ΠΩΣ Η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΝ ΕΜΠΟΡΙΚΩΝ ΚΟΜΒΩΝ, ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΙΩΝ ΔΙΑΔΡΟΜΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΟ ΣΤΑΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η Ρωσία επιτυγχάνει την κάθοδο στις θέρμες θάλασσές του Νότου (της Μεσογείου, τον Αραβικό και τον Ινδικό Κόλπο) με τον στόλο της, μέσω των
Δαρδανελίων, τα οποία όπως όλοι γνωρίζουμε ελέγχονται από την Τουρκιά, η οποία είναι για την ώρα, υπό την ηγεσία του Ερώταγαν, φιλική προς την Ρωσία του Πούτιν.

Από την Μεσόγειο, η Ρωσία, αν θέλει να φτάσει είτε στην Ερυθρά, είτε στον Ινδικό Κόλπο, θα πρέπει πρώτα να διαβεί την Διώρυγα του Σουέζ (που ανήκει και ελέγχεται από την Αίγυπτο), και από εκεί, μέσω της Ερυθράς Θάλασσας και του Κόλπου του Αντένα, να κατευθυνθεί είτε στον Περσικό Κόλπο (μέσω του Κόλπου του Ομάν), είτε προ την Αραβική Θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό.

Άλλη εναλλακτική για τον Ρωσικό στόλο δεν υπάρχει, αφού ο εναλλακτικός τρόπος, είναι να φτάσει στις θέρμες θάλασσές του Νότου, μόνο με χερσαία στρατεύματα, κάτι που σημαίνει, πως είτε όλες οι χώρες που θα διασχίσει θα είναι φιλικές προς αυτή, ή πως θα πρέπει πρώτα να κατακτήσει όσες δεν είναι και να περάσει με τον τρόπο αυτό από αυτές.

Το Σουέζ, είναι επομένως ένα κομβικό σημείο για το παγκόσμιο εμπόριο, από το οποίο, κάθε χωρά που θέλει να μεταφέρει γρηγορά δια θαλάσσης τα προϊόντα της στην Ασία (Ευρωπαϊκή ή Βορειοαφρικανική), θα πρέπει να περάσει από αυτό και να πληρώσει στην Αίγυπτο «διόδια», αν δεν θέλει να κάνει τον κύκλο της Αφρικής για τον σκοπό αυτό (αφού δεν μπορούν όλα τα εμπορεύματα να μεταφερθούν εναερίως, ενώ και η χερσαία οδός καθυστερεί πολλές φορές περισσότερο).

Η ιδιαίτερα καίρια γεωπολιτική, και οικονομική (εμπορική) σημασία των παραπάνω δυο πολύ σημαντικών κόμβων εμπορείου (Δαρδανέλια, Σουέζ), είναι που έκανε τις ΗΠΑ, οι οποίες είναι πάντα ιδιαίτερα εχθρικές προς τους Ρώσους, να προσπαθούν να έχουν πάντα φιλικά προς αυτές καθεστώτα στις χώρες που αυτά ανήκουν.

Αυτά, θα αναλάμβαναν να εμποδίζουν (ή θα παρεμποδίζουν και θα δυσκολεύουν συνεχώς), το πέρασμα των Ρώσων διάμεσου αυτών (πρωταρχικά των Δαρδανελίων, αφού αν οι Ρώσοι δεν περάσουν από αυτά, δεν μπορούν να φτάσουν πουθενά αλλού).

Το ίδιο ακριβώς «παιχνίδι», συνέβαινε και στην Βαλτική Θάλασσα, οπού οι φιλικές προς τις ΗΠΑ, χώρες της Βαλτικής (Λιθουανία, Εσθονία, Λετονία, οι οποίες είναι μέλη και του ΝΑΤΟ), όπως και οι εξίσου φιλικές προς την Αμερική Σκανδιναβικές χώρες (Νορβηγία, Δανία, Σουηδία, Φιλανδία), θα παρεμποδίζουν ή θα δυσκολεύουν συνεχώς, το πέρασμα των Ρώσων διάμεσου αυτών προς την Βορειά Θάλασσα και από εκεί προς τον Ατλαντικό.

[Βέβαια, ακόμα και αν οι Ρώσοι φτάσουν στην Βορειά Θάλασσα, πάλι θα έχουν ως εμπόδιο την Μεγάλη Βρετάνια, από την οποία θα πρέπει να περάσουν, για να φτάσουν στον Ατλαντικό Ωκεανό (π.χ. ή βορειά της, ή μέσω Μάγχης)].

Ακόμα και στην Μεσόγειο, οι Ρώσοι, προκειμένου να καταφέρουν να βγουν στον Ατλαντικό, θα πρέπει να περάσουν να περάσουν μέσω του Βρετανικού Γιβραλτάρ, αλλά και μέσω Ισπανίας και Μαρόκου, που είναι όλες χώρες συμμαχίες των ΗΠΑ.

Αν σε όλα αυτά προστεθούν και οι μόνιμοι πάγοι στον Βορρά της Ρωσίας (τον Αρκτικό Ωκεανό), οι οποίοι «βοηθούν» και αυτοί υπέρμετρα στην  πλήρη θαλασσιά απομόνωση της Ρωσίας, τότε γίνεται ευκολά κατανοητό, πως ο μονός τρόπος εξόδου της Ρωσίας σε οποιασδήποτε άλλες θάλασσες, είναι διάμεσου Μαύρης Θάλασσας στην  Μεσόγειο και από εκεί μέσω Σουέζ προς Αραβικό και Ινδικό Κόλπο ή μέσω Γιβραλτάρ προς Ατλαντικό.

Επομένως, οποίος ελέγχει τα σημεία αυτά (όπως και τις χώρες που αυτά ανήκουν), μπορεί αν θέλει να υπαγορεύσει στα κράτη που τα ελέγχουν, να απαγορεύσουν το πέρασμα της Ρωσίας από αυτά, και με τον τρόπο αυτό, να την «μαντρώσουν», μονιμά στην Μαύρη Θάλασσα.

Αν και στην Ρωσία, επιτρέπεται βάση της συνθήκης του Μοντρέ, να περνάει μέρος του στόλου της μέσω των Δαρδανελίων, γίνεται, σε «ιδιαίτερες» περιστάσεις για την χωρά που ελέγχει τα Στενά των Δαρδανελίων (δηλαδή την Τουρκιά), αυτή να απαγορεύσει οριστικά στην Ρωσία, να περάσει ο στόλος της από αυτά (κυρίως επικαλουμένη εμπόλεμη κατάσταση της ιδίας με κάποια άλλη χωρά).

Κάτι τέτοιο, θα αποτελέσει απόλυτη οικονομική, γεωπολιτική και στρατιωτική καταστροφή για την Ρωσία, αφού αν η Τουρκιά, βρεθεί για μακροχρόνια εμπόλεμη κατάσταση με κάποιο γειτονικό της κράτος (π.χ. την Ελλάδα), η Ρωσία, δεν θα μπορεί να διακινήσει καθόλου το θαλάσσιο εμπόριο της (το οποίο γίνεται κυρίως μέσω Δαρδανελίων), με συνέπεια να χάσει και όλα τα έσοδα που της αποφέρει αυτό (κάτι που θα είναι τεράστιο οικονομικό πλήγμα για την ίδια).

Επίσης, δεν θα μπορεί να μεταφέρει με τον στόλο της, οπλισμό στους συμμάχους της (αφού δεν μπορεί να στείλει όλα τα όπλα που αυτοί χρειάζονται μόνο με αεροπλάνα), π.χ. την Συρία, ούτε και να τους υποστηρίξει μέσω του στόλου της (π.χ. βομβαρδίζονται μέσω αυτού τον ISIS), με συνέπεια αυτοί είτε να αποδυναμωθούν υπέρμετρα, είτε ακόμα και να καταρρεύσουν πλήρως πολιτικά και στρατιωτικά, κάτι που θα είναι τεράστια γεωπολιτική ήττα για την ιδιά.

Την ιδιά περίοδο, ο Ερντογάν, σκέφτεται να δημιουργήσει στην Τουρκιά, μια νέα τεχνητή θαλασσιά δίοδο, παράλληλη με τα Στενά των Δαρδανελίων (https://www.pentapostagma.gr, http://www.pronews.gr, http://www.iefimerida.gr, https://www.pentapostagma.gr), στην οποία (αφού δεν θα είναι πια τα Δαρδανέλια), δεν θα ισχύει η συνθήκη του Μοντρέ, αλλά η Τουρκιά, θα μπορεί να επιβάλει αυτή στα διερχόμενα πλοία, οποίους ορούς θέλει.

Και για τους Ρώσους, αυτό θα είναι καλό, αν ο Ερντογάν, παραμένει ως σύμμαχος τους στην εξουσία (http://www.defence-point.gr, https://www.pentapostagma.gr), και τους επιτρέψει να διέρχεται ο στόλος τους ανεξέλεγκτα μέσω αυτής (εμποδίζοντας ταυτόχρονα στους εχθρικούς για αυτήν στόλους να περάσουν μέσω της διόδου αυτής, π.χ. από το ΝΑΤΟ), αλλά αν η Τουρκιά στραφεί εναντίον της, η κατάσταση αυτή, θα της γυρίσει μπούμερανγκ.

Επομένως, για τους Ρώσους, τα Δαρδανέλια, δεν μπορούν να αποτελέσουν μια μόνιμη και αξιόπιστη λύση για την έξοδο του Ρωσικού στόλου στις θέρμες θάλασσες.

Έτσι, για την λύση, όλων των παραπάνω προβλημάτων, η Ρωσία, προχώρησε σε μερικές «ριζοσπαστικές λύσεις».

Καταρχάς, υποστηρίζει τα σχέδια του (συμμαχικού προς αυτή) Ιράν, για την διάνοιξη μιας τεχνητής και συνεχομένης κάθετης θαλάσσιας διόδου (https://hellasforce.com), η οποία θα ξεκινά από την Κασπία και θα φτάνει μέχρι και τον Περσικό Κόλπο.

Η Ρωσία, στην περίπτωση κατασκευής αυτού του έργου, θα μπορεί να μεταφέρει τον στόλο της (όπως και το πετρέλαιο της και τα εμπορεύματα της-http://www.triklopodia.gr) από την Κασπία, μέσω αυτού, στον Περσικό Κόλπο.

Και από εκεί, η Ρωσία, μέσω του Κόλπου του Ομάν, θα μπορεί να κατευθύνει τα πλοία της, είτε στον Ινδικό Κόλπο ή μέσω Αραβικής Θάλασσας και του Κόλπου του Αντέν, στην Ερυθρά Θάλασσα (https://www.pentapostagma.gr), στην συνέχεια στην διώρυγα του Σουέζ και από εκεί στην Μεσόγειο (ή και στα Δαρδανέλια), κάνοντας ουσιαστικά την ανάποδη διαδρομή από ότι κάνει σήμερα.

Με την χρήση της νέας αυτής Θαλάσσιας οδού, η Ρωσία, θα μπορεί όχι μόνο να ενισχύει με μια νέα «εναλλακτική και πιο φιλική διαδρομή» τους συμμάχους της στην Μεσόγειο, αλλά θα μπορεί να περικυκλώνει και πολλές πλευρές (π.χ. Μεσόγειο, Αραβικό Κόλπο, Ερυθρά Θάλασσά), τα εχθρικά προς αυτή, κράτη της Μέσης Ανατολής (π.χ. Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ, Ισραήλ).

[Γιατί, αν με τις σημερινές συνθήκες, γίνει πόλεμος στην περιοχή, π.Χ., εναντίον του Ιράν ή και Ελλάδας-Τουρκίας, με συνέπεια να κλείσουν τα Στενά των Δαρδανελίων, όπως και το εμπόριο που γίνεται από αυτά ή αυτά του Περσικού Κόλπου (http://yiorgosthalassis.blogspot.com).

Καθώς επίσης και η ροή πετρελαίου από αυτόν, τότε εκτός του ότι οι τιμές του θα εκτοξευτούν στα ύψη, και τα έσοδα των κρατών από το εμπόριο θα χαθούν, ενώ θα παύσουν ταυτόχρονα και οι οικονομικές δραστηριότητες στην περιοχή, κάτι που θα οδηγήσει σε ένα παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό χάος].

Επίσης, η Ρωσία συνάπτει σημαντικές στρατιωτικές και οικονομικές συμμαχίες με την Αίγυπτο του Σίσι, με την οποία πρόσφατα, συνήψε μια τεράστια επενδυτική συμφωνία στην περιοχή της Port Said, η οποία παράλληλα επιτρέπει στους Ρώσους την εγκατάσταση ναυτικών βάσεων στην Αίγυπτο (https://www.pentapostagma.gr).

[Όπως ακριβώς έκανε παλιότερα η ΕΣΣΔ με τον Νάσερ, με τον οποίο συμμάχησε και βοήθησε στην κατασκευή του φράγματος του Ασουάν, αλλά και τον εξόπλισε σημαντικά στρατιωτικά, εγκαθιστώντας ναυτικές και αεροπορικές βάσεις στην Αίγυπτο (https://www.pentapostagma.gr, http://www.defence-point.gr) και στέλνοντας στρατιωτικούς συμβούλους σε αυτή].

Δεν θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε, ότι η Αίγυπτος διαθέτει και ΑΟΖ με σημαντικά νεοανακαλυφθέντα αποθέματα φυσικού αεριού και πετρελαίου, η οποία συνεχίζεται στην επίσης πλούσια σε αυτά, ΑΟΖ του Ισραήλ (οπού ήδη λειτουργεί το ενεργειακό σχέδιο «Λεβιάθαν» για την αξιοποίηση τους), και από εκεί συνεχίζει στην ΑΟΖ του Λιβανού, της Συρίας, της Κύπρου και τέλος της Ελλάδας.

Οπότε, οι Ρώσοι, διάμεσου οικονομικών συμφωνιών με τους Αιγυπτίους, πιστεύουν ότι μπορούν να «αρπάξουν» και αυτοί «μερίδιο» της τεράστιας αυτής «ενεργειακής πίτας».

Στον Βορρά, το ραγδαίο λιώσιμο των πάγων, βοηθά επίσης τους Ρώσους στην δημιουργία και αξιοποίηση νέων και ταχυτέρων θαλάσσιων οδών για τον Ατλαντικό (μέσω της Αρκτικής Θάλασσας-http://www.defence-point.gr), οι οποίες δεν ελέγχονται από κανένα κράτος, ενώ παράλληλα σε αυτές βρίσκεται και το είκοσι πέντε τοις εκατό των παγκοσμίων αποθεμάτων φυσικού αεριού και πετρελαίου, τα οποία ως τώρα είναι αναξιοποίητα.

Επίσης, το λιώσιμο των πάγων του Βορείου Πόλου, θα «απελευθερώσει» και πολλά νέα, άγνωστα αλλά και απαραίτητα στοιχεία, τα οποία αυτοί διαθέτουν και είναι μέχρι τώρα αναξιοποίητα από τον άνθρωπο.

Οπότε, για τον έλεγχο των παραπάνω Θαλάσσιων Οδών καθώς και των πλουσίων κοιτασμάτων που αυτοί διαθέτουν, αναμένεται να ανταγωνιστούν σκληρά στο μέλλον (για να επιτύχουν μια τεράστια ΑΟΖ σε αυτούς έναντι των εχθρών τους), η Ρωσία, οι ΗΠΑ, η Δανία, η Νορβηγία, καθώς και η Μεγάλη Βρετάνια.

Φυσικά, η Ρωσία, φρόντισε να επεκτείνει και την οικονομική και πολιτική της επιρροή και σε άλλες χώρες, π.χ. στην Μεγάλη Βρετανικά, στην οποία προχώρησε στην εξαγορά Βρετανικών επιχειρήσεων από Ρώσους Ολιγαρχίες, «φίλους και συνεργάτες» του Πούτιν, ή ακόμα και στην χρηματοδότηση πολικών κομμάτων (φιλικών στην ιδιά) στην χωρά αυτή (αλλά και σε άλλες), π.χ. του Φάρατζ.

Επίσης, με την συνεργασία της Κίνας, προχώρησε στην εξαγορά στην Αμερική σημαντικού μέρους των μέτοχων της Διώρυγας του Παναμά, έτσι ώστε να μπορεί μέσω αυτής να διακινεί τα προϊόντα της από την Ασία στην Αμερικανική Ήπειρο, όπως και να εξοπλίζει τους συμμάχους της σε αυτή.

Ταυτόχρονα, σχεδιάζει μαζί με την Κίνα, την διάνοιξη μιας νέας διώρυγας στην Νικαράγουα, η οποία θα ελέγχεται από τις ιδίες, τόσο για το εμπόριο τους, όσο και για την γεωπολιτική τους επέκταση στην περιοχή, η οποία δεν θα ελέγχεται καθόλου από τις ΗΠΑ (σε αντίθεση με την διώρυγα του Παναμά, στην οποία έχουν ακόμα σημαντική επιρροή οι ΗΠΑ).

Και στην Νοτιοανατολική Ασία, και συγκεκριμένα στα σημαντικά στενά της Μάλαγα, τα οποία αποτελούν για την Ασία, ότι το Σουέζ για την Ευρώπη γεωπολιτικά και εμπορικά (αφού διάμεσου αυτών διέρχεται το μεγαλύτερο μέρος του Θαλασσιού εμπορίου από Νοτιοανατολική Ασία προς Ευρώπη, διάμεσου του Ινδικού και του Σουέζ), η Ρωσία και η Κίνα, προχωρήσαν σε σημαντικές οικονομικές συμφωνίες με τις χώρες της περιοχής για τον έλεγχο τους και την «ομαλή ροή» του εμπορίου τους από εκεί.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι η Ρωσία, μαζί με τον σύμμαχο της (για την ώρα τουλάχιστον), την Κίνα, προσπαθούν μέσω συμφωνιών, να αυξήσουν την γεωπολιτική επιρροή τους στον κόσμο και ταυτόχρονα να μειώσουν αυτή των εχθρικών για αυτές, ΗΠΑ, κάτι που είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει σε μια νέα κλιμάκωση μεταξύ αυτών των δυνάμεων παγκοσμίως, που αν δεν προσεχθεί, μπορεί να οδηγήσει τον πλανήτη, σε πλήρη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική καταστροφή.

[Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε το εξής παράδοξο για την διαδοχή των Ρώσων ηγετών μετά τον Λένιν:

Υπάρχει μία συνεχής εναλλαγή καραφλών ηγετών και ηγετών με μαλλιά στην χώρα αυτή.

Συγκεκριμένα, ο Λένιν ήταν φαλακρός. Τον διαδέχτηκε ο Στάλιν, ο οποίος είχε πλούσια κόμη. Αυτόν τον διαδέχτηκε ο φαλακρός Χρουστώφ. Τον Χρουστώφ, διαδέχτηκε ο «μαλλιάς» Μπρεζνιέφ. Αυτόν, ο φαλακρός Αντρόπωφ. Τον Αντρόπωφ ο «μαλλιάς» Τσερνιέκο. Τον Τσερνιέκο, ο φαλακρός Γκορμπατσώφ. Τον Γκορμπατσώφ, ο «μαλλιάς» Γιέλτσιν (ως πρόεδρος της Ρωσίας πια και όχι της ΕΣΣΔ). Τον Γιέλτσιν, ο φαλακρός  Πούτιν. Τον Πούτιν, ο «μαλλιάς» Μεντβέντεφ (για ένα μικρό χρονικό διάστημα-συγκεκριμένα για μία μόνο προεδρική θητεία). Ύστερα, εκλέχθηκε ξανά πρόεδρος ο φαλακρός Πούτιν (που είναι πρόεδρος μέχρι σήμερα).

Μένει πια να φανεί, αν στις νέες προεδρικές εκλογές στην Ρωσία, το 2018, θα ξαναβάλει υποψηφιότητα ο Πούτιν, οπότε θα συνεχιστεί η ηγεμονία του φαλακρού ηγεμόνα, ή αν όχι, ποιος θα τον διαδεχτεί.

Αν δεν ξαναείναι υποψήφιος ο Πούτιν, θα είναι άραγε ο όποιος διάδοχος του ξανά «μαλλιάς», όπως ήταν όλοι οι μέχρι τώρα διάδοχοι των φαλακρών ηγετών της Ρωσίας, από τον Λένιν μέχρι σήμερα;

Μένει να φανεί. Το μόνο σίγουρο είναι, πως αναμένεται να δούμε στο προσεχές μέλλον πολλές ενδιαφέρουσες ανατροπές και εξελίξεις στην Ρωσία (π.χ. μέσω της εκλογής ηγέτη στην χώρα αυτή), οι οποίες όχι μόνο θα εκπλήξουν (ευχάριστα ή δυσάρεστα), όσους τις παρακολουθούν στενά, αλλά και θα επηρεάσουν σε τεράστιο και τις ενδεχόμενες μελλοντικές γεωπολιτικές εξελίξεις στην Ρωσία και τον κόσμο σε τεράστιο βαθμό (Τελικά ο Πούτιν ανακοίνωσε ότι θα είναι ξανά υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές στην Ρωσία τον Μάρτιο του 2018, οπότε πιθανότατα, θα συνεχιστεί η ηγεμονία του φαλακρού Πούτιν)].

πηγη