Δεν είναι η Ρωσία και η Κίνα, αλλά το χρέος είναι η μεγαλύτερη απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες

National Interest (Εθνικό Συμφέρον)
Μαξίμ Τσουκάνοφ

© IA REGNUM

Χρέη
Κάθε μία από αυτές τις λύσεις στο πρόβλημα συνεπάγεται μεγάλο πολιτικό

κόστος. Αποδεικνύεται ότι ο μεγαλύτερος εχθρός των ΗΠΑ δεν είναι η Ρωσία και η Κίνα, αλλά το χρέος της χώρας, γράφει ο Jorgen Ostrom Möller σε άρθρο του  για την Αμερικανική έκδοση του National Interest -Εθνικού Συμφέροντος.

Ο συγγραφέας σημειώνει ότι τα προσεχή έτη ένα μεγάλο μέρος των εσόδων του προϋπολογισμού  πρέπει να καλύψει την επιβάρυνση των τόκων, αν σήμερα το ποσοστό αυτό είναι 1,6% του ΑΕΠ τότε το 2022 θα φθάσει το 2,7% του ΑΕΠ,
Αν αναλύσουμε τη σύνθεση του προϋπολογισμού, είναι φανερό ότι η χρηματοδότηση ενός τέτοιου βάρους ήδη από το 2022, για να μην αναφέρουμε τα επόμενα χρόνια, αποτελεί σημαντική πρόκληση για τις ΗΠΑ, τις οποίες η Ουάσινγκτον δύσκολα μπορεί να ξεπεράσει χρησιμοποιώντας παραδοσιακές μεθόδους.

Αλλά σήμερα δεν υπάρχει επίγνωση του προβλήματος σε πολιτικό επίπεδο ούτε η προθυμία να κάνουμε τίποτα. Έτσι, μια επιλογή θα μπορούσε να είναι η μείωση των υποχρεωτικών δαπανών του κράτους, ωστόσο, μια τέτοια εξέλιξη είναι απίθανη  λόγω της δύσκολης πολιτικής κατάστασης στη χώρα όπου είναι αδύνατο να επιτευχθεί ομοφωνία μεταξύ των κομμάτων σε τέτοια περίπλοκα ζητήματα.

Stevepb

Φόροι

Μια άλλη λύση  είναι η αύξηση των φόρων, αλλά το Κογκρέσο των ΗΠΑ μπορεί να συμφωνήσει μόνο να μειώσει τους φόρους και να αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες. Συνεπώς, η επιλογή αυτή δεν εξετάζεται σοβαρά.

Έτσι, οι ΗΠΑ, ανεξάρτητα από το ποιος είναι στο Λευκό Οίκο, βρίσκονται ανάμεσα στο σφυρί και στο άκμονα: η μείωση των κοινωνικών δαπανών θα οδηγήσει σε δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων, ενώ λόγω του προβλήματος επιβάρυνσης των τόκων, μεγάλο μέρος του ΑΕγχΠ, οι  επενδύσεις σε υποδομές και έρευνα  θα μειωθούν.

Παρ ‘όλα αυτά, τονίζει ο συγγραφέας, υπάρχει μια διέξοδος από την τρέχουσα κατάσταση. Αργά ή αργότερα, θα το καταλάβουν οι πολιτικοί  και πρόκειται  να προχωρήσουν  σε άμεση αντιπαράθεση με τους Αμερικανούς πιστωτές και θα ζητήσουν  – ή μάλλον θα απαιτήσουν – την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Οι εν λόγω πιστωτές είναι η Κίνα και η Ιαπωνία, καθένας από τους οποίους έχει Αμερικανικές υποχρεώσεις στο χρηματιστήριο ύψους περίπου 1,2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων.

Το να  φοβόμαστε τα ριζοσπαστικά μέτρα από το Πεκίνο, για παράδειγμα, την απελευθέρωση αυτών των κινητών αξιών στην αγορά, ισχυρίζεται ο συγγραφέας, δεν αξίζει τον κόπο. Μια τέτοια κίνηση θα οδηγούσε σε πτώση της αξίας του δολαρίου, η οποία θα περιπλέξει τις εξαγωγές προς τις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα την αύξηση των επιτοκίων, γεγονός που θα επηρεάσει περαιτέρω την κατανάλωση. Ούτε η Κίνα ούτε η Ιαπωνία το θέλουν.
Geralt

H ροή των δολαρίων

Στο να  προχωρήσουν στην αναδιάρθρωση του χρέους μπορεί ήδη να είναι έτοιμοι, γιατί και οι δύο πλευρές επωφελούνται από αυτό το βήμα. Ο Trump μπορεί να δηλώσει ότι τον ανάγκασε το Πεκίνο να κάνει παραχωρήσεις και να μειώσει τις πληρωμές, ενώ η ίδια η Κίνα μπορεί να δηλώσει την πρόληψη εμπορικού πολέμου.

Στην πρώτη ματιά φαίνεται ότι η Κίνα θα γίνει αναπόφευκτα μια πρωτοφανής οικονομική δύναμη, μπροστά από τις ΗΠΑ, αλλά με μια βαθύτερη ανάλυση, μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα άλλο συμπέρασμα: οι οικονομίες των δύο χωρών μπορούν να αναπτυχθούν μόνο παράλληλα.
Η Κίνα δεν ενδιαφέρεται για την αποδυνάμωση της Αμερικανικής οικονομίας, η χώρα χρειάζεται αγορά, πηγές  επενδύσεων και αξιόπιστη αλυσίδα εφοδιασμού και πολλά άλλα οφέλη από τη συνεργασία με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ΗΠΑ, από την άλλη πλευρά, ενδιαφέρονται να διατηρήσουν και να εμβαθύνουν την υπάρχουσα αλυσίδα εφοδιασμού και την ικανότητα να δρουν στις κινεζικές αγορές, όπου οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες στις ΗΠΑ έχουν  το κύριο κέρδος.

Ωστόσο, από πολιτική άποψη, με τη λήψη ενός τέτοιου βήματος, οι ΗΠΑ θα χάσουν, επειδή οι ενέργειές τους θα γίνουν αντιληπτές τόσο εντός της χώρας όσο και στην Κίνα και σε όλο τον κόσμο ως απώλεια προσώπου: η πρώην οικονομική υπερδύναμη ζητά βοήθεια  στην εξυπηρέτηση του χρέους της, το οποίο συγκεντρώθηκε λόγω αδικαιολόγητης πολιτικής για αρκετές δεκαετίες.

Το αδιέξοδο στο οποίο ήρθαν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν δημιουργήθηκε χωρίς επίβλεψη από τους αξιωματούχους της χώρας. Έτσι, το 2009, η τότε Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, σύμφωνα με τη WikiLeaks, σημείωσε σε μια συνομιλία με τον Αυστραλό[1]  Πρωθυπουργό Κέβιν Ραντ ότι δεν είναι σαφές πώς «μπορεί κανείς να είναι σκληρός με τον τραπεζίτη του».
Στη συνέχεια, το 2012, ο πρώην επικεφαλής των μικτών αρχηγών του προσωπικού, Ναύαρχος Michael Mullen, δήλωσε ότι το χρέος είναι «η μεγαλύτερη απειλή για την εθνική ασφάλεια» των Ηνωμένων Πολιτειών.
Σχόλια (0) [2]
Εκτυπώστε αυτή τη σελίδα [3] | | |

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ (ΕΔΩ)

Πηγή: https://regnum.ru/news/polit/2409479.html[4]

References ↑ Австралии
   ( http://politinform.su/gosudarstvo-i-upravlenie/8438-avstraliya-kratkaya-spravka-geografiya-ekonomika-politika.html ) ↑ Комментарии (0)
   ( http://politinform.su/zarubezhnye-smi/90293-ne-rossiya-i-kitay-a-dolg-samaya-bolshaya-ugroza-ssha-national-interest.html ) ↑ Распечатать
   ( http://politinform.su/zarubezhnye-smi/print:page,1,90293-ne-rossiya-i-kitay-a-dolg-samaya-bolshaya-ugroza-ssha-national-interest.html ) ↑ https://regnum.ru/news/polit/2409479.html
   ( https://regnum.ru/news/polit/2409479.html ) http://politinform.su

tokoutsavaki.blogspot.gr