:
«Ἐμεῖς ποὺ τίποτε δὲν εἴχαμε θὰ τοὺς διδάξουμε τὴ γαλήνη».
Εξάλλου, η γαλήνη μου είναι χρήσιμη, προσωπικά, για να απολαύσω τα ελέη της συνταξιοδοτικής ελεημοσύνης.
Κυριακή 17 Ιουνίου 2018
ΔΑ / Citizen of the FGM (Former Greek Macedonia)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου